Stil
Vijftig artiesten wagen zich op
800 m2 glad ijs in Antwerpen
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
Vóór KERSTMIS NOG EEN sfeervol huis:
Maak van uw home een werkelijk THUIS!
R □TERDON
HET JASON-MYSTERIE
WOENSDAG 25 OKTOBER 1961
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
18
Advertentie)
VERF GEEFT FLEUR
„CAPRIOLEN" ACHTER DE COULISSEN
Vier weken training in Wenen
voor tournee van twee jaar
Joan Haanappel de
Nederlandse ster
Half tien in de avond; pau
ze in de Weense ijsrevue
„Kapriolen". Het „sprookje
van de liefde", eerste deel, is
uit. De leden van het ijsballet
zijn weggevlucht achter de
hoge coulissen in het Ant
werpse Sportstadion. Hun
plaats is vliegensvlug ingeno
men door drie mannen in hel
gele overalls met een letter
op hun rug. Zij duwen een
vat op wieltjes voort over de
760 m2 ijs. Vijfhonderd liter
kokend water wordt üitge-
sproeid over het ijsveld om
dit voor het tweede deel van
de revue weer sp:' gelglad te
maken.
De duizenden toeschouwers wor
den geamuseerd door grammo-
foonmuziek, de leden van liet
revueorkest roken eeu sigaret.
Achter de coulissen rennen to
neelknechten met wijde, styve
glinsterende kostuums heen en
weer. Regisseur Will Petter con
troleert in dè kleedkamers of de
leden van het ijsballet al opschie
ten met het verkleden en schmin
ken.
In een kwartier moeten de decors
veranderd worden, moeten de ar
tiesten zich verkleden en toch ook
wat kunnen uitrusten. In lange
rijen staan links en rechts van de
kleedkamers rekken met kleurige
kleding, alles heeft een eigen
plaats en iedereen heeft een eigen
taak.
In een reusachtige troon zit een
blond balletmeisje het beweeglijke
gedoe aan te zien. Een ander flad
dert op de grammofoonmuziek
heen en weer met één van de
jongens uit de balletgroep.
Kostuums
Ttwee miljoen Oostenrijkse
schillingen kosten die kos
tuums". Edith Petter, vrouw
van de regisseur, zelf choreogra
fe, zegt het met iets van trots
in haar stem. Dat is dus zo'n
300.000 Nederlandse guldens, voor
criolines, pailetten, tule en hoe
het verder allemaal mag heten.
Vier maanden lang hebben zestig
mensen in de eigen fabriek in
Wenen gestikt en genaaid. Dat
atelier werkt alleen voor de ijs-
revue; voor de zeven solisten en
voor de veertig dansers en danse
ressen. Will Petter komt erbij
staan: „Het is niet te schatten,
wat mijn revue eigenlijk kost. Dat
is in alle landen steeds weer an
ders."
In het Antwerpse sportpaleis
branden voor de revue 18 schijn
werpers van zo'n 3000 watt. 96
lampen van 1000 watt, bovendien
1700 lampen onder de Italiaanse
kunstbloemen en onder de spui
tende fonteinen rond het ijsvlak;
tel daar nog wat verspreide lam
pen by, totaal 400 lampen, die af
wisselend en geraffineerd de ijs-
revue in het licht zetten.
Vijftig voorstellingen van de re
vue worden in dat licht tot 20 no
vember gegeven. Het gezelschap
wervelt over een ijsvlakte van 43
kubieke metec. bevroren water,
drie centimeter dik, dat door am
moniak onder druk op een tempe
ratuur van zeven graden onder
nul wordt gehouden. Driemaal
per dag wordt er water opgespo
ten.
Zwerven
K>ud?". Joan Haanappel, de
Nederlandse ster van de re
vue, vindt, dat het wel mee
valt. „Wel in het begin, maar
wanneer je eenmaal bezig bent,
dan heb je het gauw warm. Het
is hier heerlijk werken en vol
gende maand 13 november word
ik 21 jaar." Joan viert haar meer
derjarigheid op het ijs in Antwer
pen.
Dat kan ook niet anders, want de
.revuemensen kennen geen thuis
meer. Zij zwerven over de wereld
van land naar land, van stad naar
stad, logeren in een hotel, zoals
de balletgroep, of huren een ap
partement, zoals de solisten. Ik
heb een paar kamers samen met
één van de danseressen. Vier bij
zes meter groot, en Het keukentje
is drie bij twee", zegt Joan. Dat
keukentje wordt driemaal per dag
gebruikt: 's morgens om half elf,
's middags rond drie uur eh mid
dernacht. „Vreemde tijd om te
eten?"
Niet voor de ysartiesten, die sla
pen 's morgens uit, trainen tot
een uur of twaalf in de morgen
en zoeken dan de stad op. „Ik
train nu veel minder, dan toen ik
amateur was in de ijssport", ver
telt Joan Haanappel. Maar tocli
nog driemaal in de week, want
een ysartieste moet fit en' soepel
blijven.
De solisten, die uiteraard al een
flink aantal jaren meeschaatsën,
openen minder dan de beginne
lingen. De jongeren in de ballet
groep, van 15 tot 22 jaar, oefenen
regelmatig iedere morgen. Als er
's avonds iets mis is gegaan en
dat komt altijd wel voor dan
wordt er de volgende morgen
flink getraind onder leiding van
Will en Edith Petter.
Routine
R outine is voor de ijsartiesten
erg belangrijk. Maar die rou
tine krijgen ze niet dan door
regelmatig oefenen.
Het begint al wanneer de revue
op stapel wordt gezet.
„Op een gegeven moment is er
een idee en dat werk ik dan uit".
Will Petter, 54 jaar, klein van ge
stalte, kalend, vertelt met zijn
Weens accent hoe de zaak in
elkaar zit. „Het idee komt op pa-
jiiiiiiiiiiiiiiiiMniiimi
Artiesten van ijsrevue
zien Zeeland
De ijsrevue trekt de Zeeuwen,
2 a S000 per week, maar onze
provincie trekt ook de revue-
artiesten aan.
Inge en Willy Schilling, één
van de solistenparen, gaan elk
jaar even in YerseJce kijken.
„Wij gaan er altijd heen met
z'n vieren om oesters te eten.
Mijn man en ik zijn er nu een
maal gek op. Hij fotografeert
daar ook altijd veel, dat is
zijn hobby".
Joan Haanappel, Kiki Hóltgre-
ve (Hilversum) en George Smit
Den Haag) zijn de enige drie
Nederlanders in de revue. Zij
willen in ieder geval naar Zee
land. George Smit heeft nog
nauwe banden met Zeeland.
„Er woont familie van mij aan
de Veerweg in Wolphaartsdijk.
Die ga ik zeker opzoeken, deze
of volgende maand. Hoeveel
kilometer is het daarheen M
lllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllilllfM
pier te staan en er wordt overleg
gepleegd met professor Robert
Stolz, die de muziek schrijft."
Edith Petter neemt de choreogra
fie voor haar rekening. Vier we
ken in het voorjaar wordt de re
vue ingestudeerd. De solisten krij
gen de muziek op platen te horen
en kunnen dan de improvisaties
gaan proberen. De balletgroepen
worden ingestudeerd door Edith
Petter zelf. Maar niet voordat zij
daarvan elke pas zelf in de grote
turnzaal van de Wiener Stadthal-
le heeft gemaakt. „Ik schrijf alles
op papier uit in myn eigen taal",
zegt Edith Petter. In de taal van
de choreografen, de taal van de
linker- en rechterballetten, van de
Berliner-, de „hebe" en de „sleu-
der"-sprongen.
Na veertien dagen „droog" oefe
non op de gladde vloer van det
turnzaal gaat het ballet naar de
ijsvloer tot de vier weken om
zijn tot de premiere.
Tot de eerste van de 350 voorstel
lingen in heel Europa tot Mos
kou toe en dan weer terug
naar Wenen, waar reeds de nieu
we ysrevue op stapel Staat. De
oude revue draait dan nog een
jaar, zoals nu in Amsterdam de
„IHusionen" die in 1960 in Ant
werpen speelde.
Verder
Dan trekt het gezelschap ver
der, per trein van zo'n twin
tig wagons of met vracht
auto's. Met de paar man perso-
Contrasten: een baanveger schuift
het ijsschraapsel voor zich uit over
de ijsvloer in het Antwerpse Sport
paleis, terivijl Nederlands schaats-
sterretje Joan Haamappel onder de
bewonderende blikken vaiv twee bal
letmeisjes in trahïingskostuwm een
moeilijke figuur doorneemt.
neel, die in een dag en een nacht
de decors opbouwen en alles In
orde maken voor de uitvoering.
De schaatsen van de sterren ko
men uit de vaseline en de kos
tuums worden uit de kisten ge
haald, totdat het gordijn opgaat
voor het „grand spectacle", met
schettermuziek en felle, schitte
rende kleuren.
Met goud en zilver en starre glim
lach op de gezichten van de
sterren in het felle licht der
schijnwerpers. Kapriolen op het
ys met het sprookje van de liefde.
Een circus van kleuren en geluid
voor rond 250.000 mensen in het
Antwerpse Sportpaleis waar
onder zo'n tien tot twaalfduizend
Zeeuwen 1
'piet
PHAAMACEUT1SGI6 FABRIEK (/RO^ER}\ HIIVESSUM
1927. Het Shasterschip kon
een ontzaglijke snelheid ont
wikkelen en in fantastisch
korte tijd was men dan ook
de satelliet zo dicht gena
derd, dat het schip door de
ijle wolkenlagen suisde, die
hier en daar grillig gevorm
de bergtoppen omhulden. De
vaart van de Argol werd
sterk verminderd en nu be
gon een langdurig en ver
velend karwei, want op sys
tematische wijze zou deze
maan spiraalgewijs van pool
tot pool nagezocht moeten
worden, om een eventueel
spoor van de vermiste sche
pen te ontdekken. Niets ontging de radar-ob-
servatórs en zo nu en dan dook de Argol laag
over het oppervlak van de barre, levenloze
satelliet om een bepaalde plek nauwkeuriger
te onderzoeken. Het resultaat was echter nihil
en Solon verwachtte ook niet anders. Hij legde
uit, dat iedere Shaster-machine was uitgerust
met een kleine automatische zender die in geval
van nood een bepaald radiosein bleef uitzenden,
ook in geval het schip was verongelukt. De
speciale ontvanger van dat noodsein aan boord
van de Argol bleef echter stom en daar ook de
normale radar niets kon rapporteren, liep de
eerste speurtocht op een teleurstelling uit. Er
zouden er nog wel meer volgen
Zaterdag partij-convent
a.r.-kiesverenigingen
Het centraal comité van antirevo
lutionaire kiesverenigingen hondt op
28 oktober een partijconvent in het
Minerva-paviljoen to Amsterdam.
Voorzitter dr. W. P. Berghuis zal de
bijeenkomst met een toespraak ope
nen. Hierna zal een huishoudelijke
vergadering worden gehouden. In de
middagvergadering zal prof. dr. A.
M. Donner spreken over „rechtsbe
scherming in Europees verband".
fAdvertenttel
DE HEVIGSTE
ASTMA-AANVAL
in 30 seconden bedwongen.
Zelfs de hevigste astma-aanval kan
ogenblikkelijk bedwongen worden
door het gebruik van één enkel
Adozo-tablet. De wonderbaarlijke
samenstelling van de Adozo-tablet-
ten maakt, dat één tablet onmiddel
lijk verlichting brengt. Adozo is van
onschatbare waarde tegen dag- of
nacht-astma en slaagt veelal, waar
andere middelen faalden. Neem de
proefBij apothekers en drogisten.
FEUILLETON
I Door JOHN NEWTON CHANCE
„We gaan akkoord," zei Vicky.
De deur week naar binnen en Shirley
strompelde over de drempel. De nacht
merrie lag achter haar. Instinctmatig
deed ze voorzichtig aan, alsof ze bij
intuïtie wist, dat ze geen geluid mocht
maken, ofschoon haar hersens daver
den van stemmengeraas, stemmen die
dc meest krankzinnige dingen brul
den.
We gaan akkoord Vicky. Wat bete
kende dat alles in vredesnaam Wat
was er voorgevallen Waarom was
hij weggegaan en had haar in die ka
mer achtergelaten Wat deed hij nu,
met Vicky en Keep
Ze sloot zachtjes de deur, maar het
bonzen van haar hart hield aan. En
ofs<-*<oon de stemmen In de keuken
niet meer duideijk tot baar doordron
gen. leken ze haar nog in de oren te
Klinken.
Gaan wc akkoord, Vicky Gaan we
akkoord
Wc gaan akkoord, we gaan akkoord
Langzaam nam ze de handen van haar
oren. Er klonken nog slechts vage
verwarde geluiden, terwijl de kamer
waar zij zich bevond bijna een oase
van rust was.
ELFDE HOODSTUK
Het leek wel of de kamer minder don
ker werd terwijl Shirley door 't ven
ster naar de sterren stond te turen.
De schaduwen binnen namen geleide
lijk vorm aan, zodat ze een tafel, een
kast, het zwakke schijnsel van glas
op prenten aan de wand kon onder
scheiden en op de tafel, als een lange
dunne streep iets dat kil en grijs in
de duisternis oplichtte.
Een kloek besluit nemend, liep ze er
heen en legde er de hand op. 't Was
een koud en hard voorwerp, zo koud
en zo hard, dat haar vingers even
trilden en ze snel haar hand terug
trok
Het was een jachtgeweer, dat daar
lag alsof 't op iemand wachtte. Mis
schien had de boerin het meegebracht
en het daar, voor alle gebeurlijkhe
den, achtergelaten
Of nu bij Shirley na haar eerste
schrik zich weer praktische overwe
gingen lieten gelden, dan wel of ze be
hoefte had aan iets positiefs om zich
aan vast te klampen, had ze nooit
kunnen zeggen, maar in elk geval be
tekende dat geweer méér voor haar
dan een wapen Het was, alsof ze er
een metgezel in vond
Door het raam zag ze nog steeds
roodgloeiende sigarettepuntjes, maar
de mannen leken wat verder af, dich
ter in de buurt van de auto.
In de keuken werd bij voortduring
druk gepraat, zodat Shirley telkens en
telkens weer aan die vreselijke woor
den terugdacht, woorden die toch on
mogelijk van Jason afkomstig sche
nen, hoe duidelijk ze ook zijn stem
had menen te horen.
Neen, het kon niet de stem van een
ander zijn geweest. Ze kende Jasons
stem slechts al te goed, elke trilling,
elke modulatie.
Maar... wat was er dan, terwijl zij
boven was, voorgevallen Hoe was
alles zo opeens veranderd
Shirley's verbijstering maakte plaats
voor een gevoel van schaamte en ver
nedering. Ze hoorde in haar geest op
nieuw zijn gesprek met die vrouw, dat
sluiten van een soort koop En de ver
nedering ging plotseling over in hef
tig opvlammende haat, eerst tegen
Jason. maar dan geleidelijk zich
richtend tegen die vrouw. Ja. er moest
iets zijn gebeurd, dat zij, Shirley, niet
begreep. Misschien hadden ze hem wel
genoodzaakt tot. die koop. gedwongen
tot een of andere afspraak...
Ja maar toch was hij het, die het
initiatief had genomen":
„Vicky, gaan we akkoorT.T.*"
Och, het was immers duidelijk. Niet
hij was tot toegeven genoopt, niet hij
was gezwicht voor een onontkoomba
re bedreiging. Hij was op het ogen
blik meester van de situatie geweest,
had die vrouw een afspraak opgedron
gen. De toon van zijn stem liet daar
aan niet de minste twijfel.
Nog altijd die stemmen, dacfct ze ver
baasd. Het leek of ze uren nodig had
gehad om van inzicht te veranderen,
terwijl het in feite slechts enkele se
conden waren sinds ze die duistere
kamer was binnengeslopen.
Ze liep naar de deur en opende dlej
zodat de stemmen nu helder tot haar
kwamen, niet gestoord door het ge
praat van de mannen buiten. Jasons
stem klonk zo duidelijk alsof ze met
hem in dezelfde kamer stond.
„Om één uur, zei je
Even stilte. Toen de stem van Vicky
Darracott
„Ongeveer één uur"
„Daarbuiten, in het Kanaal vroeg
Jason weer. „Ik denk niet, dat je het
schip Iaat stoppen: dat zou in de ga
ten kunnen lopen. Dus kom je langszij
en klimt een touwladder op. Nu, dat
treft goed. Ik heb wel bij stormweer
touwladders beklommen en vannacht
is de zee zo glad als een spiegel."
„Als je eenmaal aan boord bent, geldt
de afspraak niet meer," zei Vicky.
„Wat zou ik meer kunnen verlan
gen?" hernam Jason. „Een rustige
vakantie op zee en daarna ergens aan
land gaan. Totale verdwijning van de
man in kwestie. Hm," lachte nij, „het
zal ook «en opluchting betekenen, In
dit ellendige land kom ik nooit tot
rust."
Vicky verwaardigde zich eveneens te
lachen.
„Daarvoor kun je het land de schuld
niet geven," zei ze.
„Dat doe ik ook niet," verzekerde hij.
„Wie is de man in kwestie klonk
de nieuwsgierige, doordringende stem
van Willard Keep.
„Jason," de avonturier.
„Neen, neen," hernam Keep geduldig.
„De ware naam. Wie ben je
„Die mededeling behoort niet tot de
afspraak," lachte Jason.
„Wist Norway het vroeg Vicky
„Misschien wel," antwoordde Jason.
i.maar hij heeft me nooit als Jason
gekend. In elk geval... hij herkende
me niet."
„Ik heb geprobeerd meer te vernemen
over de man die zijn nek brak," zei
Keep, „maar ze weten er niet veel
van."
„Het zou je ook weinig baten," ver
zekerde Jason. „En het nog eens te
proberen dient tot niets. Mijn naam
is Jason, en verder niet... Apropos,
vertrekken we van de steiger bij de
Woestenij
„Voor middernacht moeten we op de
Woestenij terug zijn," antwoordde
Vicky.
„Tussen twee haakjes, waar is Gran
ge vroeg Jason. „Een poosje ge
leden is hij weggegaan om zich te
wassen."
De twee anderen zwegen. Eindelijk
zei Keep i „Maak ja niet ongerust over
Grange."
Shirley's hart verstijfde van schrik.
Het antwoord beter gezegd de op
merking liet aan duidelijkheid niets
te wensen. Keep had gezien, dat zijn
handlangers buiten de boer het zwij
gen hadden opgelegd. Zodat ze nu; uit
gezonderd de boerin, die zich „op de
achtergrond hield" waar dan ook
niemand had om haar hij te staan.
„Ik geloof, dat we moeten opstap
pen," zei Vicky eensklaps. „Ga jij
eens kijken, Willard, hoe net met dat
meisje is. We zullen haar hier achter
laten. Ik heb een plannetje om dit
zaakje netjes op te Knappen," liet zij
er lachend op volgen.
Shirley ging snel in de kamer terug
en trok de deur zachtjes tot op een
kier om doorheen te kunnen zien.
Iemand liep naar de keukendeur, ont
sloot de grendel en liet een ogenblik
het licht van de lamp verblindend dooi
de gang schijnen. Ze zag Keeps bre
de gestalte zich tegen het licht afteke
nen en daarna werd het weer duister
terwijl hij zachtjes de trap opsloop.
Ze wachtte vol spanning. Op tafel
achter haar glinsterde net geweer,
doch na de- felle lichtglans van daar
even kon ze alleen purperen en gele
vlekken voor haar ogen zien dansen.
Natuurlijk moest ze het geweer bin
nen haar bereik houden, maar ze wil
de ook luisteren.
.(Wordt vervolgd).
