Jonge
gebrek
huisvrouw heeft
aan warenkennis
CÉPOt'm
Kraamverzorgster,
een blij beroep
KINDERKRANT
„Bruin worden" heeft
soms oranje resultaat
zegt zuster Hayette
Jeugd-
ontharing?
depilan
MARRON,
de soep-kabouter
10
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 23 JUNI 1962
(Van onze redactrice)
ZE WAS AAN HET STRIJ
KEN, toen we binnenkwamen,
zuster J. A. A. Hayette, uit
Goes, kraamverzorgster var
het Wit-Gele Kruis bij de fami
lie J. S. Rienks in Middelburg
Toen we gingen zitten dwaaldei
haar ogen aarzelend heen ei
weer tussen een stoel en ees
stapel strijkgoed.
„Vindt U het erg als ik bliji
strijken?" vroeg ze aarzelend.
En in één adem er bij: „Mijn
moeder zei me eens dat zittend
strijken zo lui staat. En eigen
lijk vind ik dat ook". Het is een
opmerking, die zuster Hayette
eigenlijk tekent: ze is zich wel
bewust van haar taak in het
gezin waar ze hulp komt verle
nen, ze kent de moderne huis-
houdtechnieken en alle moderne
zaken, die letterlijk en figuur
lijk in haar „kraam" te pas ko
men, zal ze toepassen, maar als
ze iemand en in dit geval dus
Zuster Hayette met op schoot baby
Sipko Johan Lodewijk Rienks. Één
jarige Welmoet heeft het helemaal
niet naar haar zin en driejarige
Xandra kijkt belangstellend toe.
haar moeder een plezier kan
doen, zal ze dat ook blijmoedig
doen.
Het is dus het beroep van zuste
Hayette, dat we ditmaal een
onder de loep willen nemen. Z
vertelt er vlot en enthousiast over.
Toen ze ongeveer vijftien jaar wa
wist ze al, dat ze „in de kraam" wi
Ie. Winkel of alleen huishoudelij
werk trokken haar niet zo zeer. „I
wilde iets, waar ik mijn hele persoc
voor in kon zetten", zegt ze.
En zo is het de kraamverzorging gi
worden. Hiervoor is vereist de pri
maire opleiding aan een huishoud
school of een daarmee gelijkwaardig
opleiding. Daarna volgt de cursus
theorie en praktijk van drie maan
den. Die cursus volgde mejuffrouw
Hayette op een internaat in Breda.
De minimum leeftijd hiervoor is
achttien jaar. De adspirant-lcraam-
vorzorgsters, die deze cursus met
goed gevolg hebben, doorlopen, be
ginnen dan aan haar praktijkjaar. De
eerste zes bevallingen verzorgen ze
ïog onder leiding van de leidster-do-
:ente, maai- daarna gaan ze alleen de
iraktijk in.
9 Eerste baby
De eerste zelfstandige hulp aan
moeder en kind wordt natuur
lijk wel wat zenuwachtig tege
moet gezien. „Toen ik voor het eerst
in de praktijk ging", vertelt zuster
Hayette, „had ik de pech, dat in dat
gezin net een kennis van me kwam,
die wist, dat ik net uit Breda was
gekomen. Dat was niet zo leuk, te
meer omdat de kraamvrouw het ook
te weten kwam. Maar alles is prima
verlopen". Spontaan vertelt ze, dat
ze de verjaardag van „haar eerste
baby'" niet zal vergeten.
In dat eerste praktijkjaar zijn de
kraamverzorgsters verplicht een
avond per week naar de cursus te
gaan. Als alles goed gaat krijgen ze
na dat jaar het begeerde insigne.
„Het is vaak hard werken", vindt
zuster Hayette. „Eigenlijk is het zo,
dat je na elk gezin (de kraamhulp
duurt tien dagen) recht hebt op twee
vrije dagen, maar het gebeurt wel,
dat daar geen gelegenheid voor is,
want nieuwe wereldburgers houden
daar geen rekening mee. Anderzijds
gebeurt het ook wel eens dat je meer
vrije dagen krijgt". Zuster Hayette
heeft het tot dusver niet erg gevon
den, als haar vrije tijd er bij inschoot.
„Het is zo'n fijn idee in een gezin te
komen, waar een baby wordt gebo-
ren. Er heerst altijd blijdschap waar
ik kom en het is prettig een gelukkig
§3zin achter te laten",
ver de contacten met „haar" gezin
nen is zuster Hayette ook al enthou
siast. „Het is leuk, als je onderweg
wordt aangehouden, door de jonge
vader of moeder, om je te vertellen,
dat alles goed gaat met de baby".
Het werk van de kraamverzorgster
bestaat in de eerste plaats uit de
hulp aan moeder en kind. Maar daar
naast heeft ze ook de zorg voor het
gezin. Eventuele andere kinderen
moeten worden verzorgd, er moet
eten worden gekookt en het huis
moet op crde worden gehouden. En
juist in die tien dagen komt er veel
bezoek om de nieuwe wereldburger
te bewonderen.
Dat betekent dus op en neer lopen
met kopjes koffie of thee. Veel lof
heeft zuster Hayette voor de kraam
heren, die liaar vaak de helpende
hand bieden. „Ze gaan bijvoorbeeld
de kamer stofzuigen of ze helpen met
de afwas", vertelt ze.
Aanpassingsvermogen
In dit beroep is een enorm aanpas
singsvermogen nodig. „Je moet
tenslotte van het goed gesitueerde
gezin zo over kunnen stappen naar
een gezin, dat het financieel bepaald
moeilijk heeft". Zuster Hayette zegt
het wat peinzend. Ze laat kennelijk
haar gezinnen even in gedachten de
revue passeren. „In het ene gezin eet
je met mes en vork aan een goed ge
dékte tafel en in het andere met een'
enkel mesje zo van de kale tafel. Dat
kan mij echt niet schelen, als de men
sen, waar ik kom, maar tevreden
zijn!"
Ze is er in de loop van het gesprek
toch maar even bij gaan zitten,
„want dat praat gemakkelijker". Met
een half oor is ze intussen boven,
waar mevrouw Rienks, baby Sipko
Johan Lodewijk, driejarige dochter
Xandra en ruim eenjarige dochter
Welmoet slapen. Van de verantwoor
delijkheid van haar beroep is ze zich
zeer bewust. De blijdschap, die ze in
haar werk ontmoet, is echter in het
leven van zuster Hayette de alles
overheersende factor.
(Advertentie)
-puistjes
PUROL-POEDER
(Van onze medewerkster)
]Wr evrouw E. A. Schadee-Hartree uit Den Haag is presidente
-y A van een organisatie, die de laatste tijd nogal eens „in het
nieuws" is en waarvan overigens elke Nederlandse huisvrouw
doel en streven zou moeten kennen: de Nederlandse Consumen
tenbond Zij is bovendien bestuurslid van het Consumenten Con
tact Orgaan, secretaresse van het International Office of Con
sumers Unions, viee-voorzitster van het kortgeleden opgerichte
Europees Bureau der Consumentenbonden dat de consument
zeggenschap in E.E.G.-aangelegenheden wil geven.
tenbond bij haar onderzoekingen
constructies tegen die zulke ongeluk
ken kunnen veroorzaken.
Een mogelijkheid tot bescherming
van de consument op dit terrein zou
de reeds van voor de oorlog dateren
de Electriciteitswet kunnen zijn
maar het essentiële punt van die wet
is nog altijd niet doorgevoerd. Daar
door is het nog steeds niet verplicht
dat elektrische materialen en toestel
len aan de zogenaamde KEMA-keur
voldoen; daardoor is de elektrische
veiligheid nog altijd een willekeurige
zaak. „Daardoor", zegt mevrouw
Schadee fel, „én mede door de eenzij
dige voorlichting kunnen er nog
steeds ondeugdelijke elektrische ap
paraten in de handel komen en ge
beuren er steeds weer ongelukken
met elektriciteit".
„Start voorlichting
op schooi"
Mevrouw Schadee is dus kind-aan-
huis bij de consumentenproblematiek
en daarom hebben wij haar visie ge
vraagd op een probleem dat onlangs
werd gesignaleerd in een Nederlands
weekblad: het ernstig gebrek aan
warenkennis bij de Nederlandse huis
vrouw, met name bij de jonge Neder
landse huisvrouw. Een „brandende
kwestie" die, merkwaardigerwijs,
door een man aan de orde werd ge
steld!
Voor mevrouw Schadee „een in
terview? met plezier, als het maar
niet zo'n melig verhaal over mijn
eigen persoontje wordt" blijkt dit
probleem een welkome aanleiding tot
het beklimmen van een paar stok
paardjes. Een van die stokpaarden
is de voorlichting op de Nederlandse
huishoudscholen: „de gunstige uit
zonderingen daargelaten werkt men
er bij de huishoudelijke voorlichting
nog maar al te vaak met ouderwetse
denkbeelden en verouderde voorbeel
den. En dat terwijl er toch genoeg
aanknopingspunten zijn met allerlei
aangelegenheden van deze tijd, zoals
de afbetalings- en financieringsme
thoden".
En de mannen
Ook lager en middelbaar onder
wijs, zo meent mevrouw Scha
dee, zijn bijzonder slecht aange
past aan de situatie, waarin de con
sument zich bevindt. „De voorlich
ting zou veel eerder kunnen beginnen
op de lagere scholen al. Een en
kel voorbeeld: de labelling van was
goederen is toch wel iets waarover
op visuele wijze voorlichting zou
kunnen worden gegeven. En niet al
leen aan de aspirant-huisvrouwen:
de mannen moeten ook het hunne
weten van warenkennis! Zeker in de
ze tijd, waarin de markt overstroomd
wordt mee steeds weer nieuwe tech
nische produkten
Al pratend komt de presidente van
de Consumentenbond bij een tweede
stokpaardje: de kwestie van de
„elektrische veiligheid" in ons land.
Steeds opnieuw gebeuren er ongeluk
ken met elektrische apparaten,
steeds opnieuw komt de Consumen-
Advertentie)
Eenzijdig
H"
Arriveer
n?! 20 "SjOF
als u
tegen reisziekte
(in da blauwe verpakking - iet op de juiste dosering
i/akantiefinanciën
Financiële vakantie-perikelen Dan
nog gauw even de brochure bestel
len. die door de Nederlandse Huis-
houdraad wordt, uitgegeven onder
de titel Vakantiebestedingen een
helder antwoord geeft op allerlei
problemen rondom het vakantie-bud
get Wie vijfenzestig cent over
schrijft op girorekening 228950 van
de penningmeester Stichting Neder
landse Huishoudraad te Den Haag
en daarbij duidelijk de naam van
de brochure vermeldtkrijgt deze
verzameling vakantievjenken zwart-
op-wit toegezonden.
KOELKAST IN
HUISKAMER
De jonge vrouw op deze foto
hoeft niet tussen zitkamer en
keuken heen en weer te lo
pen als ze haar gasten een
koud drankje wil voorzetten.
Ze haalt de gekoelde flesjes uit
een kleine, door een Neder
landse industrie ontwikkelde
„thermo-elektrische" koelkast,
die slechts 32 liter inhoud
heeft en waarvan de werking
geheel afwijkt van de zoge
naamde compressie- en a.b-
sorptie-methoden die in de tra-
ditïonele koelkasten worden
toegepast. De koel-elementjes
zijn samengevoegd tot een
thermo-batterijdie maar
zeven centimeter lang, vijf
centimeter breed en een cen
timeter dik is, en die de tem
peratuur in het koelkastje op
ongeveer tien graden brengt.
Ruimtebesparing èn stroom-
besparvng: want volgens de
fabrilcant verbruikt een derge
lijk koelsysteem op z'n hoogst
32 watt. Voor huisvrouwen die
te weinig technisch voorstel
lingsvermogen hebben om zich
in te denken hoeveel dit ver
bruik is: het komt overeen
met. de stroom die door een
kleine wandlamp wordt ver
bruikt.
lang. Waarom is men niet verplicht
om op geneesmiddelen de samenstel
ling te vermelden, zoals dat in Enge
land gebeurt? Waarom staat op de
buitenkant van een stuk zeep niet
het gewicht, zodat de huisvrouw zelf
kan controleren of een groter for
maat inderdaad voordeliger is? Weet
U, of een pakje boter en een stuk
kaas kleurstoffen bevatten?"
Eerlijk gezegd: we wisten het ant
woord op deze laatste vraag niét
In Duitsland zou een huisvrouw het
waarschijnlijk wei hebben geweten,
want daar boekt men al concrete
successen met de verplichte vermel
ding van „vreemde stoffen" op le
vensmiddelen.
Mevrouw Schadee noemt in één adem
nog veel meer voorbeelden: „Labels
op alle mogelijke soorten textiel zijn
nodig; centrifuges zouden eveneens
voorzien moeten zijn van een passen
de labelling; wie een blikje koopt
met een „complete maaltijd" zou op
het blik moeten kunnen lezen hoeveel
er van de diverse ingrediënten in ver
werkt ztjn
Mevrouw Schadee blijkt van A tot Z
thuis op de diverse terreinen die door
„haar" bond bestreken worden. Ze is
bovendien zelf huisvrouw en moeder
(„vier teenager-kinderen") en ze is
in haar privé-Ieven ongetwijfeld een
zeer „bewust" consumente... Een om
standigheid waarvan de Consumen
tenbond waarschijnlijk meer dan eens
profijt heelt getrokken!
r uishoudelijlte voorlichting: heb
ben we er werkelijk zo'n gebrek
aan, gezien het respectabele
lijstje van instituten die zich met het
adviseren van de Nederlandse huis
vrouw bezighouden?
„Instellingen zijn er genoeg", zegt
mevrouw Schadee, „maar hun me
thoden zijn vaak onvoldoende". En
als voorbeeld haalt ze de recente
kwestie van de aardappelprijzen aan:
„de voedingsvoorlichting over dit
punt is voor de huisvrouw bepaald
onvoldoende geweest! Met het ver
strekken van een paar recepten vond
men het wel bekeken radio en te
levisie hadden aan dit probleem veel
meer aandacht kunnen besteden".
Verder is er naar haar mening te
weinig coördinatie tussen de voor
lichtende organen: de diverse soorten
van voorlichting lopen vaak parallel,
men lijkt soms zelfs afkerig van sa
menwerking op dit gebied.
En dan is er nog het „éénrichtings
verkeer" in de voorlichting als we
dat zo mogen noemen. „Nog altijd
wegen de bezwaren van de industrie
zwaarder dan het consumentenbe-
Advertentie)
Maar dan modern,
veilig, snel en mild
met de prettig geparfumeerde
"n Hamol produkt uit Zwitserland
tube 1.50 en 2.95
KLEUR UÏT EEN FLESJE
(Van onze medewei-kster)
T-4 et leek liet ei van Columbus, een paar jaar geleden; plotseling ver-
schenen er allerlei middeltjes op de markt waarmee men bruin kon
worden zonder zon. 's Avonds Inwrijven, 's morgens zongebronsd wakker
worden het leek te mooi om waar te zjjn en dat was het dan ooit.
Do middeltjes eisten een uitermate voorzichtige hand van opbrengen, ze
vroegen bovendien om een gave huid; wie er ook maar een beetje non
chalant mee omsprong, kwam gestreept of gevlekt uit de „schoonheids
kuur" te voorsclijjn
In Parijs hebben de grote mode-ontwerpers reeds hun collectie confectie-
kleding voor de volgende herfst en winter getoond.
Op de foto: drie modellen uit de collectie van Guy Laroche. V.l.n.r.: pur
sang, een japon van zwarte en rose zijde, bewerkt met kant; pesage, even
eens een zijden japon; en masina, een mousseline robe bedrukt met een
bruin-geel motief.
De kunstmatige „bruinmakers" be
vatten een stof die de huid donker
der maakt en zijn dus bijzonder aan
trekkelijk voor degenen die niet om
de zonnestralen-zélf, maar om het
bruin worden in de zon gaan liggen.
Voor hen de volgende wetenswaar
digheden resultaten van een onder
zoek dat de Amerikaanse Consu-
sumentengids zijn gepubliceerd.
Bruinmakende middelen werken niet
op elk huidtype op de gewenste ma
nier in. Een vette huid Kan er gelig
van worden, een ander type huid
oranjekleurig. Weer een andere huid
wordt vlekkerig, een van nature niet
fraaie huid wordt er soms nóg lelij
ker van en op littekenweefsels heb
ben de middeltjes vaak geen enkel
effect. Het opbrengen van het mid
del is in veel gevallen ook een strui-
kelpunt: ongelijkmatig uitstrijken
kan vlekken veroorzaken.
Geen medische bezwaren
Het Amerikaanse onderzoek heeft
zich ook bezig gehouden met
een vraag die al spoedig na het
versclijjnen van dit soort middeltjes
is gerezen: zijn er medische bezwa
ren verbonden aan liet gebruik van
„bruinmakers?" Voor zover bekend,
zyn die bezwaren er niet; do werk
zame stof is op zichzelf niet giftig
en veroorzaakt blijkbaar geen over
gevoeligheidsreacties. Als die wel
voorkomen, zjjn andere ingrediënten
bijvoorbeeld liet parfum waar
schijnlijk de oorzaak. Het best kun
nen de preparaten eerst in kleine
hoeveelheden worden toegepast; de
reacties van huid en gestel kunnen
dan eerst even worden afgewacht
en bovendien kan men meteen een
beetje oefenen in de niociljike kunst
van het aanbrengen van deze mid
deltjes
Dit „voorzichtig beginnen" geldt ook
voor gewone zonnebrandoliën en
-crèmes. Men is al gauw geneigd
om te denken dat deze smeerseltjes
des te doeltreffender werken, naar
mate men er meer van op liet ge
zicht smeert. Ook hier is echter de
kans van overgevoeligheid voor
sommige chemicaliën niet uitgeslo
ten. Toepassen met mate en even
controleren hoe huid en smeersel
tjes elkaar verdragen, is hier het
advies.
Om de paar uur
Wel moeten de beschermende crè
mes steeds opnieuw worden
opgebracht om een volledig ef
fect op te leveren. Dat moet om de
paar uur gebeuren en ieder geval na
het zwemmen. Houdt er wel reke
ning mee, dat jaargetijde en stand
van de zon een rol spelen bij het
gevaar van verbranding! In deze
junimaand en ook in de maand juli
is de kans op verbranding het
grootst rondom het middaguur. De
stadsmens zal in zijn vakantie ont
dekken dat hij op het platteland
sneller verbrandt dan in de stad,
omdat roet cn rook in de grote stad
veel ultra-violet licht tegenhouden.
Hij zal misschien op een kwade dag
ook merken, dat hij bij lichte bewol
king of zogenaamd „heiig" weer veel
sterker verbrandt dan de bedoeling
was mist en heiïgheid namelijk
laten het ultraviolet licht vrijwel on
belemmerd door.
Nog een factor tenslotte die van in
vloed, is op het snel of minder snel
bruin worden: de terugkaatsing van
de ultraviolette stralen. Water kaatst
tweemaal zoveel terug als gras, vers
gevallen sneeuw viermaal zoveel als
water. En dat is dus de verklaring
van het feit, dat men in de bergen,
op het water en aan het strand de
meeste kans op verbranding loopt.
Er was niet één kabouter in het hele land van prins
Saffier, die zijn hartje niet sneller voélde kloppen toen
ze zïcli op liet grote plein voor het paleis van hun
vorst opstelden. O, niet dat ze zich ongerust hoefden te
maken hoor, want ze waren een dapper en vriendelijk
volk en tot ver over de grenzen van hun land waren ze
beroemd om de prachtige dingen die ze konden maken.
Maar toch
De prinses die naar hun land was gereisd en misschien
met prins Saffier zou trouwen stond bekend als het
meest verwende elfenmeisje op de hele wereld. Iedereen
wist hoeveel prins Saffier van haar hield en juist daarom
waren de kabouters zo benieuwd en ook een beetje be
zorgd of het haar in haar nieuwe land wel bevallen zou.
Regelbare ijzers
De Consumentengids geeft een nut
tig tipje over het strijken met zoge
naamde „regelbare strijkijzers":
Probeer bij het strijken van tere
stoffen eerst eens voorzichtig, of de
stof de temperatuur van de aange
geven stand inderdaad verdraagt.
Dit advies geldt niet alleen voor
ijzers met een onnauwkeurige tem
peratuurregeling, maar ook voor ap
paraten, die de gewenste tempera
tuur vrij goed leveren zelfs het
beste mechanisme lean ontregeld ra
ken! Wordt het ijzer midden op de
stof gezet dan is in zulke gevallen
het kledingstuk meteen radicaal be
dorven; wordt het eerst op een
hoekje of op de'binnenkant van het
materiaal geprobeerd, dan is de scha
de vaak nog wel te camoufleren.
„We zullen allemaal mee
helpen om het haar naar de
zin te maken", hadden zc
hun prins beloofd en daar
om waren ze nu naar hel
paleis gekomen, waar di
prinses dadelijk op de stoej
zou verschijnen om kennit
te maken met het volk var
prins Saffier. Toen ze op dc
trappen verscheen hielt
iedereen zijn adem in, wanl
nog nooit had één kaboutei
een zó mooi elfje gezien. Dt
prins stond naast haar ei
sprak zijn volk toe: „Ka
bouters", zei hij, „tot oj:
vandaag dacht ik dat ik
niet gelukkiger kon zijn dan
ik al was. Mijn volk was
het vriendelijkste en knap
ste kaboutervolk ter we
reld. Wat ik maar wilde
hebben konden jullie altijd
voor me vinden of maken
„Maar", ging de prins verr
der, „nu weet ik dat ik pas
helemaal gelukkig zal zijn
als Prinses Spirea mij r
vrouw wordt. En ook d&ar
moeten jullie me bij helpen;
vanavond voor de maan op
komt zal prinses Spirea me
zeggen of ze in ons land
blijft of niet. Het hangt van
jullie af, vrienden. Laat
haar zien, horen of proeven
wat ons land te bieden
heeft".
Eén voor één kwamen de
kabouters nu de stoep op en
boden de prinses een ge
schenk aan: kettingen nog
mooier dan de prins zelf
bezat, doosjes van het fijn-
:te hout, kleedjes van zil-
/eren spinrag gesponnen,
.childerijen die wel gepen
delde dromen leken en
tloemen die alleen kabou-
.ers weten te staan. Daarop
cwamen de muzikanten van
iet volk naar voren en
ipeelden hun zelfgemaakte
iedjes voor haar.
9e prins was opgetogen. En
Je prinses? Verlegen keken
Ie kabouters haar af en toe
van terzijde aan.
'te zei pas iets toen de
beurt aan Marron was om
zijn kunsten te laten zien.
Marron was de soep-kabou-
:er. „Vertel de prinses maar
eens, Marron", zei de prins
vriendelijk, „hoeveel soepjes
je maken kunt".
De rode wangetjes van
Marron glommen van trots
loen hij op z'n vingers be
gon af te tellen: „kastanje
soep, bosbessen-soep, pad-
destoeltjes-soep, rozebottol-
4oep, jónge berkentwijgjes-
soep, doveneteltjes-soep..."
De kabouters om hem heen
en ook de prins smakten
zachtjes met hun tong. Hij
zou misschien nog wel een
half uur zo doorgegaan
zijn, als de prinses niet op
eens met haar voet ge
stampt had en de prins aan
zijn mouw had getrokken:
„Genoeg!", riep ze, „wat
denk je eigenlijk wel van
me? Dat ik ga luisteren
naar zo'n kereltje dat over
soep praat? Je lijkt wel
«niet wijs om hem hier
te laten komen. Ik houd
helemaal niet van. soep".
Het was heel stil geworden
om haar heen en ook de
prins zag bleek, want de
soep van Marron, dat was
iets waar je nooit genoeg
over praten kon. Alleen
Marron zelf glimlachte en
zei: „Hoogheid, zo praten
alle mensen die mijn soep
nog nooit geproefd nebben,
wacht U maar eens af tot
TJ mijn prinsessen-soep
heeft geproefd. Als de prins
liet goedvindt ga ik nu da
delijk naar de keuken en
maak volgens geheim re
cept een soepje dat U nooit
meer vergeten kunt".
De prinses trok haar neus
op. „Als je soms denkt dat
je mij met een bord soep
kunt overhalen om in je
land te komen wonen, heb
je het mis", zei ze tegen dc
prins.
Zo draaide zich om en liet
alle prachtige geschenken
zo maar op de stoep van
het paleis liggen. Met witte
gezichtjes keken alle ka
bouters naar hun prins, die
zelf tranen in zijn ogen had.
„Laat haar vertrekken,
hoogheid", fluisterden de
oudste kabouters, die hem
in alle zaken raad gaven,
„met zo'n prinses zou U
nooit gelukkig kunnen
zijn".
De prins antwoordde niet,
maar trok zich treurig in
een kamer terug. De prin
ses ging haar koffers pak
ken en Marron ging naai
de keuken, „want", dacht
Hij, „gegeten moet er toch,
ook al zijn we ongelukkig".
Maar telkens weër zag hij
het treurige gezicht van
prins Saffier voor zich en
noorde hij de harde woor
den van de prinses. Daarom
liepen de tranen over zijn
blozende wangetjes en
merkte hij niet dat 'ze neer-
drupteri in zijn soepje vol
gens geheim recept.
„Hoogheid", zeiden do hof
dames toen de koffers van
cle prinses gepakt waren en
de koets al voorstond, „U
moet toch eerst nog iets
eten voor we de hele nacht
door de bossen terugrijden".
..O, best", zei de prinses,
„breng me maar iets".
„Er is alleen maar die soep,
hoogheid", fluisterde éen
van de hofdames die in de
keuken was gaan kijken.
„Dat kan me niet schelen",
zei de prinses. „Waarom
zou ik niet zo'n bordje van
die soep eten tegen de hon
ger? Ik laat me er alleen
niet door omkopen".
Met haastige happen at ze
de soep, zonder te proeven
wat ze at, trok haar neus
op en zei: „niets bijzonders
en hij is nog te zout ook.
BahLaten we maar
gauw gaan".
Üonder de prins gedag te
zeggen reed ze weg in haar
koets.
„Hoogheid, al heeft 'U ook
verdriet, U zult toch iets
moeten eten", zeiden de wij
ze kabouters tegen de prins,
die somber voor zich zat uit
te staren. De prins liet zich
een bordje van de soep
brengen. Zonder erbij na te
denken nam hij een hap en
sprong toen woedend op.
„Ze had gelijk!", riep hij,
„Marron is oen soep-koker
van niets. Proel' die soep!
Veel te zout! Veel te zout!
Ze had gelijk! Bij zo'n
mooie prinses had ik niet
met een soep-koker als
Marron mogen aankomen".
„Hoogheid, het komt dooi
de tranen van Marron",
fluisterden de wijze man
nen, „hij had zo'n verdriet
over wat de prinses gezegd
heeft dat hij aldoor moest
huilen en z'n tranen zijn in
de soep gekomen".
Maar de prins luisterde niet
en joeg z'n wijze mannen
weg, omdat hij vond dat ze
de prinses niet hadden mo
gen laten vertrekken nu
iedereen kon proeven dat ze
gelijk had. Huilend van
woede en verdriet liep hij
zijn paleis uit en de bossen
in.
Ondertussen was er met de
prinses in de koets iets
vreemds gebeurd. Ze waren
merkte dat haar ogen vol
tranen stonden. Driftig
veegde ze ze weg en liet de
gordijntjes van de koets
sluiten, omdat ze dacht dat
het van bet schelle licht
kwam. Maar even later
stroomden de tranen haar
over de wangen en had ze
het gevoel dat haar hart
zou breken van verdriet.
„Het is die soep! Het is die
soep!", riep ze, „het was
tranensoep, die ze me heb
ben- voorgezet! Ze hebben
het expres gedaan!"
„Dat geloof ik niet", zei
één van de hofdames, „ik
heb gezien hoe die kleine
soepkoker stond te huilen
in de keuken. Ik denk dat
het zijn tranen waren die do
soep tot tranen-socp heb
ben gemaakt".
„Maar hoe moet het nu?",
riep de prinses, „ik zal le
lijk worden van al die tra
nen en als ik thuis kom zal
mijn hele volk het zien!"
„Laten we wachten tot U
bent uitgehuild", stelde een
hofdame voor, „U kunt er
toch niet mee blijven door
gaan. Er zal heus wel gauw
oen einde aan komen".
Dc koets hield stil in hot
bos en de prinses huilde,
huilde en huilde, maar er
kwam geen einde aan. Het
was not of ze alle tranen
van het hele kaboutervolk,
van Marron en do prins op
haar tong proefde. En hoe
langer dat duurde hoe meer
zc begon te begrijpen van
het verdriet dat ze dat aar
dige volk had gedaan. Toen
zo daaraan dacht, huilde ze
écht .Het leek wel alsof het
bos haar snikken weerkaat
ste, want tussen de takken
door hoorde ze plotseling
het geluid van nóg meer
snikken.
„Houd op, houd op!", riep
vie prinses, „huil niet, wie
je ook bent, daar achter die
bcmen. Ik zal teruggaan en
alles goed maken. Ik zal de
kabouters zeggen hoe blij ik
met hun geschenken ben cn
dat zo het knapste en lief
ste volk van de wereld zijn.
En aan Marron zal ik ver
geving vragen en tegen de
prins zal ik zeggen
Maar wat ze wilde zeggen
hoefde ze niet meer te zeg
gen, want de takken bogen
opz(j en Jaar wés de prins.
De vreemde toverkracht
van Marron's tranensoep
hield op hetzelfde ogenblik'
op, want hun tranen droog
den en hun ogen straalden
alsof ze nooit hadden ge
huild.
En toen de maan even latei-
achter de wolken tevoor
schijn kwam had de prinses
allang gefluisterd dat ze
voor altijd en altijd in het
land van prins Safticr wilde
blijven en dat er geen dag
van haar leven meer voorbij
zou gaan zonder een soepje
van Marron.
MIES BOUHUYS.