BLANKENHEYM
In de Sowjet-Unie was de jazz
nooit helemaal dood
SUNIL
Leger legt het accent
op rups-voertuigen
Vage verwachtingen
ne
"É3 $UN\LDI&
c0°AO
o°-
FASCINERENDE AUSTRALISCHE
HOBBY: EDELSTENEN ZOEKEN
INDONESISCHE BEURZEN
VOOR PAPOEA'S
IN NEDERLAND
ilf© HGfL tandpasta Prima en niet duur1!
VRIJDAG 21 SEPTEMBER 1962
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
9
(Van een bijzondere medewerker).
BENNY GOODMAN stampte licht
met de voet en knipte met de vingers.
Een vast ritueel, dat de bandleden
onmiddellijk in de gespannen concen
tratie van het optreden brengt. Drie
korte tellen en het „King of
Swings"-thema sprong de zaal in.
Echte Amerikaanse jazz maakte zijn
officiële debuut in het land van het
socialistische realisme waar alles
wat maar even naar westerse cultuur
zweemde, eens verdoemd werd als
uiting van een „decadente bourgeoi-
CJinds die eerste avond in het
sportpaleis van Moskou's
centrale Legerclub, heeft Ben
ny Goodman de boodschap
van zijn Amerikaanse jazz
van het ene einde van de
Sowjet-Unie naar het andere
gedragen. Overal waar hij
kwam, van Sochi aan de
Zwarte Zee tot Tashkent in
centraal-Azië en Leningrad
aan de koude Finse Golf, heb
ben hij en zijn instrumenta
listen voor enthousiast publiek
gespeeld.
]^aar de tournee kende ook
zijn verrassingen. De eer
ste diende zich aan, vijf mi
nuten voordat de band het
podium op ging voor het eer
ste concert. Niemand minder
tsjew arriveerde aan 't Sport-
dan premier Nikita Kroesj-
paleis om het optreden van
Goodman het stempel van
zijn persoonlijke goedkeuring
te geven. Hij kon maar kort
blijven, maar hij liet de band
een briefje brengen, waarin
hij mededeelde „met genoe
gen" aanwezig te zijn ge
weest. Naderhand zei hij tot
de Amerikaanse ambassa
deur Llewellyn E. Thompson:
„Ik heb er wel genoten, maar
begrijpen doe ik 't niet".
Kroesjtsjew, die dol Is op de volks
dansen uit zijn geboorteland, de
Oekraïne, had best kunnen doorgaan
voor de vertolker van het doorsnee-
publiek tijdens de trip, die volgde.
Maar al begrijpen de Russen niets
van jazz, hun waardering is er niet
minder om geweest. „Het enthou
siasme van de menigte was enorm"
zei een van de band „net zo erg als
in de Verenigde Staten".
„In Tiflis (hoofdstad van de Georgi
sche Republiek en Stalins geboorte
plaats) stonden de paden vol tot aan
het podium en steeds riepen de men
sen om meer. En toen Benny na af
loop een jam-session organiseerde,
werd het publiek wild. Dat is een
merkwaardig ding. We hadden hele
maal niet verwacht, dat onze muziek
zo zou aanslaan. De Russen waren
enthousiast, maar slechts een heel
k'ein percentage weet iets van jazz.
Dat is trouwens wel te begrijpen: ze
hebben wel andere dingen aan hun
hoofd gehad dan jazz. Dat blijkt uit
alles".
Goodman zelf heeft in het begin ge
zegd, dat de tournee was geor
ganiseerd op de vage verwachting,
dat de Russen precies zo zouden rea
geren als Amerikanen. Nog tijdens
do 'ournee had de band de idee, dat
bel grootste deel van het publiek
toch wel in grote trekken op de
hoogte was van de ontwikkeling van
de jazz. Maar dat was in feite niet.
zo. De meeste bezoekers konden de
oude „favourites" beter waarderen
dan cie moderne i
Bandleader Benny
Goodman op het
Rode Plein. Hij heeft
zich in de hoofdstad
van de Sowjet-Unie
bijzonder thuis
gevoeld en spreekt
nog steeds grote
waardering uit
over de vriendschap
en de bereidwilligheid,
die hij tijdens zijn
tournee heeft
ondervonden,
(boven).
Benny Goodman en
zijn vrouw in de stra
ten van Moskou,
(links).
naya Gazcta publiceerde, waarin hij
mededeelde persoonlijk niet te kun
nen begrijpen, hoe „dansen kunnen
worden verdeeld in een kapitalisti
sche en een socialistische categorie".
Hij had in Londen kennis gemaakt
met de rock 'n roll en met de twist.
Instincten
Om een voorbeeld te noemen: de
spectaculaire versies van hoog-be-
jaarde melodieën als „One o'clock
Jump", „King Porter Stomp" een
„Meadowlands" de laatste heeft in
het Rode Leger een Russische tekst
trokken overal groot groot ap
plaus- ZaZngcres Joya Sherill, die
Kroesjtsjews persoonlijke waarde
ring meekreeg, schoot in het alge
meen in de roos met een medley van
George Gershwin en met haar in het
Russisch gezongen nummer „Kat
yusha", overigens al een favoriet in
de Sowjet-Unie. Alleen in Tiflis deed
.Katyusha" het niet: Georgiers heb
ben een sterk ontwikkeld onafhanke-
lijkheidsgevoel en hun genegenheid
voor de ene, algemene Russische
voertaal is nagenoeg nihil. Een situa
tie, die in de Verenigde Staten op on
geveer dezelfde schaal te vinden is in
Texas.
Soms werd uit de band het z.g.
Goodman Sextet gevormd met Ted
dy Wilson aan de piano, Vic Feld-
man op vibrafoon, Bill Crow contra
bas, Mel Lewis drums, Turk van
Laka gitaar en Goodman zelf. Het
optreden van deze kleine groep ver
wierf zich in korte tijd een enorme
populariteit,
Herinnering
Wanneer gesteld kan worden, dat
de Sowjet-Unie nagenoeg geen
traditie in jazz heeft, mag echter
niet worden vergeten, dat toch ooit
wel eens gesyncopeerde klanken over
de steppe hebben gewaaid. Daar is
iets van overgebleven en dat
klinkt als: ,„Bluz Ulitsa Beisina".
Wie goed luistert, vindt er iets heel
Amerikaans in terug: „Basin Street
Blues". Het is ergens jazz en ergens
is het geen jazz. Het is meer jazz
dan waltz-time. En het stamt uit de
twintiger jaren.
In 1925 bracht Sydney Bechet een
bezoek aan Moskou en gaf de stad
zijn erste jam-session. Een jong
student aan het conservatorium
raakte zo onder de indruk van dit
gebeuren, dat hij de studie van se
rieuze muziek liet varen en een ei
gen band van zeven man vormde.
Tot op de dag van vandaag is
Alexander Tsfasman niet alleen Rus-
lands eerste professionele jazzpianist
en componist, maar ook een van de
meest succesvolle vertolkers van
jazz, Russische jazz althans. Een
jaar na het bezoek van Bechet arri
veerde een Amerikaanse neger, Sam
Woodling. met zijn „Chocolate
Boys". Tegen 1928 bleek een zekere
Leonid Utyosov zo geïnspireerd door
de herinnering aan Woodling, dat
ook hij een kleine groep formeerde.
Hij is nog steeds een van de grote
namen in populaire Sowjetmuziek.
Belden hebben het in de loop van de
jaren niet gemakkelijk gehad, maar
'momenteel genieten zij alom erken
ning. En hun voorbeeld is thans in
brede kring gevolgd. Namen als die
van Eddi Posner, Oleg Lundstrem en
Yuri Silantyev genieten grote be
kendheid. In het algemeen zijn deze
groepen vrij groot en een deel ervan
is steeds bezig met variété en show-
werk. Wanneer ze spelen, klinkt hun
muziek meer als die van Glenn Mil
ler dan van Benny Goodman- Miller
is trouwens toch een van de best be
kende Amerikaanse jazzmusici in de
Sowjet-Unie: maar dat komt omdat
hij nogal eens op het filmdoek te zien
is geweest. Nog onlangs liep in Le
ningrad ,Sun Valley Serenade" voor
volle zalen- Het publiek kwam in
hoofdzaak voor Miller.
Elitegroep
Er zijn overigens jongeren, wier in
teresse in jazz zich niet heeft
beperkt tot wat de verre historie
heeft overgeleverd. Zij nemen hun
liefhebberij even ernstig als jongeren
in New York, Parijs en Londen, of
waar dan ook ter wereld. Ze houden
van het Modern Jazz Quartet en vin
den dit soort muziek lijken op de
klanken van Bach. Maar over heel
de L'nie genomen is hun aantal maar
klein, des te kleiner, waar het hier
gaat om een volk van 210 miljoen
mensen. Zij hebben trouwens lange
tijd de kans niet gekregen zich te
oriënteren en daarmee gaan zij
gelijk-op met vele anderen, die wel
kennis wilden maken met westerse
cultuuruitingen, maar daartoe nooit
in de gelegenheid werden gesteld.
Een kleine elite-groep derhalve, die
het ontwikkelingstempo van de jazz
in de Sowjet-Unie aangeeft en die
op enige afstand gevolgd wordt
door een grote massa van passieve
liefhebbers. Het is deze massa, die
uiteindelijk door de macht van zijn
getal en zijn enthousiasme in staat
is de definitieve vorm van de Russi
sche jazz te bepalen.
Moskou, Leningrad en Kiev kennen
bands van beroepsmusici en daar
naast amateurgroepen; sommige
daarvan zijn „officieel", andere niet.
Ook in kleinere steden bestaan
groepjes, maar deze zijn voor hun
stijl en ontwikkeling dikwijls weer
afhankelijk van die in de drie ge
noemde steden. De Kirov Jazz Club
in Moskou is wel de bekendste ama-
teurgroep; over zijn welzijn waakt
het stedelijk comité van de commu
nistische jeugdbeweging, de Komso
mol. De professionals zijn vaak te
beluisteren in de Komsomol-clubhui-
zen, zoals bijvoorbeeld de Aelita en
de Melodozhnaya.
De bands hebben het allesbehalve ge
makkelijk. Saxofoons worden bij
voorbeeld in de Sowjet-Unie hele
maal niet gemaakt en andere instru
menten moeten met een kaarsje ge
zocht worden. Vandaar ook, dat
Goodman zich de eeuwige dank ver
wierf van jazzmusici, toen hij tijdens
zijn tournee wat klarinetten weggaf.
Een moeilijkheid van heel andere
aard is, dat de Communistische Par
tij de alleen-zaligmakende stijl voor
binnenlandse jazz vastlegt. Eerst ge
durende de laatste twee jaar is de
lijn wat minder strak geworden. Dat
is vooral gebleken uit het feit, dat
Benny Goodman en zijn band werden
uitgenodigd voor een tournee in het
kader van een cultureel uitwisse
lingsprogramma. Er zijn nog meer
tekenen voor een grotere vrijheid te
onderkennen. Zeer vrijmoedige taal
schreef Evgeny Yevtushenko, een
van Ruslands bekendste maar ook
een van de meest omstreden dich
ters, toen hij na zijn terugkeer uit
Londen een artikel in de Literatur-
LS „Moskovsky Koinsomolets'
schreef nog in 1956 dat rock 'n roll
„slechts de wildste anti-sociale
stincten" kon oproepen. Het blad
was van mening, dat de dans een
dreven door de zogenaamde vrije
kunsten". Toch was „Rock around
the Clock" favoriet, toen de band
van Benny Goodman in Sochi op be
zoek was. Zelfs kinderen dansten op
de muziek, al deden ze dat dan heel
wat gezapiger dan inderdtijd
Amerika het geval was.
Jazz viel onder dezelfde veroordeling
als rock 'n roll, maar merkwaardi
gerwijs kreeg Goodman in de bladen
die zijn optreden aan een beschou
wing onderwierpen, de eretitel „To
venaar op de klarinet" toegeschoven.
Duidelijker blijk van 'n koerswaarde-
ring valt wel niet aan te wijzen. Nog
maar kort geleden is de tijd, waarin
de Communistische Partij westerse
muziek, jazz inbegrepen, in één adem
vervloekte met het kapitalisme zelf.
Dmitri Shostakovitch, zowel de
hoogst-geprezen als de sterkst-bekri-
tiseerde van de huidige Russische
componisten, schreef nog in 1959 in
de Prawda, dat jazztrompettist Louis
Armstrong niet veel anders was dan
een „vulgaire kerel". Shostakovitch
had Satchmo tijdens een bezoek aan
Amerika gehoord. Hij had ook Good
man beluisterd en daaraan een goede
herinnering overgehouden. Maar toch
adviseerde hij Sowjet-componisten
hun populaire muziek te wijden aan
hoogstaande onderwerpen als bij
voorbeeld „de heldhaftige daden van
ons heldhaftige volk".
Maar deze Russische componist was
nog maar een welwillend toeschou
wer vergeleken bij de minister van
cultuur uit het jaar 1948, Andrei
Zhdanov, die tijdens het eerste con
gres van Sowjet componisten ver
klaarde, dat jazz niets anders was
dan een decadent verschijnsel, in vol
slagen tegenstelling tot de beginse
len van het socialistisch realisme.
Sowjet-burgers zei hij, hadden geen
jazz nodig.
De jazz deed wat hij eerder al had
moeten doen. Hij verdween van het
podium en trok zich binnenskamers
terug. Klassieke nummers als „Star
dust" en „Stormy Weather", die ir
de grote hotels van Moskou al sinds
de dertiger jaren programma gehou
den hadden, verdwenen. En de enkele
beroepsbands schakelden over op va
riété-nummers.
Serieuze liefhebbers luisteren stie-
kum naar de B.B.C. en de Voice of
America. Er groeide in het geheim
een grammofoonplatenindustrie, een
huisindustrie eigenlijk, die op rönt-
genmateriaal melodietjes sneed.
a Een mildere wind
Na de dood van Stalin in 1953 ging
er een mildere wind waaïen-
Maar de grote doorbraak kwam
eerst in 1957, toen in Moskou het
Wereldjeugdfestiva! werd gehouden-
Op het programma kwam ook een
internationaal jazzfestival voor. De
jongeren van Moskou spreken er
vandt,ag-de-dag nog over.
Een Sowjetburger, die toen nog stu
dent was, vertelde aan de leden van
de band bij hun optreden in het
Sportpaleis van Moskou: „Dat festi
val heeft de jazz in Rusland veel
goed gedaan. Het was eerste-klas
werk. Er bleek uit, hoe universeel
jazz kan aanspreken". En sindsdien
is de belangstelling voor jazz in stij
gende lijn omhoog gegaan.
Dat wil niet zeggen, dat de Gor-
straat ooit op Tin Pan Alley zal
gaan lijken. Maar de vaart zit
erin.
die goeie ouwe (met de baard) 9.05
en... die goeie jonge 7»©0
Wereldbevolking:
3.1 miljard
Midden 1962 waren er ruim 3,1 miljaru
mensen op de wereld. Rond 21 percent
van dit aantal woont in Europa en de
Sowjet-Unie. Dit wordt gezegd in een
verslag van een bureau in Washington,
dat zich speciaal bezig houdt met de be
studering van bevolkingsvraagstukken.
Elk jaar komen er op de wereld ruim 50
miljoen mensen bij. Dit aantal komt
overeen met de totale bevolking van
West-Duitsland.
Alleen de bevolking van Ierland, Noord-
Vietnam en Oost-Duitsland was in de af
gelopen jaren verminderd en wel voor
namelijk door emigratie. Rond 57 per
cent van de wereldbevolking woont in
Azië, 14 percent in de beide Amerika's.
Het grootste deel van de resterende acht
percent woont in Afrika.
Communistisch China, dat 23 percent
van de wereldbevolking voor zijn reke
ning neemt, heeft het grootste aantal
inwoners, namelijk 717 miljoen. Dan vol
gen India met 448 miljoen, de Sowjet-
Unie met 221 miljoen, de V.S. met 187
miljoen, Pakistan en Indonesië met elk
rond 97 miljoen, Japan met 95 miljoen,
Brazilië met 75 miljoen, West-Duitsland
met 55 miljoen en Engeland met 53 mil
joen. Als de huidige groei ongewijzigd
aanhoudt, zal de wereldbevolking over
maar 40 jaar verdubbeld zijn tot ruim 6
miljard.
In de Westduitse stad Mtinster zijn zeven
Britse militairen door een krijgsraad tot ge
vangenisstraffen, variërend van één tot drie
jaar veroordeeld op beschuldiging van ge
weldpleging en vernieling in het dorp
Schneverdingen.
Mariniers eind
1963 op herhaling
(Van onze Haagse redactie)
Het ligt in de bedoeling, dat in het na
jaar van 1963 dienstplichtigen van het
korps mariniers zullen worden opge
roepen voor het houden van herhalings
oefeningen, aldus heeft minister Visser
aan de Tweede Kamer medegedeeld.
Een duur zoentje
Een 43-jarige Amsterdamse koopman
heeft woensdagnacht duizend golden
„betaald" voor een zoentje. Hij was
op het Leidseplein aangesproken
door eén ongeveer 20-jarig meisje,
dat hem voorstelde een eindje te
wandelen.
In de buurt van de Raamstraat waar
het nogal donker is, vroeg het meis
je om een zoentje. Terwijl dat ge
beurde kwamen drie mannen te
voorschijn, van wie er een de koop
man een stomp in het gezicht gaf.
De twee anderen grepen de koop
man vast en beroofden hem van een
bedrag van duizend gulden.
Het meisje was op korte afstand blijven
staan en ging er met de mannen
vandoor. Het meisje heeft zwart
haar, blauwe ogen, is 1.65 meter
lang en spreekt met een Belgisch
accent. De mannen zijn tussen 20 en
25 jaar oud. Een van hen is kleur
ling.
Advertentie)
li
NEOERLANDS MEEST GEBRUIKTE WASMIDDEL
Legerplan weer gewijzigd
Vier nieuwe
fregatten
voor marine
(Van onze Haagse redactie)
Nog voor het in 1960 bekendge
maakte nieuwe legerplan anders
dan op papier gerealiseerd was,
blijkt het te zijn vervangen door
een nieuw plan, waarin het accent
verder is verlegd van pantserwiel-
naar pantserrups-voertuigen.
In plaats van het ontwerp-Iegerkorps-
1960 waarvan de slagkracht werd ge
vormd door drie gemechaniseerde bri
gades (pantserrupsvoertuigen) en twee
gemotoriseerde (pantserwiel), komt het
legerkorps 1962 met twee volledige ge
mechaniseerde divisies, elk bestaande,
uit één pantserbrigade (wiel) en twee
gemechaniseerde (rups) infanterie
brigades plus het nodige bijbehoren.
De ommezwaai is naar ce memorie van
toelichting op de defensiebegroting ont
hult, het gevolg van aandrang van het
N.A.V.O.-opperbevel, die is gevolgd op
de opstelling van het N.A.V.O.-plan voor
de jaren na 1963. De uitvoering van het
plan betekent: meer A.M.X-pantserrups
materieel in öe vorm van lichte tanks en
commandópostwagëhS op rups. Het le
gerkorps krijgt drie squadrons lichte
vliegtuigen. Bovendien wordt een aantal
Fokkers ingericht voor afwerpen van
para's.
De N A V.O.-wensen gaan, aldus zegt
minister Visser in zijn memorie van
toelichting er bovendien naar uit,
dat het Nederlandse legerkorps be
halve over de twee parate divisies
weer over twee mobilisabele divisies
beschikking gaat krijgen.
Uit de memorie van toelichting blijkt,
dat er vrij aanzienlijke vertraging moet
zijn opgetreden in de levering van de
EEN „JUWEEL" VAN EEN HOBBY
Zelfgemaakte bijous
uit gevonden stenen
Een doordringend koude wind
striemde de regen tegen de blo
te benen van de mannen, vrou
wen en kinderen, die bij hun
speurtocht langs de rivieroever
sléchts langzaam vooruitkwa
men. Maar tijdens het onder
zoeken en verzamelen van ver
spreide brokken rots en kiezel-
stenon schenen zij de regen en
de kou totaal niet te bemerken,
deze leden van de „Edelstenen-
club" van Nieuw Zuid Wales,
die hun weekeinde besteedden
met het zoeken naar halfedel
stenen.
„Kijk, hier heb ik een lieel mooie jas
pis; hij behoort tot de halfedelste
nen", vertelde me het clublid me
vrouw Kerslake. „Ziet U de gelijk
matige diepgroene kleur? Als U de
ze steen slijpt en polijst krngt U een
prachtig bijou". Ik had me nooit met
geologie bezig gehouden en vroeger
mezelf eens belachelijk gemaakt door
een paar verharde stukjes teer voor
ongeslepen harde opalen te houden,
maar die blauwe steen zag ik toen
ook nat en zacht glanzen tussen de
andere stenen langs de rivieroever,
„Jaspis", ging mevrouw Kerslake voort,
„komt in deze rivier zeer veel voor.
De rivier zoekt zijn weg door het
Kangoeroedal en spoelt met de rot
sen de Jaspis mee. Vrijwel iedereen
kan deze steen makkelijk vinden.
Onze clubleden komen vaak hier
naartoe".
Wandelaars
Ik zag al een halsketting en een arm
band van deze groene steen voor me.
Voorzichtig waadde ik tussen de door
de rivier schoongewassen rotsblok
ken, keek zoekend naar beneden,
bukte me... en vond een stuk jaspis.
Mevrouw Kerslake was een goede
leermeesteres. „Zoekt U er nog een
paar en dan zal ik U straks vertellen
of ze wat waard zijn", zei ze, terwfll
mijn voeten steeds natter en kouder
werden. Mijn regenmantel sleepte
door het water en de regen liep
langs mijn hals naar binnen. Maar ik
kreeg er plezier in en ik begreep,
deze eerste keer al, dat dit zoeken
naar edelstenen gemakkelijk een fas
cinerende hobby kan worden wat
het voor heel wat Australiërs dan
ook is.
De leden van de edelstenenclubs zijn
tegelijkertijd lange afstandwande
laars. Zij leggen tijdens hun week-
eindtochten op zoek naar halfedel
stenen vele kilometers af, ook al heb
ben ze verder een enorme hekel aan
wandelen. De echtparen nemen tij
dens deze weebeindexpedities steeds
hun kinderen mee. Ook zij worden in
een handomdraai „zoekexperts" net
als hun ouders.
De familie Smith uit Sydney verzamelde
al stenen, voor zij tien jaar geleden
naar Australië geëmigreerd zijn. Nu
worden meneer eri mevrouw Smith
bij het zoeken bijgestaan door hun
vijf dochters. Het jongste meisje, de
17 maanden oude Helen, is de mas
cotte van de club- Aan het begin
van de tocht wordt zij gereden in een
wandelwagentje. Op de terugweg
draagt mevrouw Smith haar op de
arm en is het wagentje volgeladen
met stenen.
Je kunt nooit weten
De contributies voor deze clubs zijn laa^
en de weekeinduitstapjes kosten be
trekkelijk weinig. Bovendien bestaat
de hoop na de volgende bocht in de
rivier of achter le volgende uitsprin
gende rits een kostbare steen te vin
den. Een clublid vond eens een saf
fier en liet deze in een ring zetten,
die nu voor duizend gulden verzekerd
is. Anderen vonden tijdens de vele
dag- en weekeindtochten, die de club
naar Nieuw Zuid-Wales organiseert
prachtige blauwe topazen, agaat,
kwarts,"zirkoon en andere stenen.
Meestal slijpen de leden hun stenen zelf.
Deze clnb heeft een eigen werkplaats
in Woolloomoolloo, waarin men de
heschikking heeft over een fijne en
een gTOve slijpsteen en een polijstmn-
chine. Velen zetten de stenen ook
zelf en dragen dan trots hun eigen
vondsten. Ik zag er enkele stokken
van en was getroffen door hun
schoonheid. De armbanden, hangers
en broches glansden in alle kleur
schakeringen warm, koud, drama
tisch Edelstenen zoeken in Aus
tralië is een juweel van een hobby.
En nog gezond ook.
D.A.F. Y,P. 408 pantserwielvoertuigen
voor de motorisering van de infanterie.
In 1960 werd in de m.v.t. verklaard, dat
voor het eind van 1963 het materieel
voor drie bataljons beschikbaar moest
zijn. Thans deelt minister Visser mee,
dat dit materieel in de eerste helft van
'64 zal beginnen te komen.
Nieuwe fregatten
Ook op maritiem gebied bljjkt de rege
ring tegemoet gekomen aan de al lang
door de N.A.V.O. uitgeoefende aandrang
tot modernisering van de onderzeeboot-
bestrijdingseenheden. Dezer dagen, zo
deelt minister Visser de Kamer mee, zal
de bouw van vier nieuwe fregatten wor
den aanbesteed.
Het worden schepen van het Britse Le-
anderklasse-type, uitgerust met o(on
derzeeboot-b estrijdi ngs-helikopters,
geleide wapens voor korte afstand. Ze
moeten in de jaren 1965-'66 in dienst ko
men. Een jaar tevoren moeten twee
nieuwe drie-cylinder onderzeeboten in
dienst komen, evenals een tankervoor-
raadschip en de verbouwde geleide pro
jectielenkruiser „De Zeven Provinciën".
Volgend jaar krijgt het vliegkampschip
„Karei Doorman" een squadron Agusta-
Bell op-helikopters aan boord. Datzelfde
jaar krijgt het korps mariniers beschik
king over 10 nieuwe polyester-landings
vaartuigen.
Vliegtuigen verdwijnen
De plannen voor de koninklijke
luchtmacht zqn weinig veranderd. De
verlangens die de N.A.V.O. voor de
jaren na 1963 in dat opzicht heeft,
blijven in de m.v.t. verhuld. Wel
blijkt, dat de dagjagers na 1964 ge
heel zullen verdwijnen om plaats te
maken voor geleide projectielen te
gen aanvallers op grote afstand
(Nike) en aanvallers die op geringe
hoogte vliegen (Hawk).
Oefenterreinen gezocht
In de begrotingstoelichting wordt ver
klaard, dat in verband met het feit, dat
bataljonsoefeningen in Nederland vrij
wel niet mogelijk zijn, thans bij de rijks
dienst voor het nationale plan een plan
in studie is ter verwerving van terrei
nen die geschikt zijn om daarop enkele
malen per jaar bataljonsoefeningen te
houden.
Met het venverven van nieuwe terreinen
het vergroten van bestaande oefen
terreinen voor oefeningen in compag-
niesverband is een begin gemaakt.
(Advertentie)
WOLLEN
DEKENS
~^100% virgin wool
De Indonesische regering is bereid stu
diebeurzen te verstrekken aan Papoea's,
die in Nederland willen gaan studeren.
Reeds is besloten aan drie Papoea-stu
denten, die dank zy een beurs van de
Nederlandse regering in Nederland een
h.b.s. hebben afgelopen, een beurs toe
te kennen, opdat zij hun studie kunnen
voortzetten aan een Nederlandse uni
versiteit.
Dit deelde gistermorgen op Schiphol de
30-jarige Papoea A. F. Indey mede voor
hij met 4 landgenoten voorgoed ons
land verliet. Hij had het nieuws verno
men van niemand minder dan dr. Soe-
bandrio, de Indonesische minister van
buitenlandse zaken, die hij woensdag in
Parijs had gesproken. Dr. Soebandrio
was op doorreis van Djakarta naar New
York, waar hij met zijn delegatie de
behandeling van het Nederlands-Indo
nesische akkoord over Nieuw-Guinea
door de V.N., gaat bijwonen.
Met de minister reisde ook Frits Kiri-
hio, de Papoea-student die thans een
adviserende functie bij de Indonesische
regering uitoefent, naar New York.
De beurzen, die de Indonesische rege
ring aan Papoea-studenten ter beschik
king wil stellen, zu'len volgens Indey
tegen de 300.per maand bedragen.
(Advertentie)