TUSSEN DERTIEN EN TWINTIG
Opname vijf tellen na nn
Minjonners aan het woord
of de droovn. van Minjon-Middelburg
Wist U.
^M^WMWVWWVW/WWA
Veertiendaagse rubriek
voor, maar voornamelijk
dóór de Zeeuwse jeugd.
Maak je vrije
tijd hoorbaar
(door Piet Luyendijk).
HIER IS MINJON, afde
ling Middelburg met
een programma over...
Ja, waarover? Er zijn veel
mogelijkheden. Ernstige en
lichte muziek, hoorspel,
klankbeeld of reportage. In
a.1 deze categorieën valt wel
iets te verzinnen, maar de
tekst... De tekst is voor ons
iets, waar we niet buiten kun
nen. Ze moet vooral origineel
zijn en beslist niet. langdra
dig. Hoe hier aan te komen?
Volgens mij niet door het
uitschrijven van hoorspel- en
schrijfwedstrijden of iets
dergelijks, maar doodgewoon
het schitterende medium
krant in te schakelen en dan
te proberen meer belangstel
ling in de „binnenlanden van
Afrika" te kweken voor de
ze mooie sport en hobby.
Wat doet Minjon?
Minjon doet in het klein, wat de
grote broer, de A.V.R.O. in het
groot doet. Vandaar de leeftijd 16
20. Waarna de mogelijkheid be
staat bij de senioren te komen,
die niet de ether ingaan met het
programma „Op de Jonge Golf",
maar met „Eigen weg". De minia-
tuuromroep verzorgt ook een
groot gedeelte van de „jeugddag",
die jaarlijks wordt uitgezonden.
In sommige plaatsen werken Min-
jonleden mee aan een ziekenom
roep en verzorgen zij toneel- en
cabaretavonden. Verder bestaat er
voor de mensen met een al is
het maar een kleine artistielce
aanleg en een grote wilskracht ze
ker de mogelijkheid iets te berei
ken. Denk maar aan ons aller
Greetje Kauffeld en Tonny van
Verre.
Hoe bij Minjon te komen en wat
te presteren? Ik schreef al: geen
uitzending zonder tekst. Das zon
der tekst zijn we werkeloos
Daarom zoeken we tekstschrijvers
(sters). Hoe meer hoe liever. En
mensen met „taperecorders", die
te allen tijde bereid zijn hun ap
paraat met of zonder bemanning
aan ons af te staan. Verder zijn
ook andere lieden, die denken op
ons gebied iets te presteren, wel
kom.
Het gaat dus voornamelijk om
jongelui, die voor de te ver
vaardigen bandjeseen aar
dige tekst kunnen schrijven.
Maar is er dan onder de leden
niemand, die dit wil doen
We hebben het een jongedame
gevrmgd. Ze zegt eerlijk:
ik kan het niet
(door Paula Rijnberg)
Waarom wil ik geen tekst
schrijven? Hier is een een
voudig antwoord op, dood
eenvoudig omdat ik het niet kan.
Dat is natuurlijk gemakkelijk ge
zegd. want dan ben ik van alles
af. Dat ben ik dan ook, behalve
dat ik nu dit stukje moet schrij
ven.
Maar wie kan dan wel een tekst
schrijven
Een Minjonuitzending is niet zo
maar een toneelstukje of hoor-
spolletje. Het moet over een be
paald onderwerp gaan en daarbij
heel origineel gebracht worden.
Daarbij komen nog andere moei
lijkheden. zoals geluiden, die
uiterst nauwkeurig in de tekst,
moeten worden aangegeven. In
het stuk moeten zoveel mogelijk
mensen van onze leeftijd voorko
men daar het vaak erg moeilijk
is stemmen van oudjes of kleine
kinderen na te bootsen. Mensen,
die per ongeluk op school voor
een opstel een acht hebben, kun
nen heus nog niet altijd een goede
tekst voor een Minjonuitzending
schrijven.
Daar is iets meer voor nodig.
Minion, afdeling Middelburg, is
ongeveer in april opnieuw opge
richt en er is sindsdien niets" an
ders gebeurd dan dat we verga
derd hebben en wel om de eenvou-
Minjon-Middelburg, geschaard
rond het bandopname-appa
raat, waarmee de leden de
droom werkelijkheid hopen te
makenVan links naar
rechts: Ada Rutgers van Ro
zenburg, Ronald Fukken, Her
man Zelders, Jaap Koning, Ma
rijke Fukken met een hondje
voor de n acht elijh-pastor ale
geluiden). Piet Luyendijk,
Paula Rijnberg en Elly Visser.
(Foto P.Z.G.)
dige reden dat we geen tekst-
schrijvers(sters) hebben. Uit het
bovenstaande blijkt dus, dat het
schrijven van een goede tekst
geen peuleschilletje is. Toch moet
er op Walcheren zo'n talent rond
lopen, daarvan ben ik overtuigd.
Ilc zal haar of hem met open
armen ontvangen.
Dit laatste moge dus vooral
voor het mannelijk deel van de
aspirant-Minjonners een aan
sporing zijn. Men zal echter
begrijpen, dat. dit geheel buiten
het verenigingswerk valt. In
het verleden kende men die
attractie niet. Toen stond men
in Middelburg aan
het begin
(door Herman Zelders)
Het begin van Minjon? Daar
weet ik bijna niets van. Dat
ligt in een roemrijk verleden
vol bandrecorders en goede tekst
schrijvers. Iets wat nu niet veel
meer voorkomt is, dat de afdeling
Middelburg toen regelmatig voor
de radio kwam. Eens maakten we
zelfs een prijs buit met een
klankbeeld over Veere. Maar er
zijn niet alleen teleurstellingen te
genwoordig. De jongens hadden
-eens een interview met een dame
die zeehondjes spaarde. Ze had
den er lang over gedaan om er
iets goeds van te maken en stuur
den allerlei bandjes en teksten
op naar de studio met als enig
gevolg dat het niet uitgezonden
werd. Geslagen, maar niet ver
slagen. begon men opnieuw op
te nemen en te schrijven zodat
we inderdaad een paar uur in de
ether zijn geweest. Helaas is van
het oude Minjon niemand meer
aanwezig. Het merendeel studeert
nu en één probeert er zelfs voor de
radio een carrière op te bouwen.
Het enige wat we nodig hebben
is één of twee goede tekstschrij
vers en een paar enthousiaste lé
den er bij. Misschien wordt het
dan weer zoals vroeger...
Eén lid, heeft men er in ieder
geval bij. Het was van de be
staande kern goed gezien om
deze jongedame te „engage
ren". Het is een meisje-met-
een-bandrecorder. Zij is
onmisbaar
(door Elly Visser)
Een bandrecorder is voor een
Minjon-afdeling even onmis
baar als een tekstschrijver of
een omroepster. Maar die dingen
zijn duur en hoe kosteloos aan zo'n
apparaat te komen Dat probleem
heeft de Middelburgse Minjon-af
deling echter al opgelost. Op de
De pagina „Tussen der
tien en twintig" is dit
maal nagenoeg geheel
door de jeugd zelf ge
schreven. Het zijn de le
den van Minjon-Middel
burg, die belangstelling
vragen voor lmn hobby:
het samenstellen van
klankbeelden en radio
reportages, die kortweg
worden aangeduid als
„bandjes". Zij worden
vervaardigd met de be
doeling, dat de daarop
verzamelde geluiden een
maal aan de ether wor
den toevertrouwd. Maar
de Middelburgse Minjon
ners geven niet zo hoog
op over hun eigen pres
taties. Zij vragen zich
zelfs af, of er ooit wel
eens een bandje in de
richting Hilversum is ge
gaan Dit moet in een
grijs verleden wel eens
zijn gebeurd, maar de
jónge mensen, die deze
klankbeelden produceer
den, zijn intussen de
Minjon- leeftijd van
10 tot 20 jaar ontwas
sen.
Minjon-Middelburg moet
nodig eens worden uitge
breid, zo vinden de leden
„we hebben enthou
siaste krachten nodig,
tekstschrijvers vooral,
en ergens op Walcheren
moet toch wel zo'n talent
rondlopen".
Eén belangrijk lid is in
tussen gestrikt: een
meisje met een goede
bandrecorder
Om, zomaar op hun en
haar eigen mailier, iets
te vertellen over Minjon,
hebben de leden op deze
pagina ieder een kleine
bijdrage „in drulc laten
verschijnen".
De stof varieert van ver
handelingen over de ge
schiedenis van Minjon-
Middelburg tot beschou-
winkjes over het bezit
van een bandrecorder,
hetgeen in dit millien
zijn actualiteit niet mist.
Piet Luyendijk schreef
onder het motto ,Maak
je vrije tijd hoorbaar",
een fors uit de pen ge
vloeide inleiding. En
daarmee liecft Minjon-
Middelburg de pagina
„Tussen dertien en twin
tig" geheel aan haar doel
laten beantwoorden.
Want het is een pagina
vóór, maar ook dóór de
jeugd.
Het zij hier nog eens na
drukkelijk vermeld: de
kolommen van deze pa
gina staan steeds open
voor de Zeeuwse jeugd,
zowel individueel als in
veren igi ngsverband.
laatste vergadering, waar ik toe
vallig verzeild raakte, riep ieder
een „Jij wordt lid, jij moet lid
worden". En dit was heus niet om
dat ik ergens een verscholen ta
lent heb, maar... een bandrecor
der. Ik heb dat ding in ieder ge
val voor hen beschikbaar gesteld.
Of ik lid word? Ik denk het wel,
hoewel ik er weinig tijd voor heb.
maar ik vind het machtig leuk.
Als je lid wil worden hoef je
geen bijzondere talenten te heb
ben. Ik vind dat met wat enthou
siasme en wat vrije tijd al iets
te bereiken is.
Wat het betekent lid te zijn? Dat
kan in het kort gezegd worden:
vergaderingen (liefst zo plotse
ling mogelijk) ideeën plan
nen stemopname oefenen
opname en dan eindelijk dè
uitzending, öf een brief uit Hil
versum dat alles Is afgekeurd,
't Ja, dat is het risico. Maar ik
hoop dat de Middelburgse Min
jon-afdeling er in slagen zal veel
goede uitzendingen te brengen.
Zo gemakkelijk is. dat niet.
Neen, het wemelt eigenlijk van
de
moeilijkheden
(door Jaap Koning)
De moeilijkheden bij het .opne
men liggen niet zozeet bij
het opnemen zelf, maar daar
in, dat degenen die iets moeten
doen, er op dat moment dan nèt
niet zijn. Je moet ze dan
overal vandaan halen en dat valt
soms niet meel Je zou het als een
sport kunnen opvatten, maar voor
mij is het meer dan een onderdeel
van mijn werk. Ook teksten en zo
worden vaak vergeten, maar dat
hoort er nu eenmaal bij. Het op
nemen zelf is meestal een lollige
"boel, waar humor niet ontbreekt.
Zo kan het gebeuren dat er een
hele middag niets anders gedaan
wordt dan gezwamd en muziek
gemaakt (mijn persoontje inbe
grepen), zodat er dus niets van
opnemen komt. Als er dan (wei
eens) opgenomen wordt, is het ook
moeilijk, om alleen diegene te laten
praten, die aan de beurt is. Toch
geloof ik wel, als we een paar
goede tekstschrijvers kunnen krij
gen, dat er iets goeds uit de bus
kan komen. En ik hoop, dat er in
de toekomst veel leden mogen
bijkomen, die met ons kunnen
zeggen: Waar een wil is, is een
weg.
Het zijn dus eigenlijk moeilijk
heden rond de organisatie,
moeilijkheden om de mensen
bij elkaar te krijgen. Maar de
ze jongelui hébben ook iceer
hun of haar moeilijkheden, zo
als bij het voordragen. Dat
gaat soms met
knikkende knieën
(door Marijke Pukken)
Het voordragen is eigenlijk een
enge zaak, engmaar toch
ook wel leuk. Je zoekt een
gedicht uit wat je ligt, en dan
is het oefenen geblazen. Je komt
tot de ontdekking dat ouders toch
wel bruikbaar kunnen zijn (soms
ook verduveld lastig hoor!) Ze
leveren kritiek die ook wel eens
opbouwend blijkt te zijn.
Soms klinkt er een boze stem:
„Schei nou eens uit, ik wordt er
gèk van!" Dit is meestal afkom
stig van een paar nijdige ogen die
boven een krant uitkomen. Als nu
de belangrijke dag is aangebro
ken en de gevoelens van de dich
teres) een beetje (dat denk je
tenminste) worden aangevoeld,
krijg je visioenen van een vol
komen debacle, daar je je zenu
wen niet meer de baas bent. Je
staat op het podium met knikken
de knieën, handen die alles laten
vallen en een hart dat zó luid
bonst dat je je eigen voordracht
niet meer hoort. Je stem trilt
wat soms wel eens nuttig blijkt
te zijn in roerende passages. Als
je dan na afloop een enorm ap
plaus krijgt, sta je een beetje ver
dwaasd te kijken, daar je meent
dat het helemaal in de soep is
gelopen. Als iemand je dan ver
telt dat het „meesterlijk" was,
lach je een beetje beverig en je
denkt dan met een juichend hart
terug aan de visioenen die geluk
kig visioenen gebleven zijn.
Valt het voor een volle zaal
r.iet mee, een bandopnameap
paraat is eigenlijk nog mee
dogenlozer. Zelfs voor 'hem of
haar, die dit ding bij de op
name moet bedienen. Want wat
weet je van
zo'n ding
(door
Ada Rutgers van Rozenburg)
Nee, niet van een of ander wis
kundig geval, maar van een
bandrecorder. De moeilijk
heid is dat ik daarvan nog minder
weet dan van wiskunde. Dus zal
ik zo goed en zo kwaad als het
gaat, er als een leek een beschou
wing over geven. Allereerst het
uiterlijk. Alle concurrerende fa
brikanten zijn tot nu toe nog
steeds bij het vierkante of lang-
..dat er in ongeveer twaalfhon
derd Nederlandse periodieken
en andere geschriften een ru
briek van deze naam mee
loopt
...dat de redactie van de jeugd
krant nèt lanceren van deze
rubriek als een blunder ziet en
het de eerste en de laatste keer
zul zijn, dat er onder dit hoofd
iets op deze pagina wordt ge
schreven f
...dat er een zetter en een opma
ker verwijderd zijn, omdat zij
het initiatief niet durfden ne
men de kop „Wist stilletjes
in de loodpot te laten verdwij
nen?
...dat „Close-up", het contact
orgaan van de Middelburgse
h.b.s.-bond een dergelijke ru
briek rijk is, waarin thans mel
ding wordt gemaakt van een
trip van J/M naar Parijs in het
voorjaar van I960
...dat daarbij de vrees is uitge
sproken, dat slechts een gering
deel van de meisjes i» de
Zeeuwse hoofdstad zal terug
keren
...dat hierin ook melding wordt
gemaakt van het feit, dat de
eerste klassen in de wijze van
lawaai maken de eenden in de
schoolvijver benaderen
...dat het blad „Contact" van de
leerlingen van het Zierikzeese
Prof. Zeemanlyceum een echt
gedrukt" blad is, aantrekkelijk
opgemaakt en thans aan zijn
S^ste jaargang toe?
...dat er in dit blad, voor degenen
die zelf niets kunnen verzinnen
thans een rubriekje is ingesteld
„Ze hebben het zélf gezegd",
waarin alle merkwaardige op
merkingen van de leraren ver
meld mogen worden?
...dat de redactie van Contact
medewerkers ronselt met het
kernachtige „Als jullie iets op
vangen, de kopiebus hangt er
voor"
...dat het desniettemin een on
waarheid is te zeggen, dat Zie-
rikzee thans het meest zivijg-
zame lerarenkorps van geheel
Zeeland bezit?
...dat de recensent van het blad
,.De Barometer" van de Goese
Burgemeester van Dusseldorp-
school" onder een beschouwing
over. een schoolconcert een spij
tig „P.S. Sommigen vonden het
zonde van hun 0.50" moest
plaatsen
...clat de jongelui, die zich tijdens
dit in de recensie voortreffe
lijk genoemde concert van het
Zeemvs Kamerorkest hebben
zitten vervelen, ook het fijne
van dit trekje icel zal ont
gaan
...dat; de zetter en de opmaker,
waarover na hét dërdé „dat." in
deze kolom sprake was, inmid
dels weer in hun functie en eer
zijn hersteld Hun cum Toon
Hermans ontleende excuus
„Weet-ik-veel" werd aanvaard.
Zij kregen beiden nog enkele
dagen prestatieverlof en kon
den toen weer aan de slag.
werpige kastje gebleven, zodat wij
nog tevergeefs hebben uitgekeken
naar ronde of opvouwbare band
recorders. Bovenop dit vierkante
kastje dan zitten twee platte
schijven, die, zodra het toestel in
werking komt gaan draaien, elk
in dezelfde richting. In deze schij
ven zitten de zogenaamde „band
jes". Deze bandjes bestaan uit
'een lang soort lint, misschien wel
van plastic, ik weet het niet, en
hierop worden op een of andere
geheimzinnige manier de klanken
vastgelegd.
Nadat een van de knoppen aan de
buitenkant is ingedrukt begint het
inwendige gedeelte geluidloos te
werken. (Natuurlijk geluidloos,
anders zou het geluid van de mo
tor mee-opgenomen worden).
En als een soort robotje neemt de
machine binnenin de klanken
met een mechanisch geheugentje
op. Na een druk op een andere
knop je hoeft niets anders te
doen dan vele knoppen in te druk
ken en natuurlijk een mooi geluid
te produceren zegt het robotje
zijn net geleerde lesje foutloos op.
Het nut van dit apparaat is na
tuurlijk wel duidelijk, namelijk
vooral niets verloren laten gaan
van alles wat het mensdom aan
geluid voortbrengt!! Vind je ook
niet dat dit hoogst belangrijk is?
Belangrijk of niet belangrijk,
deze apparaatjes zijn uiteraard
zéér belangrijk voor Minjons
toekomst
(door Ronald Pukken)
Tja... dat is altijd een duistere
zaak... Het kan weer een
bloeiende club worden,
maar... dat maar!!
Ach, kom, laten we hopen, dat er
spoedig een stukje van ons uitge
zonden kan worden en dat dit
weer veelvuldig zal voorkomen
ook. M&ar je kan wel blijven ho-
gsn... daar schiet je niets mee op.
r zijn vele factoren, waaraan
voldaan moet worden, zoals het
thans verkregen meisje-met-
bandrecorder, een paar prominen
te figuren die kunnen schrijven,
een meisje met een leuke stem en
een consul die goed leiding kan
geven vooral dat laatste...
Maar indien deze mensen ontbre
ken... Wat dan?
Zal deze duisternis dan nog don
kerder worden? Zullen de oude
Minjonners de pukkies dan uit
lachen? Of helpen? Zal de consul
dan nog meer verwijten naar zijn
hoofd geslingerd krijgen We we
ten het niet
Als echte en ingeburgerde Zeeu
wen moeten we het „Luctor et
Emergo" trouw blijven. Dat zullen
we dan ook trachten. Opdat Min
jon niet uitsterve
