Operatie „Walrus"
I BOKSEN OP EEN VLIEGDEKSCHIP...!
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
RÜTERSEPT
ut de ETHER
neem
de tijd om
goedkoopte
telefoneren
MAANDAG 8 JANUARI 1962
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
O
giininiiniiiiiiiiiimiiimiinniiiiiinnii»iniiiniiiinniniiiiniiniiniiiiiniiiiiniinininniiiiiiiiniiiniiiiiiiiinniiiiiiiiiiiiiinn»iniiniiiiiniiii^ rad/o- en t.v.-rubriek
Een „smoker" is een leuk
avondje bij de Amerikaanse
marine. „Smokers" houden de
hens van de navy-schepen op
pittig peil. En „smokers" moeten
vooral georganiseerd worden
tijdens lange zeereizen, wan
neer het uithoudingsvermogen
van de boys aan boord danig
op de proef wordt gesteld. Zij
moeten verzetjes hebben niet
te veel, ook niet te weinig en die
verzetjes moeten altijd precies
op het goede uur worden toege
diend. Als een reddend opkik-
kertje. Als een stimulerend pil
letje. Als een prettig schokje,
waarover een paar dagen ge
babbeld kan worden. Even voor
de jaarwisseling heb ik zo'n
„smoker" waarbij niet ge
rookt mocht worden meege
maakt aan boord van het vlieg
kampschip „Essex", dat als
hoofdbestanddeel van een Ame
rikaans; smaldeel een bezoek
bracht aan Rotterdam.
Met Pierre Huijskens
door ie sport....
Het leuke avondje vond plaats
in volle zee, ter hoogte van de
Doggersbank' en was bedoeld
als voorproefje van de kerstpret
in Nederland. Ik was met een
paar collega's geland op het
vliegdek van de „Essex" een
sport op zich, want landen op
een schip is met honderd mijl
per uur in een remkabel vliegen
en dan ineens stilstaan. Daarbij
buitelen de nieren over de lever
en de lever over de maag, ter
wijl deze op haar beurt een
eindje in je slokdarm schiet, met
als gevolg: een gevoel alsof je
verhemelte zich eventjes nestelt
in je kleine hersenen. Dat alles
is wat veel voor één seconde
de tijd waarin de volle vlucht tot
0,00 mijl wordt gereduceerd.
Maar ik heb het overleefd, en
's avonds was dus die „smoker".
Hangar 2 onder het vliegdek
was er keurig voor ontruimd.
De gehele bemanning van
admiraal Koch tot het laagst-ge-
klasseerde ketelbinkie in de ma
chinekamer -had er zich op
voorbereid. Het scheepsbandje
had gerepeteerd, het scheeps-
koortje had alle nummers nog
eens doorgezongen en het Noord-
zee-quintet van vijf grappig ge
stemde negers had zich in. het
diepste geheim geprepareerd.
De „hoofdschotel" van de „smo
ker" bestond uit boks- en wor-
stelgevechten. Een heuse „ring"
was midden in de hangar opge
slagen en toen ik als gast van
vlieger, een dokter en een kok,
die naar later bleek zijn
leven verdeeld had tussen het
fornuis en het canvas, tussen de
pollepel en de bokshandschoen,
en deswege een der beste boks-
kenners was van de „Essex". Jim
my van de brandweer bleek een
doorbijtertje te zijn: Steve van
squadron 1 een slimme verdedi
ger. Het ging aanvankelijk alle
maal wat traagjes, omdat een
vliegkampschip nu eenmaal geen
24-uurs-training toestaat.
Gaandeweg echter kwam de
„vorm". Bij Jimmy bestond
die uit een ontzaglijk malen
met de armen, bij Steve uit een
nederig wegkruipen voor iedere
aanwaaiende „wiek" van Jimmy,
de molen. De supporters van de
captain Bogart het leuke avondje
binnenstapte, stonden al twee
duizend jannen te watertanden.
Op de. achtergrond keken een
paar helikopters reusachtig toe.
Een stuk of wat transportvlieg
tuigen stonden met opgeklapte
vleugels grimig in een hoek.
De voorstelling kon beginnen.
Uit de scheepsband golfde een
vlotte dixie-land. Het scheeps-
koortje zong een vrome gospel en
toen kwam luitenant-conferencier
Billy het eerste gevecht aankon
digen. Machtige Jimmy van de
dekbrandweer zou aantreden te
gen enorme Steve van squadron 1
De twee hadden al tijdens de
dixieland en de vrome gospel zit
ten wiebelen in hun badjassen.
Toen het heilige lied van het koor
tje met stormachtig applaus was
gehonoreerd, ging de dekbrand
weer wedden op Jimmy en squa
dron 1 op Steve. Wel, daar kropen
zij door de touwen. Jimmy be
hoorde bij een negercoach in de
linkse, Steve bij een blanke mana
ger in de rechtse hoek. De gebits
beschermers werden naar binnen
gehapt en de gong ging voor de
eerste ronde. De jury zat klaar:
een majoor van de mariniers, een
brandweer en die van het squa
dron lieten zich niet onbetuigd en
zorgden voor een bijval, die de ar
geloze vissersschepen buiten moet
hebben verontrust. Plots verloor
Jimmy zijn gebits-beschermer.
Maar hij vocht door. Steve begon
uiteraard op de vrijgekomen mond
te mikken en scheen zijn tegen
stander via die weg naar het can
vas te willen sturen.
Het lukte niet. De mond week
telkens tijdig. En toen Steve weer
eens op de tandjes van zijn hij
gende overbuurman afging, had
hij zich zelf zo slecht „afgedekt"
dat machtige Jimmy hem met een
voorwereldlijke „hitter" luidruch
tig in de sterretjes mepte. Squa
dron 1 had verloren door knock
out. De hangar kreeg bulten van
de ovatie, waarmee de brand
weer de overwinning vierde De
dokter kwam even naar Steve
kijken en constateerde niets ern
stigs.
De jongen kwam wat wankel
overeind, bedankte, schoot weer
in zijn badjas, kreeg een schou
derklopje van de admiraal, die op
de eerste rij zat en verdween met
een groeiend blauw oog naar zijn
supporters.
Het tweede gevecht bracht
Windy van' de mess in de ring
tegen Jack van het hangar-
personeel. Zij waren lichtgewich-
ten. Windy hupte wat voor de
gong ging en hij toonde zich een
kwiekeling, die zeker een lastige
partij zou wezen voor de wat
trage Jackie. De gong ging. Jack
bukte zich een beetje, Windy trad
hem vrijmoedig tegemoet. Eilaas.
Met ogen star van opperste ver-
bazing, viel gezwinde Windy ach-
terover en hij keek, alsof hij het
in Keulen hoorde donderen, tegen
het plafond, niet bij machte over-
eind te komen, voor de scheids-
rechter tot tien had geteld.
Jack had, toen de gevloerde zich
nog sierlyk in de goede houding
stond te stellen, met een logge
klap zijn aanwezigheid gemeld.
Het visitekaartje van het hangar-
personeel was voor de mess te
veel geweest, en de mess was on- j
dersteboven gegaan met een
schielijkheid, die zelfs de admi-
raai verraste.
Daags na de smoker zou Windy
de officieren aan tafel bedienen
met een dikke neus. Maar dat
wist hij nog niet, toen hij in de 1
ring lag te knipogen, verlamd in 1
zijn verwondering over zoveel j
„plotsklapheid". Het derde ge-
vecht was. al aan de gang, toen
de mess-boy begreep, dat hij echt
verloren had.
En het derde gevecht ging tus- j
sen twee sergeants, zwaar-
gewichten geworden in hun
beroepsdienst ter zee en meppers, j
die alle luitenants deden huiveren.
Sergeant Mac won op punten van j
John. die niet uit de ring wilde
stappen alvorens hij zijn triomfe- i
rende tegenstander zo krachtig I
had omhelsd, dat de goeje Mae
er in al zijn forse lijvigheid van I
kraakte. De admiraal en de ka- j
pitein moesten even een schater-
lach smoren in hun zakdoek. Na- j
dien zong weer het koortje, en
het zwarte Noordzee-quintet. be-
staande uit troubadours van lou-
ter elastiek, bracht een gezonde
glimlach in de grimmige ge-
vechtssfeez-, die na de sergeants-
ontmoeting in de smoker was ge- i
slopen. Toen nog enige officieren
voor het bruisende forum der j
manschappen waren opgetreden
in een worstel-seance van heb-ik-
jou-daar en van had-je-me-maar,
eindigde het leuke avondje met
een gospel en met de stem van de
vlootpredikant, die door de boord-
omroep bad voor alle hens, voor
hun heilen, hun goede vaart, en
hij vroeg de boys altijd dankbaar
te willen zijn voor het goede, dat
hun werd geboden, opdat zij in er
kentelijkheid voor allen die hun
leven wilden verlichten, varen
zouden tot het eind hunner dagen.
De ..smoker" was fijn. Toen ik in
Rotterdam van boord ging, stond
bij de trap een jongen met een
'blauw oog. Het zat potdicht. Met
het andere keek hij me vriendelijk
aan. „Ja, ik ben Steve", zei hij
nog. ..Happy new year. So long".
De „Essex" ligt nu in Hamburg.
Ik moet nog alijtd aan de sport-
instructeur denken, die me na het
leuke avondje vertelde: „We moe
ten ons op zee een beetje behel
pen. Maar we doen wat we kun
nen, zoals U heeft gezien".
FA1YDAAC
T elevisie
De N.C.R.V. brengt vanavond om
kwart voor negen een gefilmd pro
gramma met en over de actrice Ank
van der Moer op het scherm onder
de titel „Een dag uit het leven van
een actrice". Om tien voor half tien
volgt het vijfde deel van de serie
„V for Victory", de oorlogsmemoires
van Churchill! Om tien voor half ne
gen wordt de strip „Vader weet het
heter" uitgezonden. De beroemde
film „Arsenicum en oude kant" zien
we vanavond via de Belgische tele
visie. Om half negen komt deze
speelfilm met Cary Grant en Pri-
cilla Lane op het scherm.
Radio
„Argentinië zoals het zingt en
speelt" is de titel van een program
ma. dat om kwart over tien via Hil
versum I te beluisteren is. Om vijf
over half twaalf spelen de Wiener
Symphoniker onder leiding van Wolf
gang Sawallisch variaties over een
thema van Joseph Haydn. Via Hil
versum II om vijf voor tien het pro
gramma „Marimba" en om tien over
half elf speelt het Radio Filharmo
nisch orkest onder leiding van Hugo
Rignold met als solist John Blot,
piano.
oren, evi
«clvrijvev»
WIJZIGING FILMAVOND
Op dinsdag 9 januari a.s. vervalt de
aangekondigde vertoning van de film
„Schaduwen op de sneeuw" (20.20
20.30 uur) en van de daaropvolgende
film „Cyrano de Bergerac" (20.30
22.20 utir). Deze laatste film zal ech
ter op een nog nader aan te kondigen
tijdstip worden uitgezonden.
In plaats van bovengenoemde films
wordt van 20.20—21.10 uur een ge
heel nieuwe film vertoond „Lapland
1961, de grote eenzaamheid" („Die
grosze Einsamkeit") die een reis
door Lapland tot onderwerp heeft.
Als tweede film wordt die avond ver
toond (21.10—22.25 uur) de film die
oorspronkelijk zou worden uitgezon
den op tweede kerstdag „The smal
lest show on earth".
(Advertentie)
PHARMACEUTISCHE FABRIEK ((nOTER)) HILVERSUM
KERKNIEUWS
NED. HERV. KERK
Aangenomen naar Zwartemeer:
Pomp, vicaris te Hattum.
Bedankt voor Sommelsdijk: A. Kas
telein te Hei- en Boeikoop; voor
Kerkwerve- Serooskerke: W. van
den Hoek, voorheen zendingspredi
kant, woonachtig te Leiderdorp.
Bedankt voor Bergambacht: J. C.
Stelwagen te Woudenberg.
liiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiik
(Advertentie)
Automatisch interlokaal telefoneren nu
1/3 goedkoper, op werkdagen van 7 uuc
's avonds tot 8 uur's morgens en tijdens
het weekeinde van vrijdagavond 7 uur
tot maandagmorgen 8 uur. PTT
1988. De waarschuwing van
Gorda kwam geen moment
te vroeg, want reeds
stroomden aan de overzijde
van de grote ruimte tiental
len Targani's naar binnen.
Hun gekwetter klonk schril
boven het gezoem der reus
achtige turbines, terwijl zij
langs weerszijden over het
balkon op de ingesloten
vluchtelingen toekwamen.
Deze wachtten de aanval
echter niet af, maar split
sten zich eveneens in twee
groepen, om de. zwarte dui
vels een warme ontvangst
tc bereiden. Allen beseften,
dat zij hier hun laatste stelling verdedigden
en hoewel verzet tegen zo'n overmacht zinloos
leek, aarzelde toch niemand om zich in do
strijd te werpen. Weldra heerste er overal op
DINSDAG 9 JANUARI.
HILVERSUM I. 402 m. 746 kc/*. 7.00—
24.UU KRO.
KRO: 7.0 Nws. 7.15 Gram. 7.30 V. <1.
jeugd. 7.45 Morgengebed en overweging.
8.00 Nwf. 8.18 Gram. 3.50 V. d huisvr.
9.35 Waterst. 9.40 Schoolradio. 10.00 V. d.
kluetere 10.15 Lichtbaken, lezing. 10.25
Gram. 11.00 V. d. vrouw. 1.30 Gram. 11.50
Volaanvooruit, lezing. 12.00 Middag
klok noodklok. 12.04 Als de dag van
gisteren, klankb, 12.30 Land- en tuinb.
mc-ded. 12.33 Gram. 12.50 Act. 13.00 Nws.
13.15 Promenade-ork. en sol. 14.05 School
radio. 14.35 V. d. plattelandsvrouwen.
14.4» Gevar. progr. (herh.). 15.50 Gram.
16.00 V, d. zieken. 16.30 Ziekenlof. 17.00 V.
d. jeugd. 17.40 Beursber. 17.45 Regerings-
uitz.: Indiaanse karakteristieken op Aru
ba. door O. R. Wever. 18.00 Lichte mui.
18.30 R.V.U.: Mens en wetenschap - I -
Biochemie, door prof. dr. H. L. Booij
19.00 Nws. 19.10 Act. 19.25 Gram. 20.25
Muzikale lezing. 20.55 Radiophilharm
ork. 21.55 Licht progr. 22.15 22.25
Boekbespr. 22.30 Nws. 22.40 Gram. 23.10
Gram. 23.55—24.00 Nws.
HILVERSUM 1L 298 m. 1007 fcc/s. 7.00
AVRO. 7.50 VPRO. 8.00—24.00 AVRO.
AVRO: 7.00 Nws. 7.10 Gym. 7.20 Gram.
VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00 Nws.
8.15 Gram. 9.00 Gym. v. d. vrouw. 9.10
De groenteman. 9.15 Gram. 9.35 Geestel.
liederen. 9.40 Morgenwijding. 9.55 Een
boek voor het geestelijk leven, boekbe
spr. 10.00 Gram. 10.50 V. d. kleuters. 11.00
V. d. zieken. 12.00 Lichte muz. 12.20 Re-
geringsuitz.: Uïtz. v. d. landb. 12.30 Land
en tuinb. meded. 12.33 Orgel en zang
13.00 Nws. 13.1» Meded en gram. 13.25
Beursber. 13.30 Gram. 14.00 Idem. 14.40
Schoolradio. 15.00 Met naald en schaar,
praatje v. d. vrouw. 15.30 Viool en piano.
16!05 Jan Fabricïus 90 jaar. vraaggespr.
16.30 V. d. jeugd. 17.30 Metropole ork.
17.55 New Vork calling, praatje. 18.00
Nws. 18.15 Eventueel actueel. 18,20 Piano
spel. 18.30 Lichte muz. 19.00 V. d. kind.
19.05 Paris vous parle. 19.10 Gram. 20.00
Nws. 20.05 Gevar. progr. 21.00 Gevar. pro
gr. v. d. sold. 22.00 Muzikale lezing. 22.30
Nws. 22.40 Act. 23.00 Gram, met comm.
TELEVISIEPROGRAMMA'S.
NTS: 20.00 Journ. 20.20 Filmimpressie.
20.30—22.20 Speelfilm.
VLAAMS BELGISCHE T.V.-PROGR.
19.00 Intern, jeugdkron. 19.30 Filmrep.
20.00 Nws. 20.25 Het manneke. 20.30 Do
cumentaire film. 21.40 T.V.-spel. 22.00
Kamermuz. 22.20 Nws.
FRANS BELGISCHE T.V.-PROGR.
18.30 V. d. jeugd. 18.55 Gevar. muz. 19 3"
Uitz. v. h. Instituut v. Filosofie en leken-
moTaal. 20.00 Journ. 20.30 T.V.-spel. 21.35
Lectuur voor allen. 22.15 Journ.
het balkon een onbeschrijfelijke wanorde, die
nog erger werd, toen de groep onder leiding
van piloot Storm door de herhaalde stormlo
pen der Targani's bijna onder de voet gelopen
werd en Arend het zwaard opeens uit de hand
vloog. Dit was voor de Targani's het teken om
met verdubbelde energie aan te vallen.
ULBRICHT WIL VISA
De Oostduitse communistische leider
Walter Ulbricht heeft in een onder
houd voor de televisie gezegd dat hij
van plan is een systeem van visa in
te voeren voor vreemdelingen uit het
westen die Oost-Duitsland willen be
zoeken.
Het internationale recht moet op
Oost-Duitsland van toepassing wor
den gebracht en de grenzen moeien
als staatsgrenzen worden erkend, zo
zei hij.
FEUILLETON
door JOHN JOLY
We schenen op de een of andere
manier op dc achterkant van het'
vlot voort te glijden en de voorkant
rees zelfs nog iets hoger uit het
water dan eerst. Toen kwamen we
met een klap die me buiten adem
bracht, in het rustige diepe water
van een brede poel neer, die werd
gevormd door een rechter bocht in
de rivier.
De twee takkenbossen die het vlot
vormden, raakten los maar gelukkig
vond H. voldoende steun, daar zijn
linkerarm om één van de bundels
was geslagen en met mijn hulp bleef
zijn gezicht juist boven water. Links
van ons was een rotswand waar wc
weldra door '1. water van de stroom
versnelling tegenaan werden ge
drukt.
Ik strekte mijn arm uit en duwde
ons steeds van de rotsen af en juist
op het moment dat ik het door moe
heid overmand, maar op wilde g'e-
ven, werden wc door de stroom ge
grepen en weer naar het midden van
de rivier gedreven.
Rechts van ons was een smal strand
van vuil bruin zand met hier en daar
wat drijfhout. Juist achter dit strand
steeg de grond iets en er bevond zich
daar een iets grotere open piel:,
overschaduwd door een hoge boom,
waaronder helemaal geen struikge
was groeide.
De rotswand rechts van ons werd
snel lager en recht voor ons spreidde
de rivier zich breed en vlak uit en
stroomde dan met kleine stroomver
snellingen, waartussen zich overal
rotsen en stenen verhieven, snel ver
der.
Ik nam vlug een beslissing die hoofd
zakelijk door vermoeidheid werd in
gegeven, voelde met mijn voeten
naar de bodem van de rivier en be
merkte dat deze hier al weor ondiep
begon te worden. Ik waadde naav de
kant en trok H. met zijn bundel ach
ter me aan.
Ik kon niet meer doen dan hem uit
het water op het zand trekken. Na
een enkele poging wist ik dat ik hem
niet kon optillen en ik sleepte hem
dus telkens een meter verder tot hij
in de schaduw van de boom lag.
Daarna ging ik naar de stukken van
het vlot terug, die ik een eindje
stroomafwaarts liet drijven totdat ze
verborgen waren onder overhangende
struiken en stevig tegen de rotsen
gedrukt werden door het water.
Ik gaf H. wat te drinken en maakte
het hem zo gemakkelijk mogelijk en
toen voelde ik dat. hoe groot hot ge
vaar ook mocht zijn. ik moést rusten;
in een atmosfeer die vergeven was
van de stank van het insektenmiddel
waarmee ik juist gespoten had.
In het begin werd ik zo giaplaagd
door de jeuk van de muskietenbeten
die we op de rivier hadden opgelo
pen, dat ik niet tot rust kon komen.
Daarna werd ik door vermoeienis
overmand en voor het eerst, wetend
dat we hoogstwaarschijnlijk niet door
inlanders ontdekt zouden worden, viel
ik in slaap.
NEGENTIENDE HOOFDSTUK
Als Voltaires Zadig snelde ik in mijn
droom voort van plaats tot plaats,
maar steeds was daar het gevoel van
onzekerheid, de indruk dat iets, wat
ik moest doen, nog ongedaan was.
Ook zag ik steeds een gebaard ge
zicht voor me, of van mijn joviale,
Iuidlachende Walrusinstructeur of
van de geleerd, ziek, met zware oog
leden en vol verwijt.
„Je verknoeit je tijd. Loop door. Je
moet door blijven gaan", schenen ze
te zeggen en de Walrusinstructeiir
I voegde er nog aan toe: „De lucht in
I met die ouwe kist, mijn jongen. Waar
wacht je op?"
Dan rende ik langs de spoorlijn bij
Wincanton en de kreten van de Ame
rikaanse soldaten en van de politie
klonken nog steeds in mijn oren toen
ze Giles en Pete te pakken namen en
mij achterna schreeuwden om me
over te geven. Ik was al buiten adem
maar ik wist dat ik door moest lo
pen en iemand riep naar me vanuit
een seinhuisje en een hond blafte en,
hoewel het allemaal maar een oefe
ning was. en maar weinigen het ern
stig opvatten, leerde ïl: de koude ont
zetting kennen van opgejaagd te wor
den en nergens vrienden te hebben.
Maar opeens was het een andere
spoorlijn en ik was in Canada in het
centrale kamp in New Brunswick
waar alle vliegtuigbemanningen wet-
den ondergebracht die net in Canada
aankwamen of op het punt sfonden
naar Engeland te vertrekken na hun
oefenperiode. De stad leefde voor de
spoorlijn en bestond erv.oor en ons
kamp lag juist naast het enorme sta
tion.
Ik liep naar het kamp terug in de
bijtende koude avondlucht. samen
met Sterling Peterson, een man uit
Yorkshire, donker, mager, driftig en
soms erg humeurig. Wé waren dikke
vrienden geweest vanaf de dag dat
we samen in Gosport aangekomen
waren om bij de marineluchtvaart
dienst te komen en we hadden elkaar
morele steun gegeven gedurende onze
eerste moeilijke uren als marineman.
Nu liepen we snel door de sneeuw,
onderwijl druk pratend over een be
langrijke beslissing die w'e beiden
binnenkort moesten nemen; ofwel
bij onze terugkeer in jachtvlieger
bij onze terugkeer in Engeland jacht
vlieger te worden ofwel de opleiding
te kiezen op de torpedovliegtuigen.
Ik had besloten de jachtvliegtuigen
te kiezen en Sterling voelde veel voor
hetzelfde, mee dank zij zijn vurig
temperament. Maar tegelijkertijd
drong de ernstige dalbewoner uit
Noord-Engeland in hem erop aan, het
rustige leven te kiezen van de tor
pedo- en verkennin^spiloot.
We naderden de poort van ons kamp
en liepen langs het hek van de grote
rangeerterreinen, toen plotseling het
luide, spookachtige geloei van een
Canadese locomotief in de stilte van
de vriesnacht opklonk als een alarm
kreet en tegelijk op de een of andere
wijze als een weeklacht voor de do
den en verdoemden.
Onze woordenwisseling kwam tot
een abrupt eind en ik was helemaal
ontdaan door de lange, droeve kreet
van de locomotief en Sterling nog
meer.
Hij stond stil alsof iemand zijn naam
geroepen had en, zich in de richting
van het emplacement kerend, stond
hij als verstard i\aar hel grote meta
len monster te staren, dat die kreet
had uitgestoten. Tn de stilte, die volg
de hoorde ik hem kalm in zichzelf
praten.
„Jouw zwart beest", fluisterde hy,
„jouw groot zwart beest. Je weet iets
is het niet? Zeg me wat je weet".
Ik pakte hem bij zijn arm 'en drong
erop aan dat hij door zou lopen want
het was ongelofelijk koud en ik voel
de me vreemd onprettig. Maar op
dat ogenblik bereikte ons de grote
droefheid weer van het gehuil van de
locomotief en Sterlings hand lag op
mijn arm en dwong me stil te staan.
Toen het geluid uitgestorven was,
wendde hij zich met schitterende ogen
tot mij. „Hoorde je dat, Mark Hoor
de je dat? Wat denk je dat het is?
Wat zouden ze weten?"
Op de een of andere manier ervan
overtuif.il dat wc de poort van het
kamp moesten bereiken voor we het
geluid voor de derde maal hoorden,
duwde ik hem voort en terwijl we
doorliepen wterp ik hem zo nu en
dan een verbaasde blik toe. maar hij
scheen zich mijn aanwezigheid nau
welijks bewust. Hg liep vastberaden
verder, z'n hoofd opgeheven, bedacht
zaam- en met bewegende lippen.
Niet lang daarna besloot Sterling pi
loot te worden op een torpedovlieg
tuig en toen we in Engeland aankwa
men scheidden onze wegen en ik zag
hem niet meer terugToen was
ik weer terug in de koude tochtige
hut van gegolfd plaatijzer op het
oefenvliegveld van de jagers in So
merset. Ik was juist binnengekomen
na dat noodlottige luchtgevecht met
Mason.
Giles en Tony zaten in leunstoelen
met hun voeten op de rug van de
stoelen voor hen. Ze rookten en
praatten over koetjes en kalfjes.
„Hoe ging het?", vroeg Tony.
„Verrekt beroerd", zei ik kort.
„Wat gebeurde er dan?", vroeg Giles.
„Mason", zei ik alsof dat voldoende
wa» om alles te verklaren en ze knik
ten medelevend. (Wordt vervolgd
