,WeIk gezicht wenst U, mevrouw „mode met eigen karakter" VRIJDAG 8 MAART 1950 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT „jCiherivf i nog altijd (Van een medewerkster Al vele na-oorlogse jaren hebben we ons afgevraagd wie nog „de mode van Motz" draagt. De mode van Metz is immers een voor' OOrloga begrip, dat. past bij de „Z/i- berty-vrouwen" die welgesteld-voor- uitstrevend waren. Wel gesteld-voor - uitstrevend kon men zijn in één van de grote steden van het westen. Doch welgesteld-vooruitstrevende vrouwen vond men evenzeer in provincieste den. Wij persoonlijk kenden in een noordelijk dorp, dat nooit een stad heeft willen lieten, de vrouw die voor het eerst in een naailcransje het woord „zuigelingenzorg" te berde bracht. Zij was een „Liberty-vrouw" en zij droeg de mode van Metz, die ze eens per jaar ging aanvullen in Amsterdam want de mode sloeg ze over. Amerikaanse filmfans bewandelen vreemde paden ïn een wolkenkrabber van Manhattan in New York i» een vreemde club gevestigd, dlo men wel eens kortweg als „de club der fanatiekelingen" aanduidt. Het grootste gedeelte van de leden bestaat uit vrouwen, die haar uiterste best doen een bepaalde bewonderde filmster zoveel mogelijk te Imiteren zowel in uiterlijk als in klediug en in „levensstijl". De fans beschikken over een eigen kliniek, waar specialisten op het terrein der plastische chirurgie „op bestelling" gezichten kunnen veranderen. Deze operaties in de „folterkamer" zijn soms vrij gecompliceerd, kostbaar, pijn lijk en langdurig, maar welke rechtgeaarde fan zou zich door deze „bij komstigheden" laten afschrikken? Natuurlijk zijn do tarieven afhankelijk van de aard der behandeling oftewel van het gelaatsmasker, dat gevraagd wordt. Zo kost een „uitvoering" Claudette Colbert 1200 dollar (ruim 4000 guldon), terwijl Greta Carbo „slechts" 800 dollar noteert. Want het bewuste meisje heeft vanaf het ogenblik, dat zij haar handtekening onder het contract gezet heeft, niets meer over haar uiterlijk te vertellen. De produ cers bezitten haar ogen, haar neus, haar mond en haar tanden. Al is het toekomstige sterretje nog zo trots op haar regelmatige witte gebit men zal, nadat zij gedurende twee uren op alle mo gelijke manieren voor de camera geglimlacht en gelachen heeft, wel eens kijken, wat er met haar tanden gebeuren moet. Een prachtige serie jacketkronen van plastic of porselein kan ware wonderen doen tenslotte zijn vele echte sterren hiermede toegerust en is het merendeel der beroemde stra lende filmmonden vals te noemen. Oude foto's van Greta Garbo tonen aan, dat zij als winkelmeisje nog een onregelmatig en enigszins scheef ge bit had; het is echter onbekend, of dit ten behoeve van haar optreden voor de film werd vervangen door jackets dan wel door een kunstge bit. Natuurlijk vormt ook het kapsel een object voor grote aandacht. Men tracht een kleur en een glans te be naderen, die teint, ogen en tempe rament van een bepaald startype geen onrecht doen. Zo mag een vamp volgens traditionele opvattingen nooit met helblonde haren optreden, terwijl een „naïeve" moeilijk met rode lokken op pad kan. Overigens zijn de fantasieklouren in Amerika uit de mode geraakt: men ziet geen platlneblond, bietenrood of „elek trisch" blauw meer, deze zijn ver drongen door bruin, donltermahonie en asblond. De correctie van de neus is een bijzonder delicate operatie; deze kan tenslotte slechts ondernomen worden, wanneer het genre, dat de toekomstige ster moet uitbeel den, definitief vaststaat. Het zou een catastrofe zijn, als een actri ce een wipneusje aangemeten kreeg en tenslotte na een fiasco in de lichte komedie naar het ro mantische genre zou willen ver huizen! Toch komt het nogal eens voor, dat kleine sterren, „die ver geefs In vele genres haar geluk beproefden, het risico van de ene operatie op de andere operatie stapelen en soms 8 10 maal on der het mes moeten Vaak is het uit do mode raken van een ster ook van invloed op de prijs en zo is bijv. het Marlène Dietrich- type sedert enkele jaren van 1000 tot 500 dollar gezakt. Er zijn echter be paalde klassieke fllmgezichten, die al werden ze door de Hollywood- producers reeds lang „afgeschreven" hun markt en bewonderaarsters blijven houden. Ook kunnen dames, die minder fana tiek een bepaald idool aanhangen, maar wel gaarne ten koste van alles mooi willen zijn, aan de hand van foto's een keuze doen, of zij de oog- inplant van Joan Crawford raison van 520 dollar ofwel slechts de be roemd geworden fraaie neus van Norma Shearer voor 400 dollar wen sen. In de monstercollectie neemt het „ovaal" van Dorothy Lamour ook een veel gevraagde plaats in... en wie zou voor zo'n mooie gelaatslijn niet het luttele bedrag van 750 dollar wil len neertellen? k Vaak treft men hier ook dames aan, die geen beslissing nemeh kunnen ze zitten urenlang in fotoboeken te studeren en stranden tenslotte met haar gevoelens tussen Kim Novak en Gina Lollobrigida om dan met méér zorgelijke rimpels Sn het voor hoofd heen te gaan en er nog een nachtje over te slapen. De club beschikt over een uitge breide organisatie: naast de privé- klinick vindt men er o.m. ook gyni- nastiekzalen, massage-instituten, be- strallngsknmcrs, baden, dieet-ufde- Hngen, enz. Een staf van eigen art sen, masseurs, voetspeclalisten, kap pers, psychologen, danslerarcn, enz., is dagelijks in de weer om de grote klantenkring tevreden te stellen. Overigens verwondert niemand zich in Amerika over deze gang van za ken, want de schoonheidsindustrie met haar npvenvertakklngen heelt over het algemeen zo'n enorme vlucht genomen, dat zij onmiddellijk op de fiimbusiness volgt En het onbekende winkelmeisje uit de provincie, dat door een „talent jager" ontdekt wordt en voorlopig een wcekgage van 160 dollar krijgt, is er feitelijk slechter aan toe, dan do filmfans, die tenslotte nog met haar gezicht kunnen doen, wat zij zelf willen. (Ook al vinden deze ach teraf wel eens, dat het verworven masker hen niet staat of op de duur „vervelend" wordt, zodat ze zich min of meer welgemoed aan een nieuwe operatie onderwerpen. De vorm der oren, die tot voor en kele jaren verwaarloosd werd, is in middels van grotero betekenis ge worden. De „opmaak" van de oor lelletjes is een bijzonder ernstige zaak, want hierdoor heeft men de mogelijkheid, de kleur van het haar te accentueren. Maar niet slechts kleine burgeres sen, droomsters van roem en klater goud, fans en adspirantsterren willen al dit lijden terwille van de schoon heid ondergaan. Ook de gevestigde stars .moeten gewillig het hoofd bui gen, wanneer een verandering van hun profiel geëist wordt. Een enkele hoofdrol voor menige middelmatige ster van hot tweede of derde plan vaak dé grote kans kan dit nood zakelijk maken. Het wonderlijke feit. doet zich dus voor, dat een ster, die het nadat allerlei chirurgische en schoonheidskunstgrepen haar gelaat vormden tot roem bracht, later fans met doodgewone gezichten vaak dwingt om soortgelijke ingrepen te ondergaan Bij de jacht der fanatiekelingen om het spiegelbeeld van hun idool te wor den, hoort nog zoals reeds kort gezegd een andere uiterlijke fac tor en wel de kleding. En nu spelen zich op de driemaandelijkse verko pingen van gebruikte kleding der be kende sterren vaak heel wilde tone len af. Daar de „afleggertjes" meest al in een goede staat verkeren, bie den de fans luid schreeuwend tegen elkaar op, zodat de prijzen zich al spoedig in hogere regionen bevinden. (Het is niet ongewoon, dat een avondjapon voor f 4000 weggaat, ter wijl een „beroemd" nachthemd het zelfs tot plm. f 7000 kan brengen, Bij het ópslaan komt het ook dik wijls tot toeslaan, zodat een namaak- Rita Hayworth een blauw oog op loopt van een tweedehands-Elïsabeth Taylor. Op dergelijke verkoopdagen is de dichtstbijzijnde politiepost in voortdurende alarmtoestand, want ook gebroken armen en ribben zijn geen zeldzaamheid! Tenslotte nog een woord over mannen, die zich met hun minderheid in de fan-oorlog gemengd hebben, maar voor liet thema „gezichtsruil" weinig interesse tonen. Het zwaarte punt van hun activiteiten hebben zij naar de eigen elubkrant verlegd en wel in het bijzonder naar de rijk voorziene rubriek „huwelijksadver tenties". Daarin staat bijvoorbeeld te lezen: „Charmante Mae West zoekt elegante Fred Astaire" of „45-jarige Tyrone Power wil 10-jarige Brigitte Bardot leren kennen Sin zuigelingenzorg" een begrip ge worden. En de „Liberty-vrouw" is als begrip verdwenen: zij iverd over bodig. Maar wie draagt dan nu nog de mode van Metz? Het is een mode met- een heel eigen karakter. Men herkent nog nauwe lijks de mode van Italië en van Pa rijs, ofschoon ze er wel een achter nichtje van is. Maar ze is ook het achternichtje van een architect als Le Corbusier. Want wat op een modeshow van Metz van de vrome overblijft is een stylistisch gegeven. Men moet eens een mannequin zien in een mantel van Metz. Ze past in het straatbeeld als een in zandsteen gehakt beeld van Hildo Krop. Haar zandsteen" is grijzig en daaraan is een brede, ronde vorm gegeven van strakke gelijndheïd. Haar kraagje ligt plat als het hals stuk van een harnas doch is van wit pique. En de drie ferme knopen van de mantel zitten precies daar waar men ze op de Academie voor Beeldende Kunsten zou plaatsen. En men moet eens een slank me vrouwtje zien in een jurkje van. Metz. Ze past precies in een mo- dern ingerichte salon vol vormen en kleurvlekken, waarin iets zwierigs nét ontbreekt. En dat wordt dan de liberty-vrouw". Ze is gedrapeerd vanaf de schouder tot over de rug en ze is gedrapeerd vanuit de taille tot op de knie. Zittend op zo'n moderne bank „doet" ze het uitstekend, en ook bij de reusachtige lampion die nu schemerlamp heet, past ze goed. De mode van Metz heeft een zeer eigen karakter. Om de kleuren bijvoorbeeld: lila, beige, geel, groen, en dan de combinaties'; groen met blauw, rood met oranje, grijs met geel, beige met zwart. En de soort stoffen men zal ze nergens anders Drie moderne hoedjes die toch niet tè opzichtig zijn, staan afgebeeld op bovenstaande tekening. Hei bovenste hoedje is gemaakt uit wit vilt met meloenkleurige (handgeschilderde) noppen; het is een Zwitsers model. Daaronder een Franse „casserole" van stro, gegarneerd met een breed lint; en tenslotte nog een Frans mo del, namelijk een asymmetrische vilthoed van Balmain. vinden dan bij Metz en het lean de ontwerper niet schelen of het ouder wetse stoffen zijn, of de jongste snuf jes. Hij zal katoen of wol, jersey en tweed gebruiken als alle anderen, maar ook linnen en desnoods baai. Als het katoen is, dan zou het best de katoen kunnen zijn die Afrikaan se vrouwen dragen aan de Goudkust, of de katoen, zoals de Javaanse vrou wen die dragen en die zozeer in spireert, dat de ontwerper bij een strandtoiletje van slanke lange broek en lijfje de katoen drapeert tot slen dang achter op de heup. Men kan er dan naar believen een baby in dra gen, of een bundeltje badgoed. Als de Parijse mode een ceintuur voorschrijft, dan wil de Liberty- vrouw dat niet afwijzen. Maar voor liaar moet de ceintuur worden doorgevlochten en hoeksteen worden van het bouwwerk jurk. En als Pa rijs een pelerinekraag presenteert, dan peinst de Liberty-vrouw over het nut van pelerines en naait er zakjes op voor portemonnaie en zakdoekje. Het mooist is de Liberty-vrouio in avondtoilet. Ze is groot en vorstelijk in het lange gewaad, liefst gebor duurd met brede banen in patronen zoals we die alleen nog kennen op rand van bankbiljetten. Het tafellaken dreigt te worden ver drongen door de kleine, per persoon te deken, matjes en kleedjes. Wij vinden het geen slechte ruil. Die mooie onder leggers in vrolijke kleuren, net «root genoeg voor borden en bestek, hebben ons hart gestolen. We zagen nu ook een tussenweg, letterlijk „te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken", Hot zijn kleedjes, die de tafel nét niet helemaal bedekken. We zagen b.v. een zwartwit katoenen ruitje, zwart om- biesd, voor een ronde tafel. Er stak overal zo ongeveer tien centimeter ta felblad uit. De kleedjes zijn in ontelbare kleuren en modellen te bedenken, en nog gemakkelijk zelf te maken ook. Wilt U het nog gemakkelijker hebben in Uw huishouding? Dan zoudt U eigenlijk een kijkje moeten nemen in het „Grand Palais" te Parijs, waar deze week een huislioudtentoonstelling geopend is. Eén van de praktische nouveautés op deze expo sitie is (zie bovenstaande foto) een keukenkast met draaibare planken. ~Oan ozcuu) Wanneer het voorjaar nadert, heeft de vrouw méér dan ooit belangstelling voor het tailleur. Met „het tailleur" kan men in de zon wandelen, en dat doen we immers zoveel mogelijk Wan neer de lente zich aandient Het tailleur op nevenstaande foto is van Pierre Cardin. Hij gebruikte er Witte wollen stof voor en knipte het jasje zó, dat het op een bolero gelijkt. Ook de bijpassende hoed (met open gewerkte rand) en de bijou's zijn door Cardin ontworpen. tot OZOlitV Het is niet om onbescheiden te zijn, maar de vraag is belangrijker dan U denkt: Bent U wel een boekenkast rijk Begrijpt U mij goed: ik bedoel niet dat min of meer decoratieve meubel met de glas-in-lood ruitjes, dat U destijds bij uw trouwen toch maar hebt aangeschaft, of van de famiiie ten geschenke gekregen, omdat uw salon nog net één kaal stuk muur vertoonde. Al staat dat ding rug aan rug vol met boeken, daarom is het nog geen boe kenkast. Het is alleen maar een berg ruimte voor een hoeveelheid ingebon den bedrukt papier. U moet er maar niet boos om worden de ervaring heeft mfi geleerd dat dit de nuchtere waarheid is. Een zelfge- spijkerd en opgeverfd geval met een sinaasappelkist als basis doet vaak de naam boekenkast meer eer aan dan de veel te fraaie en veel te weinig doelmatige opbergmeubels die ergens uit het gezicht geschoven staan om het gezellige zitje voldoende ruimte te geven. Het komt natuurlijk niet te pas, maar uiteraard zwerft mijn nieuwsgierige blik in elk vreemd huis allereerst naar de plaats waar het boekenbezit van de bewoners is opgeborgen. Zo zij tenminste aan boeken nog enige waarde hechten. En dan doet een enkele muurplank of een modern open rek mij lang niet zo triest aan als dat mooie, met sc- ew eigen plat\lz cure deurtjes gesloten stijlmeubeltje. Want voor zover de ruitjes mij het lezen niet beletten staan daar geen boeken achter maar lang vergeten erfstukken die nog te netjes zijn om weg te doen. Trouwens, wie zou ze willen hebben 0— Ik heb nimmer gezien dat iemand naar zo'n kast hep om er een boek uit te halen: de titels zouden ook niemand daartoe animeren. Het blijken stuk voor stuk verjaarde eigendommen, een rijtje meisjesboe ken, meestal weinig gewaardeerde prijzen of verjaarsgeschenken, aange vuld met wat lang geleden een zon dagsschool placht weg te geven op Kerstmis. De rest zijn, t!en tegen een. ouder wetse romans uit het ouderlijk huis, Majoor Frans gerugsteund door de Schaapherder en de pleegzoon. Mis schien staat daar tussendoor nog een verouderd exemplaar van een boeken serie, die bij nader inzien toch niet zo meeviel, gelaten op zijn eindje te wachten. Een stelletje nette verschoppelingen, voorgoed buiten de circulatie gesloten dat is het waar zo'n plank vol titels achter glas-in-lood mij aan doet denken. En het verwondert mij niets dat deze deurtjes zo moeilijk open gaan, of dat het hele geval uit het gezicht is geschoven en hoogstens nog gewaardeerd wordt omdat die ene grote varenplant er zo gemakkelijk op kan staan. In die hoek moet toch niemand ziin, zo lopen de bladeren eeen gevaar. Geef mij dan maar, hoe timide ook vertoond, dat rekje of dat plank je aan de muur, boven het be reik van kinderhanden en decoratief alleen al door det bontheid van de stofomslagen. Als de wind een beetje uit de goede hoek waait willen de ruggen daar nog wel eens persoonlij ke keuze, een eigen serieuze liefheb berij verraden. Maar het is, jammer genoeg, nog al tijd een vrij zeldzaam verschijnsel als dé vrouw des huizes er eën eigen kleine boekerij oo na houdt. Het kookboek zwerft in d? keukenkast en verder och, boeken kopen is een luxe. je kunt toch veel goedkoper elke week voor een dubbeltje een boek uit de leeszaal laten halen. Het klinkt heel aardig, maar de wer kelijke reden zit als altijd weer die per weggestopt: Wat moet 'n vi-ouw eigenlijk met een eigen bibliotheek hoe kloin dan ook Dat Is goed voor een man, die heeft voor zoiets dc tijd. Een vrouw heeft al genoeg om handen, die kan aan lezen hoogstens af en toe een verloren half uurtje be steden. Ik ben zo wij dit met klem te be twijfelen. Een wouw behoort, net zo goed of misschien nog meer dan een man, haar eigen geestelijke vlucht- haven te bezitten, die er haar voort durend aan herinnert, dat men bij brood en bij broodsnijden alleen niet leven kan. En een plank van nauwelijks een meter is voor dat doel al een hele vervulling vooral wanneer het vol maken van d'e plank gestadig en met zorg geschiedt. 0 U moest het toch werkelijk eens proberen. Onze moderne woning inrichting heeft bij alle fleurig- righeid ook dit voor, dat de wanden van de kamer niet langer versierd maar ook werkelijk benut worden met rekken en planken en bergmeu bels, lichter en beter hanteerbaar dan de oersolide kasten en kabinetten van grootmoeder. Er is geen enkele reden waarom U zich zoiets niet eens cadeau zou laten geven: de huisgenoten zijn dan met een met aanvullingen of uitbreidin gen voor jaren onder de pannen. Wat U erin zult zetten kunt U alleen zelf beantwoorden. Misschien was het wel eens aardig daar te gelegener tijd een kolom aan te wijden. Als U eerst maar overtuigd bent van het recht, en zelfs de plicht, van minstens een ei gen plank. Saskia. Dikwijls geven we zondags groot vlees om 's maandags dan de rest in de maal tijd te verwerken. Toch smaakt ter af wisseling klein vlees ook altijd heerlijk, maar geef dan eens in plaats van carbo- nade of lapjes, een Duitse biefstukl Het beste kan men hiervoor zelf mager rundvlees malen en met zout, peper en iets noot goed vermengen. Van deze massa worden dan biefstukjes gevormd, die op de gewone wijze gebakken wor den. Tot slot wordt er een dikke laag gefruite uitjea opgelegd. Smijt uw „waterproof" toch maar niet in 't water.... Is uw horloge „waterproof", dan be tekent dat, dat het stof- en water werend is, en dét betekent, dat het zo goed mogelijk beschermd is tegen onverhoopt contact met water. Het wil niet zeggen, dat U er maar luk raak mee in de tobbe of het zwem bad moet gaan, want tegen onder dompeling is bijna geen enkel hor loge goed bestand. Ook een grote, plotselinge temperatuurdaling (bij zwemmen b.v.) is niet goed voor uw klokje. Deze, en tal van andere nuttige ge gevens en wenken over horloges en de omgang ermee, kunt U vinden in de folder, die sinds kort bij horlogers te krijgen is.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 13