Lin van der Slikke heeft een
aangeboren fout: paardrijden
JF-
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
HET STAAT IN
HET JASON-MYSTERIE
DONDERDAG 5 OKTOBER 1961
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
iOSRAM
Vader van Gary Powers
wil zijn zoon bezoeken
Vader Oliver Powers, wiens zoon Ga
ry wegens een spionagevlucht niet
zijn Amerikaanse U-2 in Rusland
wordt gevangen gehouden, heeft te
Richmond verklaard erop te vertrou
wen dat de Sowjetautoriteiten hem
een visum zullen verlenen, opdat hij
zijn zoon een bezoek kan brengen.
Schoenmaker Powers zei dat hij op
de Russische ambassade in Washing
ton had gehoord dat zijn verzoek naar
Moskou was doorgezonden. Hij wist
niet zeker of zijn raadsman Mcafcc
ook een visum zou kunnen bemachti
gen. Oliver Powers hoopt volgend
jaar mei naar de Sowjet-ünie te min
nen reizen „om zijn zoon te zien",
die hem heeft gevraagd te komen
teneinde „een persoonlijke aangele
genheid te régelen".
succesrijk man tijdens de Zeeuw
se ruiterkampioenschappen, daar
de provinciale titelhouders afge
vaardigd worden naar de lande
lijke strijd. Dit paar had Van der
Slikke overigens niet alleen suc
ces; de provinciale kampioenen
vertegenwoordigden Zeeland na
melijk opperbest. Want naast het
dressuurkampioenschap, dat Lin
met Etcetera in de wacht sleepte,
werd een neef van hem, do 19-
jarige Jan van der Slikke van do
Thoolse rijvereniging, tweede bij
het M-springconcours, terwijl
Nienwland als reserve-kampioen
bij de achttallen uit de bus kwam!
Wellicht zouden de Zeeuwse suc
cessen nog groter zijn wanneer de
Zeeuwse ruiters niet een belang
rijk deel van de winter gedoemd
zijn stil te „staan". Want zoals de
sportzwemmers overdekte baden
missen, zo moeten de ruiters het
zonder binnenmaneges doen, ter
wijl ze bovendien maar vier bui
tenmaneges tot hun beschikking
hebben. Dit gebrek aan accommo
datie zit Van der Slikke hoog. Op
het strand kun je in de zomer niet
rijden, de duinen zijn voor het
grootste deel afgezet (om die re
den raadt hij de toeristen maar af
om hun paarden mee te brengen)
terwijl er daar toch een prachtige
gelegenheid is een ruiterpad aan
te leggen. „Het hoeft niet hard en
maar vier meter breed te zijn en
op Walcheren bijvoorbeeld kan
het doorgetrokken worden naar
het boscomplex, dat straks in het
Veerse Meer-gebied zal verrijzen.
's Winters niet
Zo moet dus ook Van der Slik-
kes oefenschema (thuis in de
..goudvissenkom": een kleine
buitenmanege) in de winter
vervallen. Zijn ideaal is zes
dagen per week één uur oefe
nen: zoveel mogelijk leesstof
verwerken uit lessen, boekjes
en ondervinding.
Dank zij de successen van de rui
ters is de belangstelling voor deze
sport in Zeeland in de afgelopen
twee jaar flink toegenomen. Mis
schien dromen die „nieuwelingen"
van kampioenschappen, misschien
klimmen ze op de trouwe viervoe
ter om het rijden zelf, dat bijzon
der opvoedend is en dat steeds
weer om geestelijke en lichamelij
ke beheersing vraagt. „Want", zo
zegt Lin van der Slikke, „als je
een slechte bui hebt, klim dan
niet op het paard".
Misschien zijn het aanstaan
de kampioenen, misschien
willen ze alleen maar, hoog
gezeten, van de natuur genie
ten.
„Ze denken wellicht wel net
als ik, dat je na tien lessen
kunt paardrijden", merkt
Van der Slikke op.
„Terwijl je 11a tien jaar gere
den te hebben merkt er nog
niets van te kunnen... Want
je moet alles precies aanvoe
len, omdat je nu eenmaal met
een ander levend wezen te
maken hebt".
Een neger-echtpaar uit Los An
geles vond op straat een zak
met 240.000 dollar. Ze gaven
hem eerlijk terug. En toen kre
gen ze pas ruzie niet samen,
maar omdat ze eerlijk waren
geweest.
Blauw-Wit berustte nog nooit
in een degradatie. Hoe keerde
Blauw-Wit terug in de eredivi
sie? Dat vertelt Panorama deze
week (met een kleurenfoto van
het steeds hoger willende elf
tal!)
Drie Franse parachutisten speel
den het klaar boven de Mont Blanc
uit een vliegtuig te springen en
op de top van de berg te landen. Ze
zijn er weer af: met een helicopter.
Sophia Loren speelt in de vrije uren
tussen de opnamen van een nieuwe
film enthousiast voetbal.
Als twee hordenlopers elkaar op
een bepaalde horde tegenkomen
moet er iets heel erg mis zijn. Wat
er mis was, toen deze merkwaar
dige foto werd gemaakt doet Pano
rama uit de doekjes.
Dit zijn slechts een paar van da
onderwerpen, die in het deze week
verschijnende nummer van Pano
rama worden behandeld.
Panorama: in abonnement slechts
35 ct per week, losse nummers
45 ct.
Panorama: actueel, boeiend, inte
ressant, beschaafd.
Stuur nog vandaag een briefkaart
aan „Panorama-Haarlem" en abon
neer U. Dan ontvangt U de eerst
volgende twee nummers gratis.
wee/c zo 'su
geestige Apenp/aat ifósv
Aowsott Wood tie oms/ag;
ter de cross-country, dan weer
een wegparcours en tot slot
het springparcours.
Hoewel Lin van der Slikke op de
verschillende onderdelen ook een
geducht woord meespreekt in
1959 werd hij landelijk kampioen
zware dressuur en zwaar sprin
gen en dit jaar weer kampioen
zware dresuur is hij met zijn
in 1953 gekochte Etcetera („Ik
zoek momenteel naar een goede
opvolger") in de zware samenge
stelde wedstrijd op z'n sterkst.
Éénmaal won hij het officiële
kampioenschap van de Neder
landse Hippische Sportbond
(waarvan hij naast de landelijke
bond van rijverenigingen ook lid
is) een tweede maal werd hij of
ficieus kampioen, officieus, omdat
hij toen meegereden had bij de
landelijke ruiters.
Niet alleen succes
Door al deze nationale triomfen is
de Nieuwlandse fruitteler ook een
Fameuze combinatie: Lin van der
Slikke met Etcetera....
(Foto P.Z.C.).
Soekarno beschuldigd
van kolonialisme
Een vertegenwoordiger van de Fede
rale Republiek Indonesië beeft in een
brief aan de Tunesische president
van de algemene vergadering, Mongi
Slim, verklaard, dat het „dictator
schap van Soekarno, in Djakarta, op
meer dan een dozijn volken in Indo
nesië het Javaanse kolonialisme op
legt".
In de brief, ondertekend door Hasan
Moehammad Trio, heet het verder,
dat de „federale republiek" delen van
Celebes en Noord-Sumatra onder
controle houdt.
Hij drong er bij de Verenigde Naties
op aan in Indonesië een order voor
staakt-het-vuren uit te vaardigen.
Een commissie van de V.N. voor In
donesië zou dan daarop controle die
nen uit te oefenen. Voorts zou deze
commissie erop moeten toezien, dat
vrije verkiezingen in Indonesië wor
den gehouden.
ft Een rechter in Münclien heeft de 26-
jarïge Josef Obkirchner wegens het toe
brengen van lichamelijk letsel tot vijftig
mark boete veroordeeld. Obkkirchner had
weliswaar slechts op de voorruit van de
auto van een persoonlijke vijand ge
spuwd, maar de rechter besliste dat de
„walging" die' deze handeling bij da
bestuurder opwekte als „lichamelijk let
sel" kon worden beschouwd.
ballet: „Het is een aangenaam
iets voor het oog".
Geeft niet toe
Bij de springconcoursen moet
het paard in galop over kunst
matige hindernissen springen,
twaalf stuks, variërend in
grootte. Het is hierbij alleen
maar de bedoeling, dat het
paard eroverheen springt, of
het dat nu sierlijk of niet doet,
of het een mooi paard of één
met één been is, dat doet er
niet toe. De terreinwedstryd is
rond 3Vs kilometer lang, met
vaste hindernissen, over onge
lijkmatig terrein en door bos
sen enz. Bij de samengestelde
wedstrijden de militray
wordt eerst de dressuur verre
den, gevolgd door een wegpar
cours, dan onmiddellijk er ach-
1910. Hoe fijn het mecha
nisme van de automatische
besturing was afgesteld,
bleek wel toen piloot Storm
wilde ingrijpen. De vuurbol
was angstwekkend dicht
genaderd en zette het in
wendige van de stuurcabinc
in een helle witte gloed.
Precies op hetzelfde mo
ment dat Arend de controle
over het schip wilde over
nemen, zwiepte de Pionier
opeens omhoog uit zijn
baan, om de aanstormende
vernieler te ontgaan. En
geen seconde te vroeg, want
schijnbaar vlak onder de
buik van de raket schoot de klomp gloeiende
steen en metaal met ontzaglijke snelheid ge
luidloos voorbij. Het passeren van zo'n gewel
dige massa magnetische stof dreigde een ogen-
blik de Pionier uit zijn baan te trekken. Het
ganse schip sidderde onder die enorme span
ning. Maar het gevaar was nog niet voorbij...
want nu bevond de raket zich temidden van
een geweldige zwerm grotere en kleinere stuk
ken meteoorsteen, die in een lange staart ach
ter „grote broer" aanzwierden. Alle lampjes
knipperden achter elkaar aan en uit en de
naalden der instrumenten tolden
Arend durfde de besturing niet meer aan de
automatische piloot overlaten. Als het mecha
nisme op 'n gegeven moment faalde, waren zij
immers onherroepelijk verloren!
SUCCESVOL MET ETCETERA
Och, waarschijnlijk een aangeboren fout".
Zo was de min of meer onverwachte reactie van lin (zo
als goede vrienden gemakshalve Leendert afkorten) van der
Slikke uit Nieuwland, toen we hem vroegen hoe hij tot paard
rijden gekomen is.
Maar al heeft hij dan voor zichzelf die fout geconstateerd, de
42-jarige fruitteler Lin van der Slikke is er een succesvol rui
ter mee geworden, die te zamen met zijn paard Etcetera, een
14-jarige Holsteiner ruin, 'n gevreesde tegenstander is. Vier
maal werd de Nieuwlandse combinatie landelijk kampioen en
nog eenmaal officieus kampioen van Nederland en tweemaal
wonnen Lin en Etcetera de wedstrijd, die het Belgisch kam
pioenschap opleverde.
Wanneer Van der Slikke over
zichzelf (bescheiden), zijn paard
en de landelijke Zeeuwse ruiters
(enthousiast) vertelt, blijkt hij
een prettig causeur, die zijn ver
haal vaak een humoristisch tintje
geeft. Hij werd zijn „aangeboren
fout" gewaar toen hij een knaap
van een. jaar of acht was. Hij
woonde toen in Zwijndrecht, op
korte afstand van Dubbeldam
waar een oom met een'boerderij en
paarden woont. Er ging bijna geen
dag voorbij of de jonge Leendert
klom op de brede ruggen van de
viervoeters, die hij dan trots langs
de Dubbeldamse wegen leidde".
„Paardebloem"
Zo groeide Lin van der Slikke op
met paarden en later met zyn
paarden. Want toen hjj via Drente
naar Zeeland kwam werd hij kort
na de oorlog lid van de Goese
paardesport vereniging „Paarde
bloem" waar hij een eigen paard
bereed. Voorzitter van deze la
ter ter ziele gegane „Paarde
bloem" was ir. J. D. Dorst, ter
wijl dokter W. J. L. de Groot uit
Vlissïngen als instructeur optrad.
Xa zijn „Paardebloem"-tijd, meld
de Van der Slikke zicli in 1947 als
lid van de Eerste Walcherse Rij
vereniging, die in Nieuwland ge
vestigd is. In die jaren leerde hij
springen van ritmeester b.d. Grup-
pelaar, bekend voor de televisie,
terwijl de Rotterdamse ruiter Ad
Klebe hem in de dressuur onder
wees.
Tot de ruitersporten „onder
zadel" heeft Lin van der Slik
ke zich vanaf het begin het
meest aangetrokken gevoeld
dressuur, springen en de ter-
reinwedstrijd (de cross-coun
try). In de 40 bij 20 nieter
grote dressuurring wordt het
paard soepelheid en gehoor
zaamheid bijgebracht. Van der
Slikke vergelijkt de dressuur
altijd met de kür bij het
schoonrijden op de schaats of
met de bewegingen van het
FEUILLETON
I Door JOHN NEWTON CHANCE
Bij wijze van zelf-veront-
schuldiging haalde hij zich de manier
waarop Norway haar had bedrogen
voor de geest. Zeker, de man was dood
en dus gaf het geen pas, hem nu nog
te haten, maar hoe meer hij, Jason,
zich erover schaamde, hoe hoger zijn
woede steeg bij de gedachte aan Nor
way's koelbloedig toeleg.
Neen, hij kon 't zich niet ontveinzen
Shirley had, van 't begin af aan, een
onuitwisbare indruk op hem gemaakt.
Toen hij tenslotte de nu verlaten
grijz tuinmuur had bereikt, stond één
ding voor hem als een paal boven wa
ter, het meest belangrijke van dit ge
hele vreemde avontuur.
Hij was verliefd op haar en kon daar
niets meer aan veranderen. Geen
macht ter wereld was in staat zijn
hart in dit opzicht tot de orde te roe
pen. Wél echter moest hij om harent
wil zorgen, dat het bij die verliefd
heid bleef. Tot hiertoe dus en niet
verder
Bij de tuinpoort met de grote zwarte
deur gekomen, gaf hij een stoot te
gen de zwarte omlijsting, zodat er een
spleet in de muur zichtbaar werd,
groot genoeg om hem door te laten.
Hij maakte er aanstonds gebruik van,
waarna het gewicht van de gesloten
poort automatisch de opening weer
sloot. Ditmaal volgde hij niet de gang
in de muur, maar stapte onvervaard
een koele stenen schuur binnen Het
was een bijna lege schuur, waarin een
stel oude. schijnbaar uitgediende ma
chines doelloos langs de wanden
stond, benevens het wiel van een kar.
Dat wiel interesseerde hem, omdat er
maar één was, terwijl zo'n wiel toch
wel in de eerste plaats een partner be
hoefde...
Hij liep op de open schuurdeur toe en
keek naar buiten. De mooie tuin strek
te zich uit tot het hoofdgebouw aan de
rechterhand, maar aan de overzijde
van de geplaveide binnenplaats, waar
ook de schuur stond, bevonden zich
de stallen - met daarnaast, keurig en
sinds jaren ongebruikt, stenen koe-
schuren - op hun beurt weer begrensd
door de melkerij aansluitend op de
keuken.
Jason wierp een blik rondom zich. Bo
ven de lieflijke, wat verwilderde tuin
zweefden prachtig-donkere vlinders,
terwijl zwaluwen stil en vlug door de
lucht scheerden. Dit alles zag hij met
één oogopslag, terwijl hij de binnen
plaats overstak en de stallen betrad.
Eenmaal daar wendde hij zich om en
tuurde door de staldeur naar het huis.
Er gebeurde niets.
Jason nam aan, dat zijn achtervolgers
nooit in zijn vrijwillige terugkeer uit
het met zoveel moeite door hem verla
ten huis zouden geloven. En dat was
inderdaad zijn grootste troef bij dit
gevaarlijk spelletje.
Hij had eens opgemerkt, hoe een vos
over een open weide met aan 't einde
ervan bosjes, door een troep jachthon
den werd achtervolgd De vos was de
bosjes ingerend, had daar rechtsom-
keurt gemaakt, feitelijk de hele troep
bij zijn ommezwaai in tweeën ver
deeld, was veilig weer over het nu
verlaten weiland gekomen en daarna
op een sukkeldrafje verder gegaan,
in zijn listig kopje liee.l gucd besef
fend. dat de achtervolgers niet zou
den terugkeren. Wat ze dan ook niet
deden.
Rustig liep Jason door de paarde- en
koestallen, waar de zon door de open
deuren grillige lichtplekken od de wit
te vloeren wierp.
Zo kwam hij ook in het vertrek van
de lichtinstallatie, waar het naar pe
troleum. olie en zuren rook. De glazen
batterijen waren langs een der wan
den gerangschikt, de machine stond
middenin de kamer; een riem verbond
ze met de dynamo. Overal lagen plas
sen olie. Jason zag nog de voetsporen
van de smid, die kort tevoren in en
uit was gelopen bij het repareren van
de machine. Op de grond lagen wat
verspreide gereedschappen, blijkbaar
door de smid daar achtergelaten. De
man zou, ongeacht zijn pijnlijke kaak,
zeker wel terugkomen om het werk te
voltooien
Jason liep voorzichtig om de machine
heen en trad de melkerij binnen, een
groot hol vertrek, zo kil als een graf
kelder. De deur aan het andere einde
stond open. zodat hij duidelijk stem
men uit de keuken kon horen. Op eni
ge afstand was nog een deur. die zo
als hij wist toegang gaf tot de provi
siekamer, het vertrek dat hij wilde
plunderen.
Eerst echter sloop hij behoedzaam
naar de keukendeur. De vrouwenstem
was hem onbekend, maar de man, die
af en toe van instemming met haar
woorden blijk gaf. kon niemand an
ders dan Gedge zijn.
Voorzichtig om de hoek turend zag
Jason een grote zware vrouw, zo fors
als een man, die met geweldige kracht
een bezem hanteerde. Jack Gedge
stond bij de tafel, nu eens op zijn pijp
bijtend en luisterend, dan weer nors
met haar instemmend.
„De mannen zijn uit, allemaal," zei
de vrouw. Ze zijn druk aan het jagen
en speuren tot 'bij de woestenij en in
de hele omtrek. En waai voor eigen
lijk 't Gaat om een meisje, zeggen
ze. Een meisje notabene. Nu vraag ik.
wat kan een meisje in vredesnaam
uitrichten om bang voor te zijn
Maar ja, de liele troep zwerft door de
bossen en blokkeert de wegen. Wat
een onzin en dat voor een vrouw
„Ja, maar er is ook een man, Nan,"
zei Jack Gedge.
„Dat heb ik ook gehoord." hernam
Nan. „En wat soort man dan, als ik
vragen mag
„O, ik heb hem niet gezien." ant
woordde Gedge langzaam. „Maar ze
hebben me verteld, dat het een grote
forse man is. een echte krachtpatser.
Ik zou hem liever niet tegen het lijf
lopen."
Bij deze woorden zag hij met ziin
kleine krentoogjes de vrouw tersluiks
listig aan. Nan hield op met vegen en
schoof een zitbank daverend over de
vloer, tot ze scherp tegen de tafelpo
ten botste.
„Wat zijn het dan vroeg ze. „Dou
anen
„De douanen kennen we allemaal,"
zei Gedge. „Dit is iets anders. We
hebben hier nooit zoveel herrie met
de douanen beleefd."
„Wat dan drong Nan aan. „Politie
sons Niet van de politie."
„Ik weet het niet," verzekerde Gedge.
clie meteen zijn pet achteruit schoof
en zich het verhitte, klamme hoofd
krabde. „Ik weet het niet. maar ze
komen ons slecht van pas. We moeten
hen te pakken krijgen."
„Spionnen, nietwaar vroeg Nan
eensklaps.
Gedge haalde de schouders op.
„Ik weet het niet," gaf hij ronduit
toe, „maar het moet wel iets van be
tekenis zijn. Keep is met de anderen in
het bos en Darrecott is naar de Woes
tenij. Die twee zouden dat niet doen
als èr geen massa op het spel stond."
Hij draaide zich om en liep naar het
zwaar kaliber geweer in de hoek. Dat
nam hij op en keek of het geladen
was.
„Als die lui hier komen, zijn we in elk
geval klaar om hen te ontvangen,"
zei hij, terwijl zijn kleine oogjes glin
sterden bij de gedachte.
Nan begon opnieuw te vegen.
„Alles is overhoop." mopperde ze.
„Mensen hier en mensen daar. kamers
die gesloten zijn... Waarom zit de
kamer, waar" volgens jou vannacht
dat meisje was, op slot
Gedge sloot een van zijn ogen en
tuurde met het andere in de lopen van
het geweer.
„Ik weet het niet," antwoordde hij
langzaam. „Vraag het maar aan de
bazin als ze terugkomt."
„Nu, neem in elk geval dat geweer
mee," verzocht Nan. „Ik ben niet zo
erg gesteld op die dingen."
Grinnikend liep Gedge de hal in, 't
geweer onder zijn arm. Jason van zijn
kant begaf zich naar de provisieka
mer, waar 't heerlijk naar ham en
naar kaas rook. In een afgezonderde
hoek lagen flessen wijn. Hij voorzag
zich van een brood, ham, boter, kaas
en een fles Bourgogne. Daarop liep hij
de melkerij binnen, waar even later
ook Nan toevallig verscheen.
Ze keek Jason verwonderd aan, maar
hij zei vriendelijk glimlachend „Goe
de morgen, Nan ie bent vanmorgen
wat opgehouden bij je werk niet
waar?
(Wordt vervolgd).