«STOP DIE PACIFIC-VLUCHT JE BENT GEK!» Vier levens hingen af van.... een flikkerende zaklantaarn KINGSFORD SMITH: EEN DER GROOTSTE LUCHTVAARTPIONIERS Pioniers vnn de lucht (I) Zijn naam was Charles Kingslord Smith. Hij was een taaie, magere Australiër met een haviksneus. Hij was een man, die zijn tijd dertig laar vooruit was. Want in die op windende beginperiode van de luchtvaart had hij het visioen van een Indische Oceaan, overbrugd door veilige, regelmatige lucht lijnen. Maar in die tijd was nog niemand erin geslaagd de Stille Zuidzee over te vliegen. Het was de laatste grote kans voor de pio niers van de luchtvaart. P DE OCHTEND van 28 mei 1928 steeg een driemotorige Fokker eendekker met een bemanning van vier personen moeizaam op van het gras van het vliegveld Oakland in Californië, en drauide boven de stad alvorens koers te zetten naar de wijde uitgestrekt heid van de Baai van San Francisco. De vroege ochtendmist kleefde nog aan de dokken en werven, die de kusten van de baai omzoomden. Tussen de eilanden in de baai rees alleen Alcatraz duidelijk boven de nevel uit. De vier mannen in dat vliegtuig maakten zich op een waagstuk te vol voeren, dat naar grootte en risico de vorige oceaanvluchten in dat tijdperk in de schaduw stelde. Zij wilden proberen de Stille Zuidzee van Californië naar Australië over te vliegen. Charles Kingford Smith, een magere, ascetisch uitziende Australiër, met een dunne haviksneus was de drijvende kracht achter het plan. Deze man, die was voorbeschikt om een van de grootste luchtverkenners van de 20e eeuw te worden, had één grote obsessie: zijn geboorteland door de lucht met Amerika te verhinden te tonen dat men over de Pacific kon vliegen, en dat dit veilig kon gebeuren. Kingsford Smith Zij waren de voorrijders van een nieuwe eeuw, bevoorrecht om dingen waar te nemen die men misschien weer zou zien, maar die niemand vóór hen had gezien. De volslagen duisternis duurde een uur. Toen klaarde de lucht op, wer den sterren zichtbaar en ging Lyon aan het werk met zijn sextant Spoedig achtervolgde een bleke maan hen, laag op de horizon achter hen, die een pad van zilverlicht wierp naar het ver re Hawaii. Zij werden zich nu bewust van de aanwezigheid van een dubbelganger, die tussen de wolken dook en klom Het was hun schaduw, een spookvlieg- tuig, dat door het maanlicht ver voor hen uit werd geworpen, dat in en uit de wolken tevoorschijn kwam, dat in grote afgronden verdween, om vervol gens de bergachtige pieken te be klimmen of roekeloos laag langs de randen der wolken te snellen. De luchtacrobatiek van het spookvlieg- tuig werd gevoegd bij de andere on uitwisbare indrukken van die nacht het eentonige geluid van de motoren, de immense eenzaamheid van de Stil- drukte de stuurknuppel naar vo ren en de „Southern Cross" gleed in warmere lucht. Voor de volgende twee uur ploegden Smithy en Ulm door de wolken. Het was een periode welke ge vuld was met vals alarm. Vele malen toverden licht en wol ken een eiland voor hun vermoeide ogen. dat zich echter in zee en schaduw oploste als zij het naderden. Op Hawaii' TOEN zagen zij wat op het eerste gezicht als de mooiste fata mor gana van alle leek: een bruine met sneeuw bedekte koepel rees voor hen op. Het was in feite de uitge doofde vulkaan Mauna Kea. Tenslotte hadden zii hun trefpunt op de Hawaii eilanden gevonden. Toen de „Southern Cross" Wheelerfield 22 mijl van Ho- ooloeloenaderde. steeg een squadron Amerikaanse jagers op om hen te ont moeten en te begeleiden. Zij landden veilig na 27 uur en 25 minuten in de lucht te zijn geweest. Zowel in Hono- loeloe als in Oakland en San Francis co waren er opnieuw vele wijzen, die klaar stonden om te voorspellen dat het volgende stuk over de Oceaan, naar Fidji. hun ondergang zou beteke- Zy stonden op het punt in het on bekende te vliegen 3.138 myien lang. Nog nimmer had iemand ge poogd zulk een vlucht over de Oceaan te ma ken. Wat zou er ge beuren met de beruch te Pacifïc-orkanen? Het toestel zou ge makkelijk honderden mijlen uit de koers kunnen worden ge dreven. En zij had den absoluut geen speling met hun ben zine. De kleinste ver gissing in de naviga tie, de kleinste pech met tegenwind en de de en Lyon en Walter werden op de vloer van de cabine gesmeten. Warner had zijn radio gerepareerd, maar het gekraak van electrische ontladingen in zijn koptelefoons verdrong ieder ge luid. Die grote draaikolk van wind en storm binnen te vliegen, betekende zelfmoord. Er scheen geen hoop meer te zijn om boven de storm uit te ko men. Kingsford Smith drukte de stuur knuppel naar voren en de „Southern Cross" gleed omlaag naar de Oceaan Zij kwamen van 8.000 voet naar 400 maar nog steeds bleven zij in de storm gevangen. Zij durfden niet lager te gaan, durfden zelfs niet op 400 voet te blijven tenzij zij een weg uit de storm konden vinden. Zij begonnen opnieuw te stijgen door de duisternis, steeds uitkijkend naar een helder stuk. De benzine, welke zij aan het begin van de vlucht over schenen te hebben, was reeds lang verdwenen in het aanhou dende stijgen en draaien om het slechte weer te ontwijken. Zijn plan KINGSFORD SMITH was van plan de oversteek in drie sprongen te maken. De eerste etappe was naar Honoloeloe. De tweede, vandaar naar Fidji. was gelijk aan de vlucht over de Atlantische Oceaan van Char les Lindbergh. De derde was de be trekkelijk korte 1500 mijl naar Bris bane. Kingsford Smith koos voor zijn Pa- cific-vlucht een ongelukkig ogenblik juist nadat verschillende pogingen van minder ervaren piloten in een se rie rampen waren geëindigd. Dit was de oorzaak dat al zijn aanhangers hun steun introkken juist op het ogenblik dat hij klaar was om te starten. „Laat al je plannen voor deze Pa- ciflc-vlucht vervallen en neem de eerste boot naar huis, telegrafeerde de regering van Nicuw-Zuld Wales die 35.000 had gegarandeerd. „Gebruik injjn geld voor iets an ders. Ik wil jouw bloed niet aan mijn handen," schreef een andere Austra lische aanhanger. „Van Amerika naar Australië vlie gen? Je bent gek," zeiden de Ameri kanen. Dat de vlucht op het laatste mo ment kon doorgaan, was alleen te danken aan de tussenkomst van een ryke Amerikaan, die in Kingsford Smith niet alleen een dromer zag, maar een man van grote vastberaden heid en praktische ervaring. Hij stelde 16.000 dollar beschikbaar om de problemen op te lossen welke door het terugtrekken van de garantie sommen waren ontstaan en waarmee tevens de schulden, welke Kingsford- Smith tijdens de voorbereiding van zijn vlucht had gemaakt, konden worden betaald. Kingsford Smith „Smithy" voor de andere vliegers van dat tijd perk had als medepiloot Charles Uum gekozen, die jaren lang met hem de droom van een vlucht over de Stille Zuidzee had gedeeld en met hem de plannen had gesmeed om dit mo gelijk te maken. Toen de Fokker oVer de Golden Gate vloog en koers zette naar de Pacific haalde Kingsford Smith naast zijn rieten stoel een trot se vlag te voorschijn, welke hij voor zich in de open cockpit tussen de benzinetanks plantte. De schroefwind sloeg tegen het hoe kige windscherm, ranselde in de cock pit en deed de vlag met woeste vlagen wapperen. Boven in de hoek van de vlag was de afdruk van een kleine Union Jack. Het diepe blauw van de rest van de vlag werd verlicht door het vertrouwde sterrenbeeld van de Zuiderkruis. De „Southern Cross" Dit was de naam welke zij gekozen hadden voor hun vliegtuig en welke zij met witte letters op de romp had den geschilderd. In de open cockpit SMITHY keerde zich naar zijn me depiloot, grinnikte en schudde hem de hand. Zij zouden voor meer dan vierentwintig uur geen land meer zien. Smithy en Ulm, gebukt in hun open cockpit, gebeukt door de schroefwind hadden het gevoel als tra den zij een nieuwe dimensie binnen. Zij snelden door kolossale wolkenfor maties wolken die de hemel vulden als drijvende Himalaya bergen Smithy zocht de valleien uit, echter alleen om geconfronteerd te worden met nog hogere pieken, hetgeen ver dere afwijkingen van hun koers bete kende. Zij kwamen onder de indruk van de ontzagwekkende eenzaamheid van 's werelds grootste oceaan. Zij wisten dat een hele vloot van schepen tussen de Hawaï-eilanden en de Golden Gate voer, maar er was geen stip of een glimp van beweging of'een sliertje rook dat de uitgestrek te vlakte van.de Stille Oceaan beroer de. Bij het lawaai van de motoren was het enige communicatiemiddel met de twee bemanningsleden een lange stok, die vanuit de cabine in de cock pit werd gestoken en aan het eind waarvan een briefje werd geprikt. Ge vangen in die cabine midscheeps wa ren de Amerikaan Harry Lyon, zee man en navigator en zijn landgenoot Jim Warner, radio-telegrafist. Verslagenheid JUIST toen Kingsford Smith een blocnote wilde pakken om een briefje aan Warner te schrijven ten einde een opgave van hun positie aan het radiobaken Oakland te vragen, voelde hij een prik in zijn rug en toen hij omkeek, zag hij dat het de stok was. Hij las de boodschap met ontstelte nis. Het contact met het radio-baken van San Francisco was verbroken. Volgens hun papieren berekeningen scheen het dat hun surplus aan ben zine voldoende was. Zij hadden 5400 liter bij zich, genoeg om hen 36 uur in de lucht te houden. Hun geschatte vliegtljd naar Honoloeloe was 27 uur Maar het draaien en keren en stijgen om de zware bewolking te ontwijken had hun benzineverbruik belangrijk verhoogd. En als zij uit de koers wa ren, zou het lange tijd kunnen duren voordat zij Honoloeloe zouden vin den. Om 4.35 uur die middag schreef Ulm de eerste pessimistische aante keningen In het logboek: „Smithy en Ik maken ons zorgen over het ben zineverbruik. Als onze schatting van wat nog in de vleugeltanks over is, juist Is, kunnen w(j Honoloeloe niet halen." Er volgde een andere betekenisvolle notitie: „WU hebben sinds wjj San Francisco verlieten geen schip ge zien." Dit feit na bijna acht uur vliégen, overtuigde hen ervan, dat zij ver uit de koers moesten zijn. Juist voor zes uur gaf Harry Lyon een boodschap naar voren, waarin hij vertelde dat hij juist een zonnetje had geschoten en had berekend dat zij zuidwestelijk van hun gegiste positie waren. Dit verklaarde de afwezigheid van schepen. Zij waren 800 mijl van San Francisco verwijderd en hadden nog bijna 1600 mijl te vliegen. Ie Oceaan en de constante angst over het benzineverbruik, waarvan zij zich gelijk het geluid en de schaduwen niet los konden maken. Te middernacht kreeg Lyon moeilijk heden met zijn sextant. Een zware wolkenbank lag direkt voor hen en toen zij stegen om hoog boven de wol ken te komen, viel hun snelheid tot 67 knopen terug, Het maalcte de pa pieren berekening van het benzine-» verbruik waardeloos. Kingsford Smith schatte dat zij nog ruim vijftien uur konden vliegen. Het zou op z'n minst twaalf uur duren voordat zij Honoloe loe konden bereiken. Hun veiligheids- marche verminderde. „Southern Cross" zou zyn ondergang tege moet gaan. Op het strand werd een startbaan in orde gemaakt en te 5.22 uur op 3 juni rolde de zwaar geladen eendek ker langzaam voorwaarts. De gehele beschikbare ruimte was gevuld met ex tra brandstof en het was nu weinig meer dan een vliegende benzinetank. Toen Smithy koers zette naar zee werd de Fokker door een valwind bijna op het water gedrukt. Met zijn overbelasting was het toestel bijzon der moeilijk te hanteren geworden en de twee piloten vochten om het on der controle te houden. Toen zij drie uur in de lucht waren, verdween het radio-baken en spoedig daarna deelde Duisternis KINGSFORD SMITH besloot op de vleugeltanks te vliegen totdat de motoren zouden uitvallen. Dan zou men tenminste weten wat het ver bruik was geweest en hoeveel brand stof zij nog over hadden. Aan stuurboordzijde ging de zon in een grandioze gloed onder. Voor de volgende 12 uren zou duisternis hen omringen en Smithy steeg naar 4000 voet om een extra veiligheid gedu rende de nacht te geven. Lang nadat de duisternis was gevallen, wierp die gloeiende zonsondergang een weerkaat send licht in hun gedachten. Het was alsof die grote zinkende oven hemel waarts was uitgestort, de wolkenlagen verschroeiend en in brand stekend tot dat de gehele hemel één laaiende vlam menzee was, zo fel brandende als een vuur onder een blaasbalg. Toen stierf het langzaam weg tot dat een onzichtbare hand de kolen nog eenmaal oprakelde en er een ogenblik een stralend licht was alvorens zij in duisternis werden gestort. Plotseling en volslagen. Juist voordat het donker werd, vie len de buitenboord vleugeltanks uit. Zij hadden het langer volgehouden dan Kingsford Smith had verwacht en hun brandstofpositie zag er minder kritiek uit. De duisternis verscherpte hun ge voel alsof zij in het onbekende reisden. De vertrouwde Fokker de Southern Cross" Fantastisch KORT VOOR TWEE UUR zag Ulm plotseling op enige afstand voor hen iichten op het water en stuurde erop af. Het was het stoom schip „Maliko" met bestemming San Francisco. Een half uur later kregen zij het stoomschip „Manoa" in zicht. Zij stegen tot 7000 voet om boven de wolken te komen, waar het maanlicht een fantastisch en telkens wisselend landschap op de wolkenvelden tover de. Zelfs hun met bont gevoerde vlie- gerspakken konden de twee piloten niet beschermen tegen de koude zweep van de vroege ochtendwind. In de duisternis en de koude werd het schrijven van notities gestaakt. Twee mannen zaten bijeen maar zii waren alleen, alle hoop op verbinding ver vlogen, zich bewust van één enkele behoefte een gulzig verlangen naar de dageraad. Het eerste licht bracht nieuw leven in de vier mannen. Zij vermanden zich en gingen aan het werk, zonden berich ten uit en wisselden notities. Smithy Gevaar! ZIJ STEGEN weer tot 8.000 voet. maar nog steeds moesten zii blind vliegen. Toen klaarde het weer een ogenblik op en kregen zij een glimp van een boze dreigende dageraad, voordat zij weer in de ononderbroken duisternis van zware bewolking vielen. Voor de twee mannen in de cabine, die met uitzondering van korte notities niet'in staat waren om zich met Smit hy en Ulm in verbinding te stellen, was het een nacht geweest van louter ver schrikking. Het was onmogelijk om onder zulke omstandigheden nauwkeu rig te navigeren en het grootste ge vaar was dat Harry Lyon gedurende deze nacht van verschrikking niet in staat was geweest om hun veranderin gen in de koers bij te houden. Door al de overgebleven brandstof in de hoofdtank te pompen waren zij in staat om te berekenen dat zij nog ze ven uur in de lucht konden blijven. Dit moest juist genoeg zijn. Maar na twee uur vliegen was er nog steeds geen teken van land. Het duurde nog 'n uur voordat Ulm aan de horizon aan stuurboordzijde land ontdekte, maar toen zij hoogte minderden en er naar toe vlogen, verloren zij het weer uit het oog. Toen, tenslotte na 34 uur vliegen, vlogen zij in de heldere zonneschijn over de kleinere Fidji-eilanden, weelde rig begroeid met tropische planten en schitterend met exotische kleuren. De langste oceaanvlucht in de historie was voorbij. Al wat nu nog overbleef was een veilige landing in Suva. Het landingsterrein was slechts 360 meter lang en toen Kingsford Smith de ..Sout hern Cross" over de heuvels bracht keek hij met onsteltenis naar de klei- stralië wachtte om hen te verwelko men. Zij moesten doorgaan. In cycloon ZOLANG het daglicht bleef, leek het weer vast en zelfs de zonson dergang scheen goed weer te be loven. Maar de schemering bracht een vreemde nurperen gloed, die zij nooit eerder hadden gezien en toen de duis ternis viel, verdwenen de sterren en werd het koud. Smithy en Ulm trokken hun met bont gevoerde vliegerpakken aan, maar spoedig waren zij ver kleumd. Steeds minder zagen zij van de woelige loodkleurige zee en toen de storm zich om hen sloot, verdween het zicht totaal. Spoedig scheen het alsof zij door deze woedende zee zelf plons ten. Met bakken sloeg het water tegen het kleine windscherm. Verschillende malen werden zij uit de rieten stoelen geslagen, terwijl zij met man en macht probeerden de „Southern Cross" op koers te houden. Met watervallen stroomde de regen door de naden van het windscherm en zette de cockpit vol water, totdat beide mannen in hun zetels „zwommen". De koude werd zo intens en de regen zo hevig, dat Smit hy en Ulm voor de motoren vreesden. Reeds begonnen de drie motoren toe ren te verliezen. Om de machine warm te houden, besloot Smithy in lagere sferen te vliegen. De bliksemschich ten. welke het hemelruim spook achtig verlichten, waren als het ware bijna te grijpen en spoedig likten blauwe vlammen aan de bougies van alle drie motoren. Hoe konden de mag neten deze stortbuien overleven en hoe lang zouden de motoren het uithouden? Drijfnat en bijna bevroren vochten Smith en Ulm om de „Southern Cross" zo dicht mogelijk bij zijn koers te houden, zich ervan bewust, dat zij in de ze cycloon zeker honderden mijlen van hun route zouden kunnen worden ge dreven. Na middernacht werd de storm minder, maar nog vele uren vlogen zij blind door de regenbuien, die niet in kracht afnamen. Uur na uur tuurden Kingsford Smith en Ulm. door hun wind scherm en zagen niets anders dan blik semschichten, die verraderlijke zwar te wolken verlichtten. Het was lang na het aanbreken van de dag voordat de storm ging liggen. Zij waren 17 uur in de lucht geweest en moesten nu de Australische kust naderen. Er ging weer een uur voor bij en er was nog steeds niets anders dan zee. Toen kreeg Warner tenslotte *n radiobericht uit Brisbane en dit ver anderde hun uitzicht in één klap. Zij waren minder dan 100 mijl uit hun koers. Warner mede, dat de radio was uit gevallen. Zij konden noch ontvangen noch zenden. Vóór hen pakten diep zwarte wolken zich samen tot een dreigende storm. De volgende uren vlo gen zij door de ene na de andere bui, steeds proberend te stijgen om het ge vaar te ontlopen dat een fatale val wind hen in de ocaan zou smijten. strip waarop hij moest landen. Te snel SPOEDIG doken zij op uit de eer ste wolkenbank, echter alleen om - te ontdekken dat een nieuwe bank boven hen lag. Op 5.000 voet kwamen zij in een heldere corridor, maar voor hen kookte de storm. Zij weken uit naar stuurboord, zij vlogen in cirkels, zij probeerden steeds ho ger te komen om het gevaar te ont wijken. Op 8.000 voet kwamen zij in beter weer, maar onder hen lag een mist van ondoordringbare zwartheid, welke zich uitstrekte tot aan het water. Om beurten vlogen de beide mannen door de nacht, proberende de regen te ontlopen als zij konden, maar mees tal blind vliegend door de zware bui en, die hun toppen tot boven 12.000 voet schenen te hebben. Op gevoel EDURENDE deze nacht van ver- y schrikking vielen de lichten op het instrumentenbord uit en Smithy was gedwongen op gevoel te vliegen totdat Ulm een zaklan taarn had bemachtigd en de instru menten voor blindvliegen kon be schijnen. Het was 'n defect dat fataal had kunnen zUn, Er was nog geen piloot geboren die blind bon vliegen zonder instrumenten. Hoog in die inktzwarte eenzaam heid bukten de twee mannen zich over hun instrumentenbord en hiel den hun machine in horizontale stand, voor hun levens vertrouwen de op het flikkerende licht van een kleine zaklantaarn. Tegen de ochtend werden de omstan digheden nog slechter, toen het dik ke zwarte gordijn boven hen fel werd verlicht door lichtflitsen, die op de rand van de storm dansten en dan als een zwaard door het wolkendek klief den. Het vliegtuigje danste en sprong toen het het hart van de storm nader NA een paar rondsjes nam hij het gas weg en vloog met een bocht naar het veld. De toeschouwers op de groöd zagen dat de machine veel te snel ging om voor de afrastering en de bomen aan het einde van het vlieg veld te kunnen stoppen, Kingsford Smith uitgeput na 35 half uur in de lucht zag het ook. Met de Stille Oce aan bijna overwonnen, stond hij nu oog in oog met een ramp. Voor het vliegtuig nit stormde ie mand over het veld, misschien om het te stoppen, misschien als een waarschuwing. De wielen raakten de grond halverwege, maar met die ho ge bomen aan het einde was het te laat om het toestel nog op te trek ken. Toen zag Smithy dat de omhei ning een bocht maakte en een stuk open grond liet. Hy trok de ma chine om en miste de schutting op een meter. Het landingsgestel hield het en zü waren in veiligheid. Tegenslag NA de grote afstanden welke zij reeds hadden afgelegd, leek de etappe naar Brisbane van 1500 mijl gemakkelijk. Maar eerst was er een vertraging van twee dagen om een bruikbaar stuk strand te vinden voor de start en om de benzine per boot naar dit strand te brengen Ditmaal, met 3600 liter benzine, was de machine niet overbelast en Smithy en Ulm wa ren dan ook in de beste stemming. Zij dachten in ongeveer 17 uur Brisbane te bereiken. De eerste tegenslag kwam, toen Lyon mededeelde dat 't grondkompas, waar op zij gedurende de vlucht hadden vertrouwd, defect was. Smithy had dit instrument altijd beschouwd als het meest waardevolle van alle instrumen ten. Nu zouden zij moeten vertrouwen op hun stuurkompassen, waarvan" zij wis ten dat zij onnauwkeurig waren. Lyon probeerde alles om de fout te herstel len, maar het kompas bleef dienst wei geren. Zou dit tijdens de eerste of twee- Je etappe zijn gebeurd, dan zou Kings ford Smith zeker zijn teruggekeerd Maar nu, met de wetenschap dat de bol le kustlijn van Queensland slechts 1500 mijl verwijderd was, en met het ge loof dat goed weer was te verwach ten, besloten zij verder te gaan. Dit was de laatste etappe en heel Aus- Land NA 19 uur kwam het grootste mo ment van hun vlucht de eerste glimp van Australië. Een uur la ter om 10.50 uur van de ochtend van 9 juni 1928 landden zü in Brisbane, de geboorteplaats van Kingsford Smith, die de dappere vliegers een hysterisch welkom bereidde. Hun ambitie om de eerste mannen te zyn die door de lucht over de Stille Oceaan vlogen, was ten slotte vervuld. Meer dan een kwart miljoen mensen kwamen om hen toe te juichen toen zii de volgende dag in Sydney landden. Zijn einde MAAR voor Smithy en Ulm brach ten de volgende jaren teleurstel ling. Zij waren hun tijd vooruit. Er waren nog veel meer pioniers- vluchten, zoals de beroemde vlucht van Kingsford-Smith met de KL.M.- vlieger Evert van Dijk over de Atlan tische Oceaan van Oost naar West, maar zijn pogingen om een regelmatige lucht- dienst te vestigen, faalden. Over het al gemeen wegens gebrek aan steun. Er is zelfs een tijd geweest, dat Kingsford- Smith werd vernederd om mensen mee te nemen op rondvluchten a 10 shillings per vlucht en om in zijn levensonder houd te voorzien, werd hij gedwon gen tot een nutteloze bezigheid als het breken van records. In december 1934 stortte Charles Ulm bij een nieuwe recordpoging in de Stille Oceaan. Zijn vliegtuig werd nooit gevonden. Ondertussen was Kings ford Smith van zijn voetstuk als natio nale held gevallen. Niet door enige per soonlijke tekortkoming maar door de ironie van het lot. De massa keerde zich tegen de man die kort tevoren voorwerp van haar kruiperige vleierij was geweest. Dit was in het bijzonder in Aus- stralië het geval, waar na zijn falen om in 1934 deel te nemen aan de Lon- den-Melbournerace, vele betweterige cynici klaar stonden om hem af te schrijven als zijnde op zijn retour. Om te bewijzen dat zij het mis hadden, be sloot hij nog één laatste recordvlucht te maken alvorens in dienst te treden bij 'n luchtvaartmaatschappij. Hij was nu 38 jaar en de inspanning van het wedstrijdvliegen had zijn gezondheid aangetast Maar de gedachte aan de te leurstelling van het Australische volk zat hem dwars. Als afscheiasvlucht besloot hij met mede-piloot Tommy Pethybridge te proberen het record dat Scott en Campbell-Black in de Melbournerace hadden gevestigd te breken. Hij begon de vlucht als een ziek man, maar er was voor hem geen weg te rug. In Allahabad was hy even achter op Scott's tijd, maar nog steeds vol vertrouwen dat htf het record met ongeveer 4 uur zon kunnen verbete ren. (Scott was in het laatste deel van de route door motorpecb opgehou den). Maar de start van Allahabad was de laatste, welke Kingsford Smith nog zou maken. Ergens boven de Golf van Bengalen verdween zjjn Lockheed zonder een spoor achter te laten. Twee jaar later spoelde een vliegtuigwiel op de kust van Birma aan. De makers identificeerden het als behorende tot het vliegtuig dat door Kingsford Smith was gevlogen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 5