twist in land van mest en mist m Schoolhoofd ging buiten zijn boekje F" WAJAMQ^ PERSOONLIJKE LENINGEN „REPRODUCTIE COMPAGNIE" INSTRUCTIEF EN DECORATIEF 'inlichtingen ba' Financïerïngs Maatschappij MAHU K O 0 YesUgingen in a/fe kantoren ran de AMSTERDAMSCHE BANK DINSDAG 13 FEBRUARI 1962 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Advertentie DE TWIST is bij de Kreek- rakdam niet tot staan gekomen. Wervelend is ze de Zeeuwse dreven binnenge drongen en nu zitten we er mee: twist in het land van mest en mist, een frivool bloempje in zware aarde, een weerbarstig en losbandig on kruid in het keurig onder houden tuintje van de dans-, leraren. serpentine ontrold zoals desfijcfs in Ovezonde (Foto's P.Z.C.) KLOEKE KALENDER VAN Wat is eigenlijk de twist Volgens onuitroeibare opvattingen een uit lopertje van de roek 'n roll, een gecultiveerde, passieve rock 'n roll, waarbij de beoefenaren hun een maal in de dansruimte ingenomen plaats niet verlaten, als het ware één zijn met de dansvloer een klein beetje redelijk twister licht de voeten geen centimeter van de grond. En natuurlijk zou die twist afkomstig zijn uit Amerika. Een belachelijke veronderstelling. De twist is een oude boerendans, waar van men de oorsprong wel te Ovezande zoekt. Daar was men op een weiland eens zo uitgelaten doende met een gavotte-achtig dansje, dat boeren en boerinnen met hun klompen in de sompige klei bleven hangen. Met benen en bovenlijf zetten zij de dans voort: ziedaar, de twist was geboren. Geen aanmerking dus op het ontwortelde karakter van de twist: zij stoelt op de beste overleveringen van onze eigen folklore. Zeeuwen zijn eminente twisters. Iemand heeft eens sma delijk gezegd„dat komt omdat het lijkt of men beweegt, maar men in werkelijkheid op dezelfde plaats blijft staan." Op de beteke nis van deze woorden willen we niet dieper ingaan. Nemen we lie ver een kijkje in de twist-zaal, in het Middelburgse Schuttershof, waar zaterdagavond de „Diek Moermond Show" werd opgevoerd, een „Jazz-Dans-Festival" met de baten voor de anti-hongefactie „10 maal 10." Daar verschenen de eerste schaar se twisters op de vloer en podium. Een verkwikkend toneeltje. Nadat het „Quintet Jo Stokman" uit Vlissingen nogal behou dend jazz had gespeeld namen „Johnny Caljouw and his blue Jeans" (Jantje Caljouw en zijn blauwe Jannen) bezit van de Büh ne. Ze beloofden een twist, maar eerst, zo zei „R. 'n R.-ltoning 1961" Caljouw, een paar nummertjes rock om een beetje los te komen. Het publiek groepte samen voor de orkestbak, één in de hunkering naar de beloofde twist. De Jeans produceerden een begeesterend muziekje en zs hadden het zwaar. Dra gingen de overhemden boven de gitaren open de pianist zat bij het begin al in een open, blauw kieltje. Tegen dit vrijgevochten decor was de zanger in zijn smetteloos lichtgrijze kostuum eigenlijk maar een ontredderd en burgerlijk mannetje. „Blue Sail" zong hij en we vonden hem zeker niet minder dan Elvis Presley. De twist moest nog even wachten op een éigen compositie, „Lonely Eye", een hooggestemd, rustig muziekje, een stilte'voor de storm. Toen barste het uit de beschik bare versterkers los en kwa men de eerste schuchtere pa ren op de vloer, groteske figuren, eenzaam in een omringende men- eerste schuchtere: voorman-twister in leer senzee, een kluwen ledematen ach ter tralies. 't Was eigenlijk wel voldoende zo, maar Johnny beloofde„Nu een échte twist Nu pas boden de paren goed amu sement, kwam in de zaal die licht voetige stemming, die weifelt tus sen ingetogen genot en uitbundige vreugde. Een serpentine, half ont rold, verstard in de lucht. Maar „The Lazy River Six" zorg den er aan het eind van de avond voor, dat al wie twisten kon, twist te. De serpentine ontrolde zich uit trompet en saxofoon, de meesle pende zang van de saxofonist. Een vervoering, zoals men die destijds moet hebben gekend in Ovezande, toen vette klei de klompen gevan gen hield in een brij van zuigende modder. Jeans-zanger: lonely eye uit trompet eh saxofoon Al eerder gebeurd in Woerden Geïnformeerd of sollicitant soms „kleurling" was (Van onze Haagse redactie) „Is Iiij blanke of kleurling?" Deze vraag werd anuo 1962 ge steld in een vragenlijst, waarin Inlichtingen werden gevraagd over een sollicitant bij het on derwijs, zo lezen wij in „Het Schoolblad" weekblad van de Nederlandse Onderwijzersver eniging. Het blad gaat verder: „In de Unie van Zuid-Afrika, denkt U misschien. Dan is U mis. Deze vraag werd in Neder land gesteld en wel door het ge meentebestuur van Woerden, toen het bij een Amsterdams hoofd van een school inlichtin gen inwon omtrent» een naar Woerden solliciterende collega". Het schoolblad, waarvan de redactie een fotocopie van de vragenlijst on der ogen heeft gehad, tekent bij dit bericht nog aan: „blijkbaar is men in Woerden wel al zo ver, dat men begrijpt een ongebruikelijke vraag te stellen, want, terwijl de overige vragen gestencild zijn, is deze vraag er aan het eind met de hand bijge schreven. Het gaat hier echter niet om een ongebruikelijke vraag, aldus het schoolblad, het is een ongeoor loofde vraag. Of meent men in Woer den, dat anno 1962 in Nederland nog plaats is voor rassendiscriminatie? Wij achten deze vraag een schan daal, een smet op de Nederlandse samenleving. Hoe is het mogelijk, dat dit in ons land gebeurt?" conclu deert „Het Schoolblad". „Ontoelaatbaar" De burgemeester van Woerden, de heer H. H. C. Vos, betreurt het ten zeerste, dat dit heeft kunnen gebeuren en heeft verklaard, dat hij het stellen van een dergelijke vraag ontoelaatbaar acht. De hoofden van de scholen krijgen vèn de gemeentesecretarie gesten cilde en door de burgemeester on dertekende vragenlijsten, die zg kunnen toezenden aan degenen, die om inlichtingen worden ge vraagd over een sollicitant. „Bui ten mijn voorkennis heeft hét be trokken schoolhoofd aan dit for mulier de bewuste vraag toege voegd. Ik beschouw zowel de vraag op zich zelf volkomen ontoelaatbaar als het feit, dat aan een blanco mandaat, wat dit formulier toch is, iets wordt toegevoegd, waarvan ik niet op de hoogte ben. De betrokkene heeft deze fout ook toegegeven. Bovendien zal hij zelf aan het schoolblad uiteenzet ten, wat er gebeurd is", aldus bur gemeester Vos. De burgemeester is er overigens ook van overtuigd, dat het betrokken schoolhoofd met de vraag niets dis- criminerends heeft bedoeld en slechts heeft willen weten, wat voor type sol licitant 't betrof. „Wij hebben hier in Woerden drie leerkrachten met een uitgesproken Indisch uiterlijk en kortgeleden is als hoofd van een kleuterschool een volbloed Indische benoemd. Van enige discriminatie is bielr bij ons geen sprake", zo verze kerde de burgemeester ons. Overi gens meent hij dat ook Het School blad onjuist heeft gehandeld door deze kwestie onder de aandacht van de lezers te brengen zonder tevoren inlichtingen in Woerden te hebben ingewonnen. Militaire rang Overigens is de burgemeester geble ken, dat het schoolhoofd deze vraag al eens eerder heeft toegevoegd aan de vragenlijst en bovendien ook wel eens gevraagd heeft: wat was de rang In militaire dienst van de sol licitant? Burgemeester is ervan over tuigd, dat met de erkenning van schuld door de betrokkene dergelijke dingen niet meer zullen voorkomen en hoopt dat deze zaak hiermee ook de wereld uit is. (Advertentie) PLANTEN MARGARINE In Novosibirsk (Siberië) is een groep Russen die behoorden tot de .shakers- secte" na een rechtzitting van zes dagen tot gevangenisstraffen veroordeeld, omdat „de activiteiten van deze secten verboden zijn wegens fanatisme, tegen de belangen van het volk en de staat". een grote verscheidenheid leeft in stijl, vorm, gehalte en tendentie, plus een verscheidenheid in techniek en in het toegepaste materiaal. Bij het kie zen van de kunstwerken van moderne Nederlanders voor de twaalf repro- dukties voor de kalender werd in de eerste plaats gezocht naar sprekende voorbeelden van dit laatste. Naar een verscheidenheid dus in techniek en materiaal, aldus Doelman, die uitvoe rig op zijn onderwerp ingaat en o.m. stelt, dat de kunst als nooit tevoren „hyperindividualistisch" is geworden. In deze kalender voor 1962 komen twaalf individuen aan bod, die inder daad ook alle twaalf een heel eigen taal spreken. Een Joh. van den Broek, wiens bijdrage het eerste kalender blad illustreert, doet dat in glas. in gekit glas. De reproduktie laat een fragment zien van een raam, dat in een nieuw kantoorgebouw werd aan gebracht. Min of meer „eenzelfde taal van het materiaal" spreekt Louis van Roode, die veel werkt met glas-in-be- ton. De keramiektaal ontbreekt uiter aard niet; een miereneter in gegla zuurde chamotte van Etic van Rees is een alleszins fraai en sprekend spe cimen van deze kunstvorm en zo is het zoals in deze fraaie, jaarlijkse uitgave tc doen gebruikelijk met alle gekozen voorbeelden. Om nog enkele namen te noemen: er zijn voorts reprodukties van werken of van fragmenten uit werkstukken van Willem Hussem, Herman Berserik, Roger Chailloux, Wessel Couzijn en Lex Metz en te zamen met die van de overigen spreekt deze kalender met terdaad „tien maal taal van het mate riaal". Illustratief, instructief en de coratief. Voor de grafische, voortreffelijk ver zorgde vormgeving zorgden Piet Klaass© en Han de Vries uit Amster dam* „Tienmaal taal van het materiaal" „De Reproductie Compagnie" N.V. te Rotterdam, die elk jaar in februari uitkomt met een kalender van een even kloek als kunstzinnig formaat, koos dit jaar als motto „Tien maal taal van het materiaal". Ter toelich ting zet C. Doelman in een beschou wing uiteen hoe er op het terrein der beeldende kunsten op het ogenblik (Advertentie)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1962 | | pagina 7