„LENTERIT"
met rotatieperslading voor P.Z.C.
MOEILIJK SLAPEN
AUGSBURG-VLISSINGEN IN TWINTIG UUR
GROMMEND INSEKT
WATER NAAR DE ZEE
„Geen schrammetje komt er op"
WOENSDAG 18 APRIL 1962
PROVIN Cl ALL Z B hl U W S tS COURANT
23
ding; alsof men naast de piloot
in een startend vliegtuig heeft
plaatsgenomen.
Het is dan beter om niet te den
ken aan de vrachtauto en de aan
hangwagen, die vlak achter uw
rug met deze snelheid over de
autobaan gieren, aan de efikele
tientallen tonnen gewicht van
wagen en lading. De sensatie
duurt maar even: bij de volgende
klim verliest de vrachtauto weer
even spoedig zijn snelheid. Het
zwoegend omhoog kruipen begint
opnieuw!
Dicht bij de stad Ulm, aan de
boorden van de Donau, die hier
nog weinig meer is dan een scha
mele beek, stopte chauffeur
Fritz zijn transport langs de auto
baan. Zijn medechauffeur Fried-
helm Lichterzhagen stapte uit,
deed wat de mensen nederig houdt,
klom weer in de cabine, ontdeed
zich van zijn bovenkleding en leg-
Zes transporten met een
truck-met-oplegger zijn er
voor nodig geweest om de
nieuwe rotatiepers voor de
Provinciale Zeeuwse Cou
rant van de M.A.N.-fabrie-
ken in Augsburg naar Vlis-
singen te brengen. Slopende
transporten, want de chauf
feurs moesten bijna 900 ki
lometer rijden om vanuit
Zuid-Duitsland in Vlissingen
te komen. Een van onze re
dacteuren maakte- de eerste
van dezö transporten mee
en geeft zijn indrukken op
deze pagina.
de zich vlak achter de zitplaatsen
op een weggezonken slaapbank ter
ruste. Een ceremonie, die vracht
wagenchauffeurs op deze interna
tionale transporten, bijzonder vaak
afwerken. Want de wagen rijdt
vrijwel constant door en terwijl de
ene chauffeur zich met de bestu
ring bezighoudt, slaapt de ander.
Voor een toevallige passagier is
het hoogst verbazing6wekkend,
dat die ander dan ook inderdaad
vrijwel onmiddellijk slaapt. Want
hij ligt op nauwelijks een meter
afstand van een zeer luidruchtig
ronkende motor, bovendien een
motor, die ronkt in verschillende
geluidssterkten, al naar gelang de
versnelling. Maar Friedhelm sliep.
Het was onmiskenbaar, want lut
tele minuten later ronkte de mo
tor niet meer alleen
Al voor Stuttgart viel de nacht
en Friedhelm Lichtei'zhagen
mocht slapen tot in Bruchsal, een
dorpje in de buurt van Karlsruhe,
waar chauffeur Thomas zijn
De enorme truck-met-oplegger
zwenkt de poort van de M.A.N.-
abrieken in Augsburg uit: de
eerste meters van de lange weg
naar Vlissingen zijn afgelegd.
(Foto P.Z.C.)
„Kraftwagen" tot staan bracht op
een uitgestrekt parkeerterrein bij
een „Raststatte",' een pleister
plaats voor alle chauffeurs, die bij
nacht en ontij nog op de weg ry-
den. Er bleken meer vrachtwagen
chauffeurs op het idee te zijn ge
komen hier enige versterkingen
tot zich te nemen: meer dan der
tig trucks-met-oplegger stonden
reeds geparkeerd. Friedhelm
wreef de slaap uit zijn ogen, friste
zich in de Raststatte verder op en
zette zich vervolgens met Fritz
Thomas aan een stevige warme
maaltijd „versierd" met één reu-
zenglas bier.
Later toen de wagen weer over
de autobaan richting Keulen
zoemde en toen Friedhelm de
plaats van Fritz Thomas had in
genomen bleek nog weer eens
duidelijk, dat dit internationale
vrachtverkeer zich vooral des
nachts over de vierbaanswegen
spoedt. Soms in colonnes van der
tig, veertig wagens kropen deze
bevoorradingstroepen van een gi
gantisch industrieel leger over de
autobaan. En tussen al die honder
den wagens één truck-met-opleg-
ger met bestemming Vlissingen.
Een tocht, die daarna alleen nog
onderbroken werd aan de grens
bij Venlo, waar de douane-ambte
naren weliswaar vlijtig met pa
pieren en passen manipuleerden,
maar waar toch zoveel belangstel
ling van de zijde van het interna
tionale vrachtverkeer was, dat
Fritz en Friedhelm ruim twee uur
moesten wachten. Maar daarna
reden zij in één ruk naar Vlis
singen, waar zij om half één hun
wagen in de enge Vlamingstraat
loodsten. AugsburgVlissingen.
De tocht was volbracht in precies
twintig uur!
Herbert Gerstetter van de verkeers
politie in Augsburg kon het noteren:
In Ordnung. De truck-met-oplegger,
waarmee een gedeelte van de rota
tiepers naar Vlissingen werd ge
bracht, teas in een goede conditie
voor de 900 kilometer lange tocht.
(Foto P.Z.C.)
ontrusten. Alleen op de hoogste
bergtoppen streden enkele vlekken
sneeuw nog tevergeefs hun onge
lijke strijd tegen de milde tempe
ratuur. Op de kurkdroge wegen
was geen spoor van sneeuw of ijzel
meer te zien. En dus zoemden de
twaalf wielen van deze truck-met
oplegger met een snelheid van bo
ven de tachtig kilometer per uur
over de weg
Althans als die weg vlak was. En
Zuid-Duitsland bleek slechts
spaarzaam bedeeld met vlakke
wegen.... Vooral in de eerste hon
derden kilometers van de tocht
moest de chauffeur zijn wagen
langs steile klimmen (soms 8 pro
cent) omhoog loodsen. Met een
zwaar ronkende motor kroop de
kolos-vrachtwagen dan als een nij
dig grommend insekt naar boven,
„U hebt de goeie rotatiepers toch
wel ingeladen?", informeerde
expeditiechef Kristel nog met een
lach. Een geijkt grapje in deze
gigantische machinefabriek. Want
de Provinciale Zeeuwse Courant is
één van de vele bladen over heel
de wereld, die by deze gespeciali
seerde machinefabriek een rota
tiepers bestelde. Maar Fritz Tho
mas had de juiste „krantendruk-
machine" ingeladen. Het was de
lichtblauw gekleurde machine voor
Vlissingen. En piet die voor Pa
kistan, voor Zweden, voor Brazi
lië, of voor Frankrijk.
Aan al die landen levert M.A.N.
Overigens niet alleen rotatieper
sen. Terloops vertelden we in deze
fabriek, dat ook in Vlissingen, bij
de scheepswerf „De Schelde", mar
chines, scheepsmachines weltever
staan. gemaakt worden. We had
den het niet moeten doenHen-
Kristel voerde ons nu naar een
enorme machinehal en hield ons
daar ruim een uur „gevangen" om
te laten zien welke reusachtige
scheepsmotoren ook bij M.A.N.
werden gemaakt! Inderdaad: M.A.
N. kan met „De Schelde" wedijve
ren
Een scheepsmachine naar Vlissin
gen brengen, leek ons gezien
de aanwezigheid van „De Schelde"
echter water naar de zee dra-
Plaats van bestemmingin de Vla
mingstraat in Vlissingen worden de
kisten stuk voor stuk uitgeladen.
(Foto P.Z.C.)
gen en daarom gaf Herr Kristel
de bestelde rotatiepers maar mee.
Althans het eerste deel, want er
waren ten slotte zes transporten
met een truck-met-oplegger nodig
om heel de nieuwe rotatiepers
naar het nieuwe gebouw van de
Provinciale Zeeuwse Courant» aan
de Vlamingstraat in Vlissingen te
brengen. En het waren de chauf
feurs Thomas en Lichterzhagen,
die dat eerste transport naar Vlis
singen reden. Een transport door
een wisselend landschap: berg
achtig terrein met steile hellingen
in Duitsland en een vlak land met
recht-toe-recht-aan wegen in Ne
derland. Thomas en Lichterzhagen
bleken met al die wegen ver
trouwd. Dat is geen wonder: de
42-jarige Fritz Thomas „zit" al
ongeveer twintig jaar op de weg.
En de 34-jarige Friedhelm Lich
terzhagen liet al op zijn vijftiende
jaar het stuur van een vrachtauto
door zijn vingers glijden. Van te
voren hadden ze het al uitgere
kend: van Augsburg naar Vlissin
gen is bijna 900 km. Voor hen wel
iswaar geen peuleschilletje, maar
toch ook weer geen supertocht,
want zij brachten ook al eens een
rotatiepers naar Zweden en Fritz
Thomas heeft zelfs een transport
naar Rusland beleefd!
Sinds jaar en dag rijden deze
chauffeurs voor „Gustav Mauler
Remscheid Giiterfemver-
kehr", een vervoersbedrijf, dat de
internationale transporten voor
M.A.N. al geruime tijd in de goede
banen leidt. Die eerste zending
voor de Provinciale Zeeuwse Cou
rant in Vlissingen werd overigens
bijna een vakantietrip voor de
chauffeurs Thomas en Lichterzha
gen.
„Wc hebben het niet vaak beleefd,
dat we zulk goed lenteweer had-
in een van de laagste van de zes
versnellingen. Soms ging het niet
harder dan tien tot vijftien kilo
meter per uur. in deze beklimmin
gen van de Schwabische Alpen
tussen Augsburg en Stuttgart.
Bergafwaarts zal het allicht wat-
sneller gaan, dachten we aanvan
kelijk nog ai-geloos. Maar dat
bleek een falikante misrekening:
het ging zo mogelijk nog langza
mer..Remmend op motor en
remmen schoof de wagen tergend
langzaam van de hellingen over
de autobaan omlaag. Chauffeur
Thomas legde het geduldig uit:
„Zo gauw we hier ook maar en
kele kilometers per uur te snel
naar beneden gaan, verliezen we
de macht over de wagen". En
dus ging het ook omlaag niet
sneller dan vijftien kilometer per
uur.
Alleen als er onder aan de helling
weer een rechte weg lokte, steeg
de snelheid van de vrachtwagen
op het laatste stukje van dc hel
ling plotseling onrustbarend.
Chauffeur Thomas naiu de voet
van de rem, zette de wagen in de
vrijloop en hield zich slechts be
zig met de besturing. Als een ra
ket schoot dc wagen dan naar vo
ren, terwijl dt wijzer op de snel
heidsmeter in een driftig tempo
omhoog ging: twintig, vijftig,
tachtig, honderd, honderdtien ki
lometer per uur. Een gewaarwor-
HERBERT GERSTETTER van de verkeerspolitie in Augs
burg keek lichtelijk bedenkelijk. Even tevoren had hij
met spaarzame armbewegingen de enorme truck-met-
oplegger tot stoppen gedwongen. En nu wilde hij wel
eens weten hoe het stond met de complete rem-in-
stallatie, met de stoplichten, met de stuurinrichting en
met veel van het verdere mechanisme van de wagen.
Bij het bladeren in de papieren van vrachtautochauf
feur Fritz Thomas had Herbert Gerstetter het gezien:
deze truck-met-oplegger had een bijna 900 kilometer
lange tocht voor de boeg, een tocht van Augsburg in
Zuid-Duitsland naar Vlissingen. Lading: een gedeelte
van de nieuwe rotatiepers voor de Provinciale Zeeuw
se Courant. Verkeerspolitieman Herbert Gerstetter
stond er kennelijk op, dat deze zending van de M.A.
N.-fabrieken in Augsburg ongeschonden in Zeeland
zou arriverenSamen met een collega nam hij dan
ook ruimschoots de tijd bijna drie kwartier om
deze vrachtauto-met-aanhangwagen aan een minu
tieus onderzoek te onderwerpen.
„Het wordt steeds erger met dat onderzoek door de
verkeerspolitie", zei Fritz Thomas uit Wermelskirchen,
een dorpje even ten zuiden van Remscheid (bij Wup-
pertal). „Op iedere lange-afstandtrip verlies je bij
na een uur, omdat de politie wil weten of alle lich
ten en lichtjes van je wagen wel branden", protes
teerde hij, terwijl hij op commando van Herbert Ger
stetter op de rem trapte en liet zien, dat de stoplich
ten van wagen en aanhangwagen het uitstekend de
den. De bedenkelijke uitdrukking op het gezicht van
Herr Gerstetter onder zijn hoog-gewelfde, witte poli-
tiepet, bleek tenslotte overbodig: remmen, stoplich
ten, stuurinrichting, alles voldeed aan de niet geringe
voorschriften van de Duitse verkeerswetgeving. „In
Ordnupg", moest de man van Polizei Augsburg toege
ven en met een gracieuze wenk, als was hij bij de Ita
liaanse verkeerspolitie in de leer geweest, gaf hij het
sein voor de start. De start voor een vermoeiende,
vaak slaapverwekkende, 900 kilometer lange tocht
naar Vlissingen.
moesten vaak door ijzige sneeuw
buien en over spiegelgladde wegen
geloodst worden
Die eerste tocht was echter inder
daad een lenterit. De alarmerende
borden met het opschrift „Glatt-
eisgefahr" (ijzel- of glad ijs-ge
vaar), die om de twee tot drie ki
lometer stonden, konden de beide
Duitse chauffeurs allerminst ver-
Dit deden de chauffeurs van de
„Kraftwagen" met veel zorg: hun wa
gen met de dure lading afdekken.
Regen, sneeuw, hagel, alles was mo
gelijk in dit jaargetij. Het werd een
lenterit... (Foto P.Z.C)
Toen dc Augsburgse verkeerspolitie de truck-met-oplegger tot stoppen
had gedwongen, had chauffeur Fritz Thomas nog maar luttele kilo
meters afgelegd. Want slechts enkele minuten* eerder was hij door de
poort van de M.A.N.-fabrieken gereden om de monstertocht naar
Zeeland te beginnen. In een van de grote expeditiehallen van deze
machinefabriek was Frits Thomas, samen mot zijn medechauffeur
Friedhelm Lichterzhageneveneens uit Wermelskirchen) ruim een dag
bezig geweest de vele kisten met verschillende afmetingen in zijn
truck-met-oplegger te laden. Natuurlijk in samenwerking met de
expeditieafdeling van M.A.N. Omzichtig had die expeditieafdeling de
onderdelen van de nieuwste rotatiepers in kisten verpakt: stuk voor
stuk werden de onderdelen in een bed van houtwol gevlijd 'en toegedekt
met zacht papier en opnieuw houtwol. „Geen schrammetje komt er op",
zei Herr Kristel, chef van de expeditieafdeling. En de chauffeurs Tho
mas en Lichterzhagen hadden de lading zo geplaatst, dat alleen een
heftige botsing beweging in de kisten zou kunnen veroorzaken. Die
botsing kwam gelukkig niet
den", zei Fritz Thomas, toen hij
in Augsburg achter hef enorme
stuurwiel van zijn even enorme
wagen schoof. Achteraf bleek, dat
Thomas wat al te optimistisch was
geweest, want de latere transpor
ten van Augsburg naar Vlissingen
