Henk de Best: onvergetelijke en verschrikkelijke laatste ronde J «clirijveu PMÖ44G PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer IN DE GREEP VAN DE ANGST W PRO ViNCIALM ZEEUWSS COURANT MAANDAG 21 MEI 1962 In een nauwe Amsterdamse zijstraat, in een kleine waf vergeten sigarenwinkel, vonden we Henk de Best (57) en zijn vrouw. En hiermede von den we ook een diep-menselijk verhaal, dat in een „Dit is uw leven"-uitzending allerminst een slecht figuur zou slaan. De grote en zwaar gebouwde man, die voortdurend de indruk maakt, licht aangeschoten te zijn, was in de 20-er jaren reeds op 17- jarige leeftijd kampioen zwaar gewicht boksen van Nederland en bleef nadien 3 jaren ongesla gen. Er waren reeds mensen, die in hem een talent met een grote toekomst ontdekten. Ja, men fluisterde zelfs in zijn omgeving, dat hij bij verdere rijping en strenge training misschien wereldkampioen zou kunnen worden. Maar reeds op 21-jarige leeftijd was Henk de Best uitge teld. Zijn carrière was na een aantal harde klappen afgelopen en hij moest als ziek en gebroken man verder. De hele Nederlandse sportwe reld kwam destijds in opstand en vroeg: hoe kon dit juist met hém gebeuren...? Waar ligt de fout, dat hij op een gegeven ogenblik in Dortmund de gena deslag kreeg, die voor hem in de volle zin des woords de „laatste ronde" zou worden...? Wel men was er toen gauw_ mee klaar. Hei was allemaal „eigen schuld" van Henk de Best, want hjj had zus moeten doen, zo moeten doen en dat moeten nalaten. Maar hij maakt zich nog kwaad, wanneer hij in vergeelde kranteknipsels de me ningen van de „officials" leest. Hoewel alles ongeveer 40 jaar geleden is, beleeft hij bij het sluiten der ogen nog vaak het moment, waarin hij zichzelf met uiterste krachtsinspanning dwong, op de been te blijven. En dan hoort hij ook weer het gejoel van het publiek en het geluid van de gong, alsof alles gisteren gebeurde Hoewel Henk de Best langzaam praat en zijn reactievermogen wat vertraagd is, is hij geestelijk in orde. Volgens zijn vrouw wordt zijn geheugen de laatste tijd steeds beter en h(j wist ons dan ook haarfijn alle jaartallen en bij zonderheden uit zijn bewogen jeugdperiode op te dissen. Uit de jonge eerzuchtige bokser van toen groeide een gerijpt man. die zegt: „Ik houd van de bokssport... zuiver als sport. Maar ik verfoei wedstrijden, waar men elkaar toetakelt en op een knock-out loert. Dat is dwaas en ongezond... daar ligt de fout, dat ik zo vroeg de laatste ronde moest ingaan..." Henk de Best heeft voor zichzelf alles scherp uiteengerafeld. Wan neer hij dagelijks op zijn fiets met XXXXXXXXXXXXXXXX200000000QCOC0CO0000QQ00(XX de zware zijtassen zit om bij be paalde grote bedrijven en liet bo decentrum sigaretten af te leve ren („het moet wel, want ons winkeltje heeft haast geen klan ten"), haalt hij zich de betrekke lijkheid van roem en eer voor de geest. Dan zegt hij tot zichzelf de dingen, die hrj ons thans ook bij dit gesprek voorhoudt: „Je weet niet, wat je aan wil en geestelijke krachten verbruikt om je na een noodlottige seconde in de boks- ring staande te houden... de weer stand, die je dan opmaakt, heb je later zo hard in het leven nodig... maar dan is er haast niets In 1924 bokste ik te Parijs tij dens de Europese kampioen schappen tegen de Deense kampioen Petersen mijn derde partij. De man stond bekend om een keiharde punch en ik kreeg in de tweede ronde een treffer, die een felle stekende pijn in mijn schouder opriep. Hiermede was de wedstrijd eigenlijk afgelopen, want ik was mijn concentratie kwijt en huppelde maar wat rond, zodat ik nog blij mocht zijn, op punten te verliezen. Daarna stond er nog een ontmoe ting om de derde of vierde plaats met de Argentijn Porzio op het programma. De man, die een stuk groter was dan ik, had zoals we reeds bij de weging vaststelden een kop, die je moeilijk kon missen. Maar ik klaagde over mijn arm, ik amper kon op tillen, waarna al gauw geroddeld ik het altijd sportief opmaar het publiek wilde de harde knok ker De Best zien.... knokkend ben ik overgiens ook kampioen van Nederland geworden Wel, die Rudi Wagner gaf me geen kans. Hij sloeg me vierkant over de touwen met een luide en harde klap zo de orkestbak'in... dat gaf een enorm tumult... maar het werd zwart en rood voor mijn ogen en ik dacht: ik, Henk de Best, ik zal hét ze toch laten zien... doorvechten... Dus ik krab belde weer terug in de ring, waar mijh tegenstander briesend als een roofdier, dat zeker is van zijn prooi mijn komst afwachtte en mij eenvoudig als een vod aan puin sloeg..." Hiermede was het gebeurd. Ter wijl de buitenwacht nog oreerde, „dat Henk de Best wel iets van zijn eerste k.o. zou leren", was het scherm over een veelbelovende bokscarrière a! gevallen. Slechts thuis wist men het: het hoofd van Henk doet af en toe zo raar, terwijl soms zijn linkeroog zo maar dichtvalt en hij over het hele lichaam gaat trillen. Toch kwamen er nog een paar wedstrij den, die echter wel lang op zich lieten wachten. Door geldnood ge dwongen stapte hij opnieuw in de ring en werd jammerlijk versla- werd, dat ik bang zou zijngen. Zo kwam dan op 30 april de Henk de Best... de winkel is zo stil, dat de •papegaai ge rust wat beicegingsvrijheid hebben mag. En verder zegt hij ook dit: „Je geest gaat zich ongemerkt aan passen b\j de klappen, die je krygt. Er ontstaat een geestelijk incas seringsvermogen en Inert nede ook een andere mentaliteit. Je denkt dan, dat je steeds harder en har der wordt Indien het thans een bokser met deze instelling gelukt misschien wel boven zijn kracht een ster ke tegenstander te verslaan, roept iedereen: die man is groot...! Die moeten we tegen een nóg sterkere laten uitkomen. Dan komen de klappen, maar hij moet verder te gen goede tegenstanders en krijgt opnieuw klappen... Zoiets gaat dan als een mes door je ziel. Ik bang...? Een Henk de Best bang.Tegenwoordig zou je erom lachen... maar toen... ja toen zat je met dat duiveltje van die' eerzucht... Ik zou het eens laten zien. Het publiek van het Vélodrome d'Hi- ver zou waar voor zijn geld krij gen. Voor mijn vertrek had de Engelse trainer Johnny Basham mij geleerd, hoe je moest skiffe ren en links eh rechts crossen. Ik bokste boven mijn kunnen een ge weldige party... alles op mijn wil en mijn eerzucht... Iedere klap op die lelyke kop van die Argentijn was raak. Maar toch werd ik on der luid protest vgn kgt püyi(ék tot verliezer op punten verklaard. In ons land werd hij enthousiast ingehaald. Een man met „zo'n lichaam" moest pdof worden...! „Mijn uiteriyke verschijning werd weer evenzeer bewonderd als toep is als pasgeboren baby van 16 pond in de wieg lag... toen moegt ook iedereen dat wonderkjnd zienje zou -dus kunnen zég gen, dat ze al vroeg begonnen, mij te verknoeien..." Maar goed hy werd prof en werkte zich in snel tempo hoger. Hetzelfde jaar leverde verschillen de gewonnen partijen op, hoewel dc wedstrijd tegen Clerici te Mi laan onbeslist eindigde en bti 'n Den Haag door de sterke Belg Pierre Charles verslagen werd. „Het volgende jaar won ik echter aan de lopende band. Op 4 april behaalde ik een groot succes en versloeg de Duitse geweldenaar Rosemann. die Max Schmcllng neergekregen had. Iedereen stond me de hand te schudden en ik had het gevoel wat dwaas achteraf met mijn vuisten de wereld tc kunnen bedwingen. Weldra stapte ik gerust te Dort mund tegen de keiharde Rudi Wagner in de ring. Ik l»en zelf nooit echt haid geweest.... jk moest eerst een klap krijgen en lijfelijk gevaar voelen, voordat ik ging knokken. Aanvankelijk ngm trieste wedstryd te Hannover, die het definitieve einde betekende. ee» kwam ik tegenover Rosemann te staanik kpn er fjOO gulden mee verdienen. Mijn hoofd trilde toen zo, dat ik de band bij het spreken tegen de kaak moest houden. De Duitse manager zag het en had met mij te doen, zodat hy zei: Iaat je maar in de eerste ropde uittellen. Dat heb ik ge daan. Binep twee minuten lag ik na een lichte tik plat en werd de hapddoek in de ring geworpen. ayn geld en wist, dat het Ik nam niyn L afgelopen was.... altyd... afgelopen voor Zo werd Henk de Best meerderja rig. Als een wrak een vaste klant van verschillende doktoren en ziekenhuizen. Op 26-jarige leeftijd leerde hij zijn Anny ken nen, doch moest nog steeds bij het spreken een lucifershoutje tussep de tanden nemen, daar an ders zijn kaak machteloos naar beneden viel. By voorkeur ging hy slechts 's avonds de straat op, want hy voelde zich in het donker zekerder dan overdag, daar hij dan minder opviel..." „We zijn eerst in '39 getrouwd. Na de dood van haar vader, die tegen onze verhouding was, daar ik voor haar toch niet de kost zqu kunnen verdienen. Ik heb steeds gehoopt, beter te worden, maar van die medicynen kom je moei- iyk af. Ja, later zeg je: die wedstrijdsport is afschuwelijk, hoewel het boksen op zichzelf als een gezonde trai ning voor geest en lichaam toe fe juichen valt.... maar waarom elk aar afmaken en vernielen En.... wat blyft cr van al je eer zuchtige dromen van toen over...? Hier in de winkel ziet U nog een oude vergeelde boksfoto van mu, toep ik 17 jaar was. En ik heb ook nog een paar bekertjes.... Dat is al.... maar jk kyk cr lievejl »i©t ipeer naar, want ik haat die dom me eerzucht pu, óm ten koste van alles van een ander mens te willen Wippen aoocaxx»oo<xxxx>ax)o<x)öooooooamxx5oamxx5axx)^^ RADIO- EN T.V.-RUBRIEK 3\ove\i, 31 en eu.... Televisie Het journaal en het weer om acht uur. A.V.R.O.'s Televizier om tien voor half negen. Fred Astaire's show om half negen, begeleid door David Rose en zijn orkest met drummer Alvin Stollèr. Om half tien het mu- ziekmozaïek van Willem O Duys, vanavond: de piano in de jazz. Een extra uitzending om ongeveer kwart over tien, reportage van koninklijk bezoek aan Oostenrijk. De Vlaamse televisie presenteert om zeven uur Tienerklanken. Om half acht twee tekenfilmpjes. Om kwart voor acht de culturele actualiteit. Trio in k klein heet het cabaret programma dat om half negen be gint. Om negen uur trio naar huis tijd voor de t.v.-politie-feuilleton waarin een moord wordt aangekon digd... en wordt bedreven. Om tien voor tien gesprekjes met auteurs in het programma Vergeet niet te lezen. Radio Hilversum I: Om tien voor zes een reportage van het koninklijk bezoek aan Oostenrijk. Om zeven uur speelt Joop Stokkermans, componist van Katinka, variaties van Mendelssohn op de piano, gevolgd door mazurka's van Chopin en Bartok. Om vijf over half negen big band en combo-jazz van Eric Kranz. Om negen uur houdt Bert Japin de eerste lezing van een reeks van zes over de ontwikkeling en achtergronden van het speurders- verhaal. Om half tien een speurders- verhaal, Het ovale portret, van Poe, voorgedragen door Tom van Beek. Om vijf over tien nog meer over het staatsiebezoek aan Oostenrijk. Om elf uur speelt Peter Kellenbach slaapliedjes Franse, Amerikaanse, Engelse, en Nederlandse. Om kwart over elf de ouverture van Von Gluck Iphigenie en Aulide en de symfonie in bes van Joseph Haydn, uitgevoerd door het Philharmonisch orkest o.l.v. Otto Klemperer. Hilversum II: Om tien voor acht mu sette door Ru van Veen m.m.v. Con nie Renoir, en André Vallée, zang. Om 20.15 hoorspel over dokter L. Nommensen, de apostel der Bataks. Om tien uur causerie van prof. di*. I. A. Diepenhorst over volk en staat. Om vijf voor elf nog eens de hoogge- leérde prof. met een boekenbabbeltje over mensen volgens program van Alphons Matt. 2101. Nauwelijks was de Bubble aan de vei-nietigen- de greep van een reuzen- octopus ontsnapt of er dook een nieuwe vijand op. Dit genoeglyke submarine uit stapje naar de Blauwe Grotten dreigde op een tra gedie uit te lopen, want het wezen, waar kapitein Mare op wees, was een trychon, de gevaarlykste waterbewo ner van Valeron! Deze sa- thor der diepzee was een rechtstreekse afstammeling van de monsters uit de oer tijd en een heerschap, waar mee niet te spotten viel. Zo dra Mare dan ook het woord trychon liet val len, zette Baryl de generator op „volle kracht" om een goed heenkomen te zoeken. En dat was wel nodig ook. want geen dier op Vale ron. zelfs niet op het land behoudens enkele vogelsoorten verplaatste zich zo snel als de trychon. Geiyk een gestroomlijnde wraakdui- vel kwam het monster achter de Bubble aan zetten. De terugweg naar de Blauwe Grotten was afgesneden ep recht vóór zich zag Baryl een bijna steile rotswand opdoemen. In de fractie van een seconde moest hy beslissen. Toep ontdekte hij de nauwe opening en met een schoot de Bubble er doorheen... Achter zich zagen de mannen de vreselijke kop van de trychon naar binnen Aldine Honey heeft op een mo deshow in Londen van de hcrfstcoUectie vail Christian Dior Londen o.m. deze mantel genaamd ..Capulet" getoond,- waarvan de kraag als een soort capuchon met een brede band kan worden gebonden. De wollen mantel is aan beide zijden te dragen, de buitenzijde hier is groen, de binnenzijde zwart. VvwwwwwwwwvwwuwwuvwwvMwwwxnï Advertentie) Feuilleton door Karl Unselt Nu kromp Ilse ineen en werd een beetje bleek. Maar zij had zich weer vlug hersteld en zei: Dat is uitgesloten, geen mens kan zo gemeen zijn om onder de dek mantel van kameraadschappelyke ge voelens de verwanten van juist die kameraad te komen bespioneren. Juist de kameraadschap van de soldaten is toch iets, dat U hebt volkomen gelijk, juffrouw, zei Busclimann achter haar. Neemt IJ me niet kwalijk, heren, dat ik me In het gesprek meng. Ilse had zich snel omgedraaid en staarde dodeiyk verlegen naar haar gast, die aarzelend naar voren kwam en een buiging maakte. Ik hoorde myn naam noemen en vond bevestigd wat ik meteen ver moedde, toen ik iemand hoorde nie zen. nameiyk dat U, heren, zich om wille van my in dit. koude vertrek hadden opgesloten. JJ, juffrouw, moet ik om verontschuldiging vragen, om dat ik aannam, dat U ook in het complot betrokken was en mij bewust hier in de val gelokt had. Het doet me erg plezier, dat ik me daarin vergist heb. Hij maakte weer 'n bui ging en glimlachte. Terwijl hij sprak had Ramdohr hem nauwkeurig opgenomen en gepro beerd in hem de man te zien, waar hij hem voor had gehouden: een geheime agent. Maar het lukte niet. Hij moest het eerlijk bekennen en het speet hem genoeg. Het uiterlijk van de man kwam volledig overeen met zyn stem, die daarstraks nog op zijn zenuwen gewerkt had: de man maakte een uitgesproken sympatieke indruk. Zijn kostuum was echter slecht, goedkope confectie, waarschijnlijk uit een der staatswinkels. Hij zag er uit. alsof hij pas door een auto was aangere den. Verschillende, pleisters en een paar bulten en schrammen op zijn gezicht lieten wel sjcchts gissen naar zijn natuurlijke toestand, maar de grote lijnen en trekken deden Ram dohr toch vaststellen, dat het geen gewoon gezicht was. Hij zag geen enkel spoor van sluwheid of heime lijke listigheid! Toch achtte hij het ïaadzaam voor hem op zijn hoede te zijn, want als een dergelijk uiterlijk het gevolg was van grote beheersing en in verschillende strafprocessen had hij vaker dan eens achter het masker van dwazpn en engelen de duivel ontdekt dan was die man de gevaarlykste, die hy oqit in zijn praklyk ontmoet had- Dus wapende hij zich met voorzichtigheid en koele reserve, zodat hy nacjerhapd geen teleurstelling hoefde te heiéven. Ilse vond, dat als rr»en elkaar nog iets te zeggen h^d, en daar had het irpmers alle scljijn van. men beter op haar verwarmde atéijer kóp gaan zitten. Dat voorstel vond instemming en men verhuisde terstond. - Neenit U plaats, nodigde Ilse uit terwijl ze de fijne kopjes op het la ge tafpitje zpttc en thee schonk. - Gqqt U niet zitten? keerde zy zich verbaasd naar Buschmann, die nog altijd bij de deur stond. - Nee, antwoordde hij kort. Nog niet. Nadat iedereen bediend was, liet zij zich op de bank, die vol bonte kus sens lag, neerzinken. Ramdohr slurpte behagelijk zyn he te thee ep vond: „Hè, dgt doet. goed", terwijl Bruno een misnoegd gazlcht trok, alsof deze ommekeer van za ken hem maar matig beviel. Als U, begon Ramdohr na 'n poos je van verlegen stilte, getuige ge weest bent van ons gesprek, me neer Buschmann, dan kunnen wij ons zeker een verklaring van ops opont houd in die kqudè kamer hiernaast, besparen. Buschmann boog even. Mag ik ook vragen, wie U bent? O, neem me niet kwalijk, zei Ram dohr ep stond op. Doctor Rapidolir, stelde hij zich voor. Hy bemerkte, dat Buschmann even tjes vreemd opkeek. Deze dacht die naam dan ook al eens vaker ge hoord te hebben. Waar woont U, als ik vragen m^g? vroeg Ramdohr direct, terwijl hij weer gemakkelijk ging zitten. Aan de óverKant., antwoordde Buschmann kort. Aha, tJ woont daar? Busclpnapn lachtp uit de hoogte. Wat bent U eigenlijk, doctor Ram- dphr, als ik dat vragen mag. Advocaat, zei Ramdohr met na druk, want hij kreeg de indruk, dat dc ander de Jeidirig van het gesprek tot zich wilde trekken. Zoiets dacht ik al. Mag ik er dan bij voorbaat op wyzen, dat ik het vanzelfsprekend afwijs, my door U een verhoor te laten afnemen. Ik ben bereid te zeggen wat ik nodig vind en wat mij in de ogen van juffrouw Bti- renbrook rehabiliteert. Dat ia voor mij de hoofdzaak. Hij knikte haar toe als een kame raad en zij sloeg haar ogen neer. U bent mij nog een antwoord schuldig, meneer Buschmann. zei Ramdohr en probeerde nogmaals het initiatief in handen te nemen. -Ik vind het niet van belang, dat U weet, waar ik woon. zei Busch mann nuchter. Daardoor krijg U geen betere kijk op mijn doen en laten. Maar wel een aanknopingspunt, meneer Buschmann. zei Ramdohr met een fijn lachje. Neem toch een sigaret, zei Ilse en hield hem het kleine zilveren doos je voor, dat op tafel stond. Dank U, graag. Toen hij by de ta fel kwam en een sigaret ham, had Bruno zijn aansteker al aangestoken en stak hem die beleefd toe. Dank U vriendelijk, meneer Barenbrook. Manieren heeft hij 111 alle geval, dacht Ramdohr. ciiu herri gadesloeg. Op zijn geniak ging Buschmann weer terug naar zijn plaats en gaf zich een ogenblik uitsluitend over aan het ge not van de sigaret- Dat aanknopingspunt wil ik U wel verschaffen doctor. Ik heb een op dracht gekregen, en wel 0111 de voor malige officieven ervan te overtuigen, dat zy hier in het Westen niéts in te brengen hebben, dat zij hun re putatie bedorven hebben en dat geen Persil of Vim in staat is ooit die vlekken op hun eer te verwijderen. Pat is tamelijk duidelijk, riep 1 Ramdohr uit en ging rechtop zitten. Niet waar? Het is veel meer dan een aanknopingspunt, meende Busch mann en hij scheen te genieten van dc uitwerking, die zijn openhartige woorden hadden. Maar toen hij zag dat een schaduw over het gezicht van Ilse trok, vervolgde hij met diepe gro te ernst: Ik voel mij tot duide lijkheid verplicht, omdat ik niet wil, dat niijn vriendelijke gastvrouw zich nog vertier moeite voor mij geeft, zon der te weten, wat zij aan mij heeft. Voor ntij is dat een mcnselyke aan gelegenheid en geen juridische of zelfs politieke. Uw opdracht, meneer Buschmann, mengde Biirenbrook zich in het ge sprek, lijkt mij toch wel een beet je van politieke aard te zijn. Die indruk wordt hoe langer hoe sterker, naarmate ik langer met U praat. Dat U ook andere kameraden hebt opge zocht en hen min of meer bedekt hebt trachten te bewegen zich bij de militaire formaties van dc Sowjet- zonc te voegen, versterkt die indruk. Neemt U mij niet kwalijk, dat ik even openhartig tegenover U ben als l' tegenover ons. Buschmann maakte een beleefde buiging. Tk ben U zelfs erkentelyk voor uw openhartigheid, meneer Biiren brook. Mijn opdracht, die ik U be schreven iieb, is door mijn opdracht gevers ongetwijfeld In politieke zin opgevat. Daar bestaat voor my geen twy'fel óver. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 12