PAGIM Parijse vrouwen hebben géén „drempelvrees" voor de juwelierswinkel! ft .Mm POSITIEKLEDING Ma VRIJDAG 23 FEBRUARI 1962 PUOVIN O IALE ZEEUW SU COURANT DANK ZIJ DE „BOUTIQUES" Audrey Hepburn: in Franse kleding met Amerikaanse bijous De Nederlandse juweliers hebben onlangs spijtig moeten erken nen, dat de Nederlandse vrouw bang voor hen is. Bang voor de juwelier en bang voor zijn winkel, en dat verschijnsel vat men samen met het fraaie hedendaagse woord „drempelvrees" Nu constateren dezelfde juweliers nog steeds spijtig dat hun Franse collega's er in dit opzicht veel beter voor staan! In Parijs blijkt „het grote publiek" geen drempelvrees te kennen en dat is een gevolg van het feit, dat de Parijse grote juweliers „boutique-colJecties" brengen met veel succes. Zo'n boutique-collectïe omvat aldus het vakblad „Edelmetaal'' sieraden waarvan de prijzen beslist niet in de duizenden (nieuwe) franken lopen: vaak zelfs niet in de honderden. Er zijn bijvoorbeeld eenvoudige ringen, armbanden en colliers bij, die niettemin met evenveel zorg en exclusiviteit zijn uitgevoerd als de exorbitante kostbaarheden in deze zaken. Ze zijn echter ook betaalbaar voor de gewone vrouw, en zo kan het gebeuren dat een jong paartje per scooter bij een exclusieve juwe lierszaak arriveert om daar een klein sieraad in goud of zilver te kopen. Na zo'n aankoop gaat dat jonge paar niet zoals de „duurdere" klanten een cocktail drinken bij Maxim's, maar een drankje aan de toonbank van een eenvou dige „bistro". Ze hebben hun een voudig sieraad in een gerenom meerd „juwelenpaleis" gekocht zonder drempelvrees, omdat ze wisten dat ze dezelfde service zouden krijgen als de klant met een indrukwekkende bankreke ning. Na jaren JK! kSB2Sj piCilI Haute couture en juwelierskunst groeien langzaam maar zeker naar elkaar toe. In Parijs kan men. bij een couture-creatie dit avondtasje van gevlochten goud met briljanten sluiting kopen. Ook het coiffure-sie raad van de foto is een geivild bijou; een bekend Parijs juwelier heeft een serie van deze haarsieraden gemaakt, die ook als broche kunnen worden gedragen. Wie schelvislever zegt, denkt meestal aan het produkt-uit blik en maar zelden aan de mogelijkheid om de schelvislever eens vers te kopen bij de vishandelaar. De verse lever is bijzonder vitaminerijk. smaakt buitengewoon goed op bruin- of roggebrood en hoert met wat toma- l.epuree en wat citroensap, azijn of stuk jes appel maar een minuut of tien te koken. De besmeerde boterhammetjes kunnen nog bestrooid met wat peper, zout en een druppeltje citroensap, met een beetje mosterd of met wat fijngehakte peterselie of selderij. Dat Engelsen verzot zijn op hun kopje thee, is algemeen bekend dat ze zelfs hun vloerbedekking laten meegenieten van deze nationale drank, wisten we echt niet! Toch is het. zo, blijkens de vol gende huishoudelijke tip uit een Engels damesblad: „Koude thee is een doeltref fend en goedkoop reinigignsmiddel voor linoleum. Maak een doek vochtig met thee, wrijf er mee over het linoleum en doe de vloer met een schone doek na". Het valt te betwijfelen of deze manier van schoonmaken zal aanslaan in onze lage landen, waar de huisvrouw op schoon- maakgebied graag boenwas ruikt.... „Geef ons meer bergruimte!" roepen ne gen van de tien vrouwen, als men hun mening vraagt over het wonen in een moderne flatwoning, want met kasten zijn die moderne nouwsels over hel alge meen slecht bedeeld Voor een wat krap uitgevallen muurkast die als serviesknst wordt gebruikt, Is wel een oplossing: span langs de achterwand een breed stuk elastiek en zet daar de schalen achter op bun kant. Mag het een bescheiden be dragje kosten, dan Kan een gordijnspiraal- veer met twee haakjes voor hetzelfde doel gebruikt worden. Zelf geven de Parijs® juweliers toe, dat het jaren geduurd heeft voordat deze evolutie een feit was. Vroeger durfde de klant-met-kleiné-beurs nauwelijks de etalage te bekijken; hij voelde zich kennelijk niet op zijn ge mak tegenover al die kostbaarheden. Nu komt zo'n klant binnen, al heeft hij maar enkele tientallen franken bij zich maar hij weet, dat men hem binnen sieraden zal laten zien die hij kan betalen, en geen duizelingwek kende juwelen. Hij koopt bovendien dat kleine sieraad graag in een ex clusieve zaak, omdat de naam van zo'n zaak het geschenk nog meer luister geeft. Ook over de samenwerking met Frankrijks toonaangevende mode- experts is men in de Franse juwe lierswereld wel tevreden. Er is een streven om de traditionele mode shows meer en meer te gaan op luisteren met bijzondere en echte juwelen. Vooral een in het mode centrum van Parijs gevestigd Amerikaans juweliersconcern on derhoudt intensieve contacten met de modeprinsen van de lichtstad. Datzelfde concern exploiteert in een groot Parjjs herenhuis een aantal indrukwekkende en geheel in stijl ingerichte „jmvelensalons" zo indrukwekkend dat ze, vol gens insiders, de drempelvrees eerder stimuleren dan uit de weg ruimen..., Schitterende Audrey Parijs is niet naast de deur en bo vendien moet degene, die deze juwe- lensalons wel eens zou willen bezich tigen, heel wat barricaden nemen. Troost u: in Nederland kan men op het ogenblik ook juwelen bezichtigen, die miljoenen en nog eens miljoenen waard zijn. Een bezichtiging via het bioscoopdoek: de grootste juweliers zaak van New York is namelijk de cor van Audrey Hepbums nieuwste film „Breakfast at Tiffany's". Dia manten en briljanten uit de enorme permanente juwelen-expositie van het New Yorkse Tiffany onder meer een collier met vierduizend dia manten spelen een hoofdrol naast Audrey Hepburn, die in deze - film uitsluitend kleding van de Parijse couturier Hubert de Givenchy draagt en hiermee het bewijs levert dat een edel sieraad het best tot zijn recht komt bij een eenvoudig maar goed kledingstuk. Die Amerikaanse juwelen zijn, naar Europese begrippen, vaak wat over dadig van vorm en materiaal. In Europa daarentegen maakt het be scheiden maar bijzondere sieraad steeds meer furore. Op de Italiaanse modeshows krijgt een groot publiek ieder seizoen edele bijou's te zien; in Frankrijk zijn het coiffure-sieraden en in gevlochten of geweven goud uitgevoerde avondtasjes (soms met briljanten sluiting) die aan een ex clusief toilet de finishing touch ge- vgn. De beroemde Chanel garneert dftr seizoen haar al even beroemde tailleurs met een langwerpige broche die een steen in het midden heeft: een versiering die ook in de overige Europese modecetnra al druk wordt toegepast. „Edelmetaal" concludeert dan ook met voldoening „Couture vindt juwe lier". Waarschijnlijk mede dank zij Audrey Hepburn in haar „briljante" filmrol „Bescherming Bevolking" op komende Huishoudbeurs De bezoeksters van de I7de Interna tionale Huishoudbeurs 5 t/m 15 april !n het nieuwe Amsterdamse lt.A.I.-gebouw - zullen, dwalend tus sen de nieuwste en fraaiste huishou delijke voortbrengselen der techniek plotseling geconfronteerd worden niet een minder aantrekkelijke, maar even reële materie. De Dienst Be scherming Bevolking is namelijk voornemens, het publiek op de huis houdbeurs „op zeer natuurgetrouwe wijze" voor te lichten over de voor zieningen die men dient te treffen, wanneer onverhoopt een „moderne" oorlog zon uitbreken. De B.B. wil dit doen door In de open gewerkte voitn van een huis op ware grootte, de verschillende mogelijkhe den tot bescherming van het gezin te tonen. Zo realistisch mogelijk wil men hier de maatregelen uitbeelden, die bij instortingsgevaar, „fall out" en nog meer aspecten van het moderne oorlogsgevaar kunnen worden geno men. Voedselvoorraad, slaapgelegen heid, noodverlichting en soortgelijke zaken komen eveneens aan de orde. Nog meer informatie over al deze niet-zo-vrolyke zaken geeft de orga nisatie „Eén op vijf" („Door vrouwen aan vrouwen") die op de Huishoud beurs eveneens een informatiecen trum zal plaatsen. (Advertentie) Pakjes, japonnen, rokken en blouses. SCHELDESTRAAT 20-22 VLISSINGEN Audrey Hepburn speelt een letterlijk en figuurlijk „briljante?' rol in film ,J3reakfast at Tiffany's". De sieraden van de foto hebben een even 1 belangrijke rol: het collier dat de ac trice hier toont is het beroemde Schlumberger collier" van Tiffany in New York. Het bestaat uit vier duizend diamanten en heeft waarde van enkele miljoenen. Op Parijse voorjaarsbeurs: Stofzuigers met venstertje Op de eerste maart gaan in Parijs de poorten open van de jaarlijkse expo sitie „Salon des arts menagers", de beroemde enorme huishoudbeurs, die ieder voorjaar in de Franse hoofdstad wordt gehouden. Voorspeld wordt dat de prijzen op de „Salon" ditmaal een lichte daling zullen vertonen, in ver band met de steeds groter wordende onderlinge concurentie der fabrieken. Een kleine bloemlezing uit de grote huishoudelijke verzameling die er te zien zal zijn: veel miniatuur-stofzui- gertjes, bestemd voor het kleine schoonmaakwerk en voor het stofvrij maken van gordijnen en andere „hooggelegen" zaken. Zo'n plumeau électrique" zoals de Francaise het met een elegant woord noemt, kost haar bijna veertig nieuwe franken. Een andere stofzuiger (van nor maal formaat) heeft een venster tje waardoor men de inhoud van de stofzak kan zien en dus precies kan vaststellen, wanneer het ap paraat moet worden geleegd. De huishoudkoelkasten zijn ware reu zen. Ze zijn er van 400 en van 247 liter, maar het meest populair is een apparaat met een inhoud van 220 liter. En de wasmachines benaderen de robot-idee wel heel dicht; er zijn er die via een nieuw mechanisme be palen hoe lang een stuk wasgoed van een bepaald materiaal in de machine moet rondwentelen, om schoon te worden. ~öan ozóutv A. tct ozoutv Het trof mij plotseling als zoiets opmerkelijks en aandoenlijks, dat ik een ogenblik pal op het trottoir bleef staan om er met aan dacht naar te kijken. Het was niet zoals het behoort, dat besef ik leven dig maar wie het van voortdurend om zich heen zien hebben moet mag iets vergeven worden: zelfs het kij ken door andermans glazen. En dit vergrijp tegen de goede ma nieren werd des te lichter gemaakt, omdat de gordijnen naar goed vader lands gebruik nog wijd opengetrok ken bleven, en de kamer in het aan gename licht van twee schemerlam pen zich als ter bezichtiging aan bood. Terwijl daarenboven het tril- lend-blauwe beeldvlak van een tele visietoestel als een onwillkeurig stop licht werkte. Maar wat daarop voor wonderbaar lijks te zien was kon nooit zo boeiend zijn als de aanblik van de enige toe schouwster, die muisstil in de tegen overgestelde hoek een plaatje op zichzelf zat te wezen. Want zelden heb ik een kind zo overgegeven, zo gedwee en zo weerloos naar iets zien staren als dit kleine meisje in haar allenigheid naar deze moderne tover lantaarn. smakelijk gezond licht verteerbaar .-KnAett O" m een of andere reden deed zij mij denken, aan Alice in Won derland, en ik kon alleen al niet van de plaats komen door de plotselinge wens om dit te verklaren. Want hoe weinig past dit kleine vriendinnetje van Lewis Carroll, met de ronde kam in het zachte lange haar, de witte boezelaar en de kant- strookjes van haar pijpebroeltje on der de wijde rokjes uit in ons hui dige beeldvlak van de tijd. Dit kleine ding in elk geval leek uit een en hetzelfde hout gesneden. Met de handjes in de schoot, het hoofdje een beetje schuin en de mond half open. zat zij in roerloze, naïeve aan- Aaai poppetjes dansen evi l\n\u{ev\ar[>eid: e remedies voor Act jiebe bind dacht de gehele toverwereld van dat kleine scherm ademloos in zich op te nemen. Wie haar mogelijk in die grote lage stoel had gezet om haar daarna in haar eentje op het gemakkelijkst amusement los te laten, had in elk geval stellig een uur lang geen kind aan haar. Zij wist van kijken en luis teren en stilzitten in een en dezelfde roerloze verering van het wonder. veproe Het zieke kind is hoe meélijk- wekkend het ook soms kan zijn! voor veel moeders en schrik beeld, omdat de kleine zieke het rytmé voor de dagelijkse huishouding nin öf 'meer verstoort én daarenbo ven, juist wanneer het maar „een klein beetje ziek" is, wel eens lastig en veel aandacht opeisend is. Het écht zieke kind is meestal veel kalmer en kan soms zélfs meer geduld tot „uit zieken" opbrengen dan menig vol wassene! Maar die kleine bijna-zieken zo vormen een hoofdstuk apart in het huishouden en niet alle moeders ku/nnen dat hoofdstuk even handig opvangen. Twee remedies die bij een ziek kind altijd werkenkijken, en handenar beid. Kijken binnenshuisnaar een aquarium, naar platen „waar veel op te zien is", naar een „mobile", zo'n fragiel bouwseltje dat in onafgebro ken beweging is. Kijken naar buiten; naar wat er op straat te zien is of naar vogels, die brood van de ven sterbank of uit de tuin komen iveg- halen. Zieke kinderen vinden het fijn als bed of bank voor het raam wordt geschoven. Handenarbeid kan ook een tover woord, zijn bij het bezighouden van de kleine zieke! Wanneer het bedje van het kind tenminste niet wordt volgeladen met allerlei materiaal, zodat het door de bomen het bos niet meer ziet en bovendien niet uit de weg kan in de beperkte ruimte van het bed. Een stevige plank, of nog liever een bed-speelta- fel, is eigenlijk onmisbaar bij dit soort dingen. Zo'n bed-speéltafel is door het landelijk voorlichtingscen trum voor ouders en opvoeders ont worpen; het tafelblad kan zowel ho rizontaal als in schuine stand wor den gezet. De werktekening is bij het voorlichtingscentrum te koop voor drie dubbeltjes. En wanneer U nu toch de h/ulp van dit centrum inroept voor het bezighouden van het zieke kind, vraag dan meteen de nieuwe brochure óver dit onderwerp aan „Over bezigheden voor zieke kinde ren" heet het vouwblad en het geeft in heb kort een heleboel aardige en nuttige suggesties voor moeders, die thuis een kleine patient hébben. Sug gesties voor het maken van een mu ziekinstrumentje (zieke kinderen houden niet van teveel stilte om zich heen!), voor het maken van een bed- speélscliort waarmee het kind in bed handenarbeid kan doenzonder het beddegoed vuil te maken, voor ge zelligecadeautjes voor een ziek kind. Dit nieuwe vouwblad kost slechts vijftien cent en kan, evenals de werktékening voor de bed-speelta- fél, besteld worden bij het landelijk voorlichtingscentrum voor ouders en opvoeders, 's Gravendijkwal 60, Bot terdam, giro 125635. Wie ter caraval wil gaan en nog geen passend kostuum heeft kunnen vinden, kan wellicht in spiratie putten uit bo venstaande ontwerpen Drie tijdperken vertegen woordigen ze: aan de oudheid is het Griekse kostuum ontleend, aan de mode der twintiger jaren het uitdagende „garconne"-pakje, en aan de nog, steeds tri omfen vierende musical „My fair lady" het pakje van het legendarische bloemenmeisje: Eliza Doolittle. F, dacht om dat eenzame onbe- weeglijk staren naar dat stukje mechanisch vermaak kreeg Ik plot seling medelijden met haar, zodat ik snel moest doorlopen om aan deze trieste aanblik te ontkomen. Terwijl ik mijzelf tegelijkertijd wat geërgerd afvroeg waaruit die triestheid dan toch wel bestond. Was het niet volkomen natuurlijk en begrijpelijk dat een kind van haar ja ren negen, tien op zijn best zich met hart en ziel overgaf aan zo'n wonderbaarlijk schouwspel dat vlak voor haar nieuwsgierig neusje zo springlevend werd vertoond alsof zij de figuren kon aanraken. Waarom deed mij een intens meer levend kind bij een filmvoor stelling allesbehalve triest aan, terwijl het daar toch ook niet anders te doen had dan naar bewegende fi guren in een vlak te kijken? Waarom zou ik alleen maar glimla chend voorbij gelopen zijn als ik haar onder die schemerlamp verdiept had gezien in een boek. Was het niet al te conservatief om bij zo'n onnozel kijkkastje dadelijk alarm te slaan? AI» zo'n klein ding eens een uurtje naar een kinderprogramma wil kij ken wat steekt daarin? Bij het kinderuurtje op de radio zou zij waarschijnlijk precies zo overgegeven zitten luisteren en daaraan zijn wij toch allang gewend? Sterker nog: wij waarderen het zelfs bovenmate als kinderen nog genoeg oor en aandacht heb ben voor een uitzending om er ook werkelijk naar te luisteren. Omdat, bedacht ik plotseling met een schok: omdat bij een radiouitzending, zo goed als bij een film, een kind nog altijd zelf iets te doen heeft. Zonder het te weten is de fantasie daarbij duchtig ingeschakeld, zoals ieder die zich even het begrip „luisteren" rea liseert zal moeten toegeven. Zelfs bij de film heeft ook een kind nog behoorlijk wat geestelijke in spanning op te brengen. De film werkt, zonder dat wij het vaak be seffen, met snelle overgangen en beeldassociaties die de eigen fantasie moet opvangen en aanvullen, en die dit dan ook vanzelfsprekend en soe pel doet. aar met de televisie-uitzending is er voor de geest niets meer te doen. Het is alles bedrieglijk echt, reëel, men beleeft het op het zelfde ogenblik mee, het hele gebeu ren speelt zich vlakbij, in de eigen huiskamer, zichtbaar en bijna tast baar af. De fantasie, die kostelijkste van alle kinderlijke vermogens, heeft uitge diend en staat volledig op non-actief. En even non-actief wordt het kind, dat met de handen in de schoot, vol slagen alleen zit toe te kijken hoe braaf en levensecht de poppetjes dansen Laten wij voor haar hopen dat het maar bij een uurtje blijft, en eerlijk gezegd: dat het nieuwtje er spoedig wat afslijt. Want zij heeft, voorlopig, nog wel wat beters te doen dan zich weerloos te laten voederen met iets dat zij zelf niet bedacht of uitgekozen heeft. Zolang er in de vleugels van haar fantasie nog zoveel groeikracht leeft, heeft zij meer aan een stuk papier en een potlood of een heerlijk ouderwets boek uit de schoolbïliotïieek. SASKXA.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 7