In Goes is 't heerlijk wonen maar Ameland was ook Wetenswaardigheden Kleine zomergrapjes -plifs aw Aet fietsje r (4.(v pagina meotCM0 Als het regent in de vakantie: teken-dagje voor kinderen va KINDERKRANT JÊÈSp U b ¥^™WÊmW Verf met voldoening De Kosten in een gezin MEVROUW E. HUBER-SCHNEIDER Verenigingsleven Speciale STOFFENVERKOOP „HET STOFFENPALEIS" Carolientje Op de grond werken Vingerverven Frans mode-allerlei voor de zoele dagen VRIJDAG 12 JULI 1963 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 18 (Van onze redactrice) ^nderhalf jaar is mr. F. G. A. Huber nu burgemeester van Goes. De eerste paar maan den daarvan woonde zijn gezin nog op Ameland, de vorige standplaats van de burgemees ter, daarna vond het gezin tijde lijk onderdak in Tilburg en sinds een half jaar is het dan verenigd in een woning in de nieuwe gemeente. Ook dat is dan nog een voorlopige huisves ting, want er wordt in Goes nog gewerkt aan de definitieve ambtswoning voor de heer en mevrouw Huber en hun vijf kin deren. Mevrouw E. Huber- Schneider vindt het helemaal niet zo erg, dat ze zich nog even moet behelpen in het huis aan de Westwal. Voor haar is het be langrijkste, dat het gezin in Goes is verenigd. Want vóór al les gaat haar het gezin, zoals ze ons vertelde. Heel gezellig en ongedwongen heb ben we bij haar thuis gepraat over het wonen in Goes en over haar opvattingen over de taak van een burgemeestersvrouw. Mevrouw Huber is Zwitserse van ge boorte. Ze leerde haar man kennen toen ze in ons land logeerde bij een landgenote, die met een Nederlander getrouwd was. De Hubers vonden hun eerste geza menlijke woning in Den Haag, van waar ze in 1955 naar Ameland gin gen, waar de heer Huber benoemd was tot burgemeester. „Ja, het was er misschien wel een beetje eenzaam, maar voor mij was dat niet zo'n bezwaar, want ik had de handen vol met het werk in het gezin met onze jonge kinderen. Wij allen hebben op Ameland een enorm fijne tijd gehad. Hier in Goes hebben de kinderen, die in leeftijd variëren van vier tot dertien, natuurlijk meer aanspraak en bovendien betere stu diemogelijkheden, maar Ameland blijft een heel fijne tijd. Zelf vind ik het tn Goes heerlijk wo nen. Het is er gezellig en Goes heeft nog een beetje een agrarisch karak ter en dat trekt mij wel. 't Meest op vallende is voor mij hier de gemoede lijkheid. Opvallend vond ik eigenlijk ook wel de overeenkomst in mentaliteit tus sen de bewoners van Ameland en die van in en rond Goes. Dit alles bij elkaar maakte, dat ik me hier heel snel ben gaan thuis voelen". .j Van een restje gekookte aardap pels, een paar hardgekookte eieren en geraspte kaas kan een voedzaam koffietafelhapje worden gemaakt. Wrijf de aardappels door een zeef, roer er geraspte kaas door en een paar heel fijngehakte hardge kookte eieren, doe er voor de smaak een gehakt uitje, wat aroma en wat gehakte peterselie door. De verhou ding aardappels-kaas kan men het best door proeven bepalen. Maak balletjes van het mengsel, rol ze door paneermeel, geklopt ei en nog eens paneermeel en bak ze in diep vet goudbruin. fan de omgeving heeft mevrouw Huber nog maar sinds kort het een en ander gezien. „Ik heb nog maar pas hulp in huis en vóór die tijd Advertentie in COTTON CHRYSTAL 2,90 COTON SATIN 1,98 CLOQUÉ 0,98 EASY-CARE 1,29 en vele andere voordelige aanbiedingen. kon ik hier heel moeilijk weg. Ik heb wel enorm genoten van hetgeen ik heb gezien. Vooral de Zak van Zuid- Beveland is zo mooi. Het is zo ver rassend achter elk bochtje in een dijk iets moois en iets nieuws te zien. Omdat ik zo weinig tijd had, heb ik me uiteraard ook nog niet zo heel intens kunnen oriënteren op het ver enigingsleven. Wel is zeker, dat ik na de vakanties het voorzitterschap van de V.V.H. (Vrouwelijke Vrijwillige Hulpverlening) op me zal nemen. En verder, ja, ik vind toch echt wel, dat mijn voornaamste taak in mijn gezin ligt. Mijn man heeft het heel druk; hij moet thuis een rustpunt vinden. Voorts is iedereen hier altijd welkom. Ik vind gastvrouw zijn een belang rijke taak, zeker ook voor een burge meestersvrouw. Bovendien vind ik het prettig werk. Dat wil niet zeggen, dat ik geen be langstelling heb voor het vereni gingsleven. Integendeel. Als het zo uitkomt, zal ik graag ergens heen gaan, óf alleen of samen met mijn man. Maar er zijn heel veel dames, die er de tijd en de capaciteiten voor heb ben een organiserende functie in een vereniging op zich te nemen. Ik heb niet zo'n organisatietalent. Waarom zal ik het dan gaan doen. Alleen om dat ik burgemeestersvrouw ben Ik geloof toch niet, dat dat juist is. leen maar een stralende glimlach ten antwoord. Dan wordt ze de kamer uitgezet, waar ze vijf minuten later weer vro lijk binnenkomt om een speelgoed auto te demonstreren. Laconiek vertrekt ze even later om een van haar broertjes of zusjes van school te halen. Ze is minstens zo la coniek als haar moeder, die met een effen gezicht zegt: „Verhuizen? 'k Heb er niets op tegen, zelfs niet als het van het noorden van het land naar het zuiden is". 't Was dan eerst wel even Ameland- Tilburg, toen Tilburg-Goes en straks van het ene naar het andere huis in Goes, maar zoiets brengt de Goese burgemeestersvrouw echt niet van haar stuk. Ze zal in haar nieuwe huis een even charmante gastvrouw zijn als aan de Westwal en boven alles de spil in haar gezin. (Advertentie) Een produkt van de Sikkens Groep Nederlandse stranden worden tegenwoordig nogal eens ont sierd door plekken stookolie die zich aan schoenen, blote voeten en kleding vasthecht en daaraan bijzonder hard nekkig blijft zitten. Wat eucalyptus olie bij de drogist te koop lost dit „aanhankelijke" goedje echter snel op! Ook met een watje met wat gewone slaolie of olijfolie kunnen de plekken verwijderd worden. „UITKOMEN - hoe doet men dat toch?" Deze (brandende) vraag is onderwerp van een der lezingen van het Gezins Begrotings Instituut, kort- weg G.B.I. genoemd, een instelling die zoals het in de statuten staat „zich ten doel stelt zonder winst oogmerk de volks- en gezinswelvaart te verhogen door bevordering van doelmatige besteding der gezins inkomens". Een staalkaartje van de werkzaam heden waardoor het G.B.I. dit doel tracht te realiseren, vindt men in het nieuwe G.B.I.-programma voor 1963- 1964, dat zojuist verschenen is. De lezingen van het G.B.I. zijn ditmaal, behalve aan het „uitkomen", onder meer gewijd aan de onderwerpen kosten van de huishoudapparatuur, de kosten van de éénpersoons huis houding, het betalen in termijnen, het probleem van zakgeld geven aan de kinderen. Dat onderwerp „zakgeld" zal men ook tegenkomen op de ouder avonden van het G.B.I., waar voorts het onderwerp „financiële regelingen met de opgroeiende kinderen" onder de loep wordt genomen. Cursussen geeft het G.B.I. voor huis vrouwen, voor jongeren, voor kraam verzorgsters, gezinsverzorgster en helpsters. Ook is er een cursus ge zinsbudgettering voor maatschappe lijk werksters, wijkverpleegsters en alle anderen die in het maatschap pelijk werk te maken krijgen met deze materie. Wie alles wil weten over de activi teiten van het G.B.I. kan het pro gramma voor het seizoen 1963-1964 kosteloos toegezonden krijgen. Het kan worden aangevraagd bij: Gezins Begrotings Instituut, postbus 1046, Rotterdam. Géén eau de Cologne op uw huid als U in de zon ligt te bakken! De combinatie zon-eau de Cologne kan namelijk lelijke vlekken op de huid veroorzaken die tot diep in de herfst zichtbaar blijven. Beter is het om ivanneer de zonnestralen U op ze ker ogenblik te machtig worden, bij wijze van verfrissing, een wandelin getje te gaan maken. Daar vaart bo vendien het figuur wél bij.... Ook op het gebied van goud en zil ver is er, volgens het vakblad „Edelmetaal", een toenemende be langstelling voor het kopen van „an tiek". Gevolg: er komt veel imitatie in de handel en buitenlandse toeris ten om maar eens een categorie kopers te noemen weten niet meer wat ze eigenlijk kopen. Dat de zaken op dit terrein niet eenvoudiger wor den blijkt wel uit het feit dat in We nen een „kunstnijverheidsbedrijf" zich tegenwoordig toelegt op het na maken van allerlei vroeg-historische en folkloristische voorwerpen zoals ze in musea geëxposeerd staan. De bedrijvers van deze vorm van kunst nijverheid streven naar „exact weten schappelijke kopieën en maken bo vendien armbanden, oorhangers, ket tingen en ringen die op motieven uit de "Romeinse tijd geïnspireerd zijn. Grote afnemers van dit alles: de Ver enigde Staten, maar ook diverse Westeuropese landen. (Van onze medewerkster) Er zijn tijdens de afgelopen weken al heel wat vakantiedagen in regenwater verdronken en de geluk kigen die de vakantie nog voor de boeg hebben, hopen vurig dat zij al thans gespaard blijven voor een der gelijk „verregend" verlof.... Het zijn vooral de gezinnen met kinderen waar men de barometer en het weer bericht met spanning in de gaten houdt! Want wat te doen met de kin deren, als het een hele dag uit een zwaarbewolkte hemel giet Van zo'n verregende dag zou men eens een „teken-dagje" kunnen maken. Tekenen en met verf werken doet ieder kind graag, de hulpmidde len zijn betrekkelijk eenvoudig, ruim te voor het „werken" is altijd wel te vinden. En wat wel prettig is: de kinderen kunnen een tijdje aan hun eigen initiatief en werklust worden overgelaten. Wil zo'n teken- en verfdagje een succes worden, zorg dan wel voor voldoende materialen en voor de goe de materialen. Koop in de winkel niet „zomaar wat potloden, papier en krijt", maar kies spullen waarmee ook het kleinere kind gemakkelijk overweg kan. Wat die materiaalkeuze betreft: het voorlichtingscentrum voor ouders en opvoeders heeft hierover diverse nut tige wenken in portefeuille. Een aan tal ervan gaven we hier door ten pleziere van de kinderen en ter ver lichting van de oudertaak die op zo'n regendag wei eens wat zwaar kan wegen Misschien willen sommige kinderen graag op de grond zitten teke nen. In een houding die volwassenen uitermate ongemakkelijk toeschijnt, maar waarvan het kind blijkbaar geen last heeft! Leg in dit geval een flink stuk plastic op de vloer om de vloerbedekking te beschermen. Plas tic kan men ook op het werktafeltje van het kind leggen of op de grote tafel, als daar getekend wordt. Een „echte" schilder voelt zich het kind dat „op de muur" mag werken. Niet op het behang uiteraard, maar op een flink stuk board of karton dat aan de muur bevestigd wordt en waarop papier kan worden vastge prikt. Potloden moeten bij voorkeur zacht zijn, kleurpotloden en het beken de vetkrijt vooral van goede kwali teit. Het papier kan echt tekenpapier zijn, maar ook een rolletje behangsel papier dat misschien toch renteloos in de kast ligt. Als verf kiest men plakkaatverf waarmee het kind ge makkelijk kan werken. Wanneer kin deren beschikken over de kleur wit en over de primaire kleuren, kunnen ze zelf diverse andere kleurtjes men gen. Een tube verf moet het kind even leren hanteren; als het ermee weet om te gaan, zijn tubes verf in het gebruik praktischer en voordeli ger dan potjes. Aangeraden wordt ook het gebruik van poederverf (mits niet giftig!) die men in een zaak voor schildersbenodigdheden kan ko pen en met water aanmengen. Deze verf wordt in het bijzonder aan geraden voor het zogenaamde „fin- gerpainting", waartoe de poederverf met dunne stijfsel of met lijm wordt aangemengd. Het wat kleine kind zal nog geen behoefte hebben aan pen seeltjes. Hij zal meer „presteren" met een wat grotere stevige kwast waar mee hij zijn verlangen naar kleuren en vormen kan uitleven. (Van een medewerkster) Al is de langste dag alweer verle den tijd, de zomergarderobe is nog wel vatbaar voor uitbreiding met een luchtig en niet te kostbaar kle dingstuk. Een primitief soort snelkookpan van eigen makelij kunt U bijvoorbeeld gebruiken voor het koken van aard appels. Vul een fluitketel met water en zet die boven op de pan met aard appels. De aardappels zullen dan een minuut of vijf eerder gaar zijn dan normaal. Denk bij het optillen van de ketel vooral om de hitte van de geconcen treerde stoom, die uit de pan komt. Een extra voordeeltje bij deze manier van koken is. dat het water in de ketel warm is geworden, terwijl de aardappels gaar werden. Spaanse waterkannen zijn zeer deco ratief, maar ze zijn poreus en dus niet waterdicht. Er is echter een mo gelijkheid om ze waterdicht te ma ken door de binnenkant te behande len met waterglas. U moet er dan wel zeker van zijn, dat de hele bin nenkant van de kan is behandeld. Met ditzelfde materiaal kan men uiteraard alle poreuze kannen en va zen waterdicht maken. •GOES, LANGE KERKSTRAAT 44 TERNEUZEN, NIEUWSTRAAT6-8 Ïk vind het fijn te weten, wat er in Goes en ook in het Goese vereni gingsleven omgaat. Zo ver mogelijk zal ik helpen, wanneer er een beroep op mij wordt gedaan. Maar vóór alles gaan mijn man en de kinderen". Alsof ze de woorden van haar moe der wil onderstrepen, komt op dit moment Carolientje van vier, de jongste uit het gezin, de kamer bin nen. Stralend en in het minst niet verlegen deelt ze achteloos een hand je uit aan het vreemd bezoek en ze kijkt ondertussen wervend naar een schaal' koekjes. Tevreden klautert ze vervolgens op een stoel en voor de mededeling van haar moeder, dat ze de kamer moet verlaten, heeft ze al- Franse modeontwerpers hebben een aantal modelletjes bedacht, zoals een japonnetje in bedrukte stof dat de ene schouder vrij laat en op de an dere schouder met een strik wordt dichtgeknoopt. Heel leuk, luchtig en praktisch voor een vakantie aan het water. Minder praktisch maar wel opvallender: een mouwloze, kraag- loze maar tamelijk hooggesloten ja pon die (kokernauw) tot vlak boven de enkels reikt... Simpel en altijd draagbaar is het jurkje dat de Franse „faux deux- pièces" noemen: het lijkt op een af stand op effen rok plus gestreept bloesje maar is in werkelijkheid een ééndelig kledingstuk dat tot op de heup dwarsgestreept, daaronder ef fen is. De ook in Nederland verkrijg-- bare combinatiestoffen (effen en ge dessineerd met een gezamenlijke ba- siskleur) zijn er heel geschikt voor. In het verzinnen van strandgrapjes blijken de Franse modemensen on vermoeibaar. Wat shorts betreft zou den ze elke vrouw op het ogenblik graag zien in langgepijpte exempla ren: de lengte van de pijpjes mag va riëren van ongeveer vijf tot vijftien centimeter boven de knie. Allerlei kledingstukken kunnen erbij worden gedragen, van simpele shirts en jak jes tot mouwloze mantels en sport jasjes. Een andere variatie op het thema „shorts" zijn tot op de knie reikende broekrokken die, wanneer ze effen zijn, met gebloemde blouses met lange mouw en grote kraag ge dragen worden. Ook zo'n broekrok mag een grootbloemig dessin hebben, maar dan hoort er weer een effen „top" bij. Strandpyjama's worden met lange mouw of mouwloos eveneens uit stoffen met drukke bloemendessins gemaakt. Bij de mo derne stranduitrusting hoort voorts nog de tot over de heupen vallende anorak, voorzien van een capuchon en grote zijsplitten. Het was zo ivarm op de hei dat Bennie op haar kleine zilveren fietsje verlangend uitkeek naar het groen van de bomen aan het eind van het fietspad, waar het bos be gon. Bovendien zou ze daar vast wel herten te zien krijgen, en waarvoor anders was ze op haar eerste vakantiedag van huis gegaanf Hoewel de druppeltjes onder haar blonde krullen stonden trapte ze daarom nog maar wat harder. Bij het begin van het bos, waar nog geen echte bomen staan, maar wel lage lichte struiken, sprong ze van haar fietsje, zette het tegen een vlierstruik vol bloemen en ging zelf languit in een kuil vol varentjes liggen waar het heer lijk koel was. Wind was er niet en het was zo stil dat je de bijen boven de vlierbomen kon horen zoemen. „Hé, heer lijk, hé Trap!", zei Bennie tegen haar fietsje, want als er niemand bij was, noemde ze hem altijd zo. „Ja, heerlijk", zuchtte Trap, het zilveren fietsje terug. „Als er nu maar herten komen, Trap....", zei Bennie, „wat denk je?" om als eerste in het zwem bad te zijn, hard rijden om dat het stoplicht anders op rood schiet, hard rijden om dat het anders te laat is en alle grote auto's met hun bazen van het werk ko men". „Wat een heerlijk leven!", riep Flits, die met grote ogen geluisterd had „ik weet wel niet wat school en zwembad en stoplichten en auto's zijn, maar het moet heerlijk zijn om te we ten waarvoor je holt. O, Trap, ik wou dat ik jou was!" „Je weet niet wat je zegt", zei Trap eigenwijs, „het is helemaal niet zo leuk". dat zwembad en die stop lichten en die auto's van jou ook wel eens zien. Voor uit, Trap, zeg ja en ik zal het gelukkigste dier van de wereld zijn!" „Maar er is één moeilijk heid, Flits „Wat dan, Trap?" „Nou, al die dingen die ik doe: de school, het zwem bad, de stoplichten en weg schieten voor de auto's ko men, dat doe ik niet voor mezelf, zei je. Dat doe ik allemaal omdat Rennie dat wil". „Rennie?", vroeg Flits, „wie is Rennie? Een vriend je van je? Ook een fiets je?" „ik heb alles gehoord. Ik sliep niet echt, zie je Ik doezelde maar zo'n beet je. Ik vind het een prachtig plan met vier pootjes van de Flits maakte een sprong grond. „Hoera", riep hij, „hoera, ze doet het. Ga jij maar fijn op je bedje van mos liggen, Trap. Ik ga met Rennie naar het zwem bad, de school, de stop lichten en de auto's. Voor uit, Rennie, waar wachten we nog op?" Rennie lachte en kwam overeind. „Dag Trap", zei ze en ze sloeg haar armen om zijn blinkende stuur en ze knuf- Franse vrouwen zijn dol op speelse hoofddeksels. De drie modelletjes, die U hierbij ziet, zijn dan ook van Franse bodem. De bovenste is een „fiets- baretje" met pompoen en kartelrand, de tweede is een „schermpetje en de derde is een vilten petje met ingebouwde zonnebril. Rechts een gezellig matrozenpakje, ontworpen door Griff. Het li) f je is bloesend, de lange mouwen zijn afgewerkt met manchetten, de hals met een losse strik. Voor dit model kan men zijde, dunne wollen stof of een licht synthetisch materiaal kiezen. „Ik denk", zei Trap, maar hij ging niet verder, want met zijn grote glanzende oog had hij ontdekt waar om de stem van Rennie op eens van zo ver kwam. Ze was bezig in te slapen. Kijk haar wimpers vielen al over haar wang; nog één keer sloeg ze ze op, maar aan haar ogen zag je al, dat ze niet precies meer wist waar ze was. „Mij best", dacht Trap, ,ik heb ook wel zin in een dut je. Mijn banden zijn hele maal warm van die lange rit over de hei. „Hé, heer lijk Bijna zou Trap ook zijn in geslapen als hij niet opeens geritsel had gehoord in de «struiken. Vlug draaide hij zijn grote oog die kant op en kijk nou toch eens: daar had je één van de hertjes waar ze de hele morgen naar hadden gezocht! „Hal lo! Hallo!", fluisterde Trap naar het smalle bruine kopje dat nieuwsgierig uit de struiken keek. De grote glanzende ogen van het diertje werden nog groter van schrik en haast had hij het op een lopen gezet. Maar toen zag hij Trap en hij begreep wel dat die hem geen kwaad zou doen. „Wat ben je?", vroeg hij aan Trap en nieuwsgierig snuffelde hij aan Traps blinkende stuur. „Een fiets", zei Trap trots, „en jij bent zeker een her tje?" „Ja", knikte het dier, „en ik heet Flits omdat ik har der lopen kan dan alle an dere jonge herten. In een flits ben ik van de beuken laan naar de vijver en weer terug. Daarom noemen ze me zo". „En waarom loop je zo hard?", vroeg Trap. Het vriendelijke kopje van het hertje betrok een beet je. „Tja", zei hij, „tja, wist ik dat maar". „Wat zeg je me nou!", riep Trap hard, „weet je dat niet?" Het hertje schudde verle gen van nee. „Zie je", zei hij, „de moeilijkheid is dat ik nergens voor hoef te hol len. In de vijver is water genoeg voor iedereen. Je hoeft dus helemaal niet te zorgen dat je de eerste bent. In het bos is overal genoeg te eten voor iedereen, dus daarvoor is het ook niet no dig. En jagers komen hier niet; ook om op de vlucht te slaan heb ik mijn snelle pootjes niet nodig. Ik ge bruik ze nou alleen maar voor m'n plezier. Maar ja, hard hollen voor je plezier gaat ook gauw vervelen". Trap lachte. „Weet je Flits", zei hij, „jij zou een fiets moeten zijn. Als je een fiets bent moet je al tijd zo hard als je kunt. Hard rijden om op tijd op school te zijn, hard rijden Wel een minuut lang stond Flits heel stil tussen de varentjes, maar aan zijn ogen kon je zien dat hij heel diep nadacht. „Zeg Trap fluisterde hij, „ik heb een idee „O, ja?", vroeg Trap nieuwsgierig, „en wat is dat?" „Nou", zei Flits, „moet je luisteren; jij houdt van stil onder de bomen staan en ik houd van rennen omdat het moet. Waarom ruilen we niet?" „Wat zeg je?", de trappers en spaken van het zilveren fietsje trilden van opwin ding. „Dat kun je toch niet menen, Flits?" „Natuurlijk wel!", riep Flits, „ik wil die school en Trap schudde van nee. „Een mens", zei hij, „Rennie is een mens". Even schrok Flits bij dat gevaarlijke woordje mens, want daarover had hij in het bos genoeg gehoord, maar toen hij de blik van Traps glinsteroog volgde en het kleine meisje zag lig gen slapen, verdween zijn angst. „Is dat Rennie?", fluisterde hij. „Is het voor haar dat je altijd zo hard rijden moet?" Trap knikte. Flits bekeek haar nog eens goed. „Ik geloof dat ik het met haar wel vinden kan", zei hij eindelijk, „dus dat is geen punt". „En ik wil het ook wel", riep Rennies stem opeens, telde hem even. „Welbe- dankt!" Flits trappelde van onge duld en zo gauw Rennie op zijn rug was gesprongen ging hij er als een flits vandoor. „Hoe komen we zo gauw mogelijk bij de stoplichten en de auto's", vroeg hij. „Rechtdoor!", riep Rennie, die op en neer danste op zijn rug. „Zie je, daar is de grote weg". Met grote sprongen draafde Flits erop aan, maar toen ze nog een paar meter van de weg af waren, stond hij opeens met een schok stil. Hij sperde zijn ogen wijd open, zijn oren stonden ge spitst. „Rennie fluisterde hij, „wat hoor ik? Gebrom en gezoem als van een miljoen boze bijen". Rennie lachte. „Dat zijn de auto's op de weg, domoor, de auto's waar jij zo graag naar toe wilde Flits zei niets; hij deed nog een paar passen, toen stei gerde hij opeens als een paardje, zodat Rennie van zijn rug gleed, draaide zich om en ging er als een pijl uit de boog vandoor. „Flits!", riep Rennie, maar haar stem kwam niet boven het geluid van de grote vrachtauto uit, die net langs raasde op de weg. „Daar sta ik nou", zei ze. Zonder Trap en zonder Flits. Die domoor dacht dat auto's en stoplichten leuk waren. Nog vóór hij ze ge zien heeft gaat hij er al vandoor". Heel in de verte zag ze het bange hertje nog net tus sen de struiken verdwijnen. Ze zette het op een lopen om hem nog in te halen, maar ja, meisjesbenen gaan niet zo snel als hertenpoot jes en lang voor ze bij de rand van het bos kwam, was ze al buiten adem. En steeds maar riep ze, nu al half huilend bijna, „Flits! Je moet me naar huis bren gen!" Ten slotte liet ze zich lang uit in een kuil vallen waar ze bleef liggen snikken. „En Trap zie ik ook nooit meer. Trap, die me altijd bracht waar ik wezen wilde. O, Trap, waar ben je?" „Hier", zei de stem van Trap vlakbij haar. Rennie tilde haar hoofd op en kijk, daar stond Trap met zijn blinkende stuur te gen de vlierboom. „O, Trap", juichte Rennie, „wat ben ik blij dat je er bent. Ik heb zo raar ge droomd. Er was een hertje en en Opeens lachte ze. „Ga mee, Trap", zei ze, „gauw terug naar het zwembad, de school, de mensen en de auto's. Voor je toch nog besluit om een hertenleventje te gaan lei den". En snel als altijd, vrolijk rinkelend met zijn bel trapte Trap haar terug naar de wereld waar her tjes niet durven komen. Mies Bouhuys.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 13