Geheimen
der
verdwenen
volkeren
BOLIVIA ZET VRIENDSCHAP
VAN AMERIKA OP HET SPEL
J^N het begin van de vorige eeuw verliet een jonge Zwitser
Londen voor een opmerkelijke missie. Zelfs heden ten
dage is een reis door het Verre Oosten niet zonder moeilijk
heden, in die tijd was het voor een Europeaan eigenlijk niets
meer of minder dan een poging tot zelfmoord.
Voor John Lewis Burckhardt had het vooruitzicht van een
dergelijke reis echter geen enkele verschrikking. Zijn doel
was Syrië en het Heilige Land; zijn missie het eerste weten
schappelijke rapport uit te brengen over deze, grotendeels
nog nooit onderzochte gebieden.
Voor normaal
gebruik
met binnenband 1
zonder binnenband
met wit zijvlak
in zwart
Burckhardt werd door deze een
persoons-expeditie aangemoedigd
door een organisatie die de lange
naam droeg van „Vereniging voor
de bevordering van de ontdekking
van het binnenland van Afrika".
Ook het binnenland van het Hei
lige Land interesseerde de organi
satoren en zodoende waren zij be
reid de tocht van Burckhardt te
financieren in ruil voor zijn perio
dieke rapporten.
In januari 1809 vertrok Burck
hardt uit Londen. Van dat ogen
blik af was de werkelijke identi
teit van deze zoon van een wel
gesteld Zwitsers kolonel geheim.
Hij droeg een baard, een witte
burnoes en sprak uitsluitend Ara
bisch.
door
Felix Barker
KILOMETERS
SOEPEL
VEILIG
Valse sheik
Burckhardt had zich gron
dig voorbereid om zijn rol
van Arabische sheik goed te
kunnen spelen. Hij studeerde drie
jaar Arabisch in Londen en Cam
bridge. Hij leerde tevens Arabi
sche gewoonten, mineralogie
(voor zijn rapporten), astronomie
(om zich aan de hand van de ster
ren te kunnen oriënteren) en me
dicijnen (voor het geval hij ziek
zou worden ergens in de woestijn,
ver van alle mensen verwijderd).
Als onderdeel van zijn harde trai
ning zwierf deze 25-jarige avon
turier over 't Engelse platteland,
sliep in de openlucht en leefde op
een dieet van water en groente.
De verslagen van zijn reis wer
den door de leden van de vereni
ging met spanning gelezen, maar
dat was nog niets vergeleken bij
de opwinding, die ontstond toen in
1812 het volgende bericht m Lon
den werd bezorgd:
Het was gedateerd 21 augustus
en vertelde, dat Burckhardt een
plaats had bezocht, die geen Eu
ropeaan te voren had gezien. Een
Elaats, die 600 jaar lang zo in
et vergeetboek was geraakt, dat
zij een soort legende was gewor
den. Toch bestond ze nog altijd:
de stad Petra.
Op weg van Damascus naar het
oostelijke deel van Jordanië had
hij aan de Arabische zijde van de
De Zwitser Burck
hardtzoon van
een welgestelde
kolonelbereidde
zich jaren voor op
de rol van sheik
Ibrahim ibn Ab-
doéllah. In deze
creatie drong hij
door tot 'in gebie
den, waar nog
geen blanke een
voet had gezet.
Burckhardt ont
dekte daar de ver
geten roze-rode
stad Petra.
ERNSTIGE GEVOLGEN VAN ARTIKEL
stad een bloeiend handelscentrum.
Toen Burckhardt zijn ontdekking
deed, was Petra een verbazing
wekkende stad en zij is het nu
nog.
„Een roze-rode stad, half zo oud
als de tijd zelf', blijft de klassie
ke, onvergelijkbare beschrijving
van Petra.
In die ene, poëtische zin is het
gehele beeld omvat van de grote
tempels, gehouwen uit zandsteen,
van de paleizen, de huizen, 250
prachtige gegraveerde grafstenen
en 600 voet hoger de grote, plat
te rots, de plaats waar de bewo
ners hun offers brachten.
Op het moment, dat men het ein
de van het smalle, 1% mijl lange
ravijn bereikt, dat rechtstreeks
naar de vallei leidt, wordt men
geconfronteerd met een van de
merkwaardigste monumenten van
Petra. Het is de fagade van een
tempel in Griekse stijl met zes pi
laren, die het grote, driehoekige
voorstuk dragen, en daarboven
'n tweede verdieping, die uit drie
afdelingen bestaat, elk gesteund
door pilaren met Corinthische
kantelen. Het ls nauwelijks te be
grijpen, dat dit bouwwerk niet
werd gebouwd, maar gehouwen
uit het rotsgesteente en dat geen
enkel detail daarbij werd overge
slagen. Het verschil was, dat de
beeldhouwers de traditionele
bouwmethode moesten omkeren.
Zij begonnen aan de topgevel en
werkten langzamerhand naar be
neden, zodat het gewicht van de
nog niet bewerkte rots nimmer op
de reeds uitgehouwen partijen
rustte.
Deskundigen hebben nimmer ont
dekt hoe de Nabatheeërs dit tot
stand hebben kunnen brengen (er
zouden generaties van ontelbare
beeldhouwers en briljante metse
laars voor nodig zijn geweest) en
waarom zij deze prachtige stad
creëerden. Het is zeer onwaar
schijnlijk, dat de Nabatheeërs de
klassiek-Griekse stijl, waarin de
stad is gebouwd, zelf hebben ge
schapen. Ten slotte bevonden zij
zich een kleine 1500 kilometer
buiten de invloedsfeer van Grie
kenland. Veel meer acceptabel is
de lezing, dat zij buitenlandse
kunstenaars en ambachtslieden
aantrokken en dat deze zich met
de bouw van Petra hebben bezig
gehouden.
Oorspronkelijk waren de Naba
theeërs een volk van zwervende
schaapherders en kameeldrijvers
uit Midden en Zuid-Arabië. Maar
langzamerhand namen zij niet al
leen het vervoer, doch ook de in-
en verkopen in eigen hand en wer
den een van de rijkste volkeren
uit dit gebied, die de kunst ver
stonden goedkoop in te kopen en
duur te verkopen. Zij stichtten
hun hoofdstad op een strategisch
punt halverwege de Arabisch-Sy-
rische en Arabisch-Palestijnse
handelsroute. En vreemde koop
lieden moesten zware lasten be
talen om verzekerd te zijn van
een veilige passage door Naba-
thea. Toegegeven moet worden,
dat ze die veiligheid ook kregen.
De Nabatheeërs bouwden voor dit
doel een keten van wachttorens
en forten.
Vreemde fiscus
Volgende artikel
{^ELD verdienen was een heili-
lige roeping. Het was eigen
lijk de religie en daaruit is
dan ook te verklaren, dat zij ie
mand, die zijn vermogen wist le
vermeerderen, beloonden en de
ander, die zijn geld zag vermin
deren, een boete oplegden. Wel in
tegenstelling dus met de fiscus
uit onze dagen.
Het feit, dat zij enorme kapitalen
besteedden aan hun tempels mag
tot bewijs strekken van hun gods
dienstigheid. Uit inscripties op
hun graven weten we, dat zij
menselijke offers brachten aan
hun goden. Dushara, de zonnegod
en Allat, de godin van de maan.
Het is ook bekend, dat zij bij
maaltijden altijd ervoor zorgden,
dat er dertien personen rond de
tafel zaten, doch het hoe en waar
om is nimmer ontdekt.
In 600 vóór Christus drongen de
Syriërs over de noordelijke gren
zen van het rijke Nabathea: 300
jaar vóór Christus-werd de bevol
king het slachtoffer van Griekse
aanvallen en had zij tevens te lij
den onder de veroveringen van
him grootste tegenstanders op
economisch gebied: de Egyptena-
ren.
Deze aanvallen waren wel begrij
pelijk, want de Nabatheeërs had
den er steeds voor gezorgd, dat
zij de sleutels van de handel in de
Arabische wereld en in het oos
telijke bekken van de Middelland-
ze Zee in handen hielden, tot ont
stemming van de Grieken en
Egyptenaren. Maar in de eerste
eeuw vóór Christus staken zij
toch weer het hoofd op. Toen
Egyptes macht aan het verminde
ren was, wisten zij het verloren
gegane handelsgebied te herove
ren.
Zo bestaat er een afbeelding uit
100 vóór Christus, waarop Chine
se schepen voorkomen, die hun
kostbare lading van brocaat, zij
de, parels, koraal en goud lossen
in de haven van Ezion Gerber aan
de golf van Akaba, vanwaar de
goederen per kameel door de
woestijn naar Petra werden ge
bracht. Petra, het middelpunt van
de Middellandse Zeehandel voor
meer dan 300 jaar. Hoe kon de-
KONINGEN VAN
TENT-STEDEN
Dode Zee het dorpje Eldjy bereikt.
Hoewel hij wist, dat één verkeer
de beweging zijn dood zou bete
kenen, omdat de Bedoeïenen bij
zijn ontmaskering geen genade
zouden kennen, begaf hij zich
door de nauwe pas in het Moab-
gebergte en drong hij door tot
een vallei met fantastische ruï
nes.
„Ik was zonder bescherming mid
den in een woestijn, waar nog
nooit een blanke reiziger te voren
was geweest", schreef hij.
Als hij het had gewaagd de rots
tempels of de andere gebouwen op
te meten, dan zou men hem stel
lig als een tovenaar hebben be
schouwd, die op zoek was naar
verborgen schatten. En zijn kans
om uit de vallei van Petra te ko
men zou zeer gering zijn geweest.
De opwinding in Londen over de
ontdekking van Burckhardt was
Mozes
VOLGENS de klassieke ge
schriften was Petra eens de
hoofdstad van de Bijbelse
Edomieten. Aan de koning van
Edom misschien zelfs wel in
Petra verblijf houdende had
Mozes boodschappers gezonden
om toestemming te vragen voor
ongehinderde passage voor de
kinderen van Israël op weg van
Egypte naar het Beloofde Land.
De rivier, die door Petra loopt,
wordt nog altijd de Wadi Musa,
de rivier van Mozes genoemd. La
ter volgden de Nabatheeërs de
Edomieten op en maakten van de
WOENSDAG 8 APRIL 1959 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Advertentie
