DJAKARTA, METROPOOL VAN UITERSTEN „Van Sabang tot Merauke herenigd, al hebben we er honger voor geleden" Tarieven-oorlog op N.-Atlantische route „Schrootdebat" in de Eerste Kamer Voor moeder. VLIEGTUIGEN AAN DE KETTING OP SCHIPHOL Attractieve prijzenexpositie loterij vrouwelijke handwerken Radio-tv.-actie Harten Vijf WOENSDAG 8 MEI 1963 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT INDONESIË OPNIEUW ONTDEKT (I) (Van onze speciale verslaggever A. Ekker) Tn het eerste verkoelende avonduur na de zinderende tropendag gleed zondag over de kleine jade-archipel in de baai van Djakarta voor het eerst sinds het begin van de drama tische exodus van december 1957 een vliegtuig met de Nederlandse kleuren naar de nog altijd spaarzaam verlichte landingsbaan van Kemajoran, de luchthaven van Djakarta. De eerste dunne draad waarmee twee landen na hun lange wor-* steling met het verleden het contact herstelden. Steels, bijna behoedzaam, schuifelden de passagiers die.de reis van begin- tot eindpunt hadden gemaakt, over de drempel van de helder verlichte open douanehal van het nieuw blijkende stationsgebouw. Voor vrijwel allemaal was het een terugkeer, maar ze maakten de indruk van argwanende schepelingen die door onberekenbare wind op een vreemde kust waren aange spoeld. Viel douane- en immigratiecontrole, kennelijk voor honderd procent mee, toch waren ze nog steeds te zeer op hun hoede, om naar goed gebruik af te dingen op de veel te hoge vraag prijs van de eigenaars van taxi's, welke al lang recht op ere plaatsen in een voertuigmuseum hebben zichtbaar ontspan nend verdwenen ze in het chaotisch oosters verkeer dat kolkt in het hart van Indonesië miljoenenmetropool langs wegen waar na zoveel jaren bijna alles veranderd bleek, voorzover het on roerend goed betrof. Behalve dan midden op het uitgestrekte Lapangan Banteng, het vroegere Waterloo- plein, de grondvesten voor Djakarta's tweede super-Amerikaans hotel en het al flink opgeschoten Irian-bevrijdingsmonu- ment; en op het Medan Merdeka, het oude Koningsplein, het silhouet van een 124 me ter hoog wordende obelisk die als nationaal monument van de 17de augustus de ge dachten van het Indonesische volk vooral bij de revolutie moet houden. Maar noch in de Djalan Modjopait waar de vertrouw de harmonie als Wisma Nusantara een koel, ietwat uitgewoond familie-restaurant is gebleven, noch rond het Molenvliet met zijn nog altijd pretentieuze hotel Duta In donesia, in welks beginletters op nog goed van pas komende tafelkleedjes van vroeger geborduurd men de oude naam Des Indes herkent, is er iets wezenlijks veranderd. Niet veel meer althans, dan dat er in het roodbruine water van het Molen vliet niet meer gebaad mag worden en de naar het water afdalende trappen slechts voor het doen van de was gebezigd mogen worden. Wanneer men nochtans .onophoudelijk mensen te water ziet, zal dat wel aan epidemisch uitglijden moeten worden toegeschreven. In de oude, door de tand des tyds en een woedend verkeer aan gevreten straten staan gevelocipeerde betjalcs, fietsen van klassiek Nederlands model, volgela den oplets, felgekleurde Japanse driewielige auto busjes verkregen als een stukje Japans ge- wetensgeld bussen en auto's uit de jaren '30 tot '63, elkaar naar het leven. Als vroeger, maar meer intens en met schameler middelen. ZESBAANS WEG Maar plotseling, bjjiia als een monument van rust, begint bij de zuidwestelijke hoek van Medan Merdeka georganiseerd verkeer op de zesbaans autobaan met middenberm die zich nis Djalan Mohammed Husni Thamrln een van Soekarno's vroegste strijdmakkers ontrolt naar het tientallen nieters hoge welkomst-monu ment. Aan dat rondpunt is het zeer on-Indonesische, maar daarom niet minder fraaie hotel Indonesia ook al een stuk Japans smartegeld gelegen. Voorbij dit rondpoint strekt de autoweg zich als Djalan Raya Djendral Sudirman nog vijf kilo meter lang uit, langs de vorig jaar met de vierde Aziatische spelen ingewijde gigantische stadions naar de vrijwel geheel vernieuwde voorstad Kebajoran Baru. Langs deze hartlijn met bijna Berlijnse allure moet het nieuwe Djakarta verrijzen volgens plan nen, waarvan men richtlijnen zowel als details toeschrijft aan de lang voor de oorlog als archi tect afgestudeerde Indonesische president. Hier en daar verheffen zich reeds de monumen tale gebouwen in voornamelijk Amerikaanse stij len volgens een opzet die haast Rotterdams van allure is. Waar tussen het nieuwe ook het front van rommelige kampongwoningen naar voren is geschoven, is eenvoudig een hoge schutting langs de autostrada gespijkerd, die pas zal worden af gebroken als daarachter nieuwe volgens voor schrift minstens vier verdiepingen tellende kantoren en flatgebouwen zijn verrezen. Het nieuwe Djakarta van Soekarno, moet een hoofd stad worden, het grote Indonesische rijk waardig. Met zal in niets meer gelijken op het vriendelijke maar elke allure missende Batavia. Andjar Rach- man, majoor van de Siliwangi-divisie en adjudant van minister van voorlichting Ruslan Abdulgani die mij in een welonderhouden Fiat 1800 door de nieuwe aanbouw reed, wees me een hoog breed, gloednieuw gebouw aan de autoweg dicht bij Kebajoran. „Dat was bestemd als hotel voor regeringsgasten, maar de president heeft het persoonlijk afge keurd", Ik zou me sterk moeten vergissen indien de oor zaak niet lag in het feit, dat het een van de weinige voorbeelden in de nieuwe bouwstijl was, die typisch aansloot bij de oude koloniale styi van het oude Des Indes. „Nu je het. zegt boenglachte Andjar stra lend, toen ik de veronderstelling uitte. En meteen daarop: „de meesten van ons zijn nog eenvoudige mensen, maar we hebben iets om trots op te zijn. Iedereen voelt zich nu Indonesiër. Mensen van een volk dat iets durft, iets kan. We hebben onze vrijheid gewild, we hebben er voor gevoch ten en we hebben hem gekregen. We hebben de hereniging van Sabang tot Merauke gewild, we hebben er allemaal wat rijst voor moeten missen een beetje honger moeten hebben, maar we heb ben het gedaan. Als Indonesisch volk. Als volk dat iets groot kan. Dat maak je trots. Van zo'n volk wil je deel zijn. Daar wil je niet van weg, boeng, of je nu van Atjeh, Ambon of Irian bent! Dat begrijpen ook eenvoudige mensen. En onze hoofdstad moet ons volk waardig ztjri, onze groot heid symboliseren LIEVER ANDERS Ik had liever gehad dat het anders was gegaan, maar nu het zo is gegaan, geloof ik dat je kunt zeggen, «lat Indonesië met de strijd om Irian gediend is geweest. Ze zyn aaneengegroeid tot een volk van mensen die samen hebben gestre den, samen hebben geleden, en samen hebben gezegevierd. Ze zijn er trots op Indonesiërs te. zijn en dat is een onschatbare winst voor een land dat een Jaar of wat geleden acute neiging ver toonde uiteen te vallen, zei in andere woorden ds. J. Bos, vertegenwoordiger van de Nederlandse zending bij de Raad van Kerken van Indonesië, die al de jaren van de totale breuk tussen Indo nesië en Nederland ongestoord zijn vele activitei ten heeft kannen uitoefenen. „Nationalisme heeft wel wat bedenkelijke kan ten", zei hij voorzichtig zijn woorden wegend, „maar het lijkt mij het enige wat kon verhoeden dat dit land in een veelheid van brokken en con flicten uiteen zou vallen". „Het lijkt jullie misschien een ziekelijke cultus van strijd, overwinningen, helden, gedenkdagen, monumenten en gigantische bouwwerken. Maar probeer de gedachte er achter te zien: Ambon heeft zich willen afscheiden, Sumatra was op dezelfde weg. Wie weet wie er nog meer zouden volgen. Een Ambonees voelde zich Ambonees. Ga er vandaag heen en je zult zien dat hij zich te genover jou Indonesiër toont. Tegenover jou en de hele wereld. Daar wil je niet meer van weg", zei een Nederlander die al die jaren van scheiding op Java heeft gewoond en die zijn verwanten nu op het eerste vliegtuig naar „Holland" ging zet ten. Op de verlaten galerij van het voortreffelijk on derhouden Duta Indonesia Hotel waar generaties Nederlanders dierbare herinneringen .lebben lig gen, zei de chauffeur-eigenaar van de taxi waar mee ik de stad rond reed: „domme mensen den ken aan eten als je vraagt of ze het beter hebben dan vroeger. Maar ik heb het beter omdat ik vrij ben omdat ik hier of waar ook met jou een strople kan drinken". Toen een wat opvallende schoonheid de nog altijd stijlvolle koele galerij binnenzeilde en eenmaal op een strategisch punt neergestreken lacherig aandacht begon te trekken, helde hij vertrouwe lijk over en fluisterde: „niet terug kijken boeng, slechte vrouw!" En dat hier op deze bijna gewijde plaats, bedacht ik onthutst. „Bedankt, maar waarom reken jij me tweemaal de gewone prijs voor een taxi", reageerde ik kennelijk wat onver wacht. Duizend rupiah, duizend rupiah, via toe risten-koers omgerekend omtrent twintig gulden in een land waar de benzine 4 rupiafy per liter kost is aan de stevige kant. Hij wees op zijn Mercedes 1962 en zei: „omdat een nieuwe band me 60.000 rupiah kost en de autobelasting drie honderdduizend pop per jaar". DOLLARS Omdat mijn schrijfmachine in het ongerede was geraakt en ter plaatse irreparabel was en omdat al gauw bleek dat er niets van dien aard te huren viel, trachtte ik even later in de half duistere winkels onder de galerij van Djalan Modjopait er een te kopen. Van een tweedehands miniatuur koffermachientje" met duidelijke sporen van gebruik zag ik af, toen ik de prijs hoorde: 80.000 rupiah. Dat kwam me omgerekend via de toeristen-koers van 180 rupiah per dollar op 1600 gulden te staan. Elders zag ik nog een nieuw maar te brekelijk Oostduits koffermachientje staan voor 83.000 rupiah; een steviger dito Royal moest nieuw in Nederlands geld omgerekend 2520 gulden doen.... „Maar natuurlijk als U dollars heeft meneer Het was een onmiskenbare uitnodiging om voor cash betaalde dollars de zwarte koers te rekenen d.w.z, ad 1200 rupiah per dollar. Dan zou die Royal koffermachine nog op 360 gulden te staan zijn gekomen. Ik heb de verleiding weerstaan, vooreerst omdat de prijs dan nog stevig genoeg was, maar vooral omdat kortgeleden een van dc eerste Nederlanders die hier terugkwam, al met een tegen de lamp in de vorm van een agent van financiën opliep, zodat al meteen een wat hache lijke stemming rond de terugkeer van Neder landers ontstond. Want nu moge waar zijn, dat het wisselen op de zwarte markt tegen de daar geldende koersen een zo algemeen gebruik is bij buitenlanders van andere nationaliteit, dat men van een grijze markt kan spreken waarmee de regering in haar export financieringspolitiek vol gens kenners volledig rekening houdt, het rag fijne draadje van de Nederlands-Indonesische reactie is op incidenten die zich daarbij met Ne derlanders zouden voordoen bepaald nog niet be rekend. Vandaar dat de nog kleine Nederlandse gemeen schap in Djakarta weinig andere keus heeft, dan te blijven eten in het uiterst luxueuze hotel In donesia. Daar zouden de maaltijden indien ze in toeristendollars betaald zouden moeten worden ons op negentien gulden voor een ontbijt en om trent veertig gulden voor een diner zijn komen te staan. Maar het valt ten slotte wel weer mee, omdat hotel Indonesia zijn eigen koers van 500 rupiah per dollar heeft, waarnaar alles binnen die deviezenvesting wordt berekend, met inbe grip van de hotelttaxi's, die echter altijd net weg zijn als men er een moet hebben. Hoezeer ook door deze financiële wonderbaar lijkheden geïntrigeerd, na drie dagen was ik er bepaald nog niet in geslaagd enig patroon in dit systeem te brengen, dat een verklaring voor de bedoelingen die men er mee heeft gehad, kan geven. Ene alleszins betrouwbaar kenner van het land heeft me gezegd, dat wat dat patroon ook geweest moge zyn, het systeem ad absurdum is gevoerd en dat in het kader van het nieuwe economisch plan van president Soekarno nu on afgebroken wordt geconfereerd over een nieuw systeem van wisselkoersen. Hij meende te durven voorspellen dat nog binnen een maand een nieuwe koers zou worden afge kondigd. Anderen twijfelen er echter ernstig aan, dat de dingen zich in Indonesië op economisch gebied nu ineens met die snelheid zouden gaan ontwikkelen. Vooral omdat het aantal vraagstuk ken waar het land mee worstelt daar veel te omvangrijk voor is. Een ding is echter wel duidelijk te constateren. Er heerst in Djakarta onder een belangrijk deel van de bevolking een onmiskenbare nood. Men kan daar gerust van uitgaan, als zelfs de minis ter van lager onderwijs en cultuur prof. Prijono donderdag tijdens een massa-meeting moest ver klaren, „dat als demonstrerende onderwijzers menen te moeten klagen dat hun salarissen niet genoeg zijn om hun kosten van levensonderhoud te dekken, ze hebben te bedenken dat op het ogen blik geen enkele overheidsambtenaar van zijn salaris alleen kan leven". Maar even waar is, dat ik nergens op mijn langdurige tochten door de volkswijken van Djakarta mensen heb gezien, die kennelijk aan ondervoeding leden. De kleding is vaak slechts rond de gaten dicht, maar aan eten ontbreekt het klaarblijkelijk niet in die mate dat men van honger kan spreken. Dat bevestigden ook verscheidene van de Nederlanders die zich al deze jaren door in Djakarta hebben bevonden. Hoe ze het doen, zei ds. Bos, zal voor wie er niet de hele dag achteraan loopt altijd een raadsel blijven. Het is de vraag of zelfs hun vrouwen het weten. Vrijwel elke ambtenaar heeft er na tweeën het sluitingsuur van de kantoren wel een baantje bij; de niet-ambtenaren oeroesen met vreemde handeltjes de hele lieve dag door en vrijwel iedereen ziet blijkbaar kans uit de handel een voldoende winst te halen om er het geld voor voedsel voor morgen aan over te houden. Ach, en de kampong brengt zijn eigen voedsel wel op. Daarmee was het raadsel van Djakarta wel aangeduid, maar nog lang niet verklaard. Het is de vraag of er iemand is, zelfs in de Bank Negara die het helemaal door heeft. Oud en nieuw Djakarta: Betjak-s voor het ultra moderne hotel IndonesiaVerwacht wordt, dat binnen een of twee jaar de Betjaks als publiek vervoermiddel niet in overeenstemming met de waardigheid van de Indonesiër wordt geacht. Kans op spoedig akkoord Schelde- Rijnverbinding (Van onze Haagse redactie). In Brussel en Den Haag circuleer den dinsdag geruchten dat tussen Nederland en België een definitief akkoord is bereikt over de Schelde- Rijnverbinding. Het akkoord zou reeds aanstaande maandag door de regeringen worden ondertekend. Een woordvoerder van het ministerie van verkeer en waterstaat kon deze geruch ten gisteravond niet bevestigen. Wel deelde hij mede, dat de onderhandelin- f en in een eindstadium zyn gekomen en at nog slechts op enkele punten een beslissing dient te vallen. Om deze re den wilde hy de mogelijkheid niet uit sluiten, dat spoedig een algehele overeen stemming zal worden bereikt. Over een reeds vastgestelde datum van onderte kening was hem echter niets bekend. Het Tweede-Kamerlid luitenant-generaal (b.d.) J. H. Couzy (v.v.d.) had maandag avond op een V.V.D.-bijeenkomst voor Tholen nog als zijn mening gegeven, dat deze maand geen definitief akkoord meer over de Sehelde-Rijnverbinding zou worden bereikt. Het K.V.P.-kamerlid W. P. G. Assmann had onlangs op een der gelijke bijeenkomst in Tholen 15 mei als -"--rlijke datum voor een akkoo~J nd. „Daar is niets van beker wel de binnenlandse als de buitenlandse politieke commissies hebben daar omtrent geen enkele toezegging gedaan", aldus het antwoord van de heer Couzy op een desbetreffende vraag. De leden van de Eerste Kamer, de heren De Gaay Fortman (a.r.), Van Meeuwen (k.v.p.), Samkalden (p.v.d.a.). Van Bruggen (c.h.u.) en Delprat (v.v.d.) be spraken gisteravond breedvoerig de zo genaamde „schrootaffaire". In deze Ka mer was naar aanleiding van een rege ringsnota een rapport door een bijzon dere commissie opgesteld. Daarin kwam een aantal aanbevelingen voor met be trekking tot het in de toekomst te voe- beleid. Zoals bekend speelde de schrootaffaire zich af in de jaren 1954-1958 met ver eveningen van schrootprijzen van binnen en buiten de E.G.K.S. De prijzen buiten de gemeenschap lagen veel hoger dan binnen de gemeenschap. Voor invoer moest bewilliging zijn in de vorm van een „derdelandenverklaring", uitgegeven in het land, waar dit schroot werd inge voerd. Het prijsverschil kon dan v evend worden via de kas in Brussel. Nu heeft een Nederlandse ambtenaar zich eertijds laten omkopen om hogere hoeveelheden op die verklaringen te ver melden, waarna de kas ook veel te veel betaalde. De ambtenaar is gestraft, zijn omkopers ook. Na juli 1958 heeft de Ho ge Autoriteit de beoordeling der eveningen aan zich getrokken. De sprekers konden zich met het in dit feval gevoerde beleid verenigen al had- en ook enigen, waaronder de heer Sam kalden, liever gezien, dat ook de zgn. „Dordtse zaak" voor het gerecht gekomen. De meeste sprekers vonden het gebrek aan overleg tussen de Hoge Autoriteit en de nationale regeringen de voornaam ste aanleiding tot de onregelmatigheden. Voorts kon de vermenging van bevoegd heden, namelyk het verevenen onder ver antwoordelijkheid van belanghebbenden, niemands goedkeuring wegdragen. De ministers van justitie en economische zaken zullen vandaag antwoorden. UW JUWELIER/'HORLOGER TOONT U GAARNE DE GEHELE INDUS-COLLECTIE Moeilijkheden in de luchtvaart (Van onze Haagse redactie) Het is niet uitgesloten, dat binnen kort Amerikaanse lïjnvliegtuigen, die op Schiphol vliegen, zoals die van de Pan-Am, daar moeilijkhe den zullen ondervinden. Ze zouden zelfs wel eens op of na 12 mei aan de ketting kunnen worden gelegd, indien zij aan een „wens" van hun regering gehoor geven en zich niet houden aan de vrijwillig en geheel con-amore in november 1962 in Chandler (V.S.) gesloten I.A.T.A.- tariefovereenkomst. Misschien zal het ook nog meevallen, maar de achtergrond van deze mogelijke maatregel is ernstig en bovendien uitermate ingewikkeld. Al lang leefde bij een groot deel van de wereldluehtvaart de wens om de tien procent reductie op het retourtarief af te schaffen. Dit is nooit gelukt tot de in het najaar te Chandler in de V.S. gehouden tariefconferentie van de I.A. T.A. (de internationale vereniging van luchtvaartmaatschappijen), ertoe kwam, na veel en moeizaam vergaderen, de reductie tot vijf procent te verminderen. Een totale afschaffing van de reductie op retours zou in de huidige omstandig heden een hoger vervoersinkomen voor de maatschappijen hebben betekend en aanzienlijk minder administratie, min der drukwerk etcetera. Algemene stemmen Zover is het niet gekomen. De vijf procent werd met algemene stemmen dit is voorschrift in de I.A.T.A. aanvaard en door de Amerikaanse maatschappijen Pan-Am en T.W.A. ook van ganser harte want ook zij hebben het moeilijk en het besluit kon enige inkomstenverbetering be tekenen, terwijl het vrijwel zeker geen invloed zal hebben op de vraag naar vervoer. Besloten werd de reductie over de ge hele wereld in te voeren. De Ameri kaanse rijksluchtvaartdienst (C.A.B:) die rechtstreeks onder de president ressorteert en is samengesteld uit drie democraten en twee republikeinen liet echter de Amerikaanse maatschappijen Panam en T.W.A. weten dat zij niet akkoord ging met de overeenkomst voor wat het Noord-Atlantisch vervoer be trof, omdat het een tariefsverhoging betekende. Daar alleen een eenstemmig Ï.A.T.A.- besluit geldig is. kwamen de overige, de niet-Amerikaanse voornamelijk Westeuropese vervoerders in een dwangpositie, die besproken werd op 28 maart in Genève in een vergadering van regeringsvertegenwoordigers met de maatschappijen als toehoorders. Hier werd besloten, voet bij stuk te houden en het I.A.T.A.-besluit niet te wijzigen. Daar dienen de Amerikaanse maat schappijen zich ook aan te houden, om dat zy uitsluitend in I.A.T.A.-verband met de anderen mogen spreken spre ken buiten I.A.T.A.-verband wordt na melijk in de V.S. beschouwd als in strijd met de anti-trustwetgeving. Volmaakte rust geeft de DRAKACEL matras Vandaag en morgen in Statenzaal TENTOONSTELLING VAN ANTIEKE KLEDERDRACHT De bekende Middelburgse instel ling „Loterij voor vrouwelijke handwerken en andere voorwer pen", die dit jaar honderyijfen- twintig jaar bestaat, opent van- g (woensdag) haar tentoon stelling in de Statenzaal te Middel burg. Een tentoonstelling die, ter gelegenheid van dit jubileum, en kele bijzondere attracties heeft. Naast de expositie van te verloten inzendingen, is namelijk een deel van de zaal ingericht met schitte rend geborduurde, antieke, Zeeuw se klederdracht, afkomstig uit de verzameling van de heer J. de Bree uit Middelburg. Fraaie, geplisseerde kaphoedlinten, kan ten mutsen, geborduurde rokken en met kralen beregen beukjes zyn onder meer op deze kleine expositie te zien. Ook is er dit jaar op de „loterij-tentoonstelling" een grabbelton met kleine geschenken, speciaal voor de kinderen. Onder de ruim 250 tentoongestelde pryzen, bevinden zich vooral veel zelfgemaakte en gekoch te handwerken, voor het grootste deel afkomstig van goede gevers en geef sters uit Walcheren en enkelen uit Zuïd- Bevcland. SPECIALE PRIJZEN Een speciale verloting" krijgt een met Deense kruissteek geborduurd tafella ken met servetten, een inzending van de opleiding naaisters van de industrie- en huishoudschool in Middelburg. Ook het kleed, dat de vier „directrices" van deze liefdadige instelling maakten, wordt te gen „speciaal" tarief verloot. Van de rente van drie legaten van de opricht sters. is dit jaar als hoofdprijs een lich te, staande schemerlamp gekocht en verder een Zeeuws beugeltasje en een blauw met wit aardewerken servies. Opvallend is, volgens één van de di rectrices, mevrouw H. S. F. Schorer- Teding van Berkhout, dat er dit jaar veel inzendingen van oud-Middelbur gers en oud-Zeeuwen zijn. Verder staan in de catalogus weer vele be kenden, die al jarenlang prachtige handwerken voor de loterij vervaardi gen. Zo is er een oud-Middelburgs vrouwtje, tussen de 90 en 100 jaar oud, dat trouw elk jaar iets instuurt. Ditmaal een geel gebrei-l kinder jurkje. - BELANGELOOS Naast particulieren, verenigingen enl winkeliers zijn er nog anderen die hoewel niet met een handwerk of tast baar geschenk belangeloos hun mede-1 werking geven. Zo wordt de trekking ge leid door notaris Batten en op beide mid dagen zorgt Baby den Toonder voor vro lijke .muziek. De trekking vindt vrijdag plaats. Onder de 1500 loten bevinden zich dus 250 prijsnummers, die zaterdag worden gepubliceerd. Men hoopt, evenals andere jaren, weer een bedrag van 1300 1500 byeen te brengen. Dit geld is bestemd voor liefdadige instellingen, zoals diaconieën, het Leger des Heils, Humanitas, D.V.V. en dergelijke. Vandaag is de Statenzaal geopend van 15 uur en van 19.30 21.00 uur. Morgen (donderdag) van 3 5 uur. „Het is de wens Thans is de situatie zo, dat de C.A.B. tegen T.W.A. en Panam heeft ge zegd: „het is nog steeds onze wens, dat gij voor het Atlantisch vervoer de vijf procent reductieverlaging laat vallen". De anderen „nemen" dat niet. De anderen moeten thans hun tarieven in de V.S. deponeren en voorts ligt in de bilaterale lucht vaartovereenkomst vast, dat de I.A. T.A.-tarieven bindend zijn. Wanneer nu Panam en T.W.A. voor de C.A.B. door de' knieëen gaan en zich niet aan het nieuwe I.A.T.A.-tarief hou den, schenden zij het luchtvaartver drag met het land waar zij op vlie gen. Dit geldt in elk geval voor Nederland en Nederland kan dan rechtstreeks op treden tegen de Amerikaanse vervoer der hem bijvoorbeeld toegang tot de Nederlandse luchthaven ontzeggen of de machine aan de ketting laten leg gen. Het besluit betekent intussen voor de K.L.M. een verschil in inkomsten van 5 tot 6 miljoen gulden. (Van onze t.v.-redactie) De K.R.O. en de stichting „De Zonne bloem" zullen van 12 mei af een actie „Harten vyf" voeren door middel van radio en televisie, voor een achtdaagse vakantie van 240 bedlegerige cronisch zieken. Het geld voor deze vakanties voor zie ken, van alle gezindten, hoopt men bij elkaar te krijgen door luisteraars en kij kers te vragen vijf gulden van hun eigen vakantiegeld te storten op girorekening 1155555 Vakantiefonds Breda. Van de 40.000 mensen die hiervoor in aanmerking zouden komen, zullen er dit eerste jaar 240 zo'n vakantie meemaken. De patiënten worden ondergebracht in groepen van 24 in daartoe beschikbaar gestelde instituten en inrichtingen. De 15-jarige Edith Connors uit Cooktown Noord-Queensland (Australië) heeft een python van 4 meter lengte met een bijl dood geslagen omdat het dier haar poes had op gegeten. Zij sneed de slang open en was erg blij toen de poes ongedeerd te voorschijn kwam. Een der directrices van de „Lote rij voor vrouwelijke handwerken en andere voorwerpen", mevrouw Schor er-Teding van Berkhout, bekijkt hier een aantal fraaie prijzen voor deze loterij. (Foto P.Z.C.) U rust echt uit op een DRAKACEL matras

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 5