PAGIJm
HAARMODE 1961:
3
„Stichting Kwaliteitsdienst" streeft naar
doelbewust en modern kwaliteitsbeleid
schitterend als een juweel
C
Golvende ponnie en steil nekhaar
MAJORICA
ontharing
depilan
ZATERDAG 22 JULI 1961
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
15
Ivoor, goud,- zilvergrijs, rood
(Van een medewerkster.)
WI e w^en aannemen dat
vrouwen van kappers
houden van kappers, maar
voor de rest is een kapper
iemand die bemind wordt
door niemand, en hij mag
met Tijl Uilenspiegel zeggen,
dat hij het er naai' gemaakt
heeft ook. Zeker, we kunnen
de kapper niet missen, maar
hij is wèl vervelend. Met zijn
eerst warm wassen van je
haar, en dan een kouwe
plens. Met zijn geplukhaar,
tot je jezelf in de spiegel ziet
als een vogelverschrikster.
Met zijn krulspelden die als.
bloedzuigers aan je hoofd
huid plakken. Met z'n hete
kap en met zijn mode-tijd
schriften, waarin je altijd de
levensgrote kleurenplaatjes
ziet van vrouwen die toch
mooier haar hebben dan je
zelf hebt.
Vandaar dat telkens en telkens
weer vrouwen proberen het zon
der kapper te doen: elk seizoen
Want de o.b.-methode is beter
om de volgende redenen:
o.b. geeft Onmerkbare Bescherming:
o.b. tampons, inwendig gedragen, voelt
men niet, merkt men met. ziet men niet.
Gemakkelijke toepassing:
Bii o.b. tampons heeft men geen schuif-
koker nodig. Men kan ze meenemen in
het kleinste tasje er» na gebruik onge
merkt wegdoen.
Volkomen bewegingsvrijheid:
Niet langer gehinderd door gordef,
zwachtel of spelden, kunt u gewoon
alles blijven doen: sport, fietsen, dan
sen. uitgaan, baden enz.
Onopvallend:
o.b. tamponskunnenzichnietaftekenen
onder dunne, nauwsluitende kleding of
badpak.
Absoluut safe:
Men voelt zich overal en onder alle om
standigheden veilig beschermd.
Medisch verantwoord:
Wetenschappelijk onderzoek in Ame
rika en vele Europese landen heeft aan
getoond, dat de o.b. methode aan alle
eisen van de moderne hygiëne voldoet.
tampons
de moderne hygiëne
Per pakje van 10 tampons
voldoende voor maandelijks gebruik.. j
Normaal f 1.-. Speciaal f 1.25
GRATIS V 8
Aan Drogerijen Mij., Mijdrecht
a Gelieve mij in discrete blanco envelop te
E renden gratis en franco, uw uitvoerige.
I geïllustreerde brochure met proeipakje I
I o.b. tampons. I
I NaamI
J StraatJ
I WoonplaatsI
opnieuw. We hebben het seizoen
gehad van de chignon: zo'n on
ding achter op je hoofd als een
aan de zwabber geraakt alpino
petje. We hebben het seizoen ge
had van het rattekopje en het
seizoen van de wapperende haar
dos van Brigitte Bardot, en we
krijgen nu het seizoen van de ru-
ban: van het zijden lint, dat we
om ons hoofd binden om ons haat
te bedwingen. Dat vinden kappers
allesbehalve plezierig en ze zijn
dan ook vanuit Parijs al in tegen
offensief gegaan, nog voor U zelfs
wist, dat we het seizoen van de
zijden haarband zullen krijgen. Ze
hebben in Parijs de „Coupe Kris
tal" gelanceerd en via de grote
internationale kappersorganisatie
wordt die coupe verspreid. Ook
in Nederland, waar we de eerste
„Kristalcoupe" al op een show ge
zien hebben.
Om te beginnen moet het haar
kort zijn: midden op de kruin
zeven tot acht centimeter,
van achter vier centimeter, net
als opzij, in de nek één centimeter
het nekhaar is dus na zes
nachten slapen al te lang, en U
moet weer naar de kapper, die
voor al zijn knipwerk zelfs een
nieuw soort schaar heeft bedacht:
de fileerschaar.
Terwijl hij U er mee te lijf gaat,
zal hij U gezellig keuvelend ver
tellen, uw haar: dat haar is het
meest elastisch en het sterkst als
het kort is. Haar is ook het
schoonst als het kort is, want
haar trekt door statische lading
vuil aan: hoe meer haar, hoe
meer vuil. Als U even de tijd hebt
(maar dat hebben we nooit bij de
kapper) wil hij het zelfs wel even
demonstreren: een doodgewone
lange hoofdhaar trekt de rond
dwarrelende stofjes aan.
Intussen knipt hij en nadat U
de martelingen van wassen,
krullen en koken onder de kap
verdragen hebt, komt het
kunstzinnig werk. Het haar
van uw kruin wordt naar voren
verlegd en U krijgt zoiets als
een ponny. Wat voor ponny
hangt van uw leeftijd af. Teen
agers krijgen over hun voor
hoofdje een-heel korte ponny,
zoiets als een kastrandje; de
rest van hun haar wordt opzij
een beetje bol opgekamd en
clan achter hun oortjes wegge
legd. Vrouwen met wat meer
raffinement cn dat komt
met de jaren hebben een
veel langere ponny: haar dat
over één oog valt, zoiets als
een knots van een knipoog.
Vrouwen, die er zich door ge
hinderd voelen bij het kijken
naar de televisie, mogen hun
ponny ietwat opzij kammen,
zodat ze net om een hoekje
kunnen gluren.
Dat is haar van voren; van achte
ren krijgt het een scheiding en
de lokjes worden zo ingewikkeld
omhoog of opzij, van elkaar of
naar elkaar toe in een golvend
ovaal gekamd, dat U zou wensen
dat U maar met een kapper ge
trouwd was. Dat zijn de hoofdza
ken. Varaties zijn er ook nog: het
steile nekhaar als een soort kar
telrandje en het hoog van het
voorhoofd weggekamd haar met
maar een paar sliertjes naar om
laag bungelend. En voor de jeug
dige branies het Betty Boop kap
sel ofschoon je minstens veer
tig moet zijn om nog te weten,
wie Betty Boop was.
Intussen verklaart dit allemaal
nog niet de naam: Coupe Kris
tal" en eerlijk gezegd kunnen
wij die ook niet verklaren. We
kunnen wel doorgeven wat het
kleurengamma wordt van het
kapsel: ivoor en goud en zilver
grijs en wit en alle tinten rood,
rose, oranje en bruin. Dat zijn de
hoofdtinten, maar een coiffure
mag ook wel een likje van het
palet hebben: een vlekje purper,
een drupje violet, een streepje
groen, een vleugje blauw of een
mepje zwart. Voor de avond bij
voorbeeld hebben we rood gezien
met een streepje blauw en dan
ook nog een paar lichtvlekjes erin
geborsteld. Een juweel, mogen we
wel zeggen. Alleen benijd je als
vrouw dan wel de kolibrie, die
met zoiets geboren wordt.
Een suède jasje dat zijn ..eerste fris-
beid" verloren heeft, kan door middel
van stoom weer aardig opknappen. Het
is njet de bedoeling dat het kledingstuk
boven kokende sloom wordt gehouden,
maar dat het als het ware een „stoombad"
krijgt. In de badkamer bijvoorbeeld, wan
neer daar juist gedouched is, zodat de at
mosfeer er nog tamelijk dampig is. Hang
het jasje daar neer en laat het gerust en
kele uren hangen; laat het dan drogen
en borstel het zorgvuldig op. Door zo'n
„schoonheidsbehandeling" knapt het kle
dingstuk vaak aanzienlijk op.
Een niet zo heel goedkoop, maar mis
schien wel uiterst welkom cadeautje voor
handwerkende grootmoeders is een
„handwcrkloep". Oudere dames die het
handwerk minnen, maar het fijne werk
bijna niet meer kunnen zien doordat haar
ogen niet meer zo best zijn, zullen veel
plezier hebben van zo'n apparaatje, dat
in diverse handwerkzaken (cn ook in
sommige warenhuizen) te koop is.
(Advertentie)
PARELS-BIJOUX
„Stralend klokje" niet
te dicht bij kinderbedjes
„Straling en stralingsgevaar" is een
onderwerp, waarover tegenwoordig
veel wordt gesproken en geschreven,
en er is onder deze titel een boekje in
de handel, waarin voor de leek de ge
varen van radio-actieve straling op
populaire wijze worden behandeld.
Eén van de adviezen uit dit boekje
betreft de zogenaamde „stralende
klokjes", waarvan gezegd wordt dat
slaapkamerklokjes een bepaalde hoe
veelheid straling afgeven van hun
wijzerplaat en wijzers: reden om deze
lichtgevende voorwerpen niet te dicht
bij een kinderbedje te zetten. Dit niet
alleen vanwege de „uitwendige stra
ling". maar ook met het oog op het
feit dat kinderen graag allerlei dingen
onderzoeken en bij het „demonteren"
van zo'n klokje per ongeluk iets van
het radio-actieve materiaal zouden
kunnen binnenkrijgen. Zet dergelijke
slaapkamerklokjes dus liefst op een
veilige afstand van het kinderbed,
luidt het advies!
OZOliU)
tOt OZOUM)
Er zijn volop tomaten, en die tomaten
bieden zoveel mogelijkheden tot variatie,
dat ze eigenlijk wel op elke dag van de
week in een andere „gedaante" ter tafel
zouden kunnen verschijnen. Een luxueus
tomatenhapje kan (voor de visliefheb-
bers!) gemaakt worden van vier tomaten
en een half blikje krab. De vruchten
worden uitgehold en van binnen met wat
peper en zout bestrooid; de krab wordt
vermengd met een sausje van slasaus'of
mayonaise, verdund met wat olie en
'azijn en gekruid met een beetje peper en
zout en wat paprikapoeder. Vul de toma
ten met het mengsel en geef ze als voor
gerecht, als koffietafel-hapje of als on
derdeel van een hors d'oeuvre.
0 De jupon, het korte onderrokje dat
vooral in de zomer veel gedragen wordt,
kan na het wassen gemakkelijk worden
opgeborgen, wanneer in de rand twee
lusjes worden genaaid. Het rokje kan dan
onder een japon of rok aan een kleer
hanger worden opgehangen: op die ma
nier kreukt het niet en we besparen er
tevens ruimte mee. Sommige lingerie-fa
brikanten zijn trouwens zo attent om
hun jupons bij de fabricage al van zulke
lusjes te voorzien. Nog een „rok-tip": zet
de lussen van een rok eens middenvoor
en middenachter, inplaats van op de zij
naden. Als die rok aan de achterzijde een
loopplooi heeft, blijft die namelijk hier
door beter en langer „in de plooi".
(Advertentie.)
Een „bloemlezing uit de zomermode" voor het jonge meisje,
met als pièce-de-milieu een jurkje van gestreepte zijde in de
Meuren wit en lindegroen, dat geschapen lijkt voor een zo
merse dansavond, maar ook in het straks weer beginnende
winterseizoen nog wel eens uit de kast gehaald zal worden
voor een feestavondje. Daarnaast een aantal kleurige acces
soires: schoenen en tas die bij elkaar horen en gemaakt zijn
uit zwart lakleer en zwart-wit geruite stof, een enorme kleu
rige strandtas van schotsgeruite stof met een paar bijpassende
ballerina's, en ter completering van een sportief ensemble een
gestreepte tas met een paar groflinnen veterschoentjes.
EXPOSITIE IN „BOUWCENTRUM" OVER KWALITEITSZORG
(Van onze redactrice)
Het woord „kwaliteit" komt men vele malen tegen in de overvloed tan
materiaal, die tot 15 september in liet Rotterdamse Bouwcentrum te be
zichtigen is in het kader van de „Expositie Kwaliteitszorg 1961". Want
kwaliteit is een begrip, dat een steeds grotere betekenis krijgt in deze
tijd van hoge welvaart; met die welvaart immers stygen automatisch de
kwaliteitseisen, en met die eisen groeit ook de kwaliteitszorg in het Ne
derlandse bedrijfsleven.
„Kwaliteit": het is een begrip dat niet uitsluitend van deze moderne tijd is,
want in wat men met een fraai woord „het ambachtelijk tijdperk" noemt,
kende men het ook al. Maar het grote verschil met die tijd is, dat lcwali-
teitsprodukten toen een voorrecht waren voor de enkeling. Tegenwoordig
zijn kwalitcitsprodukten er voor de massa, en wat meer is: die massa eist
waar voor baar geld en wordt steeds kritischer ten aanzien van de pro-
dukten, waaraan zij dat goede geld uitgeeft!
schema's te zien op de expositie in
Rotterdam, die gehouden wordt onder
het motto „Meer door beter". De ten
toonstelling is, in samenwerking met
het ministerie van economische za
ken, opgezet door de „Stichting Kwa
liteitsdienst voor de Industrie", een
instelling die, om het even letterlijk
uit de statuten te citeren, als doel
heeft „de bevordering van het kwali
teitsbewustzijn in de Nederlandse in
dustrie en de verhoging van de pro-
duktiekwaliteit der industriële pro-
dukten". Een doelstelling dus, die wel
heel duidelijk het welzijn van de Ne
derlandse consument op het oog
heeft!
Om die uiterste kwaliteitszorg te
Nederland, zo zeggen ingewijden op
het terrein van de kwaliteitszorg,
heeft steeds baanbrekend werk op dit
gebied gedaan. De Nederlandse in
dustrie besteedde (en besteedt nog
steeds!) heel veel zorg, kennis en er
varing aan het kwaliteitsvraagstuk,
al wordt hieraan onmiddellijk toege
voegd, dat er anderzijds soms nog bij
zonder weinig sprake is van een doel
bewust kwaliteitsbeleid.
„MEER DOOR BETER".
Wat er gedaan wordt, wat er in het
verleden reeds gedaan werd en hoe de
Nederlandse industrie het begrip
„modern kwaliteitsbeleid" in de prak
tijk tracht te brengen, is aan de hand
van diverse produkten, maquetten en
kunnen bereiken, heeft de Kwaliteits
dienst een uitgebreid programma. Ze
geeft bijvoorbeeld lezingen voor be
drijven en voor diverse gezelschap
pen; ze organiseert zogenaamde in
formatiecursussen voor verschillende
industriële takkenze heeft een oplei
ding voor „kwaliteitsanalisten", ze
verricht researebwerk in literatuur
betreffende het onderwerp kwaliteits
beheersing. Ze geeft ook een speciaal
tijdschrift uit dat „Sigma" heet en
waarin deskundigen beschouwingen
wyden aan alle facetten van de kwa
liteitszorg. Dit alles zoveel mogelijk
in samenwerking met organisaties en
instellingen van liet Nederlandse be
drijfsleven.
De tentoonstelling in Rotterdam heeft
ook nog een min of meer historisch
tintje; het beginpunt wordt namelijk
gevormd door een terugblik op het al
eerder genoemde „ambachtelijk tijd
perk" toen de kwaliteit slechts voor
enkelen was. Men ziet er een en an
der uit de tijd, toen de grondslagen
voor het hedendaagse industrieleven
werden gelegd, en men heeft dit ge
deelte van de tentoonstelling geïllu
streerd door een aantal interessante
oude documenten, daterend uit de tij
den toen het met de sociale verhou
dingen nog maar een droevige boel
was en de arbeider een onevenredig-
zware bijdrage in het geheel moest
leveren. Om van de navrante illustra
ties van het kinderarbeld-probleem
uit die tijden nog maar te zwijgen...
Via sociale bewustwording, hogere
produktiviteit, ontwikkeling van
de techniek, wetenschappelijke be
drijfsorganisatie ziet men dan op
deze tentoonstelling de ontwikke
lingsgang uitgebeeld naar de he
dendaagse industrie, die elke con
sument van een produkt verzekert
waaraan zoveel mogelijk kwali
teitszorg is besteed. Met die ont
wikkelingsgang ging parallel een
toenemend kwaliteitsbewustzijn
de afnemer ging eisen stellen, hij
werd kritisch, lastig énmach
tig! Dank zij die eisen en die kri
tische instelling ontstond dan weer
het begrip „nazorg-kwaliteit", dat
voorlichtingswerk en service aan
consumenten en detaillisten om
vat, en waarin ook de analyse van
klachten en de resultaten van die
analyses tén aanzien van ontwerp
en produkt zijn opgenomen.
Deze „Expositie „Kwaliteitszorg" Is
niet alleen een interessante samen
vatting van wat er in Nederland'op
het gebied van kwaliteitszorg zoal
wordt verricht; ze is ook een spre
kend voorbeeld van dc invloeJ, die de
consument, dank zij zijn kritiek kan
hebben op de kwaliteit van bet pro
dal dat hij koopt of straks gaat
kopen. En welke huisvrouw (want in
de praktijk is zij immers vaak „de
consument") wil niet graag kwali-
teitsprodnbten voor haar geld in deze
dure tijden?
Hit is eigenlijk bedroevend hoe ave
rechts de meesten van ons zijn
opgevoed. Ik bedoel niet zozeer
dat onze ouders hardnekkig probeer
den ronde kinderen in vierkante ga
ten te stoppen. Maar dat wij altijd
maar gedwongen werden vooruit te
zien, de toekomst in de gaten te hou
den. met fikse pas op te marcheren
naar een ver verwijderd doel, enkel
bereikbaar door de tolhekken van
examens en diploma's.
En geen enkele levenswijze volwas
sene zei ooit tegen ons: Sta eens even
stil en kijk om je heen met je onte
vreden ogen van amper zestien jaren.
Dit, wat je nu ziet. de wereld waarin
jij leeft is het gelukkigste oord dat
denkbaar is. Want morgen is het al
veranderd en dat zal doorgaan
tot er niets meer van te herkennen
is.
Zo herinnerde ik mij onlangs met
een schok, hoe ik als zestienjarige op
stille zomermiddagen, als ik het
trammetje had gemist dat wij van
de stad waar ik schoolging naar mijn
woonplaats zou terugvoeren, kalm
de tas op mijn heup placht te hijsen
om de tocht alvast halverwege te
voet te maken.
Van de halte waar ik uit de stads
tram stapte moest ik dan eerst een
rokerig viaduct passeren en een eind
door een rumoerige wat vervallen
buitenwijk wandelen, tot ik onver
wacht op een brug boven een brede
poldertocht Stond.
Voor mij uit begon de landweg met
twee rijen dichtbelommerde bomen.
Links glinsterde de vaart met een
molen in het verschiet. Rechts lag
de haven vol beurtschepen met vro
lijk beschilderde rompen en wappe
rend wasgoed. Maar verderop, links
en rechts van de brede, rustige weg,
strekten zich de zomerse weilanden
vol boterbloemen en zuring en ma
delieven.
Dï volgende tram zou eerst drie
kwartier later passeren, de
wandeling tot het volgende dorp
op de route duurde een half uur.
Alle reden om van het mooie weer
te genieten, temeer als men met zes
tien jaren een lange schooldag in een
bank gesleten heeft.
Dus wandelde ik getroost door de
late middagzon naar het villadorp,
temidden van het weldadig zwijgen
der zomerse weiden.
Aan de einde, links, rees het groene
decor van een statig bos, waarboven
het torentje van eeD historische bui
tenplaats piekte.
Als ik mijn ogen sluit, kan ik, na
zoveel jaren, het klokje in dat
torentje nog fijn en duidelijk
vijf maal horen klepelen.
Want ook de weg lag daar zo rustig
verlaten alsof er niemand enige be
hoefte aan snelverkeer had. En dat
was toen heus al uitgevonden, zij het
op bescheiden schaal.
Af en toe woei de reuk van munt
en vlier naar mij toe, en bij tijden
plompte een kikker over mijn be
stofte schoenen heen in de sloot terug.
Ik geloof niet dat ik op zulke mo
menten nu zo uitgesproken geluk
kig was. Niemand, vermoed ik,
verkeert in de zevende hemel op zijn
zestiende. Ik zal mij veeleer wel ge-
ergerd hebben aan diezelfde stoffige
schoenen met hun onelegant model,
die zware schonkige tas en de slun
gelige regenjas die je bij een hitte-
;olf nog verplicht was mee te sle
pen.
Geluk was een vaag ding in de toe
komst. een staat die allereerst te ma
ken had met volwassenheid, diplo
ma's, eigen verdienste en vooral an
dere kleren. Weilanden, bomen, rust
en zomerse geuren waren vanzelf
sprekende zaken die eeuwig bleven
bestaan, net als de vriendschap in
onze poëzie-albums.
Ik heb enige jarèn geleden diezelfde
route nog eens gelopen, van het
zwartberookte riadukt tot dezelfde
oude uitspanning in het villadorp.
De brug was er nog, de poldertocht
blikkerde en men had zelfs de molen
als een curiositeit gespaard.
Maar dadelijk over de brug begon
nen de huizen. Hoge huizen links,
met stenen buitentrappen, vol luid
ruchtige kinderen en moderne, over
laden winkels volgeplakt met uit
verkoopplakkaten. Rechts, direct aan
de haven, rezen moderne fabrieks
gebouwen van glas en beton en
vlak daarop begonnen weer de hui
zen, de huizen.
Er was geen ontkomen aan de ste
nen. nergens brak een groene plek
open als een brokje herinnering. Als
het oude fijne klokje er nog hing
achter de verre bomen was het nu
onhoorbaar door het verkeerslawaai.
En voortlopend over het eindeloze
trottoir, reikhalzend naar de oude
uitspanning onder de bomen, als die
er nog stond, begreep ik hoé geluk
kig ik destijds had behoren te zijn
als ik het maar beseft had Het is
wel een verzuim om bij onze dochters
te achterhalen.
SASKIA.
(Advertentie)
Modem, snel en mHd,
veilig en reukloos:
van Hamol uit Zwitsedond
»vbe 1.50-2.95