Rainier heeft
onbeperkte
macht
Ontsnapte van Duivelseiland berust in straf
Minister Beerman beschouwt de
politiek niet als een spel
IN 1958 LICHTE DALING
IN HET TOTALE INKOMEN
WITTE MIEREN RUKKEN
GEVAARLIJK OP IN SPANJE
WOENSDAG 17 JUNI 1959
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
17
VOORRECHT OM DE KROON TE MOGEN DIENEN
Grote kennis van juridische
problemen op scheepvaartgebied
„Ja, liet was een merkwaardig begin, met al die feestelijkheden
bij het bezoek van de sjah. lit was wel bijzonder onder de indruk
van het diner ten paleize. De entourage, de hele sfeer die er
hing-, die prachtige tafel, dat prachtige aardewerk, de fraaie toi
letten het was bijna sprookjesachtig. Bovendien zeer veel gala-
kleding. Voor een Rotterdammer is dat iets bijzonders. Het was
een indrukwekkende belevenis om ineens van Rotterdams raads
lid aan tafel te zitten als minister".
Sinds enkele weken is mr. Albert Christiaan Wilhelm Beerman mi
nister van justitie. Al even verrassend als nu het ministerschap,
kwam in 1946 voor hem het verzoek om raadslid te worden voor
de C.H.U. Die overrompelende vraag bracht de Rotterdamse advo
caat, die zich speciaal op de juridische problemen van de scheep
vaart heeft toegelegd, toen voor het eerst in aanraking met de
praktische politiek.
vraagstukken te maken gehad.
Met vele anderen meent hij, dat
Nederland op verkeersgebied ach
terop is geraakt". De regering
moet nog meer opkomen voor het
eigen recht van het verkeer", is
zijn opinie. „Ilc hoop, dat de nieu
we regering de verkeersbelangen
op het internationale vlak met
kracht zal verdedigen. Er drei
gen bepaalde gevaren voor Neder
land, zowel op de Rijn als door de
Duitse Noordzeehavenpolitiek,
de Belgische Rijnvaartpremies en
de toenemende vlagdiscriminatie.
De regering moet voor ons diens
tenverkeer op de bres staan".
Had iemand met een dergelijke
ervai-ing, zo vraagt men zich on
willekeurig af, zich nu eigenlijk
niet liever de portefeuille van ver
keer en waterstaat dan die van
justitie zien toevertrouwd?
„Ja", is het onomwonden ant
woord, „maar mijns inziens
mochten persoonlijke belangen
niet de doorslag geven. En al lokt
de politiek mij niet zo bijzonder
aan, er is iets anders dat mij wel
trekt. Ik heb als advocaat bijna
35 jaar lang particuliere belangen
behartigd. Ik vind 't nu een bij
zonder voorrecht de publieke zaak
te dienen, als dienaar van de
kroon".
Zeer ernstig en bedachtzaam voegt
hij daar nog aan toe: „Als een
land het voorrecht heeft een
kroon te bezitten, moeten parti
culiere belangen al bijzonder
zwaar wegen voordat het wordt
gemotiveerd om een beroep van de
kroon te negeren".
heb ik er zeer togen op
gezien; later heb ik het toch wel
prettig gevonden. Maar ik heb de
politiek nooit om het spel van
de politiek gespeeld. Er zijn men
sen, die het spel om het spel als
zodanig ambiëren. Wat mij boeide
was vooral het belang van de
vraagstukken, die aan de orde
waren. Als men ziet wat daar
aan vastzit op sociaal, op cul
tureel, op economisch gebied, de
hele ontwikkeling van de haven...
hoe zou men een gemeente moeten
besturen als er geen mensen wa
ren, die .bereid zijn zich daar
voor beschikbaar te stellen?"
Zorgvuldig formuleert minister
Beerman zijn zinneu. Wanneer hij
over de herziening van het ven
nootschapsrecht spreekt, kiest hij
zijn woorden even bedachtzaam
als wanneer hij met een flauwe
glimlach erkent dat hij inderdaad
elke avond zijn vijfjarig dochter
tje verhaaltjes voorleest. „Van
Blekkie en hpekkie, en van Tom
Poes", voegt hij er verklarend
aan toe.
Hij woont in een oud patriciërs
huis aan de rivier. Terwijl de
avond valt, glijden voor het raam
de een na de ander de schepen
langs. Vrachtschepen, tankers,
coasters groot en klein in het
drukke avondverkeer op de ri
vier. Havenslepertjes puffen er
tussendoor. Een stoomfluit blaast
zijn waarschuwend signaal in de
vallende schemering.
„Denkt U hier te blijven wonen,
excellentie?"
„Stellig", is het krachtige ant
woord, dat zonder een zweem van
aarzeling gegeven wordt. Minister
Beerman gaat forensen. „Het huis
is niet erg geriefelijk. Het is
smal, er zijn veel trappen en we
krijgen roet van de scheepvaart,
maar als puntje bij paaltje komt,
wil niemand hier weg vooral
de kinderen niet".
Die kinderen twee zoons en
twee dochters vonden het ove
rigens erg naar dat hun vader mi
nister werd. „Maar het maakte
veel indruk dat ik wordt afgehaald
door een chauffeur met een revol
ver. Dat is wel een pleister op
de wonde".
Aan het water heeft mr. Beerman
zijn hart verpand. Water lijkt
zijn leven te beheersen, zowel in
zijn praktijk als in zijn vrije tijd.
,,'s Zaterdags roei ik nog altijd
mot vroegere raceroeiers in een
gladde skiff, zomer cn winter.
Vroeger heb ik ook aan wedstrij
den meegedaan, in 3.929 en 1930
roeide ik mee in de oude acht
van de Maas, die het kampioen
schap van Nederland behaalde".
En als roeien onmogelijk wordt,
omdat het water met een ijslaag
is bedekt, bindt mr. Beerman nog
graag de schaatsen onder, zij het
zomer en winter op
het water
niet meer voor tochten als in zijn
jeugd, van Breukelen over de
Nieuwkoper plassen en de Kaag
naar Rotterdam.
Hij kent ook rustiger genoe
gens, Lezen bijvoorbeeld, wanneer
er, na de vele binnen- en buiten
landse vakliteratuur, nog tijd
overblijft. Liofst memoires en his
torische boeken. „Ik luister ook
graag naar de muziek, die mijn
vrouw maakt. Zo speelt piano. Én
haar werk geeft ons ook altijd
veel stof om over te praten. Mijn
vrouw is kinderarts. Ze heeft nog
een consultatiebureau voor zuige
lingen in het hart van Rotterdam,
aan do Maashaven. Daar komen
vooral kinderen van havenarbei
ders, en ook wel Chinese kinder
tjes. Ze praat graag met de moe--
ders over hun moeilijkheden, om
dat ze zich vooral interesseert
voor de geestelijke achtergrond.
Ze is van plan dit werk wel aan
te houden".
Zowel als jurist als in zijn kwali
teit van voorzitter der stichting
havenbelangen heeft de heer
Beerman zeer veel met verkeers-
Vrouw dacht in New-York
dat ze in Rome was.
Een 68-jarige Italiaanse vrouw die
op bezoek was geweest bij naar
dochter in Chicago, heeft op het
vliegveld van New York maandag
drie uur lang in een dc-7 gezeten
voordat men haar eindelijk over
tuigd had dat zij het verkeerde
vliegtuig had, dat zij nog niet in
Rome was, en dat zij moest over
De vróuw was in Chicago in het
verkeerde vliegtuig - gestapt. In
New York wilde men haar snel
laten overstappen op een vliegtuig
dat naar Rome zou gaan, waar
haar twee dochters, die ze in New
York miste, nog immer wachtten.
Juist de afwezigheid van die doch
ters maakte de vrouw halsstarrig.
Talrijke mensen, van hoge tot lage
functionarissen hebben bij de
vrouw gepleit. Ze sprak alleen Ita
liaans. Een politieman die van af
komst Italiaan was en een gevoelig;"
woordje wist te spreken, won het
pleit tenslotte. De vrouw werd
voor haar overnachting in een zie
kenhuis ondergebracht. Want door
haar volhouden had zij de laatste
aansluiting naar Rome gemist.
Vijftig man grondpersoneel hebben
drie uur lang gewacht tot ze de
dc-7 konden gaan schoonmaken en
bijtanken.
In Wenen is de 59-jarige Berlijrier
Ernst Walter aangekomen, die met een
houten kruis van twee meter over de
schouder een pelgrimstocht te voet van
Berlijn naar Jeruzalem maakt. Hij maakt
de tocht uit dankbaarheid, omdat hij de
oorlog heeft overleefd. Walter verwacht
in augustus volgend jaar in Jeruzalem
te zijn.
Zes Nederlandse schepen
voor Indonesië
De Scheepvaartmaatschappij van
Zuid-Celebes heeft van de regering in
Djakarta toestemming gekregen om
van Nederland zes schepen te kopen,
zo wordt ln persberichten uit Makas
sar gemeld. De schepen zullen 1200
ton meten. Zij zijn bestemd voor de
kustvaart.
festival te Venetië
De film Variations Electroniques, die
die door de Haagse cineast Gerard
camp ln opdracht van Philips werd
vervaardigd en door Henk Badings
van elektronische muziek werd voor
zien, zal als officiële Nederlandse in
zending naar het filmfestival in Ve
netië gaan.
Deze film, die een speelduur heeft
van tien minuten, zal bovendien op
23 juni tijdens het filmfestival in Arn
hem worden getoond.
Radio-activiteit van
melk in Amerika gestegen
In maart is de radio-activiteit van
melk in de Verenigde Staten vrijwel
overal gestegen. Men neemt aan dat
dit een gevolg is van proeven met
kernwapens, in het bijzonder van
proeven met „bijzonder vuile" bom
men in de Sow,jet-Unie.
Hoewel deze proeven reeds vorig jaar
herfst werden genomen, heeft pas
ongeveer de helft van de radioactieve
neerslag thans de aarde bereikt.
Slechts op twee van de tien onder
zoekingsstations in de Verenigde
Staten vertoonde de melk geen ho
gere activiteit. De grootste hoeveel
heid beenkanker verwekkend
strontium 90 werd gemeten in St.-
Louis, nl. 22,5 micromicrocuries. De
maximaal toelaatbare hoeveelheid
is 80.
Een curie is de radio-activiteit van
een gram radium. Een micromicro-
curie is dus een miljoenste van een
miljoenste curie.
O Uit gewoonlijk betrouwbare bron ln
Moskou is vernomen dat Sergei Wasi-
lewitsj Kaftanow is benoemd tot voor
zitter van de staatscommissie voor radio
en televisie. Men verwacht als gevolg van
deze benoeming dat de radio- en televi
sieprogramma's wat kleuriger worden. Er
is de laatste tijd in de pers veel kritiek
op de programma's geweest.
WORDT MONACO „GELIJKGESCHAKELD"?
(Van een correspondent)
Vele Monegaskische zakenlieden vrezen op het ogenblik, dat hun kleine,
belastingvrije dorado aan de Rivièra door toedoen van hun eigen vorst
heel stilletjes „Gaullistisch gelijkgeschakeld" zal worden. De spanningen
tussen aan de ene zijde de vorst en de Franse resident en aan de andere
zijde de politieke belangengroepen en de grote financieel geïnteresseerden
in het vorstendom nemen aanzienlijk toe, sinds Rainier HI twee rake
slagen uitdelde aan de tot dusver leidende krachten van zijn miniatuur-
staat.
De eerste klap kwam in maart toen 1 lenpakket van 42 procent in de
de Nationale Raad van Monaco speelbank, maar niet de absolute
gedachtig aan het sedert 1955 han
gende financiële schandaal, waarin
ook het vermogensbeheer van de
vorst zelf betrokken was eiste,
dat de volksvertegenwoordiging het
recht zou krijgen, de staatsbegroting
al dan niet goed te keuren.
Na enige schermutselingen stuurde
Rainier als een absoluut vorst het
parlement naar huis. Sindsdien re
geert hij onbeperkt, gesteund door
raadgevers van zijn eigen keuze.
Deze krachttoer was onmogelijk ge
weest, als Parijs niet via de minis
ter-president in Monaco het stoppen
van enkele lelijke gaten in de be
groting mogelijk had gemaakt.
De tweede slag werd dezer dagen
uitgedeeld. Hij trof niemand min
der dan de tot nu toe heersende
financiële macht in Monaco, de
reder Onassis, die langzamerhand
Monaco min of meer tot zijn
privé-domein gemaakt heeft. Rai
nier dwong Onassis, zijn directeur
van de speelbank terug te trekken.
Onassis bezit weliswaar een aande-
STATISTIEKEN VAN DE VERENIGDE NATIES
meerderheid. Over do hoofden van
de Bpeelbankexploitanlen heen had
hij een van de aan de maatschappij
behorende hotels laten verbouwen
tot een complex luxe appartementen
voor zakenvrienden. Zo zonden de
kleinigheid van ruim vijfhonderd
gulden per dag gaan kosten
Daar echter de verbouwing met een
half jaar werd uitgesteld en deze
bovendien drie miljoen meer ging
kosten, dan begroot werd, eiste Rai
nier het ontslag van de speelbank
directeur. Onassis trachtte vergeefs
een nieuwe stroman-directeur op
diens plaats te zetten. Vervolgens
wilde hij zoveel aandelen bijkopen,
dat hij de absolute meerderheid zou
verkrijgen.
Maar ook dit mislukte, omdat de
regering hem met alle mo
gelijke middelen tegenwerkte. En
tegelijkertijd verhinderde zij ook,
dat Onassis alle aandelen zou afsto
ten en zich terug zou trekken uit
Monaco. De zakenlieden op dit stuk
je grond maken zich dus niet ten on
rechte ongerust. Want vorst Rainier
heeft een duidelijke sympathie aan
de dag gelegd voor het Franse regi
me dat ook wel een beetje abso
luut is vandaag de dag.
Volgens een door de Verenigde Na
ties" uitgegeven overzicht was het to
tale inkomen van de wereld in 1957
hoger dan ooit tevoren. In 1958 deed
zich echter een lichte daling voor, die
voornamelijk het gevolg was van een
daling van 3 procent in de Verenigde
Staten en Canada.
Het bruto-nationale produkt van
West-Europa steeg in de periode van
1951 tot 1957 in een tempo van bijna
5 procent per jaar. De stijging was
het grootst in West-Duitsland, waar
zij gemiddeld 7,5 procent per jaar be
droeg. Daarna volgde Oostenrijk met
een gemiddelde stijging van 6,1 pro
cent, Italië met 5,5 procent en Frank
rijk met 4,7 procent. In Engeland
was de stijging 2,4 procent.
In Polen steeg het nationale Inkomen
in de periode van 1951 tot 1956 ge
stadig met gemiddeld ongeveer 10
procent per jaar. In Oost-Duitsland
was de jaarlijkse stijging van het
nationale inkomen -gemiddeld onge
veer 7 procent en Tsjecho-Slowakije
eveneens ongeveer 7 procent.
Do statistici van de Verenigde Naties
constateren dat in de Verenigde Sta
ten, Frankrijk en Engeland de inves
teringen 15 tot 20 procent bedragen
van het bruto-nationale produkt.
In 33 procent van de landen, waarop
de statistieken van de Verenigde Na
ties betrekking hebben, vormen de
belastingen de laatste jaren gemid
deld 15 tot 24 procent van het bru
to nationaal produkt.
In Frankrijk bedragen de belastingen
30 procent van het bruto nationaal
produkt, in Oostenrijk en West-Duits
land eveneens 30 procent, in de Ver
enigde Staten en Engeland 25 tot 29
procent en in Canada, België en De
nemarken 20 tot 24 procent. In de
onderontwikkelde landen is het per
centage lager.
Bij graven Theodorushaven
gestuit op verdronken bos
Bij het graven van de vaargeul van
de toekomstige Theodorushaven to
Bergen op Zoom Is men gestuit, op de
overblijfselen van een bos. Dit ver
dronken bos is aangetroffen in de
twee meter dikke veenlaag, die men
onder het Noordland aan het graven
is.
De boomresten komen nog betrekke
lijk gaaf met de baggermolen naar
boven. Het stuktrekken van die
boomresten vormt de eerste stagnatie
bij de aanleg van de eerste fase van
de Theodorushaven.
De Britse fiscus gaat de bioscopen,
die vorig jaar als gevolg van de concur
rentie der televisie hun inkomsten met
100 miljoen gulden zagen dalen, tege
moet komen De minister van financiën,
Heatheoatamory. maakte bekend dat de
vermakelijkheidsbelasting tot een totaal
van ruim 25 miljoen gulden per jaar
wordt verlaagd.
(Van een correspondent)
In de tuin van een villa in het Ri-
vièra-dorpje Beauvallon is een tuin
man aan het werk. Een oude man
lijkt hij, van omstreeks 75. Zijn ge
zicht is doorgroefd en perkamentlg.
Zijn wangen zijn ingevallen en zijn
ogen liggen diep in de kassen. Toch is
de tuinman niet zo oud als hij er uit
ziet. Hij is pas 57, maar de vele ja-
NATIONAAL PLAN TEGEN DE VERWOESTING
Vele kunstschatten
zijn in gevaar
(Van een speciale correspondent)
Het Pyrenees schiereiland maakt te
genwoordig een enorme termieten
of witte mieren invasie door, die
in Madrid juist de architectonisch en
historisch meest waardevolle stads
delen bedreigt. Pas enkele jaren ge
leden werden de Spanjaarden verrast
door de jobstijding, dat het Escorlaal
de eerbiedwaardige koninklijke kloos
terresidentie met zijn waardevolle
kunstschatten, geteisterd werd door
witte mieren. Sindsdien vechten bio
logen en technici tegen deze vraat
zuchtige insecten. Hun opmars werd
weliswaar tegengehouden, maar het
gevaar is bepaald niet geweken,
meer dan achthonderd termieten-
meer dan achtehonderd termienten-
haarden gevonden, waarvan een vol
ledige vernietiging onmogelijk is. In
het raadhuis, de universiteit, het mi
nisterie van justitie, de nationale bi
bliotheek en verschillende van de
meer dan veertig musea van Madrid
zijn de insecten binnengedrongen. In
de oude binnenstad zijn er hele hui
zenrijen, die vroeger of later ten of
fer zullen vallen aan de vernietiging.
De regering doet alles om tenminste
de werkelijke nationale monumenten
te redden.
Maar ook in de steden van Zuld-
Spanje is het termietengevaar zeer
groot. In het Alcazar van Sevilla, dat
wereldberoemde kleinood van Moor
se kunst in Segovia, Granada, Tole
do en Malaga heeft men reeds het
begin geconstateerd van het vernie
tigingswerk der witte mieren. De re
gering heeft oo kdaar een grootse ac
tie tegen de termieten ingeleid. Een
bekend Spaans onderzoeker van in
secten kreeg de opdracht, een „na
tionaal plan" ter bestrijding van deze
plaag uit te werken.
In samenwerking met de organi
satie van de architecten heeft hij
zojuist te Madrid een „instituut
voor termietenonderzoek" opge
licht, dat de goede bestrijdings
middelen moet ontwikkelen en
vaklieden kan opleiden om met de
ze middelen de plaag te lijf te
1 gaan.
ren die hij heeft doorgebracht in ge
vangenkampen van het moordend-he
te Guyana, en het harde leven dat hij
daarna in Suriname en Venezuela
leidde, hebben hem vroeg oud ge
maakt.
„Meer dan drie uur werken per dag Is
heel zwaar voor me", zegt nij.
De man Is Joseph A. Ohabert. Een
kleine tweo Jaar geleden keerde hij
terug naar Frankrijk, dat hij precies
veertig Jaar geleden als gedeporteer
de gevangene verinten had. Veertig
jaar geleden werkte de jonge Ohabert
als leerling-mecanicien in Lyon, waar
hij bevriend raakte met twee leeftijd
genoten: Ëdmee Krleger en Louis
Blane.
Deze vrienden kwamen al spoedig
met het plan voor de dag om een rij
ke Duitse weduwe, mevrouw Clotilde
Krampak, die -eenzaam in Lyon
wooncfe, te vermoorden en te beroven.
In Joseph's kleine kamertje in het
ouderlijk huis van Papa Chabert, een
employé van de tramwegmaatschap
pij, werd het misdadige plan opge
steld. Joseph weigerde mee te cfoen,
maar wel verklaarde hij zich bereid
voor zijn twee vrienden treinkaartjes
naar Marseille te kopen, die hij hun
na de moord ter hand stelde.
De politie stond echter in Marseil
le Kriegel' en Blanc al op te
wachten. Zij bekenden en wezen
Chabert als hun medeplichtige
aan. Het Hof van Assisen van het
Departement Rhone veroordeelde
kort daarop de jonge Chabert tot.
vijf jaar gevangenisstraf, door te
brengen in Frans Guyana, toen
nog een van de beruchtste straf
kolonies ter wereld.
Nog geen jaar van zijn straf had
Chabert daar uitgediend, toen hij,
met een mede-gevangene, kans zag te
ontvluchten, tijdens het kappen van
bomen aan de oever van de Maroni.
De vluchtelingen wilden over de
grens naar Nederlands Suriname
vluchten. Maar de politie daar. dooi
de Fransen gewaarschuwd, pakte hen
bij de grens. Chabert's straf werd
verdubbeld.
GOUDZOEKEN IN GUYANA.
Tenslotte werden hem toch nog twee
van de tien jaren wegens goed ge
drag kwijtgescholden, zodat hij in
1928 vrij man was. In plaats van
naar Frankrijk terug te keren, be
sloot Chabert in Guyana te blijven.
„Het is moeilijk te zeggen waarom ik
dat deed", vertelt hij nu. „Guyana is
een land dat je toch gaat fascineren.
Ik wilde goudzoeker worden. Men
kan met hard werken een 40 gram
goud per dag leveren. Dat is niet
veel, maar genoeg om van te leven".
Goudzoeken deed Chabert dus vele
jaren: in Frans Guyana, in Suriname,
in Venezuela. Ook zocht hij ander
werk. „Ik ben kruier geweest, tuin
man plantage-arbeider, maar steeds
bleer ilc goud zoeken".
Het ging echter steeds slechter, en
qindelijk, nu twee jaar geleden, be
sloot Chabert naar zijn geboorteland
terug te keren. Hij arriveerde be
rooid, zonder vrienden, onbekend met
zijn familieleden, en vestigde zich
aan de Rivièra, waar hij werk vond
als tuinman, In toevallige gesprekken
vertelde Chabert iets van zijn verle
den. Dat werd bekend, en spoedig
werd hij een „cause célèbre" in
Frankrijk.
Zijn levensverhaal verscheen in de
kranten en verscheidene Fransen wa
ren van oordeel dat Chabert onschul
dig was en dat hij niet naar Guyana
gestuurd had mogen worden vcor
zo'n onbeduidend feit als het kopen
van treinkaartjes voor zijn misdadi
ge vrienden. Een door een krant in
gesteld opninic-onder-.oek leverde
duizenden brieven op van Fransen,
die erop aandrongen dat Chabert ge
rehabiliteerd moest worden en com
pensatie moest lcrijgen voor de jaren
iu gevangenschap doorgebracht.
Joseph Auguste Chabert als tuinman
in Beauvallon n. at zijn hond
Bouboule.
Maar Chabert zelf meent dat hij zijn
straf wel degelijk verdiend had. „Ik
wist wat zij gingen doen en ik heb
hen geholpen", zegt hij. „Ik verdien
de mijn straf. Natuurlijk, als ik niet
zo dom geweest was om een ont
vluchtingspoging te doen, zou ik al
na vier en een half jaar zijn vrijge
komen. Maar zo is het leven, tenmin
ste op Duivels-eiland", verzucht hij
filosofisch. En hij buigt zich weer
over de planten die hij verzorgt in de
villatuin van een woningbureau dat
hem vrije kost en inwoning en 35.000
francs loon in de maand geeft, in
ruil voor zijn weinige uren tuinmans-
arbeid en wat wakerswerk. „Ik heb
genoeg voor sigaretten en nog wat
kleine luxes. Meer heb Ik niet nodig.
Als je hebt meegemaakt wat ik heb
meegemaakt, dan ben jo op je 57-ste
tevreden met alles wat je krijgen
kunt".
