Ciw pagina
ZEISS IKON
Geen simpele zaak gezin uit
te breiden met 'n pleegkind
Slagboom blijft neer
MCOZÓMO
KINDERKRANT
„Het andere kind" (I)
ULTRASON
MEXICAANSE RIJSTSCHOTEL
VOOR HET PINKSTERMENU
Kinder- en dierfiguurtjes
in linoleum vloerbedekking
Vakantie-garderobe 1963
vraagt weer meer koffers
VRIJDAG 24 MEI 1963
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
T
(Van onze redactrice).
Y\7e hebben zelf twee zoons.
Eigenlijk hadden we een
groot gezin willen hebben, maar
doordat we laat zijn getrouwd,
is deze wens niet in vervulling
gegaan. In de krant lazen we
enkele jaren geleden eens iets
over kinderen in tehuizen, waar
voor pleeggezinnen werden ge
zocht. Via de krant kwamen we
in contact met de Vereniging
Kinderzorg in Middelburg, en
vrij kort daarop kregen we on
ze eerste pleegzoon; korte tijd
later kwam de tweede. En nu
willen we er graag nog twee
pleegkinderen bij hebben; hun
slaapplaatsen zijn al klaar
We zitten in een kamer met het
uitzicht op het wijde Zeeuwse
polderland. Tegenover ons zit
onze gastvrouw, mevrouw Van
der B. Een gewone, plezierige
huisvrouw, die op al onze vra
gen rustig, soms even naden
kend, antwoordt.
Het is geen simpele zaak je gezin
uit te breiden met pleegkinderen,
die je weliswaar eerst te logeren
krijgt, zonder dat het kind weet wat
de bedoeling is van zo'n vakantie bij
vreemden. Pleegouders en voogdij
vereniging nemen pas daarna de uit
eindelijke beslissing tot plaatsing,
maar toch
„Ik zou het bepaald niet iedereen
aanraden", zegt ze. „Wel voor men
sen, die denken en doen zoals wij.
Mijn man en ik willen de kinderen
werkelijk een tehuis geven. Maar ik
vind het dan ook niet erg de kamer
een week later een goeie beurt te
geven, omdat de zorg voor de kin
deren vóór gaat. En zo in het leven
van alledag merk je het verschil niet
tussen eigen en pleegkinderen. Je
weet het, maar je denkt er niet meer
bij na. Op een goeie dag, kwamen de
beide jongens, die tot op dat moment
Advertentie)
de nieuwe nylon
Perfecte pasvorm
en zacht
als echte zijde!
in DANLON
4.50/4.95
in DANIELA 3.95
oom en tante zeiden, vragen of ze
vader en moeder mochten zeggen.
Dat was natuurlijk goed. Ik vond het
fijn. De kinderen gaan echt met elk
aar om als broertjes en zusjes.
In het begin was liet wel wat moei-
lyk. We moesten eerst alle kanten
van het karakter van de jongens le
ren kennen. Ook omgekeerd moesten
ze ons leren kennen. Maar de jon
gens gedragen zich nu gewoon; ze
halen normaal kattekwaad uit. Ze
zijn los gekomen en ze durven nor
maal te vragen wat de eigen kinde
ren ook komen vragen".
Niet uit overdaad
Het was bepaald geen financiële
overdaad, die het gezin Van der
B. deed besluiten pleegkinderen op
te nemen. Maar op deze wijze kwa
men de vader en moeder wel tege
moet aan een gekoesterd ideaal en
bovendien „je hebt werkelijk het ge
voel, dat je iets doet, waar mensen
bij gebaat zijn", zegt de pleegmoe
der. Het klinkt uit haar mond niet
gek of overdreven. Ze meent het.
Godsdienst is in dit gezin geen opge
plakt etiket, integendeel.
Over het financiële gedeelte was me
vrouw Van der B. bijzonder open
hartig. Haar man Is magazijnchef
op een fabriek. Hij heeft dus een re
delijk, maar niet overdadig inkomen.
Voor de pleegkinderen betaalt Kin
derzorg tachtig gulden per kind per
maand. Daarnaast wordt 't eventuele
reisgeld voor school en onderwijs-
en/of opleïdingskosten vergoed plus
de kleding, dit alles in overleg met
Kinderzorg.
„Ik vind dit een goeie financiële re-
feling; ik kom er mee toe. Alle kin
eren krijgen 75 cent zakgeld per
week. Daarvan wordt gespaard, want
ik houd er niet van, als ze alles ver
snoepen. Deze regel geldt voor alle
kinderen. Problemen met het opvoe
den en opvangen? Ach ja, die zijn
er voor elk kind. Maar je moet con
sequent zijn en nooit dreigen.
Zelfde godsdienst
Eigenlijk hebben we niet meer of
minder moeilijkheden dan de
ouders van een gewoon gezin. Ook
niet met de godsdienst.
De jongens werden in het tehuis van
Kinderzorg hervormd opgevoed. Hier
gaan ze mee naar onze kerk, welbe
wust, omdat we de ldoof wilden over
bruggen. De jongens vinden dat heel
gewoon. Contact met hun ouders heb
ben onze jongens niet, want de ouders
voelen daar kennelijk niet voor. We
zouden er geen bezwaar tegen heb
ben, als familieleden van de kinde
ren op bezoek zouden komen, maar
het zouden natuurlyk wel mensen
moeten zyn die geen verkeerde in
vloed op de kinderen zouden hebben.
De kinderen aanvaarden deze zaken
in ons geval als heel gewoon. Er zijn
helaas wel eens ontactische mensen,
die de kinderen vragen naar de eigen
ouders, want de buitenstaanders we
ten natuurlijk wel, dat het onze eigen
kinderen niet zijn. Ze dragen boven
dien hun eigen familienaam. Maar in
ons geval geven die vragen gelukkig
geen problemen"
Het wordt niet met trots gezegd,
maar als een toevallig feit. Maar het
IS niet toevallig. Het komt, doordat
deze pleegouders de tact hebben én
de gave open en eerlijk met de kin
deren te praten. Wat voor de eigen
kinderen geldt, geldt ook voor de
pleegkinderen. Het blijkt in dit gezin
geen frase te zijn, maar een werke
lijkheid.
En het is deze werkelijkheid, die,
naar onze mening, ouders en kinde
ren tot elkaar heeft gebracht in een
wederzijds aanvaarden, een weder
zijds begrijpen en een wederzijdse ge
negenheid, zonder welke een pleeg
kind in een pleeggezin niet echt
„thuis" kan zijn.
Het leek er even op of wij haar nog
een keer op het witte doek zou
den terugzien, en dat vooruitzicht was
toch wel een beetje benauwend. Want
het zou een hoogst riskante verschij
ning zijn geworden.
En dat niet alleen omdat er stellig
dertig jaren liggen tussen de roem
van toen en de vergetelheid van nu.
Zelfs dat aanzienlijke tijdsverschil be
hoeft een alleszins aanvaardbare te
rugkeer niet uit te sluiten.
Het is meer vertoond dat kunste
naressen, en zelfs filmsterren, na
jarenlange afwezigheid bijna een le
gende geworden, met de moed van
het werkelijke talent en de winst van
rijpheid en ervaring plotseling als
een andere vrouw op het doek ver
schenen, en zowaar een nieuwe en
'kritischer generatie wisten te boeien.
Vraag niet wat daartoe aan durf en
werkelijkheidszin moest opgebracht
worden. Vooral een actrice die het
in haar glorietijd van haar uiterlijke
verschijning moest hebben zal bij zo'n
terugkeer alles wat zij aan talent en
vitaliteit bezit in de strijd moeten
werpen.
Het ouder geworden gezicht, het
geposeerde figuur laten zich mis
schien nog wat verdoezelen, maar de
bewegingen, de houding, de loop pas
sen nu eenmaal onmiskenbaar bij
haar leeftijd, en zijn onmogelijk te
retoucheren.
Tussen Mariene Dietrich in Der
blaue' Engel of in Witness for
the proscution ligt niet alleen een
afstand van jaren, maar ook van
ontwikkeling, en het was wel zo
grandioos haar in een sluik mantel
pakje een onopvallende vrouw levens
echt gestalte te zien geven als h°or
met louter een volmaakt figuur op de
zaal te zien spelen.
Maar tussen die twee creaties viel
ook een wereldoorlog met een glo
rieuze rol in het ondergronds ver
zet. Wie met generaal de Gaulle
gedecoreerd en wel het bevrijde Pa
rijs binnentrok is nu niet een vrouw
om zich van een regisseur levens
lang afhankelijk te laten maken.
Maar wat had de arme Greta Garbo
anders om op te teren dan de her
innering aan de droomgestalte die
haar regisseur zo zorgvuldig had
geboetseerd
Zij moest, in haar glorietijd, een idee
verheelden en geen werkelijk wezen.
Wie haar voor de oorlog zag spelen
in de meest uiteenlopende rollen
vroeg zich altijd weer verbluft af
waaraan deze vreemde verschijning
toch haar roem te danken had.
Garbo met het 6trakke, ernstige
masker, dat hoogst zelden lachte.
Garbo die volgens het oordeel van de
HET ANDERE KIND'
„HET ANDERE KIND"
In een serie van drie arti
kelen, getiteld „Het ande
re kind", willen wij een in
druk geven van problemen
in de gezinnen en daarbui
ten rond dat „andere
kind".
Wij kregen daartoe de me
dewerking van drie gezin
nen. Het zal duidelijk zijn,
dat we juist in dit vlak, de
namen van de betrokkenen
niet noemen en de situa
ties hebben vertekend om
herkenning uit te sluiten.
Het eerste artikel handelt
over de aanpassing van ge
zin aan pleegkinderen en
omgekeerd, het tweede is
gewijd aan het gezin en de
spastische zoon en het der
de verhaal handelt over
een geestelijk gehandicapt
meisje.
13 1 CD I JxOSiVI A uit Zwitserland - voor uw huid!
rtW
het „natuurlijke geheim van jeugd en schoonheid
(Advertentie)
uw moderne
wasmachine vraagt
om een speciaal sop
(Van onze medewerkster).
Mocht Pinksteren ons zomerse
temperaturen brengen, dan zal
een „Mexicaanse rijstschotel" op één
van beide pinkstermenu's door huis
genoten en eventuele gasten met veel
waardering worden ontvangen. Niet
alleen smaakt zo'n gerecht-met-tro-
pisch-tïntje uitstekend op een warme
dag, het geeft bovendien de huis
vrouw maar betrekkelijk weinig
kookwerk én de ingrediënten zyn
niet duur! Voldoende redenen dus om
ervoor te zorgen, dat die ingrediën
ten aan de vooravond van Pinkste
ren in huis zijn.
nen zijn: vier ons droogkokende
rijst, driekwart liter water, wat zout,
een ui, een groene paprika, 50 a 75
gram boter of margarine, anderhal
ve eetlepel tomatenketchup, wat
cayennepeper en wat pikante saus,
een half ons rozijnen, twee ons ge
raspte kaas.
Kook de rijst in het water met het
zout zachtjes gaar en vooral goed
droog (een rijststomer is bij dit kar
weitje eigenlijk onmisbaar!). Maak
intussen de uien schoon, snijd ze fijn
en doe hetzelfde met de paprika die
bovendien van steeltje, zaadlijsten
en zaad wordt ontdaan. Smoor uien
plus paprika een minuut of tien in
de boter of margarine, doe ketchup,
cayennepeper en pikante saus erbij
en roer er de geraspte kaas en de
(Van onze medewerkster).
De moderne vloerbedekkingsindu
strie maakt produkten die legio
mogelijkheden bevatten om een vloer
bedekking van „speelse accenten" te
voorzien. Vloerbedekkingen op tex-
tielbasis kunnen in contrasterende
banen en vakken worden neergelegd,
een produkt als linoleum kan door
de vakman verwerkt worden tot een
kleurig patroon dat aan mozaïek doet
denken. Vooral in grote ruimten kan
van dergeljjke mogelijkheden een
dankbaar gebruik worden gemaakt-
(Advertentie)
Ook in een kinderkamer zijn zulke
speelse accenten met veel succes
aan te brengen. Voor een dergelijke
ruimte immers kiest men bij voor
keur het weliswaar niet goedkope,
maar uiterst sterke linoleum. „Lino
leum Krommenie" brengt nu „insets"
in de handel, bestaande uit cirkels
van linoleum waarin een kleurig
kinder- of dierfiguurtje is afgebeeld.
De cii'kels hebben een middellijn van
bijna een halve meter en worden toe
gepast in linoleum dat over het hele
vloeroppervlak wordt geplakt. Eerst
moeten in de nog losliggende, baan
de cirkelomtrekken worden uitgesne
den, daarna worden baan plus „in
sets" gelijktijdig op de vloer vastge
plakt.
De insets omvatten twee series, elk
met tien verschillende afbeeldingen.
Er is een serie met dierfiguren, ont
worpen door Els Weise, en eentje
met kinderspelletjes die door Johan
Haanstra werd samengesteld. De vier
of vijf verschillende kleuren van de
inset kan men zelf kiezen. Niet al
leen heeft zo'n vloer met insets een
kleurig en levendig karakter, de fi
guren kunnen bovendien door het
lïÏTlfWl
ITALIAANS ADVIESKLEDING VAN ORLON
rozijnen door. Het is wel nodig on-,
de rozijnen tevoren te wassen, in wat
water even op te koken en te laten
uitlekken.
Laatste fase in de Mexicaanse rijst-
bereiding: meng de droge rijst door
de gesmoorde ingrediënten; maar doe
dit wel bij kleine porties tegelijk.
Dit recept voor Mexicaanse rijst is
ontleend aan een uitgave van het
voorlichtingsbureau voor de voeding,
de brochure „Doe het eens anders"
waarvan zojuist de tweede (gewijzig
de) druk is verschenen.
Aanbevolen lectuur voor vrouwen
die nooit weten hoe ze etensresijes
moeten verwerken! Er staat een uit
gebreid hoofdstukje „restverwerking"
in, aangevuld met diverss recepten:
er is een rubriekje keukentrips in
opgenomen en men vindt er diverse
recepten in voor stoofschotels, voor
gerechten van rijst, gort of macaroni,
en voor stevige soepen die als hoofd
maaltijd kunnen dienen. Voor vijf
tien cent zyn deze goede wenken
te koop .bij het voorlichtingsbureau
voor de voeding. Koninginnegracht
42, Den Haag, giro 36 30 81.
Klassiek" dessert:
Griesmeel
Terug naar het pinkstermenu dat
zou kunnen worden besloten met
een welhaast klassiek nagerecht: een
griesmeeldessert. Griesmeel, ditmaal
eens niet met het bijna onvermijde
lijke bessensap maar met appels ge
combineerd. Voor dit dessert wordt
een griesmeelpapje gekookt van een
halve liter melk, twintig gram gries
meel, dertig gram suiker. Is de pap
goed gaar (na vijf a tien minuten
zachtjes koken) dan wordt er nog
tien gram aangemengd eustardpoe-
der bijgegoten. Terwijl dit mengsel
nog even heel zachtjes doorkookt,
wordt een pond stevige appelen (ze
zijn tevoren geboord, geschild en in
plakken gesneden) een minuut of wat
in kokend water gelegd. Een halve
deciliter water is voldoende: het
wordt met een paar dunne stukjes
citroenschil aan de kook gebracht.
Hebben de appelschijven drie tot vijf
minuten in het kokende water door
gebracht, dan wordt de vla erbij ge
schonken. Roer appelen en vla voor
zichtig door elkaar en verwarm het
gerecht nog een minuut of tien op
het vuur of in de oven. Haal dan de
citroenschilletjes eruit en dien het
dessert warm op.
(Advertentie)
(Van onze medewerkster).
Als mannen hun zin kregen,
zouden hun vrouwen op va
kantie gaan met niet meer dan
één kleine handige koffer of
reistas. Nog fijner zouden ze
het vinden als vrouwlief al haar
spulletjes in die ene gemakke
lijke weekend-tas meevoerde, of
in die oude strandtas waarvan
de hengsels zo gemakkelijk „in
de hand liggen". Heerlijk zou
het ook zijn als echtgenote op
reis slechts één paar schoenen
meenam: het paar dat ze op de
ochtend van de reis aan heeft...
Het zijn enkele van die vakantie
wensdromen waarvan elke man
bij voorbaat weet dat ze nooit in
vervulling zullen gaan. Want dat
extra paar schoenen (voor 's avonds),
de twee of drie jurken, het vestje
(voor de koele avonden), de ochtend
jas, het badpak en het badlaken vul
len samen al een hele koffer die voor
al niet te klein mag zijn omdat an
ders de kleding kreukt. Resten nog
de toiletartikelen en allerlei „kleine
onmisbaarheden"
Het ziet er naar uit dat de man zijn
stille strijd tegen de -vakantiebagage
deze zomer definitief gaat verliezen!
Want de lederwarenmode brengt dit
seizoen een aantal nieuwigheïdjes op
koffer- en tassengebied die de reislus
tige vrouw ongetwijfeld zullen be
korenDe „Beauty case", het kof
fertje voor toiletbenodigdheden die
op reis steeds bij de hand moeten zijn,
is er ook in een wat grotere uitvoe
ring die „train case" genoemd wordt.
Hij biedt ruimere mogelijkheden dan
de beauty case: er kan wat nacht
goed in en een paar pantoffeltjes, en
ook nog wel een paar kousen en
soortgelijke luchtige nylonzaakjes.
Dan is er 't schoenentasje dat overi
gens niet alleen voor de vakantie be
doeld is, maar door de fabrikant bo
vendien wordt aangeprezen als een
uitermate nuttige bergmogelijkheid
voor een paar luxe schoentjes die
Koffers met ruitdessin zijn dit seizoen
weer heel modieus en kunnen gecom
bineerd worden met reistassen in
soortgelijke dessins. Eén troost is er
voor de man: de moderne reiskoffer
is licht in gewicht. Voor de heren
automobilisten is er een aardig nou
veauté: een „car sac" waarin men
zijn kleding niet alleen kan meene
men maar ook meteen na aankomst
kan uithangen. Voor de hoedjes-dra
gende vrouw is er een hoedenkoffer
die niet als weleer rond van
model is, maar vierkant. Er kan dus
méér in dan alleen dat hoedje!
Gemakkelijk gekleed
Het is wonderlijk dat men in deze
tijd van veel reizen en trekken
altijd weer vrouwen ziet, die in vol
strekt ondoelmatige kleding trein of
touringcar bestijgen en uitermate
verfomfaaid op de plaats van bestem
ming aankomen. Terwijl de Neder
landse confectie toch genoeg reis
pakjes, gemakkelijkzittende mantels
en sportieve japonnen in moderne
kreukherstellend materiaal voorhan
den heeftEen gladde rok van
tweed of jersey met een fris katoe
nen bloesje doorstaat de reis beter
dan een dun zomerjaponnetje!
In de koffer van sportieve jonge
vrouwen mag de moderne comforta
bele helancapantalon niet ontbreken,
die dit seizoen gecombineerd kan
worden met heel korte witte hesjes
die van onderen een brede geborduur
de rand hebben en vlak boven de
pantalon een strook huid onbedekt
laten.
Badstof met een bloemenmotiefje kan
verwerkt worden tot een strapless
hemdjurkje met één brede schouder
band en met een boven de knie val
lende zoom. Na de vakantie kan het
jurkje nog ais badjasje in badkamer
of douchecel worden gebruikt.
Badhanddoeken en badlakens hebben
dit seizoen strepen of jacquarddes
sins en dikwijls een combinatie van
beide. Ze zijn er met ruit- en met
watersportmotieven en men ziet ze
ook als „cadeau-set": twee badhand
doeken met een paar badslippers van
dezelfde stof.
Italiaanse vakantiemode
Op het gebied van vakantie- en
vrijetijdskleding blijken vooral
de Italiaanse ontwerpers dit seizoen
weer vol ideetjes te zitten. Hier zijn
er enkele: misschien is een aantrek
kelijk equivalent ervan in de Neder
landse winkels te vinden, misschien
ook zien handige vrouwen kans deze
Italiaanse sugesties zélf in de vakan
tie-garderobe te verwerkenVeel
Italiaanse vakantiekleding is ver
vaardigd uit het synthetische mate
riaal orlon.
Het modehuis Marucelli maakte er
onder meer een sportief ensemble
van, bestaande uit een tunieklange
sweater met een gérende rok: swea
ter met lengtestrepen, rok met breed-
testrepen langs de zoom. Voor koele
morgens op het strand schrijft Maru
celli shorts met niet al te korte pijpen
voor, gecombineerd met een langval-
lende jumper met dwarsstreepjes.
Ontwerpster Galitzine maakte, even
eens uit orlon, een effen kniebroek
met mouwloze jumper in zigzag-des-
sin, over de heup eindigend in een
strakke, effen band. En in de sport-
afdeling van Antonelli's boutique in
Rome ziet men nauwsluitende pan
talonkostuums van zwart jersey
waarover een halflange cape met
grote jadekleurige gehaakte motie
ven wordt gedragen
3Iocht de vakantïekoffer, na een keu
ze uit dit alles, nog open plekjes
vertonen dan kunnen die worden op
gevuld met wat „petit riens" zoals
de mode ze dit seizoen brengt: een
katoenen badpakje in driekleurig
ruitmotief, bezaaid met kleine bloem-
boeketjes; een sportief-geruite ka
toenen blouse met halve mouw die
over rok of pantalon wordt gedra
gen; een tricel geplisseerd reisjurkje
dat voor nog geen twee tientjes te
koop is en waarvan men zelf de
lengte kan bepalen door de zoom op
maat af te knippen; een paar stukjes
vrolijk gekleurd ribslint waarvan
men met behulp van een paar haken
en oogjes of wat klittenband fleurige
haarbanden kan maken; óf (een
Brits modesnufje) een heel lange
smalle georgette sjaal die eveneens
bij wijze van haarband om het hoofd
wordt bevestigd maar dan zó, dat
één lang uiteinde feestelijk op de rug
wappert.
Vakantiekleding van Nederlandse bo
dem: de elastische helancapantalon
kan deze zomer gecombineerd tcor-
den met een heel kort geborduurd
■wit hesje.
kenners eigenlijk maar matig ac
teerde en behalve haar opvallend
mooie haar weinig fysieke kwali
teiten bezat.
En evenwel ging er een vreemde
aantrekkingskracht van haar ver
schijning uit. Zij behoorde inderdaad
bij het tijdperk waarin de tweede
wereldoorlog nog vaag als een op
komend onweer rommelde achter de
horizon.
Het beklemmende, droefgeestige, ge
heimzinnige van haar verschijning
waren de essentie van een atmosfeer
die iedereen gevoelde maar niemand
zichzelf bekennen wou.
Geen wonder dat de wereldoorlog
haar wegvaagde voorgoed zij
had, buiten zichzelf om, gestalte ge
geven aan een voorgevoel. Het zou
waarschijnlijk niemand verbaasd
hebben als zij verdwenen bleek te
zijn toen dc storm, was uitgeraasd.
Maar toen zij, na een mislukte po
ging tot terugkeer, weer in net
nieuws verscheen was zij niet langer
een droomgestalte maar een vrouw.
Een lichtschuwe, uiterlijk verwaar
loosde figuur die alle contact ver
meed en zich terugtrok in een ver
bitterde eenzaamheid.
En wie haar in haar glorietijd had
gekend verbaasde zich over die wel
haast neurotische verwaarlozing,
pijnlijk getroffen door de slordige
aanblik van wat eens het beroemd
ste. flanzendste haar van haar gene
ratie was geweest.
Hier was een mens op zoek naar het
eigen geïdealiseerde en voorgoed ver
dwenen dubbelbeeld. De slagboom
was voor haar wel onherroepelijk
gevallen.
De tijd waarin zij als zestigjarige
moet leven heeft geen behoefte
meer aan zwijezame raadselachtig
heid. Die heeft een geheel ander
vrouwentype als exponent gekozen,
dat zo weinig mogelijk verhult en
wier drieste oogopslag van geen ge
heimzinnigheid weten wil.
Het was hoogst waarschijnlijk een
trieste deceptie geworden, zo Greta
Garbo zich had laten overhalen om
nog een keer een hoofdrol te snelen.
Zij hoeft er altijd maar één gekend,
en de generatie van nu zou daar
hoog-st verbaasd tegen aan gezien
hebben. Maar het zou voor de oude
ren toch wel een bijzonder, zij het
wat wrang genoegen zijn haar nog
eens terug »e zien in een van haar
oude glansrollen, en nog eenmaal die
tijd voelbaar te beleven toen het
winkelmeisje uit Stockholm niet al
leen een beroemdheid maar een be
grip was.
SASKIA
„ZAKDOEKJE LEGGEN
Oerra, de kleine ekster zat met zijn kopje scheef op een
talc en keek treurig omlaag naar de kring kleine ko
nijnekinderen die Zakdoekje leggen3 niemand zeggen"
speelden met zilveren berkeblaadjes.
Kleine eksters mogen nergens aan meedoen. Want: zo
gauw je toch probeert om stilletjes tussen de anderen te
schuiven komen de grote dieren met opgestreken knorren,
vleugels óf staarten aangezet en roepen: wèg. Weg die ek
ster!
Er drupte een traan langs
zijn mooie zwart-witte ek
sterkopje. Pluus, een van de
kleine konijnekinderen die
net rond de kring liep met
het zakdoekje van zilver
berkenblad kreeg die drup
pel precies tussen zijn twee
dons-oortjes. Verschrikt liet
hij het zakdoekje vallen en
schoot het eerste het beste
holletje binnen dat hij zag.
„Kijk", zei de kleine Oerra,
die het zakdoekje door zijn
tranen heen zag liggen, „de
kleine konijntjes hebben ge
noeg van hun spelletje en
ze laten het mooie zakdoek
je voor mij liggen!"
Haastig streek hij neer op
de grond, nam het mooie
zilveren blaadje in zijn sna
vel en vloog ermee naar
zijn eigen nest
Maar net op dat moment
stak de kleine Pluus zijn
kopje uit het hol om te
zien of liet nog altijd regen
de of dat het misschien bij
dat ene drupje gebleven
was. „Droog!", juichte hij
en meteen stormden de an
dere kleine konijntjes van
alle kanten aan om gauw
door te gaan met hun spel
letje. „Maar waar is het
zakdoekje?", vroeg Pluze-
lien, het zusje van Pluus
aan haar broertje. Die gaf
geen antwoord, maar wees
met een nijdig uitgestoken
pootje omhoog naar de tak
ken waar hij Oerra nog net
had zien verdwenen met het
zilveren blaadje in zijn sna
vel. Nou kunnen kleine ko
nijntjes echte zeurkousen
zijn als er iets niet naar
hun zin gaat en daarom zet
ten ze het met zjjn allen
op een gejammer en gepiep
„Wat is er? Wat is er?",
hoorde je overal roepen en
ook andere dieren streken
van hun nesten neer of
kwamen uit hun holen en
struikjes gerend om te zien
wat er gebeurde. Omdat
iedereen door elkaar
schreeuwde duurde het een
hele poos voor de vaders en
moeders begrepen wat er
aan de hand was. Maar ein
delijk werd het ze toch
duidelijk; al wisten ze dan
wel niet precies wa&r het
om ging, één ding begrepen
ze: de eksters waren weer
bezig geweest! Met trillen
de snorren van verontwaar
diging wezen ze omhoog
naar de bomen, waarin de
oude eksters en de kleine
Oerra woonden en in koor
schreeuwden ze: „dieven, le
lijke dieven!".
Het hele bos, van de klein
ste muis tot de grote fa
zanten toe, werd één grote
schreeuw. En die schreeuw
maakte de oude wyze uil
wakker.
De oude uil knipte zijn ogen
op een kier
„Is het weer zo ver?",
kraste hy, „wat is het deze
keer?"
„De eksters de dieven
die rovers weerbegon
het bos weer te schreeu
wen, maar de oude uil klap
wiekte dreigend met zijn
grijze vleugels
„Zit eens stil jy, Cornelia
Pluus, en vertel wat er aan
de hand is!", kraste de uil.
„De eksters Ze hebben...
ze zqn ze moeten het bos
uit, heer uil!" stotterde hij.
Maar de oude uil was niet
zo gauw tevreden. „Waar
om wil je de eksters weg
hebben, Cornelis Pluus?",
„Omdat ze... nau ja, omdat
het dieven zijn natuurlijk!",
riep Cornelis.
„En wat hebben ze dan van
jou gestolen?".
Cornelis Pluus keek even
een beetje verlegen om zich
heen. „Nou eh... niet van
mij, ziet U, maar van mijn
kinderen en ik als vader..."
„Jaja", zei de uil, „vertel
Hij boog zich naar zijn zoon
tje die naast hem stond
en vroeg: „wat hebben de
eksters gestolen?"
Toen zijn zoontje hem iets
had ingefluisterd in zijn gro
te oor, kreeg Cornelis Pluus
een kleur. En tegelijk was
hij erg bang dat de oude uil
woedend zou worden als hy
hoorde dat ze hem alleen
om een zilveren berken
blaadje hadden wakker ge
schreeuwd. Maar hy kon nu
moeilijk meer terug en
daarom zei hy met neerge
slagen ,ogen: „een zilveren
berkebfaadje, heer uil!"
Hy wachtte bevend op wat
er nu komen zou, maar tot
zijn verbazing keek de oude
uil heel ernstig en zei: „een
zilveren berkenblaadje
Waar is die brutale rekel
van een ekster die dat heeft
durven doen?
De kraaien die altijd voor
politieagent mogen spelen
stegen op en kwamen even
later terug met de ver
schrikte Oerra tussen zich
in. „Aha!", kraste de uil
met glinsterende ogen,
„daar hebben we hem. Ver
tel eens kraaien: hoe heb
ben jullie de boosdoener
kunnen vangen, die dief, die
rover, die bandiet? Wou hij
jullie niet aanvallen?"
De kraaien schudden hun
kop. „Nee", zei er één, „he
lemaal niet. Hij was in zijn
eentje aan het spelen van
„zakdoekje leggen"
„Zakdoekje leggen... zo
zo...", mompelde de uil en
hy keek de kleine Oerra
eens goed aan. „Hoe doe
je dat, zakdoekje leggen?",
„Je gaat, heer uil", zei de
kleine Oerra, „in een kring
staan; één van de dieren
heeft een zakdoekje van zil
ver berkenblad
„Juist", knikte de uil, „en
waar was die kring van die
ren dan en waar was dat
ene dier met het zakdoek
je? Kijk mij eens aan, Oer
ra. Jij staat te jokken. Er
was geen kring. Je was
helemaal alleen. En hele
maal alleen kim je' geen
zakdoekje leggen spelen".
„O, jawel, heer uil", zei de
kleine Oerra verlegen.
„Waarom?", vroeg de uil
streng, „waarom speel je
geen zakdoekje leggen zo
als het hoort.
De kleine Oerra liet zijn
kopje zakken. „Omdat nie
mand met me spelen wil
heer uil. Ze zeggen dat ik
een dief ben".
„En ben je dat dan niet?",
vroeg de uil. „heb jy niet
een zilveren blaadje gesto
len?"
„Gestolen?", riep Oerra,
„welnee, heer uil; er was
niet één konyntje meer en
het zilveren blaadje lag op
het mos.
„Doe het eens voor", zei
ae oude uil, „doe eens voor
hoe jy helemaal in je een
tje „zakdoekje leggen"
speelde!"
Oerra keek hem verbaasd
aan. „Hier?", vroeg hij,
„bedoelt U, dat ik het hier
voor moet doen?" De uil
knikte. Daarop nam Oerra
het zilveren blaadje dat de
kraaien ook hadden meege
bracht, legde het achter zijn
mooie zwart-witte staartje
neer, kneep zijn oogjes stijf
dicht en zong
Terwijl hij zong en aldoor
om zijn eigen staartje heen-
wipte, was het heel stil ge
worden om hem heen. De
meeste dieren schoven on
rustig heen en weer of
draaiden hun kopjes af van
dat kleine zielige vogeltje
dat daar in zijn eentje rond-
wipte. Cornelis Pluus. het
grote konyn hield zijn ogen
neergeslagen
Maar zijn zoontje was ver
standiger. Hij nam zijn zus
je hy een poot, huppelde
naar Oerra, de ekster toe,
„maar zo moet het hele
maal niet. Je moet het met
zijn allen doen. Kom hier,
Oerra. Jij bent hem, jij moet
het zakdoekje leggen".
Met stralende oogjes wipte
de kleine Oerra achter de
zingende dieren langs en
legde zijn zakdoekje bij het
witte bobbelstanrtje van
Cornelis Pluus. Nog voor
Cornelis Pluus onder groot
gejuich rond de kring hup
pelde, was de oude uil te
rug in zijn donkergroene
huis. „Zo", zuchtte hij te
vreden, „voorlopig kan ik
weer slapen".
Mies Bouhuys.