Pastelkleuren in kniekousen KINDERKRANT y *1 ontharing? depilan Hfelvejfzofgd Koken zonder vuile pannen MOEDER VAN 13 KINDEREN WEET VAN AANPAKKEN PRIJS VERLAGING (A«) 'JJaqina /Heotótw) TERUG NAAR DE OUDHEID De vink met hetveertje Kleuterkleertjes nu ook met twist ZATERDAG 9 JUNI 1962 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 9 Voor vronwen-die-durven waar het de mode betreft, een ietwat ver bijsterend nouveauté: pastel- kleurige kniekousen van een ragdun soort nylon. Ze zijn er in bleekblauw, onbestemd geel en een soort roze, allemaal nogal waterige kleurtjeser zit een elastiekje met een knoopje door de bovenboord. Wie mocht den ken dat deze beenbedeksels een leuk snufje zijn om voor weinig geld „er bij" te hebben, heeft het mis: ze kos ten namelijk evenveel als een paai goede „gewone" nylons. Over het tegenkammen van het haar» het zogenaamde „touperen", is al zo veel gezegd en geschreven dat elke vrouw nu wel weet, dat het niet zo gezond voor het haar is. Maar omdat net kapsel nog altijd een beetje bol moet staan om modieus te zijri. laat ze het steeds weer (lijdzaam!) op deze manier opmaken. Een veel sim peler (en gezonder) methode om het haar toch wat volumineus te laten lijken is de volgende: buig het hoofd voorover, borstel het haar tegen de draad in tot het allemaal over het voorhoofd hangt en kam of borstel het dan in de goede richting en in model. Vooral een kort modern kap sel laat zich op deze manier vaak heel gemakkelijk opmaken. En gaat U bij dat „tegenborstelen" even voor een open raam staan, zodat het haar frisse lucht krijgt, dan is dat volgens sommige schoonheidsspecialisten dubbel goed voor de haardos. Nog een vakantietip, ditmaal afkom stig van het voorlichtingsbureau voor de voeding: wie een reis naar het buitenland op het programma heeft staan en zich straks aan de na tionale keuken van het vakantieland zal wagen, doet er goed aan om in wat minder gecultiveerde streken geen water bij de maaltijd te drinken. Mineraalwater, vruchtensap, een „fris drankje" of een glas wijn zijn beter dan gewoon water, omdat dit laatste niet overal voldoende gezui verd is. Bij de vishandelaren staan de rood- wït-blauwe tonnetjes weer buiten en dat betekent de aanwezigheid van het „nationaal zeebanket", de nieuwe haring, die in deze dagen door hon derden Nederlanders weer met ge juich wordt ingehaald. Meestal om zomaar uit-de-hand of op een boterhammetje te worden ge geten, een enkele keer ook om vol gens de regelen der kunst „op ijs" te worden opgediend: een procédé dat in elk bonafide kookboek staat om schreven. Over dit ijzige procédé wil len wö het even hebben, want de vis handelaar-zelf is maar zelden pro pagandist voor deze wijze van opdie nen. omdat de vis hierdoor aan smaak en aan soepelheid verliest. Wie met alle geweld toch eens de haring op deze kookboeken-manier wil opdienen, legge de visjes op het laatste moment op het ijsblok en Maar dan modern, veilig, snel en mild" met de prettig geparfumeerde 'n Hamol produkt uit Zwitserland tube 1.50 en 2.95 POEDER - ZALF - OLIE - ZEEP consistentie verliest Vakantietip voor haar, die met man en kindertjes de vakantie aan zee gaat doorbrengen: vergeet niet, dm kindertjes dan altijd, want mocht de zon het nog in haar hoofd krijgen om eens een hele dag lang te schij nen. dan verbrandt de kinderhuid aan het strand ongelooflijk snel. Met een luchtig wit bloesje dat met geregelde tussenpozen eens een uurtje over het kinderbadpak wordt aangetrokken, voorkomt men dat schouders en rug van het kroost op min of meer ge vaarlijke wijze verschroeien. En het fijne van zo'n bloesje is, dat het de kinderen in geen enkel opzicht in hun bewegingsvrijheid hindert. Op een shoio van Worht in Londen toonde model Jon Langberg deze t „koningin Nefertitie-hoed" met bijpassende „Cleopatra-juioelen", die de j vrouw der schepping als ze ook nog een bijpassende jurk draagt, trans- J formeren tot een klassieke Egyptische. (Advertentie) m.et de royale extra lengte (Van onze medewerkster) Groenten eu fruit, kip en visfilets in dïepvriesverpakking zijn ook voor de Nederlandse huisvrouw alweer geruime tijd vertrouwde zaken en met name werkende vrouwen en alleenstaanden die over een koelkast beschik ken, hebben voordeel van zulke produkten. In Amerika is men natuurlijk alweer een stapje verder: daar kan de huisvrouw desgewenst koken, zonder haar pannen vuil te maken. der dat dit veel keukenarbeid met zich meebrengt. In een koelkast moet een voorraadje van bevroren gerech ten gereed liggen; als de klant zijn keuze heeft gemaakt wordt zijn maaltijd-in-polyester-zak in een pan met kokend water gelegd en na een paar minuten kunnen de hongerige gasten aanvallen. De zakken hebben aan de bovenkant een sleuf en aan de onderzijde een brede flap, waardoor ze na het verwarmen gemakkelijk te hanteren zijn. Eén voorbeeld van koken-zonder- vuile-pannen is kipperagoüt in een polyester zak. Op de zak staat, behal- ve de gebruiksaanwijzing, nog te le zen dat de volgende ingrediënten in het gerecht zijn verwerkt: kippevlees, kastanjes, champignons, soepgroen ten, versé volle melk,- room, kippe- bouillon, boter, Parmezaanse kaas, citroensap, kruiden en nog enkele andere zaken. Aan het slot van de opsomming wordt nog nadrukkelijk vermeld, dat het gerecht bevroren moet blijven tot het moment van be- Soep uit een polyester-zakje Ze koopt diepgevroren soepen en complete maaltijden in een nieuw soort polyester zakken die te tegen etenstijd in heet water of in een war me oven op temperatuur brengt. Is de goede temperatuur bereikt, dan wordt de zak opengesneden en kun nen soepen of maaitijden meteen op de borden worden gedeponeerd. Dek schalen komen er dus al evenmin aan te pas. VOOR KANTOREN Niet alleen aan huisvrouwen, ook aan grote bureaus en kantoren hebben de uitvinders van het nieuwe verpak kingsmateriaal gedacht. Ze stellen zich voor dat die bureaus en kanto ren kleine cafetaria's zouden kunnen inrichten, waar het personeel kan kiezen uit verscheidene menu's zon- Blauwwit streepje door badmode Wie met het kopen van een bad pak geaarzeld heeft tot op dit moment, kan nog meedoen aan een nieuwe stroming in de bad- mode-1962: de „marine-stijl". Die stijl wordt vertegenwoordigd door blauw-witte badpakken, sommige geheel blauw-wit- gestreept, ande re met een effen onderstuk en ge streept bovenstuk in deze twee zomerse kleuren. Is het badpak al eerder gekocht geen nood, dan kan men tóch nog een beetje meedoen aan de nieuwe mode. Grote blauwwitte badtassen zrjn namelijk ook „en vogue", witte biezen kunnen een (oud)" marineblauw zonnejurkje gemakkelijk de „marine-look" ge ven. Er is bovendien frisse blauw wit gestreepte badstof per meter te koop, zodat niets ons weer houdt om aan de badgarderobe een modieus nootje toe te voegen: in de vorm van zelfgemaakte handdoeken, badlakens of badjas- jes. reiding, en dat het na tussentijds ont dooien niet opnieuw kan worden „ingevroren". Een moeder van twee of drie rak kers is gauw geneigd te zeggen: „Ik heb er de handen meer dan vol aan!" Een moeder van een groot gezin zal wel eens willen weten „hoe die andere moeder" dat nou klaar speelt" en daarom zijn wjj eens gaai praten met mevrouw Ruytenburg. Deze moeder van dertien laat ziel, niet van de wijs brengen door de zorg voor haar kindertal, ,,'t Is wel goed hoor!" is haar stopwoord en daar handelt ze ook naar. Er is geen kleuterschool in de buurt en daax-om zjjn alle zeven kleinsten nog bij moeder thuis. De zes oud sten, van wie twee tweelingen, gaan naar de grote school. De jongste tweeling ligt overdag in het iedikantje of in de wagen, voor de kleine jongetjes van respectieve lijk één en twee jaar is een spcelren gemaakt (anders lopen ze de grote weg op) en twee meisjes van vier jaar ravotten in de ruime tuin, als het tenminste goed weer is! In het andere geval amuseert het kroost zich dikwyls in dc bakkerij. Ze komen dus óf zwart van het zand óf wit van het meel binnen. En elke dag weer geven ze op deze manier alleen al hun moeder handen vol werk. n Beetje vroeg opstaan, dat is het '.iele stuk!" zegt moeder Ruytenburg laconiek. Half zes komt zij haar bed uit. Eerst maakt ze dan de kinder- was aan kant, dan krijgt de jongste tweeling het bad en de fles (de kin deren worden op hun zij gelegd en de Hes wordt zodanig in het Iedikantje gelegd, dat ze die zonder moeders nulp kunnen leegdrinken) en daarna slaat de klok wel zo ongeveer zeven uur. Dat is de tyd waarop de rest van de kinderschaar uit de veren komt. In de anderhalf uur tyd, die er is vóór de oudsten naar school moeten, wordt er ontbeten en gewerkt. Als liet zestal op weg is naar school is de kamer gedaan, de gang en de trap, zyn de slaapkamers aan kant en is Je ontbytboel afgewassen en opge ruimd. Dat is het werk van de kin deren; dat is zo vanzelfsprekend, dat er niet eens over wordt gepraat. Mevrouw Ruytenburg doet dan zelf nog de keuken en andere dingen, die de kleine handjes niet zo goed kun nen verrichten, „O, ja, maar dat is dan gemakke lijk", zegt U misschien. Maar denk dan ook eens aan het naai- en ver- stelgoed van dertien kinderen. De jongsteD zorgen voor een om- Advertentie) Een gezin dat vijftien leden teltis geen zeld zaamheid, en een kinderrijke familie telt ook wel eens een aantal tweelingen. Geen reden dus om er meer dan gewone aandacht aan te schen ken. Maar dat gebeurde nu juist wel ten aanzien van de familie Ruytenburg in de Magrette bij Axel, dank zij het geschenk namelijk van konin gin Juliana ter gelegenheid van de geboorte van de vierde tweeling in dit gezin. Zoals wij reeds meldden stuurde mevrouw Ruytenburg het ko ninklijk paar een gelukwens met zijn zilveren huwelijksfeest én een geboorteaankondiging van de vierde tweeling. De oudsten, twee meisjes worden binnenkort elf jaar, de jongste tweeling is bijna twee maanden. In ruim tien jaar zijn in het gezin Ruytenberg dertien kinderen geboren. ik heb toch zeker mijn pluimpje om mee door de wereld te komen?" Z'n moeder drong nog een paar keer aan dat hij met de anderen zou gaan spelen en dat hij met zijn broertjes mee zou gaan, die zo knap v.-aren in het vinden van hapjes, maar Diets lachte haar gewoon uit. „Nou, moeder, dan kunnen we niets meer voor hem doen", riep vader Vink en hij trok zijn vrouw bij haar vlerkje mee. Ze moesten naar een bruiloft aan de andere kant van het bos en Diets zucht te van opluchting toen hij ze eindelijk zag verdwijnen boven de boom, waarin hun nest was. „En nu denken ze natuur lijk dat ik hier rustig ga zitten wachten tot ze weer terug zijn", lachte Diets, „nee, vader, nee moeder, dat heb je mis. Ik heb allang begrepen dat er voor mij heel andere dingen zijn weggelegd. Er moet een wereld bestaan waarin iedereen 'begrijpt wat een vink met een veertje bete kent. Het leven tussen al die ge wone vogels die fluiten en vliegen bevalt mij niet. Weg weg naar het land van de bijzondere vogels". Met die woorden zette Diets zich van de tak af. Echt vliegen kon hij nog steeds niet en hij fladderde dus maar zo wat en liet zich een beetje met de wind meedragen. Er was nogal wat wind en zo kwam hij toch nog een heel eind. Hij bracht het zelfs tot op een vrachtwagen met grote graanzakken, die net even stil stond op de weg buiten het bos. „Alsjeblieft", hijg de Diets, toen hij ontdekt had hoe makkelijk het was om een gaatje te pikken in de zakken, „zie je nou wat een bijzondere vink ik ben. Luilekkerland staat voor me open. Hier heb ik meer graantjes dan ik in mijn hele leven zal kunnen op eten. Ik ga hier nooit meer weg." Op dat ogenblik klom de chauffeur van de graanwa- gen achter het stuur. Hij keek nog even om of alles in zijn laadbak in orde was en toen zag hij Diets. „Tsjpnge", riep hij, „wat een prachtig vinkje! 't Is vast een "hèel bijzondere vogel. Die moet ik hebben." Diets had het veel te druk met zijn graantjes en pas toen het opeens pikdonker om hem heen werd, schrok hij op. De chauffeur had zijn pet over hem heenge- gooid- Diets zat gevangen. In een lege jute zak, waar maar weinig licht en lucht doorheen kwam, hobbelde hij de hele dag op de bank naast de chauffeur. En wat er 's avonds met hem ge beurde was eigenlijk nog veel erger. De chauffeur zette hem in een kooitje en hing hem voor het raam in zijn kamertje. Ja, Diets kreeg wat graantjes, een blaadje groen, een bakje water en mooi wit zand op de vloer van zijn huisje, maar wat geef je daarom als je weet dat andere vinkjes krijgertje spelen en elkaar nat spatten in een vijvertje in het bos En wat geef je om een pluim pje op je kop als je achter de tralies zit en alleen maar de muur van het huis aan de overkant ziet? Diets at niets, Diets dronk niet, Diets keek niet eens op als de mensen buiten stilston den en elkaar op het mooie vogeltje wezen. Ja toch, één keer keek hij op, toen er een klein meisje heel lang had staan kijken en door het open raam begon te roe pen. „Meneer", riep ze te gen de chauffeur die aan tafel zijn pijpje zat te ro ken, „meneer", dat is een vink. Die hoort helemaal niet in een kooitje. Hij hoort in het bos." „Dat een vink?" riep de chauffeur terug, „en dat pluimpje dan? Heb je ooit een vink met een pluimpje gezien? Niks hoor, dit is een heel bijzondere vogel". „Dat pluimpje is maar toe val. Ik denk dat dat arme vogeltje het veel liever niet zou hebben", riep het kleine meisje. Op dat ogenblik liet Diets een heel zacht en treurig gefluit horen. Ook de chauffeur keek nu naar hem. „Geloof je heus?" vroeg hij aan het kleine meisje. „Heus", zei ze, „en geeft U hem mij nou maar. Ik ga op mijn fietsje naar het bos. Je zult zien hoe blij hij is als hij zijn vriendjes ziet." En dat was waar. Nog nooit streek een vinkje zo blij tussen de andere vogels bij de vijver neer als Diets toen het kleine meisje hem wij- liet. „Hé, dat is de vink met het veertje", floot iedereen, maar Diets schud de zijn kopje en stak het met pluimpje en al in het water, „Niks hoor," riep hij toen hij weer bovenkwam, „een vink, een gewone vink. En wat is fijner?" „Niets", lachten alle vogels om'hem heen en van die dag af wordt er niet meer gepraat over het pluimpje en als soms een vreemdeling in het bos komt en verbaasd stilstaat en er Diets naar vraagt, dan zegt hij zelf, zo langs zijn snaveltje weg: „O, dat pluimpje? Niks bij zonders hoor". Mies Bouhuys. Mi» BL&M U InlrtJ Voor vrouwen die durven Miatuurlijk hebben alle vinken veertjes, maar Diets had één bijzonder veertje en daarom heette hij al van de eerste dag dat hij uit zijn ei gekropen kwam, de vink met het veertje. Het. was eigenlijk de schuld van zijn móéder. Toen haar vier kinderen één voor één de schaal van hun eitje braken en de wereld inkeken, had ze het meteen gezien. Op het verder nog helemaal kale kopje van Diets, de oudste, groeide een heel klein paars pluimpje. Met je blote oog kon je het bijna nog niet eens zien, maar mevrouw Vink liet iedereen tot op de rand van het nest komen en ze drukte er de vrienden en kennissen met hun ogen en snavels op. En zo kwam het dat er al van het begin af aan in het hele bos werd gepraat over de vink met het veer tje. En toen het kleine pluimpje begon te groeien en niet glad op het kopje van Diets bleef liggen, maar er als een echte pluim bovenop bleef staan, werd er natuurlijk nog veel meer gepraat over dat wonder lijke vinkje. Dieren die zich anders niet zo gauw met de vinken- familie zouden bemoeien kwamen aanzetten, omdat ze er over hadden horen praten. Verre familieleden uit andere bossen maakten een tochtje om hun bijzon dere neef te zien; de hele dag piepte en floot het om de oren van de kleine Diets. „Ach, kijk toch eens". „O, wat een mooi pluimpje". „Nee, maar het is heus waar, het is een heel bij zonder vinkje." En zo ging dat maar door cn het is geen wonder dat Diets, nog voor hij vliegen kon, al een verbeelding had, van heb ik jou daar. Hij vond het zelfs helemaal niet nodig om aan de vlieglessen mee te doen. „Ach, moedei-," riep hij, „waarom zou ik gaan vliegen? Iedereen vindt me zó bijzonder dat ik toch wel, altijd vriendjes om me heen zal hebben en iets te eten krijg je heus ook wel als je zo'n pluimpje hebt." Op dat ogenblik begon me vrouw Vink voor het eerst een beetje bang te worden dat ze té veel drukte had gemaakt over het pluimpje van haar zoontje. „Luister Diets", zei ze ernstig, „dat pluimpje is natuurlijk heel mooi, maar je zult er niet ver mee komen. Leer daar om vliegen en fluiten zoals je vader en ik. Kijk uit je ogen waar gevaar is en waar eten te halen is net als een vink "onder pluim pje dat doet". Maar Diets had zijn oren veel te wijd open gehad voor alle stemmetjes die hem bewonderden en hem een heel bijzondere vink hadden genoemd. „Wat we ten mijn vader en moeder ervan?" dacht hij, „zij heb ben toch zeker geen pluim pje zoals ik?" En voor zijn drie broertjes en zusjes, die zo ijverig bezig waren met de fluit- en vliegles had hij helemaal geen goed woord. „Laat ze maar ploeteren," lachte hij in zichzelf, „zij hebben het nodig. Maar ik, De tweelingen, v.l.n.r.: Willy, Han- ny, Laura met kleine Rein op schoot, Francien met Netty, Leny en Elly. (Foto P.Z.C.) vangrijke luierwas, twee flessekinde- ren vragen om de zoveel tijd aan dacht, sokken moeten gestopt, trui tjes gemaakt, knoopjes aangezet, nemdjes versteld, schoenen gepoetst, beddegoed gewassen ramen gezeemd en het eten moet worden gekookt voor dit grote gezin. Dan hebben we het nog niet gehad over de financiële consequenties van dit grote kindertal. Vader Ruytenburg heeft samen met zijn zwee broers een bakkerij. Hij en zijn gezin kunnen er van komen, maar het is wel uitkijken. Kinderbijslag krygt dit gezin misschien binnenkort, maar tot dusver nog niet. Drie kinderen gaan dit jaar mee met een schoolreisje, dat acht en een halve gulden per kind kost. Ruim 25 ineens alleen voor een school reisje? „Ga 't zelf maar verdienen!" zeiden vader en moeder. En dat ge beurde. De kinderen brachten in hun vrije tijd 42 bijeen door bieten uit te dunnen bij boeren in de omtrek. Zo gaat dat in een groot gezin, waar de kinderen leren aan te pakken. In de paasvakantie hebben ze dat dan weer eens getoond. Normaal maakt hun moeder in de winter de zomerkleren voor haar kroost. Dit maal was daar door ziekte niets van gekomen. In de vakantie na men de kinderen hun moeder het werk zoveel mogelijk uit handen en in drie dagen tijd maakte zij acht jurken. ..Rommel kan ik niet verdragen", zegt mevrouw Ruytenburg beslist. „Als er éón thuiskomt, dié zyn jas onder do kapstok gooit; hij zal die jas ophangen, al moet ik 't kind daar voor van de andere kant van de Magrette ophalen!" Jawel, moeder heeft er de wind goed onder cn dat is nodig ook in een ge zin van derlien kinderen, die uiter aard wel kattekwaad uithalen en brutaal zyn en ondeugend. Oolc de kinderen hebben hun eigen modelijn. Die is als mama's zomer- mode, maar dan in 't klein. Plooirok jes. ja zeljs de twist rok behoren tot de garderobe van onze kleine meis jes. Links een zomerjurkje in een dessin van autootjes en boompjes. Het jurkje heeft een verlengd lijfje en een zogenaamde twistrok. Rechts een lang lijfje op een plooirokje. Het gebruikte materiaal is donker gedes sineerde katoen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 5