weinig"
er maar
„er zip
jarige Arie
Fruit en bloemen voor
Castro's Cuba uit
OAS. gebannen
BRITSE MAARSCHALK VANGT
RATTEN MET EEN PRAATJE
DONDERDAG l FEBRUARI 1962 PROVINCIALE ZE EU W SE COURANT
Compromis verworpen
Meerderheidssteun 1
voor V.S.
Cuba is gisteren op de conferentie van
ministers van buitenlandse zaken van
Noord- en Zuïd-Amerikn in Punta del
Este, Uruguay, uifc de Organisatie van
Amerikaanse Staten gezet. Veertien
van de eenentwintig landen spraken
zich tengunste van deze maatregel uit.
Cuba stemde tegen en de zes andere
staten onthielden zich van stemming.
Het ging om een Amerikaans-Colum-
bïaanse resolutie die pleitte voor uit
sluiting van Cuba van alle organen
van de O.A.S.
U.F.A. geeft strijd
tegen televisie op
De aandeelhouders van de Unïversum-
film A.G. te Berlijn en de UFA-thea
ter A.G. te Düsseldorf hebben, naar
de Franirfurter Allgemeine Zeïtuug
verneemt, in een algemene vergade
ring besloten, dat er in het vervolg
geen speelfilms meer zullen worden
vervaardigd.
Zij verklaarden zich niet langer be
reid het risico van een eigen produk-
tie te dragen. De ateliers van het
U.F.A.-concern moeten zoveel moge
lijk zien televisieopdrachten te krij
gen. Onderhandelingen hierover, die
kans op slagen schijnen te hebben,
waren reeds aan de gang.
De resolutie stelde dat „onder
schrijving door 'n lid van de Orga
nisatie van Amerikaanse Staten
van het Marxisme en Leninisme
onverenigbaar is met het inter-
Amerikaanse stelsel en de aanslui
ting van zulk ex regering bij het
communistisch blok de eenheid en
solidariteit op het westelijk half
rond verbreekt."
De zes landen die zich van stemming
onthielden, waren Argentinië, Brazi
lië, Bolivia, Chili, Ecuador en Mexico.
De meesten van hen verzetten zich
tegen de term „uitsluiting" waar het
ging om verwijdering van het regime
Fidel Castro uit de familie van Ame
rikaanse staten.
Een poging te elfder ure van Ameri-
ka's minister van buitenlandse zaken
Dean ltusk, om hen alsnog achter de
resolutie te scharen, mislukte.
Charles Laughton ligt
in ziekenhuis
Chnrles Laughton, de bekende ver
tolker van karakterrollen op het Tvit-
t« doe.lt, is in het ziekenhuis opgeno
men nadat hij in een hotel in Flint,
Michigan, V.S., was gevallen toeu hij
uit een badkuip klom.
De 62-jarige acteur zei dat hij een
van zijn armen had gebroken bij de
val, maar een röntgenonderzoek
bracht geen breuk aan het licht. De
artsen willen niet zeggen hoelang
Laughton in het ziekenhuis zal moe
ten blijven.
PRETTIG CONTACT
Geen vergif,
maar dieren
„bepraten"
De vice-maarschalk
van de Britse lucht
macht, lord Dowding,
heeft de leden van het
Britse hogerhuis de
raad gegeven zich van
ratten en muizen in
hun woningen te ont
doen door „met de die
ren te praten".
Dowding, die tijdens de
tweede wereldoorlog
had gevochten, sprak
tijdens een debat over
de bestrijding van huis
plagen door vergif.
De 79-jarige vice-maar-
schalk, die eerder had
verklaard dat hij spiri
tist was en geloofde
aan vliegende schotels,
zei dat het mogelijk
was met ratten en mui
zen te spreken indien
men deze dieren een
beetje kon aanvoelen.
Dit gold ook voor in-
sekten zoals mieren en
schietmotten, zo voeg
de hij hieraan toe.
Dowding sprak over
een Amerikaans boek
dat hij eens had gele
zen en waarin de schrij
ver had verhaald hóe
hij zijn huis bad ont
daan van mieren. Hij
maakte schoon schip
met zijn boze gevoelens
jegens de mieren en
verzocht de insekten
te vertrekken.
Hij vertelde voorts hoe
de moeder van zijn
vrouw, die ratten had
in haar kippenrennen,
de dieren de baas werd
door een beetje psycho
logie.
Hoewel zij aanvankelijk
ratten verafschuwde,
„leerde zij de verschil
lende ratten, nadat zij
de dieren een paar we
ken had gadegeslagen,
kennen. Haar houding
onderging een wijzi
ging. Dit wierp onmid
dellijk resultaten af. De
ratten verdwenen uit
de kippenrennen".
Lord Bathurst, die tij-
dens het debat het
woord voerde voor de
regering, zei dat hij
steevast geloofde dat
bepaalde mensen een
buitengewone macht
hadden over dieren. Hij
vreesde echter dat deze
mensen „hun ratten
zouden afschuiven op
andere onfortuinlijken".
Na het debat werd het
wetsontwerp, dat be
trekking had op de be
perking van bepaalde
vergiften bij de bestri
ding van huisplagen, in
tweede lezing behan
deld zonder dat een der
leden er bezwaar tegen
maakte.
last heeft bezorgd. Hij had na
melijk de gewoonte„op lef" te
drinken, te eten en te roken.
Daarmee wordt bedoeld, dat hij
in ieder café gratis kon drinken
en eten. omdat geen enkele café
houder het waagde hem zijn bor
reltje te onthouden, uit angst voor
zijn glaswerk en meubilair.
Later ging de reus zich toeleggen
op straatroof, wat hem lange tijd
in de gevangenis bracht. Bij rech
terlijke beslissing mocht hij daar
na niet meer in Den Haag wonen
en dus kwam Jan naar Rotter
dam. Ook hier was het aanvanke
lijk op lef drinken, en ook hier
moesten er heel wat agenten aan
te pas komen om de razende Roe
land het bureau in te slepen. Er
was echter één agent voor wie Jan
een heilig ontzag had, en dat was
agent Dieleman. Het ontzag sproot
bepaald niet voort uit de lichaams
kracht van deze agent, die een
tamelijk schriel mannetje was,
maar wel uit cle hartsvanger die
Dieleman altijd bij zich droeg.
Dieleman in Terhole geboren
was oud-militair en een meester
met de sabel. Bij diverse gelegen
heden had hij Jan daarmee zo toe-
getakèld, dat hij doodsbang was
geworden voor de agent. Tenslotte
behoefde Dieleman zijn sabel niet
eens meer te trekken als hij het
met Jan aan de stok kreeg, daar
de reus altijd gewillig met hem
meeging."
Agent Dieleman jachtopzie
ner Dieleman ze hebben veel
gemeen. Een sabel zal de jacht
opziener niet trekken, maar
goed, in Zeeuwsch-Vlaanderen
wordt dan ook niet op lef ge
dronken
Foto bovende heer Dieleman
met zijn strikken-oogst
Foto P.Z.C.)
Advertentie
slindt ie een heel gezin. Op de
man naIk ben er van over
tuigd, dat er mensen zijn, die een
hond houden om hazen te van
gen. In Hoofdplaat weet ik er
drie".
Het stropen met de lichtbak?
„Niet zoveel. Op het ogenblik heb
ik er wel één in petto. Vlakbij
de Belgische grens, 't Moeten Bel
gen zijn. Ik denk dat ik vandaag
of morgen een kansje krijg
Maar meer zeg ik niet. Als ik op
lichtbakkers uitga, heb ik twee
patronen in m'n geweer. Als het
er op aankomt, ken ik geen par
don. Dan is het hij of ik en ben
ik gereed".
Een man van 84, die in de een
zaamheid van een donkere pol
der zijn onbekende tegenstanders
opzoekt.
Bang is Dieleman nooit ge
weest. In zijn Rotterdamse
tijd, bij de „surveillerende
dienst", was hij de enige agent,
voor wie de ruige „Jan de G."
ontzag had. In een Rotterdamse
krant verscheen daarover in de
rubriek „In naam der wet!
Herinneringen van een Rotter
damse straatagent" het volgende
verhaal:
„Jan de G. was een boom van een
vent, fors, breedgeschouderd en
ongelooflijk sterk.Vaak zijn zulke
sterke mannen erg goedaardig,
doch zo niet Jan. Hij schroomde
niet telkenmale van zijn kracht
misbruik te maken. Af en toe wa
rt .1 zijn tegenstanders in vecht
partijen ook voor zijn gebit niet
veilig, zoals een man tot zijn
schade moest ondervinden. Met
één hap beet Jan dienst duim er
af! Jan was afkomstig uit Den
Haag, waar hij de politie heel wat
ze rond zijn bed: met armen vol jruit, en bloemen
■maren vijftien dames naar ,J)c Iilokkeberg]' ge
trokken om Arie in zijn met guirlandes versierde
kamer te feliciteren. ..Dat had ik nooit gedacht"
sprak een ontroerde heer Nenfeglise zacht al
gauw heerste er een opgewekte, bijna uitgelaten
stemming in het voornamelijk met dames en bloemen
gevulde zaaltje. Er werd heel wat af gebubbeld,
maar gelukkig kwam ook de heer Nenfeglise zo nu
en dan eens aan het woord. Boven de vele uit
toepen als „Je had speciaal nog de groeten van...."
en Heb je die brief van.... ontvangen" kon hij nog
juist z'n stem verheffen: lis schrijf niet terug,
■want dan ben ik roeken bezig
(Foto P.Z.C.)
ALS MEN tachtig is, behoort men tot de sterken, als men
in de bejaardensoos genoeglijk een kaartje kan leggen.
Jan Dieleman uit Biervliet is 84. Hij legt geen kaartjes.
Dieleman zwerft liever door de velden rond Biervliet, IJzen-
dijke, Hoofdplaat en Philippine. Bij nacht en ontij, in weer
en wind en meer van dat soort boze dingen, In de vier ge
noemde gemeenten is hij jachtopziener voor de jagersvereni
ging „West Zeeuwsch-Vlaanderen". Hij vervult zijn taak met
een nauwgezeüieid, die promotiemogelijkheden doet vermoe
den. De heer Dieleman is tot zijn pensioen in 1931 politieman
geweest. Toen volgde voor hem een periode van betrekkelijke
rust.
DAT DUURDE tot 1947, toen hij het jachtopzienerschap
over een groot deel van westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen
aanvaardde. Hij kon het niet laten. Dieleman leeft voor
de jacht op wetsovertreders. Op zijn fiets doorkruist hij de
polders en als hij stropers ruikt, is hij een eenzaam man 'in
de nachtelijke velden. De jagers vereniging kan gelukkig zijn
met zulk een opziener: „geknipt" voor dit werk, ambitieus en
ondanks zijn 84 jaren geweldig energiek. „Fanatiek" zeggen
de stropers en van hun kant hebben ze gelijk. De jagersver-
eniging heeft er voor weinig geld een uitstekende kracht
aan. Vijftig leden telt de vereniging en ieder zou, zo was de
afspraak, twintig gulden per jaar betalen: Dieleman's tracte-
ment. De eerste jaren ging het goed. Toen ontving Dieleman
de gelden via de penningmeester. Al spoedig kwam daar een
wijziging inde jachtopziener zou de gelden rechtstreeks van
de leden krijgen. Nu verzucht Dieleman: „Ik zou misschien
een proces moeten aangaan. Maar dat geeft zo'n rompslomp".
Want betalen „Ach", zegt Dieleman:
methodes en bestrijdingspolitiek
spreekt hij" weinig. Wat hij zegt,
duidt op ervaring, mensenkennis
en liefde voor de dieren. Hij rom
melt wat met strikken en legt uit,
dat de stropers in zijn gebied de
techniek van het strikken zetten
slecht verstaan. „Maar ik zeg niet,
wat ze verkeerd doen. Wel, dat
een haas zich niet zo gemakke
lijk in dit soort strikken laat van
gen. Komt ie erin, dan is z'n dood
een ware marteling".
Dielman is verzot op paaltjes in
het land. Kleine paaltjes. „Zie ik
zo'n stokje in het land, dan pak
ik m'n kijker. Dikwijls is het een
slag, waar een stokje bijgezet
is. Een haas is nieuwsgierig. En
hij heeft altijd jeuk onder z'n kin.
Hij strijkt met z'n kin over dat
paaltje. Maar dan komt ie op z'n
achterste poten. De slag gaat
dicht en dan zit ei er met z'n
achterpoten in. Zie ik zo'n paaltje,
dan moet ik echt eens even gaan
kijken
V eel échte stropers zijn er niet
in Dieleman's domein. „Maar
toen ik hier begon, liepen er wel
altijd veel honden in het veld. Dan
maakte ik een verbaal op. Hon
den zijn stropers. Eerst wees ik
de mensen er op. dat het verbo
den was een hond -los in het veld
te laten lopen. De twééde keer,
dan moest ik wel schrijven
Weet U: iedere hond kan een
haas vangen. Voor het kantonge
recht heb ik eens gezegd: al is
ie zo groot als een kat, twintig
jaar oud, stijf van de reumatiek
en heeft ie één oog en drie poten.
Dan kan hij nog hazen vangen,
maar niet alle. jonge haasjes en
moerhazen. Als een hond een
moerhaas te pakken krijgt, ver-
ZEVEN va 11 de vijftig, vertelt
Dieleman. „Want er zijn natuur
lijk ook goeile jagers bij. Die ga
ven me met m'n tachtigste ver
jaardag een nieuwe fiets. Het was
een heel feest
Voor die goede jagers gaat Die
leman door met zijn werk. „Wat
moet ik anders doen? Ik kan ei
genlijk nog alles. Lopen, springen,
gymnastiek. Maar in de adver
tenties staat altijd: leeftijd zo en
zo. Ik ben altijd te oud. En dat,
terwijl het jachtopzienerschap
veel zwaarder is dan vele andere
soorten arbeid. Stilzitten is hele
maal niets voor mij. Dan zou ik
doodgaan. Ik moet lopen, ik moet
buiten zijn
Daarom gaat; Dieleman maar een
beetje dóór. „En ach, ik hen nogal
gauw tevreden".
Het gaat deze 84-jarige jachtop
ziener niet om het geld. Het gaat
hem meer oiri de waardering, die
er uit zou spreken. „Er waren
boeren, die gaven het derde jaar
een tientje. En nog: later vijf gul
den. Ach mensen, neb ik toen ge
zegd, als jullie zo moeilijk zitten,
zal ik het dan maar niet terug
geven
Dieleman zet z'n werk voort. In
zijn schuurtje: een stapel strik
ken, een kluwen verwrongen ijzer-
draad, op stropers buitgemaakt.
In het huis: z'n geweer en z'n
verrekijker, een paar laarzen, een
bontgevoerd jack, z'n hele uitrus
ting. Over stropers en stropen,
RIE" Nenfeglise, overbekend Middelburgs ijs-
bereider en lid van de voetbalveteranenver-
II eniging „Oud-Middelburg" had. het in scherts-
tegen een vriend gezegd: „Nu zou ik hier wel eens
al die vrouwen van de veteranen bij elkaar willen
zien
De heer Nenfeglise werd ruim een jaar geleden op
genomen in het sanatorium „De Klolckeberg" te
Breda. Zijn vrienden zijn hem uiteraard niet, ver
geten: regelmatig beweegt zich een stroom van be
zoekers in de richting Breda, onder wie vanzelf
sprekend veel veteranen.
Als grap had de heer Nenfeglise een keer de toens
geuit, de hele dames-veteranensohaar om zijn bed
te willen zien. Deze week was hij jarig. Toen stonden
