Tabaksmokkelaars lopen in val
Peter Sohl vangt in
Kameroen apen voor
ruimtevaart
Hebt U iets aan te geven? (IV)
Lichtsignalen, snelle boten en ,,geen beweging
ot we schieten' op het Bodenmeer
Anti-smokkelorganisatie heeft
overal haar mensen
„ENGELTJES" OVERSCHRIJDEN
ILLEGAAL DE GRENS
DONDERDAG 7 DECEMBER 1961
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
9
HET GROTE LIJNTOESTEL voor Johan
nesburg stond op het punt te vertrekken
van London Airport, met alle bagage en pas
sagiers aan boord, op één belangrijk perso
nage na. Ik keek naar hem toen hij over
het platform liep met een hoge beambte van
de luchtvaartmaatschappij en vroeg me af
hoe het hem op zijn nieuwe post zou vergaan.
De eerste keer dat wij elkaar ontmoet had
den, was tijdens een patrijzenjacht in Kent:
in die tijd was hij hoofdcommissaris van po
litie in Glasgow en genoot hij grote bekend
heid door het oprollen van gangsterbenden.
De keer daarop droeg hij het uniform van
hoofdcommissaris van politie van Kent.
Eerst tienn jaar later had onze volgende ont
moeting plaats. Toen was hij hoofd van M.I.
5, de Britse spionnenopsporingsdienst.
Nu vertrok sir Percy Sillitoe naar Zuid-Afrika om een heel
ander soort bende te lijf te gaan, die volkomen verschilde
van die, welke liïj op Clydeside had opgerold. Nadat hij zich
uit M.I. 5 had teruggetrokken, was hij door de Beers gekozen
om de leiding op zich te nemen van de I.D.S.O. de Inter
nationale Veiligheidsorganisatie voor Diamanten.
Zijn opdracht: een einde te ma
ken aan het stelen en smokkelen
van diamanten, wat de Diamant
Corporatie zo'n 100 miljoen gul
den per jaar kostte.
Een paar minuten later stapte ik
op een ander vliegtuig, naar Am
sterdam, en ik vroeg me af hoe de
man, die zich daar met de dia
manthandel bezighield, Sir Per
cy's benoeming zou bezien.
De I.D.S.O. maakt deel uit van
de internationale anti-smokkelor
ganisatie die de hele vrije wereld
omspant. Zij is samengesteld uit
vele verschillende eenheden
het Britse bureau voor invoer
rechten en accijnzen, waarvan
het hoofdkwartier neerkijkt op de
Tower en de Theems in Londen,
is er een van. Er zijn overeen
komstige organisaties in de Ver
enigde Staten en Canada, die
worden bijgestaan door de afde
ling verdovende middelen van het
Federal Bureau of Investigation
en de Royal Canadian Police.
In Tanger woont een gepensio
neerde Britse douanebeambte die
een aantal verbazingwekkend
gedetailleerde dossiers bewaart
in de grote brandkast van zijn
huis.
In Hongkong
Op het hoofdbureau van politie
in Hongkong zitten drie mannen
de rapporten van geheime agen
ten in het smokkelparadijs van
het oosten, Macao, te decoderen
en te lezen.
In Spanje woont een man van
middelbare leeftijd, een regelma
tig bezoeker van een welbekende
nachtclub in Barcelona, die een
ongelofelijke kennis heeft van de
gezichten en gewoontes van geld-
smokkelaars.
En dan is er nog een ex-lid van
het bureau van Canaris, die werkt
in een opvangcentrum voor vluch
telingen uit Oost-Duitsland en die
opmerkelijk veel afweet van de
geheime agenten van de commu
nistische volkspolitic.
(tie naast elkaar luyen in de
lichtbundel.
Interpol en het Permanente Cen
trale Opiumbureau in Genève zijn
twee andere beduidende bronnen
van inlichtingen, zonder welke de
strijd tegen de smokkelhandel
niet opgenomen zou kunnen wor
den.
Geheime methodes
Het Is moeilijk te schreven over
de mannen en vrouwen, die deze
strijd voeren. Hun methodes en
bewegingen zijn, noodzakelijker
wijze, geheim. Hun geliefkoosd
antwoord op vragen luidt: „geen
commentaar".
Hun successen worden niet alleen
geboekstaafd in veroordelingen
voor rechtbanken. Vaak schrijven
zij het woord „gesloten" op een
dossier om aan te geven dat een
smokkelaar vond dat men te hard
van stapel liep en zich uit de za
ken heeft teruggetrokken.
Niet lang geleden kreeg ik echter
toestemming een geslaagde ope
ratie van drie landen tegen
tabaksmokkelaars mee te maken.
De Italiaanse politie werd getipt
over de aankomst in Genua van
een grote zending Amerikaanse
sigaretten uit Tanger. De hande
laars hadden déar en op dat ogen
blik een flinke winst kunnen ma
ken. Maar toen het spoor van de
nog steeds niet verkochte sigaret
ten naar Milaan leidde, werd het
duidelijk dat zij niet bestemd wa
ren voor de Italiaanse markt.
„Het Bodenpad"
Toen ze op een vrachtauto met
een nummerplaat uit Bolzano
werden geladen, werden de Zwit
serse en de Duitse autoriteiten
gewaarschuwd. Het leek duidelijk
dat ze bestemd waren voor „het
Bodenpad".
Het Bodemneer heeft een bijzon
dere aantrekkingskracht op
smokkelaars. Drie landen Oos
tenrijk, Duitsland en Zwitserland
grenzen eraan, en er is een
regelmatig verkeer van passa-
giersboten tussen die landen.
Motorboten kunnen 's nachts uit
varen van één van de honderden
kleine landingssteigers in de dor
pen, een pak sigaretten ophalen
en naar huis terugkeren, het is
slechts een kwestie van een paar
minuten.
De smokkelaars aan de Zwitserse
kant van het meer bedienen zich
in hun snelle motorboten niet lan
ger van lichtsignalen. Te vaals
kregen ze als antwoord daarop
een salvo van een patrouilleboot
van de douane.
Nieuwe techniek
Nu gebruiken ze kortegolf-radio's
die, als ze hun motor afzetten,
een kort signaal geven, dat wordt
opgevangen door het vaartuig
dat hen van de andere kant tege
moet komt. Deze techniek is over
genomen van smokkelaars aan de
Italiaanse kusten maar dë dou
ane vindt ook hierop een ant
woord.
Wij zaten in een vaartuig van de-
Duitse douane, een paar mijl bui
ten Lindau. De motoren draaiden
zachtjes.
Eén man keek in de cabine naar
het radarscherm, een ander luis
terde door een koptelefoon naar
het radioverkeer. Een vlekje be
gon over het scherm te bewegen.
..Een passagiersboot" legt de kij
ker uit. Toen verscheen een an
der, snel bewegend vlekje.
De radaroperateur sprak in een
microfoon en bijna onmiddellijk
kwamen de motoren tot leven.
Een paar seconden later begon
zijn metgezel een reeks cijfers op
een blocnote te schrijven.
„De ontvanger"
Mpn metgezel wees op een ander
vlekje op het scherm, dat uit
tegenovergestelde richting nader
de. „Dat zal de ontvanger wel
zijn" zei hij. „Maar daar ben je
nooit zeker \'an.' Het kan ook best
een visser zijn". Toen de twee
vlekjes samensmolten werden de
motoren van onze boot weer af
gezet.
Wij gingen aan dek en ik zag
twee man bij een krachtig zoek
licht staan. Twee anderen beman
den een zwaar machinegeweer.
Plotseling kraakte de stem van
de telegrafist door de luidspreker
op de brug. Hij had het radïosein
van de smokkelaar opgevangen.
Het schip scheen over het water
te scheren, toen de motoren weer
op volle toeren begonnen te draai
en en de luidspreker kraakte op
nieuw. „.Negenhonderd meter,
punt zes" zei de radaroperateur.
„Beweeg je niet"
In wat me een paar seconden
toescheen, flitste het zoeklicht
aan en dreunde een stem door de
scheepshoorn over het gladde wa
ter. „Douane. Beweeg je niet of
we schieten".
Het witte zoeklicht ving een snel
le motorboot en een klein vissers
vaartuig, die naast elkaar lagen
in z'n lichtbundel. Een aantal
grote pakken lag op het dek
van de grootste boot. Nog geen
half uur later zaten de beman
ningen in cellen van het Lindause
politiebureau.
Maar niet alle anti-smokkelaeties
zijn zo eenvoudig. Over de hele
wereld hebben douanehoofdkwar
tieren lijsten van hun beambten
die stierven tijdens de uitoefening
van hun functie...
Het „Taku"-verhaal
Een paar jaar geleden dacht een
kleine smokkelaarsbende dat het
rustige water van Poole Harbour
in Dorset niet in de belangstel
ling van de Britse „Uniformed
Waterguard Service" de eerste
verdedigingslinie tegen smokkel
stond.
Zij' kochten uit een legerdump een
landingsvaartuig, herdoopten het
..Taku" en werden smokkelaars.
Hun eerste drie tochten slaagden;
de vierde werd de laatste.
Want toen de mebanning van de
Taku op haar nachtelijke rendez-
vousplaats buiten Poole Harbour
aankwam om kisten rum af te
leveren aan de wachtende vracht
autochauffeurs, keek een pa
trouille van de Waterguard toe....
Een poosje later konden een paar
nog steeds verbaasde smokke
laars maar niet begrijpen, hoe de
douane hun activiteiten in de ga
ten had gekregen.
Afdruk in de modder
Ik kan het antwoord nu onthul
len.
Een agent van de Waterguard,
die te voet patrouilleerde, zag
een paar vreemde afdrukken in
de modder. Hij wist, dat ze niet
konden zijn veroorzaakt door de
kiel van een gewoon vaartuig;
zijn belangstelling was gewekt.
Ongeveer te zelfder tijd ving een
douanebeambte, toen hij een rou
tine-onderzoek instelde in cafés
en hotels, een paar zinnen van
een gesprek op aan een bar.
Eén regel interesseerde hem. „Als
je van rum houdt, moet je naar
de gaan. Daar hebben ze
heerlijk spul, net die van de ma
rine."
De douanebeambte ging naar de
en stelde tot zijn voldoe
ning vast dat op de rum, die daar
werd geschonken geen invoer
rechten waren betaald.
Nadat bepaalde noodzakelijke
stappen waren ondernomen, werd
de hinderlaag opgezet en maakte
de „Taku" zijn laatste reis als
smokkelschip.
Drang
naar avontuur
voerde hem naar
zwarte werelddeel
(Van onze correspondent).
Een jonge, tanige man, donker ge
bruind, het donkere haar heel kort ge
knipt, komt ons lachend tegemoet:
Peter Sohl, de dierenvanger in de
„bush" van Kameroen. „Dat is leuk",
zegt hij, „zomaar een bezoeker uit
good old Germany". Hij sluit het kner
sende hek, de enige doorgang in de
omrastering rond zijn huis, die de
jungle buiten moet houden.
We waren eerlijk gezegd een beetje
nieuwsgierig. Sohl, had men ons in
Jaunde verteld, begraaft zich soms
wekenlang in zijn wildernis. Dan
hoort men een tijdlang niets van hem,
tot hij op een goede dag weer op
duikt en van de dieren vertelt, waar
mee hij zijn privé-dierentuin heeft
gevuld. En dit dierenpark, zo verze
kerde men ons in Jaunde, is ook voor
oude „Afrikanen" een bezienswaar
digheid en herbergt praktisch alles,
wat de tropische Afrikaanse zoölogie
te bieden heeft.
Beeldhouwer
Een oude woudloper dus, een baardige
reus, die zich in de jungle heeft te
ruggetrokken als een wereldvreemde
zonderling? Niets van dit alles. Wij
corrigeren ons (voor) oordeel zeer
snel, als wij in het woonhuis, wegge
zakt in diepe lederen fauteuils, de ge
schiedenis van deze man horen, die
Duitser is, zes jaar geleden in Heidel-
berg nog kunstgeschiedenis studeerde,
beeldhouwer werd en toen, gegrepen
door de drang naar het verre avon
tuur, naar Afrika ging. „Textielver-
koper van Tunis tot de Kaap", ver
telt Sohl, „dat was mijn eerste job in
het zwarte werelddeel. Tot ik hier in
Kameroen een Amerikaan tegen het
lijf liep, de arts en miljonair dr. Pi
ckett, op wiens landgoed we hier zit
ten".
Chimpansees
Norma, Sohls charmante Amerikaan
se vrouw, brengt de onvermijdelijke
whiskey, terwijl op de rug van de
DOUANE OP HAAR HOEDE
Smokkel van stalletjes
floreert in Tirol
(Van een speciale correspondent)
De douane-beambten aan de
grens tussen Tirol en Beieren
kijken nu, in de weken voor het
kerstfeest, nog vaker en zorg
vuldiger dan in liet toeristen-
seizoen, de bagage van de
grenspassanten na. Maar zij
kunnen niet alle Jezuskïndjes,
ossen, ezels en engeltjes uit de
Tiroler stalletjes vinden. Aan
de grens heerst topdrukte. De
grote zaken voor kerst wordeji
gedaan: De smokkel van Tiro
ler kerststalletjes naar Duits
land floreert.
De stalletjes-opkopers uit Duitsland
kennen het Tiroler land door en
doos. Zij bezoeken de boerderijen,
waarin tegen de kersttijd vaak zeer
kostbare stalletjes, uitgesproken
kunstprodukten, worden opgesteld.
En slechts weinig boeren kunnen de
verleiding weerstaan, als hun voor
„die oude troep" een hoge som geld
wordt geboden. De stalletjes-opko
pers betalen goed, maar nog beter is
het geld van de Westduitse industri
ëlen, die op hun televisieapparatuur
wellicht nog een engeltje ter ver
fraaiing kunnen gebruiken.
Veilingen
De meeste uit Tirol naar Beieren,
gesmokkelde stalletjes worden
niet min of meer verborgen er
gens opgesteld; de aparte figu
ren worden zelfs op openbare
veilingen aan de meest biedende
verkocht voor zijn mondain inge
richte villa. Voor de handelaren
is het helemaal niet zo moeilijk
de kunstig met de hand gesneden
stalletjes naar Duitsland over te
brengen. Gedemonteerd passeren
zij vaak de grens zonder dat
er een haan naar kraait. En ten
slotte kan men ook niet van
iedere douane-beambte verwach
ten, dat hij een stalletjes-deskun
dige is en steeds de waarde van
de goederen, die over de grens
worden gebracht, kan onderken
nen.
Zijn routine-vraag: „Heeft u nog iets
aan te geven?" wordt door de dames
en heren, die het cultureel (en ook
materieel) kostbare kunstgoed over
de grens smokkelen, steeds weer be
antwoord met: „Niets bijzonders, al
leen maar oud spul in de wagen".
Een keer moesten de deskundigen
van het Tiroler Volkskunstmuseum
In Innsbruck machteloos toezien,
hoe een zeer tactisch optredende
inkoper uit Duitsland hun een uit
kunst-historisch oogpunt zeer waar
devolle stal onder de handen weg
kaapte.
De verontwaardiging over dit alles is
in Tiroler kunstkringen bijzonder
groot. Onlangs heeft de Tiroler
Landdag zich ook nog met de om
vangrijke en vaak brutale stalletjes-
smokkel bemoeid. Het Volksmuseum
werd toen aangewezen de kostbare,
vaak enkele honderden jaren oude
stalletjes, die -Ach In privé-eigen-
dom in Tirol bevinden, uitgebreid te
registreren.
I HET EERSTE AMERI-
KAANSE ruimteschip met
1 een chimpansee aan boord jg
heeft een succesvolle tocht
1 gemaakt, tweemaal de aar-
de rond. Aan boord was i|
1 geen astronaut doch de g
g "5% jaar oude chimpansee
M Enos. Over de man, die g
1 de Amerikanen hun „ruim- g
1 te-apen" levert en die ook g
g de kleine, intelligente Enos m
1 in de Westafrikaanse g
i „bush" ving, schreef ons jg
g onze correspondent K. H. 1
g Vaubel uit Jaunde in Ka- g
1 meroen. 1
gastheer twee chimpansee-babies
stoeien. Minstens veertig chimpan
sees, een kleine gorilla, ettelijke ba
vianen, slangen, krokodillen, een pas
drie maanden oude olifant en de
meest uiteenlopende soorten tropische
vogels hebben we tevoren al in de
kooien gezien.
Sohl maakt er geen geheim van, dat
het zwaartepunt van zijn werk ligt op
het testen van zijn chimpansees op
hun bruikbaarheid voor latere raket
proeven, waarbij hij handelt op in
structie van de Amerikaanse ruimte
vaartautoriteiten. Hij controleert hun
gezondheid, de kringloop na bepaalde
lichamelijke inspanningen, hij probeert
het temperament van de dieren te
doorgronden en hun intelligentie en
hij beloont hun ijver niet alleen met
bananen maar ook met de bananen-
drop, die zij later in hun ruimtecap
sule krijgen, wanneer zij zoals zij
het geleerd hebben en zoals het voor
een volledig succes van een vlucht
noodzakelijk is op het juiste ogen
blik alle knoppen indrukken en aan
handgrepen trekken.
Troost
De avond valt al met tropische snel
heid in, als we de knersende poort
weer achter ons dichttrekken. „Be
grijpt U me goed", zegt Sohl nog,
„het is geen baan, die ik mijn leven
lang kan blijven doen. Ik weet pre
cies, welk lot mijn kleine chimpan
sees wacht en vaak drukt het me.
Een troost is me daarbij de weten
schap, dat mijn dieren de mens ervoor
behoeden zich reeds aan raketten en
ruimteschepen toe te vertrouwen op
een tijdstip, dat alles nog onzeker is.
Dat, wat we technische vooruitgang
noemen, houdt toch niemand tegen.."
SMALDEEL V IN
JANUARI NAAR DE WEST
Het smaldeel V, bestaande uit het
vliegdeksehip Karei Doorman, de ja
gers Groningen en Limburg en de
onderzeeboot Zeeleeuw, zal midden
januari 1962 voor een voorjaarsreis
naar de Nederlandse Antillen ver
trekken.
Voor zover thans mag worden aange
nomen vertrekken de smaldeelsche
pen op 15 januari uit het respectieve
thuishavens Den Helder en Rotter
dam.
Van 7 tot 9 februari worden de sche
pen te Paramaribo venvacht. Van 16
februari tot 2 maart zullen de Karei
Doorman en de Limburg voor een
z.g. stilligperiode in Willemstad (Cu
racao) verblijven; de andere sche
pen blijven tot 5 maart in Willem
stad.
De Karei Doorman en de Limburg
brengen van 25 maart een bezoek
aan Aruba.
De Karei Doorman en de gleeleeuw
bezoeken daarna 18 maart het eiland
Bonaire, waarna van 2326 maart
het gehele smaldeel in de Bovenwin
den zal vertoeven.
Op 18 april worden de schepen weer
in de thuishavens terugverwacht.
De in het voornemen liggende niet-
officiële bezoeken van het smaldeel
aan buitenlandse havens kunnen
eerst dan worden bekendgemaakt,
indien de daarvoor vereiste diploma
tieke toestemmingen zijn verleend.
ZUID-AFRIKA BETWIST
RECHTSMACHT VAN
INTERNATIONALE HOF
Zuid-Afrika betwist de bevoegdheid
van bet internationaal gerechtshof in
de zaak over Zuïd-West-Afrika, die
door Liberie en Ethiopië aanbangig
is gemaakt, aldus heeft de griffie van
het hof gisterochtend bekendgemaakt.
Zuid-Afrika heeft preliminaire excep
ties bezwaren tegen onderhan
deling van deze zaak ingediend. Het
hof zal nu eerst uitspraak moeten
doen over de geldigheid van Zuid-
Afrika's bezwaren, alvorens het de
eigenlijke zaak in behandeling kan
nemen. Indien het hof vaststelt dat
de excepties gegrond zijn. dient het
de zaak verder te laten rusten.
Volgens de twee eisende staten heeft
Zuid-Afrika niet het uiterste gedaan
om het materiële en morele welzijn
en de sociale vooruitgang van het ge
bied te bevorderen. Zij beschuldigden
Zuid-Amka ervan in Zuid-West-Afri
ka apartheidspolitiek te voeren. De
wetgeving in het gebied berust op
willekeur en is onredelijk, onrecht
vaardig en schandelijk voor de waar
digheid van de mens.
