«STOP DIE PACIFIC-VLUCHT
JE BENT GEK!»
Vier levens hingen af van....
een flikkerende zaklantaarn
KINGSFORD SMITH: EEN DER GROOTSTE LUCHTVAARTPIONIERS
Pioniers vnn
de lucht (I)
Zijn naam was Charles Kingslord
Smith. Hij was een taaie, magere
Australiër met een haviksneus. Hij
was een man, die zijn tijd dertig
laar vooruit was. Want in die op
windende beginperiode van de
luchtvaart had hij het visioen van
een Indische Oceaan, overbrugd
door veilige, regelmatige lucht
lijnen. Maar in die tijd was nog
niemand erin geslaagd de Stille
Zuidzee over te vliegen. Het was
de laatste grote kans voor de pio
niers van de luchtvaart.
P DE OCHTEND van 28 mei 1928 steeg een driemotorige Fokker
eendekker met een bemanning van vier personen moeizaam op
van het gras van het vliegveld Oakland in Californië, en drauide
boven de stad alvorens koers te zetten naar de wijde uitgestrekt
heid van de Baai van San Francisco. De vroege ochtendmist kleefde nog
aan de dokken en werven, die de kusten van de baai omzoomden. Tussen
de eilanden in de baai rees alleen Alcatraz duidelijk boven de nevel uit.
De vier mannen in dat vliegtuig maakten zich op een waagstuk te vol
voeren, dat naar grootte en risico de vorige oceaanvluchten in dat tijdperk
in de schaduw stelde.
Zij wilden proberen de Stille Zuidzee van Californië naar Australië
over te vliegen.
Charles Kingford Smith, een magere, ascetisch uitziende Australiër,
met een dunne haviksneus was de drijvende kracht achter het plan. Deze
man, die was voorbeschikt om een van de grootste luchtverkenners van de
20e eeuw te worden, had één grote obsessie: zijn geboorteland door de
lucht met Amerika te verhinden te tonen dat men over de Pacific kon
vliegen, en dat dit veilig kon gebeuren.
Kingsford Smith
Zij waren de voorrijders van een
nieuwe eeuw, bevoorrecht om dingen
waar te nemen die men misschien weer
zou zien, maar die niemand vóór hen
had gezien.
De volslagen duisternis duurde een
uur. Toen klaarde de lucht op, wer
den sterren zichtbaar en ging Lyon aan
het werk met zijn sextant Spoedig
achtervolgde een bleke maan hen, laag
op de horizon achter hen, die een
pad van zilverlicht wierp naar het ver
re Hawaii.
Zij werden zich nu bewust van de
aanwezigheid van een dubbelganger,
die tussen de wolken dook en klom
Het was hun schaduw, een spookvlieg-
tuig, dat door het maanlicht ver voor
hen uit werd geworpen, dat in en uit
de wolken tevoorschijn kwam, dat in
grote afgronden verdween, om vervol
gens de bergachtige pieken te be
klimmen of roekeloos laag langs de
randen der wolken te snellen. De
luchtacrobatiek van het spookvlieg-
tuig werd gevoegd bij de andere on
uitwisbare indrukken van die nacht
het eentonige geluid van de motoren,
de immense eenzaamheid van de Stil-
drukte de stuurknuppel naar vo
ren en de „Southern Cross" gleed in
warmere lucht. Voor de volgende twee
uur ploegden Smithy en Ulm door de
wolken. Het was een periode welke ge
vuld was met vals alarm.
Vele malen toverden licht en wol
ken een eiland voor hun vermoeide
ogen. dat zich echter in zee en
schaduw oploste als zij het naderden.
Op Hawaii'
TOEN zagen zij wat op het eerste
gezicht als de mooiste fata mor
gana van alle leek: een bruine
met sneeuw bedekte koepel rees voor
hen op. Het was in feite de uitge
doofde vulkaan Mauna Kea. Tenslotte
hadden zii hun trefpunt op de Hawaii
eilanden gevonden. Toen de „Southern
Cross" Wheelerfield 22 mijl van Ho-
ooloeloenaderde. steeg een squadron
Amerikaanse jagers op om hen te ont
moeten en te begeleiden. Zij landden
veilig na 27 uur en 25 minuten in de
lucht te zijn geweest. Zowel in Hono-
loeloe als in Oakland en San Francis
co waren er opnieuw vele wijzen, die
klaar stonden om te voorspellen dat
het volgende stuk over de Oceaan,
naar Fidji. hun ondergang zou beteke-
Zy stonden op het punt in het on
bekende te vliegen 3.138 myien
lang. Nog nimmer had iemand ge
poogd zulk een vlucht
over de Oceaan te ma
ken. Wat zou er ge
beuren met de beruch
te Pacifïc-orkanen?
Het toestel zou ge
makkelijk honderden
mijlen uit de koers
kunnen worden ge
dreven. En zij had
den absoluut geen
speling met hun ben
zine. De kleinste ver
gissing in de naviga
tie, de kleinste pech
met tegenwind en de
de en Lyon en Walter werden op de
vloer van de cabine gesmeten. Warner
had zijn radio gerepareerd, maar het
gekraak van electrische ontladingen in
zijn koptelefoons verdrong ieder ge
luid.
Die grote draaikolk van wind en
storm binnen te vliegen, betekende
zelfmoord. Er scheen geen hoop meer
te zijn om boven de storm uit te ko
men. Kingsford Smith drukte de stuur
knuppel naar voren en de „Southern
Cross" gleed omlaag naar de Oceaan
Zij kwamen van 8.000 voet naar 400
maar nog steeds bleven zij in de storm
gevangen. Zij durfden niet lager te
gaan, durfden zelfs niet op 400 voet te
blijven tenzij zij een weg uit de storm
konden vinden. Zij begonnen opnieuw
te stijgen door de duisternis, steeds
uitkijkend naar een helder stuk. De
benzine, welke zij aan het begin van
de vlucht over schenen te hebben, was
reeds lang verdwenen in het aanhou
dende stijgen en draaien om het slechte
weer te ontwijken.
Zijn plan
KINGSFORD SMITH was van plan
de oversteek in drie sprongen te
maken. De eerste etappe was
naar Honoloeloe. De tweede, vandaar
naar Fidji. was gelijk aan de vlucht
over de Atlantische Oceaan van Char
les Lindbergh. De derde was de be
trekkelijk korte 1500 mijl naar Bris
bane.
Kingsford Smith koos voor zijn Pa-
cific-vlucht een ongelukkig ogenblik
juist nadat verschillende pogingen
van minder ervaren piloten in een se
rie rampen waren geëindigd. Dit was
de oorzaak dat al zijn aanhangers hun
steun introkken juist op het ogenblik
dat hij klaar was om te starten.
„Laat al je plannen voor deze Pa-
ciflc-vlucht vervallen en neem de
eerste boot naar huis, telegrafeerde
de regering van Nicuw-Zuld Wales
die 35.000 had gegarandeerd.
„Gebruik injjn geld voor iets an
ders. Ik wil jouw bloed niet aan mijn
handen," schreef een andere Austra
lische aanhanger.
„Van Amerika naar Australië vlie
gen? Je bent gek," zeiden de Ameri
kanen.
Dat de vlucht op het laatste mo
ment kon doorgaan, was alleen te
danken aan de tussenkomst van een
ryke Amerikaan, die in Kingsford
Smith niet alleen een dromer zag,
maar een man van grote vastberaden
heid en praktische ervaring.
Hij stelde 16.000 dollar beschikbaar
om de problemen op te lossen welke
door het terugtrekken van de garantie
sommen waren ontstaan en waarmee
tevens de schulden, welke Kingsford-
Smith tijdens de voorbereiding van zijn
vlucht had gemaakt, konden worden
betaald. Kingsford Smith „Smithy"
voor de andere vliegers van dat tijd
perk had als medepiloot Charles
Uum gekozen, die jaren lang met hem
de droom van een vlucht over de
Stille Zuidzee had gedeeld en met hem
de plannen had gesmeed om dit mo
gelijk te maken. Toen de Fokker oVer
de Golden Gate vloog en koers zette
naar de Pacific haalde Kingsford
Smith naast zijn rieten stoel een trot
se vlag te voorschijn, welke hij voor
zich in de open cockpit tussen de
benzinetanks plantte.
De schroefwind sloeg tegen het hoe
kige windscherm, ranselde in de cock
pit en deed de vlag met woeste
vlagen wapperen. Boven in de hoek
van de vlag was de afdruk van een
kleine Union Jack. Het diepe blauw
van de rest van de vlag werd verlicht
door het vertrouwde sterrenbeeld van
de Zuiderkruis. De „Southern Cross"
Dit was de naam welke zij gekozen
hadden voor hun vliegtuig en welke
zij met witte letters op de romp had
den geschilderd.
In de open cockpit
SMITHY keerde zich naar zijn me
depiloot, grinnikte en schudde
hem de hand. Zij zouden voor
meer dan vierentwintig uur geen
land meer zien. Smithy en Ulm, gebukt
in hun open cockpit, gebeukt door de
schroefwind hadden het gevoel als tra
den zij een nieuwe dimensie binnen.
Zij snelden door kolossale wolkenfor
maties wolken die de hemel vulden
als drijvende Himalaya bergen
Smithy zocht de valleien uit, echter
alleen om geconfronteerd te worden
met nog hogere pieken, hetgeen ver
dere afwijkingen van hun koers bete
kende. Zij kwamen onder de indruk
van de ontzagwekkende eenzaamheid
van 's werelds grootste oceaan. Zij
wisten dat een hele vloot van
schepen tussen de Hawaï-eilanden en
de Golden Gate voer, maar er was
geen stip of een glimp van beweging
of'een sliertje rook dat de uitgestrek
te vlakte van.de Stille Oceaan beroer
de. Bij het lawaai van de motoren
was het enige communicatiemiddel met
de twee bemanningsleden een lange
stok, die vanuit de cabine in de cock
pit werd gestoken en aan het eind
waarvan een briefje werd geprikt. Ge
vangen in die cabine midscheeps wa
ren de Amerikaan Harry Lyon, zee
man en navigator en zijn landgenoot
Jim Warner, radio-telegrafist.
Verslagenheid
JUIST toen Kingsford Smith een
blocnote wilde pakken om een
briefje aan Warner te schrijven ten
einde een opgave van hun positie aan
het radiobaken Oakland te vragen,
voelde hij een prik in zijn rug en toen
hij omkeek, zag hij dat het de stok
was.
Hij las de boodschap met ontstelte
nis. Het contact met het radio-baken
van San Francisco was verbroken.
Volgens hun papieren berekeningen
scheen het dat hun surplus aan ben
zine voldoende was. Zij hadden 5400
liter bij zich, genoeg om hen 36 uur
in de lucht te houden. Hun geschatte
vliegtljd naar Honoloeloe was 27 uur
Maar het draaien en keren en stijgen
om de zware bewolking te ontwijken
had hun benzineverbruik belangrijk
verhoogd. En als zij uit de koers wa
ren, zou het lange tijd kunnen duren
voordat zij Honoloeloe zouden vin
den.
Om 4.35 uur die middag schreef
Ulm de eerste pessimistische aante
keningen In het logboek: „Smithy
en Ik maken ons zorgen over het ben
zineverbruik. Als onze schatting van
wat nog in de vleugeltanks over is,
juist Is, kunnen w(j Honoloeloe niet
halen."
Er volgde een andere betekenisvolle
notitie: „WU hebben sinds wjj San
Francisco verlieten geen schip ge
zien." Dit feit na bijna acht uur
vliégen, overtuigde hen ervan, dat
zij ver uit de koers moesten zijn.
Juist voor zes uur gaf Harry Lyon
een boodschap naar voren, waarin hij
vertelde dat hij juist een zonnetje had
geschoten en had berekend dat zij
zuidwestelijk van hun gegiste positie
waren. Dit verklaarde de afwezigheid
van schepen. Zij waren 800 mijl van San
Francisco verwijderd en hadden nog
bijna 1600 mijl te vliegen.
Ie Oceaan en de constante angst over
het benzineverbruik, waarvan zij zich
gelijk het geluid en de schaduwen niet
los konden maken.
Te middernacht kreeg Lyon moeilijk
heden met zijn sextant. Een zware
wolkenbank lag direkt voor hen en
toen zij stegen om hoog boven de wol
ken te komen, viel hun snelheid tot
67 knopen terug, Het maalcte de pa
pieren berekening van het benzine-»
verbruik waardeloos. Kingsford Smith
schatte dat zij nog ruim vijftien uur
konden vliegen. Het zou op z'n minst
twaalf uur duren voordat zij Honoloe
loe konden bereiken. Hun veiligheids-
marche verminderde.
„Southern Cross" zou
zyn ondergang tege
moet gaan.
Op het strand werd een startbaan
in orde gemaakt en te 5.22 uur op
3 juni rolde de zwaar geladen eendek
ker langzaam voorwaarts. De gehele
beschikbare ruimte was gevuld met ex
tra brandstof en het was nu weinig
meer dan een vliegende benzinetank.
Toen Smithy koers zette naar zee
werd de Fokker door een valwind
bijna op het water gedrukt. Met zijn
overbelasting was het toestel bijzon
der moeilijk te hanteren geworden en
de twee piloten vochten om het on
der controle te houden. Toen zij drie
uur in de lucht waren, verdween het
radio-baken en spoedig daarna deelde
Duisternis
KINGSFORD SMITH besloot op de
vleugeltanks te vliegen totdat de
motoren zouden uitvallen. Dan
zou men tenminste weten wat het ver
bruik was geweest en hoeveel brand
stof zij nog over hadden.
Aan stuurboordzijde ging de zon
in een grandioze gloed onder. Voor de
volgende 12 uren zou duisternis hen
omringen en Smithy steeg naar 4000
voet om een extra veiligheid gedu
rende de nacht te geven. Lang nadat de
duisternis was gevallen, wierp die
gloeiende zonsondergang een weerkaat
send licht in hun gedachten. Het was
alsof die grote zinkende oven hemel
waarts was uitgestort, de wolkenlagen
verschroeiend en in brand stekend tot
dat de gehele hemel één laaiende vlam
menzee was, zo fel brandende als
een vuur onder een blaasbalg.
Toen stierf het langzaam weg tot
dat een onzichtbare hand de kolen nog
eenmaal oprakelde en er een ogenblik
een stralend licht was alvorens zij in
duisternis werden gestort. Plotseling
en volslagen.
Juist voordat het donker werd, vie
len de buitenboord vleugeltanks uit.
Zij hadden het langer volgehouden dan
Kingsford Smith had verwacht en hun
brandstofpositie zag er minder kritiek
uit. De duisternis verscherpte hun ge
voel alsof zij in het onbekende reisden.
De vertrouwde Fokker
de Southern Cross"
Fantastisch
KORT VOOR TWEE UUR zag Ulm
plotseling op enige afstand voor
hen iichten op het water en
stuurde erop af. Het was het stoom
schip „Maliko" met bestemming San
Francisco. Een half uur later kregen
zij het stoomschip „Manoa" in zicht.
Zij stegen tot 7000 voet om boven de
wolken te komen, waar het maanlicht
een fantastisch en telkens wisselend
landschap op de wolkenvelden tover
de. Zelfs hun met bont gevoerde vlie-
gerspakken konden de twee piloten
niet beschermen tegen de koude
zweep van de vroege ochtendwind. In
de duisternis en de koude werd het
schrijven van notities gestaakt. Twee
mannen zaten bijeen maar zii waren
alleen, alle hoop op verbinding ver
vlogen, zich bewust van één enkele
behoefte een gulzig verlangen naar
de dageraad.
Het eerste licht bracht nieuw leven
in de vier mannen. Zij vermanden zich
en gingen aan het werk, zonden berich
ten uit en wisselden notities. Smithy
Gevaar!
ZIJ STEGEN weer tot 8.000 voet.
maar nog steeds moesten zii
blind vliegen. Toen klaarde het
weer een ogenblik op en kregen zij een
glimp van een boze dreigende dageraad,
voordat zij weer in de ononderbroken
duisternis van zware bewolking vielen.
Voor de twee mannen in de cabine,
die met uitzondering van korte notities
niet'in staat waren om zich met Smit
hy en Ulm in verbinding te stellen, was
het een nacht geweest van louter ver
schrikking. Het was onmogelijk om
onder zulke omstandigheden nauwkeu
rig te navigeren en het grootste ge
vaar was dat Harry Lyon gedurende
deze nacht van verschrikking niet in
staat was geweest om hun veranderin
gen in de koers bij te houden.
Door al de overgebleven brandstof in
de hoofdtank te pompen waren zij in
staat om te berekenen dat zij nog ze
ven uur in de lucht konden blijven.
Dit moest juist genoeg zijn. Maar
na twee uur vliegen was er nog steeds
geen teken van land. Het duurde nog
'n uur voordat Ulm aan de horizon aan
stuurboordzijde land ontdekte, maar
toen zij hoogte minderden en er naar
toe vlogen, verloren zij het weer uit
het oog.
Toen, tenslotte na 34 uur vliegen,
vlogen zij in de heldere zonneschijn
over de kleinere Fidji-eilanden, weelde
rig begroeid met tropische planten en
schitterend met exotische kleuren. De
langste oceaanvlucht in de historie
was voorbij. Al wat nu nog overbleef
was een veilige landing in Suva. Het
landingsterrein was slechts 360 meter
lang en toen Kingsford Smith de ..Sout
hern Cross" over de heuvels bracht
keek hij met onsteltenis naar de klei-
stralië wachtte om hen te verwelko
men. Zij moesten doorgaan.
In cycloon
ZOLANG het daglicht bleef, leek
het weer vast en zelfs de zonson
dergang scheen goed weer te be
loven. Maar de schemering bracht een
vreemde nurperen gloed, die zij nooit
eerder hadden gezien en toen de duis
ternis viel, verdwenen de sterren en
werd het koud. Smithy en Ulm trokken
hun met bont gevoerde vliegerpakken
aan, maar spoedig waren zij ver
kleumd. Steeds minder zagen zij van de
woelige loodkleurige zee en toen de
storm zich om hen sloot, verdween het
zicht totaal. Spoedig scheen het alsof
zij door deze woedende zee zelf plons
ten. Met bakken sloeg het water tegen
het kleine windscherm. Verschillende
malen werden zij uit de rieten stoelen
geslagen, terwijl zij met man en
macht probeerden de „Southern Cross"
op koers te houden. Met watervallen
stroomde de regen door de naden van
het windscherm en zette de cockpit
vol water, totdat beide mannen in hun
zetels „zwommen". De koude werd zo
intens en de regen zo hevig, dat Smit
hy en Ulm voor de motoren vreesden.
Reeds begonnen de drie motoren toe
ren te verliezen. Om de machine warm
te houden, besloot Smithy in lagere
sferen te vliegen. De bliksemschich
ten. welke het hemelruim spook
achtig verlichten, waren als het ware
bijna te grijpen en spoedig likten
blauwe vlammen aan de bougies van
alle drie motoren. Hoe konden de mag
neten deze stortbuien overleven en hoe
lang zouden de motoren het uithouden?
Drijfnat en bijna bevroren vochten
Smith en Ulm om de „Southern Cross"
zo dicht mogelijk bij zijn koers te
houden, zich ervan bewust, dat zij in de
ze cycloon zeker honderden mijlen van
hun route zouden kunnen worden ge
dreven. Na middernacht werd de storm
minder, maar nog vele uren vlogen zij
blind door de regenbuien, die niet in
kracht afnamen. Uur na uur tuurden
Kingsford Smith en Ulm. door hun wind
scherm en zagen niets anders dan blik
semschichten, die verraderlijke zwar
te wolken verlichtten. Het was lang na
het aanbreken van de dag voordat de
storm ging liggen.
Zij waren 17 uur in de lucht geweest
en moesten nu de Australische kust
naderen. Er ging weer een uur voor
bij en er was nog steeds niets anders
dan zee. Toen kreeg Warner tenslotte
*n radiobericht uit Brisbane en dit ver
anderde hun uitzicht in één klap. Zij
waren minder dan 100 mijl uit hun
koers.
Warner mede, dat de radio was uit
gevallen. Zij konden noch ontvangen
noch zenden. Vóór hen pakten diep
zwarte wolken zich samen tot een
dreigende storm. De volgende uren vlo
gen zij door de ene na de andere bui,
steeds proberend te stijgen om het ge
vaar te ontlopen dat een fatale val
wind hen in de ocaan zou smijten.
strip waarop hij moest landen.
Te snel
SPOEDIG doken zij op uit de eer
ste wolkenbank, echter alleen om
- te ontdekken dat een nieuwe
bank boven hen lag. Op 5.000 voet
kwamen zij in een heldere corridor,
maar voor hen kookte de storm. Zij
weken uit naar stuurboord, zij vlogen
in cirkels, zij probeerden steeds ho
ger te komen om het gevaar te ont
wijken. Op 8.000 voet kwamen zij in
beter weer, maar onder hen lag een
mist van ondoordringbare zwartheid,
welke zich uitstrekte tot aan het water.
Om beurten vlogen de beide mannen
door de nacht, proberende de regen
te ontlopen als zij konden, maar mees
tal blind vliegend door de zware bui
en, die hun toppen tot boven 12.000
voet schenen te hebben.
Op gevoel
EDURENDE deze nacht van ver-
y schrikking vielen de lichten op
het instrumentenbord uit en
Smithy was gedwongen op gevoel
te vliegen totdat Ulm een zaklan
taarn had bemachtigd en de instru
menten voor blindvliegen kon be
schijnen. Het was 'n defect dat fataal
had kunnen zUn, Er was nog geen
piloot geboren die blind bon vliegen
zonder instrumenten.
Hoog in die inktzwarte eenzaam
heid bukten de twee mannen zich
over hun instrumentenbord en hiel
den hun machine in horizontale
stand, voor hun levens vertrouwen
de op het flikkerende licht van een
kleine zaklantaarn.
Tegen de ochtend werden de omstan
digheden nog slechter, toen het dik
ke zwarte gordijn boven hen fel werd
verlicht door lichtflitsen, die op de
rand van de storm dansten en dan als
een zwaard door het wolkendek klief
den. Het vliegtuigje danste en sprong
toen het het hart van de storm nader
NA een paar rondsjes nam hij het
gas weg en vloog met een bocht
naar het veld. De toeschouwers
op de groöd zagen dat de machine veel
te snel ging om voor de afrastering en
de bomen aan het einde van het vlieg
veld te kunnen stoppen, Kingsford
Smith uitgeput na 35 half uur in de
lucht zag het ook. Met de Stille Oce
aan bijna overwonnen, stond hij nu oog
in oog met een ramp.
Voor het vliegtuig nit stormde ie
mand over het veld, misschien om
het te stoppen, misschien als een
waarschuwing. De wielen raakten de
grond halverwege, maar met die ho
ge bomen aan het einde was het te
laat om het toestel nog op te trek
ken. Toen zag Smithy dat de omhei
ning een bocht maakte en een stuk
open grond liet. Hy trok de ma
chine om en miste de schutting op
een meter. Het landingsgestel hield
het en zü waren in veiligheid.
Tegenslag
NA de grote afstanden welke zij
reeds hadden afgelegd, leek de
etappe naar Brisbane van 1500
mijl gemakkelijk. Maar eerst was er
een vertraging van twee dagen om een
bruikbaar stuk strand te vinden voor
de start en om de benzine per boot
naar dit strand te brengen Ditmaal,
met 3600 liter benzine, was de machine
niet overbelast en Smithy en Ulm wa
ren dan ook in de beste stemming. Zij
dachten in ongeveer 17 uur Brisbane
te bereiken.
De eerste tegenslag kwam, toen Lyon
mededeelde dat 't grondkompas, waar
op zij gedurende de vlucht hadden
vertrouwd, defect was. Smithy had dit
instrument altijd beschouwd als het
meest waardevolle van alle instrumen
ten.
Nu zouden zij moeten vertrouwen op
hun stuurkompassen, waarvan" zij wis
ten dat zij onnauwkeurig waren. Lyon
probeerde alles om de fout te herstel
len, maar het kompas bleef dienst wei
geren. Zou dit tijdens de eerste of twee-
Je etappe zijn gebeurd, dan zou Kings
ford Smith zeker zijn teruggekeerd
Maar nu, met de wetenschap dat de bol
le kustlijn van Queensland slechts 1500
mijl verwijderd was, en met het ge
loof dat goed weer was te verwach
ten, besloten zij verder te gaan.
Dit was de laatste etappe en heel Aus-
Land
NA 19 uur kwam het grootste mo
ment van hun vlucht de eerste
glimp van Australië. Een uur la
ter om 10.50 uur van de ochtend van
9 juni 1928 landden zü in Brisbane, de
geboorteplaats van Kingsford Smith,
die de dappere vliegers een hysterisch
welkom bereidde. Hun ambitie om de
eerste mannen te zyn die door de lucht
over de Stille Oceaan vlogen, was ten
slotte vervuld. Meer dan een kwart
miljoen mensen kwamen om hen toe
te juichen toen zii de volgende dag in
Sydney landden.
Zijn einde
MAAR voor Smithy en Ulm brach
ten de volgende jaren teleurstel
ling. Zij waren hun tijd vooruit.
Er waren nog veel meer pioniers-
vluchten, zoals de beroemde vlucht
van Kingsford-Smith met de KL.M.-
vlieger Evert van Dijk over de Atlan
tische Oceaan van Oost naar West, maar
zijn pogingen om een regelmatige lucht-
dienst te vestigen, faalden. Over het al
gemeen wegens gebrek aan steun. Er is
zelfs een tijd geweest, dat Kingsford-
Smith werd vernederd om mensen mee
te nemen op rondvluchten a 10 shillings
per vlucht en om in zijn levensonder
houd te voorzien, werd hij gedwon
gen tot een nutteloze bezigheid als het
breken van records.
In december 1934 stortte Charles
Ulm bij een nieuwe recordpoging in de
Stille Oceaan. Zijn vliegtuig werd
nooit gevonden. Ondertussen was Kings
ford Smith van zijn voetstuk als natio
nale held gevallen. Niet door enige per
soonlijke tekortkoming maar door de
ironie van het lot. De massa keerde
zich tegen de man die kort tevoren
voorwerp van haar kruiperige vleierij
was geweest.
Dit was in het bijzonder in Aus-
stralië het geval, waar na zijn falen
om in 1934 deel te nemen aan de Lon-
den-Melbournerace, vele betweterige
cynici klaar stonden om hem af te
schrijven als zijnde op zijn retour. Om
te bewijzen dat zij het mis hadden, be
sloot hij nog één laatste recordvlucht
te maken alvorens in dienst te treden
bij 'n luchtvaartmaatschappij. Hij was
nu 38 jaar en de inspanning van het
wedstrijdvliegen had zijn gezondheid
aangetast Maar de gedachte aan de te
leurstelling van het Australische volk
zat hem dwars. Als afscheiasvlucht
besloot hij met mede-piloot Tommy
Pethybridge te proberen het record
dat Scott en Campbell-Black in de
Melbournerace hadden gevestigd te
breken.
Hij begon de vlucht als een ziek man,
maar er was voor hem geen weg te
rug. In Allahabad was hy even achter
op Scott's tijd, maar nog steeds vol
vertrouwen dat htf het record met
ongeveer 4 uur zon kunnen verbete
ren. (Scott was in het laatste deel van
de route door motorpecb opgehou
den). Maar de start van Allahabad
was de laatste, welke Kingsford
Smith nog zou maken. Ergens boven
de Golf van Bengalen verdween zjjn
Lockheed zonder een spoor achter te
laten. Twee jaar later spoelde een
vliegtuigwiel op de kust van Birma
aan. De makers identificeerden het
als behorende tot het vliegtuig dat
door Kingsford Smith was gevlogen.