TUSSEN DERTIEN EN TWINTIG
MIST ZEELAND EEN .MISS'
JAZZ, GESCHIEDENIS EN VORM
wat anders
WAT DOET DE ZEEUWSE
SCHOOLPERS
MACHTIG
APPARAAT
satchmo
geen miss-troostiger mei,
miss-loze mei
Heeft Zeeland behoefte aan een „miss"? Een ern
stige vraag. Moet onze provincie, nu overal de
„missen" van allerlei soort gekozen worden,
achterblijven? Het is zo, Zeeland heeft geen
„miss", en dat terwijl op diverse plaatsen in het
land de voorverkiezingen voor Miss Holland aan
de gang zijn. Amsterdam heeft zijn Ansje Schoon,
Noord-Nederland heeft zijn miss, er zijn er meer...
maar Zeeland is er weer niet bij. Is er behoefte
aan een eigen miss Zeeland? Is het een miss-
toestand geen miss te hebben. Is het miserabel,
zitten we in de misère zonder een miss?
Men hoeft geen misantroop te zijn om zich mis
noegd te tonen over een rij missen die klaar staan
om verkozen te worden,, en het is ook geen mis
daad geen miss te verkiezen. De meningen over
de miss-verkiezingen zijn over het algemeen zeer
verdeeld, en ze bleken het in Zeeland ook. Maar
toch willen de meesten wel een Miss Zeeland, in
de geest van het-moet-er-eens-van-komen. Ande
ren gebruikten enigszins mistroostige uitlatingen
over de miss. Maar als we het zo op verschillende
plaatsen in Zeeland goed gehoord hebben, is het
niet onmogelijk dat het er nog eens van komt.
kiezing. Weer eens wat anders.
Zeeland komt steeds achter aan!"
Daar zijn ze het allemaal over
eens. Ook Rien Verbruggen (17)
drummer in zijn vrije tijd
die iets later binnenkwam, denkt
er zo over. De broer van Lia, de
achttienjarige Bart Toorenman,
die zwaar blokt voor zijn eind.
examen, meent dat als er een
miss-Zeeland wordt gekozen, ze
vast niet uit Terneuzen komt.
„Het zal wel Vlissingen worden",
meent hij, maar Chris Meyer vindt
toch dat Terneuzen alles over
treft en het dus in ieder geval
van Axel zal winnen! We moeten
zoiets voor de lol doen, is de, be
daagd uitgesproken, mening van
Bart Toorenman. En of de heren
in de jury zouden willen zitten,
zich bevoegd tot oordelen achten?
Chris en Rien: Natuurlijk, doen
En Bart? „Ze zouden zich ge
prikt voelen als je ze niet verkoos,
die missen
In Vlissingen prijken de zusjes
Ans en Mia Zaal (18 en 17) die
vader helpen in de lunchroom,
trots met hun zopas gekochte
strooien hoeden. „In Rotterdam
gekocht!" Of er een miss gekozen
moet worden, een miss-Zeeland?
„Natuurlijk, het wordt tijd!" Ze
hebben er wel eens over ge
dacht voor de leut. En het
is weer eens wat anders".
Maar. voor de jury zouden ze zich
toch wel beverig voelenVan
Zeeland hoor je nooit eens iets,
we komen achteraan". Ze wachte
met spanning op een miss. In Ter
neuzen wacht men met spanning
op een miss In Zierikzee was
er sprake van een miss-verkiezing,
maar het kwam er niet van.
„We zijn hier in Terneuzen nooit
verder gekomen dan de verkiezing
van een mister en miss-nozem.
En dat was op een feest. Die mis
ter nozem dat was ik!" ver
telt Chris Meijer
In Vlissingen hebben we nog
iemand ontmoet. Het was Eddie
Bleyenberg, 19 jaar, pantry-boy
op de grote vaart en zojuist terug
gekeerd van een verre reis over de
wereldzeeën. „Geen miss-verkie-
zing, niets waard, stelt niks
voor etc. etc. aldus Eddie.
Maar mocht er iemand een miss-
Zeeland verkiezing willen organi
seren, we zijn zeer benieuwd
CHRIS MEIJER
,/lie mister nozem... dat was ik"
BART TOORENMAN
,£e zouden zich geprikt voelen...'
ANS (links) EN :vn.\ ZAAL
...'t wordt tijd...
In een stemmig decor van bizarre wandschilderingen, moderne
muziek en een glaasje bier of limonade „Allicht, we willen alle
maal een miss
Twee jeugdpagina's terug
drukten wc cr bij de be
spreking van het boekje
„Een tien voor de tieners"
onze spijt over uit dat de
Zeeuwse schoolpers niet was
vertegenwoordigd, dat de
literaire produkten van jon
ge Zeeuwen voor een derge
lijke publikatie kennelijk
nog niet in aanmerking ko
men.
Dat is spijtig. Maar wat
.wordt er aan gedaan?
„Op zaterdag 2 januari is te
Middelburg de Zeeuwse
Schoolkrantcnvereniging
opgericht" schrijft „Pers-
pektief", de krant van de
ngse h.b.s. Dat klinkt
goed. Wellicht zouden de
redacties van de verschillen
de Zeeuwse schoolkranten in
een vereniging, na gezamen
lijk overleg en uitwisseling
van ideeën tot betere resul
taten kunnen komen.
Dc zopas opgerichte ver
eniging is inmiddels weer
ter ziele. Dat kwam door
dat de Zeeuwse Schoolkran
tenvereniging zich tot de
Zeeuwse vertegenwoordiger
van de Nederlandse School-
Sersunie richtte, voor even
tide aansluiting. Men kreeg
het, advies zich toch vooral
niet in een Zeeuwse vereni
ging te organiseren, maar
zich als krant afzonderlijk
aan te sluiten bij de Neder
landse Schoolpersunie.
Daarmee hield de Zeeuwse
Schoolkrantenvereniging op
te bestaan. Men besloot nog
wel bijeen te komen, en we
kunnen slechts hopen dat
dat toch gebeurt.
Veel verder zijn We dus nog
niet. Inmiddels lazen we wel
dat de 17-jarige Josje Ha-
gers, redactrice van het or
gaan van de Haagse middel
bare scholen, de Interscolai-
re, en van haar eigen school
blad „De SchoolUll" per
vliegtuig naar Denemarken
is vertrokken voor een be
zoek aan de „Dariske Skole
Bladrad". Zij maakt de reis
onder auspiciën van de Ne
derlandse Schoolpers Unie.
Ze zal er contacten leggen
met Deense schoolbladen.
We hopen dat Josje veel
contacten gaat leggen, maar
we willen toch nog even op
merken dat Den Haag dus
wel een Interscolaire neeft.
Net zo goed kan dus de
Zeeuwse Schoolkrantenver
eniging bestaan!
We vestigen er liier nog
maals de nadruk op dat wc
graag ALLE Zeeuwse
schoolkranten op de redac
tie van „Tussen dertien en
twintig" zouden ontvangen!
Laten we allereerst vaststellen
dat radio en t.v. zeer nuttige uit
vindingen zijn. In radioverband
denken we dan aan schepen
vliegtuigen e.d. in nood, aan de
diensten in oorlogstijdbij politie
werk enz. enz.
Vit dit standpunt heeft de t.v.
nog meer dan de radio een plaats
je in onze maatschappij verdiend.
Voorbeelden hiervan geeft de t.v.
bijvoorbeeld in Brussel waar men
er het verkeer mee regelt, in zie
kenhuizen, en meerder nuttig
werk ten dienste van de mensheid.
Daarbij komt ook nog dat ze
meer dan de radio ons in contact
kan brengen met vreemde volken.
Dit laatste is toch zeker van be
lang.
Maar ja. de programma's die be
stemd zijn voor de huiskamer,
daar mankeert nog wel eens wat
aan. Echter de t.v. moet toch ook
langzamerhand opgroeien en de
een vindt een bepaald programma
moorddadig, terwijl de ander vol
afschuw een gezicht trekt, alsof
de aardappelen aangebrand zijn
Ondanks dit alles vind ik de radio
en de t.v. in het bijzonder een
„machtig apparaat".
Noot: Bovenstaand schrijven
werd ons toegezonden door zeke
re Jafrapa te Middelburg. We wil
len hierbij opmerken dat we tech
nisch niet zo onderlegd zijn, dat
we, bij het zien van de vele inge
wikkelde draden, lampen etc. niet
Aan een „machtig apparaat" zou
den willen spreken.
Noot: Van bovenstaande in
zending is ons van de afzender
slechts de naam Jafrapa bekend.
Toch willen we het commentaar
als uitzondering nog opnemen.
Het spreekt echter vanzelf dat,
evenals dat geldt voor de rubriek
„Lezers Schrijven", van alle reac
ties op de jeugdpagina, naam en
adres van de afzender, op de re
dactie bekend moeten zijn, ook
wanneer de inzender naam e.n
adres niet gepubliceerd wil zien.
LOES EIJKE
Jk zou geen kans hebben"
We hebben ons dus georiënteerd
naar de behoefte aan een „miss".
Met die speciale missie kwamen
we in Terneuzen. In een stemmig
décor van bizarre, wandschilderin
gen, moderne muziek en een glaas-
Je bier of limonade troffen we en-
:ele Terneuzenaars, die scherp af
gebakende meningen over de miss
huldigen. Allen scholieren die er
wel eens bij hebben stilgestaan.
„Allicht, we willen allemaal een
miss", merkte de zeventienjarige
Chris Meyer op, en vertolkte daar
mee de gedachten van het daar
aanwezige groepje jongelieden. De
charmante Lia Toorenman (15) in
moderne kleuren gekleed, „zou
zich toch niet lekker voelen met
een groot nummer, voor de tafel
van de juryleden die kritisch loe
ren en daarbij dikke sigaren ro
ken". Nee, een officiële miss-ver
kiezing, daar zou ze toch niet
graag aan mee doen. De veertien
jarige Loes Eijke, zou misschien
wel meedoen „maar ik zou toch
geen kans hebben" voegt ze er
snel aan toe.
„Het zou leuk zijn, een miss-ver-
SATCHMO. LOUIS ARMSTRONG, „HING OF
JAZZ": een levende legende. De kleine man van bijna
60 jaar die nog dagelijks zijn stormachtige triomfen
viert voor enthousiast brullende concertzalen. Door
de hele wereld trekt hij met trompet, witte zakdoek
en dozen vitamine-pillen. Overal begeestert en inspi
reert hij zijn toehoorders met zijn sprankelende, vaak
vrolijke en eerlijke klanken. Louis Armstrong, wie
kent die naam niet.
Als er ooit iemand in de jazz carrière heeft gemaakt,
en zijn roem bij zijn léven ten volle heeft mogen be
leven is het wel deze Satchmo, die in 1900 op 4 juli
in New Orleans werd geboren. Als kleine jongen
rommelde hij in de groezelige stad aan de rivier.
Een stad van beginnende jazz, van river-boats en
vertrapte negers die hun leed de wereld in schreeuw
den met hun vaak gebrekkige instrumenten. Acht
tien jaar is Louis, als hij door Kid Ory in diens band
wordt opgenomen. Vier jaar later naar Chicago, spe
len bij King Oliver. Louis kreeg naam. Talrijke mu-
sici die later in de jazz een rol zouden spelen kwamen
aandachtig naar hem luisteren. Zijn techniek was
voor die tijd niet te overtreffen. Hij ruilde zijn cornet
in voor 'n trompet. Toen begon de roemruchte tijd
van Armstrong's „Hot Five" en „Hot Seven". Even
als zijn opmerkelijke spel bleek ook zijn bijzondere
zang onnavolgbaar. Hij verrijkte de jazz-muziek met
het nog steeds zo populaire scat-singing.
Zijn naam werd een begrip. Satchmo! De bruisende
en dynamische musicus. Toen volgden de tournees
naar Europa, waar zelfs de niet-liefhebbers van de
jazz naar hem kwamen luisteren.
Satchmo groeide door alle stijlen en jazz-tijdperken
heen, naar vandaag. En nog steeds is het zijn be
geesterende spel dat de grootste zalen vult. dat elk
optreden tot een manifestatie voor de jazz maakt.
Zijn legende is gevormd, en ondanks zijn vaak kwa
lijke en veel te commercieel georiënteerde presta
ties (vooral in de jaren dertig, en enkele jaren terug)
bewaard gebleven.
Na de Tweede Wereldoorlog leerde de wereld hem
kennen tijdens zijn grote tournees: de kleine man
die een rij schitterend witte tanden laat zien als
hij lacht. De man die voor zijn bezweet voorhoofd
per concert grote hoeveelheden witte zakdoeken no
dig heeft en voortdurend vitaminepillen slikt. „Wees
zuinig op uw gezondheid en vooral op uw maag!''
raadt hij een ieder aan.
Satchmo, een goed gehumeurd man op het toneel en
in de omgang. Achter de coulissen vaak knorrig en
ongenaakbaar.
Hij houdt van zijn triomfen, van volle zalen en
geestdriftige luisteraars, en hij vond ze in verschil
lende Europese landen, in Japan, in Afrika in Ame
rika.... bewegelijk als zijn muziek is hij zelf, de man
die voortdurend reist en overal een diepe indruk
achterlaat
SATCHMO, een levende legende!
