DE VLOOT SPREEKT
ZWITSERSE TRAINER-COACH:
„WE KLOPTEN DE BELGEN EN
DE ZWEDEN TWEEMAAL"
Waterman
BINNENKORT UITSPRAAK
MOORDZAAK HUIZEN
Vuurscherm
In de bunker
Niets getroffen
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1962
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MAGGLINGEN (ZWITSERLAND) - „Voor ons is die wedstrijd tegen
Nederland niet zó belangrijk, dat we ten koste van alles moeten winnen",
zegt de trainer-coach van het Zwitserse nationale team, de heer Karl
Rappan (.57). „Wij hebben op de wereldkampioenschappen in Chili een
periode in de Zwitserse voetbalhistorie afgesloten. Die wedstrijden waren
voor onze oudere spelers afscheidsvoorstellingen. Nu zijn we bezig een
nieuw nationaal team te bouwen. De strijd in Amsterdam zal voor vier of
vijf spelers de eerste schrede zijn op het interland-voefbalpad. Om met
die debutanten tot een goed team met een goed systeem te komen is het
belangrijkste De ontmoeting tegen Nederland is de eerste poging daar
toe. Hoe zullen de jongeren zich aanpassen, hoe zal de ploeg als geheel
spelen, dat is voor ons belangrijker dan de eindstand
men de nationale competitie bekor
ten, maar niet internationale ontmoe
tingen verminderen!"
De deur gaat open. „Wutti!"
schreeuwt de heer Rappan plotseling,
springt op en grijpt de hand van een
breedlaehende, donkerogige knaap
Wuttrich, de populaire Zwitserse
voetbaler, die door een blessure al
enkele maanden is uitgeschakeld.
Terwijl ze bij de deur hun Zwitser
duits, dat me als Chinees in de oren
klinkt, ratelen, heb ik tijd uit het
raam te kijken.
Fantastisch
Ver weg, over het meer glinsteren
besneeuwde Alpentoppen. De hele
Zwitserse ploeg is vanaf zondag
avond hier in de „Eidgenössige
Turn-und Sportschule Magglingen ob
Biel" bijeen, een fantastisch sport
complex op 1000 meter hoogte.
Op de beboste bergtoppen staan hier
een hoofdgebouw met kantoren,
slaap- en zitkamers (120 bedden),
eetzaal, bibliotheek, muziek-, toneel-
en filmzaal, verder drie paviljoenen
met kamers van 3, 4 en 5 bedden,
woonkamers en leslokalen (totaal 72
bedden), dan nog een soort jeugd
herberg (50 bedden), een sporthal
van 25x40 meter, een volledig uitge
ruste turnhal (15x25 meter), een
paviljoen voor vrouvvengymiiastiek
en volksdansen (12x26 meter), een
sporthal speciaal voor sporten als
worstelen, boksen, schermen en
toestelturnen (12x16 meter), een
atletiekhal met springbakken in de
vloer (11x39 meter), een stadion met
sintelbaan en groot voetbalveld, drie
speelvelden met traningsbanen van
300 en 100 meter, een gravclveld
van 2600 m2 voor basketball, hand
bal, volleybal en tennis, een zwem
bad (25x12,5 meter) met springtoren,
een kleiner basketballveld, vier ten
nisbanen, drie schietbanen en een
sauna. Alles ingericht en uitgevoerd
op de modernste en meest praktische
wijze. Een complex waar wij alleen
maar van kunnen dromen.
U/eggekocht
„De heer Rappan wenkt me. Samen
met „Wutti" lopen we naar de ka
mers waar de spelers verplicht rus
ten. Met zijn trainingsblouse van
„Lausanne" aan in bedliggend ver
telt Heinz Schneiter (27), stopper en
steunpilaar van het nationale team,
die voor een Zwitsers recordbedrag
door Lausanne van Young Boys uit
Bern werd weggekocht:
„Dat wordt in Amsterdam mijn
24ste interland. Recordhouder is on
ze middenvoor Vonlaunthen. Hij
speelde er drie of vier meer. Dat
„Ik slaap hier in Magglingen
nu zoveel mogelijk om straks
in Amsterdam goed wakker te
zijn", zei middenvoor Vonlau-
then Lausannede man met
de meeste ervaring in de ver
nieuwde Zwitserse ploeg.
graag
Holland
tegen België zag doen, met acht
man voor eigen doel samen te klon
ten om te proberen een dragelijke
score te bereiken, daar voelen we
niets voor. Dat is als men iets wil
opbouwen voor de toekomst tijd ver
spillen. We willen spelen!"
Niet de roe
„Publiek en pers hier beseffen dat
men van deze ploeg, waar slechts
vyf of zes Chili-spelers in meedoen,
geen grootse prestaties kan verwach
ten. Men zal ons niet de roe geven
als we in Amsterdam verliezen. Men
zal alleen beter beseffen dat ons een
lange en moeilijke weg wacht om
het nationale team weer op het peil
van vorig jaar te brengen, toen we in
de voorronden van het wereldkam
pioenschap twee keer de Belgen
klopten en twee keer van Zweden
wonnen (hoewel Zweden ons ook een
keer versloeg).
In Chili hebben we niets geleerd. We
moesten tegen West-Duitsland, Italië
en Chili. Daar kunnen wij met onze
betaalde amateurs, die wel geld voor
een wedstrijd krijgen, maar als ieder
ander een volledige werkkring heb
ben, niet tegen op. Die trip naar Chili
beschouwden we dan ook hoofdza
kelijk als een beloning voor de oude
re spelers, die daar hun afscheid
vierden".
Realist
„We gaan nu kalm een nieuw natio
naal team bouwen. Er is enthousias
me en talent in Zwitserland. Van een
Kuhn bijvoorbeeld verwacht ik bin
nen afzienbare tijd veel goeds. Ik ben
realist genoeg om niet te dromen
van een Zwitsers team dat het op
kan nemen tegen landen als Spanje
of Italië. Daar ontbreken ons de fi
nanciële middelen voor. De rol van
landen als Holland en Zwitserland in
't Europese voetbalspel zal altijd een
bijrol bijven. Maar ook een goede
bijrol kan gewaardeerd worden. Om
die te kunnen spelen is een hecht
teamverband, spelinzicht en ervaring
nodig. Die ervaring willen wij op
doen in Amsterdam, in andere inter
lands en in de intertotowedstrijden,
waarvan ik een der initiatiefnemers
en warmste voorstanders ben.
Alleen als men tegen ploegen met
andere speelvormen en een ander
temperament speelt kan men erva
ring opdoen. Die intertotowedstrijden
zyn belangrijker dan de normale in
ternationale competitie, waarin men
alle tegenstanders kent. Wil men
meer voetballoze zondagen dan moet
Hoog in de Alpen bereidden de
Zwitserse voetballers zich voor
op de eerste ontmoeting die zij
in het kader van de Europa-
beker-wedstrijden voor landen
teams zondag in Amsterdam
tegen Nederland zullen spelen.
Onze medewerker Jan Dassen
bracht een bezoek aan de 1000
meter hoog gelegen sportschool
in Magglingen en sprak met
trainer-coach Rappan, een der
oudste spelers Schneiter en met
de jongste debutant Kulin. In
dit artikel vertelt hy wat zij
over de komende interland den
ken.
Drie jonge- spelers met een oudere in
één van de vele kamers op de prach
tige Turn- und Sportschule Magglin
gen ob Biel. V.l.n.r.: Hertig (Lausan
ne), Kuhn (F.C. Zurich), Weber Ba
sel)i en Brizzi (F.C. Zurich). Alleen
Weber speelde al eerder in de natio
nale ploeg. Alleen hij en Kuhn, de
grote ontdekking en hoop voor de
toekomst in Zwitserland, waren op
het moment dat deze foto werd ge
nomen zeker van zijn plaats.
wordt een zware wedstrijd voor ons.
De Hollanders hebben wat goed te
maken.
Ik heb al eens eerder in Amsterdam
verloren. Wat we hier van Sparta en
Feynoord gezien hebben liegt er
niet om. Goed, van die clubs doen
geen spelers mee, maar zij vertegen
woordigen toch het Nederlandse
voetbal. Feyenoord maakt alleen het
zelfde mee als Servette by ons. Ze
betalen de tol voor teveel en te
zwaar voetbal. Twee jaar lang had
Servette geen uitvaller. Nu staan er
voortdurend drie of vier geblesseerd
aan de kant. Alleen maar vermoeid
heid. Servette staat dit seizoen kans
loos op de 7e of 8e plaats.
Sterrenploeg
Wij staan met Lausanne nu op de bo
venste plaats. De industrie staat in
die stad achter de club. Men wil voor
1963, als in Lausanne een grote ten
toonstelling wordt gehouden, een
sterrenploeg hebben om mensen te
trekken. Ze betalen naar Zwitserse
maatstaven veel. toch niet zo veel
dat ik er myn baantje als bankbe-
ambte aan kan geven.
Ik werk elke dag gewoon van negen
tot vyf en kon slechts met de groot
ste moeite vrij krijgen voor deze
week voorbereiding. Full-professiona-
lisme is in Zwitserland onmogelijk,
omdat de bergen en de smalle berg
wegen de steden zo isoleren, dat een
nationale topwedstrijd nooit meer
dan 30.000 toeschouwers trekt. Daar
kun je geen winst uit halen. üït
I)e bij wijze van uitzondering door
de Amsterdamse kinderrechter ge
presideerde meervoudige kamer
van de Amsterdamse rechtbank
zal op 20 november a.s. uitspraak
doen in de zaak tegen de 14- en 15-
jarige Dirk en Jan B. uit Huizen,
die vorig jaar oktober hun 7-jarig
nichtje Kiazina Bunschoten uit
Huizen om het leven brachten om
dat zij van mening waren dat het
meisje hen eens bij de politie had
verraden voor een diefstal.
Deze zuuk is woensdag zoals in kinder
zaken gebruikelijke is achter gesloten
deuren behandeld. De tegen de beide
broertjes gevorderde straf werd niet be
kendgemaakt. Aangekondigd is slechts
dat bij de uitspraak op 20 november ook
nadere mededelingen zullen worden ge
daan.
Regering verwonderd
over brief van
Hoge Autoriteit
De Nederlandse regering heeft met
enige verwondering kennis genomen van
een brief van de Hoge Autoriteit der
EG.K.S., waarin het Luxemburgse su
pranationale gezagsorgaan een procedu-
dure in gang zette om Nederland „in
gebreke te stellen" wegens niet nako
men van verdragsverplichtingen op ver
voersgebied.
Een woordvoerder van het ministerie
van verkeer en waterstaat in Den Haag
heeft desgevraagd aan het A.N.P. ver
zekerd, dat de Nederlandse regering op
geen enkele wijze heeft doen blijken dat
zij zich aan haar verplichtingen zou
onttrekken. Er bestaat weliswaar
reeds geruime tijd meningsverschil met
de Hoge Autoriteit over de juiste toe
passing van het E.G.K.S.-verdrag op
dit punt. doch de regering heeft zich
steeds correct aan de verdragsprocedu
re gehouden. Tot dusver is zij zelfs de
enige regering in de gemeenschap ge
weest, die voor uitvoering van de ver
dragsverplichtingen speciale maatrege
len heeft voorbereid, aldus de woord
voerder.
(Advertentie)
Alleen 't beste...
Binnenvering
fjootlwill
Schuimrubber
(~\p het vlaggesehip Augusta, dat tegen-
over de Amerikaanse aanvalsstranden
lag, stopte luitenant-generaal Onufr N.
Bradley zijn oren met wutten dicht en
richtte toen zijn verrekijker op de lan
dingsvaartuigen, die zich snel in de rich
ting van de kust bewogen. Zijn troepen, de
manschappen van het Amerikaanse Eerste
Leger, voeren in gestage stroom naar de
stranden. Bradley maakte zich ernstig be
zorgd. Tot enkele uren geleden had hij ge
loofd dat een inferieure en over een te
groot gebied verspreide Duitse „statische"
Divisie de 716de deze kuststrook be
zet hield, ongeveer van het Omaha-strand
tot helemaal ten oosten van de Britse aan-
valszone. Maar even voor hij Engeland had
verlaten, had de Geallieerde inlichtingen
dienst hem er van in kennis gesteld, dat
zich nóg een Duitse Divisie in het invasie-
gebied bevond. Het nieuws was te laat bin
nengekomen, om Bradley nog de gelegen
heid te geven zijn reeds geïnstrueerde en
„verzegelde" troepen hiervan op de hoogte
te stellen. En nu zetten de mannen van de
lste en de 29ste Divisie koers naar het
Omahastrand, onbewust van het feit dat de
taaie, door de strijd geharde 352ste Divisie
de stellingen aan de kust bezet hield.
Het vlootbombardèment, waarvan Bradley
hoopte dat het hun taak aanmerkelijk zou
vellichten, zou nu dadelijk beginnen. Enkele mij
len verder richtte schout-bij-nacht Jaujard, op de
Franse lichte kruiser Montcalm, het woord tot
gijn officieren en manschappen. „C'est unc chose
terrible et monstrueuse d'etre obligé de tirer sur
notre propre patrie", zei hij en zijn stem had een
hese klank van aandoening, „mais je vous deman-
de de le faire d'aujourd'hui". (Het is iets vrese
lijks en monstoi'lijks om van U te eisen op uw
eigen vadex-land te vuren, maar toch wil ik dat U
dat vandaag doet). En 4 mijl verder, tegenover
het Omaha-strand op de Amerikaanse torpedoja
ger Cax-mick, di'ukte overste Robert O. Bfcer op
een knop van de geluidsinstallatie van het schip
en zei: „Luister, mannen! Dit wordt vermoedelijk
liet gx-ootste feest dat jullie ooit zullen meemaken
laten we dus allemaal de dansvloer opgaan en
dansen!"
Hot was nu 5.50 v.m. De Britse oorlogsschepen
hadden langer dan 20 minuten hun stranden be
schoten. Nu zou het bombardement van de Ame
rikaanse zone beginnen. Over het gehele invasie-
gebied brak nu een hel van vuur en explosies los.
Een vloedgolf van geluid daverde met donderend
geweld heen en weer langs de Normandische
kust, nu de grote schepen hun doelen zonder op
houden onder vuur namen. De grauwe hemel
werd verlicht door de felle flitsen van hun ge
schut, en langs de stx-anden begonnen zich grote
wolken zwarte rook te vormen.
Tegenover de stranden Sword, Juno en Gold
schoten de slagschepen Warsplte en Ramillics
tonnen staal uit hun 15 inch geschut in de rich
ting van de Duitse batterijen b(j Le Havre en bij
de monding van de Ome. Manoeuvrerende krui
sers en torpedobootjagers deden een stroom van
projectielen neerkomen op kazematten, betonnen
stellingen en redoutes. Met een ongelofelijke accu
ratesse stelde Zyner Majesteits Ajax van een af
stand van 6 nxyl van de kust een batterij van vier
stukken van 6 inch buiten werking.
Ter hoogte van het Omaha-strand schoten de
grote slagschepen Texas en Arkansas met een
totaal van 10 stukken van 35 cm, 12 van 30 cm
en 12 van 12,5 cm, 600 projectielen af op de kust-
batterijen op de Pointe du Hoe. Tegenover het
Utah-strand scnenen het slagschip Nevada en de
kruisers Tuscaloosa, Quincy en Black Prince ach
terover te hellen, terwijl zij salvo na salvo op de
kustbatterijen afvuurden. Terwijl de grote sche
pen van een afstand van 5 tot 6 mijl hun schoten
losten, naderden de kleine torpedobootjagers de
stranden tot op een afstand van 1 2 mijl en met
de achtersteven naar de kust gewend vuurden zij
onophoudelijk op alle doelen van dit netwerk van
kustverdedlglngswerken.
De vreselijke salvo's van het vlootbombardement
maakten een diepe indruk op de mannen, die ze
zagen en hoorden. Luitenant-ter-zee-2de-klasse
Richard Ryland van de Royal Navy was ontzet
tend trots op „de majestueuze aanblik der slag
schepen" cn vroeg zich af „of dit de laatste gele
genheid was, waarbij men iets dergelijks kon
zien".
Op de Axnerikaanse Nevada werd seiner .3de klas
se Charles Langley haast bang van dit geweldige
massale vlootbombardement. Hij kon niet begrij
pen „hoe enig leger tegen een dergelijke beschie
ting bestand zou kunnen zijn" en geloofde dat „de
vloot zich na een uur of twee, drie wel weer terug
kon trekken. En in de snelle aanvalsboten keken
de doorweekte, doodellendige en zeezieke mannen
op en juichten, terwijl deze regen van staal over
hun hoofden heen flitste.
Nu dreunde er een nieuw geluid boven de vloot:
aanvankelijk zacht, als het gonzen van een
reusachtige by, maar daarna aanzwellend in
machtig crescendo. Het waren bommenwerpers
en jagers, die daar aankwamen. Zij vlogen pal
over de massieve vloot, formatie na formatie,
vleugel aan vleugel in totaal 9000 vliegtuigen.
Spitfires, Thunderbolts en Mustangs gierden over
de hoofden der mannen heen. Zij naxren niet de
minste notitie van de regen projectielen, die de
vloot op de kust deed neerdalen, zij vielen de
stranden en rotsen aan, trokken weer op, zwenk
ten en vielen opnieuw aan.
Boven hen vlogen op elke hoogte de B 26-bom-
menwerpers van de 9de Luchtmacht en daar
boven, onzichtbaar door het zware wolkendek,
dreunden de zware machines de Lancasters,
Vliegende Forten en Liberators van de RAF en
de 8ste Luchtmacht. Het leek wel alsof het lucht
ruim ze onmogelijk alle kon bevatten. De mannen
keken op en staarden ernaar met vochtige ogen
en vertrokken gezichten, overmand door een bijna
ondraaglijke ontroering. Nu zou het wel gaan,
dachten ze. Zij werden vanuit de lucht gedekt
de vijand zou worden lam geslagen, de kanonnen
vernield, en de stranden zouden vol kraters zijn,
waax-in men dekking kon zoeken. Maar omdat zij
niet door het wolkendek konden heenkijken en
ixiet wilden riskeren dat zij hun eigen troepen
bombardeerden, hadden 329 bommenwerpers, wier
doel het Omahastrand was, reeds 13.000 bommen
5 km voorbij hun doelen afgeworpen en zij hadden
Pluskats dodelijk geschut, dat het Omaha-strand
bestreek, gemist.
De laatste explosie was heel dichtbij. Majoor
Werner Pluslcat dacht dat de bunker uit elk
aar barstte. En nu sloeg een projectiel tegen de
rots, vlak onder deze verborgen stelling. De schok
deed Pluskat naar achteren tuimelen, hij viel met
een smak op de grond. Stof, vuil en betonsplinters
regenden op hem neer. Hij kon door deze wolk
van wit stof niets zien, maar hij hoorde zijn man
nen schreeuwen. Telkens en telkens weer beuk
ten de granaten de rots. Pluskat was zo duizelig
van de schok, dat hij haast niets kon zeggen. De
telefoon rinkelde. Het was het hoofdkwartier van
de 352ste Divisie. „Hoe staan de zaken daar?"
vroeg een stem. „We worden beschoten", wist
Pluskat er met moeite uit te brengen, „en zwaar
ook". Ergens, ver achter z(jn bunker, hoorde hij
nu bommen ontploffen. En opnieuw trof een salvo
granaten de top van de rots een lawine van
aarde en stenen stortte de openingen van de bun
ker binnen. En wéér ging de -telefoon. Maar dit
maal kon Pluskat het toestel niet eens vinden.
Hij liet het maar bellen. Hy merkte dat hij van
top tot teen met fijn wit stof was bedekt en dat
zijn uniform was gescheurd. Het bombardement
hield even op en door de dikke stofwolk heen zag
Pluskat Theen en Wilkening op de betonnen vloer
zitten. Hij brulde tegen Wilkening: „Je kimt nu
maar beter naar je bunker gaan nu heb je de
kans nog!" Wilkening keek Pluskat somber aan
zijn waarnemingspost bevond zich in de vol
gende bunker, enkele tientallen meters verder.
Pluskat benutte de rustpauze 0111 zyn batterijen
op te bellen. Tot zijn grote verbazing was
niet één van zijn twintig stukken gloednieuwe
Krupps van verschillend kaliber getroffen. Hij
kon maar niet begrijpen lioe het mogelijk was dat
zijn batteryen, die maar 800 m van de kust lagen,
aan het bombardement waren ontsnapt, geen der
mannen was zelfs maar gewond. Pluskat vroeg
zich af of de waarnemingsposten langs de kust
misschien voor batterijen waren aangezien.
De verwoestingen rondom zijn eigen post schenen
hierop te wijzen. De telefoon rinkelde, juist toen
het bombardement werd hervat. Dezelfde stem als
tevoren informeerde nu naar „de juiste plaats van
het bombardement". „Mijn hemel", brulde Plus
kat, „ik zit er middenin. Wat wilt U dat ik doe?
Moet ik naar buiten gaan en de trechters met een
liniaal gaan meten?" Hij smeet de hoorn op de
haak en keek om zich heen. Niemand in de bun
ker scheen gewond te zijn. Wilkening was al op
weg naar zijn eigen bunker, Theen stond bij één
der kijkgaten. Toen zag Pluskat dat Harras was
weggelopen. Maar hij had nu weinig tijd om zich
om de grote hond te bekommeren. Hij greep de
telefoon, liep naar het tweede kijkgat en keek
naar buiten. Er schenen nu zelfs nog meer aan
valsboten in het water te zijn dan toen hij de
laatste keer gekeken had en ze waren nu dichter
bij. Spoedig zouden ze binnen het schootsveld
zijn. Hij belde overste Ocker op van de staf van
het regiment. „Al mijn stukken zijn intact", rap
porteerde hij. „Mooi", zei Ockex-, „dan kunt U nu
maar beter dadelijk naar uw hoofdkwartier
gaan". Pluskat belde vervolgens zijn stukscom
mandanten op.
„Ik ga nu terug", zei hij. „En denk er aan,
geen enkel stuk mag vuren vóór de vijand
de kust heeft bereikt."
De landingsboten, die de Amerikaanse lste
Divisie naar haar sector van het Omaha
strand moesten brengen, hoefden nu niet
ver meer te gaan. Achter de rotsen, die op
Easj' Red, Fox Green en Fox Red uitkeken,
wachtten de manschappen van Pluskats
vier batterijen tot de boten nog iets dich
terbij zouden komen.
wordt vervolgd
Copyright uitg. Van Holke'ma en Wax-endox-f,
Amsterdam.
Vuur vanuit zee, vuur uit de lucht. Ter
wijl de vloot zich formeerde voor de eer
ste stormloop op de kust en het scheeps
geschut de stranden omwoelde, schoof de
luchtmacht naderbij voor de genadeslag.
Marauder gevechtstoestellen van de
Amerikaanse luchtmacht in formatie bo
ven de invasievloot.
0 In de noordelijke secior van het Katte
gat. bü de Baai van Aalborg en in het
Kanaal van Laesoe, zullen op kunstmatige
eilandjes twee nieuwe vuurtorens worden
gebouwd.
(Advertentie)
KARL RAPPAN: „MAAR WE BEHOEVEN NIET
TEN KOSTE VAN ALLES TE WINNEN"
„Kom nou", zei trainer-coach
Karl Rappan van het Zwitsèrs
team, „wie zegt dat wij sterk
defensief gaan spelen Wij ko
men met een sterk verjongde
ploeg, die moet leren. Als je
met acht man voor eigen doel
gaat staan leer je niets, verspil
'je alleen maar tijd. Wij komen
in Amsterdam om te voetbal
len". De heer Rappan, geboren
in Wenentraint al 31 jaar
Zwitserse topploegen en met
een onderbreking van 'ö-j tot
'60 de Zioitserse nationale
ploeg.
PELGRIM, óók voor oliehaarden
Amsterdam zullen we met onze ver
nieuwde ploeg dit keer ook wel geen
winst halen, denk ik zo. Ons best
doen we natuurlijk, daar is elke in
terland te belangrijk voor!"
De jongste debutant van de ploeg,
Kuhn (19), zegt verlegen tussen zijn
medespelers Ertig, Weber en Brizzi,
die met hem een kamer delen:
„Er doen veel Ajax-spelers mee,
hé? Ik heb met FC Zürich in Am
sterdam tegen ze gespeeld. Dat werd
voor ons een bedrijfsongevalWe
verloren met 9-1. De Groot en Swart
vond ik toen de beste. Hadden de
Hollanders de laatste keren maar
goed gewonnen, dan zou het voor ons
makkelijker zijn. Nu moeten ze wel
winnen! Het wordt voor ons jonge
ren geen makkelijk debuut".
De kleine, donkere Brizzi, die nog
niet zeker is van zijn plaats, omdat
de twee Zwitserse profspelers Esch-
mann en Pottier, die voor Stade
Francais spelen, uit Parijs naar
Magglingen zijn gehaald, schudt in
stemmend zijn hoofd.
Als de zon in de namiddag op een
bergspits uitrust traint de hele ploeg
op het voetbalveld, dat ze lxier het
„End der Welt" noemen. Ze trainen
met een grimmigheid, die vloekt met
de rust van de eeuwige sneeuw op
de toppen en de zachte melodie van
de eeuwige bergwind door de naald-
bomen.
Voor de in de Zwitserse nationale
ploeg debuterende doelman Felix An-
selmet (26-jarig studentwordt het
de tweede keer dat hij in het Olym
pisch Stadion speelt. In 1958 verde
digde hij in Amsterdam het doel van
zijn Bernse club Young Boys tegen
het Oostduitse team Wismuth in een
beslissende derde ontmoeting op neu
traal terrein.
Waterman
vulpennen
v a. 13,80
Waterman
ballpoints
va. 4,95
