VAN „KRISISSTRAND" TOT RECREATIEGEBIED mm Belgen zoeken rust in de Braakman SCHAAPHERDER SONNEMANS KÉNT DE BRAAKMAN ZATERDAG 9 MEI 1959. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT H .«W&ldPSl een bloemlezing Maar ook mossels zijn van belang! Brugge. Maar of ze nu In Knokke de rust vinden, die ze zoeken valt sterk te betwijfelen. Dat er grote behoefte aan recreatiegebied bestaat blijkt wel uit de aanleg van een „open- luchtdomein", een soort van sport park in Eeklo. Dit sportveldencom plex ligt recht tegenover het prach tige stadspark. Altijd zal echter de drang blijven bestaan om de stad de rug toe te keren en dit kan mede de toekomst van de Braakman bepalen. Wanneer men de dagjesmensen uit Eeklo straks aan de liand van fraaie folders zal kunnenaanto nen, dat een bezoek aan de Braak man werkelijk de moeite loont en dat het niet verder is dan een tochtje naar de overvolle boule vards van Knokke, dan heeft de Braakman nog groter recht van bestaan gekregen. Wanneer de madame in het gemeentehuis van Eeklo dan aan bezoekers zegt, dat de burgemeester er niet is en dat de secretaris met verlof is, zal ze er wellicht aan kunnen toevoegen: „Ze zijn naar de Braakman, me- De „mossels" In Watervliet trekt men weer wél naar de Braakman. Vroeger, voor de Tweede Wereldoorlog, trok men daar naar de kreken van St.-Jan, een plaatsje in de omgeving. Maar sinds het water van die kreken in sterke mate verontreinigd werd door root- water van de vlasserijen in die om geving, is het de Braakman gewor den. Vooral op zondag zijn het de he- heboeren uit het sterk agrarisch in gestelde Watervliet, die in het nabij gelegen Zeeuwsch-Vlaanderen ont spanning zoeken en die vanzelfspre kend ook de „mossels van Philippi ne" uitstekend weten te waarderen. Want dat laatste is ook een punt van groot belang, zo blijkt telkens weer. Men verlangt rust, maar daarnaast moet er toch ook gelegenheid zijn om culinair iets te beleven: „Ge |llll!lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|||||||||||||||||||||||||||||||| H „Krisisstrand" zo kende men voor de oorloc/ het Braak- |p mangebied, toen het vrijwel uitsluitend wérd bezocht door „dagjesmensen" uit Gent en H Lz omgeving, die de luxe van de M badplaatsen aan de Belgische kust teveel luxe wasIn Boekhoute leeft de herinnering H aan die tijden voort in de naam van een stamineetje. T? Tt r7 n Rust en natuurschoon vindt men in de Braakman het e§ H uitgestrekte gebied, dat in '52 na afsluiting van de zeearm m ontstond waarvan een gedeelte g bestemd is om ontwikkeld te M worden tot recreatie-gebied. Aan de kreken is het goed toe- ven voor wie de dagelijkse be- M slommeringen een ogenblik wil vergeten p (Foto P.Z.C IlllllllllllllIlllllllllllllillllllllllllllllf moet 'n doel hebben", zoals de gemeente-secretaris van Boek houte liet formuleerde. Hele stap Van krisisstrand tot recreatie-oord, het is een hele stap. Sinds de afslui ting in 1952 is men die weg beleidvol gegaan. Er werd begonnen met de aanplant van 9 h.a. jonge boompjes die nu tot enige wasdom zijn geko men en als het ware een belofte in houden voor de nabije toekomst. Want enig geboomte is in dit voor het overige uiteraard i:og vrij vlakke gebied onontbeerlijk. In 1956 voerde men in de Braakman de „bliksem- operatie zwembad" uit, met als re sultaat een provisorische zwemgele- genheid, waar sindsdien echter al een dankbaar gebruik van is ge maakt. Intussen zijn de voor recrea tie bestemde gronden in goede samenwerking door de Dienst der Domeiuen overgedragen aan de beheerschap recreatie-oord „De Braakman" en indien nu de definitieve overkeidsgoedkeu- ring voor uitvoering van D.A.C. W.-werkeu tot een bedrag van een kwart miljoen gulden wordt verkregen, kan men metterdaad aan de slag. Om van de Braak man, nu alleen nog een aantrek kelijk natuurgebied, met onder meer een grote vogelrijkdom, een sfeervol recreatie-oord te maken. Zo mogelijk „met een doel", waarin ook de Belgen be hagen kunnen scheppen verschijnsel in de Braak man. Van de Wester- schëlde in het noorden af tot aan de dijk, diep in het zuiden bij Philippi ne, dus tegen de grens met België, staat name lijk geen enkele boom. De polder is daarvoor nog te jong en de be groeiing', die het Vlaam se land zo aantrekkelijk maakt, mist men hier. De wind heeft vrij spel in de Braakman, maar lang zal dat niet meer duren. In het noorden vooral, maar ook op an dere plaatsen, heeft men jonge boompjes geplant. Dat zijn de bescheiden, maar veelbelovende be ginnetjes van een fraaie bebossing. Herder Sonnemans uit Isabellesluis ziet die boompjes zonder vrees groter worden, want er blijft nog genoeg gras over, voor zijn schapen... en voor de toeristen. Van „Krisisstrand" tot recreatie-oordZo zou men de ont wikkeling kunnen zien van de in 1952 afgesloten zeearm „de Braakman" in Zeeuwsch-Vlaanderen. Een ontwikkeling, die op het ogenblik nog in volle gang is en die nog onlangs een flinke stimulans in de goede richting kreeg met de goedkeuring door de provinciale commissie voor het verlenen van een subsidie groot 250.000 voor het uitvoeren van werken in Dj\.C.W.-ver- band. Deze werken zullen de aanleg omvatten van een kampeer terrein, een parkeerterrein en voor een weg zuid-noord, van de bestaande Middenweg naar een aan te leggen jnchthaventje, compleet met steigers. Voorts bestaan erzoals bekend - plannen tot het bouwen van bungalows, waarvoor reeds enige gegadigden zijn, en voor de bouw van een café-restaurant. Voor dit laatste zoekt de commissie beheerschap recreatie-oord „Braakman" contact met belangstellenden. De ontwikkeling van de Braak man tot recreatie-oord wordt vooral ook nauwlettend gadege slagen door onze zuiderburen in nabij de grens gelegen plaatsen als Gent, Boekhoute en Water vliet. Men kent daar de Braak man al sinds jaar en dag al van voor de oorlog, toen het „Braakmanstrandje" een zekere reputatie genoot, als„kri sisstrand". Die aanduiding leeft zelfs nu nog voort in de naam van een café in Boekhoute, het rond 2500 inwoners tellende plaatsje, op enkele kilometers afstand van Philippine. KrisisstrandGéén opgewekt klinkende benaming. Zij is ontstaan toen in de voor-oorlogse jaren „de kleine luyden" uit Gent en omge ving zich bij honderden als dagjes mensen per fiets naar de Braakman begaven om daar op hun manier te genieten van zon en zee, zoals de be ter gesitueerden dat deden in de „eigen", luxe badplaatsen Knokke en Blankenberg'hc, aan de Belgische kust. De dagjesmensen trokken er met vrouw en kroost op de fiets op uit en„Ah, dat was voor ons een goeie tijd", vertelt de waardin in ca fé „Krisisstrand", een klein „stami nee" in Boekhoute. „Maar een jaar na de afsluiting van de Braakman was het gedaan voor ons. Afgelopen. Sindsdien hebben we hier praktisch geen mens meer gezien". Deze sombere uitspraak wordt geïllustreerd door de entourage van het cafeetje; stof op het biljart- een in ja ren niet gebruikte grammo foon enhet ontbreken van bier! „Awel, de brouwer is nog niet geweest", veront schuldigt zich de waardin, wier etablissement zó model zou kunnen staan voor dat liedje van de in België zeer populaire Bobbejaan Sehoe- pe, die immers zingend pleegt te betogen, dat hij „een café zonder bier zo triestig vindtVeel toekomst ziet de vrouw niet meer in de Braakman, ook niet nu er sprake is van een ontwikke ling tot recreatie-oord. Een doel! De gemeente-secretaris van Boek houte, de heer Henri Steijaert, ziet daarentegen wel degelijk mogelijk heden. „Het- is in de Braakman nu beter, properder", licht hij toe, maar om het gebied voor de Belgen aan trekkelijker te maken als recreatie oord acht hij één voorwaarde pri mair: „Geef ze 'n doel. Zorg voor een snackbar, een aantrekkelijk res taurant, waar 'men mossels of paling kan eten en maak dat niet te koste lijk". Hij is van mening, dat er in de directe omgeving van Boekhoute zelf te weinig gelegenheid is voor ont spanning en recreatie en daarom ziet hij voor de Braakman goede toe komstmogelijkheden. „Bij goed weer gaan mensen met. kinderen er nu al naar toe; dat kunnen er nog meer worden wanneer ge zorgt voor een res taurant. De mensen willen een doel hebben" herhaalt bij nog eens met nadruk en dan uil bij tocli ook even van dc gelegen beid gebruik maken om zijn hart over een andere kwestie te luchten t „En schrijf eens, dat de politie in Nederland wat min der stug moet zijn. Laat ze eerst eens, als dat nodig is, een waarschuwing geven en dan pas bekeuren. Dat stugge optreden zijn de mensen hier niet ge wend—^" En dan heeft hij nóg een suggestie: „Zorg voor 'n kindertuin, een speel tuin, maar daar moet het dan ook bij blijven. Want het is vooral ook de rustige sfeer, die aantrekkelijk is". Tenslotte verklaarde de heer Steijaert nog, dat een goede propaganda onge twijfeld vruchten zou afwerpen en het bezoek aan de Braakman, wan neer het gebied straks inderdaad ge reed is als recreatie-oord, sterk zou stimuleren. Ander geluid Een tiental kilometers zuidelijker, in het plaatsje Bassevelde, valt een heel ander geluid te beluisteren. Daar vindt men de Braakman al weer te ver weg. „Die uit Gent gaan er wel heen, maar onze mensen geven de voorkeur aan de Belgische kust", verklaarde de gemeente-secretaris koit en krachtig. In Eeklo, de hoofdstad van het Meet jesland aan de rijksweg van Brussel naar Oostende, worden de toeristen zaken behartigd door een vriendelij ke en charmante ambtenares. Wan neer men het woord „Braakman" laat vallen staat ze echter met de lachende mond vol tanden, maar nauwelijks heeft men over „recrea tie" gesproken of een lade van een der indrukwekkende schrijftafels wordt opengetrokken en madame spreidt op de balie in het Eeklose aan folders Jongedames op klompen en mo lens met draaiende wieken staan op de omslagen afgebeeld. Binnen in worden tochtjes'naar de bloem bollen, naar Miniatuur Walcheren in Middelburg en naar Volendam aanbevolen, maar over de Braak man geen woord. Bijna iedere folder is verlucht met foto's, heel fraaie over het algemeen, die Ne derland van zijn zonnigste kant tonen; als een luilekkerland voor de toerist. Maar over de Blaakman, wordt met geen woord gerept. Landkaartjes op heel kleine schaal geven de mooiste plekjes aan. Ook die in Zeeland, een drie- hoekje bij Terneuzen en zo'n zelf de driehoekje bij Breskens. Om dat daar watersport is, staat links onder in de „verklaring van de te kens". De duinen bij Vrouwen polder en het strand bij Cadzand staan er ook op. De Braakman echter niet. Dat kan tocli echt niet zijn omdat de Braakman de Eeklonaren niets te bieden heeft. Waarom gaan de men sen uit Gent er dan wel heen? De dame achter de balie in het Eeklose stadhuis geeft het antwoord: „De Braakman? Nog nooit van gehoord!" Juist, dat is de voornaamste reden. De inwoners van Eeldo, ongeveer 17.500 in getal, weten niet, dat dicht in de buurt, juist over de grens prak tisch, een commissie zich druk maakt om temidden van het bouwland een fraai recreatiegebied te scheppen. Ze hebben er geen flauw idee van, dat ze daar kunnen zwemmen, zonneba- baden en luieren in het gras. „De Braakman" zeggen ze in Eeklo. „De Braakman, dat is niets meer. Die is een jaar of wat geleden afgeslo ten. De Hollanders hebben er het water verjaagd en nu ligt daar al leen maar bouw- en weiland met gro te boerderijen en er staat geen boom om beschutting te geven tegen zon of tegen wind". Dat is het antwoord van Eeklo, waar 17.500 ménsen wonen, van wie de meeste fabrieksarbeiders zijn, die de hele dag zaagsel proeven in de meu belfabrieken of die in ververijen, spinnerijen en kammerijen werken. Dat zijn mensen, die snakken naar de 'frisse lucht van de kuststreek. Op hun vrije dagen nemen ze nu maai de bus naar Knokke. Ei- is een uit stekende verbinding, omdat Eeklo zo gunstig gelegen is aan de grote rijks weg rijksbaan nummer 10 is de officiële'naam van Gent naar Belgen nemen hun eigen biertje mee Als er iemand in de Braakman bekend is en over dit gebied weet te vertellen, dan is dat wel Emiel Sonnemans uit ïsabellasluis. Sonnemans is schaapherder en niet zijn kudde, waarover een drietal honden hem hel pen waken, trekt hij van de ene polderhoek naar de andere om de dieren te laten grazen in de groene grasbermen langs de uitgestrekte polder wegen. Van schaapher ders denkt men gewoon lijk, dat het stille, ge sloten mensen zijn, die graag zwijgen. Sonnemans is niet zo. Hij maakt graag eens een praatje niet de mensen, die hij tegenkomt en zo mers zijn dat er zeer velen. ,,'s Zomers kan het hier druk zijn", zegt Sonne mans *1» men hem ilaae naar vraagt. „Dan ko men dc Belgen bij bos jes." Ze komen op dc fiets, met de auto en met bussen. Het ge- improviseerde zwembad is hun voornaamste doel. Daar zetten zij zich in het gras langs de wa terkant, gekleed in korte broeken en felgekleurde „wildebeestenhemden" en vaak doen ze niets an ders dan kijken. Ze kijken naar de jeugd, die in het water stoeit en naar de schapenwolkjes, die boven hun hoofden drijven. Dat is de Braakman in de zomer. Wanneer het weer meewerkt, ver dringt men zich langs de waterkant. De eerste mei, toen België een dag je vrij nam, was er een voorproefje van die ge weldige drukte. „Ze liggen aan de water kant". zegt Sonnemans „en ze maken een pvaat- je, fotograferen de kud de en eten hun boter hammen uit de papier tjes, waarin ze die uit Gent of Watervliet heb ben meegenomen. „Een hotelletje zou hier op z'n plaats zijn", meent de herder, „want de meeste bezoekers richten hun eigen cafeetje op met de flesjes bier in het koele water van het zwem bad Behalve aan zwemmen doen de bezoekers aan kanovaren. Aan een klei ne steiger alles in de Braakman is nu nog klein en bescheiden schommelen altijd wel een paar bootjes op de golfjes, die de zeewind op het water tovert. Op die wind wordt wel eens gemoppetd. Niet als het een snikhete dag is en een fikse bries koelte brengt, maar juist op die andere dagen, wan neer de zon minder fel is en men de wind best missen kan. Dan is ieder zuchtje een ongewenst sast

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 7