Lin van der Slikke heeft een aangeboren fout: paardrijden JF- PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer HET STAAT IN HET JASON-MYSTERIE DONDERDAG 5 OKTOBER 1961 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT iOSRAM Vader van Gary Powers wil zijn zoon bezoeken Vader Oliver Powers, wiens zoon Ga ry wegens een spionagevlucht niet zijn Amerikaanse U-2 in Rusland wordt gevangen gehouden, heeft te Richmond verklaard erop te vertrou wen dat de Sowjetautoriteiten hem een visum zullen verlenen, opdat hij zijn zoon een bezoek kan brengen. Schoenmaker Powers zei dat hij op de Russische ambassade in Washing ton had gehoord dat zijn verzoek naar Moskou was doorgezonden. Hij wist niet zeker of zijn raadsman Mcafcc ook een visum zou kunnen bemachti gen. Oliver Powers hoopt volgend jaar mei naar de Sowjet-ünie te min nen reizen „om zijn zoon te zien", die hem heeft gevraagd te komen teneinde „een persoonlijke aangele genheid te régelen". succesrijk man tijdens de Zeeuw se ruiterkampioenschappen, daar de provinciale titelhouders afge vaardigd worden naar de lande lijke strijd. Dit paar had Van der Slikke overigens niet alleen suc ces; de provinciale kampioenen vertegenwoordigden Zeeland na melijk opperbest. Want naast het dressuurkampioenschap, dat Lin met Etcetera in de wacht sleepte, werd een neef van hem, do 19- jarige Jan van der Slikke van do Thoolse rijvereniging, tweede bij het M-springconcours, terwijl Nienwland als reserve-kampioen bij de achttallen uit de bus kwam! Wellicht zouden de Zeeuwse suc cessen nog groter zijn wanneer de Zeeuwse ruiters niet een belang rijk deel van de winter gedoemd zijn stil te „staan". Want zoals de sportzwemmers overdekte baden missen, zo moeten de ruiters het zonder binnenmaneges doen, ter wijl ze bovendien maar vier bui tenmaneges tot hun beschikking hebben. Dit gebrek aan accommo datie zit Van der Slikke hoog. Op het strand kun je in de zomer niet rijden, de duinen zijn voor het grootste deel afgezet (om die re den raadt hij de toeristen maar af om hun paarden mee te brengen) terwijl er daar toch een prachtige gelegenheid is een ruiterpad aan te leggen. „Het hoeft niet hard en maar vier meter breed te zijn en op Walcheren bijvoorbeeld kan het doorgetrokken worden naar het boscomplex, dat straks in het Veerse Meer-gebied zal verrijzen. 's Winters niet Zo moet dus ook Van der Slik- kes oefenschema (thuis in de ..goudvissenkom": een kleine buitenmanege) in de winter vervallen. Zijn ideaal is zes dagen per week één uur oefe nen: zoveel mogelijk leesstof verwerken uit lessen, boekjes en ondervinding. Dank zij de successen van de rui ters is de belangstelling voor deze sport in Zeeland in de afgelopen twee jaar flink toegenomen. Mis schien dromen die „nieuwelingen" van kampioenschappen, misschien klimmen ze op de trouwe viervoe ter om het rijden zelf, dat bijzon der opvoedend is en dat steeds weer om geestelijke en lichamelij ke beheersing vraagt. „Want", zo zegt Lin van der Slikke, „als je een slechte bui hebt, klim dan niet op het paard". Misschien zijn het aanstaan de kampioenen, misschien willen ze alleen maar, hoog gezeten, van de natuur genie ten. „Ze denken wellicht wel net als ik, dat je na tien lessen kunt paardrijden", merkt Van der Slikke op. „Terwijl je 11a tien jaar gere den te hebben merkt er nog niets van te kunnen... Want je moet alles precies aanvoe len, omdat je nu eenmaal met een ander levend wezen te maken hebt". Een neger-echtpaar uit Los An geles vond op straat een zak met 240.000 dollar. Ze gaven hem eerlijk terug. En toen kre gen ze pas ruzie niet samen, maar omdat ze eerlijk waren geweest. Blauw-Wit berustte nog nooit in een degradatie. Hoe keerde Blauw-Wit terug in de eredivi sie? Dat vertelt Panorama deze week (met een kleurenfoto van het steeds hoger willende elf tal!) Drie Franse parachutisten speel den het klaar boven de Mont Blanc uit een vliegtuig te springen en op de top van de berg te landen. Ze zijn er weer af: met een helicopter. Sophia Loren speelt in de vrije uren tussen de opnamen van een nieuwe film enthousiast voetbal. Als twee hordenlopers elkaar op een bepaalde horde tegenkomen moet er iets heel erg mis zijn. Wat er mis was, toen deze merkwaar dige foto werd gemaakt doet Pano rama uit de doekjes. Dit zijn slechts een paar van da onderwerpen, die in het deze week verschijnende nummer van Pano rama worden behandeld. Panorama: in abonnement slechts 35 ct per week, losse nummers 45 ct. Panorama: actueel, boeiend, inte ressant, beschaafd. Stuur nog vandaag een briefkaart aan „Panorama-Haarlem" en abon neer U. Dan ontvangt U de eerst volgende twee nummers gratis. wee/c zo 'su geestige Apenp/aat ifósv Aowsott Wood tie oms/ag; ter de cross-country, dan weer een wegparcours en tot slot het springparcours. Hoewel Lin van der Slikke op de verschillende onderdelen ook een geducht woord meespreekt in 1959 werd hij landelijk kampioen zware dressuur en zwaar sprin gen en dit jaar weer kampioen zware dresuur is hij met zijn in 1953 gekochte Etcetera („Ik zoek momenteel naar een goede opvolger") in de zware samenge stelde wedstrijd op z'n sterkst. Éénmaal won hij het officiële kampioenschap van de Neder landse Hippische Sportbond (waarvan hij naast de landelijke bond van rijverenigingen ook lid is) een tweede maal werd hij of ficieus kampioen, officieus, omdat hij toen meegereden had bij de landelijke ruiters. Niet alleen succes Door al deze nationale triomfen is de Nieuwlandse fruitteler ook een Fameuze combinatie: Lin van der Slikke met Etcetera.... (Foto P.Z.C.). Soekarno beschuldigd van kolonialisme Een vertegenwoordiger van de Fede rale Republiek Indonesië beeft in een brief aan de Tunesische president van de algemene vergadering, Mongi Slim, verklaard, dat het „dictator schap van Soekarno, in Djakarta, op meer dan een dozijn volken in Indo nesië het Javaanse kolonialisme op legt". In de brief, ondertekend door Hasan Moehammad Trio, heet het verder, dat de „federale republiek" delen van Celebes en Noord-Sumatra onder controle houdt. Hij drong er bij de Verenigde Naties op aan in Indonesië een order voor staakt-het-vuren uit te vaardigen. Een commissie van de V.N. voor In donesië zou dan daarop controle die nen uit te oefenen. Voorts zou deze commissie erop moeten toezien, dat vrije verkiezingen in Indonesië wor den gehouden. ft Een rechter in Münclien heeft de 26- jarïge Josef Obkirchner wegens het toe brengen van lichamelijk letsel tot vijftig mark boete veroordeeld. Obkkirchner had weliswaar slechts op de voorruit van de auto van een persoonlijke vijand ge spuwd, maar de rechter besliste dat de „walging" die' deze handeling bij da bestuurder opwekte als „lichamelijk let sel" kon worden beschouwd. ballet: „Het is een aangenaam iets voor het oog". Geeft niet toe Bij de springconcoursen moet het paard in galop over kunst matige hindernissen springen, twaalf stuks, variërend in grootte. Het is hierbij alleen maar de bedoeling, dat het paard eroverheen springt, of het dat nu sierlijk of niet doet, of het een mooi paard of één met één been is, dat doet er niet toe. De terreinwedstryd is rond 3Vs kilometer lang, met vaste hindernissen, over onge lijkmatig terrein en door bos sen enz. Bij de samengestelde wedstrijden de militray wordt eerst de dressuur verre den, gevolgd door een wegpar cours, dan onmiddellijk er ach- 1910. Hoe fijn het mecha nisme van de automatische besturing was afgesteld, bleek wel toen piloot Storm wilde ingrijpen. De vuurbol was angstwekkend dicht genaderd en zette het in wendige van de stuurcabinc in een helle witte gloed. Precies op hetzelfde mo ment dat Arend de controle over het schip wilde over nemen, zwiepte de Pionier opeens omhoog uit zijn baan, om de aanstormende vernieler te ontgaan. En geen seconde te vroeg, want schijnbaar vlak onder de buik van de raket schoot de klomp gloeiende steen en metaal met ontzaglijke snelheid ge luidloos voorbij. Het passeren van zo'n gewel dige massa magnetische stof dreigde een ogen- blik de Pionier uit zijn baan te trekken. Het ganse schip sidderde onder die enorme span ning. Maar het gevaar was nog niet voorbij... want nu bevond de raket zich temidden van een geweldige zwerm grotere en kleinere stuk ken meteoorsteen, die in een lange staart ach ter „grote broer" aanzwierden. Alle lampjes knipperden achter elkaar aan en uit en de naalden der instrumenten tolden Arend durfde de besturing niet meer aan de automatische piloot overlaten. Als het mecha nisme op 'n gegeven moment faalde, waren zij immers onherroepelijk verloren! SUCCESVOL MET ETCETERA Och, waarschijnlijk een aangeboren fout". Zo was de min of meer onverwachte reactie van lin (zo als goede vrienden gemakshalve Leendert afkorten) van der Slikke uit Nieuwland, toen we hem vroegen hoe hij tot paard rijden gekomen is. Maar al heeft hij dan voor zichzelf die fout geconstateerd, de 42-jarige fruitteler Lin van der Slikke is er een succesvol rui ter mee geworden, die te zamen met zijn paard Etcetera, een 14-jarige Holsteiner ruin, 'n gevreesde tegenstander is. Vier maal werd de Nieuwlandse combinatie landelijk kampioen en nog eenmaal officieus kampioen van Nederland en tweemaal wonnen Lin en Etcetera de wedstrijd, die het Belgisch kam pioenschap opleverde. Wanneer Van der Slikke over zichzelf (bescheiden), zijn paard en de landelijke Zeeuwse ruiters (enthousiast) vertelt, blijkt hij een prettig causeur, die zijn ver haal vaak een humoristisch tintje geeft. Hij werd zijn „aangeboren fout" gewaar toen hij een knaap van een. jaar of acht was. Hij woonde toen in Zwijndrecht, op korte afstand van Dubbeldam waar een oom met een'boerderij en paarden woont. Er ging bijna geen dag voorbij of de jonge Leendert klom op de brede ruggen van de viervoeters, die hij dan trots langs de Dubbeldamse wegen leidde". „Paardebloem" Zo groeide Lin van der Slikke op met paarden en later met zyn paarden. Want toen hjj via Drente naar Zeeland kwam werd hij kort na de oorlog lid van de Goese paardesport vereniging „Paarde bloem" waar hij een eigen paard bereed. Voorzitter van deze la ter ter ziele gegane „Paarde bloem" was ir. J. D. Dorst, ter wijl dokter W. J. L. de Groot uit Vlissïngen als instructeur optrad. Xa zijn „Paardebloem"-tijd, meld de Van der Slikke zicli in 1947 als lid van de Eerste Walcherse Rij vereniging, die in Nieuwland ge vestigd is. In die jaren leerde hij springen van ritmeester b.d. Grup- pelaar, bekend voor de televisie, terwijl de Rotterdamse ruiter Ad Klebe hem in de dressuur onder wees. Tot de ruitersporten „onder zadel" heeft Lin van der Slik ke zich vanaf het begin het meest aangetrokken gevoeld dressuur, springen en de ter- reinwedstrijd (de cross-coun try). In de 40 bij 20 nieter grote dressuurring wordt het paard soepelheid en gehoor zaamheid bijgebracht. Van der Slikke vergelijkt de dressuur altijd met de kür bij het schoonrijden op de schaats of met de bewegingen van het FEUILLETON I Door JOHN NEWTON CHANCE Bij wijze van zelf-veront- schuldiging haalde hij zich de manier waarop Norway haar had bedrogen voor de geest. Zeker, de man was dood en dus gaf het geen pas, hem nu nog te haten, maar hoe meer hij, Jason, zich erover schaamde, hoe hoger zijn woede steeg bij de gedachte aan Nor way's koelbloedig toeleg. Neen, hij kon 't zich niet ontveinzen Shirley had, van 't begin af aan, een onuitwisbare indruk op hem gemaakt. Toen hij tenslotte de nu verlaten grijz tuinmuur had bereikt, stond één ding voor hem als een paal boven wa ter, het meest belangrijke van dit ge hele vreemde avontuur. Hij was verliefd op haar en kon daar niets meer aan veranderen. Geen macht ter wereld was in staat zijn hart in dit opzicht tot de orde te roe pen. Wél echter moest hij om harent wil zorgen, dat het bij die verliefd heid bleef. Tot hiertoe dus en niet verder Bij de tuinpoort met de grote zwarte deur gekomen, gaf hij een stoot te gen de zwarte omlijsting, zodat er een spleet in de muur zichtbaar werd, groot genoeg om hem door te laten. Hij maakte er aanstonds gebruik van, waarna het gewicht van de gesloten poort automatisch de opening weer sloot. Ditmaal volgde hij niet de gang in de muur, maar stapte onvervaard een koele stenen schuur binnen Het was een bijna lege schuur, waarin een stel oude. schijnbaar uitgediende ma chines doelloos langs de wanden stond, benevens het wiel van een kar. Dat wiel interesseerde hem, omdat er maar één was, terwijl zo'n wiel toch wel in de eerste plaats een partner be hoefde... Hij liep op de open schuurdeur toe en keek naar buiten. De mooie tuin strek te zich uit tot het hoofdgebouw aan de rechterhand, maar aan de overzijde van de geplaveide binnenplaats, waar ook de schuur stond, bevonden zich de stallen - met daarnaast, keurig en sinds jaren ongebruikt, stenen koe- schuren - op hun beurt weer begrensd door de melkerij aansluitend op de keuken. Jason wierp een blik rondom zich. Bo ven de lieflijke, wat verwilderde tuin zweefden prachtig-donkere vlinders, terwijl zwaluwen stil en vlug door de lucht scheerden. Dit alles zag hij met één oogopslag, terwijl hij de binnen plaats overstak en de stallen betrad. Eenmaal daar wendde hij zich om en tuurde door de staldeur naar het huis. Er gebeurde niets. Jason nam aan, dat zijn achtervolgers nooit in zijn vrijwillige terugkeer uit het met zoveel moeite door hem verla ten huis zouden geloven. En dat was inderdaad zijn grootste troef bij dit gevaarlijk spelletje. Hij had eens opgemerkt, hoe een vos over een open weide met aan 't einde ervan bosjes, door een troep jachthon den werd achtervolgd De vos was de bosjes ingerend, had daar rechtsom- keurt gemaakt, feitelijk de hele troep bij zijn ommezwaai in tweeën ver deeld, was veilig weer over het nu verlaten weiland gekomen en daarna op een sukkeldrafje verder gegaan, in zijn listig kopje liee.l gucd besef fend. dat de achtervolgers niet zou den terugkeren. Wat ze dan ook niet deden. Rustig liep Jason door de paarde- en koestallen, waar de zon door de open deuren grillige lichtplekken od de wit te vloeren wierp. Zo kwam hij ook in het vertrek van de lichtinstallatie, waar het naar pe troleum. olie en zuren rook. De glazen batterijen waren langs een der wan den gerangschikt, de machine stond middenin de kamer; een riem verbond ze met de dynamo. Overal lagen plas sen olie. Jason zag nog de voetsporen van de smid, die kort tevoren in en uit was gelopen bij het repareren van de machine. Op de grond lagen wat verspreide gereedschappen, blijkbaar door de smid daar achtergelaten. De man zou, ongeacht zijn pijnlijke kaak, zeker wel terugkomen om het werk te voltooien Jason liep voorzichtig om de machine heen en trad de melkerij binnen, een groot hol vertrek, zo kil als een graf kelder. De deur aan het andere einde stond open. zodat hij duidelijk stem men uit de keuken kon horen. Op eni ge afstand was nog een deur. die zo als hij wist toegang gaf tot de provi siekamer, het vertrek dat hij wilde plunderen. Eerst echter sloop hij behoedzaam naar de keukendeur. De vrouwenstem was hem onbekend, maar de man, die af en toe van instemming met haar woorden blijk gaf. kon niemand an ders dan Gedge zijn. Voorzichtig om de hoek turend zag Jason een grote zware vrouw, zo fors als een man, die met geweldige kracht een bezem hanteerde. Jack Gedge stond bij de tafel, nu eens op zijn pijp bijtend en luisterend, dan weer nors met haar instemmend. „De mannen zijn uit, allemaal," zei de vrouw. Ze zijn druk aan het jagen en speuren tot 'bij de woestenij en in de hele omtrek. En waai voor eigen lijk 't Gaat om een meisje, zeggen ze. Een meisje notabene. Nu vraag ik. wat kan een meisje in vredesnaam uitrichten om bang voor te zijn Maar ja, de liele troep zwerft door de bossen en blokkeert de wegen. Wat een onzin en dat voor een vrouw „Ja, maar er is ook een man, Nan," zei Jack Gedge. „Dat heb ik ook gehoord." hernam Nan. „En wat soort man dan, als ik vragen mag „O, ik heb hem niet gezien." ant woordde Gedge langzaam. „Maar ze hebben me verteld, dat het een grote forse man is. een echte krachtpatser. Ik zou hem liever niet tegen het lijf lopen." Bij deze woorden zag hij met ziin kleine krentoogjes de vrouw tersluiks listig aan. Nan hield op met vegen en schoof een zitbank daverend over de vloer, tot ze scherp tegen de tafelpo ten botste. „Wat zijn het dan vroeg ze. „Dou anen „De douanen kennen we allemaal," zei Gedge. „Dit is iets anders. We hebben hier nooit zoveel herrie met de douanen beleefd." „Wat dan drong Nan aan. „Politie sons Niet van de politie." „Ik weet het niet," verzekerde Gedge. clie meteen zijn pet achteruit schoof en zich het verhitte, klamme hoofd krabde. „Ik weet het niet. maar ze komen ons slecht van pas. We moeten hen te pakken krijgen." „Spionnen, nietwaar vroeg Nan eensklaps. Gedge haalde de schouders op. „Ik weet het niet," gaf hij ronduit toe, „maar het moet wel iets van be tekenis zijn. Keep is met de anderen in het bos en Darrecott is naar de Woes tenij. Die twee zouden dat niet doen als èr geen massa op het spel stond." Hij draaide zich om en liep naar het zwaar kaliber geweer in de hoek. Dat nam hij op en keek of het geladen was. „Als die lui hier komen, zijn we in elk geval klaar om hen te ontvangen," zei hij, terwijl zijn kleine oogjes glin sterden bij de gedachte. Nan begon opnieuw te vegen. „Alles is overhoop." mopperde ze. „Mensen hier en mensen daar. kamers die gesloten zijn... Waarom zit de kamer, waar" volgens jou vannacht dat meisje was, op slot Gedge sloot een van zijn ogen en tuurde met het andere in de lopen van het geweer. „Ik weet het niet," antwoordde hij langzaam. „Vraag het maar aan de bazin als ze terugkomt." „Nu, neem in elk geval dat geweer mee," verzocht Nan. „Ik ben niet zo erg gesteld op die dingen." Grinnikend liep Gedge de hal in, 't geweer onder zijn arm. Jason van zijn kant begaf zich naar de provisieka mer, waar 't heerlijk naar ham en naar kaas rook. In een afgezonderde hoek lagen flessen wijn. Hij voorzag zich van een brood, ham, boter, kaas en een fles Bourgogne. Daarop liep hij de melkerij binnen, waar even later ook Nan toevallig verscheen. Ze keek Jason verwonderd aan, maar hij zei vriendelijk glimlachend „Goe de morgen, Nan ie bent vanmorgen wat opgehouden bij je werk niet waar? (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1961 | | pagina 11