Waterpoloërs met 2-1
door Z.-SIavië geklopt
OLYMPISCHE SPELEN '60 BEGONNEN
f |g" Olympische Spelen g
op PHILIPS
JE LICHTBRON"
PLECHTIGE OPENING IN HET OVERVOLLE
STADION VAN DE ITALIAANSE HOOFDSTAD
VRIJDAG 26 AUGUSTUS I960
P ROV l N l ALB ZB EU W SB COURANT
9
tï'v- „WIJ ZWEREN, dat wij
fop eerlijke wijze bij de
spelen zullen meedingen
met inachtneming van de
bestaande voorschriften en
in de geest van ware spor
tiviteit tot eer van ons
land en tot roem van de
Langzaam en duidelijk
sprak Adolpho Consolini,
oud-Olympisch kampioen en oud-wereldre
cordhouder discuswerpen, donderdagmiddag
de woorden van de eedsformule uit.
De stilte in het overvolle Olympische stadion
te Rome was bijna tastbaar geworden Niet
alleen Consolini, die de eer te beurt was geval
len in naam van de ongeveer 6000 atleten de
Olympische eed te mogen afleggen, was zich
bewust van de plechtigheid van het moment.
Al die tienduizenden meestal toch o zo luid
ruchtige Italianen waren stil, heel stil.
En ook alle andere toeschouwers, die uit de
gehele wereld naar Rome waren getrokken
om deze spelen van de jeugd bij te wonen, za
gen bijna ontroerd hoe de 43-jarige forse,
donkere Italiaan met een slip van de Italiaan
se vlag in de linkerhand en de rechterarm
geheven, roerloos als een standbeeld de woor
den van de traditionele eedsformule uitsprak.
Het was een moment waarop de vreugde
plaats moest maken voor de ernst. Een mo
ment ook waarin de diepere betekenis van de
Olympische gedachte zo duidelijk merkbaar
was.
Het was het hoogtepunt, maar ook het einde
van een ceremonie, die even sfeervol als
plechtig was, die precies twee uren lang toe
schouwers en deelnemers in zijn ban gevan
gen had gehouden.
President Giovanni Gronchi, het Italiaanse
staatshoofd, verliet daarna het stadion. De
ruim 4500 atleten marcheerden af. En toen
toonden de vurige Italianen weer wat het nil
zeggen Italiaan te zijn.
Het applaus ging over in een ovatie. En die
ovaties kenden bijna geen einde. De geest
drift bereikte tenslotte een climax toen het
Italiaanse team, dat der traditie getrouw als
organiserend land het delilé der atleten be
sloot, zich opmaakte om de moderne arena te
verlaten. Opeen flitsten tijdens de invallende
schemer op de tribunes honderden vuurtjes
aan, fakkels van in elkaar gedraaide kranten
en programma's. Het was een fantastisch ge
zicht, een decor om nooit te vergeten.
De Olympische spelen ter viering van de 17e
olympiade van liet moderne tijdvak waren
begonnen. Het moment waarop heel Italië, ja
heel de sportieve wereld, zo lang en zo vol
hunkering had gewacht, was aangebroken.
Groots défilé
Enkele minuten na half vijf werd
president Gronchi door Avery Brun-
dage, de president van het interna
tionaal Olympisch comité, en Giulio
Andreotti, voorzitter van het orga
nisatie-comité. naar de ere-tribune
geleid. De leden van het I.O.C., bij
wie wij ook de Nederlander luitenant
-generaal C. F. Pahud de Mortanges
opmerkten werden aan het Italiaan
se staatshoofd voorgesteld. En daar
na begon het défilé van de deelne
mende landenteams.
Tiet" was een feestelijk gezicht. De
vlaggen op rlo tribunes van het sta
dion wapperden juist nog ïn de zwak
ke wind en de laagstaande zon zorg
de voor lange schaduwen. Terwijl de
muziek inzette kwam als eerste de
Griekse equipe binnen, de ereplaats
dankend aan de omstandigheid dat
Griekenland de bakermat is van de
Olympische Spelen.
Na de Italiaan die het bordje met de
naam Griekenland droeg en na de
vlaggedrager volgde een voor de Ne
derlanders bekend gezicht.
In het voorste gelid marcheerde
prins Constanlijn, die tevens als
drakcnzeiler uitkomt op de Olym
pische zeilwedstrijden te Napels.
Nog geen maand geleden was de
sportieve Griekse prins gast in
Nederland, waar hij deelnam aan
de wedstrijden om de „Dragon
gold Cup" op liet IJselmeer.
Na Griekenland kwamen de andere
equipes, in de (Italiaanse) alfabeti
sche volgorde. Afghanistan en als
derde groepje ai de Ned. Antillen
met gewichtheffer Eduardo Beto
Adriana als vlaggedrager voorop.
Zij brachten lot veler verbazing de
traditionele Olympische groet de
rechterarm geheven, zoals het vroe
gere fascistische saluut naar de
presidentiële loge. Het leger mar
cheerde voort.
„Onder protest
Achter de stijlvol marcherende Fin
nen kwam Formosa het stadion bin
nen. met achter de vlaggedrager
een official met een wit doek waarop
in grote zwarte letters „onder pro
test" stond. Het was een politiek ele
ment in de opmars der landen. Na
dat de man met het doek de hoofd
tribune was gepasseerd rolde hij het
op en stak het in zijn zak.
De regelmaat van de bescheiden ver
tegenwoordigingen werd gebroken
door de machtige afvaardiging van
Frankrijk, de eerste groep die met
rijen van vier marcheerde.
Er scheen geen einde aan te komen.
De Indiërs met witte broeken, don
kerblauwe jasjes en daarboven hel
gele tulbanden op het hoofd. De
somber geklede Indonesiërs, Monaco,
Nigeria, Noorwegen, Nieuw-Zeeland.
Nederland
Toen brak het moment aan
waarop Nederland vertegen
woordigd door 82 atleten en 3
officials het stadion binnen
kwam. Achter het bord „Paesi
Bassi" marcheerden zij op.
Hockey aan voerder Jan Willem
van Erven Dorens droeg de
vlag en daarachter in de eerste
rij volgde chef de mission Cees
Kerdel, oud-skikampioen, met
naast zich Fanny Blankers-
Koen, thans leidster van de da-
mes-atletiekploeg, maar eens -
in Londen 1948 winnares
van vier gouden medailles, en
Arie van Vliet, de oud-wereld-
oooo shrdlu shrdlu emfwijp emfwijp
kampioen op de sprint, maar
ook eens Olympisch kampioen
tijdrit, in 1936 te Berlijn. Wij
zagen de zwemsters, enkele da
mes-atleten, enkele vertegen
woordigers van elke Nederland
se sportgroep en tenslotte de
speciaal uit Napels overgeko
men zeilers. Overal klonk ge
juich op tijdens de rondgang
van dit kranig marcherende
groepje Nederlanders in de
blauwe blazers, de lichtgrijze
rokken en pantalons en de zwie
rige strooien hoeden der man
nen, die op commando van de
chef de mission voor de eretri
bune als in één beweging wer
den afgenomen.
En steeds opnieuw stroomden deel
nemers in dichte gelederen achter
hun vlaggen de poort, schuin aan de
overzijde van de eretribune binnen.
Fier wapperde de stars and stripes
aan liet hoofd van de 245 in wit en
donkerblauw geklede Amerikanen,
waarbij do dames-equipe extra fleur
bracht met haar rode schoudertassen.
Het gejuich waarmee de ploeg van
de V.S. werd ontvangen, was zonder
twijfel qua kracht en duur tot op
dat moment het record.
Einde défilé
Bijna was het hele middenterrein
gevuld toen, als een der laatste
delegaties, de machtige .Russische
ploeg, even groot als de Ameri-
kaanse de sintelbaan opkwam. De
dames in witte jurken met rode
Het moment, waarop in het Olym
pisch stadion te Rome het Olympisch
vuur wordt ontstoken.
schoenen en ceintuurs van dezelf
de kleur, de stram marcherende
heren in lichtblauwe kostuums.
Ondanks het flinke tempo waarin
de opmars werd uitgevoerd, was
de staart van het défilé een twin
tig minuten over het tijdschema
heen. Maar daar waren dan tot
slot de vertegenwoordigers van
het gastland Italië, 197 man sterk.
De groen-wit-rode vlag werd al met
een stormachtig applaus begroet,
maar toen de eerste rijen van de
Italiaanse equipe liet stadion binnen
marcheerden groeide dat applaus aan
tot een ovatie. De muziek was nau
welijks meer hoorbaar. Het enthou
siasme van de toeschouwers scheen
geen grenzen te kennen. Het deflié
was afgelopen. De klok wees drie
minuten over half zes.
Op dat moment verschenen op de
heide grote scoringsborden in ver
lichte letters de woorden, die voor
de stichter van de moderne Olympi
sche Spelen, Pierre de Coubertïn, de
basis waven voor de Olympische"
sport: „l'Importante dei Giochi Olim-
pici non e'vincere bensi prenderyl
parte, perche vita l'importante non
e tanto conquistare quanto lottare
bene" (het belangrijkste van de
Olympische Spelen is niet tc win
nen, maar het deelnemen. Zoals de
essentie in het leven niet is te heb
ben gewonnen maar goed te hebben
gestreden).
Na een korte begroetingsrede van
Giulio Andreotti, de voorzitter van
het organisatie-comité van de spelen,
brak het moment aan waarop I.O.C.-
president Avery Brundage het Ita
liaanse staatshoofd verzocht de spe
len te openen.
President Giovanni Gronchi trad
naar voren en in een ademloze
stilte sprak liij de korte klassieke
openingsformule uit: „Ik verklaar
do Olympische Spelen van Rome
ter viering van de 17e olympiade
van de moderne tijd, voor ge
opend".
Het was precies 17.44 uur.
Er klonk een fanfare en onder het
zingen van de Olympische hymne
door het beroemde koor van St.-
Cecilia, begeleid door het korps
van de Carabinieri, werd de Olym
pische vlag het stadion binnen ge
bracht en door matrozen aan de
grote mast in het stadion gehesen.
De officiële zijden vlag met de vijf
ringen werd daarna op het spreekge
stoelte voor de eretribune door de
burgemeester van Melbourne over
handigd aan de I.O.C.-president Ave
ry Brundage, die het dundoek ver
volgens ter hand stelde aan de bur
gemeester van Rome, met het ver
zoek de vlag vier jaar in het ste
delijk museum van Rome te bewa
ren.
Terwijl drie artillerie-salvo's tot ver
in de omtrek van Rome het bericht
verspreidden dat dé Olympische Spe
len van 1960 waren geopend, begon
nen de honderden kerkklokken in de
eeuwige stad feestelijk te beieren.
Het was het teken dat de laatste lo
per. die het Olympisch vuur in het
stadion zou ontsteken, in zicht was.
Golf van ontroering
De 19-jarige Gianearlo Petis uit
Civitaveceliia nog geen
maand geleden cum laude ge
slaagd voor het gymnasium
eindexamen liep de laatste
ronde. Een golf van ontroering
ging door het stadion.
De op het middenveld opgestel
de groepen verbraken hun for
matie en drongen op naar de
sintelbaan, bij de trap die naar
de schaal, waar het vuur zal
worden ontstoken, leidde. De
fakkeldrager had zelfs moeite
zich een weg door de atleten
te banen en hij had daarbij de
hulp van enkele suppoosten no
dig. Met een veerkrachtige tred
beklom de Italiaanse recordhou
der op de 1000 meter de lange
houten trap. Even stond hij stil,
De tienduizenden op de tribu
nes keken geboeid en ontroerd
toe. De toorts ging omhoog en
even later was het Olympische
vuur in het stadion ontstoken.
Eedsaflegging
Toen kwam dan voor Adolpho Con
solini, de Italiaan die een tiental ja
ren geleden zulke triomfen heeft ge
vierd, het grote moment van deze
Olympische Spelen van Rome. De
vlaggedragers van de 87 deelnemende
naties schaarden zich in een halve
cirkel om het erepodium. De drager
van de Italiaanse driekleur trad naar
voren. Consolini stond naast hem.
Met een krachtige stem sprak de oud
kampioen de klassieke eedsformule
uit.
Het was angstwekkend stil in het
stadion. Maar nauwelijks waren de
laatste woorden van Solini verklon
ken of een muziekkorps van de Ita
liaanse Carbinieri zette het wolkslied
in. dat werd meegezongen door het
koor.
De plechtigheid was ten einde.
De vlaggedragers traden terug
en de afmars van de ploegen
begon.
Een uur later was het weer stil
VIJFTIG SECONDEN VOOR TIJD:
Het is een nederlaag geworden,
dc eerste wedstrijd, die het Ne
derlands waterpolozevental don
derdagavond speelde. Zuidsla-
vië, de enige rivaal van onze
jongens, won met 21. Maar
dat resultaat is tot stand geko
men in een door Nederland
voortreffelijk gespeelde wed
strijd, waarin de krachten elk
aar nauwelijks ontliepen. Het
verschil, dat uiteindelijk de
doorslag tot een verdiende Zuid-
slavische overwinning heeft ge
geven, school in liet grotere raf-
ïn het stadion. Een enkele
„groundsman" werkte nog wat
beschadigingen van de grasmat
weg. Slechts de Olympische
vlam, die dag en nacht zal blij
ven branden, gaf nog aan dat
de spelen ter viering van de 17e
Olympiade officieel zijn begon-
f Advertentie)
Lange Noordstraat 14 -
Dorpsstra
Middelburg - Tel. 3373
Vanaf 695.
Betaling prettig
le regelen.
Kleur en fleur vóór de opening
van de Olympische Spelen 1960
He glorieuze dog was
aangebroken. De Jle
Olympische Spelen
werden geopend en ve
le tienduizenden spoed
den zich al ïn de vroe
ge middag naar het
■prachtige Olympische
Stadion, dat in het
noordelijk centrum aan
de boorden van de Ti
ber zinderend in de zon
op de sport jeugd der
wereld lag te wachten.
Lang voor half vijf
waren al vele rijen van
dit immense uit mar
mer opgetrokken sta
dion bezetterwijl bui
ten nog lange rijen
auto's langzaam maar
voortreffelijk geleid
door de Romeinse poli
tie naar de talloze par
keerterreinen ieerden
gedirigeerd.
Het was een prachtig
gezicht toen deze niet
zeer hogemaar weids
gebouwd en daardoor
architectonisch bijson
der fraaie arena zich
vulde met de mensen
massa. Een schouwspel
van vreugde en van
kleurmet vrolijke zo
merse tinten van de
kleding der toeschou
wers, van duizenden
bontgekleurde- hoofd
deksels boven al die
vrolijke gezichten,
waarop het verlangen
naar het grootse
schouwspel van de
openingsceremonie te
lezen lag. Op de ran
den van de tribunes
wapperden de vlaggen
van de 85 deelnemende
naties naast die van de
stad Rome en de vele
Olympische dundoeken
met de vijf ringen.
Het stadionterrein zelf
met de prachtig groe
ne gazons, omringd
door de rood-bruine
sintelbaan, lag nog
verlaten, al waagde
een der toeschouwers
het. huzarenstukje
slechts gekleed in kor
te kal
je t
SM*
n I
wach
■we!
slaagde
baan
finement van de ploeg van Jezic,
waardoor twee Nederlandse fou
ten met doelpunten konden wor
den afgestraft.
Toen Nederland kort voor de tijd
was verstreken, een numeriek over
wicht had van 7 tegen 6 spelers,
veerde de Nederlandse kolonie op.
Met alle 6 veldspelers kwam de ploeg
naar voren, de gelijkmaker zat in
de lucht. Maar het schot van Van
Dorp was slecht gericht. Het ging
over het doel van Muskatirovic. Nog
voor Nederland een nieuwe kans
was het tijd.
Het Nederlandse zevental had na
dat Harro Ran de strijd om de
bal had gewonnen een goede
start, waarbij voortreffelijk werd
geplaatst. Het duurde enkele mi
nuten voor een Zuïdslaviër aan
de bal kon komen. De aanvallen
draaiden met goed samenspel in
de breedte opgebouwd en lang
zamerhand ontstonden er kansen.
De Zuidslaviërs namen echter
goed af en voorlopig bleef de
poort gesleten.
Een fout van Hans Muller, die niet
oplette toen op hem werd geplaatst,
bracht onmiddellijk gevaar voor het
doel van Kniest. Maar Nardeli schoot
onzuiver en meteen was Nederland
weg. Bijna viel het gat. dat Harro
Ran in een prachtige rush maakte,
weer weg toen Harry Lamme aarzel
de mee te gaan. Maar de Nederland
se aanvoerder zag de kans op tijd
en toen hij 10 meter verder de bal
kreeg toegespeeld was Muskatirovic
kansloos.
Nederland bleef uitstekend com
bineren doch na ruim 8 minuten
kreeg de gevaarlijke voorwaarts
Stanicic van scheidsrechter Zuc-
kerman een strafworp wegens
herhaalde fout van Lamme: 1—1.
Het pleitte voor de conditie van
de Nederlanders dat zij het tempo
ook na rust met vlot samenspel
bleven volgen. Kansen voor Ran.
Vriend en Van Dorp gingen ver
loren, maar steeds opnieuw werd
weer naar openingen gezocht.
Aan de andere kant deed Kniest
goed werk bij Zuidslavische doorbra
ken. Het publiek, ongeveer 5000 man
sterk, genoot met volle teugen van
deze aantrekkelijke p&rtij, waarin de
Nederlandse ploeg beter waterpolo
speelde dan wij de laatste jaren heb
ben gezien. Maar bet begreep niets
van de beslissing van de scheidsrech
ter toen deze Nederland wegens tijd-
rekken met een vrije worp 'bestrafte.
Helaas begreep Harry Lamme het
ook niet. De Robben-man dacht dat
een van zijn spelers de vrije worp
kreeg toegewezen. Hij zwom zich
vrij en kwam te laat tot de ontdek
king, dat hij een fatale fout had ge
maakt. Twee spelers gingen vrijwel
onbedreigd op Kniest af. die natuur
lijk geen schijn van kans had: 2 l.
Korte tijd later moest Kacic wegens
- - - Dorp het
de gelijk-
eschreven,
usrsrc*
De Nederlandse ploeg marcheert het
overvolle Olympisch stadion te Rome
binnen voor de openingsplechtigheid-
„Tot roem van de sport"
