badhanddoek
Radion
ubica
ufoicfl
ASPIRIN
We hebben bereikt
wat we wilden"
Als U werkelijk van
Uw pijn af wilt, helpt
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
waar BAYER achter staat
SPORT EN WEDSTRIJDEN
MATRASSEN
MATRASSEN
DE VERDWENEN MINIATUUR l
.WOENSDAG 10 MEI 1961
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
IV
99
J. P. DE GIT IN AUSTRALIË:
Geëmigreerde
Zeeuw heeft
geen spijt
,,We hebben er geen spijt van,
dat we geëmigreerd zijn. Het is
wel eens moeilijk geweest, maar
nu zijn we meer dan tevreden.
In Holland konden we geen
stukje grond krijgen, maar hier
werd ons 800 hectare toege
wezen, zodat we het land met
een vliegtuig moesten laten be
zaaien".
Dit is het relaas van een man,
die in Nederland jaren lang ge
tracht heeft een stukje grond
te bemachtigen, doch hierin niet
slaagde. Nu, in Australië, heeft
hij 400 hectare grond, 100
koeien en 60 stuks jong vee.
De heer J. P. de Git woonde vroeger
in de Westerscheldestraat te Middel
burg. Door de watersnoodramp raak
te hij zijn werk kwijt. „We hadden
alle hoop gevestigd op de nieuwe
Noordoostpolder, vertelt de heer
De Git. „Acht jaar ben ik bezig ge
weest om een stuk grond te krijgen,
maar telkens werd ik, om mij onbe
kende redenen, afgewezen. Toen be
sloten wij te emigreren. Nu hebben
we onze plannen verwezenlijkt. En
nog beter, dan in Nederland moge
lijk zou zijn geweest".
De taal
Toen zij in Australië kwamen, kre
gen zij een aanbod om te komen wer
ken op een eiland, 10 kilometer uit
de kust. Er was daar een schapen
fokkerij mét 7000: schapen en het ge
hele eiland was eigendom van de
schapenfokker. In het begin was het
niet gemakkelijk, maar allengs vlot
te het werk beter. Alleen met de' taal
hadden zij nogal wat moeite en dat
speelde hen soms parten. Zoals die
keer toen zij opdracht kregen om
enkele hekken te sluiten. Toen deden
zij die bewuste hekken juist open, zo
dat alle schapen wegliepen. Er werd
goed geld verdiénd, maar mevrouw
De Git vond het op de duur toch te
eenzaam op het eiland. En daarom
zochten zij een andere baan.
Hierna had de heer De Git verschil
lende baantjes, maar tenslotte trok
ken zij naar een andere streek, waar
de heer De Gitten zijn drie zoons bij
een boer gingeiy werken. Zij spaarden
flink en na enige tijd waren zij in
staat om een huis te kopen in het
plaatsje Biloela, in de staat Queens
land. Ook daar werkten zij hard. „We
gingen in de weekeinden zelfs ka
toen plukken en pinda's oogsten. Dat
hebben we twee jaar volgehouden,
tóen kregen wé de kans van ons le
ven", aldus de heer De Git.
„Kroonland"
Die kans bestond uit een boerderij'
met 80 hectare bouwgrond, die zij
konden huren. Er moest echter nog
veel land worden ontgonnen en daar
voor moesten een tractor en een ploeg
worden aangeschaft. Twee zoons van
de heer De Git werkten nog bij een
andere boer en van hun verdiensten
konden deze werktuigen worden ge
kocht. Twee jaar later gaf de Austra
lische regering zogenaamd „kroon
land" uit. De heer De Git kreeg hier
van 800 hectare toegewezen. Toen
werd het hard aanpakken, want ook
deze grond, die grotendeels bestond
uit oerwoud, moest worden ontgon
nen. Maar na vijf maanden waren
400 hectaren bedrijfsklaar.
Er was over een lengte van tien-
kilometer afrastering aange
bracht voor het vee. Voor de wa
tervoorziening moest een dam
worden aangelegd en er moesten
zes stallen en een melkstal worden
gebouwd. Voor het- zaaien van
gras werd een vliegtuig- gebruikt.
Toen het gras hoog genoeg stond,
konden ze het vee van de gehuur
de boerderij halen; er moest zelfs
nog vee worden bijgekocht.
Nu bezit de familie De Git 100 koeien,
die met behulp van zes machines
worden gemolken, 60 stuks jong vee
en 18 fokzeugen. De heer De Git
concludeert: „Wij vinden Australië
OP VERZOEK VAN DUIZENDEN NU OPNIEUW DE
F 1.25 20 MERKJES
OF NAAR KEUZE
1 KUSSENSLOOP OF
2 FLEURIGE THEEDOEKEN
een goed land vol mogelijkheden, als
je weet aan te pakken. Er blijven
nog te veel emigranten rond de gro
te steden hangen, maar op het plat
teland is het veel beter".
Niet meer terug
Het bedrijf ligt een eindje buiten
Biloela, maar dat is geen bezwaar
mper, want het gezin heeft nu een
auto. Nu, na zes jaar in liet nicu\ve
land is er niemand in het gezin De
Git, die nog naar Nedèrland terug
zou willen. Zij hebben met vele moei
lijkheden to kampen gehad. „Maar
dat is het ergste niet", zegt de heer
De Git, „want we zagen, dat we voor
uit konden komen. We hebben bereikt
wat we wilden".
Advertentie
mét 3 - voudige werking
stilt snel doet de
de pijn koorts dalen
activeert
het organisme
LEZERS SCHRIJVEN
Bromfietsverbod op
Vlissingse boulevards (XII)
In nummer 3, 13e jaargang van „Alle
Hens", officieel orgaan der Kon. Ma
rine, kan men lozen: „Een dolle
avond te maken probeert een deel
van de opgeschoten Nieuwediepse
jeugd telken male. Met als resultaat,
dat een reeks relletjes in de binnen
stad b. en w. hebben doen besluiten
de Keizer-. Spoor- en Koningsstraat
(men vergelijke onze Kleine Markt
en de drukke, smalle winkelstraat
Walstraat) des avonds van zeven tot
elf uur te sluiten voor fietsers, brom
mers en motorrijders. De binnen
stad is door deze ingrijpende maat
regel geen toneel meer van razende
racers op gemotoriseerde voertuigen,
met ook als gevolg, dat in de huizen
de televisie ontvapgst in de naaste
omgeving wat dragelijker is gewor
den cn de kleine meisjes en jongens
van de ter plaatse huizende midden
stand aan hun nachtrust komen".
Dit is een der zeer vele voorbeelden
waar radicaal een einde wordt ge
maakt aan een al te luidruchtige,
zeer opdringerige (gelukkig nog zeer
kleine) minderheid, die meent de gro
te rest te kunnen tiraniseren en een
stad minder vriendelijk, minder aan
trekkelijk en minder bewoonbaar
maakt.
De Vereniging Van Vreemdelingen
verkeer adresseerde reeds een paar
jaar geleden tegen het volmaakt on
nuttige cn vreselijke bromfietslawaai
Het Amsterdams elftal
tegen Tottenham Hotspur
Op woensdagavond 17 mei speelt
het Amsterdamse elftal in he,t Olym
pisch Stadion in Amsterdam een
wedstrijd tegen dc Engelse kampï-
f Advertentie I
Drommen van lijders
aan Brandend Maagzuur
zijn lijders-af
van de ene minuut op de andere.
Dat doen dan zo'n paar Rcnnies. Bij
dc eerste aanwijzing van overtollig
maagzuur - en dat stijgt dan sner
pend op. soms tot hoog in de keek -
een of twee Rennies laten smelten op
de tong. En dat is dan alles! Weg
zuurbrand - weg pijn - weg zorgen
van een verstoord maal of angst voor
'n nieuwe aanval, 'n Wonder wat
Rennies voor U doen. Niet zonder
reden houden talloze zuurbrandlijders
altijd een paar Rennies bij de hand.
waar" ze ook zijn. En zo smoren ze
iedere brand in de kiem nog vóór hij
goed kans krijgt uit te barsten.
zoen, waarin toerist en ingezetene on
gestoord willen genieten.
Men vergelijke ook het verbod van
motorisch verkèer op vele gedeelten
van de Belgische boulevards.
grote attractie
gedurende
het sei- Vlissingen
VI.
HOOG
EN LAAG
WATER
-f nap
-r nap
nap
nap
.11 mei
uur meter
uur mater
uur meter
uur meter
Vlissingen
11.38 1.85
23.59 1.83.
5.38
1.96
17.57
1.70
Terneuzen
12.05 2.01
6.07
2.13
18.27
1.87
Hansweert
12.40—2J5
6.37
2.26
18.58
2.00
Zierikzee
0.06 1.17
13.01 -1.45
6.14
1.73
18.46
1.37 -
Wemeldinge
0.35 1.39
13.16 1.73
6.23
1.90
19.0.1
1.57
12 mei
Vlissingen
12.32 2.01
6.33
2.13
IS.47
1.85
Terneuzen
0.28 1.99
12.59 2.16
7.03
2.30
19.18
2.02
Hansweert
0.56 2,12
13.36 2.29
7.35
2.43
19.51
2.15
Zierikzee
1.16 .1.27
14.02 1.52
7.12
1.82
19.38
1.47
1.68
Wemeldinge
1.43 1.55
14.16 1.82
7.23
2.03
19.53
oen cn bekerwinnaar Tottenham
Hotspur. Dc Amsterdamse ploeg is
voor deze wedstrijd als volgt samen
gesteld:
Doel: Hoogcrman (Ajax); achter:
Óuderland (Ajax) en Boskamp
(DWS-A): midden: Corbrand
(DWS-A), Pronk (Ajax) en Muller
(Ajax); voor: Swart (Ajax) Henk
Groot (Ajax), Bleijenberg (BI. Wit),
Vonhoff (DWS-A) en Clement (BI.
Wit).
Reserves: Van Dreeht (Ajax). Flin-
kevleugel (DWS-A). Van Wijk (De
Volewijckers) en Kick (Volewij-
ckers).
Vijf protesten bij wedstrijd
Helmondia-Enschedese Boys
De protestcommissie van de K.X.Y.
B. krijgt het moeilijk als straks de
protesten met betrekking tot de zon
dag voor de eerste divisie gespeelde
wedstrijd Helmondia '55Enschede-
se Boys wordt behandeld. Maar liefst
vijf protesten leverde deze ontmoe
ting. die in een gelijk spel (22)
eindigde op.
Helmondia '35 protesteerde tegen
twee beslissingen van arbiter F. Bus
uit Leeuwarden. In de eerste plaats
hadden dc Helmondei's bezwaar te
gen het eerste doelpunt van de Boys.
aangezien kort te voren hands zou
zijn gemaakt. Voorts voelde Helmon
dia zich tekort gedaan, omdat de
scheidsrechter geen strafschop toe
kende toen een speler van Enschede-
se Boys de bal met de hand raakte.
De penalty werd na de ontmoeting
alsnog genomen en gemist.
Enschedesc Boys had dok al be
zwaar tegen de besuitcn van de heer
Bus. De Boys protesteerden tegen
het niet toekennen van een derde
doelpunt dat de man uit Leeuwar
den -op advies van de grensrechter
annuleerde. Voorts werd protest
aangetekend tegen éen strafschop
die Helmondia "kreeg toegewezen
wegens hands van een van de En-
schedese verdedigers. Vervolgens
tenslotte waren de gasten van me
ning dat dc arbiter hen een straf
schop heeft onthouden, toen Abe
Lenstra door drie Helmondia-spelers
werd gemangeld. Na afloop werd
de strafschop alsnog benut.
1785. „Mijn naam is Lean-
der", sprak de man, die
kennelijk als de leider van
dit vrolijke volk beschouwd
moest worden. „Zijt gij
tijd-reizigers of kwam U
door de ruimte naar hier?"
Piloot Storm trachtte voor
al geen dom gezicht te
trekken en deed alsof hij
er alles van wist. „Allebei
'n beetje, geloof ik", ant
woordde hij aarzelend. „Wij
kwamen met ons schip, de
Terra I door de ruimte,
maar er ging iets verkeerd,
waardoor de reis ontzaglijk
lang geduurd moet hebben.
Het was onze eerste grote ruimtevaart".
Leander knikte. „Heel sympathiek om uw
eerste ruimteschip naar onze planeet te noe-
men". Arend glimlachte beleefd en schudde
het hoofd. „Neen, niet naar uw, doch naar
Advertentie
ANTI HERNIA
•onze eigen wereld. Wij komen- namelijk van
de planeet Aarde, bijgenaamd Terra, of Sol
III". Nu was het de beurt aan Leander om
verbaasd te kijken. „Maar dat is al héél zon
derling!" meende hij, de armen uitbreidend,
„want dit is óók de derde planeet van ons
zonnestelsel en wij noemen onze wereld óók
Aarde, of Terra!
L ATI UT SCHUIMRUBBER
TOONZALEN TE AMSTERDAM. ROTTERDAM, UTRECHT, BREDA
ƒ1 FEUILLETON
is
Ze hadden drie naast elkaar gele
gen kamers genomen en ontmoetten
elkaaar in de hal van het hotel, na
dat ze zich van het spreekwoordelijk
geworden stof hadden gereinigd.
„Daar zijn we dus!" constateerde Ru-
di Struve. „Ik heb er voor gewaar
schuwd uit te stappen. U hebt het
toch gedaan. Wat doen we nu?"
„Uitgaan", stelde Irene Trübner voor.
,.De fout ligt bij mij", zei slager
Külz. ,,Ik heb me kinderachtig aan
gesteld, dat geef ik toe. Maar er zijn
nu eenmal situaties waarin ik alles
rood ziej Ik bep werkelijk, zonder me
zelf in de hoogte te willen steken, zo
zacht als een lam. Maar wat te veel
is, is te veel!" „Maakt u uzelf nu
alsjeblieft geen verwijten, Papa Külz.
Mijnheer Struve ziet spokenOnze ro
versbende is vast zeker dolblij, dat
zij de miniatuur van u heeft gestolen.
En nu wachten ze er slechts op, in
Berlijn te kunnen onderduiken".
Als u er zo over denkt!" verklaar-
door Erich Kastner
de Rudi Struve beleefd.
Irene Trübner keek opgewekt uit hel
hotelvenster. „Ik ben hier en blijf hier.
Morgen gaan we met de eerste trein
naar Berlijn. Dat is vroeg genoeg". Ze
wendde zich tot de jonge man. „Of
wordt u in Berlijn verwacht?"
„Op z'n hoogst door mijn hospita",
zei hij. „Ze is vast en zeker ongerust,
vanwege de huur. Overigens ben ik
een volledig alleenstaande wees. Zon
der vrouw en kind".
De jongedame haastte zich van onder
werp te veranderen. -
„Beste mijnheer Külz ik heb oen ver.
zoek aan
„Al toegestaan!", zie hij.
„Bel uw vrouw op!" verzocht het
meisje. „Sedert zondag verkeert uw
familie in ongerustheid. Niemand weet
waar u bent. Dc kaart hebt u in Ko
penhagen laten liggen. Ik kan dat niet
langer meer aanzien!"
Külz trok een gezicht.
„Wanneer y niet telefoneert, doe ik
het", zei ze en wilde opstaan. „Alsje
blieft niet!" Külz hief afwerend de ar
men op. „Wanneer de jongedame mijn
vrouw per telefoon meedeelt, dat ik in
Denemarken geweest ben en in de
Oostzeebadplaats Warnemünde mijn
reis heb onderbroken, ga ik helemaal
niet meer naar Berlijn".
,.Bent u bang voor üw vróuw vroeg
de jonge man.
„Neen, maar voor de bijkomende
verschijnselen! U kent mijn Emilie
niet. Anders zou u niet zulke overbodi
ge vragen doen!.Emilie kan zeer luid-
Hij verhief zich steunend. „Goed dan.
Wat een mens nodig heeft, dat moet
hij hebben ook". Na deze principiële
opmerking begaf hij zich naar het ho
telbureau en vroeg een gesprek met
Berlijn aan. Dc beide jongelieden wa
ren alleen.
„Waar woont u eigenlijk?"
„In Hotel Beringer".
„Niet mogelijk", zei hij. „Overigens
bedoelde ik, waar u in Berlijn woon
de".
„Oh op de Kaiserdannn".
„Is zo iets mogelijk!" verklaarde hij.
„Javyel".
„Ik woon namelijk in de Holtzen-
dorfstrasse. Dan is het maar een klein
eindje naar elkaar toe".
moed in een telefooncel en
knorrig op de aansluiting met Berlijn.
Met regelmatige tussenpozen riep
hij: „Hallo, hallo!" Het liefst had hij
maar opgehangen. De herrie, die hem
te wachten stond, kon hij best tol
morgen bewaren. Hij was al half be
sloten de hoorn weer op de haak te
leggen. Toen kwam er een gekraak
en in Berlijn riep iemand: „Hallo?
Hier slager Külz, Yorckstrgsse!"
„Een jij net, Emilie?" vroeg hij.
Hij kreeg geen antwoord.
„Hier is Oskar", zei hij. „Ik wilde
jullie alleen maar zeggen, dat ik mor
gen thuis kom opdat jullie je niet on
nodig ongerust maken!"
Weer geen antwoord.
„Ik was een paar dagen in Denemar
ken, En nu beri ik in Warnemünde.
Maar dat vertel ik later wel allemaal".
Nog altijd geen antwoord.
„Dat is de stilte voor de storm",
dacht hij een zocht naar nieuwe ge
sprekstof. „Hoe gaat de zaak? En hoe
is het met Fritjes kinkhoest?" Wat
kon hij nog vragen? Hij wist niets
meer te bedenken.
„Hallo. Emilie! Heb je je tong ver
loren?"
„Oskar!" zei daarginds zijn vrouw
met sidderende stem. „Oskar! Hoe
kon je ons dat aandoen!"
Hij kon z'n oren niet geloven. Ze
huilde! Hij was op al het andere voor
bereid geweest. Ware het mogelijk ge
weest potten en pannen per telefoon
te expediëren, dan had hij eerder ver
wacht dat hem een servies naar het
hoofd zou zijn gevlogen! In plaats
daarvan huilde zijn Emilie? „Kom,
kom", zei hij, en: „nou, nou ouwe-
tje, kom nou ouwetje!"
Ze snikte hardnekkig door.
„Hou nu maar op met dat gejam
mer!" bromde hij. Hij was zelf hele
maal ontdaan. Zo een verrassing. Hij
had helemaal niet geweten dat zijn
vrouw kon huilen! Hoewel ze reeds
vijfendertig jaar getrouwd waren.
Mevrouw Külz snikte, alsof ze alle
verzuimde gelegenheid wilde inha
len.
„Vergeet het nu maar", troostte hij.
„Morgen ben ik toch weer thuis! En
wat moeten de klanten wel denken,
wanneer je zo behuild achter de toon
bank staat. Leg een doekje met koud
water op je ogen".
Ze snoot haar neus en maakte aan
stalten te gaan spreken. Maar daarna
bedacht ze zich en huilde verder.
„Nu het ga je goed, Emilie. Dus tot
morgen. Groet de kinderen".
Vlug hing hij de hoorn op.
Buiten, voor de telefooncel bleef hij
staan en wreef nadenkend zijn kin.
„Dat had ik al twintig jaar geleden
moeten doen!" dacht hij. „Nu is het
te laat! Nu helpt huilen niet meer".
Daarna ging hij langzaam in dc hal
terug naar de tafel waar de beide jon-
mensen zaten,
p dezelfde tijd liet een witgebaar-
de heer zich voor Café Flint in Ros
tock vuur geven door een man die
daar stond en zei: „Storm moet ogen
blikkelijk twee man in een auto naar
Warnemünde sturen. 5 anderen moe
ten hier aan het station alle treinen
controleren die van Warnemünde ko
men".
„Goed chef" antwoordde dc man.
„Wie de drie ontdekt, belt onmiddel
lijk professor Hom in Hotel Blücher
op. Ga naar boven en laat je aflossen.
Jij gaat mee naar Warnemünde".
„Wat is er aan de hand?"
„Hou je gezicht!" gaf professor Horn
ten antwoord, nam beleefd voor de
ander zijn hoed af en stak dc straat
over.
ZAALPOST IN DANCING
Hoewel het reeds tegen de avond
liep, stond Irene Trübner er op. dat
het door haar voorgestelde uitstapje
zou doorgaan.
Ze heten zich met de veerpont over
de Warnow zetten cn reden daarna
met dc tram, waarvan de rails vlak
langs dc zeekant door moeras en heide
lopen, tot Markgrafenheide, het eind
station. Van hieruit wandelden zij over
eenzame wegen door het bos. Het was
stil. als in een kerk waar geen dienst
is. Maar over de boomtoppen ruiste de
wind. die van de zee kwam.
Het is merkwaardig in het bos
denkt men meer dan ergens anders
aan zijn kinderjaren. Toentertijd
schénen de bomen veel. veel hoger
dan ze waren. En het struikgewas
der bosjes veel ondoordringbaarder
en angstwekkender dan thans. Toen
tertijd geloofde men nog dat Rood
kapje vlak in de buurt de boze wolf
moest zijn tegengekomen. En wan
neer men een houthakker en zijn
vrouw ontmoette, droomde men
's nachts, dat men de ouders van
Hans en Grietje had ontmoet. Die
ouders, die hun beide kinderen in het
bos te vondeling legden, omdat hun
inkomen achteruitging.
(Wordt vervolgd)
