FMII
noodlottige
jacht
Piet Suurland werd na lang wachten judoka
MAGGI
«iel vftgftleit
SUNI1 HALEN!
I PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
ZEEUWSE MEISJES ZITTEN NIET
MET HANDEN IN HAAR
PRO VINCI ALB ZEEUWSE COURANT
DONDERDAG S FEBRUARI 1962
MIDDELBURGSE AGENT LAS BOEKMAAR:
ER STAPPEN IN Middelburg (overigens ook in andere
steden en dorpen van Zeeland) enkele meiskes rond, die
beslist niet met de handen in het haar zullen zitten wan
neer ze op hun parmantige schreden onverhoeds worden
opgehouden door jongelieden, die het predikaat „heer"
afgeworpen hebben Hun verdediging judo.
De eerste schreden op het judopad hebben deze jonge
dames geleerd van de man, die zich in de afgelopen tien
jaar op bijzonder actieve wijze voor de verbreding van de
judo- en jiu jitsu-sport in Zeeland heeft beijverd: hoofd
agent van politie Piet Suurland (46) uit Middelburg.
S Overigens moet men nif niet den-
5 ken, dat jleze meisjes met jndo-
S capaciteiten de lmn eventueel las-
E tig-vallende figuren onmiddellijk
S zodanig tegen het plaveisel zullen
E werpen, dat er een wekenlang ver-
S blijf in het ziekenhuis (of wellicht
E nog erger) op volgt. Dat zal nooit
E gebeuren, want judo is één van de
E sporten, die de leerling een enor-
S me hoeveelheid beheersing bij-
5 brengt. „Beheersing, beheersing en
E nog eens beheersing", zegt Piet
Suurland.
Maar de dames kunnen in elk ge-
val fiks van zich „afbijten"
ZEEUWEN IN
DE SPORT
wvwwwwwvw^wv
Piet Suurland is zich niet plotse-
g; ling voor de judosport gaan inte-
resseren en het heeft ook niets met
■5 zijn politieman-zijn te maken, ,,'t
als zwarte bander momenteel
de hoogste graad, die acht Zeeuw
se judoka's bereikten de lessen
verzorgt. Hij is één van de sport
lieden geworden, die met hart en
ziel juao beoefent. Die vele uren
trainde (nu minder, omdat de tüd
daarvoor ontbreekt), die geduld
leerde oefenen en die zich leerde
beheersen dank zij de judosport.
De judotraining is wel even ver
schillend van die voor andere spor
ten. De judoleraar heeft bij voor
baat en onder alle crmstandigheden
gelijk! Er valt natuurlijk wel mei
hem te praten, maar dat steunt
op een ervaring van eeuwen hij
heeft gelijk. Als mén doet wat hij
zegt experimenteren is er niet
hij dan gebeuren er bitter wei
nig ongelukken, betoogt Piet Suur
land.
Dus kijken en nog eens kijken wat
de judoleraar voordoet. Er komen
wel eens dames en heren, zo ver
telt Suurland, om les te nemen en
die willen dan in veertien dagen
iemand tegen het plafond slingeren
Dat is er echt niet bij.
witte mat. dit nogal opvliegend
van aard zijn. De jeugd eigen.
Maar na driekwart jaar lessen is
die driftige aard al flink getem
perd, ook buiten de sportzaal. Ter
wijl er toch 12-jarige knapen rond
springen. die een volwassene ge
makkelijk kunnen „neerleggen".
Maar nog nooit heeft Piet Suur
land gehoord, dat jongeren of ou
deren daarvan gebruik gemaakt
hebben.
Men oegint te judo'en met een
witte ceintuur om, met twee rode
slipjes: een teken, dat men nog
met een beginneling te maken
heeft. Na een week of acht volgt
de eerste bevordering: de witte
band, die na 4 maanden vervan
gen wordt door de gele band. Na
een lialf jaar volgt dan de oranje
band, na weer acht maanden de
groene en na 9 tot 10 maanden
de blauwe band. De overgang van
blauw naar bruin duurt een jaar:
alles wat men tot nu toe rechts
geleerd heeft, moet nu ook links
toegepast worden. „Je moet nu
knap gevaarlijke dingen gaan
doen en de eisen worden steeds
zwaarder met veel combinaties en
massa's overnames", vertelt Suur
land.
tegenwoordigend college van de
judoka's
Vervolgens komt er nog een lange
weg naar de tiende dan, waarbij
men ongeveer tot de zesde dan bij
leert (de 5e en 6e dans zijn geper
fectioneerde „vechtmachines", zegt
Suurland).
De 7e tot en met de 10e dan wordt
verleend voor hoge technische
kwaliteiten en voor grote verdien
sten voor de judosport. Er is één
tiende dan in de wereld, waar ove
rigens anders dan in Japan. Het
is Ml Fuun, die iu het land van
de rijzende zon „de judogod" ge
noemd wordt.
Vijf „bloesems"
Is de judosport streng geregle
menteerd, bij het jiu-jitsu mag al
les. Hoe hoger men evenwel komt,
des te meer lijkt het op judo. Piet
Suurland bezit vijf diploma's met
„kersenbloesems", hetgeen bete
kent, dat hij 5 jiu-jitsu-graden
heeft. De zesde en laatste kan hij
nog niet halen, omdat er momen
teel geen tegenstander voor hem
is.
Gedurende de laatste jaren is de
belangstelling in Zeeland voor de
judosport belangrijk toegenomen.
Zo werd er bijvoorbeeld in Middel
burg begonnen niet een Iesavond;
thans zijn er al drie. De Zeeuwse
judoka's nemen ook geregeld deel
aan kampioenschappen. „En ze be
halen lang geen beroerde resul
taten", verklaart Suurland.
Tot slot nog ditvoor de da
mes is het soms heel moeilijk
een judoka te worden. Want
de judohandelingen moeten
kort en heftig zijn en de da
mes willen het veelal graag
met lieve gebaartjes doen.
En dat moet er uit.
Advertentie
Kata
Discipline
Voorts wordt er op die judoschool
discipline ingehamerd. Er verschij
nen talrijke jonge knaapjes op de
Eenmaal bruine bander moet men
het zogenaamde Kata leren: een
soort demonstratievorin van 5 se
ries van S handelingen, waarbij el
ke beweging is voorgeschreven, en
waarmee eigeniyk een proef wordt
gegeven van de gewichtloosheid
van een judoka. Het examen voor
de le- dangraad, die verkregen
wordt bij de vervanging van de
bruine door de zwarte band, wordt
afgenomen door de Nederlandse
judoraad. Die graduering wordt
eerst verdiend na oneindig werken.
Voor de bruine band bijvoorbeeld
was Piet Suurland l'/2 uur op de
mat bezig„Ik was zo leeg als
een vat", voegt hij er aan toe. Met
de zwarte band is de judoka auto
matisch lid geworden van de Ne
derlandse judoraad, een soort ver-
ïo hStkurnt^ voee1^1hiaerkStoeS§,III,III,lin,,,,l!,IIII,,l,ll,,n,iliIII,,l,,,,,Illll,,,linim[II,il,n,,III,,,,,,,,,,=
Maar hij hoeft er in^de Zeeuwse» 1S
hoofdstad maar zelden gebruik van
te maken. „Een enkele keer is het gj
wel eens gebeurd bij onwillige per- H
sonen. Even goed vasthouden en E
dan volgt al snel: „Kalm maar.E
agent, ik doe wel wat TJ zegt".... S
Als schooljongen heeft Piet Suur- S
land de judosport al graag willen S
leren. Dat gebeurde tijdens het le-
zen van een boek, waarin de hoofd-
figuur een jongeman was, die deze 5
sport leerde. De manier, waarop in E
dit boek beschreven werd hoe men E
met betrekkelijk weinig kracht E
veel kan uithalen, trok hem bijzon- E
der aan. Voorlopig evenwel nog S
niets van les nemen, omdat er geen
leraar in geheel Zeeland te vinden E5
was. Pas veel later hij was toen
al 35 jaar las Suurland via een S
advertentie, dat sportschool Felix E
Janssens (uit Bergen op Zoom) in 5
Goes de mogelijkheid bood judo-5
lessen te nemen. En de leeftijd»
speelde geen enkele rol.
Zwarte bander i
NEDERLANDS MEEST GEBRUIKTE WASMIDDEL iiuilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliniliiiiiiiiiiiiiiir
Tweemaal in de week (1 uur voor E
judo en 1 uur voor jui-jitsu) trein-
E de Piet Suurland naar Goes om te
S trainen. Later richtte de Brabant-
E se sportschool een school in Mid-
S delburg en in Vlissingen), Ter-;
E neuzen, Zierikzee en binnenkort j
waarschijnlijk ook in Oostburg)
5 op, waarin Suurland vanaf 3955'
(IUIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIUUIIIUIIII
2015. Wat er in de daarop
volgende uren precies ge-
beurde, kon men aan boord
E van de Argol niet helemaal
volgen. Die manoeuvres le
ken eigenlijk meer een or
deloos dooreen kruisen van
de verschillende formaties
der Valeronvloot en het was
onmogelijk de twee „strij
dende" partijen uit elkaar
te houden. Dat was natuur
lijk helemaal niet het geval.
Admiraal Vuldun had de
zaak volkomen in de hand
en dirigeerde zijn slag-es
kaders over een ruimte van
duizenden kubieke kilometers, gelijk de Napo
leontische generaals dat vroeger met hun ca-
valerie-regïmenten deden. De ogen van de ad
miraal schitterden koortsachtig, terwijl hij
scherp zijn split-second commando's over de
televisors kenbaar maakte. Steeds weer liet
hij bepaalde speerpunt-formaties volgens een
nieuwe taktiek op hun doel toeschieten, waar
op de aangevallenen dan snel hun radar-ge
controleerde fensie opwierpen. Werd een schip
eenmaal uit zijn formatie gedreven, dan viel
het ten prooi aan de volle vuurkracht van de
„vijand" en kon het zolang het beschermende
elektrische krachtveld tegen doorboring ophou
den, als de batterijen het uithielden. En dat
was bij zo'n geconcentreerd salvo slechts een
kwestie van minuten....
omdat U mi zoveel
Aroma gebruikt
in stamppotten, jus,
soepen en sausen!
Profiteer ervan!
LEZERS SCHRIJVEN
Kiaarovertjes
Woensdag 31 januari j.l. kwam ik uit
Goes met mijn auto via Bergweg.
Daar stonden verschillende kiaarover
tjes, om voetgangers over te laten
steken. Ik kwam daar aangereden
en er was geen voetganger te zien.
Even voordat ik bij de zebra was ga
ven zij een stopteken, daar zij zelf
over moesten steken. Ik stopte en liet
ze oversteken. lOOmeter verder stopte
ik, daar er weer een auto aankwam;
wat deden zij, weer een stopteken ge
ven om zelf over te steken. Ik geloof
niet dat dit de bedoeling is om het
verkeer te belemmeren. Hopende, dat
hier spoedig een einde aan gemaakt
zal worden. Anders zie ik er van ko
men dat men geen gehoor meer zal
geven aan kiaarovertjes.
Yerseke, Joh. de Leeuw.
feuilleton
13
Met een Canadees, evenals hij vrijge
zel, bewoonde hij een klein huisje op
het terrein van een landgoed in een
afgelegen deel van Spring Valley.
Dan Rose, zijn medebewoners, handel
de voor een grote firma te Nairobi in
tweedehands auto's. Hij was enkele
jaren ouder dan Rodney, lang en ma
ger, met een smal, nogal droefgees
tig gezicht, maar vriendelijke bruine
ogen, waarin meestal een ietwat hu
moristische gelatenheid ten opzichte
van 's levens gebeurlijkheden te lezen
viel.
Toen ze besloten, hetzelfde huis te be
trekken had Irij Rodney gezegd: „Ik
heb meer gezworven dan me lief was
en ik ben de beruchte wolk nooit
meer dan een paar sprongen voorge
bleven. De oorzaak van mijn komst
in dit land zal je misschien interes
seren. Ik woonde in Johannesburg,
dat me een beetje aan Cincinnati
deed denken, maar was van plan
naar Australië te gaan, waarvoor ik
geld had opgespaard. Op een goede-
of kwade dag ontmoette ik een aar
dig meiSje, dat in geldverlegenheid
zat, het gevolg was dat mijn beurs
door Norgrove Thurley
aanzienlijk lichter werd en mijn reis
niet verder ging dan Mombasa. Op
het schip wist ik een baantje te be
machtigen, zodat ik met ruim dertien
shilling voet aan wal zette. Sindsdien
heb ik nooit meer genoeg verdiend
om weer op reis te gaan".
Dan was even verontwaardigd als
zijn vriend over Dereks verraderlijk
gedrag, maar hij ried Rodney aan, te
berusten en te vergeten. Kalmte was
volgens Dan de hoofdbron voor geluk.
„Iemand van jouw leeftijd moet niet
verbitterd zijn", preekte hij. „Kijk
maar eens wat er met mij gebeurd is.
Ik ben nog geen dertig en al een oude
man. Als je been beter is, kun je
weer op jacht gaan. Ik zou wensen,
dat ik me"evenals jrj me in de wilder
nis kon verliezen. Heb ik je ooit ver
teld, dat ik op een boerderij in de
buurt van Guelph ben grootgebracht
Als je ze zag, zou je weten wat er
aan mij mankeert; een mens ontkomt
nooit aan zijn uitgangspunt. Ik ge
loof, dat alle Canadese boeren iets
met mij gemeen hebben; ze dragen
een heimelijke zorg in zich om.
„Met de jacht is het afgelopen", zei
Rodney verdrietig. „Ik zal eerst wat
rust nemen en dan naar een baantje
uitzien".
Van rusten kwam echter niet veel,
want nog binnen de week kreeg bij
een brief, waarin Lord Tallant hem
tot een bezoek uitnodigde. Het ging
om een aangelegenheid, stond er, die
Rodney misschien wel zou lijken.
Rodney begreep er niets van. „Ik heb
de man wel eens hier in de buurt ge
zien, maar hem nooit gesproken"
dacht hij. „Wat kan hij in vredes
naam met mij willen. Misschien wil
hij me de. les lezen over de dood van
zjjn neef. Nu, dan beloof ik je, dat ik
hem van repliek zal dienen. Ik heb
er meer dan mijn bekomst van".
„Als dat zijn bedoeling was, zou hij
niet schrijven dat de zaak je mis
schien wel zou lijken", merkte Dan
op. „Ik geloof, dat hij je een mooi ca
deau zal geven. Wanneer ik zoveel
geld had en een paar neefjes als die
Hamlins zou ik je in mqn dienst ne
men om eens grondig met die Derek
af te rekenen".
Intussen was Rodney het er met zich
zelf niet over eens, of hij aan de op
roep gehoor zou geven. Van Lord
Tallant wist hij alleen, dat het een
reeds bejaarde man, in de zeventig
was die er nogal buitenissige opvat
tingen op nahield en grote bezittin
gen in de kolonie had. Ook scheen
Lord Tallant eigenaar van een uitge
strekt landgoed in Engeland, van ver
scheidene schapenfokkerijen in
Australië en een flink pakket aande
len in de scheepvaartlijn, die met het
vrachtvervoer tussen Oost-Afrika en
de rest der wereld was belast. De
man moest letterlijk zwemmen in bet
geld.
De mogelijkheid bestond, dat zijn
lordschap zich niet met de behande
ling, hem Rodney door de Ham
lins aangedaan, kon verenigen en hem
bij wijze van genoegdoening een baan
wilde aanbieden. Tallant stond be
kend als een vriendelijk, oprecht
mens; hij kon het onmogelijk eens
zijn met het optreden van zijn neef
Derek. Rodney antwoordde dus, dat
hij de volgende middag ten Huize van
Lord Tallant zou verschijnen.
De nederzetting, Mashona genaamd,
strekte zich op enige afstand van de
stad langs de voet van een heuvel
reeks uit. Toen Rodney de lange op
rijlaan doorreed bewonderde hij het
keurig verzorgde stamboekvee en de
mooie paarden in de weiden aan
weerskanten. Tallant was een toon
aangevende figuur als importeur van
fokvee en had veel gedaan voor de
ontwikkeling van het boerenbedrijf in
de kolonie.
De in smetteloos wit, met rode gordel
en fez, geklede huisknecht bracht
Rodney naar een lange, lage kamer,
die uitzicht bood op een sierlijke tuin.
Het meubilair, oud, maar goed onder
houden, was van inheemse makelij;
de grond lag bedekt met huiden, aan
de wanden prijkten andere jachttro
feeën. Op een vlak, gladgeschoren
gazon bij het huis draaiden een paar
sproeimachines; een zacht pompge-
luid verried hoe ze het benodigde wa
ter kregen.
Op liet grasveld wandelde een twee
tal pauwen statig heen en weer. Ver
der weg zag Rodney bedden met ro
zen en enorme dahlia's; nog wat ver
der reeksen boeiende heesters en bo
men. In het goede seizoen zou dat al
les een paradijs van kleuren opleve
ren. Een paar leemten in de bomerij
boden kijkjes op golvende velden aan
de horizon door een lijn zachtblau-
wende bergen afgesloten.
Rodney veronderstelde, dat Lord Tal
lant met een bepaald doel hierheen
was gekomen. Toen hij dit huis bouw
de, stond het naar alle waarschijn
lijkheid op een leeg bruin veld, waar
kudden wilde dieren ongehinderd
rondliepen. Hij had de wildernis doen
opbloeien, maar zou hier toch niet zo
heel veel tijd kunnen blijven. De man
was een soort wereldreiziger, vaker
in Europa en Amerika dan in Afrika
waar hij trouwens nog andere huizen
bezat. Onwillekeurig drong zich aan
Rodney de vraag op hoe iemand zich
zou voelen die zoveel geld had en niet
wist, in welk van zijn vele huizen hij
moest gaan wonen.
Na een paar minuten trad Lord Tal
lant de kamer binnen, schudde zijn
bezoeker de hand en bood hem een
stoel aan. Zijn lordschap zag er niet
uit als een man van in de zeventig.
Hij had een spitse neus, puntige kin
en bruine ogen, waarmee hij de gast
vriendelijk aankeek. Om zijn hals
droeg hij een Somali-sjaal. alsof hij
het koud had, maar zijn blote voeten
staken in gevlochten sandalen. Al
met al een forse figuur, sterk en ac
tief van uiterlijk. Hij sprak vlug en
beslist, als iemand die zeker is van
zijn oordeel en er aan vasthoudt. Rod
ney kon uit zijn scherpe blik niet op
maken wat zijn lordschap op het
ogenblik dacht, maar hij zou zich niet
uit het veld laten slaan. Als de man
hem soms een standje wilde geven,
zou hij, Rodney, wel eens precies zeg
gen waar het op stond, eigenlijk zou
hij die kans met beide handen aan
grijpen'.
Tallant gooide hel echter over een
andere boeg. „Ik heb jaren geleden
uw vader gekend", zei hij. „U lijkt
veel op hem. Op Sandhurst (militaire
academie, ver't.stond hij bekend als
„Wilde Rodney".
Tevergeefs probeerde Rodney jr. zicli
zijn vader als de drager van die bij
naam voor te stellen; de majoor die
hij gekend had was een zeer ernstig
man geweest.
„Ik wilde U spreken", ging Tallant
voort, „omdat lk van dat ongeluk in
de krant had gelezen en er nog meer
over had horen praten, waaruit ik
had opgemaakt, dat de hele zaak U
een lelijke poets heeft gebakken". Hij
liet deze woorden vergezeld gaan van
een allervriendelijkste glimlach, die
Rodney's hart goed deed.
(Wordt vervolgd)
