PAGIM Janny de Boer op Texel Moeder van twee kinderen... „en prima huisvrouw!" zegt haar man 1.906.500 HI-LIFE NYLONS VRUDAG 30 OKTOBER 1959 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 17 Een van de voornaamste m odedetails is op het ogenblik de toepassing van de zogenaamde mohair-stoffen, die vooral bij de mantels de „grote mo de" uitmaken. Deze jas is er een voorbeeld van; het is een eenvoudig, charmant en praktisch model van Engels origine. \s (en (dijft) \i\x\-cb Awffcusc (Van een medewerkster) „lk heb al zo vaak gedacht dat er nu wel een eind zou komen. Eerst toen ik trouwen ging. Daarna met Margriet. En nog eens, toen mijn broer de zaak overnam en mijn moeder er uit ging. Maar mijn broer zei: Waarom zou je er niet één aanhouden, en dat heb ik gedaan. En eerlijk gezegd, als ik er helemaal mee opgehouden was, zou ik het nu misschien wel verschrikkelijk missen". Margriet (Margriet de Boer in Oudeschild, op Texel) is tien; een vriende lijk meisje met gezonde bolle wangen en een enorme blonde vlecht, dat het beroep van haar moeder: taxichauffeusè, heel gewoon vindt. Iedereen op Texel vindt het heel gewoon, dat Janny de Boervan Boven met haar taxi present is bij de aankomst van elke boot uit Den Helder. Ze doet haar werk al bijna veertien jaar lang. 'a Zomers, in „het seizoen", staat ze tus sen haar manlijke collega's aan de haven met een donkerblauw mantel pakje aan en een petje met „taxi" op haar springerige haar. Buiten het seizoen, als er minder „vreemden" (dat zijn niet-Texelaren) van „de over kant'' (dat is de rest van Nederland) komen en er vooral vaste klanten worden gereden, draagt ze haar gewone kleding. Haar man, zelf controleur op de boot, is trots op haar, omdat ze bij tij en ontij haar werk doet en, naar hij zegt, nog een perfecte huishouding voert ook. Haar kinderen zijn waarschijnlijk niet trots; die weten niet beter. Dat geldt voor Margriet en ook voor Addie (voluit Adam) van tweeëneenhalf, die de momenten in zijn leven, waarop hij zich weet toevertrouwd aan pappa, zusje of oma,als vanzelfsprekend aan vaardt en er een korte verklaren de term voor heeft: „Mamma va- chie"Want als mamma niet thuis is, heeft ze op z'n Texels een „vrachie" te vervoeren. (Advertentie) 1.906.500, dus btfna 2 millioen paar. De gelukkige koopsters van de laatste 12 paar die de 2 millioen afronden/ wacht een prettige ver rassing. Dus niet vergeten: het 2 millioenste paar Hi-life nylons zal nog dit seizoen worden ver kocht. Wellicht "bij uw favoriete zaak!* \rang in dc:e saaie eens speciaal naar ae tinten: „French Mocca"donlcer- afgestemd op mode 1960. „Wild donkere nerts-tint! Onder vind het comfort van de uniek e-l-a-s- i-i- s-c-h-e Banlon boord van denaadloze n?if:ette' exclusief verkrijgbaar tn Hi-life nylons. Hi-life nylons zijn van f. 2.95 af verkri|gbaar bij alle bettr* aames mode- en speciaalzaken. Janny de Boer: „vrachtjes halen bij de haven" Mamma Janny, 34 jaar oud, heeft dus geregeld een „vachie", ze is taxi- chauffeuse. „Is dat nou eigenlijk iets om voor naar Texel te komen en over in de krant te schrijven?" vraagt ze. Maar ze weet wel dat ze een uitzondering is en geeft het met enige trots toe. „In ieder geval ben ik in Noord-Holland de enige zelf standige vrouwelijke ondernemer met een taxibedrijf, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel", zegt ze. „Ik ben het eigenlijk gaan leren voor de aardigheid, en omdat ik, als ik kon rijden, vader een beetje zou kunnen helpen". Maar in 1946 stierf haar vader. Zij was toen 21, haar broertje pas vijf tien jaar. De oorlog was nog maar kort voorbij, er moest een nieuwe auto komen om het bedrijf weer op gang te brengen, er waren vergun ningen nodig. „Toen werd het ernst", zegt Janny. Ik moest naar de overkant, praten met heren van de Verkeersinspectie, ik moest achter een oude wagen aan, die we misschien konden krijgen. Ik moest naar vergaderingen met ande re ondernemers en was er natuurlijk het enige meisje. Achteraf denk ik: Was ik nou eigen lijk zo flink? Welnee, ik was soms doodverlegen. Maar moeder dacht: „Ze redt het wel", en ik dacht: „Aioe der verwacht het van me". „Ik begon met een heel oude Chevro let van 1936. De deuren waren zo vermolmd, dat ze voorlopig onbruik baar waren en naar de timmerman moesten voor herstel. Toen reed ik zonder deuren, wat wel koud was maar ook makkelijk, want de men sen stapten maar uit, links of rechts zoals ze wilden, en ik kon blijven zitten, omdat er toch geen portier open te houden was." Er was in die eerste jaren na de oorlog nog geen waterleiding op Texel („nu wel, nu hebben we eigenlijk alles wat je je wensen kunt", zegt Janny de Boer met een enthousiasme waar de Texelse V.V.V. tevreden mee kan zijn!), de melkfabriek leverde water, dat dan bij boeren en particulieren bezorgd moest worden. „Hadden de chauffeurs van die grote wa gens een vrije dag, dan hielp ik de mensen, die verlegen zaten. Wel een beetje zwaar werk soms, net als de vrachten zand die ik gereden heb, maar je leerde er veel van. Als je met zo'n bakbeest kunt manoeuvreren, wordt de per sonenwagen kinderwerk". In 1949 is ze getrouwd. „Ik dacht: nou zal het wel gedaan zijn, maar moeder had echt nog hulp nodig en het lukte best, ook met de huishou ding. Je moet 't je zo voorstellen: Ik werk op de boot. Ik bedoel, ik hou de klok in de gaten en weet: Na deze boot kan ik da huiskamer een goeie beurt geven. En dat doe ik dan. Komt er een vrachtje tussendoor, dan kan het zijn dat er een keer niet wordt afgestoft. Maar is dat eigen lijk wel zo erg? Ik hou van schoon en ik hou van netjes, maar ik zou het heel moeilijk vinden om de hele dag alleen maar het huis schoon te houden en eten te koken. Ik hou van mijn werk, en ik geloof dat ik ervan leer. Ik kom met zoveel verschillen de mensen in aanraking Je moet niet denken dat het altijd vrolijk werk is. Je woont op zo'n eiland en je kent er iedereen. Moet ik met een zieke nanr de overkant, soms helemaal naar Amsterdam, dan leef ik met de patiënt mee, net als de familie. Het zijn immers geen vreemden voor je. En in 1953, met de watersnood in Zeeland toen hier de dijken ook op springen stonden, heb ik soms vrachtjes gehad die niet vrij waren van gevaar. Maar kun je „nee" zeggen als de mensen je roe pen? Je zou het jezelf nooit vergeven als de mensen iets overkwam en je had zc kunnen helpen, als je gereden had." Of ze over haar kinderen praat, over haar man, over haar moeder, de passagiers of de eilandbewo ners, ze doet het steeds met een grote hartelijkheid, alsof ze het over een uitgebreide, geliefde fa milie heeft. Ze moet natuurlijk uitstekend kunnen organiseren, haar tijd verdelen, en dat doet ze met talent en met grote zelfstandigheid. Maar geen moment maakt ze de indruk van een Kenau, die haar werk het volle pond van haar krachten geeft en haar gezin op de tweede plaats zou laten ko men. „Ik zeg het vaak tegen m'n collega's", vertelt liaar man, „ik zeg: Je moet niet denken dat wij bij Janny ook maar iets te kort zouden komen. Roepen de kinders om iemand, dan roepen ze om hun mamma. Elke dag, het mag vijf minuten vroeger of later zijn, komt er een lekker maal op tafel, en dat hoor ik van anderen nog wel eens anders". „Ja", zegt Janny. „maar ik weet wel dat de mensen méér bedoelen clan het eten alleen, als ze vragen of een wer kende moeder, zoals ik, haar kinde ren niet te kort doet. Het gaat om de aandacht en de liefde, die een kind nodig heeft. Ik heb er vaak over na gedacht, maar ik geloof niet, dat Margriet en Addie tekort komen. Ze zegt het, alsof het allemaal (huis houden, chaufferen, opvoeden, echt genote zijn) vanzelfsprekend en ge makkelijk in haar levensplan past, en voor haar is dat ook zo. Ze gelooft in haar verschillende taken en wat ze doet, wil ze goed doen en door dacht. „Ik heb al zo vaak gedacht: Nu moet er een eind aan komen, maar ik rij nog altijd, en ik vind het heerlijk om het te blijven doen." Huishoudelijke voorlichting in Middelburg De plaatselijke commissie Middel burg van de Stichting „Commissie voor huishoudelijke- en gezinsvoor lichting" is gestart met het winter- programma 1959/1960. Een tweetal lezingen respec tievelijk gewijd aan ..Nederlands fa brikaat" en „Katoen") is reeds ach ter de rug; voor de komende maan den staan nog op het programma een voorlichtingsmodeshow (12 novem- Cardins „modefuga" in Amsterdam (Van een medewerkster). In het Amsterdamse Victoria Ilotcl waren vorige week-end vel© voor aanstaande Nederlandse confectio nairs bijeen en geen wonder, want Pierre Curdin, volgens velen in Pa rijs en andere Europese modecentra op het ogenblik de enige jonge mo- (le-ontwerper met" een, werkelijk groot- talent, hield er een show. Om 'an te watertanden moet dit evene ment zijn geweest voor de Neder landse confectionairs: als ze in Pa rijs zijn show willen zien moeten ze duizend of vijftienhonderd galden en tree betalen en mogen een enkel mo delletje copiëren en in Amsterdam zagen ze alles voor een tientje dat dan ook nog ten dele bestemd was voor het Rode Kruis. En toch zullen de Nederlandse con fectionairs een beetje verdrietig naar huis gegaan zijn. Want wat Car- din mag, mag een .Nederlandse mo- ber), een bak- en braaddemonstratie (17 december), een causerie over goed en veilig elektrisch materiaal (28 januari), een demonstratie van de propagandastichting Consumptie aardappelen (4 februari) en een de monstratie huid- en handverzorging (8 maart). Evenals vorige jaren geeft de com missie ook dit seizoen speciale cur sussen in naaien en knippen, en in het „opknappen van kleine lcarwei- tejs in de huishouding, terwijl bij voldoende deelname ook nog cursus sen zullen worden gehouden in ko ken en voedingsleer, kleuterverzor- ging, handwerken en eenvoudige ieerbewerking. Voorts bestaat de mo gelijkheid om een speciale cursus token en voedingsleer voor heren te organiseren (onder het motto: „Hoe prettig als uw man bij ziekte of bij het kamperen een handje helpen kan...). Advertentie deman nog niet: zich concentreren op een paar mode-thema's. Van een Nederlandse confectionair en zelfs van een Nederlandse couturier wordt verwacht, bat hij heel de nieuwe mode van Parijs in zijn collectie ver enigt. Cardin kiest zijn eigen thema's en maakt er een mode-fuga varr maar van de confectie wordt een pot pourri verwacht; Cardin's lijn heeft iets van de ka zuifel die de priester draagt bij de plechtige hoogmis. In al zijn jurkjes, al zijn pakjes, al zijn mantels kwam die simpele lijn terug: het opzij van de schouders nog wat uitstekende borststuk, dat in een vrijwel strakke iets schuine lijn het middel losliet en die lijn werd volgehouden tot net iets onder de knie. De mouwen schenen los uit die schouderstukken te komen en vooral toch al slanke vrouwen lijken dan zeer tenger. Heel opmerkelijk zijn in Cardin's col lectie ook de enorme kragen. Ze zijn van geplooide satijn en op de mantels soms van grof tweed: als schalen waarin een vrouwenhoofd als een lieflijke waterlelie te drijven ligt. Soms heeft Cardin zelfs twee van die enorme kragen, de een boven de ander omlaag gebogen en op de avondmantels ligt er dan tussen die twee kiagen van achter een grote rode of zwarte roos. Een ander thema van Cardin is (voor zijn jurken) het over een iets tc lage taille bloesende lijfje en ook dat geeft de draagster iets van lieftalli- fe ingetogenheid. n de keus van zijn stoffen bleek Cardin ronduit ouderwets: zeker de helft van de collectie moet zwart ge weest zijn alleen de avondtoillet- ten waren fel en licht van kleur. Tailleurs in heel brede donkergroe ne en donkerbruine strepen, mantels zagen we van wat ouderwets in Bloempatroon geschoren trijp leek maar het was satijn met er over heen kant en chenille. En tenslotte noteerden we als bij de ze mode passend snufje het halflan- j ge haar, welk de vrouw overdag min I of meer kunstig om het hoofd vrik- j kelt, doch dat ze 's avonds loslaat 1 het valt dan in een grote golf op zij langs het gezicht. In Cardin's mode kan elke vrouw j van boven de veertig heel jong zijn I en elk meisje lijkt in zijn mode vol- I wassen. Dan ozctiH) C tot OZCMV Misschien zegt U wel schouderop halend dat U er niet om ge vraagd hebt: maar met dat al zitten we weer midden in de Kinder boekenweek. En nu geef ik U dade lijk voluit gelijk als U iets kunstma tigs en commercieels speurt in die moderne heiligendagen en weken, meestal uitgedacht en met grote trom gepropageerd door een groep belangne bbenden. Dit neemt niet weg dat in sommige gevallen wij wel degelijk, een kans hebben, als wij de reclame en de negotie er afpeilen, iets waardevols in onze handen te houden. Vergeet U nu in dit geval de opzet telijkheid maar eens even, haaf een streep door de laatste zes letters en laat het kinderboek, dat dan te voor schijn springt eens een ogenblik vol uit in uw aandacht blijven staan- Het is dat rond en om waard, want het blijft, zijn bescheiden muze zij geprezen, nog altijd een hoogst be- land -J (Van onze redactrice.) ijfentwintig wensen heeft dit kleine jongetje: een kijker Y één met- lenzenen een jas voor grote mensen, en een baardje aan zijn kin (,,'t Is wel naar in het begin als de mensen naar je kijkenHij wil ook graag een meier groeien, en alléén de tuin besproeien, en hij wil er ook een broertje bij. En omdat dit allemaal wensen zijn die via een gewoon verlanglijstje toch niet in vervulling gaan, vertelt dit jongetje zijn wensen maar aan de maan. Hij doet het in dichtvorm en dit gedicht „Luister even" is te vinden in het boekje „Met Rozerood en Zonnehoed"dat enkele tientallen kostelijke kindergedichten bevat, geschreven door Peter Jas pers. 1/ indergedichten: over het meisje dat zo graag con wonder- K pil wil hebben „dan kon ik voor de klas de beurten maken die ik wil, omdat ilc door de wonderpil niet. meer verlegen was")Over het boertje dat liep op klompen en dat is gekrompen in het water van het baddat te heet was en te natover die heel aparte kat die een berg van pure zij spon, en na een jaar of wat ging weven van rok tol nacht japon, zijn hele lange leven Al deze verrukkelijke kindergedichtjes waarin het leven inderdaad „een zonnehoed draagt" zoals in hel eerste ge dicht wordt verteld zijn verzameld in een klein bescheiden boekje, uitgegeven door Hollandia-Baarn, en geïllustreerd met f plezierige tekeningetjes van I. Spreekmeester. langrijk element in onze samenle ving. Is niet voor elk letterlievend mens de wereld van de literatuur opengegaan met de eerste bladzijden van zijn eerste kinderboek Sterker nog: bij vele bekwame au teurs zult U de herinnering aan hun kinderboeken nog onverzwakt en le^ vendig aantreffen. Hoe kritisch zij misschien ook op scherp geslepen staan tegenover de literatuur van volwassen vakgenoten van heden en verleden de vertellers uit hun kin derland staan onaantastbaar en vol maakt op hun voetstuk van weleer en de vergulde letters van hun naam zullen nooit verbleken. Dit bleek mij, onder meer, bij een confrontatie met auteurs toen ik niet zozeer het genoegen maar dan toch de eer had deel uit te maken van de jury, die het beste kinderboek van het jaar zou moeten bekronen. In dat gezelschap van doorgewinter de vaklui bleek het niet geraden één kwaad woord te zeggen van Mark Twain, Erich Kastner, Hector Malot, om er een paar voor de vuist weg te noemen. Tijdens diezelfde hoogst interessante, jury-vergaderingen is mij nog een ander feit opgevallen, minder ge noeglijk maar eveneens waard om een andere reden gememoreerd te worden. Ik moest tot mijn verbaasd leedwe zen constateren, dat er ook in de we reld van het kind een steeds duidelij ker verschil(om het zacht uit te drukken) valt op te merken tussen de Randstad en de Provincie. En dit frappante verschil in mentaliteit, waarbij de Randstad zichzelf natuur lijk als toonaangevend beschouwt, vindt zijn neerslag in de kinderlite ratuur. Als moeders en schoolmensen soms tegenover mij de opmerking maken, dat de huidige kindermode zo ouwe-, lijk aandoet: kleine jongens in lange pantalons met vouw, colbertjes en vlinderstrikjes, kleine meisjes met deinende petticoats en chignons-met- een-band dan wijs ik berustend naar het westen... De Randstad, mevrouw, decreteert de mode voor het moderne landstadkind. dat ik bij uitstap jes naar dat overbevolkte reservaat altijd weer met een mengeling van verbazing en mededogen bekijk. Het kind, dat met een abonnement in de hand op een tram stapt, dat met een lipssleutel aan het revers- knoopsgat gebonden op huis (zoveel flats hoog) aanwandelt Mama is waarschijnlijk zo vroeg nog niet thuis van haar matinee, haar show of haar shopping. Het kind. dat een smal. bleek, ietwat droefgeestig snoe tje naar U toekeert onder de par mantige chignon of boven het vlin derstrikje- Dat kind, vroegwijs geworden door gebrek aan expansie en door veel te nauw contact met volwassenen, schept blijkbaar ook behagen in een nieuw soort vroegrijpe kinderlitera tuur. Het moet. daar het blijkbaar voor al le normale prikkels afgestompt raakt, zijn fantasie voeden met een dolzinnig soort science-fiction, op kindermaat gesneden, of een nieuw soort kolderpoëzie, die vorm en on derwerp aan de kinderwereld ont leent. maar naar de toon volwassen i is en soms zelfs in volwassen cynis me uitschiet... Het is. althans voor degenen die het kind, het onbedorven ras echte natuurwezen, een verruk kelijk wonder blijven vinden, een onthutsend en bedenkelijk verschijn sel Temeer daar deze vroegwijze en eigenwijze moderne kinderliteratuur met de overredingskracht van een enorme reclame-campagne aan de man wordt gebracht... Maar wie dan terugkeert tot de rust en de ru'mte van de provincie, zal ervaren dat het kind daar zijn na tuurlijk onderscheidingsvermogen voor wat des kinds onvervreemdbaar eigen is nog niet heeft verloren. Een aantal twaalfjarigen, bij wie ik on langs, zonder enige suggestie mijner zijds, terloops informeerde welke boeken zij zouden kopen als zij eens met een paar briefjes van tien naar de winkel werden gestuurd rea geerden spontaan en verrassend-con- sei-vatief od dit sinterklazig aanbod. Zij kwamen met woordelijk dezelfde titels (vraag hun niet naar auteurs!) die U en ik op ons twaalfde jaar in de lijst van de klassebibliotheek zou den hebben aangestreept. Fulco de Minstreel. Alleen op de wereld. Okke Tannema. De drie matrozen van Mi- chiel de Ruyter. Het slot Loevestein, Afke's tiental... SASKÏA (Advertentie)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 9