twist
in land
van mest
en mist
m
Schoolhoofd ging
buiten zijn boekje
F"
WAJAMQ^
PERSOONLIJKE
LENINGEN
„REPRODUCTIE COMPAGNIE"
INSTRUCTIEF EN DECORATIEF
'inlichtingen ba'
Financïerïngs Maatschappij
MAHU K O 0
YesUgingen in a/fe kantoren ran de
AMSTERDAMSCHE BANK
DINSDAG 13 FEBRUARI 1962 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Advertentie
DE TWIST is bij de Kreek-
rakdam niet tot staan
gekomen. Wervelend is ze de
Zeeuwse dreven binnenge
drongen en nu zitten we er
mee: twist in het land van
mest en mist, een frivool
bloempje in zware aarde, een
weerbarstig en losbandig on
kruid in het keurig onder
houden tuintje van de dans-,
leraren.
serpentine ontrold zoals desfijcfs in Ovezonde (Foto's P.Z.C.)
KLOEKE KALENDER VAN
Wat is eigenlijk de twist Volgens
onuitroeibare opvattingen een uit
lopertje van de roek 'n roll, een
gecultiveerde, passieve rock 'n roll,
waarbij de beoefenaren hun een
maal in de dansruimte ingenomen
plaats niet verlaten, als het ware
één zijn met de dansvloer een
klein beetje redelijk twister licht
de voeten geen centimeter van de
grond. En natuurlijk zou die twist
afkomstig zijn uit Amerika. Een
belachelijke veronderstelling. De
twist is een oude boerendans, waar
van men de oorsprong wel te
Ovezande zoekt. Daar was men
op een weiland eens zo uitgelaten
doende met een gavotte-achtig
dansje, dat boeren en boerinnen
met hun klompen in de sompige
klei bleven hangen. Met benen en
bovenlijf zetten zij de dans voort:
ziedaar, de twist was geboren.
Geen aanmerking dus op het
ontwortelde karakter van de
twist: zij stoelt op de beste
overleveringen van onze eigen
folklore. Zeeuwen zijn eminente
twisters. Iemand heeft eens sma
delijk gezegd„dat komt omdat
het lijkt of men beweegt, maar
men in werkelijkheid op dezelfde
plaats blijft staan." Op de beteke
nis van deze woorden willen we
niet dieper ingaan. Nemen we lie
ver een kijkje in de twist-zaal, in
het Middelburgse Schuttershof,
waar zaterdagavond de „Diek
Moermond Show" werd opgevoerd,
een „Jazz-Dans-Festival" met de
baten voor de anti-hongefactie „10
maal 10."
Daar verschenen de eerste schaar
se twisters op de vloer en podium.
Een verkwikkend toneeltje.
Nadat het „Quintet Jo Stokman"
uit Vlissingen nogal behou
dend jazz had gespeeld namen
„Johnny Caljouw and his blue
Jeans" (Jantje Caljouw en zijn
blauwe Jannen) bezit van de Büh
ne. Ze beloofden een twist, maar
eerst, zo zei „R. 'n R.-ltoning 1961"
Caljouw, een paar nummertjes
rock om een beetje los te komen.
Het publiek groepte samen voor de
orkestbak, één in de hunkering
naar de beloofde twist. De Jeans
produceerden een begeesterend
muziekje en zs hadden het zwaar.
Dra gingen de overhemden boven
de gitaren open de pianist zat
bij het begin al in een open, blauw
kieltje. Tegen dit vrijgevochten
decor was de zanger in zijn
smetteloos lichtgrijze kostuum
eigenlijk maar een ontredderd en
burgerlijk mannetje. „Blue Sail"
zong hij en we vonden hem zeker
niet minder dan Elvis Presley. De
twist moest nog even wachten op
een éigen compositie, „Lonely
Eye", een hooggestemd, rustig
muziekje, een stilte'voor de storm.
Toen barste het uit de beschik
bare versterkers los en kwa
men de eerste schuchtere pa
ren op de vloer, groteske figuren,
eenzaam in een omringende men-
eerste schuchtere: voorman-twister in leer
senzee, een kluwen ledematen ach
ter tralies.
't Was eigenlijk wel voldoende zo,
maar Johnny beloofde„Nu een
échte twist
Nu pas boden de paren goed amu
sement, kwam in de zaal die licht
voetige stemming, die weifelt tus
sen ingetogen genot en uitbundige
vreugde. Een serpentine, half ont
rold, verstard in de lucht.
Maar „The Lazy River Six" zorg
den er aan het eind van de avond
voor, dat al wie twisten kon, twist
te. De serpentine ontrolde zich uit
trompet en saxofoon, de meesle
pende zang van de saxofonist. Een
vervoering, zoals men die destijds
moet hebben gekend in Ovezande,
toen vette klei de klompen gevan
gen hield in een brij van zuigende
modder.
Jeans-zanger: lonely eye
uit trompet eh saxofoon
Al eerder gebeurd in Woerden
Geïnformeerd of
sollicitant soms
„kleurling" was
(Van onze Haagse redactie)
„Is Iiij blanke of kleurling?"
Deze vraag werd anuo 1962 ge
steld in een vragenlijst, waarin
Inlichtingen werden gevraagd
over een sollicitant bij het on
derwijs, zo lezen wij in „Het
Schoolblad" weekblad van de
Nederlandse Onderwijzersver
eniging. Het blad gaat verder:
„In de Unie van Zuid-Afrika,
denkt U misschien. Dan is U
mis. Deze vraag werd in Neder
land gesteld en wel door het ge
meentebestuur van Woerden,
toen het bij een Amsterdams
hoofd van een school inlichtin
gen inwon omtrent» een naar
Woerden solliciterende collega".
Het schoolblad, waarvan de redactie
een fotocopie van de vragenlijst on
der ogen heeft gehad, tekent bij dit
bericht nog aan: „blijkbaar is men
in Woerden wel al zo ver, dat men
begrijpt een ongebruikelijke vraag
te stellen, want, terwijl de overige
vragen gestencild zijn, is deze vraag
er aan het eind met de hand bijge
schreven. Het gaat hier echter niet
om een ongebruikelijke vraag, aldus
het schoolblad, het is een ongeoor
loofde vraag. Of meent men in Woer
den, dat anno 1962 in Nederland nog
plaats is voor rassendiscriminatie?
Wij achten deze vraag een schan
daal, een smet op de Nederlandse
samenleving. Hoe is het mogelijk, dat
dit in ons land gebeurt?" conclu
deert „Het Schoolblad".
„Ontoelaatbaar"
De burgemeester van Woerden,
de heer H. H. C. Vos, betreurt het
ten zeerste, dat dit heeft kunnen
gebeuren en heeft verklaard, dat
hij het stellen van een dergelijke
vraag ontoelaatbaar acht. De
hoofden van de scholen krijgen
vèn de gemeentesecretarie gesten
cilde en door de burgemeester on
dertekende vragenlijsten, die zg
kunnen toezenden aan degenen,
die om inlichtingen worden ge
vraagd over een sollicitant. „Bui
ten mijn voorkennis heeft hét be
trokken schoolhoofd aan dit for
mulier de bewuste vraag toege
voegd.
Ik beschouw zowel de vraag op zich
zelf volkomen ontoelaatbaar als het
feit, dat aan een blanco mandaat,
wat dit formulier toch is, iets wordt
toegevoegd, waarvan ik niet op de
hoogte ben. De betrokkene heeft deze
fout ook toegegeven. Bovendien zal
hij zelf aan het schoolblad uiteenzet
ten, wat er gebeurd is", aldus bur
gemeester Vos.
De burgemeester is er overigens ook
van overtuigd, dat het betrokken
schoolhoofd met de vraag niets dis-
criminerends heeft bedoeld en slechts
heeft willen weten, wat voor type sol
licitant 't betrof. „Wij hebben hier in
Woerden drie leerkrachten met een
uitgesproken Indisch uiterlijk en
kortgeleden is als hoofd van een
kleuterschool een volbloed Indische
benoemd. Van enige discriminatie is
bielr bij ons geen sprake", zo verze
kerde de burgemeester ons. Overi
gens meent hij dat ook Het School
blad onjuist heeft gehandeld door
deze kwestie onder de aandacht van
de lezers te brengen zonder tevoren
inlichtingen in Woerden te hebben
ingewonnen.
Militaire rang
Overigens is de burgemeester geble
ken, dat het schoolhoofd deze vraag
al eens eerder heeft toegevoegd aan
de vragenlijst en bovendien ook wel
eens gevraagd heeft: wat was de
rang In militaire dienst van de sol
licitant? Burgemeester is ervan over
tuigd, dat met de erkenning van
schuld door de betrokkene dergelijke
dingen niet meer zullen voorkomen
en hoopt dat deze zaak hiermee ook
de wereld uit is.
(Advertentie)
PLANTEN
MARGARINE
In Novosibirsk (Siberië) is een groep
Russen die behoorden tot de .shakers-
secte" na een rechtzitting van zes dagen
tot gevangenisstraffen veroordeeld, omdat
„de activiteiten van deze secten verboden
zijn wegens fanatisme, tegen de belangen
van het volk en de staat".
een grote verscheidenheid leeft in
stijl, vorm, gehalte en tendentie, plus
een verscheidenheid in techniek en in
het toegepaste materiaal. Bij het kie
zen van de kunstwerken van moderne
Nederlanders voor de twaalf repro-
dukties voor de kalender werd in de
eerste plaats gezocht naar sprekende
voorbeelden van dit laatste. Naar een
verscheidenheid dus in techniek en
materiaal, aldus Doelman, die uitvoe
rig op zijn onderwerp ingaat en o.m.
stelt, dat de kunst als nooit tevoren
„hyperindividualistisch" is geworden.
In deze kalender voor 1962 komen
twaalf individuen aan bod, die inder
daad ook alle twaalf een heel eigen
taal spreken. Een Joh. van den Broek,
wiens bijdrage het eerste kalender
blad illustreert, doet dat in glas. in
gekit glas. De reproduktie laat een
fragment zien van een raam, dat in
een nieuw kantoorgebouw werd aan
gebracht. Min of meer „eenzelfde taal
van het materiaal" spreekt Louis van
Roode, die veel werkt met glas-in-be-
ton. De keramiektaal ontbreekt uiter
aard niet; een miereneter in gegla
zuurde chamotte van Etic van Rees
is een alleszins fraai en sprekend spe
cimen van deze kunstvorm en zo is
het zoals in deze fraaie, jaarlijkse
uitgave tc doen gebruikelijk met
alle gekozen voorbeelden. Om nog
enkele namen te noemen: er zijn
voorts reprodukties van werken of
van fragmenten uit werkstukken van
Willem Hussem, Herman Berserik,
Roger Chailloux, Wessel Couzijn en
Lex Metz en te zamen met die van de
overigen spreekt deze kalender met
terdaad „tien maal taal van het mate
riaal". Illustratief, instructief en de
coratief.
Voor de grafische, voortreffelijk ver
zorgde vormgeving zorgden Piet
Klaass© en Han de Vries uit Amster
dam*
„Tienmaal taal
van het materiaal"
„De Reproductie Compagnie" N.V. te
Rotterdam, die elk jaar in februari
uitkomt met een kalender van een
even kloek als kunstzinnig formaat,
koos dit jaar als motto „Tien maal
taal van het materiaal". Ter toelich
ting zet C. Doelman in een beschou
wing uiteen hoe er op het terrein der
beeldende kunsten op het ogenblik
(Advertentie)