E
„Een leven temidden
van viervoeters....
San
balm
ZATERDAG 14 NOVEMBER 1959
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
19
Voor het winterseizoen,1959j'C0 heeft
de Parijse kapster Thêrèse .Chardin
onderstaande kapsels gecreëerd. Ze
dragen de volgende namen: op de
eerste rij van links naar rechts de
kapsels ,Au Golf', „Grand Soiren
„Ches Mediard"; op de tweede rij
van links naar rechts ,fLe Matin" en
„Cocktail" (}>Petit Soir" is een twee
de benaming voor dit laatste kapsel
serie^e
vi\w jCouise vah Voorst tot Voorst:
„een der teste hewwels vak Aet continent
(Van een onzer verslaggevers)'
Lonise barones Van Voorst tot Voorst geboren Koest Crollius
staat ieder jaar zo'n zeventig tot tachtig keer aan 't kraambed
van een van haar beste vriendinnen. Ze doet dat nu al een jaar
of wat achter haar grote villa in Hollandse Rading. Ze heeft er
schik in als het weer eens zo ver is. Want haar leven is vervuld
van viervoeters.
Die vriendinnetjes zijn namelijk de enkele tientallen hondjes,
die ze met een ongekend enthousiasme, een onbegrijpelijk ge
duld en een nimmer aflatende werklust verzorgt. Het kost heel
wat tijd, zo'n grote hondenkennel te beheren. Je bent er dag en
nacht mee bezig; de hokken moeten regelmatig schoongemaakt
worden, de dieren verlangen er op gezette tijden naar om de be
nen eens te strekken en de etensbakjes zijn sneller leeg dan ze
weer gevuld kunnen worden.
De barones doet alles zelf. Ze
maakt het eten klaar voor haar
viervoeters. Ze doet de grote en de
lüeine schoonmaak in de ruime
hokken, ze gaat met liaar vrien
den naar de dokter als het nodig
is. Zelfs trekt ze er met haar
eigen stationcar op uit naar het
abattoir in Utrecht om vlees te ha
len. En dan gaat ze nog ieder jaar
een keer of wat naar Engeland om
nieuwe honden te kopen en zich
op de hoogte te stellen van alle
nieuwigheden in de hondenfokkers-
wereld, die voor haar van belang
kannen zijn.
Het is een kordate .idealistische en
hard werkende vrouw, die barones.
Een vriendelijke vrouw ook, die
graag vertelt van haar honden. Ze
heeft altijd van dieren gehouden.
Toen ze nog een kleuter was kreeg
ze een eigen hond. Een allerliefst
beestje. Zo'n grappig, wollig wezen
tje op korte pootjes. Vijftien jaar
is deze Sealyhamterreir nu en hij
heeft recht op het ereplaatsje in hui
ze Van Voorst tot Voorst. Hij was het
immers, die de belangstelling van de
barones voor de hondenfokkerij eerst
deed ontstaan en daarna aanwakker
de.
De jeugdige barones ging naar En
geland om liet werk in de kennels te
leren kennen. Toen ze terugkwam,
zette ze haar eigen fokbedrijf op. He
lemaal volgens het Engelse systeem,
wetenschappelijk uitgekiend. De hon
den haalt ze zelf van over de Noord
zee. Ze betaalt er dikke bedragen
voor, want haar ideaal is, een van de
beste kennels van het continent op te
boawen. Ze fokt met Uampioenshon-
den en het succes is niet uitgebleven.
Zo groot is de belangstelling voor
haar pups, dat er wachtlijsten moeten
worden aangelegd, terwijl heel wat
van de jonggeborenen geëxporteerd
worden naar België, Frankrijk en
ook Engeland.
Natuurlijk heeft de Sealyhamter-
rier een warm plaatsje gehouden
in het hart van deze hondenlief
hebster. In de tuin van haar wo
ning staat dan ook een groot bord
met een afbeelding van dit geesti
ge hondje. Maar behalve Sealy-
hams fokt mevrouw Van Voorst
tot Voorst ook andere lcortbenige
terriers: de Schotse, de West High
land White, die veel op de scotty's
N
„Een leven temidden van vier
voeters". Mevrouw Van Voorst
tot Voorst, omringd door een
aantal van haar honden, bij de
ingang van haar kennel.
lijlcen, maar die wit zijn en verder
de grote broers van deze soorten,
namelijk de Airedaleterriers. En
dan scharrelen in die vele hokken
nog poedels rond. Gewone poedels,
maar ook dwergpoedels en minia-
tuurpoedeltjes, kostelijke exem
plaartjes, die evenwel door de
hoge prijzen voornamelijk naar
het buitenland gaan.
Ongeveer veertig honden huizen in
kennel achter dit grote huis. Ze ken
nen hun bazin als een goede vriendin.
Ze gaan als razenden tekeer als de
barones bij hun hokken verschijnt,
maar ze gehoorzamen a la minute,
zodra ze haar mond opent. Want de
ze charmante, knappe vrouw heeft 'n
merkwaardig overwicht op deze die
ren. Ze is als het ware geschapen
voor dit werk temidden van de hon
den.
Zwaar werk overigens, want je bent
er beslist niet met het halen van vlees
en het voLscbeppei
jes Er komt heel wat meer kijken.
De hokken moeten onderhonden en
hersteld worden. De barones doet het
zoveel mogelijk zelf„Ik zou ge
loof ik best een goede timmerman en
metselaar zijn", glimlacht ze. Want
met een glimlach doet ze al het werk.
Het zorgen voor de honden, de katten
en de geiten, want d.ie zijn er ook te
vinden, daar op het grasveld, waar
de jongste telg van het geslacht Van
Voorst tot Voorst opgroeit temidden
van de dieren. Kan men zich mooier
denken
(Advertentie)
1 In één
1 Uw ha
gaaf e
Qéén kauie cou{ure
iock kante mode*
Do fabrikanten van confectie-
kleding uit elf Europese lan
den hebben deze week een lijn
gelanceerd voor de vrouwen,
die zich geen creaties van Dior
of andere modehuizen van de
haute couture kannen veroor
loven.
Het „Liasoncomitê van de da-
mesconfectie-industrie" gaf de
volgende richtlijnen voor de
(confectie-) mode 1960
„Het silhouette is iets ver
lengd. De roklengte zal 42 cm
van de grond bedragen. De
boezem is voller, de taille
strakker. Nauwsluitende .ja
ponnen zullen de namiddagkle-
ding domineren, tailleurs zul
len kort zijn".
Het comité gaf deze richtlijnen
na een bijeenkomst in Parijs
van de confectiefabrikanten
uit Italië, België, Duitsland,
Zweden, Oostenrijk, Zwitser
land, Denemarken, Nederland,
Frankrijk, Finland en Noorwe
gen.
Het comité vertegenwoordigt
mannen, die beweren elk jaar
kleren te verkopen aan meer
dan honderd miljoen Europese
vrouwen. Het werd in septem
ber jJ. opgericht, niet om met
de haute couture te concurre
ren, maar om de stijl van con-
fectiekleding te coördineren en
te vereenvoudigen. Honderden
Europese textielfabrikanten,
fabrikanten van lingerie en
confectïekledlng en kleding
magazijnen zijn bij liet comité
ïgesloten.
Schuim rubbermatrassen
ouder de loep
De Amerikaanse Consumentenbond
heeft vijftien verschillende schuim
rubber-matrassen aan een onderzoek
onderworpen. Twaalf bleken van zeer
goede kwaliteit. De overige, bepaald
slecht" genoemd, waren alle drie te
zacht. De Consumentengids, het or
gaan van de Nederlandse Consumen
tenbond, verbindt aan deze feiten
o.m. de conclusie, dat het dus vooral
bij schuimrubber aanbeveling ver
dient, op de matras te gaan liggen,
alvorens tot aankoop over te gaan.
De gebruikelijke maat (dikte) van de
schuimrubbermatrassen bleek goed te
voldoen; extra dikke boden geen ex
tra voordelen. Schuimrubber matras
sen moeten niet aan zonlicht worden
blootgesteld; ook aanraking, niet
vocht, hetzij door. transpiratie, hetzij
bij het reinigen van de tijk, moet
worden vermeden. Het materiaal
moet niet te ruw behandeld worden.
De veerkracht is betrekkelijk gering,
zodat bij te veel rukken en trekken
scheuren niet uitgesloten is. Scheu
ren kunnen overigens meestal wel
worden gerepareerd, aldus de Consu
mentengids.
Enige tijd geleden onderzocht de
Amerikaanse zuster-organisatie ook
binnenveringmatrassen. Bleken de
schuimrubbermatrassen óf zeer goed
óf zeer slecht te zijn, in de exempla
ren met binnenvering trof men veel
meer variatie in kwaliteit aan. Van
de twintig onderzochte werd er
slechts één als „zeer goed" gekwali
ficeerd; overigens varieerde de be
oordeling van goed tot redelijk en
matig. De verschillen zaten vooral in
duurzaamheid en ligging. Schuimrub
ber kwam met „duidelijk betere re
sultaten" uit het onderzoek te voor
schijn. Deze matrassen zijn ook lich
ter van gewicht (ongeveer de helft)
en geringer van omvang dan binnen
veringmatrassen, wat bij het bedden
opmaken van groot belang kan 2ijn.
De Consumentenbond voegt volledig
heidshalve aan het Amerikaanse
commentaar op het onderzoek nog
toe, dat de prijs van schuimrubber
vergelijkenderwijs hoger ligt dan die
van binnenveringsmatrasseh.
Britten wel wat geschokt door Italiaanse herenmode
In het Hyde Park Hotel in Londen
heeft Gaetano Savini-Brionï, presi
dent van een groot Italiaans heren
kledingconcern, deze week een show
gebracht van modellen die de nieuw
ste Italiaanse li^enmode vertegen
woordigen. De Britse toeschouwers
waren af en toe wel wat geschokt
door de allerminst conventionele
kleding die hier getoond werd: licht
gewicht modellen met veelkleurige
colberts (voorzien van manchetten),
en nauw toelopende pantalons. Bij
sportief uiteziende kostuums werden
zijden dassen gedragen; inplaats van
de hoogglanzende handgenaaide En
gelse schoenen droegen de manne
quins puntig.Italiaans schoeisel. Rode
colberts met witte biezen, dieppurpe-
ren avondeolberts met zwarte kraag
en opslagen, gestreepte zijden din-
nerjackets, een suède pantalon met
wollen jas die afgezet was met suè
de, casnmere jassen met zijden gar-
tung (waaronder zwarte rokkos-
tuums)het waren allemaal opval
lende representanten van Brioni's
„zachte natuurlijke lijn met lichte
schoudervulling" die wel schril af
stak tegen de conservatieve heren
mode van Engelse bodem. Brioni is
van mening dat er in deze tijd van
goedverwarmde kantoren en huizen
niet langer behoefte bestaat aan
zware kleding; gemakkelijk zittende
kleren zijn thans een vereiste voor
de man.
Er zijn vele manieren te bedenken om belangstelling te
wekken en hulp te vergaren voor de vele duizenden
vluchtelingen, voor wie de oorlog eigenlijk nog altijd
niet is afgelopen. De vrede heeft hun nog geen eigen onderko
men, geen eigen gezinsleven teruggeven Een Engels vrouwen
weekblad opperde, ter gelegenheid van het Wereldvluchtelin-
jaar, een plan dat voor bijna iedere vrouw met een eigen dak
boven het hoofd uitvoerbaar is.
Het blad verzoekt iedere lezeres, op een middag drie vrou
wen op de thee te vragen (b.v. een vriendin, die zelf
twee van haar kennissen uitzoekt en meebrengt) en die
middag over hét vluchtelingenvraagstuk te praten. De drie,
met de gastvrouw erbij vier vrouwen staan ieder een paar
shilling af, die naar het comité voor vluchtelingenhulp worden
gezonden.
De drie bezoeksters nodigen op haar beurt ieder drie andere
vrouwen uit, aan wie ze hetzelfde vragen. Deze hulpaktie met
een sneeuwbal-effect wordt door het vluchtelingen-comité in
Londen gesteund en gestimuleerd; iedereen die gasten wil uit
nodigen en tot helpen bewegen, kan informatiemateriaal van
het comité krijgen over de nood der vluchtelingen.
3\* MEISJESBOEK i„ Uvm-m
(Van onze redactrice)
Het meisjesboek is tegenwoordig
ook in pocketvorm te koop en
dat is een plezierig iets. Niet
alleen in financieel opzicht de
beurs van de bdkvis is meestal niet
zo ruim., dat er regelmatig uitgaven
„in prachtband" van betaald kunnen
worden! maar ook in praktisch
opzicht. ,JIet meisjesboek" pleegt
door de eigenaressen nogal eens te
worden uitgeleendhet gaat in de
klas vaak van hand tot hand en van
schooltas tot schooltas, en die
„prachtbanden" van vroeger toerden
door een dergelijke levendige ruil
handel er niet fraaier op. Het goed
kopere pocketboek mag wel een
stootje hebben, al is misschien het
nadeel van deze goedkopere uitgaven
dat het begrip „zuinig zijn op je
boeken" wellicht gaat verdwijnen
De uitgeverij „Het Spectrumte
Utrecht geeft pocketboeken voor
de jeugd uit onder de verzamel
naam Prima-junioresDrie van de
ze Prisma-juniores voor meisjes, alle
drie van Engels origine, hebben we
voor U gelezen.
De schrijfster Mabel Esther Allan is
blijkens haar levensbeschrijving'n
groot liefhebster van reizen en het
zijn dan ook reiservaringen, die als
patroon dienden voor haar roman
voor oudere meisjes „Vakantie in de
bergen". Reiservaringen, gemengd
met een soort ssepo es-mot ief'i het
hardwerkende studentje Phïlippa dat
geen geld heeft om een vakantietocht
te maken, krijgt onverwacht de ge
legenheid om met. welgestelde fami
lieleden een vakantie door te bren
gen in het zuiden van Zwitserland.
Een „werkvakantie" weliswaar, want
Phïlippa moet toezicht houden op
twee bijzonder lastige kindertjes, die
haar enkele malen in al even lastige
sihiaties brengen. Desondanks wordt
het een plezierige vakantie, door Ma-
bel Esther Allan beschreven op de
manier van de geboren vertelster die
op de juiste momenten „iets laat ge
beuren" in de loop van haar verhaal
Jammer dat de Nederlandse verta
ling (van I. Govers-Van Geunniet
overal even fraai is. Uitdrukkingen
als: „Ga bij het raam zitten, daar
brengt de wind je misschien nog
enige verkoeling" kunnen toch be
paald niet géiden als een voorbeeld
van gangbaar Nederlands, en jonge
meisjes praten beslist niet in een zo
plechtige trant als in dit boek hier
en daar wordt gesuggereerd.
Overigens vormt deze „Vakantie
in de bergen" plezierige leesstof,
evenals het boekje „Catherine
speelt het klaar" van Pamela Drown.
De titel lijkt wat banaal hoeveel
meisjesboeken zijn er in de loop der
tijden niet verschenen over Toos,
Elly en Wil die „het" klaarspeelden
maar de inhoud is dat niet. Het is
een levendig verhaal over een jong
meisje dat de toneelschool heeft af
gelopen, geen engagement kan Jcrij-
gen, maar uiteindelijk via een (toe
vallig verworven) baantje als kin
dermeisje tóch nog haar kans krijgt.
De schrijfster geeft een vrij reële
schets van het toneelleven dat, van
rozegeur en maneschïm ontdaan, nu
eenmaal heel anders is dan de jeugd
zich graag voorstelt. M. H. A. van
Muiken zorgde voor een goede Ne
derlandse vertaling.
Als derde „Prisma-juniore" ver
scheen het boekje „De stem van
haar hart" door Mildred Laic-
rence. Ook hier is de titel niet zo heel
aantrekkelijk; men denkt bij zo'n
stem-van-het-hart eerder aan smoe
zelige driestuiversromans dan aan
een fris meisjesboek. Dit boekje
draagt echter eveneens een serieuze
inslag; ook hier gaat het om een
meisje dat een carrière moet opbou
wen met beperkte financiële midde
len en moet werken om liaar studie
beurs te kunnen aanvullen. Die stu
die blijkt voor haar tenslotte toch
niet de ware levensweg uit te ma
ken - Het zijn allemaal nogal erg
serieuze karakters die in dit meisjes
boek voorkomen, en misschien is het
aan deze omstandigheid te wijten dat
men op zeker ogenblik neiging krijgt
om de laatste hoofdstukken van dit
verhaal maar even snel door te vlie
gen. De Hollandse vertaling is van
A. K. W. WolsakVan Dorp.
/n de serie Kernpockets voor de
jeugd" (uitgeverij ,fie Kern", Am
sterdam) tenslotte verscheen de
herdruk van een „beproefd" meisjes
boek. „Gastvrouw in het groot" van
Dola de Jong, dat reeds in 1939 ver
scheen, blijkt nog altijd aantrekke
lijke lectuur voor jonge meisjes., al
hebben de belevenissen van An 'die-
als volontaire in een groot hotel ia
Ddlmatie gaat werken, wel iets van
hun exclusief karakter verloren door
dat tegenwoordig zoveel jonge meis
jes voor korte of langere tijd een
werkkring in het buitenland aanne
men. Desondanks een boek dat ook
nu weer weet te boeien de wat
stijfjes uitgevallen illustraties van
Otto Dicke moeten de lezeressen
maar op de koop toe nemen.
Dan ozotiii)
C tot ozcutv
Wat, dacht ik zo bij mijzelf, toen
de eerste ruimtefoto van. de
maanachterkant mij groot en
triomfantelijk van de voorpagina aan
staarde: Wat zal de vrouw nu op deze
fenomenaal-knappe prestatie te zeg
gen hebben Vooropgesteld natuur
lijk, dat zij er een redelijke belang
stelling voor kan opbrengen.
En daartoe nu, vrees ik, zal maar
een bedroefd klein percentage van de
vrouwenwereld bij machte zijn. Al die
ingewikkelde geleerdheden als natuur-
en scheikunde, sterrenkunde en cos-
mografie met heel hun noodzake
lijke lijfwacht van hulpwetenschap
pen, al die moeilijke theoretische wis
kunde en mechanica met die prakti
sche techniek op de koop toe: welk
hulpeloos vrouwenbrein waagt zich
daaraan, een paar opvallende uitzon
deringen daargelaten
Laten de mannen maar gelukkig
zijn met hun nieuwe speelgoed en
ach en oh roepen als bü een
bijzonder effectief stuk vuurwerk:
wat kun je als vrouw daar nu voor
bijzonders en opwindends aan ontdek
ken In elk geval zijn ze er voorlo
pig zoet mee: straks krijgen we de
pasfoto's van Mars en Venus óók nog,
zeggen ze, en dan zul je eens wat be
leven
Wat kun je op zulk jongensachtig
enthousiasme eigenlijk anders ant
woorden dan de nuchtere opmerking
van Kees de Jongens praktische moe-
dodelijk knap
der: Ik begrijp niet waar zulke balda
digheid voor dient.
Dat, naar ik aanneem, is de opper
vlakkigste en gemakkelijkste reactie.
Maanfoto's, in de ruimte op duizenden
kilometers afstand van het project
genomen en vervolgens naar de aarde
geseind door een mechanisch betrek
kelijk klein medium 1 is dat een
prestatie van vernuft en vaardigheid
om enkele de schouders over op te
halen
M
aar er zullen vrouwen zijn, zij het
dan een klein percentage, die het
geval niet met een schouderop
halen afdoen. Die de krant eens heb
ben gladgestreken en peinzend ge
staard hebben naar de vreemde, nooit
tevoren aanschouwde, halve bol met
zijn kraters en bergreeksen. En die
een vage beduchtheid hebben voelen
opkomen, die misschien uitsluitend
ontsproot aan haar intuïtie, maar
daardoor niet minder werkelijk en be
klemmend was.
Wat, zullen zij gepeinsd hebben, kan
al niet van deze fenomenale prestatie
het gevolg zijn
Wat zal het mannelijk vernuft, met
deze nieuwe mogelijkheden op lange
afstand gaan doen Zal er achter
het constructieve voorspel van zo'n
fotograferende satelliet weer niet een
afschuwelijke finale van destructieve
toepassingen volgen Wat heeft dat
mannelijk vernuft ooit anders gedaan
dan grote uitvindingen allereerst in
het gareel van de bloedige zegekar
van Mars tc spannen Het rollende
wiel moest natuurlijk uiteindelijk met
messen bestoken worden voor de
strijdwagens der oudheid.
De alchemisten zochten naar goud en
kwamen met buskruit uit de bus. De
splitsing van het atoom bleef geen
laboratoriumwonder maar verwoestte
om te beginnen een gehele stad. En
de exploiratie van het heelal is ook al
weer een militaire prestigekwestie ge
worden die gruwelijker mogelijkhe
den in zich bergt dan het maken van
een foto.
Waarom, zo denken wij verbijsterd
bij dat plaatje, moeten wij toch
eeuwig machteloos huiveren bij
elke nieuwe uitvinding, bij elke gran
dioze ontdekking Welke duistere
dwang koppelt de wetenschap toch al
tijd automatisch aan de vernieling, de
springlevende expansiedrift aan de
ijzige dood
Waarom moeten wij bij elke duize
lingwekkende opvlucht van het ver
nuft meteen weer sidderen voor het
uiteindelijke resultaat: een verplet
terende val
Wij kunnen hun niet beletten voort te
gaan met uit te vinden en te ontdek
ken, het ligt in de aard van de man,
en van het eerste wiel tot het laatste
zonnefornuis strekt het hem tot eer.
Hoe zou onze wereld eruit zien als hij
zich had vergenoegd met het bestaan
de en het bekende
Wij zaten nog met een beestenvel om
graankorrels fijn te wrijven tussen
;wee platte stenen... Voor geen geld
zouden wij teruggezet willen worden
in het leven van onze grootmoeder en
voor het steeds nauwere perspectief
naar de grauwe misère van de holen-
mens knipperen wij verschrikt met de
ogen...
Nee, wij willen volmondig toegeven
dat er geen boeiender lectuur is dan
het boek van het menselijk vernuft,
de ontdekkingsreis van het nooit be
vredigd brein. Maar waarom moet in
die weergaloos spannende roman te
gelijk zo duidelijk de ondertoon klin
ken van een duistere drang naar zelf
vernietiging Wij, vrouwen, zouden
de uitvinder en de ontdekker van har
te graag ons applaus gunnen, al be
grijpen wij meestal niets van zijn in
gewikkelde machinerie. Maar hoe
kunnen wij ooit de handen op elkaar
krijgen bij de gedachte, dat elke nieu
we prestatie een effectiever bedrei
ging betekent voor dat boven alles
dierbare leven, waarvan wij als geen
ander de waarde beseffen.
SASKIA
De meeste moderne jumpers „vallen
los over de heup", zoals dat heet. ïuaar
wilt U nog eens zo'n trui breien met een
goed aansluitend boord in de taille (een
model dat sommige vrouwen meer flat
teert dan recht-toe-recht-an), dan kunt
U dat boord extra sluitend en rekbaar
maken, door een paar toeren een hoe-
denelastiek mee te breien.
