13
20
P en pagina over jonge mensen, kleuren
en lijnen. Jonge mensen, gegrepen door
de magische werking van kleur, vorm en
compositie. Op zolderkamers worstelen ze
vele uren met hun scheppingen. Vraag hen
niet waarom ze schilderen. Ze weten het ant
woord niet. Ze moeten wel en zijn zichzelf.
it ieronder een greep uit de vele jonge
schilders waarnaar „Tussen 13 en 20"
heeft gespeurd. Dat de meesten uit Middel
burg komen is te danken aan de opleidings
mogelijkheid „Coloriet". Enkelen vinden hun
weg naar een akedamie. Misschien horen
we later meer van hen.
Bij de foto's links boven,
Daan Lemaire in zijn ate
lier thuis. Daaronder en
naar beneden Hènny Huser op
„Coloriet" in de Middelburgse
Kuiperspoort, Olga Geer» en
(op de achtergrond) Liey Neve
en Cees Roth in zijn kamertje
aan de Middelburgse Korte
Delft. Midden onder Els Hol-
lebrandse voor haar nieuwste
compositie rechts onder Ma
rijke de Nooijer, worstelend
met flessen op de „Coloriet".
Daar boven Frans van de
Ende uit Zierikzee en Liesbeth
Huser die naar de academie in
Rotterdam gaat.
0 GEK OP KLEUREN
Daan Lemaire (19) uit Middel
burg met pijp en dunne
baard is gek op kleuren.
Neem bijvoorbeeld zijn twee ge
schilderde hanen, (de laatste werd
onlangs voltooid) het zijn beschei
den feesten van heldere, gloedvolle
kleuren. „Ah, ik ben in Schaffhau-
sen op de tentoonstelling Triumph
der Farben geweest. Prachtig, en
een kleuren! Kleuren! Het is ge
woon jammer dat je dat niet in
woorden kan vertellen... hier, kijk
maar". Hij duwt ons de rijkelijk
geïllustreerde catalogus ouder de
ogen. „En in het echt waren die
kleuren nog veel beter".
Geen wonder dus dat Daan Le-
maire's favoriete schilders Van
Gogh, Klee Chagall, Utrillo en
noem maar op zijn.
Daan Lemaire schildert sedert en
kele jaren. Heeft als vele anderen
zijn „Coloriet"-tijd bij Jacques
Prince achter de rug en zit sinds
zijn mulo-examen van vorig jaar
op de academie St. Joost in Breda.
Hij experimenteert graag. Klod
dert grote stukken hardboard en
papier vol verf, drukinkt, beschil
derde stukken karton, punaises,
tabak, pastel, krijt....
„De zeventiende eeuw? Nee, die
trekt me niet meer. 't Is knap hoor,
dat wel...".
„Ik weet nog niet wat ik later ga
doen. Misschien in de vrije schil
derkunst, misschien monumentale
kunst. Ik weet liet nog niet. Maar
ilc blijf schilderen. Dat is zeker!"
Voorlopig hard doorwerken op St.
Joost.
0 COMPOSITIES
Henny Huser uft Middelburg
onderwijzeres in Souburg
is ook trouw lid van .Coloriet'.
Al vele jaren. Ze doet het overigens
rustig aan. Bouwt langzaam maar
zeker aan composities van kleur
vlakken en lijnen. Gestyleerde fles
sen en vazen, of strait opgezette
landschappen. Inderdaad, Prince is
er duidelijk in te herkennen.
Huize Huser in de Middelburgse
Gortstraat is langzamerhand rijxe-
lijk versierd met schilderstukken
van Henny en zusje Liesbeth.
Samen zitten ze dus op „Coloriet"
en als all.es meeloopt gaan ze ook
samen naar Rotterdam. Liesbeth
naar de dagschool, Henny naar de
avondschool, want overdag staat
ze voor de klas.
Een schilderij, ze doet er lang over.
Rustig en secuur werken. Als ze
in het ruime Kuiperspoortatelier
komt zet ze de ezel klaar, trekt
een soort schort aan en begint. Als
ze het schort weer afdoet zijn er
nieuwe kleuren, nieuwe lijnen.
„Over een paar maanden ben ik er
wel mee klaar", zegt ze met een
glimlach.
0 PLANNEN
Ülga Geers uit Middelburg
vijf jaar „Coloriet" kan
texenen. Handig en snel
maakt ze een sterke Krabbel voor
een schoolkrankaft en snel en
handig zet ze de eerste 1 ijnen
van een schilderstuk op haar doek:
„man met baard". Olga won ver
schillende prijzen in texenwedstrij-
den en in de Kuiperspoort maakt
ze zich vertrouwd met olieverf.
Het zijn wel vaak koppen van
mannen, bij voorkeur met baar
den. (De laatste tijd). „Ilc schil
der maar niet te vlug", zegt ze,
„anders wordt het allemaal zo het
zelfde". Op de foto zien we haar
vriendin Lies Neve op de achter
grond. Ook bezig met een kop.
„Plannen?" „Ja, plannen voor de
academie St. Joost in Breda. Olga
en Lies zijn zeventien en Olga wil
op de academie tekenen, Lies wilde
in de fotografie. „Persfotografe
misschien".
„Gaan de plannen door?" doen we
belangstellend.
„Och, misschien wel. Het ziet er
niet helemaal naar uit. We worden
zoals gewoonlijk weer ontzettend
tegengewerkt".
En wat Olga betreft: „St. Joost?
Ik vind het leuk om erop te zitten.
Wat ik er dan moet doen weet ik
no^ niet precies". En dat met een
0 GEKLUNGEL THUIS
In een kleine kamer, hoog aan de
smalle Middelburgse Lange
Delft, staan en hangen de schil
derijen van Cees Roth, een lange
jongen van zeventien jaar, lang
naar, achterover gekamd, „Maar,
dat geldungel thuis is eigenlijk
niets waard. Wat weet je dan van
schilderen?" Dat zei Cees Roth
twee jaar geleden.
Het betekende: naar „Coloriet" om
de hobby onder leiding van Jacq.
Prince bij te schaven. Nu is schil
deren voor hem geen hobby moer
en de „Coloriet"-tijd is voorbij.
Cees is na zijn mulo-examen vorig
jaar september, naar de academie
St. Joost in Breda gegaan. „Ik heb
het er naar mijn zin, veel stillevens
tekenen. Eike dag op en neer
met de trein, net als Daan Lemai
re. waarmee hij al lange tijd be
vriend is.
We kijken om ons heen in de klei
ne kamer. Naar de vele kleuren en
zelfportretten van Cees Roth. Hiel
en daar is 't wat Van Goghachtig,
beetje cubisme, tekeningen. „Wat
is je favoriet schilder?" „Chagall",
klinkt het overtuigd.
„Ga je door met vrij schilderen
„Nee, het zal wel reclame worden.
Ja, reclame, dat geloof ik vast
wel".
0 VAK-WERK
Kleurige vlakken In composities
van horizontaal en verticaal.
Daarmee is het bescheiden
oeuvre van Els Hollebrandse (21)
uit Middelburg ver aangeduid. Nog
niet helemaal, want de kleur-vak
ken staan vaak haarfijn naast el
kaar, nauwkeurig afgewogen en
uitgebalanceerd.
Bij Els thuis, in de Latijnseschool-
straat te Middelburg prijken fiere
schilderstukken aan de muien,
voor de trotse ogen van familie
leden. Een „autokerkhof" een
„havengezicht". „Ja", geeft ze toe,
„de invloed van leermeester Jac
ques Prince Els is ook op „Co
loriet" is duidelijk waarneem
baar. Gaat misschien wel over".
Els tekent overigens hele dagen,
maar dan op de tekenkamer van
de Vitrite Works in haar woon
plaats. Vijf jaar „Coloriet" hebben
haar toch zeker veel vaardigheid
en schildergenoegen gegeven.
„Verdere schilderplannen? Als ik
feld had ging ik naar de academie
t. Joost in Breda..."
0 GEEN TALENT
Ik heb geen talent, maar ik vind
het leuk". Dat zegt Marijke de
- Nooijer (21), als we op „Colo
riet" over haar schoudeT de flessen
bekijken die ze aan het schilderen
is.
Marijke dagelijks op de provin
ciale griffie te Middelburg
werkt er hard aan.
Secuur, ernstig brengt ze lijnen en
kleurvlakken aan. Langzaam maar
zeker groeit het schilderij, het stil
leven waarin ze probeert de moei
lijke materie olieverf meester te
worden. Jacques Prince springt
soms even bij, zet hier of daar een
markante toets en Marijke schil
dert weer verder. „Ja, het is leuk.
Thuis ontwerp ik graag rokken en
gordijnen die ik zelf beschilder".
Al twee jaar bezoekt ze „Coloriet"
in de Kuiperspoort. „Je leert er in
ieder geval iets. Jonge mensen
moesten meer schilderen".
0 NIET ABSTRACT
Liesbeth Huser zit voor haar
eindexamen mulo. Geslaagd of
niet, ze gaat in september naar
de academie in Rotterdam. Vrij
schilderen. Liesbeth is achttien
jaar en schildert al verschrikkelijk
lang. Zeven en een half jaar op
„Coloriet"
„Nee, niet abstract. Nooit ab
stract zelfs! Vroeger waren het al
tijd bloemen".
Heel veel bloemen. Kleurige boe
ketten, levendig en sterk opgezet.
„Maar het wordt een maniertje",
geeft ze toe. Voor haar is de ,Colo-
riet"-tijd overigens voorbij. Veel
geleerd, maar „je moet je op een
gegeven moment wel losmaken
van de invloed van Prince", vindt
ze. Thuis prijken vele schilderijen
aan muren op alle verdiepingen.
„Kijk", zegt ze, en wijst op een
havengezicht in strakke effen
kleurvlakken, „dat is nog te veel
Prince, maar zo wil ik het niet
blijven doen". Van latere datum
zijn er kleurige, met vaste hand
opgezette schilderijen (plakkaat
verf) die een eigen stijl verraden. r
De bloemen gaan er een beetje uit. f
Liesbeth heeft veel geschilderd en Ui,
faat er dus mee door. „In Rotter-
am". rMM
„Voor tekenlerares misschien?"
„Nee, niet voor tekenlerares. Voor
frik? Foei! Vrije academie!"
0 VINGEROEFENINGEN
Vingeroefeningen en experi
menten". Zo noemt Frans
van de Ende (21) uit Zierik
zee zijn bescheiden schreden op het
pad der schilderkunst. Experimen
ten die enige tijd worden afgeremd
door militaire dienst.
Hij heeft het tot vaandrig ge
schopt. Wellicht een hele opgaaf
voor iemand met artistieke kwali
teiten? „Zo zo....", zeggen wij.
„Ach, waarom weet ik niet", zegt
Frans.
Met zijn gedachten is hij eigenlijk
al in Amsterdam op de tekenaca
demie. In september wil hij er
heen. Dan moet hij werk laten zien.
Werk dat hij in zijn gymnasium
tijd al eens bekroond zag met een
tweede prijs van het Klassiek Ver
bond.
Zijn vingeroefeningen hangen en
liggen hoog in zijn atelier aan het
Zierikzeese havenplein. „Van alles
wat en van allerlei technieken",
noemt hij het, „want een eigen
stijl, zolang men daarover kan
spieken, heb ik nog niet. Je geeft
de verschillende invloeden op je ei
gen wijze weer". Frans v. d. Ende
heeft deze wijze van weergeven
zelf ontwikkeld. Ondanks de in
vloeden: Een oorspronkelijke ma
nier van werken en een geweldige
produktie van geabstraheerde en
non-figuratieveprodukten.
Frans van de Ende „gaat door in I
de kunst"
„Financieel moet je wel een beetje
doordenken. Daarom word ik te- I
kenleraar. Dan beschik je boven- I
dien over veel vrije tijd".
-
