PAGIM
Janny de Boer op Texel
Moeder van twee kinderen... „en
prima huisvrouw!" zegt haar man
1.906.500
HI-LIFE NYLONS
VRUDAG 30 OKTOBER 1959
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
17
Een van de voornaamste m odedetails
is op het ogenblik de toepassing van
de zogenaamde mohair-stoffen, die
vooral bij de mantels de „grote mo
de" uitmaken. Deze jas is er een
voorbeeld van; het is een eenvoudig,
charmant en praktisch model van
Engels origine.
\s (en (dijft) \i\x\-cb Awffcusc
(Van een medewerkster)
„lk heb al zo vaak gedacht dat er nu wel een eind zou komen.
Eerst toen ik trouwen ging. Daarna met Margriet. En nog eens,
toen mijn broer de zaak overnam en mijn moeder er uit ging.
Maar mijn broer zei: Waarom zou je er niet één aanhouden, en
dat heb ik gedaan. En eerlijk gezegd, als ik er helemaal mee
opgehouden was, zou ik het nu misschien wel verschrikkelijk
missen".
Margriet (Margriet de Boer in Oudeschild, op Texel) is tien; een vriende
lijk meisje met gezonde bolle wangen en een enorme blonde vlecht, dat
het beroep van haar moeder: taxichauffeusè, heel gewoon vindt. Iedereen
op Texel vindt het heel gewoon, dat Janny de Boervan Boven met haar
taxi present is bij de aankomst van elke boot uit Den Helder. Ze doet haar
werk al bijna veertien jaar lang. 'a Zomers, in „het seizoen", staat ze tus
sen haar manlijke collega's aan de haven met een donkerblauw mantel
pakje aan en een petje met „taxi" op haar springerige haar. Buiten het
seizoen, als er minder „vreemden" (dat zijn niet-Texelaren) van „de over
kant'' (dat is de rest van Nederland) komen en er vooral vaste klanten
worden gereden, draagt ze haar gewone kleding.
Haar man, zelf controleur op de
boot, is trots op haar, omdat ze
bij tij en ontij haar werk doet en,
naar hij zegt, nog een perfecte
huishouding voert ook.
Haar kinderen zijn waarschijnlijk
niet trots; die weten niet beter.
Dat geldt voor Margriet en ook
voor Addie (voluit Adam) van
tweeëneenhalf, die de momenten
in zijn leven, waarop hij zich weet
toevertrouwd aan pappa, zusje of
oma,als vanzelfsprekend aan
vaardt en er een korte verklaren
de term voor heeft: „Mamma va-
chie"Want als mamma niet
thuis is, heeft ze op z'n Texels
een „vrachie" te vervoeren.
(Advertentie)
1.906.500, dus btfna 2 millioen paar.
De gelukkige koopsters van de
laatste 12 paar die de 2 millioen
afronden/ wacht een prettige ver
rassing. Dus niet vergeten: het 2
millioenste paar Hi-life nylons
zal nog dit seizoen worden ver
kocht. Wellicht "bij uw favoriete
zaak!*
\rang in dc:e saaie eens speciaal naar
ae tinten: „French Mocca"donlcer-
afgestemd op mode 1960. „Wild
donkere nerts-tint! Onder
vind het comfort van de uniek e-l-a-s-
i-i- s-c-h-e Banlon boord van denaadloze
n?if:ette' exclusief verkrijgbaar tn
Hi-life nylons.
Hi-life nylons zijn van f. 2.95 af
verkri|gbaar bij alle bettr*
aames mode- en speciaalzaken.
Janny de Boer:
„vrachtjes halen bij de haven"
Mamma Janny, 34 jaar oud, heeft
dus geregeld een „vachie", ze is taxi-
chauffeuse. „Is dat nou eigenlijk iets
om voor naar Texel te komen en
over in de krant te schrijven?"
vraagt ze. Maar ze weet wel dat ze
een uitzondering is en geeft het met
enige trots toe. „In ieder geval ben
ik in Noord-Holland de enige zelf
standige vrouwelijke ondernemer
met een taxibedrijf, ingeschreven bij
de Kamer van Koophandel", zegt ze.
„Ik ben het eigenlijk gaan leren
voor de aardigheid, en omdat ik, als
ik kon rijden, vader een beetje zou
kunnen helpen".
Maar in 1946 stierf haar vader. Zij
was toen 21, haar broertje pas vijf
tien jaar. De oorlog was nog maar
kort voorbij, er moest een nieuwe
auto komen om het bedrijf weer op
gang te brengen, er waren vergun
ningen nodig.
„Toen werd het ernst", zegt Janny.
Ik moest naar de overkant, praten
met heren van de Verkeersinspectie,
ik moest achter een oude wagen aan,
die we misschien konden krijgen. Ik
moest naar vergaderingen met ande
re ondernemers en was er natuurlijk
het enige meisje.
Achteraf denk ik: Was ik nou eigen
lijk zo flink? Welnee, ik was soms
doodverlegen. Maar moeder dacht:
„Ze redt het wel", en ik dacht: „Aioe
der verwacht het van me".
„Ik begon met een heel oude Chevro
let van 1936. De deuren waren zo
vermolmd, dat ze voorlopig onbruik
baar waren en naar de timmerman
moesten voor herstel. Toen reed ik
zonder deuren, wat wel koud was
maar ook makkelijk, want de men
sen stapten maar uit, links of rechts
zoals ze wilden, en ik kon blijven
zitten, omdat er toch geen portier
open te houden was."
Er was in die eerste jaren na de
oorlog nog geen waterleiding op
Texel („nu wel, nu hebben we
eigenlijk alles wat je je wensen
kunt", zegt Janny de Boer met
een enthousiasme waar de Texelse
V.V.V. tevreden mee kan zijn!),
de melkfabriek leverde water, dat
dan bij boeren en particulieren
bezorgd moest worden. „Hadden
de chauffeurs van die grote wa
gens een vrije dag, dan hielp ik
de mensen, die verlegen zaten.
Wel een beetje zwaar werk soms,
net als de vrachten zand die ik
gereden heb, maar je leerde er
veel van. Als je met zo'n bakbeest
kunt manoeuvreren, wordt de per
sonenwagen kinderwerk".
In 1949 is ze getrouwd. „Ik dacht:
nou zal het wel gedaan zijn, maar
moeder had echt nog hulp nodig en
het lukte best, ook met de huishou
ding. Je moet 't je zo voorstellen: Ik
werk op de boot. Ik bedoel, ik hou de
klok in de gaten en weet: Na deze
boot kan ik da huiskamer een goeie
beurt geven. En dat doe ik dan.
Komt er een vrachtje tussendoor,
dan kan het zijn dat er een keer niet
wordt afgestoft. Maar is dat eigen
lijk wel zo erg? Ik hou van schoon
en ik hou van netjes, maar ik zou
het heel moeilijk vinden om de hele
dag alleen maar het huis schoon te
houden en eten te koken. Ik hou van
mijn werk, en ik geloof dat ik ervan
leer. Ik kom met zoveel verschillen
de mensen in aanraking
Je moet niet denken dat het altijd
vrolijk werk is. Je woont op zo'n
eiland en je kent er iedereen. Moet
ik met een zieke nanr de overkant,
soms helemaal naar Amsterdam, dan
leef ik met de patiënt mee, net als
de familie. Het zijn immers geen
vreemden voor je. En in 1953, met
de watersnood in Zeeland toen hier
de dijken ook op springen stonden,
heb ik soms vrachtjes gehad die niet
vrij waren van gevaar. Maar kun je
„nee" zeggen als de mensen je roe
pen? Je zou het jezelf nooit vergeven
als de mensen iets overkwam en je
had zc kunnen helpen, als je gereden
had."
Of ze over haar kinderen praat,
over haar man, over haar moeder,
de passagiers of de eilandbewo
ners, ze doet het steeds met een
grote hartelijkheid, alsof ze het
over een uitgebreide, geliefde fa
milie heeft.
Ze moet natuurlijk uitstekend
kunnen organiseren, haar tijd
verdelen, en dat doet ze met talent
en met grote zelfstandigheid.
Maar geen moment maakt ze de
indruk van een Kenau, die haar
werk het volle pond van haar
krachten geeft en haar gezin op
de tweede plaats zou laten ko
men. „Ik zeg het vaak tegen m'n
collega's", vertelt liaar man, „ik
zeg: Je moet niet denken dat wij
bij Janny ook maar iets te kort
zouden komen. Roepen de kinders
om iemand, dan roepen ze om hun
mamma. Elke dag, het mag vijf
minuten vroeger of later zijn,
komt er een lekker maal op tafel,
en dat hoor ik van anderen nog
wel eens anders".
„Ja", zegt Janny. „maar ik weet wel
dat de mensen méér bedoelen clan het
eten alleen, als ze vragen of een wer
kende moeder, zoals ik, haar kinde
ren niet te kort doet. Het gaat om
de aandacht en de liefde, die een kind
nodig heeft. Ik heb er vaak over na
gedacht, maar ik geloof niet, dat
Margriet en Addie tekort komen.
Ze zegt het, alsof het allemaal (huis
houden, chaufferen, opvoeden, echt
genote zijn) vanzelfsprekend en ge
makkelijk in haar levensplan past,
en voor haar is dat ook zo. Ze gelooft
in haar verschillende taken en wat
ze doet, wil ze goed doen en door
dacht.
„Ik heb al zo vaak gedacht: Nu moet
er een eind aan komen, maar ik rij
nog altijd, en ik vind het heerlijk
om het te blijven doen."
Huishoudelijke voorlichting
in Middelburg
De plaatselijke commissie Middel
burg van de Stichting „Commissie
voor huishoudelijke- en gezinsvoor
lichting" is gestart met het winter-
programma 1959/1960.
Een tweetal lezingen respec
tievelijk gewijd aan ..Nederlands fa
brikaat" en „Katoen") is reeds ach
ter de rug; voor de komende maan
den staan nog op het programma een
voorlichtingsmodeshow (12 novem-
Cardins „modefuga" in Amsterdam
(Van een medewerkster).
In het Amsterdamse Victoria Ilotcl
waren vorige week-end vel© voor
aanstaande Nederlandse confectio
nairs bijeen en geen wonder, want
Pierre Curdin, volgens velen in Pa
rijs en andere Europese modecentra
op het ogenblik de enige jonge mo-
(le-ontwerper met" een, werkelijk
groot- talent, hield er een show. Om
'an te watertanden moet dit evene
ment zijn geweest voor de Neder
landse confectionairs: als ze in Pa
rijs zijn show willen zien moeten ze
duizend of vijftienhonderd galden en
tree betalen en mogen een enkel mo
delletje copiëren en in Amsterdam
zagen ze alles voor een tientje dat
dan ook nog ten dele bestemd was
voor het Rode Kruis.
En toch zullen de Nederlandse con
fectionairs een beetje verdrietig
naar huis gegaan zijn. Want wat Car-
din mag, mag een .Nederlandse mo-
ber), een bak- en braaddemonstratie
(17 december), een causerie over
goed en veilig elektrisch materiaal
(28 januari), een demonstratie van
de propagandastichting Consumptie
aardappelen (4 februari) en een de
monstratie huid- en handverzorging
(8 maart).
Evenals vorige jaren geeft de com
missie ook dit seizoen speciale cur
sussen in naaien en knippen, en in
het „opknappen van kleine lcarwei-
tejs in de huishouding, terwijl bij
voldoende deelname ook nog cursus
sen zullen worden gehouden in ko
ken en voedingsleer, kleuterverzor-
ging, handwerken en eenvoudige
ieerbewerking. Voorts bestaat de mo
gelijkheid om een speciale cursus
token en voedingsleer voor heren te
organiseren (onder het motto: „Hoe
prettig als uw man bij ziekte of bij
het kamperen een handje helpen
kan...).
Advertentie
deman nog niet: zich concentreren
op een paar mode-thema's. Van een
Nederlandse confectionair en zelfs
van een Nederlandse couturier wordt
verwacht, bat hij heel de nieuwe
mode van Parijs in zijn collectie ver
enigt. Cardin kiest zijn eigen thema's
en maakt er een mode-fuga varr
maar van de confectie wordt een pot
pourri verwacht;
Cardin's lijn heeft iets van de ka
zuifel die de priester draagt bij de
plechtige hoogmis. In al zijn jurkjes,
al zijn pakjes, al zijn mantels kwam
die simpele lijn terug: het opzij van
de schouders nog wat uitstekende
borststuk, dat in een vrijwel strakke
iets schuine lijn het middel losliet
en die lijn werd volgehouden tot net
iets onder de knie.
De mouwen schenen los uit die
schouderstukken te komen en vooral
toch al slanke vrouwen lijken dan
zeer tenger.
Heel opmerkelijk zijn in Cardin's col
lectie ook de enorme kragen. Ze zijn
van geplooide satijn en op de mantels
soms van grof tweed: als schalen
waarin een vrouwenhoofd als een
lieflijke waterlelie te drijven ligt.
Soms heeft Cardin zelfs twee van
die enorme kragen, de een boven de
ander omlaag gebogen en op de
avondmantels ligt er dan tussen die
twee kiagen van achter een grote
rode of zwarte roos.
Een ander thema van Cardin is (voor
zijn jurken) het over een iets tc lage
taille bloesende lijfje en ook dat
geeft de draagster iets van lieftalli-
fe ingetogenheid.
n de keus van zijn stoffen bleek
Cardin ronduit ouderwets: zeker de
helft van de collectie moet zwart ge
weest zijn alleen de avondtoillet-
ten waren fel en licht van kleur.
Tailleurs in heel brede donkergroe
ne en donkerbruine strepen, mantels
zagen we van wat ouderwets in
Bloempatroon geschoren trijp leek
maar het was satijn met er over
heen kant en chenille.
En tenslotte noteerden we als bij de
ze mode passend snufje het halflan-
j ge haar, welk de vrouw overdag min
I of meer kunstig om het hoofd vrik-
j kelt, doch dat ze 's avonds loslaat
1 het valt dan in een grote golf op zij
langs het gezicht.
In Cardin's mode kan elke vrouw
j van boven de veertig heel jong zijn
I en elk meisje lijkt in zijn mode vol-
I wassen.
Dan ozctiH)
C tot OZCMV
Misschien zegt U wel schouderop
halend dat U er niet om ge
vraagd hebt: maar met dat al
zitten we weer midden in de Kinder
boekenweek. En nu geef ik U dade
lijk voluit gelijk als U iets kunstma
tigs en commercieels speurt in die
moderne heiligendagen en weken,
meestal uitgedacht en met grote
trom gepropageerd door een groep
belangne bbenden.
Dit neemt niet weg dat in sommige
gevallen wij wel degelijk, een kans
hebben, als wij de reclame en de
negotie er afpeilen, iets waardevols
in onze handen te houden.
Vergeet U nu in dit geval de opzet
telijkheid maar eens even, haaf een
streep door de laatste zes letters en
laat het kinderboek, dat dan te voor
schijn springt eens een ogenblik vol
uit in uw aandacht blijven staan-
Het is dat rond en om waard, want
het blijft, zijn bescheiden muze zij
geprezen, nog altijd een hoogst be-
land
-J
(Van onze redactrice.)
ijfentwintig wensen heeft dit kleine jongetje: een kijker
Y één met- lenzenen een jas voor grote mensen, en een
baardje aan zijn kin (,,'t Is wel naar in het begin als de
mensen naar je kijkenHij wil ook graag een meier
groeien, en alléén de tuin besproeien, en hij wil er ook een
broertje bij. En omdat dit allemaal wensen zijn die via een
gewoon verlanglijstje toch niet in vervulling gaan, vertelt dit
jongetje zijn wensen maar aan de maan. Hij doet het in
dichtvorm en dit gedicht „Luister even" is te vinden in het
boekje „Met Rozerood en Zonnehoed"dat enkele tientallen
kostelijke kindergedichten bevat, geschreven door Peter Jas
pers.
1/ indergedichten: over het meisje dat zo graag con wonder-
K pil wil hebben „dan kon ik voor de klas de beurten
maken die ik wil, omdat ilc door de wonderpil niet. meer
verlegen was")Over het boertje dat liep op klompen en dat
is gekrompen in het water van het baddat te heet was en
te natover die heel aparte kat die een berg van pure zij
spon, en na een jaar of wat ging weven van rok tol nacht
japon, zijn hele lange leven
Al deze verrukkelijke kindergedichtjes waarin het leven
inderdaad „een zonnehoed draagt" zoals in hel eerste ge
dicht wordt verteld zijn verzameld in een klein bescheiden
boekje, uitgegeven door Hollandia-Baarn, en geïllustreerd met f
plezierige tekeningetjes van I. Spreekmeester.
langrijk element in onze samenle
ving. Is niet voor elk letterlievend
mens de wereld van de literatuur
opengegaan met de eerste bladzijden
van zijn eerste kinderboek
Sterker nog: bij vele bekwame au
teurs zult U de herinnering aan hun
kinderboeken nog onverzwakt en le^
vendig aantreffen. Hoe kritisch zij
misschien ook op scherp geslepen
staan tegenover de literatuur van
volwassen vakgenoten van heden en
verleden de vertellers uit hun kin
derland staan onaantastbaar en vol
maakt op hun voetstuk van weleer
en de vergulde letters van hun naam
zullen nooit verbleken.
Dit bleek mij, onder meer, bij een
confrontatie met auteurs toen
ik niet zozeer het genoegen
maar dan toch de eer had deel uit te
maken van de jury, die het beste
kinderboek van het jaar zou moeten
bekronen.
In dat gezelschap van doorgewinter
de vaklui bleek het niet geraden één
kwaad woord te zeggen van Mark
Twain, Erich Kastner, Hector Malot,
om er een paar voor de vuist weg te
noemen.
Tijdens diezelfde hoogst interessante,
jury-vergaderingen is mij nog een
ander feit opgevallen, minder ge
noeglijk maar eveneens waard om
een andere reden gememoreerd te
worden.
Ik moest tot mijn verbaasd leedwe
zen constateren, dat er ook in de we
reld van het kind een steeds duidelij
ker verschil(om het zacht uit te
drukken) valt op te merken tussen
de Randstad en de Provincie. En dit
frappante verschil in mentaliteit,
waarbij de Randstad zichzelf natuur
lijk als toonaangevend beschouwt,
vindt zijn neerslag in de kinderlite
ratuur.
Als moeders en schoolmensen soms
tegenover mij de opmerking maken,
dat de huidige kindermode zo ouwe-,
lijk aandoet: kleine jongens in lange
pantalons met vouw, colbertjes en
vlinderstrikjes, kleine meisjes met
deinende petticoats en chignons-met-
een-band dan wijs ik berustend
naar het westen...
De Randstad, mevrouw, decreteert
de mode voor het moderne
landstadkind. dat ik bij uitstap
jes naar dat overbevolkte reservaat
altijd weer met een mengeling van
verbazing en mededogen bekijk.
Het kind, dat met een abonnement
in de hand op een tram stapt, dat
met een lipssleutel aan het revers-
knoopsgat gebonden op huis (zoveel
flats hoog) aanwandelt Mama is
waarschijnlijk zo vroeg nog niet
thuis van haar matinee, haar show
of haar shopping. Het kind. dat een
smal. bleek, ietwat droefgeestig snoe
tje naar U toekeert onder de par
mantige chignon of boven het vlin
derstrikje-
Dat kind, vroegwijs geworden door
gebrek aan expansie en door veel te
nauw contact met volwassenen,
schept blijkbaar ook behagen in een
nieuw soort vroegrijpe kinderlitera
tuur.
Het moet. daar het blijkbaar voor al
le normale prikkels afgestompt
raakt, zijn fantasie voeden met een
dolzinnig soort science-fiction, op
kindermaat gesneden, of een nieuw
soort kolderpoëzie, die vorm en on
derwerp aan de kinderwereld ont
leent. maar naar de toon volwassen
i is en soms zelfs in volwassen cynis
me uitschiet...
Het is. althans voor degenen die
het kind, het onbedorven ras
echte natuurwezen, een verruk
kelijk wonder blijven vinden, een
onthutsend en bedenkelijk verschijn
sel Temeer daar deze vroegwijze en
eigenwijze moderne kinderliteratuur
met de overredingskracht van een
enorme reclame-campagne aan de
man wordt gebracht...
Maar wie dan terugkeert tot de rust
en de ru'mte van de provincie, zal
ervaren dat het kind daar zijn na
tuurlijk onderscheidingsvermogen
voor wat des kinds onvervreemdbaar
eigen is nog niet heeft verloren. Een
aantal twaalfjarigen, bij wie ik on
langs, zonder enige suggestie mijner
zijds, terloops informeerde welke
boeken zij zouden kopen als zij eens
met een paar briefjes van tien naar
de winkel werden gestuurd rea
geerden spontaan en verrassend-con-
sei-vatief od dit sinterklazig aanbod.
Zij kwamen met woordelijk dezelfde
titels (vraag hun niet naar auteurs!)
die U en ik op ons twaalfde jaar in
de lijst van de klassebibliotheek zou
den hebben aangestreept. Fulco de
Minstreel. Alleen op de wereld. Okke
Tannema. De drie matrozen van Mi-
chiel de Ruyter. Het slot Loevestein,
Afke's tiental...
SASKÏA
(Advertentie)