In Goes is 't heerlijk wonen
maar Ameland was ook
Wetenswaardigheden
Kleine zomergrapjes
-plifs aw Aet fietsje
r
(4.(v pagina
meotCM0
Als het regent in de vakantie:
teken-dagje voor kinderen
va
KINDERKRANT
JÊÈSp U b
¥^™WÊmW
Verf met voldoening
De
Kosten in een gezin
MEVROUW E. HUBER-SCHNEIDER
Verenigingsleven
Speciale
STOFFENVERKOOP
„HET STOFFENPALEIS"
Carolientje
Op de grond werken
Vingerverven
Frans mode-allerlei voor de zoele dagen
VRIJDAG 12 JULI 1963
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
18
(Van onze redactrice)
^nderhalf jaar is mr. F. G. A.
Huber nu burgemeester
van Goes. De eerste paar maan
den daarvan woonde zijn gezin
nog op Ameland, de vorige
standplaats van de burgemees
ter, daarna vond het gezin tijde
lijk onderdak in Tilburg en
sinds een half jaar is het dan
verenigd in een woning in de
nieuwe gemeente. Ook dat is
dan nog een voorlopige huisves
ting, want er wordt in Goes nog
gewerkt aan de definitieve
ambtswoning voor de heer en
mevrouw Huber en hun vijf kin
deren. Mevrouw E. Huber-
Schneider vindt het helemaal
niet zo erg, dat ze zich nog even
moet behelpen in het huis aan de
Westwal. Voor haar is het be
langrijkste, dat het gezin in
Goes is verenigd. Want vóór al
les gaat haar het gezin, zoals ze
ons vertelde.
Heel gezellig en ongedwongen heb
ben we bij haar thuis gepraat
over het wonen in Goes en over haar
opvattingen over de taak van een
burgemeestersvrouw.
Mevrouw Huber is Zwitserse van ge
boorte. Ze leerde haar man kennen
toen ze in ons land logeerde bij een
landgenote, die met een Nederlander
getrouwd was.
De Hubers vonden hun eerste geza
menlijke woning in Den Haag, van
waar ze in 1955 naar Ameland gin
gen, waar de heer Huber benoemd
was tot burgemeester.
„Ja, het was er misschien wel een
beetje eenzaam, maar voor mij was
dat niet zo'n bezwaar, want ik had
de handen vol met het werk in het
gezin met onze jonge kinderen. Wij
allen hebben op Ameland een enorm
fijne tijd gehad. Hier in Goes hebben
de kinderen, die in leeftijd variëren
van vier tot dertien, natuurlijk meer
aanspraak en bovendien betere stu
diemogelijkheden, maar Ameland
blijft een heel fijne tijd.
Zelf vind ik het tn Goes heerlijk wo
nen. Het is er gezellig en Goes heeft
nog een beetje een agrarisch karak
ter en dat trekt mij wel. 't Meest op
vallende is voor mij hier de gemoede
lijkheid.
Opvallend vond ik eigenlijk ook wel
de overeenkomst in mentaliteit tus
sen de bewoners van Ameland en die
van in en rond Goes. Dit alles bij
elkaar maakte, dat ik me hier heel
snel ben gaan thuis voelen".
.j
Van een restje gekookte aardap
pels, een paar hardgekookte
eieren en geraspte kaas kan een
voedzaam koffietafelhapje worden
gemaakt. Wrijf de aardappels door
een zeef, roer er geraspte kaas door
en een paar heel fijngehakte hardge
kookte eieren, doe er voor de smaak
een gehakt uitje, wat aroma en wat
gehakte peterselie door. De verhou
ding aardappels-kaas kan men het
best door proeven bepalen. Maak
balletjes van het mengsel, rol ze door
paneermeel, geklopt ei en nog eens
paneermeel en bak ze in diep vet
goudbruin.
fan de omgeving heeft mevrouw
Huber nog maar sinds kort het
een en ander gezien. „Ik heb nog
maar pas hulp in huis en vóór die tijd
Advertentie
in
COTTON CHRYSTAL 2,90
COTON SATIN 1,98
CLOQUÉ 0,98
EASY-CARE 1,29
en vele andere
voordelige aanbiedingen.
kon ik hier heel moeilijk weg. Ik heb
wel enorm genoten van hetgeen ik
heb gezien. Vooral de Zak van Zuid-
Beveland is zo mooi. Het is zo ver
rassend achter elk bochtje in een dijk
iets moois en iets nieuws te zien.
Omdat ik zo weinig tijd had, heb ik
me uiteraard ook nog niet zo heel
intens kunnen oriënteren op het ver
enigingsleven. Wel is zeker, dat ik na
de vakanties het voorzitterschap van
de V.V.H. (Vrouwelijke Vrijwillige
Hulpverlening) op me zal nemen. En
verder, ja, ik vind toch echt wel, dat
mijn voornaamste taak in mijn gezin
ligt. Mijn man heeft het heel druk;
hij moet thuis een rustpunt vinden.
Voorts is iedereen hier altijd welkom.
Ik vind gastvrouw zijn een belang
rijke taak, zeker ook voor een burge
meestersvrouw. Bovendien vind ik
het prettig werk.
Dat wil niet zeggen, dat ik geen be
langstelling heb voor het vereni
gingsleven. Integendeel. Als het zo
uitkomt, zal ik graag ergens heen
gaan, óf alleen of samen met mijn
man.
Maar er zijn heel veel dames, die er
de tijd en de capaciteiten voor heb
ben een organiserende functie in een
vereniging op zich te nemen. Ik heb
niet zo'n organisatietalent. Waarom
zal ik het dan gaan doen. Alleen om
dat ik burgemeestersvrouw ben Ik
geloof toch niet, dat dat juist is.
leen maar een stralende glimlach ten
antwoord.
Dan wordt ze de kamer uitgezet,
waar ze vijf minuten later weer vro
lijk binnenkomt om een speelgoed
auto te demonstreren.
Laconiek vertrekt ze even later om
een van haar broertjes of zusjes van
school te halen. Ze is minstens zo la
coniek als haar moeder, die met een
effen gezicht zegt: „Verhuizen? 'k
Heb er niets op tegen, zelfs niet als
het van het noorden van het land
naar het zuiden is".
't Was dan eerst wel even Ameland-
Tilburg, toen Tilburg-Goes en straks
van het ene naar het andere huis in
Goes, maar zoiets brengt de Goese
burgemeestersvrouw echt niet van
haar stuk. Ze zal in haar nieuwe huis
een even charmante gastvrouw zijn
als aan de Westwal en boven alles de
spil in haar gezin.
(Advertentie)
Een produkt van de Sikkens Groep
Nederlandse stranden worden
tegenwoordig nogal eens ont
sierd door plekken stookolie die zich
aan schoenen, blote voeten en kleding
vasthecht en daaraan bijzonder hard
nekkig blijft zitten. Wat eucalyptus
olie bij de drogist te koop lost
dit „aanhankelijke" goedje echter
snel op! Ook met een watje met wat
gewone slaolie of olijfolie kunnen de
plekken verwijderd worden.
„UITKOMEN - hoe doet men dat
toch?" Deze (brandende) vraag is
onderwerp van een der lezingen van
het Gezins Begrotings Instituut, kort-
weg G.B.I. genoemd, een instelling
die zoals het in de statuten staat
„zich ten doel stelt zonder winst
oogmerk de volks- en gezinswelvaart
te verhogen door bevordering van
doelmatige besteding der gezins
inkomens".
Een staalkaartje van de werkzaam
heden waardoor het G.B.I. dit doel
tracht te realiseren, vindt men in het
nieuwe G.B.I.-programma voor 1963-
1964, dat zojuist verschenen is. De
lezingen van het G.B.I. zijn ditmaal,
behalve aan het „uitkomen", onder
meer gewijd aan de onderwerpen
kosten van de huishoudapparatuur,
de kosten van de éénpersoons huis
houding, het betalen in termijnen, het
probleem van zakgeld geven aan de
kinderen. Dat onderwerp „zakgeld"
zal men ook tegenkomen op de ouder
avonden van het G.B.I., waar voorts
het onderwerp „financiële regelingen
met de opgroeiende kinderen" onder
de loep wordt genomen.
Cursussen geeft het G.B.I. voor huis
vrouwen, voor jongeren, voor kraam
verzorgsters, gezinsverzorgster en
helpsters. Ook is er een cursus ge
zinsbudgettering voor maatschappe
lijk werksters, wijkverpleegsters en
alle anderen die in het maatschap
pelijk werk te maken krijgen met
deze materie.
Wie alles wil weten over de activi
teiten van het G.B.I. kan het pro
gramma voor het seizoen 1963-1964
kosteloos toegezonden krijgen. Het
kan worden aangevraagd bij: Gezins
Begrotings Instituut, postbus 1046,
Rotterdam.
Géén eau de Cologne op uw huid
als U in de zon ligt te bakken!
De combinatie zon-eau de Cologne
kan namelijk lelijke vlekken op de
huid veroorzaken die tot diep in de
herfst zichtbaar blijven. Beter is het
om ivanneer de zonnestralen U op ze
ker ogenblik te machtig worden, bij
wijze van verfrissing, een wandelin
getje te gaan maken. Daar vaart bo
vendien het figuur wél bij....
Ook op het gebied van goud en zil
ver is er, volgens het vakblad
„Edelmetaal", een toenemende be
langstelling voor het kopen van „an
tiek". Gevolg: er komt veel imitatie
in de handel en buitenlandse toeris
ten om maar eens een categorie
kopers te noemen weten niet meer
wat ze eigenlijk kopen. Dat de zaken
op dit terrein niet eenvoudiger wor
den blijkt wel uit het feit dat in We
nen een „kunstnijverheidsbedrijf"
zich tegenwoordig toelegt op het na
maken van allerlei vroeg-historische
en folkloristische voorwerpen zoals
ze in musea geëxposeerd staan. De
bedrijvers van deze vorm van kunst
nijverheid streven naar „exact weten
schappelijke kopieën en maken bo
vendien armbanden, oorhangers, ket
tingen en ringen die op motieven uit
de "Romeinse tijd geïnspireerd zijn.
Grote afnemers van dit alles: de Ver
enigde Staten, maar ook diverse
Westeuropese landen.
(Van onze medewerkster)
Er zijn tijdens de afgelopen weken
al heel wat vakantiedagen in
regenwater verdronken en de geluk
kigen die de vakantie nog voor de
boeg hebben, hopen vurig dat zij al
thans gespaard blijven voor een der
gelijk „verregend" verlof.... Het zijn
vooral de gezinnen met kinderen
waar men de barometer en het weer
bericht met spanning in de gaten
houdt! Want wat te doen met de kin
deren, als het een hele dag uit een
zwaarbewolkte hemel giet
Van zo'n verregende dag zou men
eens een „teken-dagje" kunnen
maken. Tekenen en met verf werken
doet ieder kind graag, de hulpmidde
len zijn betrekkelijk eenvoudig, ruim
te voor het „werken" is altijd wel te
vinden. En wat wel prettig is: de
kinderen kunnen een tijdje aan hun
eigen initiatief en werklust worden
overgelaten.
Wil zo'n teken- en verfdagje een
succes worden, zorg dan wel voor
voldoende materialen en voor de goe
de materialen. Koop in de winkel
niet „zomaar wat potloden, papier en
krijt", maar kies spullen waarmee
ook het kleinere kind gemakkelijk
overweg kan.
Wat die materiaalkeuze betreft: het
voorlichtingscentrum voor ouders en
opvoeders heeft hierover diverse nut
tige wenken in portefeuille. Een aan
tal ervan gaven we hier door ten
pleziere van de kinderen en ter ver
lichting van de oudertaak die op zo'n
regendag wei eens wat zwaar kan
wegen
Misschien willen sommige kinderen
graag op de grond zitten teke
nen. In een houding die volwassenen
uitermate ongemakkelijk toeschijnt,
maar waarvan het kind blijkbaar
geen last heeft! Leg in dit geval een
flink stuk plastic op de vloer om de
vloerbedekking te beschermen. Plas
tic kan men ook op het werktafeltje
van het kind leggen of op de grote
tafel, als daar getekend wordt. Een
„echte" schilder voelt zich het kind
dat „op de muur" mag werken. Niet
op het behang uiteraard, maar op
een flink stuk board of karton dat
aan de muur bevestigd wordt en
waarop papier kan worden vastge
prikt.
Potloden moeten bij voorkeur zacht
zijn, kleurpotloden en het beken
de vetkrijt vooral van goede kwali
teit. Het papier kan echt tekenpapier
zijn, maar ook een rolletje behangsel
papier dat misschien toch renteloos
in de kast ligt. Als verf kiest men
plakkaatverf waarmee het kind ge
makkelijk kan werken. Wanneer kin
deren beschikken over de kleur wit
en over de primaire kleuren, kunnen
ze zelf diverse andere kleurtjes men
gen. Een tube verf moet het kind
even leren hanteren; als het ermee
weet om te gaan, zijn tubes verf in
het gebruik praktischer en voordeli
ger dan potjes. Aangeraden wordt
ook het gebruik van poederverf (mits
niet giftig!) die men in een zaak
voor schildersbenodigdheden kan ko
pen en met water aanmengen.
Deze verf wordt in het bijzonder aan
geraden voor het zogenaamde „fin-
gerpainting", waartoe de poederverf
met dunne stijfsel of met lijm wordt
aangemengd. Het wat kleine kind zal
nog geen behoefte hebben aan pen
seeltjes. Hij zal meer „presteren" met
een wat grotere stevige kwast waar
mee hij zijn verlangen naar kleuren
en vormen kan uitleven.
(Van een medewerkster)
Al is de langste dag alweer verle
den tijd, de zomergarderobe is
nog wel vatbaar voor uitbreiding met
een luchtig en niet te kostbaar kle
dingstuk.
Een primitief soort snelkookpan van
eigen makelij kunt U bijvoorbeeld
gebruiken voor het koken van aard
appels. Vul een fluitketel met water
en zet die boven op de pan met aard
appels.
De aardappels zullen dan een minuut
of vijf eerder gaar zijn dan normaal.
Denk bij het optillen van de ketel
vooral om de hitte van de geconcen
treerde stoom, die uit de pan komt.
Een extra voordeeltje bij deze manier
van koken is. dat het water in de
ketel warm is geworden, terwijl de
aardappels gaar werden.
Spaanse waterkannen zijn zeer deco
ratief, maar ze zijn poreus en dus
niet waterdicht. Er is echter een mo
gelijkheid om ze waterdicht te ma
ken door de binnenkant te behande
len met waterglas. U moet er dan
wel zeker van zijn, dat de hele bin
nenkant van de kan is behandeld.
Met ditzelfde materiaal kan men
uiteraard alle poreuze kannen en va
zen waterdicht maken.
•GOES, LANGE KERKSTRAAT 44
TERNEUZEN, NIEUWSTRAAT6-8
Ïk vind het fijn te weten, wat er in
Goes en ook in het Goese vereni
gingsleven omgaat. Zo ver mogelijk
zal ik helpen, wanneer er een beroep
op mij wordt gedaan. Maar vóór alles
gaan mijn man en de kinderen".
Alsof ze de woorden van haar moe
der wil onderstrepen, komt op dit
moment Carolientje van vier, de
jongste uit het gezin, de kamer bin
nen. Stralend en in het minst niet
verlegen deelt ze achteloos een hand
je uit aan het vreemd bezoek en ze
kijkt ondertussen wervend naar een
schaal' koekjes. Tevreden klautert ze
vervolgens op een stoel en voor de
mededeling van haar moeder, dat ze
de kamer moet verlaten, heeft ze al-
Franse modeontwerpers hebben een
aantal modelletjes bedacht, zoals een
japonnetje in bedrukte stof dat de
ene schouder vrij laat en op de an
dere schouder met een strik wordt
dichtgeknoopt. Heel leuk, luchtig en
praktisch voor een vakantie aan het
water. Minder praktisch maar wel
opvallender: een mouwloze, kraag-
loze maar tamelijk hooggesloten ja
pon die (kokernauw) tot vlak boven
de enkels reikt...
Simpel en altijd draagbaar is het
jurkje dat de Franse „faux deux-
pièces" noemen: het lijkt op een af
stand op effen rok plus gestreept
bloesje maar is in werkelijkheid een
ééndelig kledingstuk dat tot op de
heup dwarsgestreept, daaronder ef
fen is. De ook in Nederland verkrijg--
bare combinatiestoffen (effen en ge
dessineerd met een gezamenlijke ba-
siskleur) zijn er heel geschikt voor.
In het verzinnen van strandgrapjes
blijken de Franse modemensen on
vermoeibaar. Wat shorts betreft zou
den ze elke vrouw op het ogenblik
graag zien in langgepijpte exempla
ren: de lengte van de pijpjes mag va
riëren van ongeveer vijf tot vijftien
centimeter boven de knie. Allerlei
kledingstukken kunnen erbij worden
gedragen, van simpele shirts en jak
jes tot mouwloze mantels en sport
jasjes. Een andere variatie op het
thema „shorts" zijn tot op de knie
reikende broekrokken die, wanneer
ze effen zijn, met gebloemde blouses
met lange mouw en grote kraag ge
dragen worden. Ook zo'n broekrok
mag een grootbloemig dessin hebben,
maar dan hoort er weer een effen
„top" bij. Strandpyjama's worden
met lange mouw of mouwloos
eveneens uit stoffen met drukke
bloemendessins gemaakt. Bij de mo
derne stranduitrusting hoort voorts
nog de tot over de heupen vallende
anorak, voorzien van een capuchon
en grote zijsplitten.
Het was zo ivarm op de hei dat Bennie op haar kleine
zilveren fietsje verlangend uitkeek naar het groen van
de bomen aan het eind van het fietspad, waar het bos be
gon. Bovendien zou ze daar vast wel herten te zien krijgen,
en waarvoor anders was ze op haar eerste vakantiedag van
huis gegaanf Hoewel de druppeltjes onder haar blonde
krullen stonden trapte ze daarom nog maar wat harder.
Bij het begin van het bos, waar nog geen echte bomen
staan, maar wel lage lichte struiken, sprong ze van haar
fietsje, zette het tegen een vlierstruik vol bloemen en ging
zelf languit in een kuil vol varentjes liggen waar het heer
lijk koel was. Wind was er niet en het was zo stil dat je de
bijen boven de vlierbomen kon horen zoemen. „Hé, heer
lijk, hé Trap!", zei Bennie tegen haar fietsje, want als er
niemand bij was, noemde ze hem altijd zo. „Ja, heerlijk",
zuchtte Trap, het zilveren fietsje terug. „Als er nu maar
herten komen, Trap....", zei Bennie, „wat denk je?"
om als eerste in het zwem
bad te zijn, hard rijden om
dat het stoplicht anders op
rood schiet, hard rijden om
dat het anders te laat is en
alle grote auto's met hun
bazen van het werk ko
men".
„Wat een heerlijk leven!",
riep Flits, die met grote
ogen geluisterd had „ik
weet wel niet wat school
en zwembad en stoplichten
en auto's zijn, maar het
moet heerlijk zijn om te we
ten waarvoor je holt. O,
Trap, ik wou dat ik jou
was!"
„Je weet niet wat je zegt",
zei Trap eigenwijs, „het is
helemaal niet zo leuk".
dat zwembad en die stop
lichten en die auto's van
jou ook wel eens zien. Voor
uit, Trap, zeg ja en ik zal
het gelukkigste dier van de
wereld zijn!"
„Maar er is één moeilijk
heid, Flits
„Wat dan, Trap?"
„Nou, al die dingen die ik
doe: de school, het zwem
bad, de stoplichten en weg
schieten voor de auto's ko
men, dat doe ik niet voor
mezelf, zei je. Dat doe ik
allemaal omdat Rennie dat
wil".
„Rennie?", vroeg Flits,
„wie is Rennie? Een vriend
je van je? Ook een fiets
je?"
„ik heb alles gehoord. Ik
sliep niet echt, zie je Ik
doezelde maar zo'n beet je.
Ik vind het een prachtig
plan
met vier pootjes van de
Flits maakte een sprong
grond. „Hoera", riep hij,
„hoera, ze doet het. Ga jij
maar fijn op je bedje van
mos liggen, Trap. Ik ga
met Rennie naar het zwem
bad, de school, de stop
lichten en de auto's. Voor
uit, Rennie, waar wachten
we nog op?"
Rennie lachte en kwam
overeind.
„Dag Trap", zei ze en ze
sloeg haar armen om zijn
blinkende stuur en ze knuf-
Franse vrouwen zijn dol op speelse hoofddeksels. De drie modelletjes, die
U hierbij ziet, zijn dan ook van Franse bodem. De bovenste is een „fiets-
baretje" met pompoen en kartelrand, de tweede is een „schermpetje en de
derde is een vilten petje met ingebouwde zonnebril.
Rechts een gezellig matrozenpakje, ontworpen door Griff. Het li) f je is
bloesend, de lange mouwen zijn afgewerkt met manchetten, de hals met
een losse strik. Voor dit model kan men zijde, dunne wollen stof of een
licht synthetisch materiaal kiezen.
„Ik denk", zei Trap, maar
hij ging niet verder, want
met zijn grote glanzende
oog had hij ontdekt waar
om de stem van Rennie op
eens van zo ver kwam. Ze
was bezig in te slapen. Kijk
haar wimpers vielen al over
haar wang; nog één keer
sloeg ze ze op, maar aan
haar ogen zag je al, dat ze
niet precies meer wist waar
ze was.
„Mij best", dacht Trap, ,ik
heb ook wel zin in een dut
je. Mijn banden zijn hele
maal warm van die lange
rit over de hei. „Hé, heer
lijk
Bijna zou Trap ook zijn in
geslapen als hij niet opeens
geritsel had gehoord in de
«struiken. Vlug draaide hij
zijn grote oog die kant op
en kijk nou toch eens: daar
had je één van de hertjes
waar ze de hele morgen
naar hadden gezocht! „Hal
lo! Hallo!", fluisterde Trap
naar het smalle bruine
kopje dat nieuwsgierig uit
de struiken keek. De grote
glanzende ogen van het
diertje werden nog groter
van schrik en haast had hij
het op een lopen gezet.
Maar toen zag hij Trap en
hij begreep wel dat die hem
geen kwaad zou doen.
„Wat ben je?", vroeg hij
aan Trap en nieuwsgierig
snuffelde hij aan Traps
blinkende stuur.
„Een fiets", zei Trap trots,
„en jij bent zeker een her
tje?"
„Ja", knikte het dier, „en
ik heet Flits omdat ik har
der lopen kan dan alle an
dere jonge herten. In een
flits ben ik van de beuken
laan naar de vijver en weer
terug. Daarom noemen ze
me zo".
„En waarom loop je zo
hard?", vroeg Trap.
Het vriendelijke kopje van
het hertje betrok een beet
je. „Tja", zei hij, „tja, wist
ik dat maar".
„Wat zeg je me nou!",
riep Trap hard, „weet je
dat niet?"
Het hertje schudde verle
gen van nee. „Zie je", zei hij,
„de moeilijkheid is dat ik
nergens voor hoef te hol
len. In de vijver is water
genoeg voor iedereen. Je
hoeft dus helemaal niet te
zorgen dat je de eerste bent.
In het bos is overal genoeg
te eten voor iedereen, dus
daarvoor is het ook niet no
dig. En jagers komen hier
niet; ook om op de vlucht
te slaan heb ik mijn snelle
pootjes niet nodig. Ik ge
bruik ze nou alleen maar
voor m'n plezier. Maar ja,
hard hollen voor je plezier
gaat ook gauw vervelen".
Trap lachte. „Weet je
Flits", zei hij, „jij zou een
fiets moeten zijn. Als je
een fiets bent moet je al
tijd zo hard als je kunt.
Hard rijden om op tijd op
school te zijn, hard rijden
Wel een minuut lang stond
Flits heel stil tussen de
varentjes, maar aan zijn
ogen kon je zien dat hij
heel diep nadacht. „Zeg
Trap fluisterde hij, „ik
heb een idee
„O, ja?", vroeg Trap
nieuwsgierig, „en wat is
dat?"
„Nou", zei Flits, „moet je
luisteren; jij houdt van stil
onder de bomen staan en ik
houd van rennen omdat het
moet. Waarom ruilen we
niet?"
„Wat zeg je?", de trappers
en spaken van het zilveren
fietsje trilden van opwin
ding. „Dat kun je toch niet
menen, Flits?"
„Natuurlijk wel!", riep
Flits, „ik wil die school en
Trap schudde van nee. „Een
mens", zei hij, „Rennie is
een mens".
Even schrok Flits bij dat
gevaarlijke woordje mens,
want daarover had hij in
het bos genoeg gehoord,
maar toen hij de blik van
Traps glinsteroog volgde en
het kleine meisje zag lig
gen slapen, verdween zijn
angst. „Is dat Rennie?",
fluisterde hij. „Is het voor
haar dat je altijd zo hard
rijden moet?"
Trap knikte.
Flits bekeek haar nog eens
goed. „Ik geloof dat ik het
met haar wel vinden kan",
zei hij eindelijk, „dus dat
is geen punt".
„En ik wil het ook wel",
riep Rennies stem opeens,
telde hem even. „Welbe-
dankt!"
Flits trappelde van onge
duld en zo gauw Rennie op
zijn rug was gesprongen
ging hij er als een flits
vandoor. „Hoe komen we
zo gauw mogelijk bij de
stoplichten en de auto's",
vroeg hij.
„Rechtdoor!", riep Rennie,
die op en neer danste op
zijn rug. „Zie je, daar is
de grote weg".
Met grote sprongen draafde
Flits erop aan, maar toen
ze nog een paar meter van
de weg af waren, stond hij
opeens met een schok stil.
Hij sperde zijn ogen wijd
open, zijn oren stonden ge
spitst.
„Rennie fluisterde hij,
„wat hoor ik? Gebrom en
gezoem als van een miljoen
boze bijen".
Rennie lachte. „Dat zijn de
auto's op de weg, domoor,
de auto's waar jij zo graag
naar toe wilde
Flits zei niets; hij deed nog
een paar passen, toen stei
gerde hij opeens als een
paardje, zodat Rennie van
zijn rug gleed, draaide zich
om en ging er als een pijl
uit de boog vandoor.
„Flits!", riep Rennie, maar
haar stem kwam niet boven
het geluid van de grote
vrachtauto uit, die net
langs raasde op de weg.
„Daar sta ik nou", zei ze.
Zonder Trap en zonder
Flits. Die domoor dacht dat
auto's en stoplichten leuk
waren. Nog vóór hij ze ge
zien heeft gaat hij er al
vandoor".
Heel in de verte zag ze het
bange hertje nog net tus
sen de struiken verdwijnen.
Ze zette het op een lopen
om hem nog in te halen,
maar ja, meisjesbenen gaan
niet zo snel als hertenpoot
jes en lang voor ze bij de
rand van het bos kwam,
was ze al buiten adem. En
steeds maar riep ze, nu al
half huilend bijna, „Flits!
Je moet me naar huis bren
gen!"
Ten slotte liet ze zich lang
uit in een kuil vallen waar
ze bleef liggen snikken. „En
Trap zie ik ook nooit meer.
Trap, die me altijd bracht
waar ik wezen wilde. O,
Trap, waar ben je?"
„Hier", zei de stem van
Trap vlakbij haar.
Rennie tilde haar hoofd op
en kijk, daar stond Trap
met zijn blinkende stuur te
gen de vlierboom.
„O, Trap", juichte Rennie,
„wat ben ik blij dat je er
bent. Ik heb zo raar ge
droomd. Er was een hertje
en en Opeens lachte
ze. „Ga mee, Trap", zei ze,
„gauw terug naar het
zwembad, de school, de
mensen en de auto's. Voor
je toch nog besluit om een
hertenleventje te gaan lei
den". En snel als altijd,
vrolijk rinkelend met zijn
bel trapte Trap haar terug
naar de wereld waar her
tjes niet durven komen.
Mies Bouhuys.