Ciw 'Pagina /Heozeoto Kinderdagverblijf hoort bij veranderde gezinsstructuur Cleopatra favoriet, in schoenenmode KINDERKRANT Dt ZELFS PANNEN KOPEN IS NIET EENVOUDIG MEER Twee lieve lenteboden LINNEN in Het Stoffenpaleis VeeXUess zaterdag nummer Zaterdag 2 maart 1963 (Van onze redactrice) TLIet woord kinderbewaarplaats doet denken aan een instituut, 1 waar men lastige kinderen opbergt. Men denkt daarbij al gauw aan het „arme kind", niet alleen in de materiële zin, maar meer nog in de zin van arm aan liefde, omdat het niet opgroeit in een gezin. De geschiedenis van deze kinderbewaarplaatsen wordt raak ge schetst in de naamsverandering. Tegenwoordig worden ze kinder dagverblijf genoemd. In feiten en cijfers wordt de geschiedenis nog duidelijker als men oprichting en bestaan volgt van zo'n in stituut. Dit hebben we kunnen doen tijdens ons bezoek aan de oudste van de beide kinderdagverblijven van de Vereniging tot Oprichting en Instandhouding van de Kinderbewaarplaatsen in Groningen. Dagrooster WERK BREIDT ZICH SNEL UIT In februari 1902 begon de Groninger vereniging haar werk in een huis in een van de oude buurten van de stad. Het doel was kinderen van de straat te halen, van wie de vader (doorgaans) dronk en de moeder uit werken ging. Tegen vergoeding van een paar cent kregen de kinderen een bord pap en een warm en beschut dagverblijf. Het werk bewoog zich die eerste tijd dus min of meer in de a-sociale buurten. De maatschappijstructuur is sterk veranderd in de afgelopen zestig jaar, maar weer of nog zijn er kin deren, die overdag opgevangen moe ten worden. En dat. zijn dan door gaans niet zo heel veel kinderen meer uit de minderaangepaste ge zinnen. Er zijn vele andere redenen. De gescheiden vrouw, de jonge wedu we en ook de ongehuwde moeder moeten aan het werk om voor zich zelf en de kinderen in het levenson derhoud te voorzien. Ook in het „vol ledige gezin" echter kunnen er rede nen genoeg zijn, waarom de jonge moeder aan het werk gaat. Het kan zijn, dat ze haar veeljarige studie in praktijk wil blijven brengen, of dat de jonge moeder blijft werken om de hoge huishuur te helpen beta len. Ook het feit, dat het jonge ge zin moet inwonen, kan aanleiding zijn om de kleine kinderen elders on der te brengen en voor de moeder een baan te zoeken. Zo vindt men dus tegenwoordig in het kinderdagverblijf kinderen oit vele soorten gezinnen. Tot vier of zes jaar In de meeste andere kinderdagver blijven in ons land is de leeftijd van de kinderen zes weken tot zes jaar; in Groningen is het zes weken tot vier jaar. De directrice van het Groninger dagverblijf in de Haddin- gestraat, mejuffrouw H. de Kluyver, zou ook in haar huis de leeftijdsgrens graag zien opgetrokken tot zes jaar, „want", zo zei ze, „één van onze doel stellingen is kinderen van geschei den en ongehuwde moeders onderdak te bieden. Kinderen van vier jaar en ouder kunnen weliswaar op de kleu terschool, maar in dat geval kan de moeder maar vijf uur per dag wer ken en dat is vaak te kort". Mejuffrouw De Kluyver heeft reeds acht jaar de touwtjes in handen van dit kinderdagverblijf. Het is een zeer besliste jonge vrouw, die weet wat ze wil en die ook duidelijk haar me ning geeft op allerlei zaken, die be trekking hebben op haar werk. „Hier worden geen geestelijk gehan dicapte kinderen toegelaten?" vroe gen wij. „Dit en het pas geopende tweede huis zyn alle voor gewone kinderen", zei ze een beetje spijtig. „Ik vind dat heel jammer. Graag had ik hier ook geestelijk gehandicapte kinderen ge had, maar over het beleid beslist uiteraard het bestuur". Verblijdend is het wel, vond mejuf frouw De Kluyver, dat in Groningen ook de ongehuwde moeder vrij ge makkelijk de weg naar het kinder dagverblijf vindt. boterhammen en een vrucht bjj zich hebben. Om tien uur krijgen ze een beker melk en om twaalf uur aard appelen, vlees en groente. Na de war me maaltijd wordt er gerust tot twee uur, tegen drie uur krijgt de jeugd een bord pap en om half zes gaan de kinderen weer huiswaarts. Met spel, zang, wandelen en fröbelen wor den ze overdag bezig gehouden. Een echtpaar betaalt voor een kind per dag 1,50; alleenstaande vrou wen betalen per dag per kind 1,10. Het systeem, betaling naar draag kracht, heeft Groningen helaas niet ingevoerd. De twee huizen bieden elk ruimte aan veertig a vijftig kinderen. Mo menteel heeft het huis van mejuf frouw De Kluyver dertig kleuters en zes leidsters en het tweede huis vijf tien kinderen en vier leidsters. De baby'tjes mogen zich verheugen in de persoonlijke zorg van mevrouw De Kluyver, behalve wanneer er te veel werk is. Dan springt één van de andere leidsters in. De flessenkinder- tjes beschikken over een zonnig en fris zaaltje met praktische bedjes, een geschenk van de Groninger brandweer bij de verbouwing van het huis. De brandweermannen maakten ook de rustbedjes voor de andere kinderen. Voor de kleuters zijn er gezellige en lichte speellokalen en een modern waszaaltje. Van een soort liefdadigheidsinstelling in het begin van deze eeuw is de kin derbewaarplaats dus nu een kinder dagverblijf geworden, aangepast aan 'de moderne gezinsstructuur. Een vei lig tehuis voor kinderen, wier moeder overdag haar werk buitenshuis heeft. Een heel gewone zaak in deze tijd, én een onmisbare. Dat blijkt uit het feit, dat het aantal kinderdagverblij ven in den lande hand over hand toe neemt. (Van onze medewerkster). De tijd dat het kopen van een panne tje een eenvoudige zaak was, lijkt definitief voorbij. Ging vroeger de keus tussen oude vertrouwde email en het even degelijk, maar meer on derhoud vereisende aluminium: tegen woordig lijkt de pannenafdeling in een winkel voor huishoudelijke arti kelen al evenzeer op een doolhof als de sector der wasmachines en koel kasten. Technische benamingen als „geanodiseerd of geëloxeerd mate riaal" zijn niet van de lucht, de „siliconen-pan" wordt beurtelings verheerlijkt en bekritiseerd, het vuur vast glas lokt veel huisvrouwen aan omdat het de afwas tot de helft reduceert Dan is er het roestvrij staal, prachtig van uiterlijk maar schrikwekkend hoog in prijs en daardood onbereik baar ideaal van menige adspirant- huisvrouw. De keus is moeilijk, eigen lijk moet elke soort in de praktijk van de huishouding z'n specifieke eigenschappen bewijzen! Heel nuttig en informatief is een technische beschouwing over al die hedendaagse pannenmaterialen, ver schenen in een der laatste nummers van „Ons Gezin", het maandblad van de nationale federatie voor huishou delijke en gezinsvoorlichting. Elke huisvrouw, zo meent de schrijver van het artikel, kent uit ervaring wel de goede en minder goede eigenschap pen van pannen, vervaardigd uit de vanouds bekende materialen geëmail leerd plaatstaal („emaille"), alumi nium en gietijzer. Geëmailleerd plaat staal geleidt de warmte op een der mate gelijkmatige manier dat het voedsel in pannen van dit materiaal niet snel aanzet. Daar staat tegen over dat de geëmailleerde pan met de nodige voorzichtigheid behandeld moet worden, niet tegen stoten en vallen kan en ongunstig reageert op grote schommelingen in temperatu ren. En wat niet iedere leek weet: vooral de lichte kleuren zijn kwets baar 1 Kwetsbaar zijn in een bepaald op zicht ook de pannen en schalen van gietijzer: als ze vallen, breken ze gemakkelijk. Wel kunnen ze een ho ge temperatuur verdragenzodat ze erg geschikt zijn voor bakken en braden, maar door hun gewricht zijn ze (letterlijk) zwaar-op-de-hand. Beide bovenstaande voorjaarsmodellen vinden wij bijzonder geslaagd. Heim ontwierp het geraffineerd eenvoudige avond jurkje vai zwarte erêpe-georgette. De beide losse sleepjes uit de schouderpartij kunnen er ook worden afgenomen. De bloussonlijn laat het nog steeds niet afweten. Rechts een japonnetje van Falconetto. Hiervoor kunnen zowel lichte tweedstoffen als dunne wollen stoffen worden gebruikt. Ook het aliminium mag gerekend worden tot de traditionele materialen. Het wordt op grote schaal gefabri ceerd en heeft een groot vermogen tot het geleiden van warmte die zich snel over de hele panwand verspreidt. Weinig kans op aanzetten dus tenzij de pan te dun is uitgevoerd. De dunnere kwaliteiten krijgen bo vendien sneller en deuk en vaak zijn de oren minder solide bevestigd. De zwarte putjes die na verloop van tijd ook in goede kwaliteiten alu minium verschijnen, kunnen gerust over het hoofd worden gezien: ze zijn onschadelijk voor de gezondheid. Niet te veel schuren Wel schadelijk, maar dan voor de pan, is het te veel schuren dat som mige huisvrouwen doen omdat ze me nen dat een aluminium pan mooi moet glimmen. Dat i3 natuurlijk wel een aardig gezicht, maar al schurend haalt men mét het doffe laagje bo vendien de beschermende werking van deze laag weg. Wordt er toen geschuurd, dan kan dit het best met een nylon pannespons, met fijne staalwol en eventueel met fijn schuurpoeder worden gedaan. Dat oude vertrouwde aluminium krijgt tegenwoordig vaak een spe ciale bewerking waarmee men de minder prettige eigenschappen wil wegnemen. Het wordt geanodiseerd of geëloxeerd hetgeen betekent, dat het aluminium van een dun, maar hard beschermend laagje wordt voor zien. Andere pannen worden voor zien van een siliconen- of teflonlaag. Een glad oppervlak zorgt er dan voor dat geen zwarte putjes kunnen ont staan en dat aanzetsel gemakkelijk loslaat. Komen er echter krassen in de be schermende laag (door schuren of door roeren met metalen lepels), dan verdwynen deze voordelen. Con clusie: deze „bescherde" pannen heb ben alleen nut voor de huisvrouw die voorzichtig met haar kookmate- riaal omgaat! En zelfs dan nog is de levensduur van zo'n 6iliconen(aag altijd korter dan die van het alumi nium. Resten het vuurvast glas en het roestvrij staal. Het eerste spaart dus afwas maar vraagt extra oplettend heid, bovendien zyn vuurvaste scha len zonder oren moeilijk te hanteren als ze heet zijn. Roestvrij staal mag onverslijtbaar worden genoemd, maar het is een slechte warmtegeleider (al kan deze eigenschap omzeild wor den door een koperen of aluminium huid aan de onderzijde van de pan), en de prijs is erg hoog. Wie haar pannenvoorraad wil aan vullen doet er dus goed aan, alle voor- en nadelen van de verschillende materialen eerst tegen elkaar af te wegen en zich niet in de eerste plaats door een fraai nlterlyk of moderne vormgeving te laten leiden. Linnen voor mantels en pakjes in 10 tinten, 140 cm br. 12,90. Structuurlinnen, in 8 tinten, 90 cm br. 5,90. Multicolour linnen in 7 tinten, 140 cm br. 9,50. Burda- en Vogue knippatronen met de veilige, gratis knipverzekering. Kleine u/et erts- waardigheden Op maandag kan men in elke koel of provisiekast wel restjes van de zondagse vleeswaren aantreffen: plakje worst, restje vleesAlle maal een tikje aan de droge kant ge worden, reden waarom een en ander door de gezinsleden met lange tan den wordt geconsumeerd! Dat hoeft echt niet, want met wat slasaus en augurk kan van die restjes een vlees salade worden gemaakt waaraan het niet-zo-verse beslist niet te proeven valt. Hak en snijd de vleeswaren heel fijn, hak ook een flinke augurk in snippertjes en meng beide ingrediën ten met een paar lepels slasaus-uit- een-flesje. Leg het mengsel op een schaaltje en strooi er wat paprika poeder over het resultaat mag ge rust als pièce-de-milieu op de koffie tafel worden gezet! Uit een zeer oud boek met „wen ken voor de huishouding" dit wasvoorschrift voor kousen: „Week de kousen een half uur in water op dat vuil en stof verwijderd worden, wrijf vervolgens zeep op de vuil ste plekken Was de kousen twee maal en draai ze door de wringer het eerst de tenen). Spoel de kou sen tweemaal in schoon water en draai ze nogmaals door de wringer Schud ze goed uit en hang ze dan op om te drogen..." Wie zei daar nog boze woorden over onze moder ne nylonkous, al heeft die bij tijd en wijle z'n laddermisère f Eieren versieren en lente vieren" is de titel van een tentoonstel- linkje dat het Landelijk Voorlich tingscentrum voor ouders en opvoe ders heeft ingericht In zyn gebouw 's-Gravendijkwal 60 te Rotterdam. De expositie die tot en met 13 april duurt, geeft onder meer antwoord op de vragen „Hoe vieren we Pasen met kinderen?" en „Wat zullen we in de paasvakantie doen Bovendien geeft het centrum weer diverse stencils uit die betrekking hebben op het paas feest; er is een werktekening voor het maken van paasmobiles, er zijn vouwblaadjes die suggesties geven over het maken van paasversieringen, het versleren van eieren, het maken van een paastafel en het doen van allerlei paasspelletjes. Tegen een kleine vergoeding lamnen de werk- blaadjes besteld worden bjj het voor lichtingscentrum, telefoon 36905 te Rotterdam. Een paar eeuwen geleden waren er nog geen „luchtverversers", die nuttige tabletjes die in badkamers en afgesloten ruimten worden opgehan gen om de lucht fris te houden. Wat men toen wel kende waren zelfge maakte luchtverversers, bestaande uit sinaasappels en kruidnagelen! Een bekend Engels damesweekblad raadt z'n lezeressen aan, toch eens zo'n hyper-ouderwets luchtverver- sertje te inaken: men neemt er een middelgrote sinaasappel voor en steekt die helemaal vol met kruid- nageltjes. Nu haalt men een draad door het midden van de sinaasappel, bevestigt hieraan (terwille van de romantiek) nog wat kwikjes en strik jes en hangt dit wonderlijk maaksel- tje in de linnenkast. Maandenlang zal het linnengoed dan dige geur nebben.. Een pump waarin diverse elementen zijn verenigd: materiaal (kalfsleder) en kleuren (marineblauw met loit) zijn klassiek, hakje en diep-uitgesne den zijkanten daarentegen zijn re presentatief voor de voorjaarsschoe- nenmode van 1963. (Model uitf de voorjaarscollecties van Bata-Inter- nationaal). (Van i medewerker). Cleopatra, eens roemrucht konin gin van het oude Egypte, door de eeuwen heen prototype van de „femme fatale", doet anno 1968 nog haar invloed gelden.... Via het mach tige medium film dat een groots op gezette rolprent aan haar leven wijdt, en via het zo mogelyk nog machti ger medium mode dat de „Cleopatra- look" lanceert. Vorig jaar al brach ten de kappers en de schoonheidsspe cialisten hun kapsels en maquillages la Cleopatra, dit jaar hebben de schoeiselontwerpers .de blik op de stoffige historie gericht om zoveel mogelijk oude Egyptische motieven in hun creaties te kunnen verwerken. Zo zullen Cleopatra-schoenen komend seizoen „dernïer cri" zyn ongetwij feld tot plezier van de vrouwen wier voeten wat lang zyn uitgevallen. Want de CJeopatra-schoen heeft een opvallend lang voorblad en naar de inhoud van zo'n schoen valt te raden hééft de draagster nu zulke grote voeten of doet ze alleen maar aan de mode mee? Wat de Cleopatrastijl-in-schoenen precies omvat kan men zien in de voorjaarscollecties van Bata-interna- tional die dezer dagen in het Amster damse Hiltonhotcl zyn getoond. Cleo patra betekent: een spitse schoen met een lang voorblad dat vaak is open gewerkt, laag uitgesneden zijkanten en een hakje van iets meer aan vijf centimeter een redeiyke hoogte dus. Komen strand en boulevard er aan te pas, dan betekent Cleopatra een Egyptisch sandaaltje in exotische kleuren, vaak versierd met kleurige namaak-edelstenen of met Egypti sche motieven. Die sandaaltjes komen vaak neer op zotte bedenksels, met hakjes die afwjjkend van vorm zijn en enigs zins naar voren onder de zool worden geplaatst. Bij andere modelletjes moet de grote teen door een ring met glin sterende steen worden gestoken, die in het zooltje verankerd ligt. Veulen huid is ook een nieuw materiaal voor een sandaal die niet uitgesproken elegant kan worden genoemd, maar wel lekker stevig om de voet lijkt te sluiten. Een kettinkje van gekleur de steentjes of een namaak-antieke ketting over de voet houdt sommige van deze sandaaltjes op him plaats... Allemaal bizarre details die zo'n schoentje tot een extravagante dracht maken die we niet serieus hoe ven te nemen; de teenagers zullen zich wellicht ontfermen over de Egyptische sandaal zolang hy nou veauté is en nog niet verveelt! De meer draagbare Cleopatraschoen kan heel elegant zijn. Hij heeft over- dwarse uitsnijdingen waardoor de langgerekte lijn enigszins gebroken wordt en waardoor bovendien de hele schoen een soepel, prettigzittend ka rakter krijgt. Het materiaal is dik wijls een fyngenerfdé leersoort, er - zijn klassieke tinten bij zoals beige en marine, maar ook kleurtjes als gif groen en helrood: él te opvallend en bovendien maar bij een enkel kle dingstuk draagbaar. Toonaangevend in de nieuwe schoe nenmode is voorts de stijl „Cha nel", een naam die welhaast even le gendarisch is als Cleopatra zij het aan van jongere datum! Chanel-mode is bijvoorbeeld een prachtige klassie ke pump met open niel, in blauw met een smal wit randje. Het is een van die verrukkelijke, volmaakte schoenen van Italiaanse makelij zoals er meer zijn in deze voorjaarscollecties: een schoen met schaduweffecten van heel licht beige tot donkerbruin (de gelij kenis met een Italiaans ijsje is tref fend!), of een sandaletje met zeer hoog hakje, gemaakt uit dunne band jes van rood en zwart lakledcr. Ge knipt voor de vrouw die op heel ran ke benen door dit leven gaat ten dan ook allergemakkelijkst aan de voet en zyn nog elegant op de koop toe. Modieus trio Geslaagd modesnufje ten slotte is ook het „trio", dat naar Italiaans voorbeeld bestaat uit een tas, een hoed en schoenen die in materiaal en kleur harmoniëren. Ze worden uitge voerd in kalfs- en nappaleer, de hoofd deksels hebben het model van een plat petje-met-klep. Die amazone- hoedjes en petten zullen vooral bij de teenagers wel aanslaan, dunkt ons al zuilen ze voor haar beurs wel licht vaak onbereikbaar zijnDe jonge vrouw echter voor wie deze fi nanciële restrictie niet geldt, kan met zo'n leren mutsje een pittig en mo dieus accent toevoegen aan een jas of mantelpakje met sportief karak ter. (Advertentie) Alleen 't beste... goed genoeg! En gelukkig zyn ook de gemakkelijke gevlochten pumps weer present: vaak In twee kleuren zoals zwart met wit, rood met wit of blauw met wit. Ze worden met de hand gemaakt: dat Is In de prijs tc merken, maar ze zit- Binnenverlng 4jood will Schuimrubber HAZET FABRIEKEN ZEVENBERGEN De w;nkel van mevrouw Marijntje De winkel van mevrouw Afarijntje was de mooiste win kel van de stad. Niet alleen van de stad, van de hele wereld misschien wel. Maar.... Je moest er ogen voor heb ben. Als je er te vlug voorbij liep met je hele hoofd vol zaken of cijfertjes zag je het niet; dan was het een gewo ne rommelwinkel zoals er in elke stad wel zijn. Maar voor mevrouw Marijntje zelf was haar winkel de héle wereld. Dat zei ze ook op een morgen tegen Kardoes, haar kater. Mevrouw Marijntje praatte altijd met al haar spulletjes, maar als ze iets heel belangrijks te vertellen had, sprak ze alleen met Kardoes. „Moet je horen, Kardoes", zei ze lachend, „weet je wat mijn zoon schrijft? Je weet wel, mijn grote zoon Karei, die nu Charles heet en In een stad woont waar de huizen aan de wolken ra ken. Hij schrijft: moeder, je zit maar in dat rare winkeltje van je. Je moet toch eens lets van de we reld zien. Ik heb in dit verre land zoveel geld verdiend dat ik je met een vliegtuig kom halen en je alles ga laten zien wat er ln de we reld te koop Is".' Mevrouw Marijntje keek Kardoes aan. „Stel je voor", zei mevrouw Marijntje, „ik zou niet weten wat er in de wereld te koop ls! Alles wat er ln de wereld te zien en te horen ls heb ik bij de hand. En dan vraagt zo'n domoor of hy het mij mag laten zien!" En dat schreef ze terug. „Domoor, ik heb de hele wereld by de hand. Wat kun je my nou nog laten zien?" De zoon, heel hoog in zyn grote huis dat aan de wol ken raakte, las de brief van zijn moeder en begreep er ntets van. Hy liet hem ook aan zijn vrienden lezen, al lemaal mannen die ln hoge huizen woonden die aan de wolken raakten. „Ze woont ln een klein rom- melwinkeltje ln een stil straatje", vertelde hy. „Stel je voor! Iets anders dan de rare spulletjes die ze om zich heen heeft ziet ze niet. En toch schrijft ze: wat kun jij me nou nog laten zien?" De vrienden snapten het ook niet. „Schril* maar te rug", zelden ze, „dat we haar met z'n allen komen opzoeken en dat we willen wedden dat ze niets van de wereld weet". „Moet je horen, Kardoes", zei mevrouw Maryntje weer toen ze de brief kreeg, „moet je horen wat mijn zoon Charles en zijn vrien den schrijven. Ze geloven me niet. Ze komen met een Kardoes lachte die mannen met hun hoge hulzen en hun vliegtuig uit. Maar na- tuuriyk kwamen de zoon en zyn vrienden toch. Over de oceaan vlogen ze naar het land van mevrouw Maryn tje. En toen het vliegtuig landde stond er een reus achtige auto klaar, waar ze met z'n allen inklommen en mee wegsuisden naar het stille straatje. Op een plein tje waar het straatje be gon moesten ze uitstappen, want auto's konden en mochten hier niet verder. „Woont je moeder in zó'n klein straatje??, vroegen de vrienden met opgetrok ken wenkbrauwen. „Schan- delijk! Jij die zelf in zo'n mooi groot huis woont! Waarom heb je je moeder niet een groter huis ge geven, Charles?" „Weet je wat?", zei er één, „als je moeder die wedden schap wint, geven wy haar met z'n allen een mooi groot huis". „Maar ze wint hem niet", zeiden de anderen. „Dan tóch!", riep de eerste, „ik vind niet dat de moeder van Charles in zo'n klein straat je wonen kan". Op dat mo ment stonden ze voor het winkeltje van mevrouw Ma rijntje. Charles wees er naar en zei: „Hier ls het" kreeg er een kleur van. Toen kon hy niets meer zeggen, want de deur van het oude winkeltje vloog open: het belletje boven de deur rinkelde en daar stond mevrouw Marijntje' met open armen. Nadat ze haar zoon heel lang had begroet en wel duizend dingen tege- lyk had gevraagd gaf ze alle vrienden een hand en duwde die grote mannen voor zich het winkeltje in. Met open mond keken ze om zich heen, want nog nooit hadden ze zó veel verschillende dingen bij elkaar gezien. „Moeder", zei Charles, „dat je geen reis om de wereld wou maken was natuurlijk maar een grapje. Wat heb ie nou ln je leven gezien? Zo lang ik me kan herinne ren heb je in dit donkere straatje gewoond tussen al je prulletjes en spulletjes. En wij, weet Je wel wat wy alleen op onze reis hier naar toe al hebben gezien?". „O, jawel", knikte mevrouw Marijntje, „ik weet precies hoe de zee ruiste waar jul lie boven vlogen". „Hoe de zee rulste?", vroe- §en de mannen, „hoe ruist e zee dan?" Mevrouw Marijntje nam een f rote rose schelp die op een afeltje lag. „Zo ruist de zee", zei ze en ze liet hen één voor één de schelp aan hun oor houden". En toen vlogen jullie over de ber gen, waar de koeien klok ken dragen en waar edel welss en alpenroosjes groei en. „Klokken? Edelweiss, Alpenroosjes?" De mannen keken elkaar aan, maar kyk, mevrouw Maryntje liet zo'n koeien- klok al klingelen en wees naar een glazen stolp waar onder een boeketje van edelweiss en alpenroosjes stond. „En dan het oerwoud!", zei ze, „worden jullie ook niet opgewonden als je de trom mels van het oerwoud hoort?" „Rombombom", te gelijk roffelden haar vin gers al op een grote neger- trom. „Als je je ogen dicht doet, ben je er al", zei me vrouw Maryntje. Ja. ze had geiyk. Het was bijna of je er zelf was, vooral toen mevrouw Ma rijntje verder vertelde over de apen, de reusachtige klimplanten, de grote rode bloemen en de wilde dieren van het oerwoud. Het leek allemaal veel dichter by dan toen zo het met hun eigen ogen uit de lucht hadden gezien. „Verder ver tellen?" riepen ze in koor toen mevrouw Maryntje klaar was met het oerwoud. En zc vertelde. Ze voelden de sneeuw van de noord pool langs hun oren suizen als zij vertelde; het woe stijnzand was warm onder hun voeten; golven brach ten verhalen van schepen en vissen mee en oude mu ziekjes uit haar speeldoos brachten hen naar nog veel oudere en kleinere straat jes dan waar ze nu waren. En toen ze even ophield om de olielamp in het winkeltje aan te steken, konden ze het niet meer voor zich hou den en riepen: „gewonnen! U hebt de weddenschap ge wonnen, mevrouw Maryn tje! U krijgt van ons een mooi groot huis!" „Een mooi groot huis?", kwam verschrikt overeind. „Maar lieve meneren. Ik wil helemaal geen mooi groot huis. Hier weg? Stel Je voor! De grote mannen uit de stad van de wolkenkrabber keken elkaar aan, maar ze lachten niet. En later, terug in hun grote auto's, hun grote vliegtuigen en grote huizen tot in de ivolken dachten ze nog vaak terug aan dat kleine mevrouwtje dat meer van de wereld had Schoord en gezien dan al ie mensen ln al die wol kenkrabbers by elkaar. Mies Bouhuys.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1963 | | pagina 8