Gehoond door de Australiërs Dr. Hans Hass vertelt zijn liefdesavontuur op de bodem van de zee WOENSDAG 14 OKTOBER 1959 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Maar dit! Een creatuur, onzicht baar voor het oog en met een steek, waarvoor geen medicijn be kend is! Ik kan mij niets ergers voorstellen. Lotte en ik spraken lange tijd over de zeewesp. Tenslotte beslo ten wij het erop te wagen. Per slot was ons leven één lange serie risico's. Een meer zou niet veel verschil maken! Held Wij vertrokken naar Cairns, vanwaar wij zouden afva ren. De plaatselijke krant begroette ons op do gebruikelijke cynische manier, door te zeggen, dat „wij ernaar verlangden zo stand een grijze haai op de bodem van de oceaan zagen liggen. Zijn jong zwom in de nabijheid rond. De grijze „nurse" is een vnn de zes gevaarlijkste haaiensoorten. Hij heeft tanden als scheermessen. Op het ogenblik, dat wij de haai zagen, richtte hij zich op en kwam met grote snelheid op ons ai'. Haastig plaatste ik mij tussen Lotte en de haai. Maar de haai deed vreemd. Hij negeerde mij en zwom om mij heen naar Lotte. Telkens plaatste ik mij tussen die spoedig mogelijk haaien te ont moeten". Ik besloot de Australiërs voordat wij zouden vertrekken, van onze bekwaamheid te overtuigen. Ik kreeg daartoe een unieke kans, toen net buiten de pier van Cairns een hamerhaai werd opgemerkt. Ik trok mijn duikersuitrusting aan en sprong voor de verbaasde ogen van de plaatselijke bevolking te water. Trouwens, ik had altijd graag eens een hamerhaai willen filmen. Ik ontmoette de haai, maar hij bleek banger voor mij dan ik voor hem. Hij zwom weg en gaf mij geen kans hem te filmen. Maar ik werd op de pier als een held ontvangen. De gebeurtenis kreeg de volgende dag een grote publiciteit en wij wonnen het res pect van de sarcastische Austra liërs. Welgemutst vertrokken wij in een kleine boot naar de Great Barrier Reef. Het was prachtig, een sprookjesland onder de golven. Wij werkten hard aan onze films en tussen het filmen "door deden wij ons best met iets anders: het verzamelen van schelpen. Lotte beweert, dat zij de mooiste schelpenverzameling ter wereld heeft. Ik ontken dit Ik zeg, dat de mijne beter is. Schelpen verza melen is een passie van ons en wij wedijveren met elkaar om de bes te te vinden. Op een dag gingen wij naar be neden om te zien of wij iets van onze gading konden vinden. Wij zochten schelpen en fotografeer den koraal, toen wij op enige af komen op elkaar aangewezen en tijdens ons werk groeide een bij na telepathisch begrip. Lotte was nog maar 23, maar zij was een bijzonder belangrijk onderdeel van mijn werkgemeenschap ge worden. Toen ik mijn nieuwe expeditieschip, de Xarifa kocht, verzorgde zij de inrichting en deed dit voortreffelijk. Toen ik bezig was met de voorbe reiding voor 'n expeditie naar de Indische Oceaan bemerkte ik dat Lotte niet zo vrolijk was als an ders. Het reizen en trekken had den haar zo vermoeid, dat zij rust nodig had. Korte tijd later kwam er groot nieuws in ons gezinnetje. Lotte verwachtte een baby. Dit beteken de dat zij mij niet kon vergezel len op mijn expeditie naar de In dische Oceaan, maar de vreugde over de baby overwon haar te leurstelling. Ik vertrok uit Cannes. Lotte kwam daar naar toe om afscheid van me te nemen en het laatste wat ik van haar zag was het kleine figuurtje wuivende op de kade. Terwijl ik de zon opzocht ging Lotte terug naar haar ouders in Wenen om de voorbe reidingen te treffen voor de gro te gebeurtenis. Op onze route naar de Indische Oceaan passeerde de Xarifa de Rode Zee. Wie stopten daar om wat wetenschappelijk werk te doen en drie weken lang bleven we zon der post: Vervolgens gingen we naar Aden om een geleerde op te halen, die zich bij mijn team zou voegen. Hij kwam aan boord en greep mijn hand. „Van harte gefeliciteerd!", zei hij. „wat een prachtig nieuws, moet wel een gelukkig man zijn!" Ik keek hem verbaasd aan. „Par don?". zei ik. „Iedereen is zo blij", ging hij vérder. „We waren er allen ver heugd over!" „Waar hebt U het nu eigenlijk over?'",' vroeg ik. „Over de baby natuurlijk!" Terwijl ik in de Rode Zee was, had Lotte een baby twee, maar telkens ontweek de haai mij en trachtte Lotte te be reiken. Ik probeerde hem met mijn speer te steken. Hij nam er geen noti tie van. Ik schopte naar zijn ka ken. Hij kwam terug. Ik was ten einde raad. Als hij op deze manier zou doorgaan, zou hij het zeker winnen. De haai kon zich sneller bewegen en het langer volhouden dan ik. Opnieuw kwam hij met een do delijke glans in zijn oog op ons af. Toen, plotseling whöesh! Van achter me schoot een licht flits op. De haai stopte onmid dellijk, draaide zich om en schoot weg. Ik had nog nooit een haai zich zo snel zien terugtrekken. Ik draaide mij verwonderd om. Lotte grijnsde, en wees op de flits van haar camera. Per onge luk had zij op het knopje van haar flitsapparaat gedrukt en het licht had de haai verschrikt! Ik realiseerde mij toen wat in eerste instantie zijn aandacht had getrokken: de weerschijn van de flitsspïegel. Van dat ogenblik af zorgden wij ervoor de spiegel te gen liet lichaam gedrukt te hou den als wij de camera niet ge bruikten. Onder de golven leer je altijd iets! Zo leerde deze ervaring mij, dat wij onder water eigenlijk nipt elkaar zouden moeten kunnen spreken. Dus begonnen Lotte en ik de taal der doofstommen te leren. Wij beheersen deze thans vrij goed en kunnen hele ge sprekken in stilte huden. Xarifa e Reer-expeditie bracht Lpt- te en mij nog nader tot elk aar. Wij waren thans vol- Alle kranten .hadden het blijde nieuws gepubliceerd en ontelbare foto's van Lotte en Meta, ons dochtertje, waren in Europa ver schenen. Iedereen wist het nieuws over. mijn dochter. Absoluut iedereen. Behalve ik! Ik rende naar een postkantoor en zond Lotte een telegram. Spoe- werkten wij even hard en namen wij evenveel risico's als tevoren. In feite doken wij dieper dan ooit. Primitief De Nicobars zijn mogelijk de meest primitieve eilanden ter wereld. De inboorlingen leven zo verscholen in het oer woud, dat tenzij je hun paden kent, je voor een ondoordringbare muur staat. Zij dragen geen kle ren en hun leven wordt beheerst door een geheimzinnig en angst aanjagend bijgeloof. Wij kwamen slechts eenmaal na der in contact met hen en dat was voldoende. Het gebeurde kort na een zogenaamde „duivels- moord" op een van hun verschrik kelijke medicijnvrouwen. De in boorlingen op haar eiland waren ervan overtuigd geraakt dat zij bezeten was van een duivel. Daar was maar een oplossing voor: ze moest gedood worden. Ze namen haar gevangen en brachten haar in een kano naar een naburig on bewoond eiland. En daar wérd zij in een gruwelijke ceremonie ver moord. Nu hebben de inboorlingen van de Nicobar een vreemde traditie. Als een van hen sterft, of gedood wordt dan blijft zijn of haar hut intact,- maar wordt nimmer meer door iemand betreden. Toen Lot te het verhaal van de vermoorde medicijnvrouw hoorde, vertelde ze mij: „Ik moet trachten enige souve nirs uit haar hut te bemachtigen. Dit is een prachtige kans om eni ge van hun gesneden afgodsbeel den te krijgen. Ik twijfel of er ooit een blanke is geweest die de hocus pocus, welke door medi cijnmannen wordt gebruikt, heeft gezien". Lotte, uitgerust met'zwemvlie zen, maakt, een ritje op een waterschildpad op het strand van de Great Barrier Reef in Queensland Australië dig hoorde ik dat zij en Meta liet uitstekend maakten'. Kort daarop voegde Lotte zich weer bij de expeditie, Meta bij haar grootouders latende, zodat wij samen konden werken op de Nicobareilanden. Ik zei tot haar: „We zijn thans ouders en we moeten voorzichtig zijn. Wij moeten om der wille van Meta minder risico's nemen en er voor zorgen dat wij niet gewond raken, of erger". Lotte was het hier natuurlijk mee eens. Toen wij echter samen weer op de bo dem van de oceaan afdaalden kreeg het oode gevoel van ver rukking ons weer te pakken en Beelden Behoedzaam naderden wij het eiland van de vermoorde vrouw. De inboorlingen wa ren vriendelijk en vaardigden hun hoofdman al. We gaven hem een broek, want hoewel zij nooit kle ren dragen, willen zij ze toch graag hebben als een teken van waardigheid. Hij had er geen be zwaar tegen, dat wij de hut van de medicijnvrouw zouden bezoe ken. Ilt veronderstel. dat hij dacht dat als wij de kwade geesten, die daar nu leefden wilden riskeren, wij dat zelf moesten weten. Hij bracht ons naar de hut en Lotte verzekerde zich van twee gesneden beelden. Een grote vondst. Lotte zou echter nog meer over dit primitieve volk leren. Die avond ankerden wij bij een ander eiland. We gaven drie inboorlingen die per Op de Great Barrier Reef la den wij onze spullen uit. kano op ons schip af peddelden verschillende geschenken. Een liet het oog vallen op de bolero die Lotte droeg. We gaven hem het kledingstuk. Een ander wilde een van mijn sigaretten proberen. Toen ik hem een siga ret gaf, at hij hem op. Zc raak ten steeds meer in verrukking. Plotseling maakten zij ons duide lijk dat zij het op prijs zouden stellen als wij hun eiland zouden bezoeken. Wij volgden hen. Een bleef bij ons op het strand terwijl de. andere twee in het dichte oer woud verdwenen. Na lange tijd kwamen die twee weer te voor schijn. Zij droegen een levend varken. Ze gaven het ons en ta melijk onhandig nam ik het ge schenk aan. Lotte was nog steeds besloten een fotoreportage te maken van hun dorp. Ik maakte dus geba ren dat wij gaarne het oerwoud zouden willen intrekken. Ze pleegden enkele ogenblikken overleg en vertelden mij toen in gebarentaal, dat zij Lotte wel mee wilden nemen, maar dat ik achter moest blijven. Lotte aarzelde geen ogenblik. „Ik verbied het je", zei ik vast besloten. „Of we gaan heiden of er gaat niemand. Ik laat je in ieder geval niet alleen gaan. Je zou er niet levend uitkomen". Lotte was volkomen in de war. „Ik kan wel op mezelf passen", zei ze. Maar ik liet me niet van m'n stuk brengen. De inboorlin gen bleven bij hun weigering. Ik mocht niet met haar mee. Ik haalde vervolgens mijn schouders op en leidde Lotte terug naar het schip. Gevaarlijk Soms vragen mensen mij wel eens: „Wat was nu uw ha- chelijkste avontuur?" Zij verwachten dan een verhaal over haaien of walvissen of een ander gevaarlijk dier. Maar mijn ge vaarlijkste ogenblik had niets met haaien en dergelijke te maken. Het kwam door een volkomen on schuldig visje, dat de Engelsen een „razorfish" noemen. Het gebeurde op onze laatste expeditie. Op de terugweg doken mijn collega-cameraman en ik bij Singapore om te zien of er iets te filmen viel. We vonden een school van deze „razorfish", die zo ge noemd worden omdat ze erg dun zijn. Zij hebben de gewoonte on: met de kop omlaag in het water te dansen. Wij waren zo gelukkig om zo'n „bal" mee te maken en begonnen te filmen. In onze verrukking over dit buiten kansje vergaten wij dat er ter plaatse een sterke stroom staat. Blind voor het gevaar volgden wij de vissen. Toen wij weer bo ven kwamen, met een unieke film in onze camera's, schrokken wij. Wij waren een mijl van onze boot verwijderd. De stroom had ons afgedreven. Er zat niets anders op dan die mijl te zwemmen, tegen de stroom in. beladen met onze zware uit rusting en reeds vermoeid door het werk onder water. Die mijl was het zwaarste karwei dat ik ooit in al die jaren dat ik onder water film. heb moeten verrich ten. Telkens weer stond ik op het punt mijn uitrusting te laten val len en zo de last te verlichten. Maar grimmig zette ik door en „kroop" naar de boot. Mijn col lega weigerde eveneens zijn vracht achter te laten. Toen wij de boot bereikten, wa ren we zo uitgeput, dat wij ons alleen nog maar met de groot ste moeite in de boot konden hij sen. Toen ik echter de film zag wist ik dat zij deze hachelijke tocht waard was. En Lotte vergaf mij dat ik zo'n groot risico had ge nomen. Lotte weet nu dat filmen onder water niet zo maar een baan is. niet zo maar een spel. Het is en blijft altijd één groot risico. Maar afdalen in de diepten van de zee is ons leven. En zolang als «•ij kunnen zullen «ij on avontuur gaan in een wereld, die voor U misschien onheilspellend is, maar die ons zo vertromvd is geraakt als de straat «-aar U woont. rich, waar wij een korte vakantie hadden doorge bracht en reisden naar het stadje Küssnach in de Zwitserse Alpen. En daar, in het raadhuis, met slechts twee vrienden, die geheimhouding gezworen hadden, werd ons huwelijk gesloten. Het duurde drie maanden voordat onze vrienden en de buitenwereld ons ge heim ontdekten. Toen wa ren wij heerlijk uitgerust van de vermoeienissen van onze expeditie en waren onze wittebroodsweken voorbij. Wij waren klaar voor de publiciteit en ik moet zeggen, dat wij er trots op waren ons geheim zo goed te hebben be waard. V (slot) Wij vestigden ons in Liechten stein, een van de kleinste landen ter wereld. Nauwe lijks hadden wij ons huis inge licht, of wij hoorden uit New York, dat een filmmaatschappij uit Hollywood een Amerikaanse versie wilde maken van „Onder de Rode Zee", de film, waarmee ik een prijs had gewonnen op het festival in Ventië. Zij bood ons aan naar New York te vliegen, om hen te helpen. „Fijn!", zei ik tegen Lotte. „Dat is tenminste halfweg Australië. We kunnen vanuit New York doorreizen om de Great Barrier Reef in Australië te bestuderen en we komen er voor de halve prijs". Aldus geschiedde. Het was de eerste reis, die Lotte en Ik alleen maakten, als man en vrouw. Met deze kans ging voor mij een le venswens in vervulling, want de Reef is een waar paradijs voor een duiker. Het is boordevol fas cinerende dingen. In feeststemming kwamen wij in Sydney aan, maar de vreugde werd getemperd door het cyni sche welkom, dat ons werd bereid. Do publïciteitsmachine had onze komst rondgebazuind en grote aandacht geschonken aan onze verhalen over het filmen van haai en. Nu is de haai dé doodsvijand van de Australiër. Jaarlijks worden dozijnen Australiërs door haaien gedood of gruwelijk verminkt. De Aussies haten haaien en vrezen hen. En het voor te stellen, dat een man en laat staan een vrouw in zee duiken en haaien filmen zonder er het leven bij in te schie ten dat was een grap. De dagbladen publiceerden vernie tigende opmerkingen over ons. Er waren smalende spotprenten en enige journalisten, die ons nog maar twëe weken te leven gaven, drukten onze necrologie af. Ik maakte me over deze dingen geen zorgen, maar ik was bang, dat zijindruk zouden maken op Lotte. Het was van belang, dat zij niet bang zou worden, want een haai woelt als iemand angst heeft en zal dan niet aarzelen om de be trokkene aan te vallen. Zeewesp Wij vertrokken naar Brisbane, er van overtuigd, dat wij het met de haaien wel zouden klaarspelen. Maai- daar vernamen wij iets, dat ons meer zorgen baarde dan de haaien. Men noemt het de zeewesp en het is mogelijk een soort kwalletje, niet groter dan de nagel van de pink. Ik zeg „mogelijk", want tot tp deze dag is er niemand, die het heeft gezien. Niettemin bestaat het. En het draagt een verschrik kelijk vergift bij zich. Er waren verschillende gevallen van men sen, die door dit onzichtbare crea tuur waren gestoken. En allen wa ren. na een martelende doods strijd, binnen tien minuten gestor ven. Een haai kan je zien. Een haai kan je bevechten. Een haai geeft Als je dag en nacht door de mensen van de pu bliciteit wordt achter volgd, bemerk je, dat je de helft van je tijd verbruikt met vluchten. Onze expe ditie naar de Rode Zee hadden Lotto en mij be roemd gemaakt en toen wij in Europa terugkeer den, stonden wij doorlo pend in de schijnwerpers der publiciteit. Wij waren echter vermoeid en wilden met rust gelaten worden. We wisten toen wij beslo ten met elkaar te trouwen, flat, tenzij wij het nieuws geheim hielden, wij weken lang door de pers zonden worden achtervolgd en las tig gevallen. Wij besloten derhalve tot een geheim huwelijk. Op een dag verlieten wij Zü- Een praatje met de inheemsen x>p een eiland in de Stille Zuid zee.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 5