zomaar drie
meisjes
EIGEN
WERK
OP
3 MAART
Koninklijke enquête
Rood karretje met broden
Accordeon en prijzen
Bewustzijn
Kleuren
17" oniiigïu Juliana en prins Bernhard zullen ter gelegenheid
van hun zilveren huwelijksfeest een enquête onder de
jeugd houden. Het idee van deze jeugdenquête is afkomstig
van het comité, dat de viering van het huwelijksfeest voorbe
reidt en het koninklijk paar heeft zich hierbij gaarne aange
sloten, omdat het van oordeel is, dat het nog te weinig weet
van de gedachten en idealen, die onder de Nederlandse jonge
ren leven.
De redactie van het jeugdmaand-
blad „Dux" heeft op het verzoek
van het comité een negental vra
gen opgesteld, waarop een ant
woord van de jeugd wordt ge
vraagd. De vragen luiden als
volgt:
1. Kun je anno 1962 gelukkig le
ven?
2. Heb je het gevoel, dat jonge
mensen voldoende invloed uit
oefenen op het werk. de school,
de verenigingen, thuis en in de
kerken
3. Waar vind je, wat je zelf be
leeft, uitgesproken of uitge
beeld? bijvoorbeeld in film,
radio, televisie of kunst?
4. Vind je dat het in Nederland
democratisch toegaat, in of
buiten de politiek?
5. Vind je het nodig om kennis
te maken, met wat bij anderen
leeft?
6. Heeft het zin verafgelegen ge
bieden je hulp aan te bieden?
7. Heeft de internationale poli
tiek invloed op je eigen toe
komstplannen
8. Vind je dat het houvast in je
leven eigenlijk alleen van men
sen komt of ook uit de wereld
van het geloof?
9. Speelt verveling een belangrij
ke rol in je eigen leven?
Het is de bedoeling, dat deze vra
gen de komende maanden in
jeugdverenigingen en op scholen
door jongeren van 16 tot 23 jaar
onderling besproken zullen wor
den. De resultaten van de discus
sies zullen bij de viering van het
feest aan de koningin en de prins
worden voorgelegd. De antwoor
den worden in rapporten verza
meld. In Arnhem, Den Bosch en
Groningen zullen de „algemene
antwoorden" in een toneelstuk
worden uitgebeeld. De voorstellin
gen zullen door het koninklijk
paar worden bijgewoond.
GESCHIEDENIS
De Zuid-Af rïkaatiders vergeten
hun Europese afkomst niet
en ze houden de banden met
liet oude Europa strak aan, on
der meer door een ernstige en
diepgaande studie van de Euro
pese geschiedenis. De redacteur
van een in Johannesburg verschij
nende schoolkrant is er al jong
mee begonnen. Na een grondige
studie wordt van zijn hand het
volgende in do schoolkrant gepu
bliceerd: „Hitier was de man die
zijn, op mensonterend niveau le
vend volk, verhief tot een zelfbe
wuste natie, die schitterende pres
taties leverde". En verder in dit
blad „De Voortrekker": Terwijl
alle vrije landen heulden met de
communisten en alles probeerden
om Hitiers plannen te verijdelen,
gelukte het deze man bijna om
het communisme te vernietigen.
Nu bereikt niemand iets. De tyd
zou net zo goed kunnen worden
teruggedraaid naar 1933, het
jaar waarin Hitler aan de macht
kwam". De schrijver eindigt met:
„Het is waar dat Hitier opdracht
gaf het hele joodse ras uit te
roeien, inderdaad werden er 5
miljoen joden vermoord". Zou hij
daarmee één van die schitterende
prestaties bedoelen
SPORT
De jeugdige wereld-schaats
kampioen Henk van der
Grift, die binnenkort zijn ti
tel zal moeten verdedigen tegen
de sterkste Noorse, Zweedse en
Russische rijders, kan erg goed
schaatsen. Maar maakt men deze
sportman flink boos. dan schaatst
hij nog beter. Zoiets is in de
sportwereld mogelyk, bleek on
langs. Henk had de 1500 meter
onfortuinlijk gereden: hij was ge
vallen, vervolgens „gehinderd
door een fotograaf", waarna hij
de strijd staakte. Toch startte hij
kort daarop (buiten mededinging)
opnieuw om 2 minuten 15,1 se
conden later te finishen. Drie se
conden sneller dan winnaar Knut
Johannesen. Rest de ploegleden
de taak vriend Van der Grift zo
boos te maken, dat Nederland
weer eens zegevierend uit de
strijd zal komen.
NOZEMFILM
Een speciale Russische film
ploeg is dezer dagen speci
aal naar Amsterdam geko
men om er een speciale film over
nozems te maken.
De 28-jarige Eugeni Eftuschenko
(een van Ruslands meest gelezen
jonge schrijvers) dwaalde bedrij
vig door het goede Amsterdam op
zoek naar krochten en nozems.
De krochten vond hij niet, de no
zems wel. De nozems begrepen
snel de vriendelijke bedoelingen
van de Russen en welwillend heb
ben ze zich voor de cameralens
verdienstelijk gemaakt. Tenslotte
waren de Russen speciaal voor
hen gekomen.
Met tassen en filmrollen vol no
zems keerden de Russen tevreden
terug Achter het ijzeren gordijn
zullen de bereidwillige nozems op
filmschermen worden geprojec
teerd. Vragen wij ons af: Hoe zul
len de onderschriften en de com
mentaren bij deze film luiden?.
Ze zit op een tafeltje als ze
vertelt. De stoelen zijn te
klein, want het is in een kleu
terschool. Op de muur achter
haar sluimeren de kleuren
van een gedeeltelijk voltooide
wandschildering. Die kleuren
vinden we terug op het zwart
van haar schildersjak en op
haar handen. Marja Ver
schoor uit Vlissingen is ne
gentien jaar oud en studeert
aan de kunstacademie te
Rotterdam. Zigzag trof haar
in de „Prinses Marijke-
school" te Souburg, waar zij
de wanden aan het beschilde
ren was. Een van haar eerste
grote opdrachten!
Het eerste potlood dat zij in han
den kreeg, gebruikte zij al om
haar tekenwoede uit te leven. Niet
dat het iets bijzonders is, inaar bij
Marja is het zo gebleven. In haar
pre-tiener periode deed zy mee
aan tekenwedstrijden, waarbij zij
vaak in de prijzen viel. Op haar
tiende stond het besluit vast:
doorgaan met tekenen. „Maar
eerst de li.b.s.", zeiden haar ou
ders.
Toen zij zestien was, had ze li.b.s.-
a. „Het was soms wel erg verve
lend".
Naar de kunstakademie in Rot
terdam. „Het had met driejarige
h.b.s. al gekund, maar mijn ou
ders vonden, dat ik toen nog een
beetje te jong was. Een meisje
van veertien, helemaal alleen in
zo'n grote stad".
Drie jaar heeft ze nu in Rotter
dam gewerkt. Hard gewerkt af en
toe. De laatste tijd valt de theorie
wel mee, maar hét komt toch neer
op dagelijks bezig zijn van negen
tot vijf. Met kunstgeschiedenis en
Adriana en haar rode wa
gentje. Zo kent men in
Souburg de charmante Adri
ana Lobbezoo van zestien
lentes, die elke dag met haar
elektrische bestelwagen de
wijk ingaat om het brood en
banket van haar baas, bak
ker P. W. van de Broeke aan
de Kanaalstraat, aan de man
te brengen. „Kijk, daar heb
ik nog aan meegewerkt"
denkt ze bij het afleveren
van een banketbestelling".
Want Adriana, ofwel Adri
bezorgt niet alleen bakkerij-
produkten, maar bakt ze
ook. De fijnste taartjes en
koekjes! Adri is al geruime
tijd bakster, een heel onge
woon beroep voor een meisje.
„Maar bijzonder leuk", vindt
ze. En we kunnen zien, dat ze
het helemaal meent. Bakken
en brood bezorgen is dus
Adri's enthousiaste leventje,
iedere dag weer nieuw!
Ze vindt het zelf allemaal heel
gewoon. Wjj niet, daarom vroegen
we haar hoe ze tot het beoefenen
van de bakkunst is gekomen.
„Och, je groeit er vanzelf in, als
het druk is help je een handje
mee en zo leer je het vak wel. In
het begin heb ik nog wel eens wat
moeten opschrijven, maar nu gaat
het al heel vlot".
Bedrijvig loopt ze heen en weer,
van het kastje naar de muur. Ze
maakt soorten deeg klaar, voegt
er ingrediënten aan toe, steekt al
les vervolgens in de oven om er
enkele ogenblikken later ruim
honderd brosgebakken koekjes uit
tevoorschijn te halen. „Nee, ik
zou niets anders willen", zegt ze
lachend en een beetje verlegen.
In maart 1960 kwam het jonge
bakstertje bij banketbakker Van
de Broeke in dienst, als winkel
meisje uiteraard. In die twee jaar
heeft ze zich ontwikkeld tot een
bijzonder handige kracht in de
bakkerij, waar ze alles van haar
baas afkeek. Voor Adriana is een
bakkerij dan ook een paradijsje.
Voor haar bestaat geen duf kan
toor, waar het personeel houterig
is als het meubilair.
Met Adriaan aan het echte stuur
wiel maakte ZigZag samen met
de fotograaf een rit in haar ge
luidloze elektrische wagentje. Een
hele belevenis, naast Adri in het
rode bakkerswagentje. Langzaam
zweven we over de weg, iets har
der dan een voetganger en ook
veel waardiger, zelfs statiger.
Zeventien kilometer rijdt ze elke
dag door de wijk. Ze doet het met
plezier, „want elke dag zijn de
mensen ook weer anders". Toen
we bijna weggingen kregen we
nog een proef van haar bakbe-
kwaamheid: een nog warm, bros,
knappend amandelgebakje: Heer
lijk!
Dat laat ik niet op me zit
ten", dacht Eef Roth in
Anna-Jacobapolder, toen ze
in de vorige „Zigzag" het ar
tikel „Gitaarfestival" las. En
ze schreef de volgende brief:
Geachte Redactie,
Naar aanleiding van het stukje
„Gitaarfestival" uit de Provinci
ale Zeeuwse Courant van zater
dag 6 jan. j.l., neemilc de pen
op om U te schrijven dat er toch
tieners bestaan die wat anders
spélen dan gitaar..
En onder diegenen behoor ik.
Ik speel namelijk al zes jaar ac
cordeon, en ga nog trouw elke
week naar de Roosendaalse mu
ziekschool, waar ik IS jan.
overgangsexamen hoop te doen.
Ook ben ik ai enkele malen naar
concours geweest, waar ik altijd
nog de eerste prijs wegsleepte.
Ook heb ik op het Rodekruisschip
,.J. Henry Dunant" gespeeld. Die
wegens storm bij ons in de haven
lag. En nu U dit alles leest zou
U natuurlijk wel eens een leeftijd
willen weten, nu. ik word in maart
15 jaar. Misschien kijkt U ver
baasd zoals velen doen.
Ik speel van alles zowel klassiek
als populair.
Met spanning wacht ik uw ant
woord af.
Met hartelijke groeten en bij
voorbaat hartelijk dank.
Téken ik, uw
Eef RotJi.
Eef had wel antwoord verwacht,
maar niet dat Zigzag met 2 man
opwachting zou komen maken.
Om koffie te drinken en muziek
te horen.
In aanwezigheid van vader, moe
der en de katten Siepertje en
Moortje kwam het verhaal er uit.
Gelardeerd met stukjes musette
en operettemuziek.
Eef kreeg bijna zes jaar geleden
een accordeon. Daarvoor had ze
ook al blijken van muzikaliteit
gegeven, door bij een gezelschapje
in Sint-Philipsland op de mando
line van haar moeder te spelen.
Maar toen de accordeon er was,
werd het ernst.
Eef wilde hogerop en ging naar
de muziekschool in Roosendaal.
Begeleid door vader of moeder,
„want je kan zo'n peuter van acht
toch niet alleen met een accorde
on door de stad laten sjouwen".
Dat is de laatste jaren echter niet
meer nodig
Wel gaan vader en moeder nog
regelmatig mee naar de concour
sen, waar hun dochter de gewoon
te heeft om prijzen weg ie slepen.
Als we om tastbare resultaten
vragen komen de bekers op ta
fel. De grootste is voor het kam
pioenschap van Belgisch-Vlaande-
ren. Zij was toen negen jaar. En
toen de jury haar naani afriep,
„Roth, Evadurfde ze haast
niet op het podium te komen. Dit
maakte ze echter goed door ieder
een op het podium een handje te
geven.
Van plankenkoorts heeft ze nu
echter geen last meer. De kam
pioenschappen en eerste prijzen
volgen elkaar in de vorm van
medailles en diploma's (achteloos
op een rolletje) op.
In de toekomst zal Eef haar brood
in de accordeon blijven zoeken.
Nu doet ze de ulo in Steenbergen.
Deze zomer doet ze eindexamen
aan de muziekschool en binnen
kort wil ze een deel van het
staatsexamen voor accordeon
„het Instrument is pas erkend"
doen. Dan wil ze accordeonlerares
worden.
En toch studeert ze maar een
kwartiertje per dag....
Met een pittige mars nemen we
afscheid.
Bijvoorbeeld: „En hier ziet U de
armen van het westen; de kapi
talisten eten zich rond en dik
maar deze armen die zelfs geen
geld hebben om naar kappers te
gaan laat men aan hun armzalig
lot over!" Of: „En hier ziet U dc
rijkeluiskinderen die teren op de
goed gevulde buidels van hun ka
pitalistische ouders, weigeren om
te werken en tasten zo de gees
telijke volksgezondheid aan". Of:
„Geheime agenten van de kapita
listen waarvan men er veel in
Amsterdam (hoofdstad van Ame
rikaans gezind Holland) vindt
zijn direct te herkennen aan nau
we broek, lang haar, bakke- of
andere baarden, bromfietsen en
leren jek. Ik herhaal: nauwe
broek, lang haar, bakke- of an
dere baarden, bromfietsen en le
ren jek". Het is allemaal moei
lijk te zeggen.
ZWAK LICHT
We zyn zo vrij geweest een ge
dicht van Jaap Koning (ge
noegzaam bekend uit een
vroegere aflevering van de jeugd
pagina), getiteld „Bewustzijn"
over te nemen uit de schoolkrant
„Italeidoscoop" van de rijks
kweekschoolvereniging „Concor
dia". Voorts zijn we zo vrij ge
weest het gedicht te illustreren
met een archief-foto van Jaap
Koning. En plotseling was er het
zwakke licht:
zwak licht
omkranst mijn hoofd;
rookdeeltjes dwarrelen
als nieuwe superatomen,
nevelen de kamer
in een spiegel van mijzelf.
groen en blauw
schuifelen mijn gedachten
gis ponskaarten
grijnzen mijn herinneringen
naar de archaïstische contactdoos
van mijn leven.
Marja heeft een grote opdracht, Adriana rijdt op een
opvallend rood karretje door Souburg en Eef uit
Anna-Jacobapolder sleepte met haar accordeon ge
weldige prijzen in de wacht. Drie Zeeuwse meisjes
met bijzondere activiteiten en bijzondere plannen.
Zigzag heeft drie bezoekjes afgelegd: bij Marja in
een Souburgse kleuterschool, bij Adriana in de bak
kerij en bij Eef thuis, in Anna Jacobapolder op Flip.
land.
We hebben de kleuren
van Marja gezien, de bro
den van Adriana en de
accordeon van Eef. Zo
maar drie meisjes van
wie we toevallig hoorden
dat ze er niet alledaagse
activiteiten op nahouden.
beschrijvende meetkunde, applica
tie en ontwerpen, pottendraaien
en stof drukken.
Wij bekijken de wandschildering
waar ze aan bezig is. Dieren; we
zien een aap en olifanten. De vak
ken tussen de houtskoollijnen van
de opzet worden ingevuld met
sneldrogende verf.
„Het moeilijkste is het ontwerp.
Als dat er eenmaal is, gaat de
rest vanzelf." Dan is het een
kwestie van je techniek onder de
knie hebben. In een ander lokaal
is al een wandschildering klaar.
Daar zijn het kinderen („Ze moe
ten zichzelf herkennen"), de kleu
ters aan de voor ons zo ongemak
kelijk zittende tafeltjes. Spelend.
Geschilderd in de felle, ongecom
pliceerde kleuren, die we in de
tekeningen van de kleuters terug
vinden. Tegen een haast geome
trische achtergrond die ruimte
suggereert.
Waarom ze de decoratieve kunst
gekozen heeft?
„Och, gekozen... Je wordt op de
academie geselecteerd naar je
werk. Dan raden ze je een bepaal
de afdeling aan. Ais het je niet
bevalt, kun je altijd na een jaar
nog van richting veranderen."
Voor haar werd het de decoratie
ve en monumentale nijverheids
kunst. En het heralt haar goed.
Als ze over een jaar klaar is in
Rotterdam, wil ze zelfstandig-
of in samenwerking met een
architectenbureau doorgaan
met wandschilderingen, mozaïe
ken en brons....
