NEDERLAND OVERSPEELDE IEREN- 4-0 Met verrassend combinatiespel dwong Oranje de Ieren tot onvoorwaardelijke capitulatie Uit zee van kansen kwamen vier doelpunten PAAL EN LAT KEERDEN NEDERLANDSE SCHOTEN NEDERLANDSE AANVALSLINIE EXPLOSIEVE SCHIETKRACHT GELUKKIGE STEMMING IN NEDERLANDSE KLEEDKAMER Het Nederlandse voetbalelftal heeft in het half bezette Feyen- oordstadion van Rotterdam een even fraaie als verrassende 4 0 overwinning" behaald op het elftal van Noord-Ierland. De met doelman Van der Merwe (NAC) en middenvoor Van der Linden (DOS) versterkte Ajïix- PSV combinatie was, zoals in de eerste fase bleek, van plan de zaken stevig aan te pakken. Nog voor de eerste vijf minuten waren verstreken hadden de in maïsgeel gestoken jongens van Elek Schwartz al enkele goede combinaties op de egale gras mat gelegd. Vooral de linker vleugel Van der IvuilPrins was zeer actief en met snel short-passing zorgde dit twee tal voor verrassende staaltjes samenspel. In de vijfde minuut plaatste rechtsbuiten Sjaak Swart een lange hoge voorzet voor het doel van Irvine, waar uit Van der Kuil met een op maat geplaatst kopballetje Van der Linden in staat stelde in te koppen. Irvine kon er niet bij, maar de lat voorkwam een pril le Nederlandse openingstreffer. Nederland behield het beste van het spel en stopper Danny Blanehflower had het niet zyn assistenten bijzon der druk. De iniddenlinie waarin Van Wissen zeer actief begon, drong sterk mee naar voren en Wiersma en Renders sloten goed aan. Soms ang stig ver gingen onze beide backs naar voren, want tic Ierse uitvallen, hoe schaars ook in het eerste kwar tier, waren snel en gevaarlijk. Daarbij bleek bovendien, dat de nieuwbakken doelman van de natio nale ploeg, de Bredanaar Peter van der Merwe, niet bepaald steuk was in het uitschieten van de bal. Tweemaal veroorzaakte dat angstige momenten in de doelmond, maar beide keren liep het goed af al moest Van der Merwe zijn ware keeperstalenten to nen op het harde schot van linksbui ten McParland, dat indirect het ge volg was van zo'n slordige uittrap. Voortreffelijk bediend De beste kansen bleven echter ach ter elkaar komen voor het Neder lands elftal. In de dertiende minuut kreeg Swart weer eens vrij spel van de wat traag in actie komende links back Cunningham. Uit een moei lijke hoek vuurde hij een diagonale kogel af, die twee centimeter voor de paal langsflitste. De grote Blanehflower maakte het de onzen ook niet bepaald lastig. Van der Lin. den kroeg de kansen wel niet hele maal cadeau, maar de Utrechtse aanvalsleider word in de ruimte die hij kreeg zo vaak en zo voortreffelijk bediend door zijn vleugeladjudanten, dat de Nederlandse doelkansen als rijpe appels uit de boom vielen Van der Linden kon de bal tel kens niet voldoende onder contro le krijgen om de combinaties op doeltreffende wijze af te ronden. Bovendien kreeg Irvine nogal eens tijdige assistentie van een uitschietend Iers been of een ste vig stuk houtwerk. Een bijzonder mooie kans ging in de 22e minuut verloren, toen Prins vrij voof het doel kwam. Zijn lage harde schot werd echter op het nippertje ge stopt. Zie slot pag. 10 kol. 5) Foto boven: een vergeefse sprong. Via de lat zal de bal uit een schot van Swart in het doel verdwijnen: 1-0. Foto midden: en weer kan de Ierse verdediging een bal (ingescho ten door Tonny van der Linden) uit het doel halen Foto onder: ten der de male is de Ierse doelman versla gen. Met een vrije trap had Neder land succes. (foto P.Z.C.), (Van onze sporlredacteur) IN HET stralend-witfe kunstlicht van het Feijenoord- stadion in Rotterdam is het Nederlandse voetbalelftal gisteravond een sensationele, bijna ongeloofwaardi ge openbaring geworden. Dat gebeurde, toen onze vaderlandse topselectie het veel sterker geachte Noord-Ierland met speels gemak naar een 4O-ne- derlaag dreef, een nederlaag, die nog sterk geflat teerd was voor de leren. Want als de Nederlandse goalgetters ook maar een weinig meer geluk hadden gehad met hun explosieve schoten, dan hadden de optimistische „tien-tien-tien"-roepers wellicht bijna nog gelijk gekregen ook. Met wonderbaarlijke com- binaties-op-maat, verraderlijke diepte- en crosspas- ses en geraffineerde solo-acties schiep dit Neder lands elftal zich namelijk een ongekend groot aan tal kansen. Het was nauwelijks te geloven, dat hier praktisch hetzelfde team speelde, dat ruim een maand eerder door een niet eens zo schitterend Bel gisch elftal naar de vernedering van een nederlaag was geduwd. Want dit Nederlandse voetbalelftal groeide nu naar zo'n hoogte, dat de Ierse spelers, geschoold en gehard in de Engelse League, al hun zelfvertrouwen verloren en bij tijd en wijle volkomen overklast werden. Het escadron van Elek Schwartz, dat voor deze gelegenheid niet in het bekende oran jeshirt, maar in een okergeel tenue was gestoken, leek een verbazingwekkende metarmorfose te hebben ondergaan. Dit elftal was namelijk in staat om aan voetballers met een opzienbarende reputatie, zoals Danny Blanehflower, Nicholson, Mcilroy en McPar land, alle glans te ontnemen. Met heel veel kunst- en vliegwerk en met een fabelachtige medewerking van paal en laf, slaagden de leren er voor rust nog in een voltreffer te voorkomen. Maar direct na de her vatting vielen de dartele Nederlanders weer met zo'n bruisend temperament en bovendien met zulke uitne mend opgezette acties aan, dat er slechts vijf minu ten voor nodig waren om Noord-Ierland definitief op de knieën te brengen. Een schot als een mokerslag van een briljante Sjaakie Swart en een listige bal van een verrassend spelende Pietje van der Kuil sloegen het toch al geschokte zelfvertrouwen bijkans volledig uit de Ierse ploeg: 20. En wat later zorgde een zeer actieve Tonny van der Linden met schoten, die de toe schouwers „Hup Benfica" deden roepen, voor de ab solute genadeslag: 40. In de nog resterende tijd zwaaide de anders zo koele Danny Blanehflower, de befaamde aanvoerder van het roemruchte Tottenham Hotspur, onrustig naar zijn medespelers, omdat hij de Ierse schande niet nog groter wilde laten worden... Inderdaad: deze schande was voor de leren al schrijnend genoeg. Bij het laatste fluitsignaal was vooral ook duidelijk, dat de thuisblijvers het Feij- enoord-stadion was slechts ruim voor de helft bezet... meer dan ooit ongelijk hadden gekregen! Bij dit alles moet overigens wel in aanmerking worden genomen, dat het spel van deze gevreesde Britse voetballers, die tijdens de wereldkampioen schappen voetbal in Zweden (1958) de kwarfinales bereikten, een bittere ontgoocheling was. Het was alsof de Ieren speelden onder de slopende druk van een nu eindelijk afgesloten Engels voetbalseizoen. Bovendien was het duidelijk: deze Ieren, die stuk voor stuk ver van hun „vaderland" in Engelse clubs spelen, worden beslist niet gekweld door nationale gevoe lens. Want de wetenschap, dat zij de vertegenwoordiging van Noord-Ier- land waren, bleek nauwelijks een prikkel tot enig enthousiasme. Bijna voortdurend lag er een matheid, een ongeïnteresseerdheid over hun spel. De ploeg was als een logge zwaardvechter, die gaten in de lucht maaide en zich tevergeefs verweerde tegen een bliksemsnelle, gracieuze schermer. Al heel snel moeten de Nederlanders begrepen hebben welk wapen zij vooral tegen deze mateloos voetbalmoede ploeg moesten hanteren: snel heid. En met razendsnelle rushes (vooral van de vleugelspelers) en felle passes vonden de Nederlanders keer op keer de zwakten in dit elftal. Het moet gezegd: voor een Brits lan denteam was de defensie, die hier nota bene met de beroemde Danny Blanehflower aan het hoofd aan het werk was, een aanfluiting. De Ieren, die na een opleiding in het Engelse voetbal toch beter dan wie ook de kracht van de „directe man dekking" moeten kennen, lieten de Nederlandse aanvallers een byna on begrensde ruimte: Met een grenzelo ze zelfoverschatting en onderschat ting van de tegenstander deden de Noord-Ieren dit en toen zij werkelijk wakker geschud waren, was de ach terstand al beslissend.... In die vrije ruimte leefden vooral de vleugelspelers Sjaakie Swart op rechts en Pietje van der Kuil op links zich uit. Als een nacht merrie voor de Ierse verdediging kwam Swart steeds weer opdui ken met de hal aan de voet en toen linksback Cunningham ein delijk begrepen had, dat hij deze speelse Nederlander geen mo ment uit het oog mocht verliezen, had Swart door zijn vorige suc cessen zoveel vertrouwen in eigen kracht gekregen, dat hij keer op keer deze Cunningham als was het een sclioolvoetballertje pas seerde Doorlopend raadsel Aan de andere kant was de zeer wendbare Pietje van der Kuil een doorlopend raadsel voor zijn directe tegenstanders linksback Keith en linkshalf Harvey. Deze Ieren konden dan ook niet weten, dat hier een rechtsbuiten als linksbinnen opereer deSteeds weer verraste Van der Kuil zijn opponenten door met een onverwachte schijnbeweging naar het centrum te zwenken, waar dan een volkomen open ruimte lokte, want inmiddels was midvoor Tonny van der Linden plotseling naar links afgezwenkt. En dan volgde weer een meesterlijke combinatie tussen Van der Kuil en Van der Linden, waarin terloops ook Co Prins werd betrok ken. Juist op het moment, dat de Ieren bij deze aanvallen meenden, dat 'Ai het verdedigingsnet nu definitief hadden diehtgesnoerd, kwam dan plots de verrassing: een ver schot van Piet van der Kuil of Tonny van der Linden helemaal naar de rechter vleugel, waar Sjaakie Swart in een benijdenswaardige eenzaamheid op de bal stond te wachten. Een rush, een schijnbeweging, een diagonale pass: Van der Linden in vrye schiet positie of Ilenk Groot levensgevaar lijk voor de Ierse doelman! Keer op keer toverden de Oranje- spelers. die zichtbaar tot hun onuit sprekelijk genoegen zich uitleefden, deze combinaties op de groene gras mat. Er waren momenten, dat doel punten niet eens werkelijk belangrijk leken en dat het publiek al genoeg had aan de schoonheid van dit spel: de duizenden kijkers juichten en ap plaudisseerden zelfs enthousiast voor schoten tegen de paal of net-naast... Swart eu Van der Kuil dus de uit blinkers,' Van der Linden in een opvallende rol als combinatiespe ler, maar' ondanks zijn twee uit nemende treffers toch eigenlijk onder de maat als goalgetter want hij kreeg ontelbare kansen en Co Prins en Henk Groot als ongetwijfeld nog zeer verdienste lijke, maar toch wat mindere go den. Jaloerse blikken Deze aanval demonstreerde duidelijk, dat Danny Blanehflower die als De Ierse doelman maakt een van de de talrijke Nederlandse aanvallen onschadelijk. (foto P.Z.C Tevergeefs duikt de Ierse keeper naar de bal. Maar voor de zoveelste maal zal de paal hem helpen: het schot van Van der Linden ivordt ge keerd door het houtwerk. (foto P.Z.C.) halfspeler wereldfaam heeft verwor ven zich op de stopperspilplaats als een kat in een vreemd pakhuis voelt. Hij liet Tonny van der Linden vaak volkomen „aan zijn lot over", was aarzelend in zijn positie kiezen, bouwde het spel vanuit de verdedi ging wel uitstekend op, maar was defensief toch een te gemakkelijk te passeren struikelblok. Blanehflower was naar de stopperplaats gediri geerd, omdat linksback Elder ver stek moest laten gaan en spil Cun ningham nu de vacante backplaats moest innemen. Invaller Harvey speelde nu rechtshalf en Blanehflo wer moet af en toe met jaloerse blikken naar hem gekeken hebben... Te meer ook, omdat de Ierse lialf- linie volkomen overvleugeld werd door twee Nederlandse „dreumes- sen": de technisch bijna complete Bennie Muller, die tegenstanders de bal gemakkelijk ontfutselde en vervolgens met een zuivere pass een nieuwe aanval inleidde, en do pittige, overal aanwezige Fons van Wissen, die zich na gister avond weer voorlopig verzekerd weet van een plaats in de Neder lands topselectie. Dit tweetal klein van stuk, maar groot van daden beheerste meest al volkomen het middenveld en maakte door snelheid van handelen de directe tegenstanders tot indo lente toeschouwers. Bijna spelenderwijs klaarde ook de Nederlandse defensie het tegen hun aanvallers-van-naam. De harde McParland. die in Zweden tijdens het wereldtoernooi voor zijn ploeg'" doel punten aan de lopende band produ ceerde, die in een Engelse cup-final Aston Villa eens naar een zege schoot, die nu een van de gevaar lijkste aanvallers van Wolverhamp ton Wanderers is, speelde zo zonder overtuiging, dat hij zich volkomen liet overheersen door Roel Wiersma. Ook een laconiek en beheerst spe lende stopper Pronk was al spoedig niet in het minst meer onder de in druk van de reputatie zijner tegen standers en de minder-geroutineerde Renders moest dan soms wel alle zeilen bijzetten, maar stond de Ierse rechtervleugel toch geen door braken toe. De 20-jarige doelman Peter van der Merwe, de enige debu tant, ranselde al spoedig, een ziedend schot van McParland gelost van nauwelijks tien meter afstand uit zijn doel en was vanaf dat moment de zelfverzekerheid zelve. Kortom: hij maakte een zeer betrouwbare in druk. Door de teleurstellende, matige te genstand, die de slaapwandelende Ie ren boden, mag deze prestatie van het Nederlands elftal misschien niet als maatgevend gezien worden. Maar meer dan ooit is duidelijk ge worden, dat deze Oranjespelers tot grote daden in staat zijn, als zij een maal vertrouwen in eigen kracht hebben gekregen... Waarde van zege niet overschat De stemming in de Ne derlandse kleedkamer was natuurlijk opper best. Elek Schwartz liep als een gelukkige vader zyn jongens complimentjes te ma ken voor hun spel en vooral voor hun vecht lust om door te gaan tot de laatste minuut, maar naast de vreugde en tevredenheid bleek er toch ook begrip te zyn voor de betrekke lijke waarde van deze onverwachte 40 ze- Dit was geen tegen stander geweest, die alles voor de volle honderd procent en ne gentig minuten lang had gegeven. Dit had verdacht veel geleken op het vakantievoetbal dat zovele Engelse ploegen in deze tijd van het jaar plegen te demonstreren. „Ik dacht" wij krijgen dat doelpunt nooit", vertelde Roel Wiersma. „Jongens, jongens wat hebben wij in die eerste helft een kansen ge had. Ik heb 'em voor rust echt geknepen, dat de Ieren een geluk kig doelpuntje zouden maken. Want hoe vaak gebeurt dat niet, je eigen partij alle kan sen en de tegenstan der een overwinning door een mazzelballe tje". Peter van der Merwe, de debutant iu de ploeg, vond dat het al lemaal nogal was mee gevallen. „Ik was erg nerveus in het begin", vertrouwde h(j ons toe" De eerste uittrappen, ja, daar schrok ik zelf ook van. Ik heb er nooit zo'n moeite mee, maar ik wilde het alle maal te vlug doen. Ik had anders wel ver wacht wat meer te doen te krijgen, van al die grote heren". Elek Schwartz kwam er even bij staan ..en nu biefstuk eten, Pe ter, niet meer van die stapels brood, maar een lekkere sappige biefstuk". Veel com mentaar op de wed strijd had Schwartz niet. „De jongens heb ben hun best gedaan, dat had ik ooit ver wacht. Maar het is bo vendien gelukt een flinke overwinning te behalen en dat had ik niet kunnen dromen. Wij hebben gespeeld zoals de Ieren hadden moeten spelen". De Ieren vatten hun nederlaag nogal laco niek op. Deze gelegen heidscombinatie was nauwelijks teleurge steld, hoogstens ver baasd over de onver wachte tegenstand van het Nederlandse elftal. „Wij hadden een slech te avond en uw ploeg had er echt zin in. Dat is geloof ik alles wat ik ervan zeggen kan", zei aanvoerder Danny Blanehflower, die en kele dagen geleden de fel begeerde F. A. cup uit banden van zijn ko ningin Elisabeth had mogen ontvangen en dat feit uiteraard heel wat belangrijker vond, dan de strijd met Noord-Ierland in Rot terdam.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 5