DE BRUID Ruwe handen?! Sartre hekelde fel president De Gaulle GLYCA NIEUWS UIT DE KERKEN PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer BINNENWERK NU LATEN DOEN - IN 'T VOORDELIGE SEIZOEN! CALIFORNISCHE HAVEN WORDT BESCHERMD DOOR K0PP0TIGEN eve 16 PROVIN CIALB ZEEUWSE COURANT DONDERDAG 8 DECEMBER 1960 VERF GEEFT FLEUR! „VREDE ZONDER VOORWAARDEN" De bekende Franse filosoof Jean Paul Sartre heeft donderdag al le Fransen opgewekt, bij het re ferendum, dat de volgende maand zal worden gehouden over de nieuwe bestuursvorm van Algerije, alles te verwerpen, dat neerkomt op iets minder dan wat hij noemde: „een vrede zonder voorwaarden". Deze „vrede zonder voorwaarden" noemde Sartre de enig mogelijke op lossing voor het conflict in Algerije. Hij hekelde in felle woorden de hui dige plannen van president De Gaulle die volgens hem een Algerijnse repu bliek voorstellen als een concessie van Frankrijk aan de Algerijnen, in plaats van een recht van de laatsten. Sartre riep een persconferentie bij een als een uitdaging aan een rege ring, die hem en de schrijfster Slmo- ne de Beauvoir ervan heeft beschul digd op te roepen tot desertie en dienstweigering. Sartre zei de indruk te hebben, dat de rechter van instructie, die de aan klacht tegen hem en De Beauvoir behandelt, de zaak slepende houdt, omdat de regering bang is hem en de schrijfster in het openbaar verkla ringen over Algerije te laten afleg gen. Mevrouw De Beauvoir en Sartre be hoorden tot een groep van 200 men sen, die een pamflet ondertekenden, dat enige maanden geleden werd ver spreidt en waarin stond dat Fransen, die voor hun dienstplicht naar Alge rije werden gezonden het recht had den dienst te weigeren op grond van gewetensbezwaren. „Neen" „Zij zenden miljoenen jonge mensen in een gruwelijke oorlog, waar zij worden verdorven", zei Sartre. „Voor LEZERS SCHRIJVEN Aardappelziekte Naar aanleiding van het artikel „Aardappelziekte bracht spanningen langs de grens" wil ik gaarne enige opmerkignen maken. De gegevens zijn afkomstig uit het familiearchief waar ze 1850 in op getekend zijn. De bende, die in 1845 de boerderij van Iz. Nortier overviel, bestond uit 18 mannen en 3 vrouwen, waarvan 12 leden afkomstig waren uit Retranchement. Hun arrestatie kwam op een ietwat vreemde manier tot stand. De heer Nortier had. toen men hem tijdens de overval mishandelde, geroepen: „Jul lie slaan me toch niet dood?" Enige tijd later liep hij door Oostburg langs een smederij waar iemand stond die tegen hem zei: „Jullie slaan me toch niet dood?" Dit meldde hij aan de veldwachter en zo konden al le bendeleden gearresteerd worden. Zij werden allen tot 20 jaar gevange nisstraf veroordeeld en gebrand merkt. Slechts 2 mannen overleefden de straftijd. Utrecht. P. J. NORTIER. Biltstraat 32 bis. Advertentie) mij zijn zij de verraders, die uit naam van Frankrijk zeggen te spre ken en deze jonge mensen naar Al gerije zenden. Deze oorlog is absurd en hij is Frankrijk onwaardig". Over het referendum zei Sartre: „Als de kwestie, door de regering in het referendum als volgt gesteld was: „Bent U voor zelfbeschikking door middel van een vrede zonder voor waarden met het F.L.N.", dan zou ik ja-stemmen. Maar de links-georiën- teerden moeten neen-stemmen bij al les wat vooropstelt, dat de Algerijn se republiek als een concessie van Frankrijk aan Algerije dient te wor den beschouwd. Het schijnt onmoge lijk te zijn dat de zelfbeschikking iets meer wordt dan een mythe, zolang een leger van 400.000 man in Algerije blijft", aldus Jean Paul Sartre. Hij had het koud Een van de vier gevangenen die maandag uit de Engelse gevangenis op Dartmoor zijn ontsnapt, neeft zich gisteravond vrijwillig, koud, nat en hongerig aangegeven. De 30-jarige George Evans klopte midden in de nacht aan bij een huisje op de uitgestrekte vlakte van Dartmoor en vroeg de weg naar het dichtstbijgelegen politiebureau. Blanke vrouwen vielen een Zweedse hoogleraar aan Een Zweedse hoogleraar van de uni versiteit van Alberta, die foto's nam van een groep blanke vrouwen die te New Orleans demonstreerden tegen de schoolintegratie, is dinsdag door hen aangevallen. De vrouwen, die door de politie wer den verhinderd dicht bij de scholen te komen, hadden zich opgesteld bij één van de versperringen en riepen verwensingen naar de auto's die kin deren naar de scholen vervoerden. Toen zagen zij de Zweedse, mevrouw Kerstin Steene, en joegen haar weg. Zij gooiden een ei naar haar, dat in plaats van haar, enkele journalisten trof, voordat het ongebroken op straat viel. De vrouwen beweerden dat professor Steene hun had verteld er geen be zwaar tegen te hebben met een neger in het huwelijk te treden. Plan voor Franse kernmacht thans wet President De Gaulles plan om in de komende vijf jaar een onafhankeijke Franse kernstrijdmacht op te bou wen, is dinsdag wet geworden, nadat een motie van afkeuring in de na tionale vergadering slechts 215 stem men had gekregen, terwijl zij 277 stemmen nodig, had om te worden aanvaard. Het was de derde maal dat de oppo sitiepartijen van het centrum en van links in de nationale vergadering een poging deden om het voorstel te tor pederen. De vorige malen behaalden him moties resp. 207 en 214 stemmen. Paarden in Suameer door elektriciteit gedood De vreemde dood van de belde paar den van de veehonder G. R. Veltman in Suameer is vermoedelijk te wijten aan elektrische stroom. Tot die con clusie zijn althans twee functionaris sen van het P.E.B. gekomen, die maandag ter plaatse een onderzoek instelden. Zoals men zich zal herin neren, vielen vorige week de twee paarden van de heer Veltman tussen de boerderij en de kippenschuur neer en stierven onder vrijwel gelijke om. standigheden. De mening van het P.E.B. is thans, dat er op een of andere manier stroom moet hebben gestaan op de leiding, die ondergronds van de boer derij naar de schuur is gelegd. De stroom zou door de paarden, die hier een zeer grote gevoeligheid voor heb ben, zijn gegaan. Men wil er nu toe overgaan de grondkabel af te slui ten teneinde herhaling te voorkomen. 9 De grote politieke commissie der Ver enigde Naties heeft met 41 tegen 38 stem men en 17 onthoudingen een voorstel ver worpen tot uitbreiding van het aantal zetels van de economische en sociale raad van de Verenigde Naties van 18 tot 24 en een herindeling der zetels op basis van geografische zones. NA CASABLANCA OOK IN CRESCENT CITY Frans ontwerp blijkt doeltreffend Als U Crescent City binnenrijdt langs de U.S. Highway I, zult U als een soort monument 'n vreemd voor werp langs de weg zien staan aan de ingang van de stad. Dit vierarmige, 8,50 meter hoge betonnen monster, dat 25 ton weegt, staat bekend onder de naam tetrapod in het Nederlands zouden we zeggen: een kop-potige. Er staan in totaal 1362 van deze tetrapods overal langs de kust daar. Door hun reusachtige afmetingen en vorm vrijwaren zij Crescent City te gen de verwoestende werking van het opgezweepte zeewater. De haven van Crescent City is de eni ge zonder drempel langs de gehele westkust van Amerika van de Co- lumbiarivier tot aan de baai van San Francisco. Maar de kust wordt al sinds mensenheugenis geteisterd door winterstormen, en Crescent Ci ty ontkwam daarbij vrijwel nooit aan schade. In de laatste jaren vestigden de nieuwe petroleum-, hout- en visse. rijindustrieën zich in andere steden dan Crescent City, omdat de havens daar kalmer waren. Tenslotte beslo ten de stedelingen daar iets aan te doen, ten einde de haven geschikt te maken voor concurrentie. Een sterke golfbreker was het enige antwoord, aldus Chet Dippel in „The Christian Science Monitor". Een Frans ont werp, dat eerst met groot succes in Casablanca was gebruikt, de tetra pod, bleek eenvoudig, maar uiterst doeltreffend. In niet-technische bewoordingen werkt het als volgt: twee rijen terra- pods, met behulp van kranen zorg vuldig op hun plaats gebracht, vor men een baan langs de waterkering, waarbij „vingers" precies in elkaar grijpen, maar toch zó, dat er openin gen tussen blijven. De golf slaat nu tegen de onderbroken muur; het wa ter loopt in de ruimten tussen de te trapods en op die manier wordt de kracht van de grote golf gebroken. Alléén helpt direct SWAAB'S VERENIGDE FABRIEKEN Komt het water terug in de haven, dan slaan de golfjes, die nog over blijven letterlijk elkaar neer. Als het water dan naar zee terug stroomt is het kalm en zonder de ge vaarlijke onderstroom, die zo desas treus kan werken op zeeweringen. De tetrapods zelf hebben eigenlijk zelfs nog een dubbele werking: hoe meer ze geslagen worden, hoe meer ze aan eensluiten. De uitzonderlijke vorm werd ontwoi-pen door de ingenieurs van het Neyrpic Hydraulisch Labora torium te Grenoble, ten einde te voor zien in een zekere doorlaatbaarheid van golfbrekers. Blokken van een gebruikelijker vorm, die als golfbre ker naast elkaar worden geplaatst, veroorzaken steeds een onderstroom, die het oppervlak aantast en die de blokken zelf in beweging brengt. De in elkaar grijpende tetrapods echter laten het nodige water door, zijn han delbaarder en wegen tegelijk minder dan de conventionele blokken, die vaak honderdèn tonnen of meer zwaar moeten zijn. Clara Haskil overleden De beroemde pianiste Clara Haskil is woensdag te Brussel overleden. Zij zou 's avonds in deze stad een concert geven. Clara Haskil wex*d in 1895 in Boeka rest geboren. Als kind ging zij voor haar muzikale opleiding naar Parijs, waar zij op veertienjarige leeftijd de eerste prijs van het conservatoire kreeg. Als soliste trad zij met orkest onder meer op in de Verenigde Sta ten, Engeland, Frankrijk, Zwitser land en Italië. Sinds 1949 is zij ook herhaaldelijk in Nederland opgetre den. Zij werd beschouwd als een der beste Mozart-vertolkers. Onder treingeen schram Op het station van Sutton in Enge land werd dinsdag de zestigjarige Fred Adams door een duizeling be vangen. Hij viel van het perron en kwam op de rails terecht, jnist voor een aanstormende elektrische trein. Het vierwagenstel denderde over Adams heen. Omstanders snelden naar de plaats van het ongeluk. Zij vonden er een hevig gesclirokken, maar springlevende Adams, met zelfs zijn bril nog op. Kruiersstaking opgeheven De kruiers op London Airport zijn dinsdagavond „onder protest" weer aan het werk gegaan. Zij waren zaterdagnacht in staking gegaan omdat één van hen het zwaar zou hebben te verduren gehad bij een politieverhoor over de diefstal van aangetekende brieven uit een vliegtuig. De kruiers hebben er in toegestemd weer aan het werk te gaan op advies van hun vakbond, nadat is bekend gemaakt, dat een onderzoek zal worden ingesteld naar de verhoor methodes van de politiie. Ds. S. H. J. James overleden Na een korte ziekte Is zondag in de ouderdom van 83 jaar te Harderwijk overleden ds. S. H. J. James, emeri tus predikant van de Hervormde Kerk. Ds. Swerus Hermanus Johannes Ja mes werd op 1 oktober 1877 uit een predikantsgezin te Enschede gebo ren. Hij bezocht eerst het stedelijk gymnasium te Schiedam en studeerde daarna aan de rijksuniversiteit te Leiden. Nadat de heer James in 1902 door het provinciaal kerkbestuur van Zeeland was toegelaten tot de evan geliebediening in de Hervormde Kerk werd hij op 8 maart van het daar opvolgend jaar (1903) bevestigd als predikant van de hervormde gemeen te van Biggekerke in de classis Mid delburg. In 1905 verwisselde hij deze gemeente met die van Lage Zwalu- we, vanwaar hij op 25 oktober 1914 naar die van Rotterdam-Delf shaven vertrok. Deze derde en laatste ge meente diende ds. James tot 1 augus tus 1943, toen hem na ruim veertig 1655. Een siddering voer door de slanke romp van de Terra I toen piloot Storm de generatoren in werking stelde en 't schip zich statig op zijn repulsorstralen ver hief. Het maanstof dwarrel de hoog op terwijl de raket zich losmaakte van zijn schaduw. Met een gevoel van grote voldoening keek de bemanning nog eenmaal neer op de resultaten van hun pioniersarbeid. Daar stonden de trucks, die na tuurlijk achterbleven voor de volgende expedities, de igloo en de standaard van de Verenigde Naties. „Ziezo, dat is dat!" grin nikte Buck. „De eerste stappen zijn gedaan. Binnen een jaar tijds zullen we hier de eerste Luna-basis hebben. Een springplank voor het heelal!" Met toenemende snelheid gleed de ra ket over het woeste maanlandschap om zich daarna met een scherpe bocht aan de aantrek kingskracht van de satelliet te ontworstelen en de sterrenbezaaide ruimte in te schieten. Ver beneden hen glansde het Aardlicht op een gebroken zuurstofhelm. Kowalski was de eer ste man op de maan geweest, voorlopig was hij ook de laatste! dienstjaren op bijna 66-jarige leef tijd emeritaat werd verleend. Na zijn emeritaat vestigde ds. James zich eerst te Amstelveen, waar hij tot 1951 de hervormde gemeente nog on geveer acht jaar als hulpprediker heeft gediend. Ds. James was indertijd medewerker van het bekende tijdschrift van wij len dr. A. W. Bronsveld „Stemmen voor waarheid en vrede" en verder verschenen van zijn hand o.m. nog: Opvaart, De Rozenhof en De ziel der samenleving. Tijdens zijn ambtsbe diening te Rotterdam-Delfshaven nam ds. James daar indertijd het initiatief tot de kerstnachtwijdingen. Naar wij vernemen zal zijn stoffelijk overschot vandaag in stilte worden bijgezet op de begraafplaats te Er- melo. HERV. KERK Beroepen te Dirksland J. C. Schuur man te Bleskensgraaf; aangenomen naar Poortugaal H. F. Swart te Nw.- Helvoet; belankt voor Bruinisse A. N. Langhout te Heusden; voor Gar deren G. M. van Dieren te Ede; voor Tholen T. Langerak te Vinkcveen. GEREF. KERKEN Beroepen te Frenkendorf (Zwitser land) (Reforniierte Kirche) A. Don kers te Dordrecht. GEREF. KERKEN (Vrijgemaakt) Aan de vrijgemaakte theologische hogeschool tc Kampen slaagde voor het kandidaatsexamen de heer R. van Nus te Amersfoort. CHR. GEREF. KERKEN Aangenomen naar Mijdrecht P. op den Velde te Hilversum-Oost, die be dankte voor Zwolle. FEUILLETON DOOR: BARBARA STANTON Die volgde een week later en de mid dag tevoren brachten Sally, David en Jill door op het in vergelijking met Newquay kleine strand van San dy Cove, waar" ze samen theedron ken maar Davids dochter zich vooral amuseerde met een aantal andere kinderen. Ze was zo in het spel nog grappiger door de amusante sprongen van haar luid blaffend pekineesje, verdiept, dat ze nauwelijks naar naam hoorde roepen. Toch zag Sally op een gegeven ogenblik kans, net rumoer te overschreeuwen en tegelijkertijd be merkte ze, hoe de vader van een der andere kinderen iets tegen Jill zei, waarna deze in lachen uitbarstte, haar toewuifde en meteen, gevolgd door „Ming", haastig kwam aandra ven. Ze lachte nog, toen ze zich 1 uit on het strand liet neervallen. „Waar lach je om, stouterd?" in formeerde David schertsend. „Die man dacht dat Sally mijn moe der was", antwoordde Jill. „Was dat niet grappig?" „En v/at heb je gezegd, schat?" vroef Sally, niet zozeer omdat ze be nieuwd was naar het antwoord, als wel om een pijnlijke stilte tc voor komen. „Niets", antwoordde Jill, maar ze lachte niet meer, toen ze haar vader de vraag stelde: „Zou het niet heer lijk zijn Daddy, als Sally heus mijn moeder was?" „Zeker, ondeugd", hernam haar vader en Sally was dankbaar, dat hij vermeed, haar aan te zien. Terwijl ze zich omdraaide om haar blos zo foed mogelijk te verbergen, dacht ze ij zichzelf: „Het heeft niets te be tekenen, David zei dat alleen maar, opdat Jill niet meer lastige vragen zou doen." Gelukkig hield Jill zich op het ogenblik bezig met het verorberen van een portie aardbeien, maar die avond, toen Sally haar goedenacht had gekust, bleek, dat ze het gebeur de allerminst had vergeten. Op zo ernstige toon, dat Sally ervan ont roerde, vroeg het kind: „Zou je niet David mijn moesje willen zijn, Sal- waa zijn dochtertje al goede nacht komen wensen, maar de vraag hield Sally tijdens het avondeten be zig en ook hij leek minder op zijn gemak dan anders. Zou hij erover piekeren, of ze zijn antwoord aan Jill ernstig had opgenomen? Helaas kon ze van haar kant het onderwerp moeilijk ter sprake brengen. Die ietwat gedwongen stemming duurde voort toen ze na het eten een stil plekje aan het strand vonden om te luisteren naar Trudy's tweede uitzending. Natuurlijk bad Hugh niet alle door haar te zingen liedjes kun nen componeren, zodat ook andere jonge artiesten een kans hadden ge kregen en er, ter wille van de lief hebbers, ook een paar welbekende „oudjes" ten gehore werden ge bracht. Met een Hawaiianmelodie besloot Trudy ditmaal en het was zo'n heer lijk-zachte avond, de maan verlicht te strand en zee met zulk een zilve ren schijn, dat Sally weinig moeite had, zich 't haar door juffrouw Ricer beloofde verblijf op een der Zuid- zee-eilanden voor te stellen. Alleen zou dan, natuurlijk, David niet naast haar zitten. Toen de laatste klagende noot van de begeleidende gitaren was ver klonken, zette hij de radio af, maar een poosje bewaarden ze beiden het stilzwijgen, 't Leek wel, of ze bang waren, de betovering te verbreken. Eindelijk echter vroeg David zacht jes: „Je weet het wel, nietwaar, Sal ly?" „Wat bedoel je?" „Dat ik in mijn leven nooit iets ernstigers gemeend heb dan wat ik Jill vanmiddag antwoordde. O, lie veling, ik houd zo ontzettend veel van je!" Meteen trachtte hij zijn armen om haar heen te slaan, maar ze ontweek die omhelzing, al stiet ze hem niet bepaald terug. O, ze was niet verrast of ontstemd, ze geloofde zelfs dat op een avond als deze en in de gegeven omstandigheden Davids kussen haar niet onwelkom zouden zijn. De vraag was slechts: Had zij hem lief? Of hij haar? Met Peter had ze nooit zo'n vraag behoeven te stellen, maar Peter was niet meer. Zou hij haar voorgoed elk echt gevoel 'van liefde hebben ontno men of was dat maar sentimentele onzin? Waren er niet talloze meis jes, die nooit met haar z.g. eerste liefde trouwden? Ook het feit, dat David al getrouwd was geweest en heel gelukkig bo vendien betekende allerminst dat zijn woorden van daareven niet echt gemeend waren. De klank van zijn stem, de blik in zijn ogen hadden haar overtuigd dat hij niet een moe der voor zijn dochter zocht, maar een metgezellin voor zichzelf. Zou hij er evenwel morgen nog zo over denken De omgeving had misschien ook haar invloed doen gelden. Zachte, verleide lijke muziek, door het maanlicht be schenen haar; bovenal ook het feit, dat z'n vrouw al meer dan vijf jaar dood was. Toen Sally echter mompelde, dat ze zich door een juni-maneschijn niet het hoofd op hol moest laten brengen, antwoordde David: „Ik zou juist het zelfde voelen op een mistige novem berdag in de rumoerigste wijk van Londen, schat! Intussen was ik niet van plan. er zo plompverloren mee voor de dag te komen. Ik weet heel goed. dat jij het verleden nog niet zo lang achter de rug hebt.,, als ik". Precies een jaar, dacht Sally, tegen over hij vijf. Vorige week' was het de „verjaardag" van haar mislukte huwelijk geweest. Ze had er weken lang tegenop gezien, maar dank zij David en Jill was het minder erg ge bleken dan ze zich had voorgesteld. Haar moeder had haar een sympa thieke, ontroerende brief gezonden en Sally had zich een beetje schuldig gevoeld, dat zijzelf zo betrekkelijk weinig naar huis schreef. Op dit ogenblik moesten intussen haar ge dachten aan Peter en haar ouderlijk huis tijdelijk op de achtergrond tre den, want David ging heel ernstig voort: „Ik zou niet graag hebben, lie veling, dat je dacht, dat ik alleen met je wilde trouwen om wat Jill vanmiddag zei, ofschoon 't voor haar wel heerlijk zou zijn. Maar voor mij nog veel heerlijker!" voegde hij er aan toe, met een blik, die vrijwel alle twijfel bij Sally op de vlucht joeg. „Intussen, al£ ik geen kans heb, als de gedachte alleen van met mij te trouwen je schrik aanjaagt..." „Natuurlijk niet", verzekerde Sally. „Ik houd heel veel van je, ben mis schien al half en half op jc verliefd, maar een avond als deze..." „Lijkt wel iets op een toneeltje uit een boek van Melody Chase, niet waar?" zei hij verdrietig, maar dat kun je mij niet kwalijk nemen. Zo als je er op het ogenblik uitziet..." Hij voltooide de zin niet, maar stale eerst een sigaret aan, deed een paar trekken als om zijn zenuwen wat to sterken en ging toen voort: ,,'t Komt er niet op aan, hoe lang ik op je ant woord moet wachten, schat. Of ja, natuurlijk wel, maar ik bedoel, dat jij het wachten waard bent, al duurt het nog zo lang. 't Is tenminste al Iets, dat je me niet onmiddellijk hebt afgewezen. Zolang er niemand anders is... maar ik geloof, dat ik je die vraag niet mag stellen. Indertijd heb ik me wel eens afgevraagd, of jij en Hugh..." Andermaal bleef hij steken. Was het de manier waarop hij haar aanzag of het noemen van Hughs naam, dat Sally's hart zo bijna hoor baar deed kloppen? Voor ze 't daar over met zichzelf eens was, boog Da vid zich voorover en kuste haar. Ze stiet hem niet af en als hij misschien wat teleurgesteld was over haar re actie, liet hij het toch niet blijken toen hij voortging: „Wanneer je eens wist, hoelang ik daarnaar heb verlangd, Sally! AI sinds verleden jaar september, toen ik je voor het eerst op Cherry Tree House ont moette. En toch heb ik er wekenlang tegen gevochten". (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1960 | | pagina 18