BARON
BLUFF
Klanken uit de ether
Marijke's avontuur bij de
tuinbonen
Sukristo
16
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 8 JULI 1961
zuchtte Marijke en met een boos gezicht
liet ze zich op het bankje in de tuin vallen. De zak met
tuinbonen die gedopt moesten worden, was nog groter
dan ze gedacht had. Ze schopte er nog een keer tegen
met haar schoentje, maar ze wist dat er niets anders op
zou zitten dan te doen wat haar gezegd was.
,yJe speelt de hele dag", had haar moeder geantwoord
toen Marijke zei, dat ze nu net spelen wou, „nu moet
je maar eens één keertje doen wat ik wil. Hier is de zak
met tuinbonen. Als je klaar bent kun je spelen zo veel
je wilt".
En daar zat Marijke, metze uit de tuin komen",
de zak en met de pan waar „ik geloof er geen woord
straks de boontjes in moes- van", zei Marijke, „je praat
ten. Mopperend greep ze 1 maar wat",
naar de eerste boon, ritste
hem open en liet de vier
tuinbonen in de pan glijden.
„Bah, naar wei'k", bromde
ze, „je krijgt er nog vieze
vingers van ook'.
Zo ging ze door bij de twee
de, de derde, de vierde-
boon en ook nog toen de bo
dem van de pan al bedekt
was: haar ogen star op de
zak en haar mond tot een
boos streepje getrokken.
„Hou je met van tuinbo
nen?", vroeg een stem toen
ze al een kwartiertje bezig
was met doppen.
„Nee", zei Marijke bits en
meteen daarop keek ze om
zich heen. Heel even had
ze gedacht dat het een
vriendje of vriendinnetje
was dat over het hekje van
de tuin keek en haar zag
zitten met de bonen. Maar
er was niemand. „Hé, zei-
Marijke en ze liet de boon,
waarmee ze bezig was, op
grond vallen.
„Nou, nou, nou", riep de
stem verontwaardigd, „nou
moet je me niet nog laten
vallen ook!"
Marijke bukte zich ver
baasd: de stem klonk nu uit
het gras vandaan. En toen
zag ze het mannetje. Het
was zelf niet veel groter
dan een flinke tuinboon en
zat op een witfluwelen bed-
je aan de binnenkant van de
peul, die ze zo juist had la-
ten vallen.
„Ja, kijk maar niet zo",
zei het stemmetje een beet-
i je beledigd, „ik ben het, de
j opzichter".
„Opzichter?", vroeg Marij
ke, „opzichter waarvan?"
„Van de tuinbonen natuur
lijk", zei het ventje, dat in
een pakje van lichtgroen,
even groen als tuinbonen
zijn, op haar hand wipte.
„Ik moet kijken of onze
tuinbonen wel met zorg
worden behandeld en of de
mensen, naar wie ze toe
gaan wel vriendelijk voor
ze zijn".
Marijke barstte in lachen
uit. „Stel je voor, vriende
lijk voor tuinbonen. Dat
meen je toch zeker niet
En wie ben je eigenlijk en
waar kom je vandaan?"
„Dat is gauw verteld", zei
het mannetje, „ik kom uit
de tuin, zoals je zult be
grijpen".
„Uit de tuin? Uit wat voor
tuin?"
„De tuin van de tuinbonen
natuurlijk. Uit welke tuin
anders!"
„De tuin van de tuinbo
nen?", herhaalde Marijke,
„wat is dat voor een tuin?"
„Ja, zeg, als je dat niet
eens weet kunnen we ook
niet pi-aten.
Waarom dacht je dat tuin
bonen tuinbonen heten? Net
als bruine bonen bruin he
ten omdat ze bruin zijn en
snijbonen snijbonen omdat
ze gesneden worden, heten
tuinbonen tüïnbonen omdat
„Wil je de tuin zien?",
vroeg het mannetje en met
zijn felle oogjes die niet
groter waren dan spelde-
knoppen keek hij haar strak
aan.
„Die tuin bestaat niet", zei
Marijke nog eens „en tuin
bonen komen van de groen
teman. Van een tuin weet
ik niets".
„Je hebt erom geyraagd",
hoorde ze het mannetje
zeggen en op hetzelfde
ogenblik hoorde ze een
zacht ruisen en leek het
haar of ze kleiner en klei
ner werd. De geluiden om
haar heen werden zachter
alsof er watten in haar
oren zaten en ook het licht
veranderde; alles werd
zachtgroen. Pas toen ze he
lemaal zat opgesloten be
greep Marijke dat ze heel
klein was geworden en dat
zij zelf was verdwenen in
een tuinboon. Ze lag op zo'n
zacht wit-fluwelig bedje en
om haar heen rook het
naar groen en naar de zo
mer. Ze merkte dat ze
zweefde steeg en daalde en
tenslotte neerviel. De tuin
boon ging open en geen se
conde hoefde Marijke er
over na te denken waar ze
was. Ze was in de tuinbo-
nentuin, dat zag je zo. Dui
zenden, nee wel miljoenen
tuinbonen groeiden om haar
heen en overal zag je de
zelfde bedrijvige groene ke
reltjes lopen als die zij in
haar tuinboon had gevon
den. „Aha!", riep er één
toen hij Marijke zag, „jij
wilt iets meer van de tuin
weten, dat zie ik aan je ge
zicht. Kom maar mee!"
Hij leidde Marijke de hele
tuin door; ze zag fcuïnbo-
nenbloesem, tuinbonenplant
jes, tuinbonen-bomen, grote
tuinbonen, kleine tuinbo
nen, alles. Zoveel, dat ze
zich zelf bijna een tuïn-
boontje voelde en terug ver
langde naar haar witfluwe
len bedje in de peul. Maar,
dat moest ze toegeven, het
was allemaal erg heerlijk
DE MERELMAN
Een luie merelman wou niets:
niet vliegen en niet lopen.
Hij deed als het maar even kon
zijn oogjes zelfs niet open.
De andere vogels vlogen uit, s
hij zat maar op z'n nest
en als er iemand iets van zei
dan zei hij: „ik zit hier best!
Maar toen kwam er een merelvrouw
en weet je wat die floot:
ik weet een schitterend nieuw huis,
't is in de regengoot.
Kom mee, jij luie merelman!
En ze hield zo lang aan
dat hij er niet van slapen kon.
Toen is hij meegegaan.
Én waar is nu de merelman?
Hij vliegt, hij fluit, geeft les
aan al zijn merelkindertjes.
Hoeveel? Drie, vier, vijf, zes!
Aan slapen komt hij haast niet toe,
hij zegt: dat geeft geen zier.
Het was maar saai hoor, zo alleen
en nu heb ik plezJer.
V\»WVVW\VUVW**\<WVVWWWWWVVWV
in die tuin en alle bonen j
waven heel vriendelijk voor
haar geweest. Toen 't man- i
netje liaar weer in de peul j
hielp zei ze hem dat ook.
„Daar ben ik blij om", l
knikte hij, „de mensen we- j
ten zo weinig van ons en ze i
zijn vaak erg onvriendelijk j
tegen ons. Jij zult dat vast
niet meer zijn".
„O, nee, beslist niet", riep j
Marijke, maar ze wist niet
of het mannetje haar nog j
hoorde, want de peul had i
zich al weer gesloten en op j
het zachte bedje zweefde j
Marijke weer door de lucht, j
„Het was. eigenlijk een heel I
heerlijk tochtje", zei ze, j
toen ze voelde dat de boon j
weer landen ging. „Nou, zie
je nou wel", zei een stem, j
„dat het helemaal zo erg i
niet was. Je bent nu al
klaar en je zit er bij te la- i
chen". I
Even dacht Marijke dat het i
weer het groene mannetje
was, maar toen zag ze haar i
moeders hand, die de volle i
pan van Marijke's knieën
nam. De grote zak lag leeg
op de grond. Even staarde i
Marijke ernaar, toen lachte
ze weer en zei: „och wel- l
nee, 't is helemaal niet vee! f
werk en als je er iets leuks i
bij bedenkt, is het zó ge- I
beurd".
„Maar wat ze gedacht had l
of misschien wel echt be- I
leefd, dat weet ze zelf niet I
dat vertelt ze aan nie-
mand. Waarom ook
Mies Bouhuys. 1
553. De heer die jullie op het plaatje
zien is diamantslijper en hij heeft al
heel wat diamanten in prachtige vor
men geslepen. Jullie zien hier een
groot aantal uitgestald, allemaal ver
schillend. Of nee, toch niet; twee er
van zijn precies gelijk. Welke twee
zijn dat
Oplossing: De ronde diamant op de
onderste horizontale rij en de ronde
op de rechtse verticale rij zijn gelijk.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIU II
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!1
jpiinilll[i]!lllllllllll!llllllllllllill|lll||[|!!l||||||||||!]!!!||||||!]]|||||||[|
