P.Z.C. - PAASPUZZEL
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
1/jeiéeM
(goodwill
Noodlanding i i
in de winternacht
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 28 MAART 1959
Deze week hebben we
een paaspuzzel, in plaats
van een wekelijkse klei
ne puzzel. De inzendin
gen, die wij de afgelo
pen week weer voor de
laddercompetitie ontvin
gen zijn dus tevens de
laatste voor dit sei
zoen. Volgende week za
terdag maken we de
einduitslag bekend, en
dan maar weer wachten
tot september. Hieron
der volgt echter eerst
nog een mooie grote puz
zei, die U tijdens de
paasdagen kunt oplos
sen. Er is één hoofdprijs
van f 25.en voorts
prijzen van f 20.
f 15.f 10.— en f 5
Alle inzendingen moeten
uiterlijk zaterdag 4 april
in bezit zijn van de Pro
vinciale Zeeuwse Cou
rant, Walstraat 58 te
Vlissingen. In de linker
bovenhoek van envelop
pe of briefkaart moet
het woord „PAASPUZ
ZEL" vermeld staan.
HOE ZIT DE PUZZEL
IN ELKAAR?
De woorden worden ho
rizontaal en verticaal ge
vormd in de richting van
de pijltjes, waarbij de
eerste letter altijd bij
het pijltje staat; dus
ook als dit naar links of
naar boven wijst!
U ziet direct bij welke
tekening of opgave een
pijltje hoort. In de gear
ceerde vakjes komt een
hele zin; deze is niet van
illustraties af te leiden,
zij wordt gevormd door
de horizontale of verti
cale woorden. Met zwaar
dere pijltjes is de loop-
richting aangegeven.
Als U de hele puzzel
heeft opgelost, gaat U
alle erin voorkomende
..ei"-eren tellen. Deze
kunnen zowel van links
naar rechts en van
rechts naar links, als
van boven naar- onder en
omgekeerd gelezen wor
den. Heeft men b.v. de
volgende combinatie
E
BEIEREN
E
R
D
O
dan heeft U dus in to
taal 4 „el"-eren.
0 In de gemeenteraad van New York is
een voorstel ingediend om een studie te
maken van de juridische aspecten van
de vraag of de stad New York zich van
de gelijknamige staat kan losmaken en
zelfstandig de Sle staat van de Ver. Sta
ten kan worden. De kwestie heeft
politiek tintje, aangezien het bestuur
van de staat New York in republikeinse
handen is, terwijl de democraten de
meerderheid in het stadsbestuur hebben.
(Advertentie)
BINNENVER1NGBED
SCHUIMRUBBERBEO
1133. Enkele ogenblikken
staarde piloot Storm de
twee ruimteschepen na, die
als glanzende kogels in het
hemelblauw verdwenen.
Vriend Marc was wel op
het laatste nippertje geko
men. Waarom zou hij toch
niet op de afgesproken
plaats gewacht hebben
Enfin, dat vernam hij wel
als Mare straks terugkeer
de. Gesteld natuurlijk, dat
de Onyx in overwinnaar
bleef in het duel dat op dit
ogenblik ongetwijfeld hoog
boven d'e aarde werd uitge
vochten. Arend was er ech
ter de man niet naar om
zijn tijd met gissingen te
verdoen. Trouwens er was
werk aan de winkel, want
de arme Sandra was nog
steeds buiten bewustzijn.
Daarom'liet hij de Horzel
dan ook voorzichtig op zijn landingsgestel
neerkomen in de schaduw van een der twee-
lingbogen, een plaats waar stellig nimmer te
voren een vliegtuig geland was. Daarna
begon hij zijn verloofde uit de cockpit te
hijsen en op de begane grond te brengen. Na
dat hij haar helm afgenomen had en het
meisje weer volop frisse lucht in de longen
kreeg, kwam zij spoedig bij haar positieven.
„Dat is een pak van mijn hart, kindje", zucht
te de piloot opgelucht. Geen van beiden zag
echter de gestalte die achter hen tussen de
rotsen naderbijsloop.
S.E.R. behandelt advies over
melk en huren op 24 april
Donderdagochtend is besloten dat de
Sociaal Economische Raad op vrijdag
24 april in besloten vergadering het
door haar commissie ontwikkeling na
tionale economie voorbereide ontwerp
advies over melk en huren in behan
deling zal nemen.
Aanvankelijk was er naar gestreefd
deze behandeling op vrijdag 17 april
te doen geschieden, maar de commis
sie is, naar is gebleken, niet in de
gelegenheid reeds voor de zeventien
de april gereed te komen met haar
ontwerp-advies.
Thans wordt, aangenomen dat de com
missie op vrijdag 17 april de laatste
hand aan het ontwerp-advies zal kun
nen leggen.
Woensdag heeft de commissie verga
derd in het gebouw van het lioofdpro-
duktschap voor akkerbouwprodukten
in Den Haag. Naar verluidt lopen de
standpunten die in het ontwerp-advies
tot uitdrukking zullen komen nogal
uiteen.
LAWRENCE EARL
41
Het was duidelijk dat hij een zware
tijd doormaakte, door het meedelen
van gedachten die hij zo lang voor
zich gehouden had.
„Ja. Lincoln".
Ze wilde hem troosten. De drang hier
toe was een pijn die zij niet in staat
was te bedwingen. Ze wist niet dat
haar hand uit de geïsoleerde warmte
van haar slaapzak gegleden was, tot
ze met de toppen van haar vingers
zijn baard voelde. De pijn was een be
geerte, iets dat zij niet nader kon om
schrijven.
Dahl mompelde: „Je draagt het
schuldgevoel altijd bij je". Als hij zich
bewust was van haar liefkozng, liet
hij dit niet merken. „In ieder geval
weet ik waarom ik het voel".
Toen zei hij, met een eigenaardige
stem: „Is het wel zo,.Alison? Mis
schien misschien gaat het dieper
dan de Duitsers die ik gedood heb".
Ze kon hem nu niet meer volgen.
..Dieper Ik begrijp niet
„Misschien Is dat de reden waarom
het zo tot me doordringt".
In zijn opwinding over een mogelijke
ontdekking vergat hij bijna te fluiste
ren. „Misschien zijn we allemaal
schuldig aan oorlogen, als die komen
en het doden dat in oorlogen gebeurt.
Misschien is dat hetgene, wat er met
ons verkeerd is in de hedendaagse we
reld: ergens, diep verborgen, waar we
het niet gemakkelijk kunnen vinden
draagt elk van ons zijn deel van de
verantwoordelijkheid voor hetgeen
kortgeleden gebeurd is en misschien
spoedig weer gebeuren zal; het wetti
ge doden van mannen door mannen,
bij hele groepen tegelijk, het mogelij
ke uitwerpen van hei-bommen, die
misschien terugkomen en ons alle
maal vernietigen".
„Ik ik begrijp je nu niet. Lincoln".
Ze beefde over haar hele lichaam in
de warme behaaglijkheid van haar
slaapzak. Ze wist dat hij diep bewo
gen was, buitengewoon bewogen,
maar niets van dit alles was haar dui
delijk. „Is het zó in de bewoonde we
reld?"
Hij scheen zijn ogen weer op haar in
te stellen, vanuit een ver verschiet.
Hij had zieft niet bewogen. Hij stond
nog steeds daar, een beetje tegen haar
slaapzak aangeleund. Haar rechter
hand rustte op zijn schouder. Hoe was
die daar gekomen?
Hij zei, erg teder: „Dat kun jij niet
weten, wel Er zijn dus nog steeds
onschuldigenik vermoed dat je
gelukkig geweest bent afgesneden
van een wereld die denkt in termen
van spanningen en rustbanken van
psychoanalisten. die in angst leeft
voor een plotselinge dood. Maar dat is
geen wereld die jij hoeft te vrezen.
Het is mijn wereld waar ik over
spreek".
Ze bewoog zich ongerust. Probeerde
hij zich weer terug te trekken
„Maar maar je zeiZe pro
beerde zich zijn woorden te herinne
ren. „Je zeidat we allemaal de
verantwoordelijkheid deelden
Hij knikte. „Misschien zijn we ons
niet bewust van onze verborgen schuld
tot het persoonlijk gemaakt wordt
door een of andere buitengewone
schokzoals de schok van het ver
minkte gezicht van mijn Duitser, dat
op het mijne viel. Vóór die tijd wordt
het geen werkelijkheid".
Zijn stem was luider geworden en ze
bracht haar vinger naar zijn lippen.
Een van de anderen gestoord in zijn
slaap, kreunde en draaide zich luid
ruchtig om: Greatorex vermoedelijk
want hij begon plotseling geweldig te
snurken.
Alison voelde Dahl verstrakken onder
haar aanraking. Het gesnurk werd
luider en brak af. begon opnieuw lui
der te worden en slokte zichzelf op tot
een plotselinge stilte.
Ze kon nu voelen dat Dahl schudde.
„Lincoln!" fluisterde ze verschrikt.
En toen drong het tot haar door dat
hij schudde van onderdrukt, spottend
gelach.
Toen hij zijn lachen weer onder be
dwang had, zei hij: „Dit is dan Lincoln
Dahl die een oplossing gééft voor de
kwalen van de wereld!" Hij bleef nog
een ogenblik langer staan, terwijl hij
op haar neerkeek en een besluit nam.
„Welterusten, Alison en bedankt
omdat je zo'n goede luisteraarster
bent".
Zijn lippen raakten haar voorhoofd,
een vurige plek achterlatend.
Gedurende de ontzettend koude perio
de van februari hadden ze het onmo
gelijk gevonden door te gaan met vis
sen op het ijs en het gat dat zij tot
dan hadden opengehouden, wastot
diep dichtgevroren. Greatorex, die
naar forel verlangde, bood vrijwillig
aan om het gat weer open te hakken.
Dahl keek bezorgd.
„Wacht even, Hugh! We komen nooit
door dat dikke ijs heen. Bovendien zou
het gevaarlijk zijn. Om maar niet te
praten over het feit dat we in deze tijd
waarschijnlijk niet genoeg vis zouden
vangen om een holle kies mee tc vul
len".
De pruilende Greatorex had het uiter
lijk van een kleine jongen, die tegen
zijn zin binnenshuis gehouden wordt
om een of andere onverklaarbare re
den van volwassenen.
„Ik wil het tóch graag proberen" zei
hij, bijna smekend
Surrey, die in gedachten verzonken
geweest was, zei: „Waarom niet,
Link? Wat is er te verliezen? Waar
om zou je het Hugh en mij niet laten
proberen?"
„Alison?" vroeg Dahl.
„Het sohijnt dat we de minste stem
men hebben. Toch, zoals Des zegt wat
hebben we te verliezen", ze draai
de zich om naar Surrey en Greatorex
„vooropgesteld dat jullie werkelijk
voorzichtig zijn".
„Voor ons zelf of voor de bijlen?"
plaagde Surrey.
Ze lachte. „Denk er maar eens zorg
vuldig ovêr na, Des en raad dan maar.
Ik zal je evenwel een tip geven: we
zouden zonder de bijlen niet veel kun
nen uitrichten".
„Dat is een stoot onder de gordel
grinnikte Surrey.
„En we zouden veol verder komen met
het eten zonder jullie twee", merkte
Prowse op, maar zonder humor. De
hut stonk naar brandende benzine van
de geïmproviseerde lamp.
Surrey's gezicht versomberde. Hij
kneep zijn lippen samen. De flikke
rende vlam van de lamp weerspiegel
de in zijn ogen.
„Dat is niet grappig Carl".
„Wie probeert er grappig te zijn?"
Het licht scheen op de glazen van de
bril van Prowse zodat zijn ogen er
achter niet zichtbaar waren. Hij raap.
te met bestudeerde zorgeloosheid het
jachtgeweer op en verliet de hut, de
deur achter zich dichtslaand.
Hij liet een eiland van stilte achter
zich. Toen forceerde Surrey een glim
lach, waarbij zijn gevlekte tanden
bloot kwamen. Hij klopte Greatorex
op de rug.
..Kom mee en aan het werk, Hugh",
zei hij met voorgewende goedmoedig
heid.
Greatorex knikte. Hij bewoog zich
stijf, als een oude man die last heeft
van reumatiek, maar te trots is om
het te zeggen.
„Daar gaan we dan", zei hij.
Het jachtgeweer knalde van niet ver
af, gedempt klinkend in Dahls oren,
die gewend waren aan de scherpe
knal van de karabijn.
„Misschien heeft hij iets geraakt" zei
Dahl hoopvol.
,,Het wordt zo langzamerhand tijd",
zei Alison, luisterend.
„Ja. Heb je ooit iemand gekend die
zoveel pech had als Carl?" Hij schud
de zijn hoofd, zich erover verbazend.
„Het is zo aanhoudend. Je zou zo
denken dat hij tenminste iets in de
strikken zou vindenMisschien
heeft hij gelijk met dat noodlot: de
strikken schijnen voor de rest van ons
af en toe wat op te leveren".
„Misschien is het bedoeld als een soort
godsgericht tegen hem".
„Dan toch tegen ons allen. We zitten
allemaal in dit schuitje, denk erom.
Wat onze strikken en geweren ook op
leveren, gaat in de gemeenschappelij
ke pot".
„En houdt ons in het leven!" Ze knik
te, in gedachten.„Ja. Misschien is het
bedoeld als een veroordeling van ons
allemaal". Ze keek hem recht in zijn
gezicht. „Jij denkt dat het dwaas is,
Lincoln".
Het was geen vraag. Ze had zijn in
nerlijke verdediging doorbroken
maar nu nam hij een bewuste voor
zichtigheid in acht. Het laatste wat hij
wilde, was haar onnodig te kwetsen.
„Nee".
„Onredelijk dan?"
„Ik ben het misschien niet met je
eens", zei Dahl. „Wat voor verschil
maakt het, zolang ik jouw recht om
te denken zoals je wilt eerbiedig? Jij
zou sommige van mijn geloofsinstel-
Jin?e" godslasterlijk vinden, maar dat
bederft ze nog niet voor mij. Geloof
heeft zijn eigen waarde en ik denk dat
het een beloning In zichzelf is. Het zou
vreemd zijn, als je een minder recht
zinnige kijk had, gezien je opvoeding".
,.Jij je bent niet erg godsdienstig?"
(Wordt vervolgd.)
