Ignstrutta
oskabouter op
oekenmarkt in
ijenkorf
ZWINGLI-BOND OVER
ZAAK PROF. SMITS
MEVR. EICHMANN TREKT
VISUM-AANVRAAG IN
WAS-AUTOMAAT
DINSDAG 17 APRIL 1962
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
17
\7erkoopsier-voor-één-datf
Paulus de Boskabouter, zo echt als echt maar zijn kan, en pra
tend met een piepstem tegen de „autoriteiten," huppelde in
een felblauwe broek en een rood wambuis voorop, toen de
stoet van auteurs van kinderboeken vanuit de lunchroom naar
de fleurig aangedane Boekenmarkt trok. Hij was het ook die
omringd door lachende fotografen en verrukte kindertjes
het lint doorknipte dat de markt moest openen. De Kinder
boekenmarkt, die in Rotterdam de 27ste Boekenweek besloot,
zoals de belletristische in Den Haag en de non-fictionmarkt
in Amsterdam. Die Kinderbekenmarkt werd nu al voor
de elfde maal gehouden, en sommige auteurs hebben hun
sporen daar dan ook al verdiend. Zo zag men mevr. Marie
Schmitz en An Rutgers van der Loeff, Miep Diekmann, Ma
rijke van Raephorst en Margreet Bruyn, terwijl ook namen
als die van C. Wilkeshuis, Van de Hulst (al was het nu dan
junior en niet meer senior) en Jaap Ter Haar hier stellig al
méér geklonken hebben. Maar anderen waren er voor het
eerst.
En daar sta je dan, iri je met
dansende kinderfiguurtjes
versierde kraam, onwennig
m het rond blikkend onder
een groot bord met je naam,
die achter je hoofd nog eens
wordt herhaald, en vingerend
aan stapels boeken voor je:
je eigen, maar ook je uitge
zochte favorieten, vanaf „De
KLEINE PRINS" tot AF-
KES TIENTAL".
Links staat Jan Blokker, schrijver
van het bekroonde: „OP ZOEK
NAAR EEN OOM" bedrukt over
zijn kin te strijken: hij is ook voor
het eerst op deze plaats en hij
houdt nu eenmaal niet van menig
tes. Maar aan de overkant wuift
Miep Diekmann vanachter haar
„EN DE GROETEN VAN ELIO"
en „ALS JE HET NOG NIET
WIST"; een eindje verder knip
oogt mevrouw An van der Loeff.
Door Gertie Evenhuis
De kleine gestalte van mevrouw
Marie Schmitz, overal kenbaar
aan de prachtige fonkelende ogen
schuift lenig tussen de kramen
door en op de tot dusver lege
plaats onder het bordje „Jean Du-
lieu" verschijnt opeens de glunde
rende gedaante van de reusachtige
Boskabouter, echter nu in burger.
De eerste klanten scharrelen nu
aarzelend of wat argwanend, of
welgemoed naar binnen. En de
Kinderboekemh'arkt 5s begonnen
voor men het weet!
Aanprijzen
Naast Blokker prjjst Leonard de
Vries zijn waren luidkeels aan,
wij kijken met jaloerse blikken
toe. Je bent verkoper of je bent
het niet en toch gaat alles
ook wel weet vanzelf. Er staan
al kinderen te bladeren in „OP
ZOEK NAAR EEN OOM", een
bladert hardnekkiger dan de an
deren. hij fronst en wikt en weegt
Jan Blokker sist mij toe: „Wed
den dat hij de fout ontdekt?" Ik
trek mijn wenkbrauwen vragend
op, en h\1 legt uit:
„Een kleine jongen belde mij niet
lang geleden op. Meneer Blokker!
Er staat een fout in uw boek. De
kleine Alexander kan de r niet
zeggen, zegt u. Hé? Maar op blad
zijde zoveel, regel zoveel, zegt bij
„daar." „Nou?" Blokker grijnst
„Laat de controle maar gerust aan
kinderen over!" Er schuifelen kin
deren en steeds méér kinderen
voorbij. Achter hen zit een heel
klein kind in een wandelwagen
verslonden in een strip te lezen.
Nu ja, lezen...
Een oude dame loopt met afge
meten passen voorbij. Op gezette
tijden staat ze stil, leest de namen
boven de kramen en vergelijkt ze
ernstig met de gezichten die er
onder zijn tentoongesteld. Naast
mij trekt iemand zijn wenkbrau
wen heel hoog op. Maar dc me
vrouw zegt: „Ik wou ze nou 'ns
allemaal bekijken. Dan weet ik
wie het zijn, voortaan." Mevrouw
Van Raephorst lacht. Zij zet hand
tekeningen in een boek. De klant
vraagt belangstellend: „Is het niet
moeilijk, zo ineens verkoopster-
zijn
Handtekenen
Met dat moeilijke loopt het wel
los. Elke auteur heeft een lieve
juffrouw van de Bijenkorf tot zijn
steun, zij regelt alle financiële en
■administratieve zaken. Zelf heeft
men maar te hand-tekenen, of te
vertellen wat er in het boek staat.
„Néé meneer, ik zei toch in dat
hoekie!" zegt een klein meisje be
rispend. „Waar blijft Pipo an
ders?" Een kleine vinger wijst.
Gehoorzaam daalt het potlood van
de schrijver. „Gaat het daar over
een piloot?" vraagt een jongen za
kelijk. Hij wijst op parachutes die
opengaan, een stel jongens er be
neden. „Jawel. En over h.b.s.-ers
die een hol maken waar een piloot
zich kan verschuilen voor de Duit
sers. Maar vóór het zover komt
moet er een leraar onderduiken.
Die moeten ze er dan wel instop
pen. Maar liever hadden ze die
piloot gehad, natuurlijk". De jon
gen knikt. „Logisch" zegt hij.
„Wat kost dat boek?" Hij" voelt
in zijn zakken. Ik durf het niet
te zeggen, maar zelf ontdekt hij
het woordje 5,90. En zuchtend
loopt hij verder, mij in het weg
gaan nog verwijtend aanziend.
„Andertje", mevrouw, moet dat
niet „Sandertje" zijn? „Nee,
want in Zeeland zeggen de men
sen „een andertje", als ze een
ander mens of kind bedoelen. O,
kan dat in Zeeland?
Schuifelen
De mensen schuifelen voorbij, kij
kend, nieuwsgierig starend, se
rieus bladerend of intens zoekend.
Twee jongens staan verwoed te le
zen, aan alle kanten mensen langs
hen heen. Een klein meisje uit
Afrika met stijve zwarte vlecht
jes komt aanhuppelen: „En wat is
nou het mooiste Gouden Boekje?"
Dat is wel moeilijk, er liggen er
wel twintig! Ze kiest „de poppen
dokter", springt verder, en keert
even later terug „Ik wou toch
eigenlijk liever dat poesjeEn
wilt U er uw naam in zetten?"
„Maar ik heb het niet zelf ge
schreven." „Dat hindert niet!
Ik verzamel ze allemaal!" Zo zijn
er méér: schoolkinderen met hun
taalschrift waarin nu dertig na
men prijken: kinderen met een
zelfgekochte pocket, een kleine
blonde jongen met een boek van
Bertiis Aafjes! Twee meisjes met
gefronste voorhoofdjes onder lan
ge vlechten stoten elkaar aan. Een
schraapt haar keel en zegt: „Wij
zoeken het boek over dat meisje
dat ontvoerd werd. Waar denkt U
dat het is?" Dat zijn gewetens
vragen. Waar, inderdaad?" Ont
voerd, naar Italië nog wel."
Gedrieën fronsen we nu naden
kend, kijken elkaar aan. „Heb jij
het soms geschreven? Nee, hij
misschien? Zou het soms Jean
Dilieu kunnen zijn? Of anders
Wilkeshuis? Misschien heeft Bet
ty van der Plaats het wel gedaan.
„De vader zette haar zelf in de
trein", zegt één van de meisjes
nadrukkelijk. We willen weten hoe
het afloopt." Allicht. Ze trekken
af, op ons advies, naar Margreet
Bruyn. Als je „DE KLEINE
VUURTOREN" redigeert weet je
vast wel wie er is ontvoerd, en
hoe het afloopt.
Fluisteren
Bij Blokker is 'n fluisterend twist
gesprek gaande. „Maar kind dat
héb je al!" roept een moeder ver
twijfeld. Het meisje knikt be
drukt". Jawel. Maar ik wil er nóg
zo graag één... De schrijver schiet
in de lach, prijst andere titels aan.
Nee. Het kind wil OP ZOEK
NAAR EEN OOM. „Kan je d'r
nog eens één weggeven hé vindt
Blokker. Het kind zwijgt, en het
wandelt weg, het uitverkoren boek
onder de arm. De ouders werpen
nog een dubieuze blik achter zich.
Ouders hebben het moeilijk, soms.
Maar soms ook zeggen ze té ge
makkelijk: „Dat is te duur hoor
kind!" Want liet is niet waar, dat
3
Activiteiten op verkoopgebied. S
Geheel links de schrijfster van 3
dit artikel.
het Nederlandse kinderboek duur
is. En is het werkelijk minder
„waard" dan al het plastic speel
goed, de rommelstrips, de kauw
gom en de ijsjes? Wie zal de be
dragen optellen die daaraan wor
den uitgegeven? „Ik heb geen
geld", mompelt een kleine jongen,
die strak naar de parachutes staat
te staren. Hém zou men het boek
cadeau willen geven.
„Ik zoek een boek van hóe je op
de maan kunt komen," meldt een
andere jongen. Hij kijkt verbeten
rond.
„Maar kind, ik kan toch niet al
die boeken kopen!" klaagt een lie
ve verhitte moeder, die reeds haar
beide armen vol heeft met verpak
te boeken. „Dat kind leest en leest
en leest, verklaart ze zuchtend.
Een andere moeder kijkt haar spij
tig aan. „De mijne wil niet lezen"
merkte zij op. Tja, dat zijn zo de
moeilijkheden wan het leven. Zei
Annie Schmidt niet dat er „lees-
kinderen" en „leef kinder en" be
staan
Stralen
Juffrouw van Rheenen, jeugdbi-
langs met al haar kleine vrienden,
bliothecaresse in deze stad, komt
Die hebben allemaal een boek on
der de arm, ze stralen letterlijk
naar alle kanten.
„Pssst, daar heb je Miep Diek
mann, sist een van de meisjes.
„Die van „ALS JE HET NOG
NIET WIST", je weet wel. Ze sta
ren vol ontzag naar het donkere
hoofd aan de overkant. „En heeft
dié man nou Pipo bedacht?" Ja,
dat heeft hij.
„Eng hé," zegt weer een meisje,
„die met die snor".
„Zeg ezel, dat is Sjan Delejeu,
van de radio. En hiero, daar heije
Jan Blokker, heb ik zelf op de
teevee gezien vaak genoeg hoor!"
De dag vordert, en buiten stormt
en regent het. Toch wordt het in
de middaguren nog steeds druk
ker, mensen en kindertjes, lezers
en fotografen, zomaar wandelaars
en journalisten. En allemaal zoe
ken, bladeren, bekijken ze.
„Ik dacht dat U veel ouder was"
zegt een dame bestraffend. „Ik
dacht, mensen die kinderboeken
schrijven dacht ik..."
„Ik wil het vervolg op „AFKES
TIENTAL" klinkt een gedecideer
de stem. Maar Afke hééft geen
vervolg. Het wordt ons nogal kwa
lijk genomen.
Opletten
Staan, luisteren, opletten en uit
leggen, hand-tekenen en met kin
deren praten: het is zo mogelijk
nog inspannender dan in een groot
huis drie kleine kleutertjes be
moederen. Maar wie let. daarop?
Er zou nog heel wat zjjn te zeg
gen. Dat er tfjdens de lunch-in-
twee groepen gelegenheid was
mensen te spreken die men lang
niet zag; schrijvers te horen die
men slechts van foto's kende. Dat
's middags ook de uitgevers op de
proppen verschenen. Dat aan het
eind een KRIS KRAS prijs werd
uitgereikt aan mevrouw Van Oir-
schot voor haar kinderverhaal.
Dat Jean Dulieu ons toevertrouw
de: ,Blij dat ik dat pak niet de
hele dag aanhoefde!
Die kapper zei vanochtend: „Me
neer u heb zélf een snor. Daar had
ik niet op gerekend. Zal ik 'm dus
maar afscheren
Dat. Jean Dulieu toen plotseling
toch werd weggeroepen en even
later weer in de zaal, waar nu-
na afloop de schrijvers door
de Bijenkorf ontvangen werden
tussen de menigte verscheen als
Paulus de Boskabouter, mét baard
en snor. Dat na de speeches en
bedankjes de enorme wand open
schoof en witte koks stralend te
wachten stonden achter het wijd
en zijd beroemd geworden kond
souper en dat het een belevenis
op zichzelf is, voor één dag ver
koopster in de Bijenkorf te zijn.
Zeker op de Jcugdboekenmarkt. 1
Zend mij Uw catalogus
g Naam:
Adres:
Z Woonplaats:
O Opzenden aan: Constructa Nederland Keizers-
£0 gracht 522 - Amsterdam-C. - Telefoon 020-3 2398
ENGELSE SCHOOL VOOR „VRIJE
EXPRESSIE" SLUIT DE DEUREN
Een school in Enge
land waar men de leer
lingen om met Ka-
rel Appel te spreken
maar wat liet 'an
rotzooien" moet haar
denren sluiten wegens
gebrek aan geld.
De leerlingen van de
Burgess school kwa
men voornamelijk uit
kunstenaarsmilieu.
Het instituut werd
vijfentwintig jaar ge
leden opgericht, en
had niets maar dan
ook niets, van de an
dere scholen in Enge
land, bekend om hun
bijna Spartaanse dis
cipline.
De jongens en meis
jes van Burgess woon
den de lessen bij zo
ze dat al deden ge
kleed in ruime truien
en strakke spijker
broeken. De toegepas
te „vrije expressie."
ging zover, dat wan
neer de kinderen op
zeker moment de
aardrijkskundeles moe
waren, ze even in een
belendend lokaal gin
gen jitterbuggen. En
als 'n'jongen plotseling
iets ontwaarde in het
wicht naast hem, dan
behoefde hij zich niet
tevreden te stellen met
een vluchtige blik of
een trek aan een
vlecht, maar hij mocht
even vergeten op een
schoolbank te zitten en
zich op een bank in het
park wanen.
Het bijwonen van de
lessen op Burgess was
niet verplicht. Een
leerling van tien had
ze al twee jaar niet
meer bijgewoond, „om
dat mijn belangstelling
elders lag".
De school huldigde het
beginsel, dat „goed"
eu „verkeerd" twee
moeilijk te onderschei
den begrippen waren,
en dat men daarom
nooit straffen kon uit
delen.
De leerlingen van Bur
gess mochten roken
waar ze wilden, bier
drinken als ze daar
lust toe voelden en
vloeken als ze een op
merking kracht wilden
bijzetten.
De zestienjarige Gina
Strauss zei over de
sluiting: „We zijn er
allemaal erg ongeluk
kig onder. Het is zo
heerlijk school te gaan,
zo vrij te worden gela
ten. De meeste mensen
beseffen niet wat zo'n
school voor iemand
kan doen". Volgens
haar moest de school
sluiten omdat door ge
brek aan leerlingen de
financiële middelen be
gonnen te ontbreken
en omdat het instituut
een slechte pers ge
noot.
Het hoofd, van de Bur
gess school, James
East die nota bene de
eerbiedwaardige uni
versiteit van Cambrid
ge achter zich heeft,
zei dat de school vijf
tig open plaatsen had.
Van het onderwijzers-
korps drie dames
en zes heren heeft
alleen East al een an
dere betrekking als
gouverneur van de
veertienjarige Belinda
Kitto.
Belinda, die haar privé
onderwijzer tutoyeert
en met „Jimmy" aan
spreekt, was ook al
zwaar onder de indruk
dat ze de lessen niet
meer in klassevérband
zou kunnen volgen.
(Ad vertentie)
Het dagelyks bestuur van de „Zwing-
li-boud (princ. vrijz. chr.) heeft naar
aanleiding van de ontzetting van
prof. Smits uit de emeritaatsrechten
een verklaring gepubliceerd. Daarin
wordt diep leedwezen uitgesproken
over het feit, dat de generale commis
sie voor bezwaren en geschillen in de
Nederlandse Hervormde Kerk het be
zwaar van prof. Smits tegen zijn ont
zetting door het breed moderamen
der synode op grond van aantasting
van de „belangen en de waardigheid"
der Kerk, heeft verworpen.
„Wij constateren met diepe teleur
stelling", zo wordt verder o.m. ge
zegd, „dat bij het grote publiek niet
zonder reden de schijn is gewekt, dat
men er voor terug deinst prof. Smits
om zijn geloofsopvattingen te ontzet
ten, om thans door toepassing van
het artikel over de „waardigheid en
de belangen der Kerk" (die hij zou
hebben aangetast wegens niet willen
voortzetten van een theologisch ge
sprek) hetzelfde effect te bereiken.
Waar men meent te handelen in op
dracht van Jezus Christus is het een
weinig koninklijke weg de beklaagde
door een kerkelijk vonnis per achter
deur te ontzetten uit zijn emeritaats
rechten. Wij menen dat zulk een han
delen allerminst strookt met dc eer en
de waardigheid der Kerk".
„Evenzeer constateren wij, waar een
brede groep van „vrijzinnigen" nog
steeds man mening is, dat de synodale
uitlegging van art. 10 der kerkorde
ruimte laat voor de vanouds bekende
vrijzinnig christelijke geloofsopvat
tingen, met leedwezen, dat de Kerk
nog steeds verzuimd en nagelaten
heeft om het eerlijke woord te spre
ken: wij zijn van mening dat uwe ge
loofsopvattingen met de door ons ge-
gegeven uitleggig van art. 10 in strijd
zijn. Daardoor is een zeer onwaarach
tige toestand ontstaan, waaruit ook
het hele geval-Smits is voortgekomen.
De vrouw- van de ter dood veroor
deelde oorlogsmisdadiger Adolf Eich-
mann heeft voor de tweede maai
haar visum-aanvrage voor een be
zoek aan haar man ingetrokken.
Mevrouw Vera Eichmann had aaar
eerste verzoek om een visum zes we
ken geleden laten annuleren.
Niet alleen voor grote,
maar óók voor fijne was
Automatisch wassen met droge handen.
Dit doet de Constructa: Grondig voor-
weken - centrifugeren voorwas - hoofd-,
was - spoelen - wegpompen - spoelen -
wegpompen - spoelen - centrifugeren -
spoelen-centrifugeren - spoelen - droog-
centrifugeren. Alles automatisch. En Skip,
het matig - schuimende wasmiddel, dat
speciaal voor moderne wasmachines is
ontwikkeld, hoort bij deze verfijnde werk
wijze. Wij zenden U gaarne informatie
over de Constructa.
Bevredigend jaar voor
„Thorfiassen en Drijver"
De in 1961 behaalde resultaten acht
de directie van Thomassen en Drij
ver Blikemballagefabrieken N.V.,
blijkens het verslag bevredigend.
Daarbij dienen de verschillende on
gunstige factoren die deze resultaten
in dit jaar beïnvloed hebben, in aan
merking te worden genomen. Het ex
ploitatie saldo steeg van f 13.22 mil
joen tot f 13.98 miljoen. Na aftrek
van afschrijvingen, pensioenverplich
tingen, vennootschapsbelasting en
dotatie aan de algemene reserve, res
teert een netto winst van f 4.02 mil
joen (v.j. f 3.62 miljoen). De liquide
middelen namen toe van f 4.06 mil
joen tot f 14.06 miljoen. Voorraden
daalden van f 34.03 miljoen tot
f 23.95 miljoen. Voorgesteld wordt
20 procent dividend (onv.).
(Advertentie)
Skip:
Hét wasmiddel
voor de
^onstructa
MET GRATIS CHOCOLADEREPEN
