BELGISCHE WRAAK OP ORANJE TEGENSLAG WAKKERDE BIJ NEDERLAND ONGELOOF IN EIGEN KUNNEN AAN: 0-4 Belgen kregen cadeaus van Pieters Graafland Ditmaal waren Belgen superieur VERNEDERING DREEF PUBLIEK SNEL „NAAR MOEDER THUIS" STEMMEN UIT DE KLEEDKAMERS MAANDAG 13 NOVEMBER 1991 PROV1N01ALE ZEEUWSE COURANT S Tonny van der Linden (links) en Henk Groot (achter de doelman) bedreigen de Belgische keeper Nicolay. Maar stopper Storm e en back Bare zijn ook attent. Men weet S het: ook dit werd geen Nederlandse treffer I - (Foto P.Z.C.). (Van onze sportredacteur) I)E WRAAK VAN DE BELGEN was gister middag in het Olympisch Stadion van Amster dam volkomehWraak op een Nederlands voetbalelftal, dat hen in een zeer nabij verleden zo vaak verpletterd had met cijfers als 91, 7 2, 62 en 52. De diepe vernederingen, die de Belgen in deze wedstrijden ondergaan heb ben, moeten hen wel scherp in het geheugen gegrift staan, want nü kenden zij geen moment van genade voor het Nederlands elftal. In vele wedstrijden hadden zij zich de weerloze onder geschikten gevoeld van de volledig superieure en uitdagend zelfverzekerde Nederlanders, die de Belgen konden ringeloren als de kat de muis. Maar nu op deze twaalfde november 1961 waren de rollen volkomen omgedraaid. Nu kwam de wraak! Nu waren de Belgen geladen met een enorm zelfvertrouwen en nu voelden de Nederlanders zich als lammetjes, die tussen een meute wolven verzeild waren geraakt. Slechts één doelpunt was er voor nodig om de Nederlanders, tlic enkele weken geleden Honga rije op eigen grondgebied nog hadden bedwon gen, geheel liet vertrouwen in eigen kracht te ontnemen. Dat was toen in de 25e minuut van de wedstrijd de Oranje-verdedigers als zoutpila ren bleven staan op het moment, dat de Belgi sche midvoor Claessens alleen voor Eddy Pïe- ters Graafland kwam en met 'n simpele voetbe weging scoorde. Het leverde een effect op, gelijk aan het doorslaan van de stoppen in een helverlicht huis: alle glans viel plotseling van het Neder lands elftal af en de Nederlanders gleden steeds dieper weg in de duisternis van het ongeloof in eigen kunnen. Bij velen moet zich één allesover heersende gedachte hebben opgedrongen: wat moet dit jonge Nederlandse elftal mentaal zwak zijn, dat het na één voltreffer zo psychologisch aangeslagen is. Het gevoel van onmacht besloop plotseling iedere Nederlandse speler, want met name. Roel Wiersma en Bennie Muller mochten dan nog enigszins tot redelijk spel komen, toch was er geen oranje-man, die zijn normale, vorm weer te pakken kreeg. Het was onder die om standigheden nog verbazingwekkend, dat de Belgen hun afstraffing tot vier doelpunten be perkten. Na de rust hebben zij echter keer op keer de gelegenheid gehad hun overwinning groter te maken dan de 04, die tenslotte ho nend voor Oranje op het scorebord stond.... Kortom: als ooit de beruchte „mysterieuze krachten in de sport" zich duidelijk geopenbaard hebben dan was het wel in deze wedstrijd. Neder land was geen schim van het elftal, dat in Boedapest de Maqiaren te vuur en te zwaard bestreden had. Alle waarschuwingen ten spijt heeft het Nederlands elftal wellicht toch de tegenstanders van gisteren onderschat. Zij, de Nederlanders, hadden immers Hongarije bedwongen en de Belgen waren de laatste jaren immers vrijwel altijd gemakkelijke slachtoffers geweest. In het begin waren de Nederlandse aanvallen inderdaad open en gevaarlijk, maar dat was slechts een tijdelijk beeld. Want geen moment gaven de Belgen dit keer blijk van enig minderwaardigheidscomplex tegenover de Nederlanders. I'as in het laatste kwartier werd het een absolute desillusie voor Oranje. Dat was toen de Belgen met een voor de tegenstanders _kwestsende zelf verzekerdheid het spel bevroren:'zonder een stap te veel te doen tik-takten zy elkaar de bal toe, terwijl de Nederlanders als getergde Spaanse stieren vrjjwel steeds tevergeefs een run deden op de altijd maar weer naar een vrijstaande Belg rollende bal. Het was een episode zo vernederend voor de Nederlanders, dat duizenden toeschouwers het niet langer aan wilden zien en naar „moeder thuis" gingen. Een. duizend koppig koor had voor dien reeds luidkeels laten weten, dat men inderdaad beter bij moeder thuis had kunnen blijven Overigens was dit niet de enige smartekreet van het Nederlandse le gioen in het uitverkochte stadion. Na het vierde Belgische doelpunt on middellijk na de rust had een be zeten fluitconcert, waarin de ontgoo chelde Nederlandse toeschouwers al hun teleurstelling uitstootten, die an dere smartekreet ingeluid: een smeekbede bijna: abe, Abe, ABE. Er gens In een hoek van het stadion be- Son dit Abe-geroep. een schreeuw, ie zich voortplantte op de volge pakte tribunes en aanzwol tot een enorme roep om deze Friese Ensehe- deër. Natuurlyk: men wilde Abe niet terug, men wilde alleen, dat waarvan hij voor velen de personifi catie was: het betere voetbal. Elkaar opzweepten Dat betere voetbal kwam echter niet. althans niet aan Nederland se zijde. Wél bij de Belgen, die elkaar opzweepten tot steeds fel lere acties en die daar wonderwel In slaagden. Dit Belgische elftal, dat het 4-2-4-systeem bijna con sequent toepaste bleek bijzonder elastisch. De Nederlanders ston den ben toe dit systeem (vier man in de verdediging, twee op het middenveld en vier in de aanval) van begin tot het einde vol te Voorspel lot. het- vierde doelpunt. De- Bel g Van Himst breekt door en zal de op de grond liggende Pieters Graafland gemakkelijk passeren. houden. Voor een belangrijk deel was dat te wijten aan het feit, dat de Feijcnoorder Veldhoen en de Ajaxied Pronk zich zo zeer ge ïntimideerd toonden door hun Bel gische tegenstanders, dat de ver dediging bij tijd en wijle chaotisch om van paniek nog maar niet te spreken was. Hierdoor waren „Beertje" Kreijer- maat, die in de verste verte niet deed denken aan de schier volmaakte kant- half. die hij tegen Tottenham Hot spur was. en Bennie Muller vrijwel steeds genoodzaakt zich uitsluitend tot verdedigen te bepalen. Zodoende bleef het middenveld vrijwel constant in het bezit van de teruggetrokken rechtsbuiten Jurion, die de grote ar chitect in de Belgische ploeg was. en van zijn Anderlecht-clubgenoot Ha- non. Een beschamende en ongemoti veerde angst voor de tegenstander dwong Kreijermaat en Muller vooral na rust om in de buurt van hun defensie te blijven, ook als Ne derland met een aanval bezig was. Door dit alles was het voor de Bel gen niet moeilijk bijzonder elastisch te spelen. Als zij een aanval opzetten kwam Jurion, die een mengeling was van rechtsbuiten en halfspeler, on middellijk gevaarlijk mee naar voren, evenals Hanon of halfspeler Lippens, maar als de Nederlanders een tegen actie ontketenden waren zij in een minimum van tijd weer op eigen speelhelft te vinden. Daarvoor behoefden zij zich niet eens zo razendsnel te verplaatsen, want de Nederlandse aanvallers opereer den deze middag met een verbijste rende traagheid en daarbij zo onsa menhangend, dat men aan een ge- vaarlyk moment voor het Belgisch doel tenslotte eenvoudig niet meer dacht. Tegendeel van bedreiging In die Nederlandse aanval was deze middag dan ook geen man op te noe men. die een uitblinker was. Hoog stens kan gezegd worden, dat de één wat minder faalde dan de ander. Een ontgoocheling voor alle Amsterdam mers en niet-Amsterdammers was Amsterdammer Sjakie Swart, die als een rechtsbuiten van een amateur vierde klasser door een fatale ver gissing opgesteld scheen in een inter landteam. Maar ook Moubjn (vrijwel nimmer flitsend snel als anders) Tonny van der Linden (schot bij ver gissing thuis gelaten) en Henk Groot (vergeefs zoeker naar de vrije ruim te) waren het tegendeel van een be dreiging voor de Belgen. Invaller Henk Schouten ondernam nog wel eens een verdienstelijke run, maar zyn acties verdronken in een zee van misverstand. Men kan beslist niet zeggen, dat doelman Eddy Pieters Graafland zo veel meer gefaald heeft dan de overige Nederlanders. Maar om dat hy toevallig de man was, die zo dicht bij liet Nederlandse net stond, waren zijn momenten van falen bijkans catastrofaal. Twee afschuwelijke blunders beteken den even zoveel doelpunten en ook bij de derde treffer was de Feyen- oord-keeper niet van alle smetten vry te pleiten. Velen opperden de gedachte, dat de vyf Feijenoorders in het Oranje-team zich wellicht spaarden voor de wed strijd in Londen tegen Tottenham Hotspur. Deze insinuatie echter is verwerpelijk. Hoogstens kan men stellen, dat die Feijenoorders, toen de achterstand eenmaal onoverbrugbaar was, met het oog op de toekomst wat gemakkelijker met de witte vlag der capitulatie kwamen aandraven Gewoon een off-day En wat nu? Het zou overdreven zijn falende spelers uit het team te wil len verwijderen: dan zou Elek Schwartz een vrijwel volkomen an der elftal moeten samenstellen.... Het is inderdaad een zwarte dag geweest voor het Nederlandse voetbal, maar het lijkt ons, dat deze spelers voor goed afgerekend hebben met de gé- dachte een tegenstander te onder schatten. Deze Nederlandse voetballers hebben (in de interland tegen Hongarije en in de clubwedstrijden tegen Totten ham notspur en Ujpest) bovendien zoveel kwaliteiten aan de dag gelegd, dat deze ontgoocheling als een inci denteel feit gezien mag worden. Ne derland had gewoon een off-day. Het vertrouwen is geschokt, niet ver dwenen! Ondanks deze 0-4-schande verdienen deze elf geselecteerden nieuwe kansen „Felicitations". Elek Schwartz was de eerste die de Belgen in kleedkamer kwam gelukwensen. „Jullie hebben voortreffelijk ge speeld. Mijn complimenten", waren de woorden van de toch zichtbaar teleurgestelde bondscoach. De .overwinnaars' waren er nog hele maal beduusd van. Stil keken ze voor zich uit. „Ik had nooit ge dacht, dat ze ons zo ons spel zou± den laten spelen", zei top-seorer Roger Claessen. Constant van den Stock, de Belgi sche coach, had er maar weinig woorden voor nodig. „Het is het succes van spelers die een systeem bijzonder goed speelden. Eindelijk is het dan ook eens tegen Neder land gegaan zoals we gehoopt had den. Dat het zo in de perfectie zou kloppen had ik echter ook niet helemaal verwacht". Aanvoerder Joseph Jurion kwam zelfs aan een wijsgerige ^analyse toe. „Als je steeds weer tegen Ne derland slechte resultaten behaalt, dan gaat dat ten koste van je zelfvertrouwen. Vandaar dat het wat gelukkige eerste doelpunt zo'n morele steun voor ons is geweest". Scheidsrechter Robert Davidson, die 2 oktober 1960 bij België-Ne- derland debuteerde, vond de Ne derlanders teleurstellend. „Ik had gehoord over die onverwachte 3-3 tegen Hongarije en over het prach tige spel van Feijenoord tegen Tottenham Hotspur. Vandaar dat Ik dacht dat Nederland makkelijk zou kunnen winnen. Het spel van de Nederlanders viel me tegen. Het was zeker veel slechter dan Het was triest, triest, triest Schril, meedogenloos en vooral heel nadrukkelijk was het fluitconcert. Eddie l'ieters Graafland greep moe deloos naar het hoofd: zijn derde blunder had twee minuten na de rust het vierde Belgische doelpunt opgeleverd. Juichend liep „Pol" van Himst terug, de omhelzingen van zijn dol-gelukkige medespelers tegemoet. Het was triest, heel triest. Al vanaf het begin hadden zelfs de meest fa natieke Nederlandse supporters in het Olympisch Stadion er een hard hoofd in. Direct toonden de Belgen dat zij met verbluffend gemak tegen de Nederlandse defensie tot sluitende combinaties konden komen. Nog geen tien minuten was de wedstrijd oud, toen Bennie Muller slechts met zeer veel moeite een gevaarlijke actie van middenvoor Roger Claessen kon on derbreken. Steeds makkelijker ging het bij de Belgen. De Nederlandse toeschouwers moesten lang wachten voordat de eerste goede aanval van het Oranje-team kwam. Decombina- tie van Sjakie Swart en Henk Groot strandde echter op de onverzettelijke Guillaume Raskin. Bepaald somber ging liet. eruit zien toen Eddie Pieters Graafland een zeer hard, doch ver schot van Ynndenberg niet in bedwang kon krijgen. De Feijenoord-doelman liet de bal los. Gelukkig bracht de paai hierna redding. Het was een somber en naar later zou blij ken, heel juist voorteken. Even ging het wat beter. Dat gelukte nadat Moulijn na veel mislukte po gingen eindelijk rechtsback Baré voorbij was gegaan. Doelman Nico- Lay was echter juist iets te snel. Op dat moment, waarop er eindelijk wat hoop in de Nederlandse harten kwam, namen een wreedheid van het lot de Belgen de leiding, In de overtuiging dat Roger Claessen de pass van Vandenberg in buitenspel- positie te pakken moest krijgen, rea geerden de Nederlandse verdedigers in de 25e minuut amper. Aanvoerder Roel Wiersma stond echter juist een meter te ver naar achteren. Beheerst omspeelde de Belgische aanvalsleider Pieters Graafland. Wiersma poogde nog in de baan van het schot te ko men. doch dat gelukte niet (01). Ontzetting Het was een volkomen onnodige tref fer. Helaas zou het niet de enige blij ven. Nauwelijks zes minuten later laaide de vreugde in het Belgische kamp opnieuw heel hoog op. Van de zijlijn had linksbuiten Paeschen kei hard op liet doel gekogeld. Tot ont zetting van de tienduizenden Neder landers liet Pieters Graafland de bal even glippen. Vandenberg was 1e at tent, om die kans ook maar te kun nen missen. Een simpel tikje was voldoende om de man van het score bord opnieuw aan het werk te zetten (0—2). Toen kellners van de stadionbuffetten zich al schrap zetten om de storm loop van hongerige en verkleumde toeschouwers op te vangen maakte Pieters Graafland zijn tweede kost bare blunder. Een overtreding van stopper Tony Pronk vormde de inlei ding voor dat derde Belgische doel punt. Pierre Hanon, de briljante Bel gische rechtshalf die het middenveld vrijwel volkomen beheerste, nam de vrije trap. Een strak, keihard schot volgde. Boven Pieters Graafland trof debalde lat. Een simpele vuistbeweging van de Rotterdammer was wellicht voldoende geweest om het gevaar te keren. De Oranje-goalie bleek echter volkomen verrast. De bal sprong terug, meteen kopte mid denvoor Claessen in. Via de onder kant van de lat caramboleerde het leer nog juist uit het doel. Op nieuw kreeg Claessen zijn kans. Die tweede maal maakte liij geen fout. Wat overigens ook nauwe lijks mogelijk was geweest (0—3). Eu als de Belgen in de pauze nog enigszins bevreesd zijn geweest, dan heeft „Pol" van Himst die angst di rect na de hervatting weggenomen. Opnieuw verleende Pieters Graafland de Belgen zijn medewerking. Een hard, doch beslist niet al te gevaar lijk schot van linksbinnen Vanden berg kon de Rotterdammer, twee minuten na de hervatting niet in be dwang krijgen. De attent© Claessen schoot de bal opnieuw in, waarna stopper Pronk op de doellijn nog juist redding bracht. Het noodlot wil de echter, dat het leer wederom voor een Belgische voet terecht kwam. Op het schot dat Van Himst daarna loste had geen enkele Nederlander ook maar enig verweer (01). Zelden is een doelman in het Olympisch Stadion zo onbarmhar tig uitgefloten als Eddie Pieters Graafland na die derde blunder. De Belgen bleven de strijd beheersen. Nauwelijks drie minuten later pas seerde Roger Claessen de Nederland se doelman voor de vijfde maal. Ro bert Davidson, de voortreffelijk IcI- verleden jaar in Antwerpen". De 33-jarige vrijgezel uit Schotland was over het optreden van de spe lers best tevreden. „Het was een gemakkelijke wedstrijd om te lei den. En die 4-0, ach, het kan toch niet altijd goed gaan Elek Schwartz kwam woorden te kort om de aan hem klittende journalisten te woord te staan. Hij deed het in een mengsel van Nederlands, Frans en Duits, waaruit kon worden geconclu deerd, dat naar zijn mening de Nederlanders slecht hadden ge speeld, de Belgen uitstekend, de Nederlanders te statisch en de Belgen met-een surplus aan zelf vertrouwen. „En ze hebben een paar doelpunten cadeau „ge maakt", waarmee ieder het wel eens was, zowel de Belgen als de Nederlanders. Eddy Pieters Graafland, voor liet publiek de grote zondebok, op wiens hoofd een onbarmhartig fluitconcert werd uitgestort, ont kende niet fouten te hebben ge maakt „maar er was nooit ie mand om mijn fouten te herstel lenwaarmee hij wilde onder strepen, dat er ook vóór lieni blunders werden gemaakt. En Coen Moulijn? „Ik zal blij zijn als het woensdag is Waterpolitie waakte tegen indringers H In de strijd van de directie van H het Olympisch Stadion tegen indringers was zondag bij Ne- derland-België een nieuw wa- Pen in het veld of liever ge- 1 *2? *?et,water gebracht. Men had_ de hulp ingeroepen van de rijkspolitie te water, die met een scheepje in het kanaal i= achter het stadion patrouil- leerde om de vindingrijke voet- balliefhebbers, die geen kaartje hadden kunnen bemachtigen, s de clandestiene toegang te ver- hinderen. Bij de voorgaande in- H terlandwedstrijden waren er M namelijk niet weinigen ge- H weest, die met een bootje over dit kanaal de toegang tot het H voetbal-walhalla hadden over- m meesterd. Dit was nu niet m s meer mogelijk. f| Het aantal kaartloze: voelbal- H enthousiasten, dat toch nog via H andere wegen binnen de muren H van het stadion kwam, moet s volgens de deskundigen maxi- M maal op de vingers van twee handen afgeteld kunnen wor- den. Want de controle is steeds scherper en ingenieuzer gewor- den om dit euvel te bestrijden. Zwarte handel voor de poort H H van het stadion is er ook vrij- s wel niet geweest volgens be- 1 voegde kringen. De weinige kaartjes, die niet op voorgaan- e§ de dagen waren verhandeld, H vlogen weg op de parkeerplaat- sen. Illlllllllllltlllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiii^ dende Schotse scheidsrechter, keurde die vijfde treffer echter wegens bui tenspel af. De gevaarlijke Nederlandse aanval len waren ook in deze tweede helft op de vingers van één hand te tellen. Henk Groot kwam het dichtst bij een (Zie slot pag. 4 kol. 6)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1961 | | pagina 5