Mej. Verbrugh verdiept zich reeds
35 jaar in Aalsmeerse kleuren
Prijzen in winkels van Boedapest
voor gewone man veel te hoog
SEVILLA HELPT PEPE, DE
CONDUCTEUR DER VERLIEFDEN
MYSTERIE VAR HET VUUR
DINSDAG 8 DECEMBER 1959
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
Wat is de tint van die nieuwe bloem
op. Maar soms wordt het be-
loónd... vorig jaar verwierf im-
mers een in alle stilte gekweekte 'Z
roos, de Miracle, de Bagatelleprijs J
en werd tot de mooiste roos ter
wereld uitgeroepen. Hiervoor
moest echter zeven jaar lang in
een grote oppervlaktekas ge-
kruist worden..."
Op het ogenblik is er voor Z
zover bekend nog een kwe- J
ker doende met het plan, iets
heel bijzonders te brengen en
wél op het gebied varf fresia's.
Acht jaar arbeid zit er al op... Z
Over het algemeen waagt men er
zich niet aan, duizenden guldens
te investeren in een ideaal, dat
op teleurstelling en pijn kan uit-
lopen. Men wacht hoogstens met
spanning op de grote dag, dat de
„buurman", die altijd zijn kassen
zo zorgvuldig op slot draait en
geen vreemde bezoeker toelaat,
zijn werkstuk openbaar zal ma- i
ken.
De fneeste kwekers zijn echter te- S
vreden met hun „Getuigschrift
van Verdienste", dat op zo'n na-
jaarskeuring in de oude veiling
vei-vvorven kan worden. Of eigen- Hj
lijk... helemaal tevreden zijn ze
dan nog niet, want de feitelijke 4.
reclame voor een behoorlijk 4=
doorsnee-vakmanschap wordt pas
veroverd, wanneer men het kó-
mende jaar met dezelfde verbe-
terde bloém op dezelfde keuring Z
een „Getuigschrift eerste klas"
in de wacht kan slepen. En dat
bij een begrip als „verbeterd" niet
slechts het mooie of de vreugde
voor het oog primair is, hoeft .i
wel amper betoog ook nuchte-
re vragen als houdbaarheid,
kweekmogelijkheid en bruikbaar-
heid als export- en snijbloem ko-
men hun èisen stellen. In elk ge-
val zagen we „vernieuwde" bloe-
men, die we in één woord prach-
tig vonden en die hun schone na-
men ,als Gina Ix>mbart, Disney-
land en Arab Queen ten volle
waardig waren. (Sommige wa-
ren nog naamloos en heetten, b.v.
simpelweg,, Zaailing 1160").
Maar toch: we mochten dan veel
zien;., de deskundigen zien steeds Z
te weinig naar hun smaak. „Dit
is een pimt, waar veel kritiek
over gehoord wordt," aldus dr.
Wasscher, „want afgesneden bloe-
men in een vaas verraden te wei-
nig. Wat hier een juweel schijnt
kan zich in de kyveek als een
naar ding gedragen. Daarom is sjc
mijn streven erop gericht: tussen
het eerste en tweede getuig-
schrift moeten de bloemen op een 4.
neutrale plaats opgeplant wor-
den, zodat we er een jaar lang
het oog op kunnen houden. Dit is
nu voor rozen, anjers en enkele
andere bloemsoorten al geregeld, ïjj
maar... we zijn er nog niet..."
Gezonde rivaliteit
Naast de kritiek en een gezonde
rivaliteit leeft in Aalsmeer ook de
wedstrijdgeest, die zich op veel
speciale exposities(en de tradi-
tionele bloemencorso's) kan uiten.
Meer dan _ooit leren de kwekers
op huh terrëm té "spelen met de
wettender natuur, terwijl zij Z
zich ware schilders zijn gaan
voelen. Het percentage, dat zich
afzijdig houdt van ieder experï-
ment („80 doet mee," zei dr.
Wasscher) slinkt van seizoen tot
seizoen en zal tenslotte wel ge- Z
heel verdwijnen...
Produkten van kwekers worden
gekeurd op „ongekendheid"
(Van een medewerker)
„Er zijn wel 20 soorten wit en de meeste variëteiten heb je in
rood. U kunt zich niet voorstellen, hoeveel fijne nuances er
bijvoorbeeld in rozen en anjers kunnen zitten, „aldus vertelde
ons mej. M. H. Verbrugh uit Eek en Wiel, die zich al 35 jaren
lang verdiept in de kleurscheppingen der Aalsmeerse kwe-,
kers.. Want in het bloemengewest met zijn zee aan glazen
kassen streeft men steeds naar „nieuw" en „beter", zodat ve
le keurcommissies (samengesteld uit deskundigen van hor
tussen, plantsoendiensten enz.) in actie komen. En iedere ver
betering dient beschreven te worden: men moet houvast heb
ben voor het officiële kaartsysteem, erkende vakbladen en
het stamboek. Met een zekere eerbied spreekt men in Aals
meer van de „Londense index" en de heren, die elk jaar op
hoög internationaal niveau samenkomen om met begrippen
als momenclatuur en synoniemen te jongleren, opdat men niet
verdwaalt in het steeds groeiende bloemenland. Daarom moet
mej. Verbrugh (bij goed daglicht) aan de hand van interna
tionale kleuratlassen precies vaststellen, welke tint een be
paalde bloem, die als verbetering van het bestaande assorti
ment gelanceerd wordt, nu eigenlijk heeft.
lende kwekers ons zoiets gezegd
hadden van: „Nu moet U straks
eens op haar werk letten..."
Mejuffrouw Verbrugh (links)
stelt met een assistente vast, wel
ke tint Aalsmeerse produkten
hebben.
meer dan ooit een „ander" of
tewel „wisselend" gezicht gaat
tonen...
Laten we ons maar niet verdie
pen in kruisingstechnieken, zaai
lingen, mutaties of chromosomen
en volstaan met de stelling, dat
men dus zoekt en nog eens zoekt.
Geheimzinnig met
het grote
Het Is hier niets bijzonders, wan
neer men soms 16 keuringscom
missies op één dag tegenkomt
zoais men er ook begrip voor
heeft, dat een bepaalde kweker
naar „het grote" reikt en zeer ge
heimzinnig doet met zijn bloem
gewassen. Eens hoopt hij, dat zijn
levensdroom waar zal worden: 'n
nieuwe bloem te brengen, die ho
ge onderscheidingen behaalt en
misschien de wereldmarkt ver
overt...
„Maar het is een vrij kostbare ge
schiedenis," aldus dr. Wasscher
„want gedurende de experimenten
brengen de proefkassen geen cent
(Van een speciale correspondent)
„Hebt U al voor Pepe gegeven?" Dat
is de vraag, die in Andalusië's
hoofdstad de Senora's en Senore's
elkaar stellen, in clubs en café's,
bij het uitgaan van de kerk en op
de markt. De middelen, die voor
Pepe, de oude conducteur van Lijn
8, bijeengebracht werden, lopen
al in de tienduizenden peseta's en
dit ondanks het feit, dat in het
vrolijke Sevilla de Spaanse econo
mische crisis zwaar op de mid
denstand en de arbeiders drukt.
Het is haast een sprookje, de ge
schiedenis van Pepe en de wagen
van Lijn 8. Door de nauwe steeg
jes, waar zigeunermeisjes uit de
hand de toekomst lezen en ezels
karren vaak'een half uur lang het
verderrijden onmogelijk maken,
zijn beiden een mensenleeftijd
lang heen gehobbeld op weg naar
de Puerta Real. Sevilla's Lijn 8
was in de stad aan de Guadalqui
vir het symbool voor het gisteren.
Verliefden en verloofden, die bang
waren voor de boze tongen van de
buurt, lieten zich door Lijn 8
urenlang in donker rond rijden en
-schommelen.
In Lijn 8 konden ze rustig minneko
zen en praten, Pepe glimlachte
maar... Wie haast had, schold we
liswaar vaak op het tempo van
Lijn 8 maar in Sevilla moet je nu
eenmaal geen haast hebben. Dat
was ook wat Pepe dagelijks zijn
klanten voorhield. Had iemand
onderweg ergens een pakket te
bezorgen of een brief, dan stopte
Pepe ook tussen de haltes want
een ander een dienst bewijzen
ging Pepe boven alles.
Maar nu is dan in de gemeenteraad
van Sevilla de teerling geworpen:
De romantische Lijn 8 moet wij
ken voor de tijd en de vooruit
gang. Zij werd kortgeleden uit de
vaart genomen en door bussen
vervangen. Pepe echter, de oudste
conducteur die meer dan dertig
jaar dezelfde route gereden had,
We vonden haar in het restaurant
van „De oude veiling" te Aals
meer, alwaar ze aan een ta
feltje dicht bij het 'raam geas
sisteerd werd door mej. Hagen,
ten einde het hare te doen bij een
najaarskeuring van verbeterde
kweekprodukten, die in het nabije
expositiezaaltje door vele kriti
sche en deskundige ogen bekeken
werden.
Ditmaal waren de snijbloemen
chrysanten en dahlia's troef en
met verschillende tussenpozen
werd mej. Verburgh steeds een
enkele bloem gebracht.
Er waren prachtige volle vor
men bij van de grootte van
een enorme zonnebloem
vaak met fraai uitgebalan
ceerde tere pasteltinten. Ook
de gemengde en harmonisch
in elkaar vervloeiende kleuren
werden aan haar getraind oog
onderworpen en aan de hand
van schier eindeloze tabellen
met aanduidingen over groen,
blauw, lila enz,, stelde ze
steeds met gemak haar „diag
nose". Het leek ons stellig
geen werk, dat men „zo maar
kan leren, omdat de Aals
meerse kwekers 't ook steeds
meer gaan zoeken in de ver
fijning. Bij een gang langs de
uitgestalde kweekprodukten,
smaakvol gegarneerd in vazen
en pullen, konden we ook vaak
echt niet zeggen, of we een
bepaalde bloem vuilbruin, geel
of okerkleurig moesten noe
men. En meer dan ooit werd
ons duidelijk, dat Aalsmeer
van jaar tot jaar almaar ho
ger wil grijpen met zijn kleu
ren- en vormenspel, teneinde
de internationale faam van de
Nederlandse bloem zo hoog
mogelijk te houden.
„Ik heb altijd veel liefhebberij in
dit werk gehad," aldus mej. Ver
brugh, die in haar jeugd een tuin
bouwschool bezocht en in haar
gehele manier van doen de ge
moedelijkheid van een gezellige
plattelandsvrouwe uitstraalde.
(We hebben haar huis met de
toepasselijke naam „In de Gaard"
te Eek en Wiel niet gezien, maar
nemen aan, dat zij zich daar ook
wel met een ware bloemenweelde
omringd zal hebben.)
„Moet U eens zien, wat er alle
maal niet in groen is," zei ze ons
en diepte uit haar handtas een
met een elastiekje samengebon
den en kennelijk veelgebruikt
zakboekje op, dat zij geheel vol-
geschreven had met kleurenindi-
caties.
Overigens zou ons deze beschei
den specialiste bij ons bezoek aan
Aalsmeer wellicht niet eens op-
:hfl-
Twijfelende gezichten
Terwijl zij ziek dus bezighield met
de kleurengeheimen, gingen de
verschillende commissies voor
elke bloemsoort één met vaak
twijfelende gezichten verder met
hun werk. Stengels werden door-
Sesneden en bloemkelken draai-
en langzaam en keurend in ver- .T
schillende banden. We beluister
den opmerkingen als: „Tja.... een
mooie knop. Een redelijk goede
bloem, maar... een beetje flets.
Wat dachten de heren.... zullen
we hem nog eens kans geven....?"
Natuurlijk spraken we ook met
„de" man van al dit bloemen-ge-
examineer: dr. J. Wasscher, voor
zitter van de vaste keuringscom
missie (van de Kon. Mij voor
Tuinbouw en Plantkunde.)
„Begin oktober krijgen we de
keuringen voor verbeterde rozen
en anjers... overigens komen dan
ook
bod",
in november, alle mógelijke
KROESJTSJEWS DROOM NOG LANG NIET WERKELIJKHEID
Geen vergelijking
met Westen
mogelijk
het hier niet om „nieuw" ging,
maar om „nieuwigheden" (de
vraag, in hoeverre iets „onge
kend is, waaraan het monopolie-
Winkelen in het Boedapest on-
de bestaande! soorten aan der het communistische regime
zo vertelde hij ons, „terwijl T-
„ovember, alle mogelijke van Kadar zal de buitenlandse
gewassen, voornamelijk cyclamen bezoeker ervan overtuigen dat
aan de beurt riJ£lemtoondei dM Kroesjtsjews droom dat het
communistische blok eenmaal
de levensstandaard van 't wes
telijk blok zal overtreffen, nog
kwekersrecht raison van 200 lang niet zal uitkomen. Er is
per jaar verbonden is, vormt een
apart hoofdstuk) en vertelde in geen vergelijking mogelijk tUS-
dit verband, dat er jaarlijks onge- sen de kwaliteit en de gevari-
veer 100 van deze nieuwigheden -- - -
in de sector van dahlia's en chry
santen opkomen, die alle de
markt bereiken.
„Een groot deel verdwijnt
echter weer... dat moet ook..."
Zo is dan in Aalsmeer steeds
meer de stelling gemeengoed
feworden, dat mooie en goede De grote warenhuizen en winkels in
loemen en een levendige Boedapest zijn vol produkten. De
t-t ,-4- werkelijk goed uitziende artikelen
lp ziet me nin de Vaciuca, voor de oor-
log de Kalverstraat van Boedapest.
Deze artikelen zijn echter dermate
bieden der wereld slechts de hooggeprijsd dat zij buiten het be-
enkeling experimenteert en reik zijn van de doorsnee arbeider.
„dwaas" jn een van de grote warenhuizen in
wisselen de binnenstad waren ondermeer een-
voudige popeline japonnen verkrijg-
baar voor 180 forinten of ongeveer
goed varieert van 400 tot 600 forin
ten (130 tot 200 gulden.
Ondanks de dure cosmetica maken
de Hongaarse meisjes veel werk van
de make-up. Lipstick en crèmes zijn
zeer duur. Lipstick van inferieure
kwaliteit wórdt in Hongarije zelf ge
produceerd en kost ongeveer 30 fo
rinten (10 gulden). De kleine voor
raad geïmporteerde lipsticks kosten
twee maal zoveel.
De kruidenierswinkels in Boedapest
schijnen over een voldoende voorraad
te beschikken. De prijzen van de
voornaamste levensmiddelen, als
brood, meel en melk liggen in Boeda
pest lager dan in Wenen of andere
steden in het westen. Deze agrari
sche produkten krijgen regerings
subsidie om de prijzen zo laag moge
lijk te houden. Een kilo brood kost
1.60 forint (50 cent). Maar vlees,
boter, conserven en vooral geïmpor
teerd fruit zijn exorbitant duur.
De Hongaarse industrie is begonnen
haar produkten op de markt te bren
gen, waaronder ijskasten van 6400
forinten en televisietoestellen van
4500 tot 6000 forinten. De communis
tische leiders geven toe dat de
prijzen, in het bijzonder voor hetgeen
zij bestempelen als luxe-goederen,
veel hoger zijn dan in het westen.
Zij wijzen er echter op dat eerst on
langs met de produktie van con
sumptiegoederen op grotere schaal is
eerdheid van de artikelen, die
in Hongarije, verkrijgbaar zijn,
en van diè welke in de winkels
van de vrije wereld overvloedig
t zijn uitgestald.
bloemenmarkt een bijzon
dere geestelijke Instelling vra-
Terwijl in veel bloemenge-
dan nog vaak voor
wordt uitgekreten,
de variëteiten van Aalsmeer
in een onuitputtelijke reeks.
Nieuwe vormen komen op, go gulden. Êen tamelijk goed kos-
oude verdwijnen... de kleuren tuum in dezelfde winkel kost onge-
veer 2000 forinten of 660 gulden
f Een paar schoenen van slechte kwa-
liteit staat voor ongeveer 200 forin-
liet zich niet bewegen, zich te
laten omscholen en autobuscon
ducteur te worden. Hij verliet de
dienst, teleurgesteld en treurig
over de nieuwe tijd. En omdat hjj
zich niet wilde laten overplaatsen,
stond het er met zijn vooruitzich
ten niet zo best voor.
Op dat ogenblik gonsde ineens heel
Sevilla van de protesten: Pepe,
de conducteur van de verliefden
en verloofden, mocht niet arm
zijn en treuren. Kranten, radio,
sportverenigingen en clubs begon
nen de „Actie Pepe". Die moet
de middelen opbrengen, om een
oude tramwagen van Lijn 8 te ko
pen, deze te verbouwen tot siga
retten- en krantenkiosk en hem
neer te zetten op een der pleinen
van Sevilla. Hierin kan Pepe dan
in zijn laatste levensjaren werk
en een boterham vinden. En de
echtparen, die eens, in de lente
van hun liefde in dè oude wagen
zalige uren van gedeelde een
zaamheid beleefden, zullen dan,
wanneer zij hun pakje sigaretten
of de krant kopen, herinnerd wor
den aan Spanje's goede oude tijd.
Nieuwe samenstelling
Dutch Swing-college
De Dutch Swing College heeft een
gedeeltelijk nieuwe bezetting gekre
gen. De leider van de Dutch Swing
College, de pianist Joop Schrier,
heeft de dirigeerstaf overgedragen
aan. Peter Schilperoort, een hande
ling, die in september 1955 in om
gekeerde richting is gebeurd.
Behalve Joop Schrier, die in de klas
sieke muziek zal gaan werken, ver
laten nu nog twee leden de band:
tropettist Wybe Buma, die een eigen
orkest heeft gevormd en klarinettist
Dim Kesber, die in januari aanstaan
de zijn studie in de chemie zal heb
ben voltooid. Trombonist Wim Kol
stee had reeds eerder het orkest ver
laten.
De nieuwe samenstelling van de
Dutch Swing College is nu: Peter
Schilperoort klarinet, bariton-sax en
piano, Oscar Klein: Cornet, gitaar.
Jan Morks klarinet en drums, Dick
Kaart trombone, Arie Ligthart banjo
en gitaar, Bob van Oven bas en
Martin Beenen drums.
Oefenschip voor
visserij-onderwijs
De gemeenten Den Haag, Velsen en
Katwijk aan Zee hopen in de loop
van volgend jaar gezamenlijk een
nieuw vissersvaartuig in de vaart te
brengen. Het schip waarvan de
bouwkosten ca. 1 miljoen gulden be
dragen zal gebruikt worden als
oefenschip voor de leerlingen van de
visserijscnolen in Scheveningen,
IJmuiden en Katwijk aan Zee en zal
zowel voor treil- als voor drijfnetvis
serij kunnen uitvaren.
van 't grote bloemenpalet wor
den steeds weer gemengd. Men
realiseert zich over het alge-
meen amper ook al, omdat ten geprijsd (66 gulden),
dit bijzondere facet van Aals- No fr£n JOVerhemden zijn nergens
meer slechts sporadisch be- verkrijgbaar. Een nylon overhemd
3<L rni Jnlïït kost 280 'orinten (90 gulden). De
ton 'on vnl S vrouwen in Boedapest kunnen ook
lil wSFonrfco aan haar trekken komen wegens
zen Nederlandse huiselijkheid, de hoge prjjzen> Een paar nylonkou-
sen kost 60 tot 80 forinten (onge-
veer 20 to* 25 gulden). Nylon onder-
gevallen zijn, indien niet verschil
begonnen en dat de Hongaar aan
zienlijk minder hoeft te betalen voor
bepaalde diensten dan de mensen in
het westen. De huren, bijvoorbeeld,
bedragen vijf procent van het gemid
delde inkomen. Transportkosten zijn
eveneens laag (een tramrit in Boe
dapest kost ongeveer tien cent) en
ook elektriciteit en gas zijn goed
koop.
Het gemiddelde inkomen van de
doorsnee Hongaar bedraagt ongeveer
1.470 forinten en het is dan ook niet
te verwonderen dat hij moeite heeft
de eindjes aan elkaar te knopen. Een
ongeschoolde arbeider verdient onge
veer duizend forinten, geschoolden
1700 tot 1800 forinten en specialis
ten tot 2500 forinten. Mijnwerkers
verdienen het meest. De meeste Hon
garen trachten hun inkomen te ver
groten door bij te verdienen.
De „gewone man" in Boedapest is
niet modieus gekleed. De Hongaarse
vrouwen echter schijnen erin te sla
gen om met de beschikbare materia
len, een modieus uiterlijk te verto
nen.
De nachtclubs in Boedapest zijn
open tot de vroege ochtenduren en
zijn gedurende de weekeinden
overvol ondanks de hoge prijzen.
In vele nachtclubs wordt Ameri
kaanse amusementsmuziek ge
speeld. De arangementen zijn ech
ter over het algemeen slecht hoe
wel de melodieën gemakkelijk
herkenbaar zijn.
In Délemont, Zwitserland, is
voor een complex benzinetanks
een kunstwerk geplaatst van
Georges Schneider. De titel is:
„Mysterie van het vuur".
WwVVV
