,WeIk gezicht wenst U, mevrouw
„mode met eigen karakter"
VRIJDAG 8 MAART 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
„jCiherivf i nog altijd
(Van een medewerkster
Al vele na-oorlogse jaren hebben
we ons afgevraagd wie nog „de
mode van Motz" draagt. De
mode van Metz is immers een voor'
OOrloga begrip, dat. past bij de „Z/i-
berty-vrouwen" die welgesteld-voor-
uitstrevend waren. Wel gesteld-voor -
uitstrevend kon men zijn in één van
de grote steden van het westen. Doch
welgesteld-vooruitstrevende vrouwen
vond men evenzeer in provincieste
den. Wij persoonlijk kenden in een
noordelijk dorp, dat nooit een stad
heeft willen lieten, de vrouw die voor
het eerst in een naailcransje het
woord „zuigelingenzorg" te berde
bracht. Zij was een „Liberty-vrouw"
en zij droeg de mode van Metz, die
ze eens per jaar ging aanvullen in
Amsterdam want de
mode sloeg ze over.
Amerikaanse filmfans
bewandelen vreemde paden
ïn een wolkenkrabber van Manhattan in New York i» een vreemde club
gevestigd, dlo men wel eens kortweg als „de club der fanatiekelingen"
aanduidt. Het grootste gedeelte van de leden bestaat uit vrouwen, die haar
uiterste best doen een bepaalde bewonderde filmster zoveel mogelijk te
Imiteren zowel in uiterlijk als in klediug en in „levensstijl". De fans
beschikken over een eigen kliniek, waar specialisten op het terrein der
plastische chirurgie „op bestelling" gezichten kunnen veranderen. Deze
operaties in de „folterkamer" zijn soms vrij gecompliceerd, kostbaar, pijn
lijk en langdurig, maar welke rechtgeaarde fan zou zich door deze „bij
komstigheden" laten afschrikken? Natuurlijk zijn do tarieven afhankelijk
van de aard der behandeling oftewel van het gelaatsmasker, dat gevraagd
wordt. Zo kost een „uitvoering" Claudette Colbert 1200 dollar (ruim 4000
guldon), terwijl Greta Carbo „slechts" 800 dollar noteert.
Want het bewuste meisje heeft
vanaf het ogenblik, dat zij haar
handtekening onder het contract
gezet heeft, niets meer over haar
uiterlijk te vertellen. De produ
cers bezitten haar ogen, haar
neus, haar mond en haar tanden.
Al is het toekomstige sterretje
nog zo trots op haar regelmatige
witte gebit men zal, nadat zij
gedurende twee uren op alle mo
gelijke manieren voor de camera
geglimlacht en gelachen heeft,
wel eens kijken, wat er met haar
tanden gebeuren moet.
Een prachtige serie jacketkronen
van plastic of porselein kan ware
wonderen doen tenslotte zijn vele
echte sterren hiermede toegerust en
is het merendeel der beroemde stra
lende filmmonden vals te noemen.
Oude foto's van Greta Garbo tonen
aan, dat zij als winkelmeisje nog een
onregelmatig en enigszins scheef ge
bit had; het is echter onbekend, of
dit ten behoeve van haar optreden
voor de film werd vervangen door
jackets dan wel door een kunstge
bit.
Natuurlijk vormt ook het kapsel een
object voor grote aandacht. Men
tracht een kleur en een glans te be
naderen, die teint, ogen en tempe
rament van een bepaald startype
geen onrecht doen. Zo mag een vamp
volgens traditionele opvattingen
nooit met helblonde haren optreden,
terwijl een „naïeve" moeilijk met
rode lokken op pad kan. Overigens
zijn de fantasieklouren in Amerika
uit de mode geraakt: men ziet geen
platlneblond, bietenrood of „elek
trisch" blauw meer, deze zijn ver
drongen door bruin, donltermahonie
en asblond.
De correctie van de neus is een
bijzonder delicate operatie; deze
kan tenslotte slechts ondernomen
worden, wanneer het genre, dat
de toekomstige ster moet uitbeel
den, definitief vaststaat. Het zou
een catastrofe zijn, als een actri
ce een wipneusje aangemeten
kreeg en tenslotte na een fiasco
in de lichte komedie naar het ro
mantische genre zou willen ver
huizen! Toch komt het nogal eens
voor, dat kleine sterren, „die ver
geefs In vele genres haar geluk
beproefden, het risico van de ene
operatie op de andere operatie
stapelen en soms 8 10 maal on
der het mes moeten
Vaak is het uit do mode raken van
een ster ook van invloed op de prijs
en zo is bijv. het Marlène Dietrich-
type sedert enkele jaren van 1000 tot
500 dollar gezakt. Er zijn echter be
paalde klassieke fllmgezichten, die
al werden ze door de Hollywood-
producers reeds lang „afgeschreven"
hun markt en bewonderaarsters
blijven houden.
Ook kunnen dames, die minder fana
tiek een bepaald idool aanhangen,
maar wel gaarne ten koste van alles
mooi willen zijn, aan de hand van
foto's een keuze doen, of zij de oog-
inplant van Joan Crawford raison
van 520 dollar ofwel slechts de be
roemd geworden fraaie neus van
Norma Shearer voor 400 dollar wen
sen. In de monstercollectie neemt het
„ovaal" van Dorothy Lamour ook een
veel gevraagde plaats in... en wie
zou voor zo'n mooie gelaatslijn niet
het luttele bedrag van 750 dollar wil
len neertellen? k
Vaak treft men hier ook dames aan,
die geen beslissing nemeh kunnen
ze zitten urenlang in fotoboeken te
studeren en stranden tenslotte met
haar gevoelens tussen Kim Novak
en Gina Lollobrigida om dan met
méér zorgelijke rimpels Sn het voor
hoofd heen te gaan en er nog een
nachtje over te slapen.
De club beschikt over een uitge
breide organisatie: naast de privé-
klinick vindt men er o.m. ook gyni-
nastiekzalen, massage-instituten, be-
strallngsknmcrs, baden, dieet-ufde-
Hngen, enz. Een staf van eigen art
sen, masseurs, voetspeclalisten, kap
pers, psychologen, danslerarcn, enz.,
is dagelijks in de weer om de grote
klantenkring tevreden te stellen.
Overigens verwondert niemand zich
in Amerika over deze gang van za
ken, want de schoonheidsindustrie
met haar npvenvertakklngen heelt
over het algemeen zo'n enorme
vlucht genomen, dat zij onmiddellijk
op de fiimbusiness volgt
En het onbekende winkelmeisje uit
de provincie, dat door een „talent
jager" ontdekt wordt en voorlopig
een wcekgage van 160 dollar krijgt,
is er feitelijk slechter aan toe, dan
do filmfans, die tenslotte nog met
haar gezicht kunnen doen, wat zij
zelf willen. (Ook al vinden deze ach
teraf wel eens, dat het verworven
masker hen niet staat of op de duur
„vervelend" wordt, zodat ze zich
min of meer welgemoed aan een
nieuwe operatie onderwerpen.
De vorm der oren, die tot voor en
kele jaren verwaarloosd werd, is in
middels van grotero betekenis ge
worden. De „opmaak" van de oor
lelletjes is een bijzonder ernstige
zaak, want hierdoor heeft men de
mogelijkheid, de kleur van het haar
te accentueren.
Maar niet slechts kleine burgeres
sen, droomsters van roem en klater
goud, fans en adspirantsterren willen
al dit lijden terwille van de schoon
heid ondergaan. Ook de gevestigde
stars .moeten gewillig het hoofd bui
gen, wanneer een verandering van
hun profiel geëist wordt. Een enkele
hoofdrol voor menige middelmatige
ster van hot tweede of derde plan
vaak dé grote kans kan dit nood
zakelijk maken. Het wonderlijke feit.
doet zich dus voor, dat een ster, die
het nadat allerlei chirurgische en
schoonheidskunstgrepen haar gelaat
vormden tot roem bracht, later
fans met doodgewone gezichten vaak
dwingt om soortgelijke ingrepen te
ondergaan
Bij de jacht der fanatiekelingen om
het spiegelbeeld van hun idool te wor
den, hoort nog zoals reeds kort
gezegd een andere uiterlijke fac
tor en wel de kleding. En nu spelen
zich op de driemaandelijkse verko
pingen van gebruikte kleding der be
kende sterren vaak heel wilde tone
len af. Daar de „afleggertjes" meest
al in een goede staat verkeren, bie
den de fans luid schreeuwend tegen
elkaar op, zodat de prijzen zich al
spoedig in hogere regionen bevinden.
(Het is niet ongewoon, dat een
avondjapon voor f 4000 weggaat, ter
wijl een „beroemd" nachthemd het
zelfs tot plm. f 7000 kan brengen,
Bij het ópslaan komt het ook dik
wijls tot toeslaan, zodat een namaak-
Rita Hayworth een blauw oog op
loopt van een tweedehands-Elïsabeth
Taylor. Op dergelijke verkoopdagen
is de dichtstbijzijnde politiepost in
voortdurende alarmtoestand, want
ook gebroken armen en ribben zijn
geen zeldzaamheid!
Tenslotte nog een woord over
mannen, die zich met hun minderheid
in de fan-oorlog gemengd hebben,
maar voor liet thema „gezichtsruil"
weinig interesse tonen. Het zwaarte
punt van hun activiteiten hebben zij
naar de eigen elubkrant verlegd
en wel in het bijzonder naar de rijk
voorziene rubriek „huwelijksadver
tenties". Daarin staat bijvoorbeeld te
lezen: „Charmante Mae West zoekt
elegante Fred Astaire" of „45-jarige
Tyrone Power wil 10-jarige Brigitte
Bardot leren kennen
Sin
zuigelingenzorg" een begrip ge
worden. En de „Liberty-vrouw" is
als begrip verdwenen: zij iverd over
bodig. Maar wie draagt dan nu nog
de mode van Metz?
Het is een mode met- een heel eigen
karakter. Men herkent nog nauwe
lijks de mode van Italië en van Pa
rijs, ofschoon ze er wel een achter
nichtje van is. Maar ze is ook het
achternichtje van een architect als
Le Corbusier. Want wat op een
modeshow van Metz van de vrome
overblijft is een stylistisch gegeven.
Men moet eens een mannequin
zien in een mantel van Metz. Ze
past in het straatbeeld als een
in zandsteen gehakt beeld van Hildo
Krop. Haar zandsteen" is grijzig en
daaraan is een brede, ronde vorm
gegeven van strakke gelijndheïd.
Haar kraagje ligt plat als het hals
stuk van een harnas doch is van
wit pique. En de drie ferme knopen
van de mantel zitten precies daar
waar men ze op de Academie voor
Beeldende Kunsten zou plaatsen.
En men moet eens een slank me
vrouwtje zien in een jurkje van.
Metz. Ze past precies in een mo-
dern ingerichte salon vol vormen en
kleurvlekken, waarin iets zwierigs
nét ontbreekt. En dat wordt dan de
liberty-vrouw". Ze is gedrapeerd
vanaf de schouder tot over de rug en
ze is gedrapeerd vanuit de taille tot
op de knie. Zittend op zo'n moderne
bank „doet" ze het uitstekend, en ook
bij de reusachtige lampion die nu
schemerlamp heet, past ze goed.
De mode van Metz heeft een zeer
eigen karakter. Om de kleuren
bijvoorbeeld: lila, beige, geel,
groen, en dan de combinaties'; groen
met blauw, rood met oranje, grijs
met geel, beige met zwart. En de soort
stoffen men zal ze nergens anders
Drie moderne hoedjes die toch niet
tè opzichtig zijn, staan afgebeeld op
bovenstaande tekening. Hei bovenste
hoedje is gemaakt uit wit vilt met
meloenkleurige (handgeschilderde)
noppen; het is een Zwitsers model.
Daaronder een Franse „casserole"
van stro, gegarneerd met een breed
lint; en tenslotte nog een Frans mo
del, namelijk een asymmetrische
vilthoed van Balmain.
vinden dan bij Metz en het lean de
ontwerper niet schelen of het ouder
wetse stoffen zijn, of de jongste snuf
jes. Hij zal katoen of wol, jersey en
tweed gebruiken als alle anderen,
maar ook linnen en desnoods baai.
Als het katoen is, dan zou het best
de katoen kunnen zijn die Afrikaan
se vrouwen dragen aan de Goudkust,
of de katoen, zoals de Javaanse vrou
wen die dragen en die zozeer in
spireert, dat de ontwerper bij een
strandtoiletje van slanke lange broek
en lijfje de katoen drapeert tot slen
dang achter op de heup. Men kan er
dan naar believen een baby in dra
gen, of een bundeltje badgoed.
Als de Parijse mode een ceintuur
voorschrijft, dan wil de Liberty-
vrouw dat niet afwijzen. Maar
voor liaar moet de ceintuur worden
doorgevlochten en hoeksteen worden
van het bouwwerk jurk. En als Pa
rijs een pelerinekraag presenteert,
dan peinst de Liberty-vrouw over het
nut van pelerines en naait er zakjes
op voor portemonnaie en zakdoekje.
Het mooist is de Liberty-vrouio in
avondtoilet. Ze is groot en vorstelijk
in het lange gewaad, liefst gebor
duurd met brede banen in patronen
zoals we die alleen nog kennen op
rand van bankbiljetten.
Het tafellaken dreigt te worden ver
drongen door de kleine, per persoon te
deken, matjes en kleedjes. Wij vinden
het geen slechte ruil. Die mooie onder
leggers in vrolijke kleuren, net «root
genoeg voor borden en bestek, hebben
ons hart gestolen. We zagen nu ook een
tussenweg, letterlijk „te groot voor het
servet en te klein voor het tafellaken",
Hot zijn kleedjes, die de tafel nét niet
helemaal bedekken. We zagen b.v. een
zwartwit katoenen ruitje, zwart om-
biesd, voor een ronde tafel. Er stak
overal zo ongeveer tien centimeter ta
felblad uit. De kleedjes zijn in ontelbare
kleuren en modellen te bedenken, en nog
gemakkelijk zelf te maken ook.
Wilt U het nog gemakkelijker hebben in Uw huishouding?
Dan zoudt U eigenlijk een kijkje moeten nemen in het „Grand
Palais" te Parijs, waar deze week een huislioudtentoonstelling
geopend is. Eén van de praktische nouveautés op deze expo
sitie is (zie bovenstaande foto) een keukenkast met draaibare
planken.
~Oan ozcuu)
Wanneer het voorjaar nadert,
heeft de vrouw méér dan ooit
belangstelling voor het tailleur.
Met „het tailleur" kan men in
de zon wandelen, en dat doen
we immers zoveel mogelijk Wan
neer de lente zich aandient
Het tailleur op nevenstaande
foto is van Pierre Cardin. Hij
gebruikte er Witte wollen stof
voor en knipte het jasje zó, dat
het op een bolero gelijkt. Ook
de bijpassende hoed (met open
gewerkte rand) en de bijou's
zijn door Cardin ontworpen.
tot OZOlitV
Het is niet om onbescheiden te zijn,
maar de vraag is belangrijker
dan U denkt: Bent U wel een
boekenkast rijk
Begrijpt U mij goed: ik bedoel niet
dat min of meer decoratieve meubel
met de glas-in-lood ruitjes, dat U
destijds bij uw trouwen toch maar
hebt aangeschaft, of van de famiiie
ten geschenke gekregen, omdat uw
salon nog net één kaal stuk muur
vertoonde.
Al staat dat ding rug aan rug vol met
boeken, daarom is het nog geen boe
kenkast. Het is alleen maar een berg
ruimte voor een hoeveelheid ingebon
den bedrukt papier.
U moet er maar niet boos om worden
de ervaring heeft mfi geleerd dat dit
de nuchtere waarheid is. Een zelfge-
spijkerd en opgeverfd geval met een
sinaasappelkist als basis doet vaak de
naam boekenkast meer eer aan dan
de veel te fraaie en veel te weinig
doelmatige opbergmeubels die ergens
uit het gezicht geschoven staan om
het gezellige zitje voldoende ruimte
te geven.
Het komt natuurlijk niet te pas, maar
uiteraard zwerft mijn nieuwsgierige
blik in elk vreemd huis allereerst
naar de plaats waar het boekenbezit
van de bewoners is opgeborgen. Zo
zij tenminste aan boeken nog enige
waarde hechten.
En dan doet een enkele muurplank
of een modern open rek mij lang niet
zo triest aan als dat mooie, met sc-
ew eigen plat\lz
cure deurtjes gesloten stijlmeubeltje.
Want voor zover de ruitjes mij het
lezen niet beletten staan daar geen
boeken achter maar lang vergeten
erfstukken die nog te netjes zijn om
weg te doen. Trouwens, wie zou ze
willen hebben
0—
Ik heb nimmer gezien dat iemand
naar zo'n kast hep om er een boek
uit te halen: de titels zouden ook
niemand daartoe animeren.
Het blijken stuk voor stuk verjaarde
eigendommen, een rijtje meisjesboe
ken, meestal weinig gewaardeerde
prijzen of verjaarsgeschenken, aange
vuld met wat lang geleden een zon
dagsschool placht weg te geven op
Kerstmis.
De rest zijn, t!en tegen een. ouder
wetse romans uit het ouderlijk huis,
Majoor Frans gerugsteund door de
Schaapherder en de pleegzoon. Mis
schien staat daar tussendoor nog een
verouderd exemplaar van een boeken
serie, die bij nader inzien toch niet
zo meeviel, gelaten op zijn eindje te
wachten.
Een stelletje nette verschoppelingen,
voorgoed buiten de circulatie gesloten
dat is het waar zo'n plank vol
titels achter glas-in-lood mij aan doet
denken. En het verwondert mij niets
dat deze deurtjes zo moeilijk open
gaan, of dat het hele geval uit het
gezicht is geschoven en hoogstens nog
gewaardeerd wordt omdat die ene
grote varenplant er zo gemakkelijk
op kan staan. In die hoek moet toch
niemand ziin, zo lopen de bladeren
eeen gevaar.
Geef mij dan maar, hoe timide ook
vertoond, dat rekje of dat plank
je aan de muur, boven het be
reik van kinderhanden en decoratief
alleen al door det bontheid van de
stofomslagen. Als de wind een beetje
uit de goede hoek waait willen de
ruggen daar nog wel eens persoonlij
ke keuze, een eigen serieuze liefheb
berij verraden.
Maar het is, jammer genoeg, nog al
tijd een vrij zeldzaam verschijnsel als
dé vrouw des huizes er eën eigen
kleine boekerij oo na houdt. Het
kookboek zwerft in d? keukenkast en
verder och, boeken kopen is een
luxe. je kunt toch veel goedkoper elke
week voor een dubbeltje een boek uit
de leeszaal laten halen.
Het klinkt heel aardig, maar de wer
kelijke reden zit als altijd weer die
per weggestopt: Wat moet 'n vi-ouw
eigenlijk met een eigen bibliotheek
hoe kloin dan ook Dat Is goed voor
een man, die heeft voor zoiets dc
tijd. Een vrouw heeft al genoeg om
handen, die kan aan lezen hoogstens
af en toe een verloren half uurtje be
steden.
Ik ben zo wij dit met klem te be
twijfelen. Een wouw behoort, net zo
goed of misschien nog meer dan een
man, haar eigen geestelijke vlucht-
haven te bezitten, die er haar voort
durend aan herinnert, dat men bij
brood en bij broodsnijden alleen niet
leven kan.
En een plank van nauwelijks een
meter is voor dat doel al een hele
vervulling vooral wanneer het vol
maken van d'e plank gestadig en met
zorg geschiedt.
0
U moest het toch werkelijk eens
proberen. Onze moderne woning
inrichting heeft bij alle fleurig-
righeid ook dit voor, dat de wanden
van de kamer niet langer versierd
maar ook werkelijk benut worden
met rekken en planken en bergmeu
bels, lichter en beter hanteerbaar dan
de oersolide kasten en kabinetten van
grootmoeder.
Er is geen enkele reden waarom U
zich zoiets niet eens cadeau zou laten
geven: de huisgenoten zijn dan met
een met aanvullingen of uitbreidin
gen voor jaren onder de pannen.
Wat U erin zult zetten kunt U alleen
zelf beantwoorden. Misschien was het
wel eens aardig daar te gelegener tijd
een kolom aan te wijden. Als U eerst
maar overtuigd bent van het recht, en
zelfs de plicht, van minstens een ei
gen plank.
Saskia.
Dikwijls geven we zondags groot vlees
om 's maandags dan de rest in de maal
tijd te verwerken. Toch smaakt ter af
wisseling klein vlees ook altijd heerlijk,
maar geef dan eens in plaats van carbo-
nade of lapjes, een Duitse biefstukl
Het beste kan men hiervoor zelf mager
rundvlees malen en met zout, peper en
iets noot goed vermengen. Van deze
massa worden dan biefstukjes gevormd,
die op de gewone wijze gebakken wor
den. Tot slot wordt er een dikke laag
gefruite uitjea opgelegd.
Smijt uw „waterproof"
toch maar niet in 't water....
Is uw horloge „waterproof", dan be
tekent dat, dat het stof- en water
werend is, en dét betekent, dat het
zo goed mogelijk beschermd is tegen
onverhoopt contact met water. Het
wil niet zeggen, dat U er maar luk
raak mee in de tobbe of het zwem
bad moet gaan, want tegen onder
dompeling is bijna geen enkel hor
loge goed bestand. Ook een grote,
plotselinge temperatuurdaling (bij
zwemmen b.v.) is niet goed voor uw
klokje.
Deze, en tal van andere nuttige ge
gevens en wenken over horloges en
de omgang ermee, kunt U vinden in
de folder, die sinds kort bij horlogers
te krijgen is.