PAGIM
Parijse vrouwen hebben géén „drempelvrees"
voor de juwelierswinkel!
ft
.Mm
POSITIEKLEDING
Ma
VRIJDAG 23 FEBRUARI 1962
PUOVIN O IALE ZEEUW SU COURANT
DANK ZIJ DE „BOUTIQUES"
Audrey Hepburn: in Franse kleding
met Amerikaanse bijous
De Nederlandse juweliers hebben onlangs spijtig moeten erken
nen, dat de Nederlandse vrouw bang voor hen is. Bang voor de
juwelier en bang voor zijn winkel, en dat verschijnsel vat men
samen met het fraaie hedendaagse woord „drempelvrees"
Nu constateren dezelfde juweliers nog steeds spijtig dat
hun Franse collega's er in dit opzicht veel beter voor staan! In
Parijs blijkt „het grote publiek" geen drempelvrees te kennen
en dat is een gevolg van het feit, dat de Parijse grote juweliers
„boutique-colJecties" brengen met veel succes.
Zo'n boutique-collectïe omvat aldus het vakblad „Edelmetaal''
sieraden waarvan de prijzen beslist niet in de duizenden (nieuwe) franken
lopen: vaak zelfs niet in de honderden. Er zijn bijvoorbeeld eenvoudige
ringen, armbanden en colliers bij, die niettemin met evenveel zorg en
exclusiviteit zijn uitgevoerd als de exorbitante kostbaarheden in deze
zaken. Ze zijn echter ook betaalbaar voor de gewone vrouw, en zo kan
het gebeuren dat een jong paartje per scooter bij een exclusieve juwe
lierszaak arriveert om daar een klein sieraad in goud of zilver te kopen.
Na zo'n aankoop gaat dat jonge
paar niet zoals de „duurdere"
klanten een cocktail drinken
bij Maxim's, maar een drankje
aan de toonbank van een eenvou
dige „bistro". Ze hebben hun een
voudig sieraad in een gerenom
meerd „juwelenpaleis" gekocht
zonder drempelvrees, omdat ze
wisten dat ze dezelfde service
zouden krijgen als de klant met
een indrukwekkende bankreke
ning.
Na jaren
JK! kSB2Sj
piCilI
Haute couture en juwelierskunst
groeien langzaam maar zeker naar
elkaar toe. In Parijs kan men. bij
een couture-creatie dit avondtasje
van gevlochten goud met briljanten
sluiting kopen. Ook het coiffure-sie
raad van de foto is een geivild bijou;
een bekend Parijs juwelier heeft een
serie van deze haarsieraden gemaakt,
die ook als broche kunnen worden
gedragen.
Wie schelvislever zegt, denkt meestal
aan het produkt-uit blik en maar zelden
aan de mogelijkheid om de schelvislever
eens vers te kopen bij de vishandelaar.
De verse lever is bijzonder vitaminerijk.
smaakt buitengewoon goed op bruin- of
roggebrood en hoert met wat toma-
l.epuree en wat citroensap, azijn of stuk
jes appel maar een minuut of tien te
koken. De besmeerde boterhammetjes
kunnen nog bestrooid met wat peper,
zout en een druppeltje citroensap, met een
beetje mosterd of met wat fijngehakte
peterselie of selderij.
Dat Engelsen verzot zijn op hun kopje
thee, is algemeen bekend dat ze zelfs
hun vloerbedekking laten meegenieten
van deze nationale drank, wisten we
echt niet! Toch is het. zo, blijkens de vol
gende huishoudelijke tip uit een Engels
damesblad: „Koude thee is een doeltref
fend en goedkoop reinigignsmiddel voor
linoleum. Maak een doek vochtig met
thee, wrijf er mee over het linoleum en
doe de vloer met een schone doek na".
Het valt te betwijfelen of deze manier van
schoonmaken zal aanslaan in onze lage
landen, waar de huisvrouw op schoon-
maakgebied graag boenwas ruikt....
„Geef ons meer bergruimte!" roepen ne
gen van de tien vrouwen, als men hun
mening vraagt over het wonen in een
moderne flatwoning, want met kasten
zijn die moderne nouwsels over hel alge
meen slecht bedeeld Voor een wat krap
uitgevallen muurkast die als serviesknst
wordt gebruikt, Is wel een oplossing:
span langs de achterwand een breed stuk
elastiek en zet daar de schalen achter
op bun kant. Mag het een bescheiden be
dragje kosten, dan Kan een gordijnspiraal-
veer met twee haakjes voor hetzelfde
doel gebruikt worden.
Zelf geven de Parijs® juweliers toe,
dat het jaren geduurd heeft voordat
deze evolutie een feit was. Vroeger
durfde de klant-met-kleiné-beurs
nauwelijks de etalage te bekijken; hij
voelde zich kennelijk niet op zijn ge
mak tegenover al die kostbaarheden.
Nu komt zo'n klant binnen, al heeft
hij maar enkele tientallen franken bij
zich maar hij weet, dat men hem
binnen sieraden zal laten zien die hij
kan betalen, en geen duizelingwek
kende juwelen. Hij koopt bovendien
dat kleine sieraad graag in een ex
clusieve zaak, omdat de naam van
zo'n zaak het geschenk nog meer
luister geeft.
Ook over de samenwerking met
Frankrijks toonaangevende mode-
experts is men in de Franse juwe
lierswereld wel tevreden. Er is een
streven om de traditionele mode
shows meer en meer te gaan op
luisteren met bijzondere en echte
juwelen. Vooral een in het mode
centrum van Parijs gevestigd
Amerikaans juweliersconcern on
derhoudt intensieve contacten met
de modeprinsen van de lichtstad.
Datzelfde concern exploiteert in
een groot Parjjs herenhuis een
aantal indrukwekkende en geheel
in stijl ingerichte „jmvelensalons"
zo indrukwekkend dat ze, vol
gens insiders, de drempelvrees
eerder stimuleren dan uit de weg
ruimen...,
Schitterende Audrey
Parijs is niet naast de deur en bo
vendien moet degene, die deze juwe-
lensalons wel eens zou willen bezich
tigen, heel wat barricaden nemen.
Troost u: in Nederland kan men op
het ogenblik ook juwelen bezichtigen,
die miljoenen en nog eens miljoenen
waard zijn. Een bezichtiging via het
bioscoopdoek: de grootste juweliers
zaak van New York is namelijk de
cor van Audrey Hepbums nieuwste
film „Breakfast at Tiffany's". Dia
manten en briljanten uit de enorme
permanente juwelen-expositie van
het New Yorkse Tiffany onder
meer een collier met vierduizend dia
manten spelen een hoofdrol naast
Audrey Hepburn, die in deze - film
uitsluitend kleding van de Parijse
couturier Hubert de Givenchy draagt
en hiermee het bewijs levert dat een
edel sieraad het best tot zijn recht
komt bij een eenvoudig maar goed
kledingstuk.
Die Amerikaanse juwelen zijn, naar
Europese begrippen, vaak wat over
dadig van vorm en materiaal. In
Europa daarentegen maakt het be
scheiden maar bijzondere sieraad
steeds meer furore. Op de Italiaanse
modeshows krijgt een groot publiek
ieder seizoen edele bijou's te zien; in
Frankrijk zijn het coiffure-sieraden
en in gevlochten of geweven goud
uitgevoerde avondtasjes (soms met
briljanten sluiting) die aan een ex
clusief toilet de finishing touch ge-
vgn. De beroemde Chanel garneert
dftr seizoen haar al even beroemde
tailleurs met een langwerpige broche
die een steen in het midden heeft:
een versiering die ook in de overige
Europese modecetnra al druk wordt
toegepast.
„Edelmetaal" concludeert dan ook
met voldoening „Couture vindt juwe
lier". Waarschijnlijk mede dank zij
Audrey Hepburn in haar „briljante"
filmrol
„Bescherming Bevolking"
op komende Huishoudbeurs
De bezoeksters van de I7de Interna
tionale Huishoudbeurs 5 t/m 15
april !n het nieuwe Amsterdamse
lt.A.I.-gebouw - zullen, dwalend tus
sen de nieuwste en fraaiste huishou
delijke voortbrengselen der techniek
plotseling geconfronteerd worden
niet een minder aantrekkelijke, maar
even reële materie. De Dienst Be
scherming Bevolking is namelijk
voornemens, het publiek op de huis
houdbeurs „op zeer natuurgetrouwe
wijze" voor te lichten over de voor
zieningen die men dient te treffen,
wanneer onverhoopt een „moderne"
oorlog zon uitbreken.
De B.B. wil dit doen door In de open
gewerkte voitn van een huis op ware
grootte, de verschillende mogelijkhe
den tot bescherming van het gezin
te tonen. Zo realistisch mogelijk wil
men hier de maatregelen uitbeelden,
die bij instortingsgevaar, „fall out" en
nog meer aspecten van het moderne
oorlogsgevaar kunnen worden geno
men. Voedselvoorraad, slaapgelegen
heid, noodverlichting en soortgelijke
zaken komen eveneens aan de orde.
Nog meer informatie over al deze
niet-zo-vrolyke zaken geeft de orga
nisatie „Eén op vijf" („Door vrouwen
aan vrouwen") die op de Huishoud
beurs eveneens een informatiecen
trum zal plaatsen.
(Advertentie)
Pakjes, japonnen,
rokken en blouses.
SCHELDESTRAAT 20-22
VLISSINGEN
Audrey Hepburn speelt een letterlijk
en figuurlijk „briljante?' rol in
film ,J3reakfast at Tiffany's". De
sieraden van de foto hebben een even 1
belangrijke rol: het collier dat de ac
trice hier toont is het beroemde
Schlumberger collier" van Tiffany
in New York. Het bestaat uit vier
duizend diamanten en heeft
waarde van enkele miljoenen.
Op Parijse voorjaarsbeurs:
Stofzuigers met
venstertje
Op de eerste maart gaan in Parijs de
poorten open van de jaarlijkse expo
sitie „Salon des arts menagers", de
beroemde enorme huishoudbeurs, die
ieder voorjaar in de Franse hoofdstad
wordt gehouden. Voorspeld wordt dat
de prijzen op de „Salon" ditmaal een
lichte daling zullen vertonen, in ver
band met de steeds groter wordende
onderlinge concurentie der fabrieken.
Een kleine bloemlezing uit de grote
huishoudelijke verzameling die er te
zien zal zijn: veel miniatuur-stofzui-
gertjes, bestemd voor het kleine
schoonmaakwerk en voor het stofvrij
maken van gordijnen en andere
„hooggelegen" zaken. Zo'n plumeau
électrique" zoals de Francaise het
met een elegant woord noemt, kost
haar bijna veertig nieuwe franken.
Een andere stofzuiger (van nor
maal formaat) heeft een venster
tje waardoor men de inhoud van
de stofzak kan zien en dus precies
kan vaststellen, wanneer het ap
paraat moet worden geleegd.
De huishoudkoelkasten zijn ware reu
zen. Ze zijn er van 400 en van 247
liter, maar het meest populair is een
apparaat met een inhoud van 220
liter. En de wasmachines benaderen
de robot-idee wel heel dicht; er zijn
er die via een nieuw mechanisme be
palen hoe lang een stuk wasgoed van
een bepaald materiaal in de machine
moet rondwentelen, om schoon te
worden.
~öan ozóutv
A. tct ozoutv
Het trof mij plotseling als zoiets
opmerkelijks en aandoenlijks,
dat ik een ogenblik pal op het
trottoir bleef staan om er met aan
dacht naar te kijken. Het was niet
zoals het behoort, dat besef ik leven
dig maar wie het van voortdurend
om zich heen zien hebben moet mag
iets vergeven worden: zelfs het kij
ken door andermans glazen.
En dit vergrijp tegen de goede ma
nieren werd des te lichter gemaakt,
omdat de gordijnen naar goed vader
lands gebruik nog wijd opengetrok
ken bleven, en de kamer in het aan
gename licht van twee schemerlam
pen zich als ter bezichtiging aan
bood. Terwijl daarenboven het tril-
lend-blauwe beeldvlak van een tele
visietoestel als een onwillkeurig stop
licht werkte.
Maar wat daarop voor wonderbaar
lijks te zien was kon nooit zo boeiend
zijn als de aanblik van de enige toe
schouwster, die muisstil in de tegen
overgestelde hoek een plaatje op
zichzelf zat te wezen. Want zelden
heb ik een kind zo overgegeven, zo
gedwee en zo weerloos naar iets zien
staren als dit kleine meisje in haar
allenigheid naar deze moderne tover
lantaarn.
smakelijk
gezond
licht verteerbaar
.-KnAett
O"
m een of andere reden deed zij
mij denken, aan Alice in Won
derland, en ik kon alleen al
niet van de plaats komen door de
plotselinge wens om dit te verklaren.
Want hoe weinig past dit kleine
vriendinnetje van Lewis Carroll, met
de ronde kam in het zachte lange
haar, de witte boezelaar en de kant-
strookjes van haar pijpebroeltje on
der de wijde rokjes uit in ons hui
dige beeldvlak van de tijd.
Dit kleine ding in elk geval leek uit
een en hetzelfde hout gesneden. Met
de handjes in de schoot, het hoofdje
een beetje schuin en de mond half
open. zat zij in roerloze, naïeve aan-
Aaai poppetjes dansen
evi l\n\u{ev\ar[>eid:
e remedies voor Act jiebe bind
dacht de gehele toverwereld van dat
kleine scherm ademloos in zich op te
nemen.
Wie haar mogelijk in die grote lage
stoel had gezet om haar daarna in
haar eentje op het gemakkelijkst
amusement los te laten, had in elk
geval stellig een uur lang geen kind
aan haar. Zij wist van kijken en luis
teren en stilzitten in een en dezelfde
roerloze verering van het wonder.
veproe
Het zieke kind is hoe meélijk-
wekkend het ook soms kan zijn!
voor veel moeders en schrik
beeld, omdat de kleine zieke het
rytmé voor de dagelijkse huishouding
nin öf 'meer verstoort én daarenbo
ven, juist wanneer het maar „een
klein beetje ziek" is, wel eens lastig
en veel aandacht opeisend is. Het écht
zieke kind is meestal veel kalmer en
kan soms zélfs meer geduld tot „uit
zieken" opbrengen dan menig vol
wassene! Maar die kleine bijna-zieken
zo vormen een hoofdstuk apart in
het huishouden en niet alle moeders
ku/nnen dat hoofdstuk even handig
opvangen.
Twee remedies die bij een ziek kind
altijd werkenkijken, en handenar
beid. Kijken binnenshuisnaar een
aquarium, naar platen „waar veel op
te zien is", naar een „mobile", zo'n
fragiel bouwseltje dat in onafgebro
ken beweging is. Kijken naar buiten;
naar wat er op straat te zien is of
naar vogels, die brood van de ven
sterbank of uit de tuin komen iveg-
halen. Zieke kinderen vinden het fijn
als bed of bank voor het raam wordt
geschoven.
Handenarbeid kan ook een tover
woord, zijn bij het bezighouden
van de kleine zieke! Wanneer
het bedje van het kind tenminste
niet wordt volgeladen met allerlei
materiaal, zodat het door de bomen
het bos niet meer ziet en bovendien
niet uit de weg kan in de beperkte
ruimte van het bed. Een stevige
plank, of nog liever een bed-speelta-
fel, is eigenlijk onmisbaar bij dit
soort dingen. Zo'n bed-speéltafel is
door het landelijk voorlichtingscen
trum voor ouders en opvoeders ont
worpen; het tafelblad kan zowel ho
rizontaal als in schuine stand wor
den gezet. De werktekening is bij
het voorlichtingscentrum te koop
voor drie dubbeltjes.
En wanneer U nu toch de h/ulp
van dit centrum inroept voor
het bezighouden van het zieke
kind, vraag dan meteen de nieuwe
brochure óver dit onderwerp aan
„Over bezigheden voor zieke kinde
ren" heet het vouwblad en het geeft
in heb kort een heleboel aardige en
nuttige suggesties voor moeders, die
thuis een kleine patient hébben. Sug
gesties voor het maken van een mu
ziekinstrumentje (zieke kinderen
houden niet van teveel stilte om zich
heen!), voor het maken van een bed-
speélscliort waarmee het kind in bed
handenarbeid kan doenzonder het
beddegoed vuil te maken, voor ge
zelligecadeautjes voor een ziek
kind. Dit nieuwe vouwblad kost
slechts vijftien cent en kan, evenals
de werktékening voor de bed-speelta-
fél, besteld worden bij het landelijk
voorlichtingscentrum voor ouders en
opvoeders, 's Gravendijkwal 60, Bot
terdam, giro 125635.
Wie ter caraval wil gaan
en nog geen passend
kostuum heeft kunnen
vinden, kan wellicht in
spiratie putten uit bo
venstaande ontwerpen
Drie tijdperken vertegen
woordigen ze: aan de
oudheid is het Griekse
kostuum ontleend, aan
de mode der twintiger
jaren het uitdagende
„garconne"-pakje, en
aan de nog, steeds tri
omfen vierende musical
„My fair lady" het pakje
van het legendarische
bloemenmeisje: Eliza
Doolittle.
F, dacht om dat eenzame onbe-
weeglijk staren naar dat stukje
mechanisch vermaak kreeg Ik plot
seling medelijden met haar, zodat ik
snel moest doorlopen om aan deze
trieste aanblik te ontkomen. Terwijl
ik mijzelf tegelijkertijd wat geërgerd
afvroeg waaruit die triestheid dan
toch wel bestond.
Was het niet volkomen natuurlijk en
begrijpelijk dat een kind van haar ja
ren negen, tien op zijn best
zich met hart en ziel overgaf aan
zo'n wonderbaarlijk schouwspel dat
vlak voor haar nieuwsgierig neusje
zo springlevend werd vertoond alsof
zij de figuren kon aanraken.
Waarom deed mij een intens meer
levend kind bij een filmvoor
stelling allesbehalve triest aan,
terwijl het daar toch ook niet anders
te doen had dan naar bewegende fi
guren in een vlak te kijken?
Waarom zou ik alleen maar glimla
chend voorbij gelopen zijn als ik haar
onder die schemerlamp verdiept had
gezien in een boek. Was het niet al
te conservatief om bij zo'n onnozel
kijkkastje dadelijk alarm te slaan?
AI» zo'n klein ding eens een uurtje
naar een kinderprogramma wil kij
ken wat steekt daarin? Bij het
kinderuurtje op de radio zou zij
waarschijnlijk precies zo overgegeven
zitten luisteren en daaraan zijn
wij toch allang gewend?
Sterker nog: wij waarderen het
zelfs bovenmate als kinderen
nog genoeg oor en aandacht heb
ben voor een uitzending om er ook
werkelijk naar te luisteren.
Omdat, bedacht ik plotseling met een
schok: omdat bij een radiouitzending,
zo goed als bij een film, een kind nog
altijd zelf iets te doen heeft. Zonder
het te weten is de fantasie daarbij
duchtig ingeschakeld, zoals ieder die
zich even het begrip „luisteren" rea
liseert zal moeten toegeven.
Zelfs bij de film heeft ook een kind
nog behoorlijk wat geestelijke in
spanning op te brengen. De film
werkt, zonder dat wij het vaak be
seffen, met snelle overgangen en
beeldassociaties die de eigen fantasie
moet opvangen en aanvullen, en die
dit dan ook vanzelfsprekend en soe
pel doet.
aar met de televisie-uitzending
is er voor de geest niets meer
te doen. Het is alles bedrieglijk
echt, reëel, men beleeft het op het
zelfde ogenblik mee, het hele gebeu
ren speelt zich vlakbij, in de eigen
huiskamer, zichtbaar en bijna tast
baar af.
De fantasie, die kostelijkste van alle
kinderlijke vermogens, heeft uitge
diend en staat volledig op non-actief.
En even non-actief wordt het kind,
dat met de handen in de schoot, vol
slagen alleen zit toe te kijken hoe
braaf en levensecht de poppetjes
dansen
Laten wij voor haar hopen dat het
maar bij een uurtje blijft, en eerlijk
gezegd: dat het nieuwtje er spoedig
wat afslijt. Want zij heeft, voorlopig,
nog wel wat beters te doen dan zich
weerloos te laten voederen met iets
dat zij zelf niet bedacht of uitgekozen
heeft.
Zolang er in de vleugels van haar
fantasie nog zoveel groeikracht leeft,
heeft zij meer aan een stuk papier en
een potlood of een heerlijk ouderwets
boek uit de schoolbïliotïieek.
SASKXA.