BLANKENHEYM In de Sowjet-Unie was de jazz nooit helemaal dood SUNIL Leger legt het accent op rups-voertuigen Vage verwachtingen ne "É3 $UN\LDI& c0°AO o°- FASCINERENDE AUSTRALISCHE HOBBY: EDELSTENEN ZOEKEN INDONESISCHE BEURZEN VOOR PAPOEA'S IN NEDERLAND ilf© HGfL tandpasta Prima en niet duur1! VRIJDAG 21 SEPTEMBER 1962 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 9 (Van een bijzondere medewerker). BENNY GOODMAN stampte licht met de voet en knipte met de vingers. Een vast ritueel, dat de bandleden onmiddellijk in de gespannen concen tratie van het optreden brengt. Drie korte tellen en het „King of Swings"-thema sprong de zaal in. Echte Amerikaanse jazz maakte zijn officiële debuut in het land van het socialistische realisme waar alles wat maar even naar westerse cultuur zweemde, eens verdoemd werd als uiting van een „decadente bourgeoi- CJinds die eerste avond in het sportpaleis van Moskou's centrale Legerclub, heeft Ben ny Goodman de boodschap van zijn Amerikaanse jazz van het ene einde van de Sowjet-Unie naar het andere gedragen. Overal waar hij kwam, van Sochi aan de Zwarte Zee tot Tashkent in centraal-Azië en Leningrad aan de koude Finse Golf, heb ben hij en zijn instrumenta listen voor enthousiast publiek gespeeld. ]^aar de tournee kende ook zijn verrassingen. De eer ste diende zich aan, vijf mi nuten voordat de band het podium op ging voor het eer ste concert. Niemand minder tsjew arriveerde aan 't Sport- dan premier Nikita Kroesj- paleis om het optreden van Goodman het stempel van zijn persoonlijke goedkeuring te geven. Hij kon maar kort blijven, maar hij liet de band een briefje brengen, waarin hij mededeelde „met genoe gen" aanwezig te zijn ge weest. Naderhand zei hij tot de Amerikaanse ambassa deur Llewellyn E. Thompson: „Ik heb er wel genoten, maar begrijpen doe ik 't niet". Kroesjtsjew, die dol Is op de volks dansen uit zijn geboorteland, de Oekraïne, had best kunnen doorgaan voor de vertolker van het doorsnee- publiek tijdens de trip, die volgde. Maar al begrijpen de Russen niets van jazz, hun waardering is er niet minder om geweest. „Het enthou siasme van de menigte was enorm" zei een van de band „net zo erg als in de Verenigde Staten". „In Tiflis (hoofdstad van de Georgi sche Republiek en Stalins geboorte plaats) stonden de paden vol tot aan het podium en steeds riepen de men sen om meer. En toen Benny na af loop een jam-session organiseerde, werd het publiek wild. Dat is een merkwaardig ding. We hadden hele maal niet verwacht, dat onze muziek zo zou aanslaan. De Russen waren enthousiast, maar slechts een heel k'ein percentage weet iets van jazz. Dat is trouwens wel te begrijpen: ze hebben wel andere dingen aan hun hoofd gehad dan jazz. Dat blijkt uit alles". Goodman zelf heeft in het begin ge zegd, dat de tournee was geor ganiseerd op de vage verwachting, dat de Russen precies zo zouden rea geren als Amerikanen. Nog tijdens do 'ournee had de band de idee, dat bel grootste deel van het publiek toch wel in grote trekken op de hoogte was van de ontwikkeling van de jazz. Maar dat was in feite niet. zo. De meeste bezoekers konden de oude „favourites" beter waarderen dan cie moderne i Bandleader Benny Goodman op het Rode Plein. Hij heeft zich in de hoofdstad van de Sowjet-Unie bijzonder thuis gevoeld en spreekt nog steeds grote waardering uit over de vriendschap en de bereidwilligheid, die hij tijdens zijn tournee heeft ondervonden, (boven). Benny Goodman en zijn vrouw in de stra ten van Moskou, (links). naya Gazcta publiceerde, waarin hij mededeelde persoonlijk niet te kun nen begrijpen, hoe „dansen kunnen worden verdeeld in een kapitalisti sche en een socialistische categorie". Hij had in Londen kennis gemaakt met de rock 'n roll en met de twist. Instincten Om een voorbeeld te noemen: de spectaculaire versies van hoog-be- jaarde melodieën als „One o'clock Jump", „King Porter Stomp" een „Meadowlands" de laatste heeft in het Rode Leger een Russische tekst trokken overal groot groot ap plaus- ZaZngcres Joya Sherill, die Kroesjtsjews persoonlijke waarde ring meekreeg, schoot in het alge meen in de roos met een medley van George Gershwin en met haar in het Russisch gezongen nummer „Kat yusha", overigens al een favoriet in de Sowjet-Unie. Alleen in Tiflis deed .Katyusha" het niet: Georgiers heb ben een sterk ontwikkeld onafhanke- lijkheidsgevoel en hun genegenheid voor de ene, algemene Russische voertaal is nagenoeg nihil. Een situa tie, die in de Verenigde Staten op on geveer dezelfde schaal te vinden is in Texas. Soms werd uit de band het z.g. Goodman Sextet gevormd met Ted dy Wilson aan de piano, Vic Feld- man op vibrafoon, Bill Crow contra bas, Mel Lewis drums, Turk van Laka gitaar en Goodman zelf. Het optreden van deze kleine groep ver wierf zich in korte tijd een enorme populariteit, Herinnering Wanneer gesteld kan worden, dat de Sowjet-Unie nagenoeg geen traditie in jazz heeft, mag echter niet worden vergeten, dat toch ooit wel eens gesyncopeerde klanken over de steppe hebben gewaaid. Daar is iets van overgebleven en dat klinkt als: ,„Bluz Ulitsa Beisina". Wie goed luistert, vindt er iets heel Amerikaans in terug: „Basin Street Blues". Het is ergens jazz en ergens is het geen jazz. Het is meer jazz dan waltz-time. En het stamt uit de twintiger jaren. In 1925 bracht Sydney Bechet een bezoek aan Moskou en gaf de stad zijn erste jam-session. Een jong student aan het conservatorium raakte zo onder de indruk van dit gebeuren, dat hij de studie van se rieuze muziek liet varen en een ei gen band van zeven man vormde. Tot op de dag van vandaag is Alexander Tsfasman niet alleen Rus- lands eerste professionele jazzpianist en componist, maar ook een van de meest succesvolle vertolkers van jazz, Russische jazz althans. Een jaar na het bezoek van Bechet arri veerde een Amerikaanse neger, Sam Woodling. met zijn „Chocolate Boys". Tegen 1928 bleek een zekere Leonid Utyosov zo geïnspireerd door de herinnering aan Woodling, dat ook hij een kleine groep formeerde. Hij is nog steeds een van de grote namen in populaire Sowjetmuziek. Belden hebben het in de loop van de jaren niet gemakkelijk gehad, maar 'momenteel genieten zij alom erken ning. En hun voorbeeld is thans in brede kring gevolgd. Namen als die van Eddi Posner, Oleg Lundstrem en Yuri Silantyev genieten grote be kendheid. In het algemeen zijn deze groepen vrij groot en een deel ervan is steeds bezig met variété en show- werk. Wanneer ze spelen, klinkt hun muziek meer als die van Glenn Mil ler dan van Benny Goodman- Miller is trouwens toch een van de best be kende Amerikaanse jazzmusici in de Sowjet-Unie: maar dat komt omdat hij nogal eens op het filmdoek te zien is geweest. Nog onlangs liep in Le ningrad ,Sun Valley Serenade" voor volle zalen- Het publiek kwam in hoofdzaak voor Miller. Elitegroep Er zijn overigens jongeren, wier in teresse in jazz zich niet heeft beperkt tot wat de verre historie heeft overgeleverd. Zij nemen hun liefhebberij even ernstig als jongeren in New York, Parijs en Londen, of waar dan ook ter wereld. Ze houden van het Modern Jazz Quartet en vin den dit soort muziek lijken op de klanken van Bach. Maar over heel de L'nie genomen is hun aantal maar klein, des te kleiner, waar het hier gaat om een volk van 210 miljoen mensen. Zij hebben trouwens lange tijd de kans niet gekregen zich te oriënteren en daarmee gaan zij gelijk-op met vele anderen, die wel kennis wilden maken met westerse cultuuruitingen, maar daartoe nooit in de gelegenheid werden gesteld. Een kleine elite-groep derhalve, die het ontwikkelingstempo van de jazz in de Sowjet-Unie aangeeft en die op enige afstand gevolgd wordt door een grote massa van passieve liefhebbers. Het is deze massa, die uiteindelijk door de macht van zijn getal en zijn enthousiasme in staat is de definitieve vorm van de Russi sche jazz te bepalen. Moskou, Leningrad en Kiev kennen bands van beroepsmusici en daar naast amateurgroepen; sommige daarvan zijn „officieel", andere niet. Ook in kleinere steden bestaan groepjes, maar deze zijn voor hun stijl en ontwikkeling dikwijls weer afhankelijk van die in de drie ge noemde steden. De Kirov Jazz Club in Moskou is wel de bekendste ama- teurgroep; over zijn welzijn waakt het stedelijk comité van de commu nistische jeugdbeweging, de Komso mol. De professionals zijn vaak te beluisteren in de Komsomol-clubhui- zen, zoals bijvoorbeeld de Aelita en de Melodozhnaya. De bands hebben het allesbehalve ge makkelijk. Saxofoons worden bij voorbeeld in de Sowjet-Unie hele maal niet gemaakt en andere instru menten moeten met een kaarsje ge zocht worden. Vandaar ook, dat Goodman zich de eeuwige dank ver wierf van jazzmusici, toen hij tijdens zijn tournee wat klarinetten weggaf. Een moeilijkheid van heel andere aard is, dat de Communistische Par tij de alleen-zaligmakende stijl voor binnenlandse jazz vastlegt. Eerst ge durende de laatste twee jaar is de lijn wat minder strak geworden. Dat is vooral gebleken uit het feit, dat Benny Goodman en zijn band werden uitgenodigd voor een tournee in het kader van een cultureel uitwisse lingsprogramma. Er zijn nog meer tekenen voor een grotere vrijheid te onderkennen. Zeer vrijmoedige taal schreef Evgeny Yevtushenko, een van Ruslands bekendste maar ook een van de meest omstreden dich ters, toen hij na zijn terugkeer uit Londen een artikel in de Literatur- LS „Moskovsky Koinsomolets' schreef nog in 1956 dat rock 'n roll „slechts de wildste anti-sociale stincten" kon oproepen. Het blad was van mening, dat de dans een dreven door de zogenaamde vrije kunsten". Toch was „Rock around the Clock" favoriet, toen de band van Benny Goodman in Sochi op be zoek was. Zelfs kinderen dansten op de muziek, al deden ze dat dan heel wat gezapiger dan inderdtijd Amerika het geval was. Jazz viel onder dezelfde veroordeling als rock 'n roll, maar merkwaardi gerwijs kreeg Goodman in de bladen die zijn optreden aan een beschou wing onderwierpen, de eretitel „To venaar op de klarinet" toegeschoven. Duidelijker blijk van 'n koerswaarde- ring valt wel niet aan te wijzen. Nog maar kort geleden is de tijd, waarin de Communistische Partij westerse muziek, jazz inbegrepen, in één adem vervloekte met het kapitalisme zelf. Dmitri Shostakovitch, zowel de hoogst-geprezen als de sterkst-bekri- tiseerde van de huidige Russische componisten, schreef nog in 1959 in de Prawda, dat jazztrompettist Louis Armstrong niet veel anders was dan een „vulgaire kerel". Shostakovitch had Satchmo tijdens een bezoek aan Amerika gehoord. Hij had ook Good man beluisterd en daaraan een goede herinnering overgehouden. Maar toch adviseerde hij Sowjet-componisten hun populaire muziek te wijden aan hoogstaande onderwerpen als bij voorbeeld „de heldhaftige daden van ons heldhaftige volk". Maar deze Russische componist was nog maar een welwillend toeschou wer vergeleken bij de minister van cultuur uit het jaar 1948, Andrei Zhdanov, die tijdens het eerste con gres van Sowjet componisten ver klaarde, dat jazz niets anders was dan een decadent verschijnsel, in vol slagen tegenstelling tot de beginse len van het socialistisch realisme. Sowjet-burgers zei hij, hadden geen jazz nodig. De jazz deed wat hij eerder al had moeten doen. Hij verdween van het podium en trok zich binnenskamers terug. Klassieke nummers als „Star dust" en „Stormy Weather", die ir de grote hotels van Moskou al sinds de dertiger jaren programma gehou den hadden, verdwenen. En de enkele beroepsbands schakelden over op va riété-nummers. Serieuze liefhebbers luisteren stie- kum naar de B.B.C. en de Voice of America. Er groeide in het geheim een grammofoonplatenindustrie, een huisindustrie eigenlijk, die op rönt- genmateriaal melodietjes sneed. a Een mildere wind Na de dood van Stalin in 1953 ging er een mildere wind waaïen- Maar de grote doorbraak kwam eerst in 1957, toen in Moskou het Wereldjeugdfestiva! werd gehouden- Op het programma kwam ook een internationaal jazzfestival voor. De jongeren van Moskou spreken er vandt,ag-de-dag nog over. Een Sowjetburger, die toen nog stu dent was, vertelde aan de leden van de band bij hun optreden in het Sportpaleis van Moskou: „Dat festi val heeft de jazz in Rusland veel goed gedaan. Het was eerste-klas werk. Er bleek uit, hoe universeel jazz kan aanspreken". En sindsdien is de belangstelling voor jazz in stij gende lijn omhoog gegaan. Dat wil niet zeggen, dat de Gor- straat ooit op Tin Pan Alley zal gaan lijken. Maar de vaart zit erin. die goeie ouwe (met de baard) 9.05 en... die goeie jonge 7»©0 Wereldbevolking: 3.1 miljard Midden 1962 waren er ruim 3,1 miljaru mensen op de wereld. Rond 21 percent van dit aantal woont in Europa en de Sowjet-Unie. Dit wordt gezegd in een verslag van een bureau in Washington, dat zich speciaal bezig houdt met de be studering van bevolkingsvraagstukken. Elk jaar komen er op de wereld ruim 50 miljoen mensen bij. Dit aantal komt overeen met de totale bevolking van West-Duitsland. Alleen de bevolking van Ierland, Noord- Vietnam en Oost-Duitsland was in de af gelopen jaren verminderd en wel voor namelijk door emigratie. Rond 57 per cent van de wereldbevolking woont in Azië, 14 percent in de beide Amerika's. Het grootste deel van de resterende acht percent woont in Afrika. Communistisch China, dat 23 percent van de wereldbevolking voor zijn reke ning neemt, heeft het grootste aantal inwoners, namelijk 717 miljoen. Dan vol gen India met 448 miljoen, de Sowjet- Unie met 221 miljoen, de V.S. met 187 miljoen, Pakistan en Indonesië met elk rond 97 miljoen, Japan met 95 miljoen, Brazilië met 75 miljoen, West-Duitsland met 55 miljoen en Engeland met 53 mil joen. Als de huidige groei ongewijzigd aanhoudt, zal de wereldbevolking over maar 40 jaar verdubbeld zijn tot ruim 6 miljard. In de Westduitse stad Mtinster zijn zeven Britse militairen door een krijgsraad tot ge vangenisstraffen, variërend van één tot drie jaar veroordeeld op beschuldiging van ge weldpleging en vernieling in het dorp Schneverdingen. Mariniers eind 1963 op herhaling (Van onze Haagse redactie) Het ligt in de bedoeling, dat in het na jaar van 1963 dienstplichtigen van het korps mariniers zullen worden opge roepen voor het houden van herhalings oefeningen, aldus heeft minister Visser aan de Tweede Kamer medegedeeld. Een duur zoentje Een 43-jarige Amsterdamse koopman heeft woensdagnacht duizend golden „betaald" voor een zoentje. Hij was op het Leidseplein aangesproken door eén ongeveer 20-jarig meisje, dat hem voorstelde een eindje te wandelen. In de buurt van de Raamstraat waar het nogal donker is, vroeg het meis je om een zoentje. Terwijl dat ge beurde kwamen drie mannen te voorschijn, van wie er een de koop man een stomp in het gezicht gaf. De twee anderen grepen de koop man vast en beroofden hem van een bedrag van duizend gulden. Het meisje was op korte afstand blijven staan en ging er met de mannen vandoor. Het meisje heeft zwart haar, blauwe ogen, is 1.65 meter lang en spreekt met een Belgisch accent. De mannen zijn tussen 20 en 25 jaar oud. Een van hen is kleur ling. Advertentie) li NEOERLANDS MEEST GEBRUIKTE WASMIDDEL Legerplan weer gewijzigd Vier nieuwe fregatten voor marine (Van onze Haagse redactie) Nog voor het in 1960 bekendge maakte nieuwe legerplan anders dan op papier gerealiseerd was, blijkt het te zijn vervangen door een nieuw plan, waarin het accent verder is verlegd van pantserwiel- naar pantserrups-voertuigen. In plaats van het ontwerp-Iegerkorps- 1960 waarvan de slagkracht werd ge vormd door drie gemechaniseerde bri gades (pantserrupsvoertuigen) en twee gemotoriseerde (pantserwiel), komt het legerkorps 1962 met twee volledige ge mechaniseerde divisies, elk bestaande, uit één pantserbrigade (wiel) en twee gemechaniseerde (rups) infanterie brigades plus het nodige bijbehoren. De ommezwaai is naar ce memorie van toelichting op de defensiebegroting ont hult, het gevolg van aandrang van het N.A.V.O.-opperbevel, die is gevolgd op de opstelling van het N.A.V.O.-plan voor de jaren na 1963. De uitvoering van het plan betekent: meer A.M.X-pantserrups materieel in öe vorm van lichte tanks en commandópostwagëhS op rups. Het le gerkorps krijgt drie squadrons lichte vliegtuigen. Bovendien wordt een aantal Fokkers ingericht voor afwerpen van para's. De N A V.O.-wensen gaan, aldus zegt minister Visser in zijn memorie van toelichting er bovendien naar uit, dat het Nederlandse legerkorps be halve over de twee parate divisies weer over twee mobilisabele divisies beschikking gaat krijgen. Uit de memorie van toelichting blijkt, dat er vrij aanzienlijke vertraging moet zijn opgetreden in de levering van de EEN „JUWEEL" VAN EEN HOBBY Zelfgemaakte bijous uit gevonden stenen Een doordringend koude wind striemde de regen tegen de blo te benen van de mannen, vrou wen en kinderen, die bij hun speurtocht langs de rivieroever sléchts langzaam vooruitkwa men. Maar tijdens het onder zoeken en verzamelen van ver spreide brokken rots en kiezel- stenon schenen zij de regen en de kou totaal niet te bemerken, deze leden van de „Edelstenen- club" van Nieuw Zuid Wales, die hun weekeinde besteedden met het zoeken naar halfedel stenen. „Kijk, hier heb ik een lieel mooie jas pis; hij behoort tot de halfedelste nen", vertelde me het clublid me vrouw Kerslake. „Ziet U de gelijk matige diepgroene kleur? Als U de ze steen slijpt en polijst krngt U een prachtig bijou". Ik had me nooit met geologie bezig gehouden en vroeger mezelf eens belachelijk gemaakt door een paar verharde stukjes teer voor ongeslepen harde opalen te houden, maar die blauwe steen zag ik toen ook nat en zacht glanzen tussen de andere stenen langs de rivieroever, „Jaspis", ging mevrouw Kerslake voort, „komt in deze rivier zeer veel voor. De rivier zoekt zijn weg door het Kangoeroedal en spoelt met de rot sen de Jaspis mee. Vrijwel iedereen kan deze steen makkelijk vinden. Onze clubleden komen vaak hier naartoe". Wandelaars Ik zag al een halsketting en een arm band van deze groene steen voor me. Voorzichtig waadde ik tussen de door de rivier schoongewassen rotsblok ken, keek zoekend naar beneden, bukte me... en vond een stuk jaspis. Mevrouw Kerslake was een goede leermeesteres. „Zoekt U er nog een paar en dan zal ik U straks vertellen of ze wat waard zijn", zei ze, terwfll mijn voeten steeds natter en kouder werden. Mijn regenmantel sleepte door het water en de regen liep langs mijn hals naar binnen. Maar ik kreeg er plezier in en ik begreep, deze eerste keer al, dat dit zoeken naar edelstenen gemakkelijk een fas cinerende hobby kan worden wat het voor heel wat Australiërs dan ook is. De leden van de edelstenenclubs zijn tegelijkertijd lange afstandwande laars. Zij leggen tijdens hun week- eindtochten op zoek naar halfedel stenen vele kilometers af, ook al heb ben ze verder een enorme hekel aan wandelen. De echtparen nemen tij dens deze weebeindexpedities steeds hun kinderen mee. Ook zij worden in een handomdraai „zoekexperts" net als hun ouders. De familie Smith uit Sydney verzamelde al stenen, voor zij tien jaar geleden naar Australië geëmigreerd zijn. Nu worden meneer eri mevrouw Smith bij het zoeken bijgestaan door hun vijf dochters. Het jongste meisje, de 17 maanden oude Helen, is de mas cotte van de club- Aan het begin van de tocht wordt zij gereden in een wandelwagentje. Op de terugweg draagt mevrouw Smith haar op de arm en is het wagentje volgeladen met stenen. Je kunt nooit weten De contributies voor deze clubs zijn laa^ en de weekeinduitstapjes kosten be trekkelijk weinig. Bovendien bestaat de hoop na de volgende bocht in de rivier of achter le volgende uitsprin gende rits een kostbare steen te vin den. Een clublid vond eens een saf fier en liet deze in een ring zetten, die nu voor duizend gulden verzekerd is. Anderen vonden tijdens de vele dag- en weekeindtochten, die de club naar Nieuw Zuid-Wales organiseert prachtige blauwe topazen, agaat, kwarts,"zirkoon en andere stenen. Meestal slijpen de leden hun stenen zelf. Deze clnb heeft een eigen werkplaats in Woolloomoolloo, waarin men de heschikking heeft over een fijne en een gTOve slijpsteen en een polijstmn- chine. Velen zetten de stenen ook zelf en dragen dan trots hun eigen vondsten. Ik zag er enkele stokken van en was getroffen door hun schoonheid. De armbanden, hangers en broches glansden in alle kleur schakeringen warm, koud, drama tisch Edelstenen zoeken in Aus tralië is een juweel van een hobby. En nog gezond ook. D.A.F. Y,P. 408 pantserwielvoertuigen voor de motorisering van de infanterie. In 1960 werd in de m.v.t. verklaard, dat voor het eind van 1963 het materieel voor drie bataljons beschikbaar moest zijn. Thans deelt minister Visser mee, dat dit materieel in de eerste helft van '64 zal beginnen te komen. Nieuwe fregatten Ook op maritiem gebied bljjkt de rege ring tegemoet gekomen aan de al lang door de N.A.V.O. uitgeoefende aandrang tot modernisering van de onderzeeboot- bestrijdingseenheden. Dezer dagen, zo deelt minister Visser de Kamer mee, zal de bouw van vier nieuwe fregatten wor den aanbesteed. Het worden schepen van het Britse Le- anderklasse-type, uitgerust met o(on derzeeboot-b estrijdi ngs-helikopters, geleide wapens voor korte afstand. Ze moeten in de jaren 1965-'66 in dienst ko men. Een jaar tevoren moeten twee nieuwe drie-cylinder onderzeeboten in dienst komen, evenals een tankervoor- raadschip en de verbouwde geleide pro jectielenkruiser „De Zeven Provinciën". Volgend jaar krijgt het vliegkampschip „Karei Doorman" een squadron Agusta- Bell op-helikopters aan boord. Datzelfde jaar krijgt het korps mariniers beschik king over 10 nieuwe polyester-landings vaartuigen. Vliegtuigen verdwijnen De plannen voor de koninklijke luchtmacht zqn weinig veranderd. De verlangens die de N.A.V.O. voor de jaren na 1963 in dat opzicht heeft, blijven in de m.v.t. verhuld. Wel blijkt, dat de dagjagers na 1964 ge heel zullen verdwijnen om plaats te maken voor geleide projectielen te gen aanvallers op grote afstand (Nike) en aanvallers die op geringe hoogte vliegen (Hawk). Oefenterreinen gezocht In de begrotingstoelichting wordt ver klaard, dat in verband met het feit, dat bataljonsoefeningen in Nederland vrij wel niet mogelijk zijn, thans bij de rijks dienst voor het nationale plan een plan in studie is ter verwerving van terrei nen die geschikt zijn om daarop enkele malen per jaar bataljonsoefeningen te houden. Met het venverven van nieuwe terreinen het vergroten van bestaande oefen terreinen voor oefeningen in compag- niesverband is een begin gemaakt. (Advertentie) WOLLEN DEKENS ~^100% virgin wool De Indonesische regering is bereid stu diebeurzen te verstrekken aan Papoea's, die in Nederland willen gaan studeren. Reeds is besloten aan drie Papoea-stu denten, die dank zy een beurs van de Nederlandse regering in Nederland een h.b.s. hebben afgelopen, een beurs toe te kennen, opdat zij hun studie kunnen voortzetten aan een Nederlandse uni versiteit. Dit deelde gistermorgen op Schiphol de 30-jarige Papoea A. F. Indey mede voor hij met 4 landgenoten voorgoed ons land verliet. Hij had het nieuws verno men van niemand minder dan dr. Soe- bandrio, de Indonesische minister van buitenlandse zaken, die hij woensdag in Parijs had gesproken. Dr. Soebandrio was op doorreis van Djakarta naar New York, waar hij met zijn delegatie de behandeling van het Nederlands-Indo nesische akkoord over Nieuw-Guinea door de V.N., gaat bijwonen. Met de minister reisde ook Frits Kiri- hio, de Papoea-student die thans een adviserende functie bij de Indonesische regering uitoefent, naar New York. De beurzen, die de Indonesische rege ring aan Papoea-studenten ter beschik king wil stellen, zu'len volgens Indey tegen de 300.per maand bedragen. (Advertentie)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 9