Ciw pagina ZEISS IKON Geen simpele zaak gezin uit te breiden met 'n pleegkind Slagboom blijft neer MCOZÓMO KINDERKRANT „Het andere kind" (I) ULTRASON MEXICAANSE RIJSTSCHOTEL VOOR HET PINKSTERMENU Kinder- en dierfiguurtjes in linoleum vloerbedekking Vakantie-garderobe 1963 vraagt weer meer koffers VRIJDAG 24 MEI 1963 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT T (Van onze redactrice). Y\7e hebben zelf twee zoons. Eigenlijk hadden we een groot gezin willen hebben, maar doordat we laat zijn getrouwd, is deze wens niet in vervulling gegaan. In de krant lazen we enkele jaren geleden eens iets over kinderen in tehuizen, waar voor pleeggezinnen werden ge zocht. Via de krant kwamen we in contact met de Vereniging Kinderzorg in Middelburg, en vrij kort daarop kregen we on ze eerste pleegzoon; korte tijd later kwam de tweede. En nu willen we er graag nog twee pleegkinderen bij hebben; hun slaapplaatsen zijn al klaar We zitten in een kamer met het uitzicht op het wijde Zeeuwse polderland. Tegenover ons zit onze gastvrouw, mevrouw Van der B. Een gewone, plezierige huisvrouw, die op al onze vra gen rustig, soms even naden kend, antwoordt. Het is geen simpele zaak je gezin uit te breiden met pleegkinderen, die je weliswaar eerst te logeren krijgt, zonder dat het kind weet wat de bedoeling is van zo'n vakantie bij vreemden. Pleegouders en voogdij vereniging nemen pas daarna de uit eindelijke beslissing tot plaatsing, maar toch „Ik zou het bepaald niet iedereen aanraden", zegt ze. „Wel voor men sen, die denken en doen zoals wij. Mijn man en ik willen de kinderen werkelijk een tehuis geven. Maar ik vind het dan ook niet erg de kamer een week later een goeie beurt te geven, omdat de zorg voor de kin deren vóór gaat. En zo in het leven van alledag merk je het verschil niet tussen eigen en pleegkinderen. Je weet het, maar je denkt er niet meer bij na. Op een goeie dag, kwamen de beide jongens, die tot op dat moment Advertentie) de nieuwe nylon Perfecte pasvorm en zacht als echte zijde! in DANLON 4.50/4.95 in DANIELA 3.95 oom en tante zeiden, vragen of ze vader en moeder mochten zeggen. Dat was natuurlijk goed. Ik vond het fijn. De kinderen gaan echt met elk aar om als broertjes en zusjes. In het begin was liet wel wat moei- lyk. We moesten eerst alle kanten van het karakter van de jongens le ren kennen. Ook omgekeerd moesten ze ons leren kennen. Maar de jon gens gedragen zich nu gewoon; ze halen normaal kattekwaad uit. Ze zijn los gekomen en ze durven nor maal te vragen wat de eigen kinde ren ook komen vragen". Niet uit overdaad Het was bepaald geen financiële overdaad, die het gezin Van der B. deed besluiten pleegkinderen op te nemen. Maar op deze wijze kwa men de vader en moeder wel tege moet aan een gekoesterd ideaal en bovendien „je hebt werkelijk het ge voel, dat je iets doet, waar mensen bij gebaat zijn", zegt de pleegmoe der. Het klinkt uit haar mond niet gek of overdreven. Ze meent het. Godsdienst is in dit gezin geen opge plakt etiket, integendeel. Over het financiële gedeelte was me vrouw Van der B. bijzonder open hartig. Haar man Is magazijnchef op een fabriek. Hij heeft dus een re delijk, maar niet overdadig inkomen. Voor de pleegkinderen betaalt Kin derzorg tachtig gulden per kind per maand. Daarnaast wordt 't eventuele reisgeld voor school en onderwijs- en/of opleïdingskosten vergoed plus de kleding, dit alles in overleg met Kinderzorg. „Ik vind dit een goeie financiële re- feling; ik kom er mee toe. Alle kin eren krijgen 75 cent zakgeld per week. Daarvan wordt gespaard, want ik houd er niet van, als ze alles ver snoepen. Deze regel geldt voor alle kinderen. Problemen met het opvoe den en opvangen? Ach ja, die zijn er voor elk kind. Maar je moet con sequent zijn en nooit dreigen. Zelfde godsdienst Eigenlijk hebben we niet meer of minder moeilijkheden dan de ouders van een gewoon gezin. Ook niet met de godsdienst. De jongens werden in het tehuis van Kinderzorg hervormd opgevoed. Hier gaan ze mee naar onze kerk, welbe wust, omdat we de ldoof wilden over bruggen. De jongens vinden dat heel gewoon. Contact met hun ouders heb ben onze jongens niet, want de ouders voelen daar kennelijk niet voor. We zouden er geen bezwaar tegen heb ben, als familieleden van de kinde ren op bezoek zouden komen, maar het zouden natuurlyk wel mensen moeten zyn die geen verkeerde in vloed op de kinderen zouden hebben. De kinderen aanvaarden deze zaken in ons geval als heel gewoon. Er zijn helaas wel eens ontactische mensen, die de kinderen vragen naar de eigen ouders, want de buitenstaanders we ten natuurlijk wel, dat het onze eigen kinderen niet zijn. Ze dragen boven dien hun eigen familienaam. Maar in ons geval geven die vragen gelukkig geen problemen" Het wordt niet met trots gezegd, maar als een toevallig feit. Maar het IS niet toevallig. Het komt, doordat deze pleegouders de tact hebben én de gave open en eerlijk met de kin deren te praten. Wat voor de eigen kinderen geldt, geldt ook voor de pleegkinderen. Het blijkt in dit gezin geen frase te zijn, maar een werke lijkheid. En het is deze werkelijkheid, die, naar onze mening, ouders en kinde ren tot elkaar heeft gebracht in een wederzijds aanvaarden, een weder zijds begrijpen en een wederzijdse ge negenheid, zonder welke een pleeg kind in een pleeggezin niet echt „thuis" kan zijn. Het leek er even op of wij haar nog een keer op het witte doek zou den terugzien, en dat vooruitzicht was toch wel een beetje benauwend. Want het zou een hoogst riskante verschij ning zijn geworden. En dat niet alleen omdat er stellig dertig jaren liggen tussen de roem van toen en de vergetelheid van nu. Zelfs dat aanzienlijke tijdsverschil be hoeft een alleszins aanvaardbare te rugkeer niet uit te sluiten. Het is meer vertoond dat kunste naressen, en zelfs filmsterren, na jarenlange afwezigheid bijna een le gende geworden, met de moed van het werkelijke talent en de winst van rijpheid en ervaring plotseling als een andere vrouw op het doek ver schenen, en zowaar een nieuwe en 'kritischer generatie wisten te boeien. Vraag niet wat daartoe aan durf en werkelijkheidszin moest opgebracht worden. Vooral een actrice die het in haar glorietijd van haar uiterlijke verschijning moest hebben zal bij zo'n terugkeer alles wat zij aan talent en vitaliteit bezit in de strijd moeten werpen. Het ouder geworden gezicht, het geposeerde figuur laten zich mis schien nog wat verdoezelen, maar de bewegingen, de houding, de loop pas sen nu eenmaal onmiskenbaar bij haar leeftijd, en zijn onmogelijk te retoucheren. Tussen Mariene Dietrich in Der blaue' Engel of in Witness for the proscution ligt niet alleen een afstand van jaren, maar ook van ontwikkeling, en het was wel zo grandioos haar in een sluik mantel pakje een onopvallende vrouw levens echt gestalte te zien geven als h°or met louter een volmaakt figuur op de zaal te zien spelen. Maar tussen die twee creaties viel ook een wereldoorlog met een glo rieuze rol in het ondergronds ver zet. Wie met generaal de Gaulle gedecoreerd en wel het bevrijde Pa rijs binnentrok is nu niet een vrouw om zich van een regisseur levens lang afhankelijk te laten maken. Maar wat had de arme Greta Garbo anders om op te teren dan de her innering aan de droomgestalte die haar regisseur zo zorgvuldig had geboetseerd Zij moest, in haar glorietijd, een idee verheelden en geen werkelijk wezen. Wie haar voor de oorlog zag spelen in de meest uiteenlopende rollen vroeg zich altijd weer verbluft af waaraan deze vreemde verschijning toch haar roem te danken had. Garbo met het 6trakke, ernstige masker, dat hoogst zelden lachte. Garbo die volgens het oordeel van de HET ANDERE KIND' „HET ANDERE KIND" In een serie van drie arti kelen, getiteld „Het ande re kind", willen wij een in druk geven van problemen in de gezinnen en daarbui ten rond dat „andere kind". Wij kregen daartoe de me dewerking van drie gezin nen. Het zal duidelijk zijn, dat we juist in dit vlak, de namen van de betrokkenen niet noemen en de situa ties hebben vertekend om herkenning uit te sluiten. Het eerste artikel handelt over de aanpassing van ge zin aan pleegkinderen en omgekeerd, het tweede is gewijd aan het gezin en de spastische zoon en het der de verhaal handelt over een geestelijk gehandicapt meisje. 13 1 CD I JxOSiVI A uit Zwitserland - voor uw huid! rtW het „natuurlijke geheim van jeugd en schoonheid (Advertentie) uw moderne wasmachine vraagt om een speciaal sop (Van onze medewerkster). Mocht Pinksteren ons zomerse temperaturen brengen, dan zal een „Mexicaanse rijstschotel" op één van beide pinkstermenu's door huis genoten en eventuele gasten met veel waardering worden ontvangen. Niet alleen smaakt zo'n gerecht-met-tro- pisch-tïntje uitstekend op een warme dag, het geeft bovendien de huis vrouw maar betrekkelijk weinig kookwerk én de ingrediënten zyn niet duur! Voldoende redenen dus om ervoor te zorgen, dat die ingrediën ten aan de vooravond van Pinkste ren in huis zijn. nen zijn: vier ons droogkokende rijst, driekwart liter water, wat zout, een ui, een groene paprika, 50 a 75 gram boter of margarine, anderhal ve eetlepel tomatenketchup, wat cayennepeper en wat pikante saus, een half ons rozijnen, twee ons ge raspte kaas. Kook de rijst in het water met het zout zachtjes gaar en vooral goed droog (een rijststomer is bij dit kar weitje eigenlijk onmisbaar!). Maak intussen de uien schoon, snijd ze fijn en doe hetzelfde met de paprika die bovendien van steeltje, zaadlijsten en zaad wordt ontdaan. Smoor uien plus paprika een minuut of tien in de boter of margarine, doe ketchup, cayennepeper en pikante saus erbij en roer er de geraspte kaas en de (Van onze medewerkster). De moderne vloerbedekkingsindu strie maakt produkten die legio mogelijkheden bevatten om een vloer bedekking van „speelse accenten" te voorzien. Vloerbedekkingen op tex- tielbasis kunnen in contrasterende banen en vakken worden neergelegd, een produkt als linoleum kan door de vakman verwerkt worden tot een kleurig patroon dat aan mozaïek doet denken. Vooral in grote ruimten kan van dergeljjke mogelijkheden een dankbaar gebruik worden gemaakt- (Advertentie) Ook in een kinderkamer zijn zulke speelse accenten met veel succes aan te brengen. Voor een dergelijke ruimte immers kiest men bij voor keur het weliswaar niet goedkope, maar uiterst sterke linoleum. „Lino leum Krommenie" brengt nu „insets" in de handel, bestaande uit cirkels van linoleum waarin een kleurig kinder- of dierfiguurtje is afgebeeld. De cii'kels hebben een middellijn van bijna een halve meter en worden toe gepast in linoleum dat over het hele vloeroppervlak wordt geplakt. Eerst moeten in de nog losliggende, baan de cirkelomtrekken worden uitgesne den, daarna worden baan plus „in sets" gelijktijdig op de vloer vastge plakt. De insets omvatten twee series, elk met tien verschillende afbeeldingen. Er is een serie met dierfiguren, ont worpen door Els Weise, en eentje met kinderspelletjes die door Johan Haanstra werd samengesteld. De vier of vijf verschillende kleuren van de inset kan men zelf kiezen. Niet al leen heeft zo'n vloer met insets een kleurig en levendig karakter, de fi guren kunnen bovendien door het lïÏTlfWl ITALIAANS ADVIESKLEDING VAN ORLON rozijnen door. Het is wel nodig on-, de rozijnen tevoren te wassen, in wat water even op te koken en te laten uitlekken. Laatste fase in de Mexicaanse rijst- bereiding: meng de droge rijst door de gesmoorde ingrediënten; maar doe dit wel bij kleine porties tegelijk. Dit recept voor Mexicaanse rijst is ontleend aan een uitgave van het voorlichtingsbureau voor de voeding, de brochure „Doe het eens anders" waarvan zojuist de tweede (gewijzig de) druk is verschenen. Aanbevolen lectuur voor vrouwen die nooit weten hoe ze etensresijes moeten verwerken! Er staat een uit gebreid hoofdstukje „restverwerking" in, aangevuld met diverss recepten: er is een rubriekje keukentrips in opgenomen en men vindt er diverse recepten in voor stoofschotels, voor gerechten van rijst, gort of macaroni, en voor stevige soepen die als hoofd maaltijd kunnen dienen. Voor vijf tien cent zyn deze goede wenken te koop .bij het voorlichtingsbureau voor de voeding. Koninginnegracht 42, Den Haag, giro 36 30 81. Klassiek" dessert: Griesmeel Terug naar het pinkstermenu dat zou kunnen worden besloten met een welhaast klassiek nagerecht: een griesmeeldessert. Griesmeel, ditmaal eens niet met het bijna onvermijde lijke bessensap maar met appels ge combineerd. Voor dit dessert wordt een griesmeelpapje gekookt van een halve liter melk, twintig gram gries meel, dertig gram suiker. Is de pap goed gaar (na vijf a tien minuten zachtjes koken) dan wordt er nog tien gram aangemengd eustardpoe- der bijgegoten. Terwijl dit mengsel nog even heel zachtjes doorkookt, wordt een pond stevige appelen (ze zijn tevoren geboord, geschild en in plakken gesneden) een minuut of wat in kokend water gelegd. Een halve deciliter water is voldoende: het wordt met een paar dunne stukjes citroenschil aan de kook gebracht. Hebben de appelschijven drie tot vijf minuten in het kokende water door gebracht, dan wordt de vla erbij ge schonken. Roer appelen en vla voor zichtig door elkaar en verwarm het gerecht nog een minuut of tien op het vuur of in de oven. Haal dan de citroenschilletjes eruit en dien het dessert warm op. (Advertentie) (Van onze medewerkster). Als mannen hun zin kregen, zouden hun vrouwen op va kantie gaan met niet meer dan één kleine handige koffer of reistas. Nog fijner zouden ze het vinden als vrouwlief al haar spulletjes in die ene gemakke lijke weekend-tas meevoerde, of in die oude strandtas waarvan de hengsels zo gemakkelijk „in de hand liggen". Heerlijk zou het ook zijn als echtgenote op reis slechts één paar schoenen meenam: het paar dat ze op de ochtend van de reis aan heeft... Het zijn enkele van die vakantie wensdromen waarvan elke man bij voorbaat weet dat ze nooit in vervulling zullen gaan. Want dat extra paar schoenen (voor 's avonds), de twee of drie jurken, het vestje (voor de koele avonden), de ochtend jas, het badpak en het badlaken vul len samen al een hele koffer die voor al niet te klein mag zijn omdat an ders de kleding kreukt. Resten nog de toiletartikelen en allerlei „kleine onmisbaarheden" Het ziet er naar uit dat de man zijn stille strijd tegen de -vakantiebagage deze zomer definitief gaat verliezen! Want de lederwarenmode brengt dit seizoen een aantal nieuwigheïdjes op koffer- en tassengebied die de reislus tige vrouw ongetwijfeld zullen be korenDe „Beauty case", het kof fertje voor toiletbenodigdheden die op reis steeds bij de hand moeten zijn, is er ook in een wat grotere uitvoe ring die „train case" genoemd wordt. Hij biedt ruimere mogelijkheden dan de beauty case: er kan wat nacht goed in en een paar pantoffeltjes, en ook nog wel een paar kousen en soortgelijke luchtige nylonzaakjes. Dan is er 't schoenentasje dat overi gens niet alleen voor de vakantie be doeld is, maar door de fabrikant bo vendien wordt aangeprezen als een uitermate nuttige bergmogelijkheid voor een paar luxe schoentjes die Koffers met ruitdessin zijn dit seizoen weer heel modieus en kunnen gecom bineerd worden met reistassen in soortgelijke dessins. Eén troost is er voor de man: de moderne reiskoffer is licht in gewicht. Voor de heren automobilisten is er een aardig nou veauté: een „car sac" waarin men zijn kleding niet alleen kan meene men maar ook meteen na aankomst kan uithangen. Voor de hoedjes-dra gende vrouw is er een hoedenkoffer die niet als weleer rond van model is, maar vierkant. Er kan dus méér in dan alleen dat hoedje! Gemakkelijk gekleed Het is wonderlijk dat men in deze tijd van veel reizen en trekken altijd weer vrouwen ziet, die in vol strekt ondoelmatige kleding trein of touringcar bestijgen en uitermate verfomfaaid op de plaats van bestem ming aankomen. Terwijl de Neder landse confectie toch genoeg reis pakjes, gemakkelijkzittende mantels en sportieve japonnen in moderne kreukherstellend materiaal voorhan den heeftEen gladde rok van tweed of jersey met een fris katoe nen bloesje doorstaat de reis beter dan een dun zomerjaponnetje! In de koffer van sportieve jonge vrouwen mag de moderne comforta bele helancapantalon niet ontbreken, die dit seizoen gecombineerd kan worden met heel korte witte hesjes die van onderen een brede geborduur de rand hebben en vlak boven de pantalon een strook huid onbedekt laten. Badstof met een bloemenmotiefje kan verwerkt worden tot een strapless hemdjurkje met één brede schouder band en met een boven de knie val lende zoom. Na de vakantie kan het jurkje nog ais badjasje in badkamer of douchecel worden gebruikt. Badhanddoeken en badlakens hebben dit seizoen strepen of jacquarddes sins en dikwijls een combinatie van beide. Ze zijn er met ruit- en met watersportmotieven en men ziet ze ook als „cadeau-set": twee badhand doeken met een paar badslippers van dezelfde stof. Italiaanse vakantiemode Op het gebied van vakantie- en vrijetijdskleding blijken vooral de Italiaanse ontwerpers dit seizoen weer vol ideetjes te zitten. Hier zijn er enkele: misschien is een aantrek kelijk equivalent ervan in de Neder landse winkels te vinden, misschien ook zien handige vrouwen kans deze Italiaanse sugesties zélf in de vakan tie-garderobe te verwerkenVeel Italiaanse vakantiekleding is ver vaardigd uit het synthetische mate riaal orlon. Het modehuis Marucelli maakte er onder meer een sportief ensemble van, bestaande uit een tunieklange sweater met een gérende rok: swea ter met lengtestrepen, rok met breed- testrepen langs de zoom. Voor koele morgens op het strand schrijft Maru celli shorts met niet al te korte pijpen voor, gecombineerd met een langval- lende jumper met dwarsstreepjes. Ontwerpster Galitzine maakte, even eens uit orlon, een effen kniebroek met mouwloze jumper in zigzag-des- sin, over de heup eindigend in een strakke, effen band. En in de sport- afdeling van Antonelli's boutique in Rome ziet men nauwsluitende pan talonkostuums van zwart jersey waarover een halflange cape met grote jadekleurige gehaakte motie ven wordt gedragen 3Iocht de vakantïekoffer, na een keu ze uit dit alles, nog open plekjes vertonen dan kunnen die worden op gevuld met wat „petit riens" zoals de mode ze dit seizoen brengt: een katoenen badpakje in driekleurig ruitmotief, bezaaid met kleine bloem- boeketjes; een sportief-geruite ka toenen blouse met halve mouw die over rok of pantalon wordt gedra gen; een tricel geplisseerd reisjurkje dat voor nog geen twee tientjes te koop is en waarvan men zelf de lengte kan bepalen door de zoom op maat af te knippen; een paar stukjes vrolijk gekleurd ribslint waarvan men met behulp van een paar haken en oogjes of wat klittenband fleurige haarbanden kan maken; óf (een Brits modesnufje) een heel lange smalle georgette sjaal die eveneens bij wijze van haarband om het hoofd wordt bevestigd maar dan zó, dat één lang uiteinde feestelijk op de rug wappert. Vakantiekleding van Nederlandse bo dem: de elastische helancapantalon kan deze zomer gecombineerd tcor- den met een heel kort geborduurd ■wit hesje. kenners eigenlijk maar matig ac teerde en behalve haar opvallend mooie haar weinig fysieke kwali teiten bezat. En evenwel ging er een vreemde aantrekkingskracht van haar ver schijning uit. Zij behoorde inderdaad bij het tijdperk waarin de tweede wereldoorlog nog vaag als een op komend onweer rommelde achter de horizon. Het beklemmende, droefgeestige, ge heimzinnige van haar verschijning waren de essentie van een atmosfeer die iedereen gevoelde maar niemand zichzelf bekennen wou. Geen wonder dat de wereldoorlog haar wegvaagde voorgoed zij had, buiten zichzelf om, gestalte ge geven aan een voorgevoel. Het zou waarschijnlijk niemand verbaasd hebben als zij verdwenen bleek te zijn toen dc storm, was uitgeraasd. Maar toen zij, na een mislukte po ging tot terugkeer, weer in net nieuws verscheen was zij niet langer een droomgestalte maar een vrouw. Een lichtschuwe, uiterlijk verwaar loosde figuur die alle contact ver meed en zich terugtrok in een ver bitterde eenzaamheid. En wie haar in haar glorietijd had gekend verbaasde zich over die wel haast neurotische verwaarlozing, pijnlijk getroffen door de slordige aanblik van wat eens het beroemd ste. flanzendste haar van haar gene ratie was geweest. Hier was een mens op zoek naar het eigen geïdealiseerde en voorgoed ver dwenen dubbelbeeld. De slagboom was voor haar wel onherroepelijk gevallen. De tijd waarin zij als zestigjarige moet leven heeft geen behoefte meer aan zwijezame raadselachtig heid. Die heeft een geheel ander vrouwentype als exponent gekozen, dat zo weinig mogelijk verhult en wier drieste oogopslag van geen ge heimzinnigheid weten wil. Het was hoogst waarschijnlijk een trieste deceptie geworden, zo Greta Garbo zich had laten overhalen om nog een keer een hoofdrol te snelen. Zij hoeft er altijd maar één gekend, en de generatie van nu zou daar hoog-st verbaasd tegen aan gezien hebben. Maar het zou voor de oude ren toch wel een bijzonder, zij het wat wrang genoegen zijn haar nog eens terug »e zien in een van haar oude glansrollen, en nog eenmaal die tijd voelbaar te beleven toen het winkelmeisje uit Stockholm niet al leen een beroemdheid maar een be grip was. SASKIA „ZAKDOEKJE LEGGEN Oerra, de kleine ekster zat met zijn kopje scheef op een talc en keek treurig omlaag naar de kring kleine ko nijnekinderen die Zakdoekje leggen3 niemand zeggen" speelden met zilveren berkeblaadjes. Kleine eksters mogen nergens aan meedoen. Want: zo gauw je toch probeert om stilletjes tussen de anderen te schuiven komen de grote dieren met opgestreken knorren, vleugels óf staarten aangezet en roepen: wèg. Weg die ek ster! Er drupte een traan langs zijn mooie zwart-witte ek sterkopje. Pluus, een van de kleine konijnekinderen die net rond de kring liep met het zakdoekje van zilver berkenblad kreeg die drup pel precies tussen zijn twee dons-oortjes. Verschrikt liet hij het zakdoekje vallen en schoot het eerste het beste holletje binnen dat hij zag. „Kijk", zei de kleine Oerra, die het zakdoekje door zijn tranen heen zag liggen, „de kleine konijntjes hebben ge noeg van hun spelletje en ze laten het mooie zakdoek je voor mij liggen!" Haastig streek hij neer op de grond, nam het mooie zilveren blaadje in zijn sna vel en vloog ermee naar zijn eigen nest Maar net op dat moment stak de kleine Pluus zijn kopje uit het hol om te zien of liet nog altijd regen de of dat het misschien bij dat ene drupje gebleven was. „Droog!", juichte hij en meteen stormden de an dere kleine konijntjes van alle kanten aan om gauw door te gaan met hun spel letje. „Maar waar is het zakdoekje?", vroeg Pluze- lien, het zusje van Pluus aan haar broertje. Die gaf geen antwoord, maar wees met een nijdig uitgestoken pootje omhoog naar de tak ken waar hij Oerra nog net had zien verdwenen met het zilveren blaadje in zijn sna vel. Nou kunnen kleine ko nijntjes echte zeurkousen zijn als er iets niet naar hun zin gaat en daarom zet ten ze het met zjjn allen op een gejammer en gepiep „Wat is er? Wat is er?", hoorde je overal roepen en ook andere dieren streken van hun nesten neer of kwamen uit hun holen en struikjes gerend om te zien wat er gebeurde. Omdat iedereen door elkaar schreeuwde duurde het een hele poos voor de vaders en moeders begrepen wat er aan de hand was. Maar ein delijk werd het ze toch duidelijk; al wisten ze dan wel niet precies wa&r het om ging, één ding begrepen ze: de eksters waren weer bezig geweest! Met trillen de snorren van verontwaar diging wezen ze omhoog naar de bomen, waarin de oude eksters en de kleine Oerra woonden en in koor schreeuwden ze: „dieven, le lijke dieven!". Het hele bos, van de klein ste muis tot de grote fa zanten toe, werd één grote schreeuw. En die schreeuw maakte de oude wyze uil wakker. De oude uil knipte zijn ogen op een kier „Is het weer zo ver?", kraste hy, „wat is het deze keer?" „De eksters de dieven die rovers weerbegon het bos weer te schreeu wen, maar de oude uil klap wiekte dreigend met zijn grijze vleugels „Zit eens stil jy, Cornelia Pluus, en vertel wat er aan de hand is!", kraste de uil. „De eksters Ze hebben... ze zqn ze moeten het bos uit, heer uil!" stotterde hij. Maar de oude uil was niet zo gauw tevreden. „Waar om wil je de eksters weg hebben, Cornelis Pluus?", „Omdat ze... nau ja, omdat het dieven zijn natuurlijk!", riep Cornelis. „En wat hebben ze dan van jou gestolen?". Cornelis Pluus keek even een beetje verlegen om zich heen. „Nou eh... niet van mij, ziet U, maar van mijn kinderen en ik als vader..." „Jaja", zei de uil, „vertel Hij boog zich naar zijn zoon tje die naast hem stond en vroeg: „wat hebben de eksters gestolen?" Toen zijn zoontje hem iets had ingefluisterd in zijn gro te oor, kreeg Cornelis Pluus een kleur. En tegelijk was hij erg bang dat de oude uil woedend zou worden als hy hoorde dat ze hem alleen om een zilveren berken blaadje hadden wakker ge schreeuwd. Maar hy kon nu moeilijk meer terug en daarom zei hy met neerge slagen ,ogen: „een zilveren berkebfaadje, heer uil!" Hy wachtte bevend op wat er nu komen zou, maar tot zijn verbazing keek de oude uil heel ernstig en zei: „een zilveren berkenblaadje Waar is die brutale rekel van een ekster die dat heeft durven doen? De kraaien die altijd voor politieagent mogen spelen stegen op en kwamen even later terug met de ver schrikte Oerra tussen zich in. „Aha!", kraste de uil met glinsterende ogen, „daar hebben we hem. Ver tel eens kraaien: hoe heb ben jullie de boosdoener kunnen vangen, die dief, die rover, die bandiet? Wou hij jullie niet aanvallen?" De kraaien schudden hun kop. „Nee", zei er één, „he lemaal niet. Hij was in zijn eentje aan het spelen van „zakdoekje leggen" „Zakdoekje leggen... zo zo...", mompelde de uil en hy keek de kleine Oerra eens goed aan. „Hoe doe je dat, zakdoekje leggen?", „Je gaat, heer uil", zei de kleine Oerra, „in een kring staan; één van de dieren heeft een zakdoekje van zil ver berkenblad „Juist", knikte de uil, „en waar was die kring van die ren dan en waar was dat ene dier met het zakdoek je? Kijk mij eens aan, Oer ra. Jij staat te jokken. Er was geen kring. Je was helemaal alleen. En hele maal alleen kim je' geen zakdoekje leggen spelen". „O, jawel, heer uil", zei de kleine Oerra verlegen. „Waarom?", vroeg de uil streng, „waarom speel je geen zakdoekje leggen zo als het hoort. De kleine Oerra liet zijn kopje zakken. „Omdat nie mand met me spelen wil heer uil. Ze zeggen dat ik een dief ben". „En ben je dat dan niet?", vroeg de uil. „heb jy niet een zilveren blaadje gesto len?" „Gestolen?", riep Oerra, „welnee, heer uil; er was niet één konyntje meer en het zilveren blaadje lag op het mos. „Doe het eens voor", zei ae oude uil, „doe eens voor hoe jy helemaal in je een tje „zakdoekje leggen" speelde!" Oerra keek hem verbaasd aan. „Hier?", vroeg hij, „bedoelt U, dat ik het hier voor moet doen?" De uil knikte. Daarop nam Oerra het zilveren blaadje dat de kraaien ook hadden meege bracht, legde het achter zijn mooie zwart-witte staartje neer, kneep zijn oogjes stijf dicht en zong Terwijl hij zong en aldoor om zijn eigen staartje heen- wipte, was het heel stil ge worden om hem heen. De meeste dieren schoven on rustig heen en weer of draaiden hun kopjes af van dat kleine zielige vogeltje dat daar in zijn eentje rond- wipte. Cornelis Pluus. het grote konyn hield zijn ogen neergeslagen Maar zijn zoontje was ver standiger. Hij nam zijn zus je hy een poot, huppelde naar Oerra, de ekster toe, „maar zo moet het hele maal niet. Je moet het met zijn allen doen. Kom hier, Oerra. Jij bent hem, jij moet het zakdoekje leggen". Met stralende oogjes wipte de kleine Oerra achter de zingende dieren langs en legde zijn zakdoekje bij het witte bobbelstanrtje van Cornelis Pluus. Nog voor Cornelis Pluus onder groot gejuich rond de kring hup pelde, was de oude uil te rug in zijn donkergroene huis. „Zo", zuchtte hij te vreden, „voorlopig kan ik weer slapen". Mies Bouhuys.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 13