PAGIM 3 van ,/Pro ^uveniuie is maar een enkel voorbeeld dc ergernis chi'ü „Kopen op postorder" om uiteenlopende redenen.. Dan ozena) Q tot ozena) ZATERDAG 29 AUGUSTUS 1959 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT U kent wel die ,veelal uit Ierland af komstige» theedoeken met vrolijke te keningen van vruchten, bloemen, com plete kalenders, en aanmoedigingen als „laat die vaat zo vuii niet staan!" We zagen nu ook tafellakens van deze soort. Ze kwamen uit Frankrijk, er stonden vrolijke plaatjes op met bijschriften als „boertje heb Je mijn koetje ook gezien" en „Gans, je hoeft niet bang te zijn, 't is nog lang geen Kerstfestijn". Maar dan allemaal ln 't Frans natuurlijk. U ser veert het woordenboek maar bij soep of toetje. „Kinderbeschermers" werken ongemerkt, maar daarom niet minder actiei! (Van onze redactrice) Onder het motto „Uw kind re deloos? üzelf radeloos? en toch: niet reddeloos!" geeft het Ne derlands Verbond der vereni gingen „Pro Juventute" een fol dertje uit, waarin door middel van een aantal tekeningetjes de geschiedenis uit de doeken wordt gedaan van het jongetje Piet, dat eenzaam is en brokken maakt, dat „de ergernis thuis" is, tot wanhoop van zijn ouders, maar ook tot zijn eigen wan hoop. Op één van die tekeninge tjes ziet men tenslotte Piet met zijn ouders „de moeilijke weg" gaan naar een gebouw van „Pro Juventute", en het laatste plaat je toont Piet mèt ouders in har monie verenigd rond de huiselij ke haard: ouders en kind heb ben elkaar gevonden, liever ge zegd hèrvonden. Men denke niet, dat met deze folder meteen alles is gezegd over het kin- derbeschermingswerk in het alge meen en over het werk van de ver eniging „Pro Juventute" in het bij zonder. De historie van dit imaginai re Pietje vertegenwoordigt maar een enkel facet van die werkzaamheden en de leek, die zich op zeker ogenblik eens gaat verdiepen in het kinderbe- schermingswerk zoals dit ook in onze provincie heden ten dage wordt ver richt, zal bemerken dat hij een uitge breid en voor de buitenstaander tot nu toe eigenlijk teveel onbekend ge bleven gebied betreedt. Diezelfde leek immers associeert het begrip „kinderbescherming" dikwijls nog met voorbije tijden; met tijden waarin het kind nog beschermd moest worden tegen bijvoorbeeld uitbuiting door mid del van kinderarbeid; met situa ties uit het verleden die in onze hecht georganiseerde moderne sa menleving niet meer voorkomen... Dat in deze moderne samenleving de verenigingen tot kinderbescherming nog wel degelijk een uitgebreide taak hebben, kan men bijvoorbeeld ont dekken in een gesprek met de bureau secretaresse van de vereniging „Pro Juventute" te Middelburg, mejuf frouw A. W. Bos, wier bureau geves tigd is in het gebouw Londense Kaai 17. Zij kan de historie van „Pietje" aanvullen met een reeks praktijkge vallen; gevallen die echter voor de buitenstaander pas werkelijk relief krijgen tegen de achtergrond van de geschiedenis der vereniging „Pro Ju ventute". Die geschiedenis begint in 1896, het jaar waarin te Amsterdam de eerste vereniging „Pro Juventute" werd opgericht, met als doelstelling „wangedrag bij kinderen te voorko men en te bestrijden". Tot dan toe was het slecht gesteld met de zorg voor kinderen die onder ongunstige omstandigheden opgroei den; vóór 1886 bijvoorbeeld kon elk kind, hoe jong het ook was, voor de rechter worden gebracht, en soms brachten kinderen een groot deel van hun jeugd door in de gevangenis te midden van volwassen misdadigers. „Pro Juventute" heeft zich vooral in de beginperiode toegelegd op een goe de voorlichting van de rechter in kin derzaken, heeft het verband tussen jeugdcriminaliteit en jeugdverwaar- lozing aangetoond, en de heropvoe- SfS J ding van het kind in eigen milieu ge propageerd waarbij de ouders steun konden krijgen van een „patroon", een toezichthouder die door de ver eniging werd aangewezen. In de loop der jaren begon men meer en meer naar een preventief beleid te streven, temeer daar de wettelijke regelingen op dit gebied steeds gunstiger wer den. Do kinderwetten van 1901, later gevolgd door diverse andere wetten die aanvullingen en verbeteringen brachten, hebben tot gevolg gehad dat de werkzaamheden van een ver eniging als „Pro Juventute" zich enorm uitbreidden. Thans, ruim zes tig jaar na de oprichting van de eer ste vereniging, overkoepelt het lande lijk P. J.-Verband tweeëntwintig re gionale zelfstandige verenigingen „Pro Juventute". In Zeeland begint de historie van „Pro Juventute" in 1923, toen in Mid delburg een regionale vereniging werd opgericht, waarvan de werk zaamheden drieëndertig jaar later om precies te zijn: op 1 januari 1956 resulteerden in de oprichting van een eigen bureau, dat gevestigd werd te Middelburg, maar waarvan de werkzaamheden zich over de hele provincie Zeeland uitstrekken. Van die datum dateert ook de medewer king van mejuffrouw Bos, die steunend op een langdurige ervaring als maatschappelijk werkster de eerste „bureau-secretaresse" in Zee land werd; een taak waarin ze tegen woordig wordt gesteund door een jeugd-maatschappelijk werker en een bureau-assistente („de jongste die we in het Verbond hebben!"). Wat de taak van een „bureau-secre taresse" (en van een jeugd-maat- schappelijk werker) omvat? Wel iets meer dan alleen het behartigen van het welzijn van het denkbeeldige „Pietje" uit de aanhaf van dit arti kelOnderdeel van die taak is bij voorbeeld het zoeken van en het ge ven van aanwijzingen aan gezins voogden, het onderhouden van con tacten (onder meer door voorlich tingsavonden) en het voeren van ge sprekken met die gezinshoofden, wanneer zich op zeker ogenblik pro blemen voordoen „dergelijke con tacten komen beslist niet neer op een kopje thee drinken en zo nodig een standje uitdelen!" het zoeken naar geschikte pleeggezinnen en pleegouders („een moeilijk en om vangrijk werk waarvoor we dikwijls buiten .Zeeland moeten gaan"); het zoeken van geschikt werk voor pupil len, iets dat in samenwerking met de arbeidsbureaus geschiedt. „En heel belangrijk is uiteraard ook het onder houden van contacten met allerlei vormen van maatschappelijk werk", zegt juffrouw Bos, die in aansluiting hierop één van haar wensdromen be kent: een maandelijkse bijeenkomst van de maatschappelijke werksters en werkers van alle gezindten en diensten in onze provincie, naar voor beeld van enkele andere Nederlandse provincies. Ook zonder dergelijke bijeenkom sten hebben echter de functiona rissen van „Pro Juventute" hun tijd wel bezet! Er zijn de spreek uren van de vereniging (op het bu reau Middelburg worden ze ge houden woensdagavonds van ze ven tot acht, donderdagmiddags van half twee tot drie en donder dagavonds van zeven tot acht uur), er is de jaarlijkse organisa tie van dc verkoop van de bekende „Pro Juventute kalender" (die, naast de vrijwillige bijdragen, nog altijd een der bronnen van inkom sten voor de vereniging is), er is de zorg voor kinderen die in inter naten worden (of reeds zijn) ge plaatst. Van tijd tot tijd zijn er dan nog spreekbeurten te vervul len voor de bureausecretaresse: voor de vrouwenverenigingen in onze provincie, dikwijls ook voor andere organisaties. Wat de spreekuren betreft, vindt de bureau-secretaresse het alleen maar jammer, dat ouders die moeilijkheden hebben met hun kinderen, nog zo dik wijls schromen om die moeilijkheden te komen voorleggen op zo'n spreek uur. Onnodige schroom, want bij het kinderbeschermingswerk timmert men heus niet aan de weg „liever gezegd: we zétten onze cliënten niet Aan alle maagden en weegschalen Let op Als uw eerste voornaam Olga is en alsu bovendien geboren bent onder het teken van de maagd of de weegschaal, doch in ieder geval in de maand september schrijf dan nog heden aan de N.V. LEIDSE MATRASSENFABRIEKEN Afd. 10 Postbus 16, Leiden en u krijgt een charmante ver- jaardagssurprise! Opgeven per briefkaart: naam, voornamen, geboortedatum, adres. matrassen V.g.g.V. Op bijna elke bladzijde van de radio- gidsen komt men de „postorderaan biedingen" tegen: alles voor de lin nenkast, de keuken, de slaapkamers, kortom, voor het hele huis. Spullen voor de vakantie, mantels, japonnen, horloges, camera's het staat er allemaal in, gemakkelijk leesbaar en bijna altijd aantrekkelijk gemaakt door duidelijke en goed lijkende te keningen. Kopen op postorder is aan de orde van de dag. Op de vraagwie schaft er zich nu op deze wijze artikelen aan en waar om, lijkt het antwoord vrij voor de hand liggend. Wie Mensen, die in kleinere plaatsen wonen en niet di rect winkel in, winkel uit kunnen lo pen. Waarom? Waarschijnlijk omdat de manier van betalen voor velen zo aantrekkelijk is. Natuurlijk: die betaling in termijnen is en blijft wel een trekpleister. Het kopen op afbetaling, waar tegenwoor dig ook al heel anders naar wordt ge keken dan vroeger, blijft toch voor veel mensen een genante zaak. Heel wat kopers vinden het verre van pret tig in hun eigen dorp of stad zich iets op afbetaling aan te schaffen. Mede om die reden wordt het postorderbe drijf vaak geprefereerd boven de win kel of het warenhuis, waarbij de ren te op afbetalingsgoederen ook nog een woordje meespreekt. Doch dat is het niet alleen, integendeel. Want, wat die betaling betreft: vele kopers stor ten in één keer het hélé bedrag, zodat ze net zo goed naar een winkel in hun woonplaats hadden kunnen gaan om hun keus te doen. Waarom ze dan toch via het postorderbedrijf iets be stellen „Dat is soms heel moeilijk te zeg- fen", vertelt de directeur van een van e grootste bedrijven op dit gebied. Toch kan hij wel heel wat aardige voorbeelden geven. Daar was bijvoorbeeld de mevrouw, die het zo aardig vond nu eens een pakje over de post te krijgen. Zij was overigens niet de enige, die om die reden een bon instuurde. Voor meer vrouwen dan wij wel denken, schijnt zo'n pakje een zekere attrac tiviteit te bezitten. aan de weg", verbetert mejuffrouw Bos en de (begrijpelijke) angst dat men met zo'n stap zijn moeilijk heden „openbaar" maakt, is dus on gegrond. Inderdaad: „kinderbescherming" tim mert niet aan de weg vandaar dat de doorsnee-buitenstaander maar zo weinig afweet van de werkzaamhe den van een vereniging als „Pro Ju ventute", die overigens niet de enige vereniging in Zeeland is, welke zich de „bevordering van het welzijn van het kind" ten doel stelt, om het even plechtig te zeggen. De vereniging „Kinderzorg" (met tehuizen in Mid delburg en Serooskerke) en de „R.K. Vereniging voor gezinsvoogdij en pa tronage" verrichten in onze provincie ook een belangrijk deel van het kin derbeschermingswerk, al heeft de naam „Pro Juventute", mede doordat dit de oudste vereniging van Neder land is, voor velen wellicht de meest bekende klank. De Italiaanse Diode-ontwerpers zijn I met het vrijgeven van hun fotomate- jj riaal altijd wat vlotter dan hun Pa- rijse collega's; vandaar dat U op nevenstaande fotocombinatie al enke le Italiaanse najaarsmode-nieuwtjes kunt bewonderen. Links: avondjapon van Fabiani van purperen damast. De gedrapeerde voorzijde wordt bijeengehouden door een grote clip. Midden: Twee modellen van Maru- celli, met originele kragen. De lin ker jurk is in wit en grijs met een brume ceintuur, heeft een in j zachte plooien afhangende rok en driekwart mouwen. De rechter jurk is i van groen-zwarte wol met een bont kraag, die op een stola lijkt. Rechts: Bertoli brengt deze damas ten jurk met rood-sijden appliques van hetzelfde dessin als de smalle ceintuur. Dan zijn er ook de dames, die eerst alle termijnen willen betalen en dan pas het bestelde wensen te ont vangen. Zoals de mevrouw, die een royaal maandgeld ontving, waarvan ze eigenlijk best wat over kon hou den. En toen 's winters eens werd ge sproken over een vakantie in zo'n grote luxe tent, ging ze op een dag in zo'n postorderbedrijf kijken om te zien, of men daar wel van die mooie tenten had. Héél trots was deze me vrouw toen ze haar verbaasde huis genoten ineens zo'n enorme tent kon laten zien. „Waar heb je dat van ge daan?" vroeg de heer des huizes. „Gespaard" zei ze tevreden, ofschoon haar man overigens zonder enige moeite het geld voor zo'n aanwinst had kunnen gireren. Een ander niet te verwaarlozen facet dit postordersysteem is zeker ook geringe interesse van menig man en vader voor het winkelen. Als man en vrouw zoals dat in de meeste gevallen is alleen op de zaterdag middag zijn aangewezen om de zo genaamde grote stukken te kopen, betekent dat voor de man soms een kwelling. Nee, dan bestelt hij liever het ser vies, dat nodig is, op z'n gemak via die advertentie, dan heeft hij geen enkele zaak binnen en kan hij het samen met z'n vrouw eerst eens rus tig bekijken. Dan is er nog de "besluiteloosheid van sommige vrouwen, die nu de kans hebben eerst die keukenuitzet aan de vriendinnen en de familie te laten zien, eer ze hem kopen. Ook mag men de mensen niet vergeten, die geen tijd kunnen vinden om naar een win kel te gaan. En nu de vraag: wie koopt er op deze manier? Zeker niet alleen mensen die weinig zaken in de onmiddellijke om geving hebben. Niets is minder waar. De verhouding stad-platteland ligt ge lijk. Of ze nu in of bij een drukke winkelstraat wonen, voor gezellige koopcentra maar een enkele stap hoe ven te lopen, dan wel ergens op een afgelegen boerderij hun huis hebben: hte postorderbedrijf blijft aantrek kingskracht op hen uitoefenen. Dat bewijst wel het feit, datongeveer 40 procent van de Nederlandse ge zinnen wel eens iets via de postorder koopt. Zo'n percentage is zeker niet gering. Als U bij geval na de geestelijke luiheid van deze onvolprezen zo mer in de koelte van de komen de herfst iets te lezen zoekt, kan ik U van harte een verschikkelijk boek aanraden. Het is, dit vooropgesteld, geen literair meesterwerk, hoogstens een behoorlijk geschreven en gecom poneerde reportage, behelzend de let terlijke biecht van een uit de zwart ste diepten van een mateloze drank zucht omhooggekropen vrouw. „Morgen zal ik huilen" door Lilian Roth, al moet ik er dadelijk bijvoe gen, dat het woord „door" hier niet de strikte waarheid bevat. De hoofd persoon heeft met eigen hand geen letter hoegenaamd op papier gezet: de letterkundig ervarene, die het leest krijgt die indruk al op de eer ste bladzijde. In werkelijkheid heeft een auteur met te weinig scheppend vermogen voor een gefingeerd verhaal maar met genoeg bedrevenheid en psycho logisch inzicht voor een boeiende weergave van de werkelijkheid het chaotische, drukke en bij tijden hys terische vertellen van Lilian Roth op de band vastgelegd, door een secreta resse stenografisch laten opnemen en vervolgens typen. Uit die honderden pagina's onsa menhangend manuscript heeft hij tenslotte het verbijsterend levensver haal gecomponeerd van een revue sterretje dat al op haar twintigste de top van het succes had bereikt en na drie mislukte huwelijken op haar vierendertigste dermate tot mateloos drinken was vervallen, dat zij in een inrichting voor geesteszie ken moest worden opgenomen, waar uit zij met twee en een halve dollar aan contanten wordt ontslagen om prompt weer aan het drinken te slaan —0^ Moet ik dat nu gaan lezen? vraagt U stellig verbijsterd. Wie wint iets bij dit verhaal, behalve, misschien, hier en daar een andere drankzuchtige die er een beet je moed en hoop uit put? Als het een kwestie van winnen is: dan geldt dat vooral de vrouw, die het leest. Zelfs al onderhoudt zij met sterke drank niet meer contact dan het glaasje advocaat op haar verjaar- T>e eezsten en ie Laatste» Huishoudelijke encyclopedie Wist U dat U vele tuinkruiden M H in een bloempot in de keuken kweken kunt? Wist U dat jf teddyberen en andere beesten van pluche zich laten schoon- maken met een papje van aardappelmeel met benzine; maar dat U beeld-van-gips H aardappelmeel met water van H node kan hebben? En wist U M ----- dat uw granieten aanrecht eigenlijk slechts schuurpoeder verdraagt (omdat dat alle be- schermende vet eraf haalt), B dat kleine kamers groter lijken door lichte kleuren, dat satinet gesteven kan worden met gela- tine en dat U van aangebran- de vanille- of moccavla altijd nog lekkere koffievla kunt ma- ken? Eu hebt U bij het aan- ee schaffen van U kook- en bak- apparatuur wel overwogen, dat een komfoor en een los oventje ij samen vaak goedkoper zijn §1 dan een kompleet fornuis? V vindt die huishoudelijke H kennis en handigheid keurig en overzichtelijk bijeengebracht f§ in de Prisma Huïshoudency- clopedïe, uitgegeven door Het M Spectrum. De encyclopedie (U moet zich geen dikke pil voor- eeee stellen, 't is een pocketboekje) ij is samengesteld door het echt- paar ir. Hans Voïlmar en C'or s VollmarVan Wijk en U kunt jjj haast geen voorwerp op huis- i houdelïjk gebied bedenken of er staat wel iets over in. H llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll^ De Vereniging Textieletikettering voor Was- en Strijkbehanöeling heeft, zoals U waarschijnlijk weet. bereikt, dat er binnen kort textielgoederen met etiketten ln de verkoop zullen komen. Op die etiketten zal niet een heel verhaal af te drukken zijn daarom volstaat men met allerlei teken tjes U kunt nu bij de Nederlandse Huis- houdraad in Den Haag een wasboekje (35 cent) of een waskaart. (20 cent) bestellen, om aan de weet te komen wat alle symbo len betekenen. Het geld moet TT dan stor- ten op girorekening 22.89.50 van de Neder landse Huishoudraad. Op het strookje zet TT, wat TT hebben wilt. dag, en heeft zij van haar leven nog niemand uit haar omgeving in ken nelijke staat gezien. Want wat zij hij deze lectuur als winst boekt is: be- grip. Begrip voor het voor haar waar schijnlijk onbegrijpelijk lijden van de alcoholist. Hij is een zieke, zegt Lili an Roth ergens en haar verhaal maakt het aannemelijk. Wie „Morgen zal ik huilen" leest met zijn huiveringwekkende visioe nen ziet een nameloos gefolterde, angstige zieke wankelen op de rand van een zelfmoord in waanzin, om met de schamele resten van iets dat op bewustzijn en levensdrift lijkt naar een laatste strohalm te grijpen. 0-- En dat brengt een tweede aan grijpende waarheid aan 't licht: hoe absoluut hulpeloos en van allen verlaten zo'n stuk menselijk wrakhout op de wrede zee van een wereldstad rondzwalkt. Dan zijn 't niet de officiële instan ties. de familie, de goedwillende laatste vriendinnen en de gezeten echtgenoot, de managers, wie of wat ook aan de fatsoenlijke kant van de scheidslijn maar de uïtgeworoenen zelf die dit treurig overblijfsel van wat eens een knappe talentvolle ion- ge vrouw was met eindeloos geduld uit het moeras sleuren. De „Anonie me Alcoholisten" houden haar om beurten om zo te zeggen nacht en dag stevig bij de hand. Zij preken niet. zij verwijten noch verbieden: zij geven haar zelfs één borrel maar niet meer dan één om op haar verhaal te komen na de onbeschrijflijke inspanning van het opstaan, zich aankleden, de deurknop omdraaien en zich de trap afslepen naar dat ene nog vaag bewuste adres De gewezen drinkers praten met haar, gewoon en oppervlakkig maar hardnekkig eindeloos, een soort be dwelming die haar kwelt maar af leidt tevens. Zij nemen haai- mee. naar een bioscoop die 's nachts open blijft (voor mensen die niet slapen kunnenzij schuiven haar met zacht geweld aan de ontbijttafel in het „clubgebouw." 0— Het is een hartverwarmend, vol strekt onsentimenteel fragment, dat. gelukkig, de balans van "t menselijk zelfrespect weer in even wicht tikt. En dat mag ook wel. want het is de brug tussen de lichtschu we eenzaamheid van de dronken schap en het onbarmhartig gedrang van de samenleving, waarin zij moet proberen terug te keren. Na die solidariteit van die moderne kruisridders is dan de gedachteloze of zelfs opzettelijke wreedheid van de keurige medemens, die gelukkig zijn méat weet, eens te afstotender. Morgen zal ik huilen": het is een heel erg Amerikaans re- -* laas van een deerlijk afge takelde en weer bii de wal opgekrab beld Broadway-sterretje. dat eigen lijk maar een oppervlakkig, ononl- biijkif'd en Vr^ schepseltje Maar zij zet in dit boek een deur open die voor de meesten van- ons vrijwel gesloten büjft. Zij leert ons met deernis toezien waar wij tot nu toe enkel afkeer gevoelden. Zij mag wat mij betreft de anti-climax van het knusse slottafereel in het kleine, huisje met de man-die-eindelijk-bij- haar-past rustig houden. Ook zonder die laatste advertentie- glimlach is haar verhaal tienmaal jelangnjker om gelezen te worden dan een gehele jaargang damesblad- feuilletons bij elkaar. Saskiifc

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 7