Nederland, door jonge Amerikaanse bril
Groot schooltennistornooi
M"
Z.S.O. is ook belangrijk
D
Daar is het
april-meisje
TWEE DINGEN AFDANKEN: petticoat
en B.B.-kapsel
Notities
van een
zeereis
IN VLISSINGEN: 850 AMERIKA
NEN VOOR HET EERST IN EURO
PA... schreef op 20 juni van hef
vorig jaar de P.Z.C. mef grote
letters op de voorpagina. Onge
wone geluiden „schalden op za
terdagmorgen rond acht uur
over de kade van de Vlissingse
buitenhaven. Ondanks het vroe
ge ochtenduur produceerden
vijf in rode blazers gestoken
jonge mannen daar met groot
enthousiasme opwekkende en
meeslepende dixielandmuziek",
aldus hef verslag van een onzer
redacteuren. Aan de kade lag
het trotse zeeschip „Seven seas"
waarvan de jongens in rode
blazers als eersten naar bene
den waren geklommen. Ze stél
den zich op en bliezen een vro
lijk welkom voor hun jonge
landgenoten die in Vlissingen
aan land gingen. Een half jaar
later pakken al die 850 scholie
ren hun biezen en maken zich
klaar voor de terugkeer. Dan
hebben ze er een half jaar Euro
pa opzitten, in Nederland,
Duitsland, Frankrijk... ze hebben
allen hun ervaringen.
Lenie de Nijs, een 23-jarige Vlis
singse scheepte zich in januari in
op het stoainschïp „Rijndam"
van de Ilolland-Amerika Lijn, op
weg naar haar nieuwe werkkring
een ziekenhuis in de Verenigde
Staten. Lenie de Nijs kwam aan
boord met dezelfde groep scho
lieren op de terugweg en liet de
kans niet voorbijgaan om de ex-
gasten van Nedeland naar hun
ervaringen te vragen.
Hier volgen haar bevindingen:
„Als we dit lezen zijn de mensen
over wie ik iets wil vertellen al
lang uitgezwermd over het grote
Amerika. Ze zijn weer thuis, weer
aan het werk of op school. Ze dro
men misschien nog even van de
reis over de Atlantische Oceaan,
met storm, wind, mist en zon. Ie
dereen is z'n zeeziekte vergeten
en herinnert zich vooral nog de ge
zellige uurtjes aan boord. Op de
„Rijndam" raakte ik verzeild tus
sen de groep scholieren die in juni
in Vlissingen aan land ging. Onder
hen vond ik vier meisjes die hun
half jaar in Nederland er op had
den zitten. Ik heb veel met hen ge
sproken en vond hun bevindingen
zo aardig dat ik ze heb aangete
kend.
Tussen Rotterdam en de States
hoorde ik de volgende verhalen:
LEERLING-LERAAR
Toen de zeventienjarige Mary
Mayliew uit de staat Minne
sota voor het eerst voet op
Nederlandse bodem zette, keek
ze er gek van op dat de zon
scheen. TJit verhalen kende ze het
slechte Nederlandse klimaat en
de eeuwige regen. Die regen
heeft ze vorig jaar nog goed le
ren kennen. In de zon vond ze
de oranje daken in Nederland zo
mooi.
Mary ging van Vlissingen naar
Voorburg, waar haar pleegouders
woonden. Onderweg zag ze Rot
terdam en dat ze een zo moderne
stad met zo'n modern winkelcen
trum zou vinden had ze beslist
niet verwacht. In Voorburg deed
ze allerlei ongewone dingen, zo
als per fiets naar de markt gaan.
Fietsen had ze sinds haar prille
jeugd niet meer gedaan en rom
melen op een markt is er in Ame
rika niet bij. Zoiets doet men daar
nu eenmaal niet.
De eerste schooldag was „een
verschrikking". Ze kwam in de
vierde klas van de h.b.s. en dat
was wel iets heel anders dan ze
thuis gewend was. Thuis had ze
maar zes vakken en hier was al
les veel uitgebreider. Later ging
alles wat gemakkelijker en ze
heeft in Nederland toch nog heel
wat opgestoken.
Het was haar overigens wel op
gevallen dat de verhouding leer
ling-leraar over het algemeen
niet vriendschappelijk is. De af
stand is te groot. Thuis was ze
ook gewend om in schoolverband
meer aan sport te doen, maar
zwemmen in open zee maakte
voor haar heel wat goed.
Mary is in Europa kamperend
met vakantie geweest; Brussel
met zijn onvergelijkbaar mooie
Markt maakte op haar een diepe
indruk. Ook bewaart Mary een
goede herinnering aan de lange
Nederlandse winteravonden: sa
men thuis zitten ea gezellig thee
drinken. En dan het vuurwerk op
oudejaarsavond! Dat vond ze een
prachtig sluitstuk van een ver
blijf in een land waar ze dolgraag
nog eens wil terugkomen.
e Z.S.O., een nieuwe organi
satie, in 1960 opgericht, be
gint op het ogenblik vaste
vorm aan te nemen. Z.S.O. bete
kent letterlijk: „Zeeuwse School
kranten Organisatie" en vormt
een onderafdeling van de Neder
landse Schoolpers L'nie (N.S.U.)
die in Den Haag zetelt.
De Z.S.O. werd door enkele
schoolbladen opgericht, te weten
„Nihil Scribens", „Close Up",
„Perspectief" en „Contact". Door
een betere samenwerking en door
onderling contact zijn er „T. L.
Vizie", „Klapper", „Explorer",
„De Spil" en „Schïvi" bijgekomen.
Je ziet dat dit geen slecht resul
taat is van het werk van enkele
maanden.
En dan het doel van de organisa
tie: door betere coördinatie en
stevige briefwisseling kan het
peil van de schoolkranten stukken
omhoog worden gebracht. Indeeën
kunnen worden uitgewisseld en
een overzicht van de verschillen
de manieren waarop onze kranten
worden gemaakt kan tot een be
ter inzicht leiden. En vergeet
niet: op deze manier kunnen de
verschillen tussen de delen van
onze provincie vervagen en mis
schien wel wegvallen. Want een
hechte vriendschapsband is ook
belangrijk. Daar moeten we naar
streven. Dat er voor de Z.S.O. be
langstelling bestaat bleek wel uit
de grote opkomst op de vergade
ring van 17 december 1960.
Wat zijn dan de voordelen
vraag je. Let op: er kunnen waar
schijnlijk schoolkrantredacteuren
naar de sluiting van het Veerse
Gat, dank zij overleg tussen Z.S.
O. en rijkswaterstaat. De redac
teuren kunnen echte perskaarten
krijgen van de N.S.U. Neem nu
Gerrit Jan van Wiggen uit Mid
delburg die dank zij de N.S.U. in
januari een week naar Duitsland
kon en er artikelen over schreef.
En zo zijn er nog een heleboel
dingen.
Dit stuk schrijf ik in de eerste
plaats voor de schoolkranten die
nog niet bij de N.S.U. zijn aange
sloten en in de tweede plaats
voor alle Zeeuwse jongemensen
om te laten zien dat de jeugd nog
wel eens wat organiseert. School
kranten die nog geen lid zijn:
schrijf naar Tim van Kooten, se
cretaris Z.S.O., Kenau Hasselaar-
straat 55, Vlissingen (tel. 0 1184-
2037). Er moet meer actie ko
men
Tim van Kooten.
MET KLOMPEN
Susie Strong (17) uit Connec
ticut trok van Vlissingen
naar Groningen door een
land dat voor haar alleen bestond
uit rode daken. Toen zo laat in
het noorden arriveerde was de
zonneschijn verkeerd in regen.
De volgende morgen was haar
verbazing haast niet te beschrij
ven: ze zag toen pas goed hoe
haar „pleegouders" er uit zagen
en vader en zoon liepen op
KLOMPEN door de tuin.
Susie had altijd gedacht dat die
dingen alleen maar in sprookjes
voorkwamen. Susie heeft later het
nut van de houten schoenen inge
zien en met vier paar klompen in
haar koffer keerde ze naar huis
terug
Susie ging naar de h.b.s. en was
weer stomverbaasd: er zaten tus
sen al die jongens maar vier
meisjes in de klas. Waar ze ook
aan moest wennen was het Ne
derlandse onderwijssysteem.
Thuis werkte ze in de klas veel
met dictaten en wat ze wilde we
ten zocht ze op in de schoolbibli
otheek. Maar hier kreeg ze de
boeken voorgeschreven. Toch
vond ze de studie bij nader in
zien goed.
Susie heeft zich ook afgevraagd
of men op de Nederlandse scho
len alleen maar kan volleyballen.
Nooit was het iets anders. Het
schouwburgbezoek vond ze gewel
dig. want daar kwam ze in haar
kleine Amerikaanse plaatsje
nooit aan toe.
De zomervakantie was voor Su
sie wel een hoogtepunt, want
haar „pleegfamilie" had een klein
huisje aan het meer en kampe
rend en zwemmend heeft ze de
regen kunnen vergeten.
De feestdagen in december bete
kenden voor haar: etenHet
vuurwerk met oud en nieuw en
de kerstboomverbranding vond ze
enig. De „pleegfamilie" die aan
vankelijk wat stug leek vond ze
allervriendelijkst en het spijt haar
geweldig dat ze alweer terug
moest naar huis.
GROEN STREEPJE
rarcïa Ramsey, leeftijd 16 uit
New Yersey heeft ook he
lemaal geen spijt van haar
Nederlands halfjaar. De eerste
maanden had ze het wel erg
moeilijk maar later zou ze haar
thuis hebben vergeten als er niet
regelmatig post was gekomen.
Toen Marcïa met de „Seven
Seas" de Schelde opvoer zag ze
in de verte een groene streep.
„En dat is nu een dijk", werd
haar verteld. Ze kon het nauwe
lijks geloven. Moest een dijk niet
veel hoger en groter zijn Ze
maakte er toch maar een dia van.
Een dia die overigens mislukte,
want er stond alleen maar een
groen streepje on.
Ook Marcia had het maar druk
met de oranje daken. Toen ze in
Assen arriveerde viel ze met
haar neus in de T.T.-races, ter
gelegenheid waarvan de stad was
versierd. Daar heeft ze enorm
van genoten. De school viel ook
wel mee. Ze vond het. vreemd dat
er zo weinig meisjes in de m.m.
s.-klas zaten. En dat de leraren
en leraressen op eên podium tro
nen ligt misschien aan het feit
dat de Nederlandse jongens en
meisjes zo goed zijn in het spie
ken.
De talenstudie vond ze fantas
tisch, maar het ging haar alle
maal wel een beetje te langzaam.
Thuis kon ze, als ze wilde een
hele week maar één vak doen.
Hier was ze gebonden aan enkele
uren per week. Het volleybal
toernooi dat zë meemaakte en
het kamperen in de zomer vond
ze geweldig. Toen ze voor het
eerst een kampeerterrein bij
haar thuis vrijwel onbekend
zag, dacht ze met een groot zi
geunerkamp te maken te hebben.
Het huiselijk leven lag haar erg
goed. Wel vond ze het zeer be
zwaarlijk dat, vanwege de zater
dagse schoolmorgen, zoveel huis
werk op zondag moest worden
gemaakt.
FEITEN, FEITEN
Koeien, schoon groen gras en
molens. Dat zijn de eerste
herinneringen die Nanette
Barrows (17) uit Californië, in
Nederland heeft opgedaan. Van
Vlissingen reisde ze naar Drie
bergen en daar vond ze het ei
genlijk wel vreemd dat het land
niet helemaal vla": was. Haar
pleegouders vond ze reuze aardig,
en de school minder streng dan
ze had verwacht. Ze kwam in een
modern schoolgebouw en haar
cursusjaar begon met vijf feest-
avondjes. Het viel dus allemaal
nogal 'mee.
Nanette zei het jammer te vin
den dat je in Nederland, door te
zakken voor een toelatingsexa
men, gedoemd bent een andere
school te zoeken. En wat het'■le
ren betreft: „Te weinig denk
werk, allemaal feiten, feiten en
nog eens feiten...." Voorts bij
voortduring volleyballen maar
en weer de Amerikaanse klacht
buiten de schooltijden om
wordt er nagenoeg niets georga
niseerd. Wat Nanette wel een
voordeel vond waren de vele be
zoeken aan tentoonstellingen en
concerten. Veel meer dan in haar
eigen land. Nanette woont zelf
aan zee in Californië, düs de
Scheveningse zee was geen ver
rassing. Het huiselijk leven ook
niet, want dat was allemaal net
zo als thuis. Maar het Sint-Nico-
laasfeest sloeg alles. De surpri
ses en de gedichten vond ze ge
weldig. Nanette gaat met spijt
weer terug, want ze heeft zich
in Nederland heel goed thuisge-
voeld.
Dit zijn de ervaringen van slechts
vier van de jonge Amerikanen die
een half jaar in Europa doorbrach
ten. Anderen hadden soortgelijke
ervaringen uit andere landen en
met dankbare herinneringen keer
den ze terug. Ze denken nog vaak
aan het land dat ze leerden kennen
en vergelijken hun omgeving met
die avn hun gastheren aan de an
dere kant van de oceaan. Zo'n kijk
je aan de andere kant van deze
'grote plas heeft toch wel vele
voordelen.
Lenie de Nijs, een 23-jarige ver
pleegster uit Vlissingen, die mo
menteel werkzaam is in een joods
ziekenhuis te Chicago, scheepte
zich in januari in op de „Rijn
dam". Aan boord ontmoette ze
een groep jongelieden uit Ame
rika, dio een half jaar in Europa
hadden doorgebracht. Ze hoorde
de vele ervaringen van de scholie
ren aan en was zo vriendelijk ons
deze notities toe te sturen.
En dit dan het OSCAR-april-
meisje. Een vrolijk tïenertje
dat zich anoniem schuilhoudt
op de twee binnenpagina's (com
pleet met kalender) van OSCAR.
OSCAR. (80 pagina's voor jonge
mensen die al dan niet gekleurd
maandelijks van de persen zullen
rollen) is uit.
Een nieuw maandbaid dus, alweer
een nieuw maandblad dus en weer
helemaal voor de jeugd. We mogen
dus niet mopperen als er zoveel
bedrukt papier voor ons alleen in
de handel wordt gebracht.
Bij een blik op OSCAR denken we
onmiddellijk aan TABOE, 't voor
malige TWEN; de opzet is in grote
lijnen dezelfde. Lay-out, fotowerk
en opzet getuigen ook hier van de
zogezegde „frisse aanpak" OSCAR
(uitgegeven door uitgeverij-druk
kerij v/h C. de Boer, Hilversum
hoopt een weekblad te kunnen
worden en kost 95 cent per num
mer.
OSCAR is echt wel geschreven
voor het gemiddelde tienerpubliek.
Het mist de „shocking touch" van
TABOE en biedt veel mode, een
lang dweilverhaal over Frank Si
natra, een ander verhaal over een
zekere Mulisch (alsof er nooit over
dit genie werd geschreven) een
paar aardige korte verhalen waar
onder het bekende Eskimo op het
dak, van Carl Jan Schneider en
nog veel meer.
Zij nog vermeld dat figuren als
Michel van der Plas, Joan van der
Keuken, Rico Bulthuis, Frits Mül-
ler en Henk Oolbekking zich onder
de medewerkers hebben geschaard
en een vrij duidelijke indruk van
OSCAR mag aanwezig zijn. Als
belangrijk verschil met TABOE
mag worden genoemd dat OSCAR
met kleurpagina's werkt en TA
BOE geen aprilmeisje heeft.
In Vlissingen wordt van 10 tot
en met 15 juli op het in april
te openen tennispark van de
L.T.C. „D.O.S.", het Nationaal
School Tennis Tornooi gehou
den. Het bijzondere van dit tor
nooi is:
1. Enig in zijn soort, zeker in
Nederland, daar men bij
tennis op de befaamde
Davis-Cup-wedstrijden na
geen ploegenwedstrijden en
zeker geen ploegentor-
nooien kent.
2. Idee, uitwerking en leiding 1
is een volledige jeugdaange-
legenheid.
3. Het is opengesteld voor ten
nissers van elk spelpeil.
Deze drie punten hebben in het
hele land veel weerklank gevon
den. Niet alleen bij deelnemers,
doch ook bij de gemeente Vlissin
gen en het bedrijfsleven die het
tornooi financieel mogelijk ma
ken, alsmede bij de Koninklijke
Nederlandse Lawn Tennis Bond.
Van de zijde der deelnemers
kwame reeds reacties en inschrij
vingen, vóór de officiële datum
van inschrijving 1 april uit
het hele land binnen, (o.m. uit
Roosendaal, Rotterdam, Hilver
sum, Leiden, enzovoorts). Men
verwacht ongeveer 160 deelne
mers.
ONTSTAAN
In 1958 werd het tornooi voor
de eerste maal georganiseerd
door de christelijke ulo te Vlissin
gen. Begonnen werd met 60
deelnemers uit heel Zeeland. In
1959 nam het aantal deelnemers
met 100 toe. Het tornooi werd
tweedaags en ontving steun van
Zomershow en P.Z.C.
LOGIES.
De logiesverzorging vormt het
grootste probleem der organisa
toren. Tot op heden is men er vol
ledig in geslaagd de deelnemers
van buiten Zeeland bij particulie
ren onder te brengen. Dit jaar
hoopt men voor hen die erom
verzoeken een speciaal kamp bij
het tennisveld in te richten.
ONTSPANNING.
Er wordt niet alleen aan sport
gedacht. Na de wedstrijden zal
men onder meer de door de K.
N.L.T.B., gestuurde kampioen
Lex Karamoy een demonstratie
kunnen zien geven. Voorts wordt
gedacht aan vaartochten met zo-
mei'showboat en Loodswezen.
REGLEMENT.
Het ploegentornooi staat open
voor schoolploegen bestaande uit
vier meisjes of vier jongens. Nor
maal behoort een ploeg uit vier
deelnemers (sters) te bestaan. De
uitzondering dat per ploeg één
gastspel'er(ster) kan worden ge
vraagd, wordt gemaakt. Deze
speler (ster) mag de leeftijd van
22 jaar nog niet hebben bereikt.
ORGANISATIE.
De organisatie ligt in handen van
25 Walcherse jongelui, in de leef
tijd van 15 tot 19 jaar. De be
langrijkste functies zijn als volgt
verdeeld:
Jaap Ventevogel (chr. ulo, Vlis
singen), wedstrijdleider; Anke
van Dongen (gymn. Middelburg),
secretaresse: Peter ter Poorten,
(r.h.b.s. Vlissingen). penning
meester; Heieen de Hond (gymn.
Middelburg)logiesverzorging;
Hans Kemper (r.h.b.s. Vlissin
gen), ontspanning; Erik Tim
merman (h.t.s. Vlissingen), tech
nisch comm.
Bondsgedelegeerde zal zijn de
heer J. Spuyman, die bovendien
een oogje in het zeil zal houden.
Inlichtingen: Jaap Ventevogel.
Badhuisstraat S9, Vlissingen.
Namens de organisatoren,
Jaap Ventevogel.
(Van onze redactrice)
De mode van dit voorjaar is
een mode-van-de-jeugd, een
zwierige en beweeglijke mo
de die gemaakt lijkt voor het
meisje en de jonge vrouw. Een
mode waarin ook wat „gekke"
dingen voorkomen, waarmee je
kunt improviseren als je wat wilt
opvallen: de charlestonjurk bij
voorbeeld, of de neiging om a-
symmetrïsehe details aan te bren
gen op jurken, rokken en blouses,
of de verlengde lijn met de laag
geplaatste taille die je dus des
gewenst wat (of een heleboel.
kunt overdrijven. Een mode waar
uit andere „gekke" dingen ver
dwenen zijn: de petticoat is in de
ban, en het B.B.-kapsel ook! Al
langer trouwens, maar iu Neder
land willen blijkbaar niet alle jon
ge vrouwen dit geloven. Pet
ticoat en langlokkig kapsel blij
ven, zij het wat aarzelend, toch
nog opduiken, dan hier en dan
daar. En vooral op de mooie voor
jaarsdagen die de afgelopen
maanden ons reeds gunden, kreeg
men de indruk dat het Nederland
se meisje maar node afstand doet
van de wijduïtstaande rok en de
nonchalante haardracht.
Toch zal die petticoat moeten
verdwijnen „de Mode"
schrijft het immers voor en
dus verdwijnt hij. In buitenland
se modecentra is hij trouwens al
bijna vergeten. En mét die petti
coat verdwijnt gelukkig (hope
lijk!) ook de onbedekte knie.
waarmee jong en niet-zo-jong zo
vrolijk lopen te paraderen, in de
veronderstelling dat een korterok-
kenmode meteen een mode-van-
onbedekte knieën betekent.
Wel, dat laatste is echt nooit de
bedoeling geweest van het gros
der moderontwerpers, enkelen uit
gezonderd! De rokken mogen de
laatste seizoenen nog zo kort zijn
geweest, ze moesten nog juist de
knie bedekken. En op gevaar af
voor ouderwets te worden versle
ten, zouden we hier de uitspraak
van wijlen modekoning Dior nog
maar eens willen herhalen: „Ik
haat knieën!" Daarin had de.goe
de man schoon gelijk, want
knieën die tijdens het lopen zicht
baar zijn, zijn écht niet mooi
al heeft de eigenares nog zulke
mooie benen
De petticoat moet dus worden af
gedankt, maar niemand kan na
tuurlijk iets ertegen hebben dat
hij. schoongewassen en goed in
gepakt, netjes wordt opgeborgen.
Want de mode is immers zo on
berekenbaar, en gestéld dat over
twee of drie seizoenen de petti
coat in volle glorie terugkeert....
Het nonchalante (of quasï-non-
chalante) B.B.-kapsel is ook
al in de ban gedaan door de
Parijse mode-dictatoren. Mis
schien ook, omdat de roem van
B.B. wat lijkt te tanen Met dat
B.B.-kapsel is het overigens een
merkwaardige zaak. Het kon na
melijk zo bijzonder charmant
staan mits het, ondanks de
(schijnbare) nonchalance, maar
goed verzorgd is. Goed verzorgd:
glanzend én schoon dus!
En zulke B.B-kapsels ziet men
maar heel weinigHet meren
deel is dof en ongewassen, en
daardoor bijzonder onaantrekke
lijk.
Wie wél de petticoat, maar beslist
niét het langlokkige kapsel wil
afdanken, hoeft met dit laatste
nog niet „démodé" te zijn. Het is
nu eenmaal heel aanlokkelijk om
een k'apsel te hebben dat weinig
of geen kapperszorg vraagt, want
zo heel veel geld Kan men als
teenager nu eenmaal niet aan de
friseur besteden. Maar houdt het
schoon en fris en glanzend, en
laat het bij wat „plechtige" gele
genheden eens een keertje door
de kapner opsteken. De „gulden
middenweg" is altijd wel te vin
den, en die middenweg kan in de
mode zo belangrijk zijn!
De zomermode-1961géén petti
coat meer onder een zonnejurkje,
en liever ook^ geen B.B.-kapsel
meer, tenzij het goed verzorgd is
en voor bijzondere gelegenheden
zorgvuldig opgestoken wordt—
(Foto P.Z.C.).
