TUSSEN DERTIEN EN TWINTIG
g.n.
JAZZ, geschiedenis
en vorm (in)
box in - jeuijdfotoweMtr'ijd
Vrede en .een vrij weekend
wenst de jeugd
voor 1959
DITMAAL is er weer plaats ingeruimd
voor enkele foto's, die met „moderne"
of „verbeterde" boxcamera's zijn ver
vaardigd. Links een zeegezicht van de
Vlissingse jongeman H. J. de Witte,
rechts twee opnamen „Zeilen" en
„Moerdijkbrug" van de 15-jarige
Leo den Boer uit Vlissingen.
Vermelding verdient ook een bijzondere
prestatie van een 11-jarig meisje uit
Vlissingen, Janneke Adriaanse, die een
voor haar leeftijd opmerkelijk goede
opname van een brekende golf instuur
de.
Jury van jongelui brengt „eigen" uitslag
VANDAAG is het de laatste dag, dat foto's voor de P.Z.C.-jeugdfotowedstrijd kunnen
worden ingezonden. In de eerste weken van januari zal moeten worden uitgemaakt,
welke foto's voor de hoofdprijzen in aanmerking komen.
Naast de „officiële uitslag" met de daaraan verbonden financiële consequenties, zal een
jeugdjuiy met een geheel onafhankelijke beoordeling uit de bus komen. Zowel de door
de P.Z.C. bekroonde foto's als die, welke door de jeugd jury als „de beste" zullen
worden aangewezen, zullen in een van de eerstvolgende afleveringen van „Tussen
dertien en twintig" worden geplubiceerd.
Vier Zeeuwse jongens en meisjes die uiteraard niet aan de fotowedstrijd hebben deel
genomen zullen worden uitgenodigd in deze jeugdjury zitting te nemen.
NAAST DE MUZIEK van de neger onstond zeer
spoedig, zoals reeds eerder gezegd, de jazz
muziek van de blanke: de blanke New Orleans-
jazz, die Dixieland genoemd werd. Met de Dixieland
deed de blanke musicus een eerlijke en ook wél voor
een groot deel geslaagde poging de negermuziek te
doorgronden. Veel verschil in stijl was er dus eigen
lijk niet, al was de Dixieland-muzielc wat geforceer-
der dan de uitbivndige muziek van de negers.
De grote promotor van de Dixieland was Jack „Pa
pa" Laine, die eigenlijk George Vitell Laine heette en
die op 21 september 1873 in New Orleans was gebo
ren. Toen hij 18 jaar was leidde hij zijn eerste band,
de Reliance Brass Band, maar in de volgende jaren
was hij leider van verschillende combinaties. Het be
kendste orkest van Jack Laine, die altsax en slag
werk speelde, was zijn Ragtime Band en deze zou
het lichtende voorbeeld worden voor de orkesten, die
Dixieland-stijl speelden.
EN IN DEZE Dixieland-
stijl openbaarden zich,
zoals reeds eerder geme
moreerd, twee richtingen.
De voornaamste expo
nent van de ene stroming
waarvan de muziek zich
kenmerkte door een afge
beten en hard ritme, was
de beroemde Original
Dixieland Jazz Band, in
1915 voortgekomen uit
Tom Browns' Band. Deze
stroming liep tenslotte
door- onechtheid vast. De
andere, meer succesvolle
richting was ingeslagen
door de New Orleans
Rhythm Kings, die een
meer negerse speelwijze
met een oppervlakkiger
ritme had. De leden van
dit orkest, dat ook wel
speelde onder de naam
van Friars Society Or
chestra, hadden ingezien,
dat de Original Dixieland
Jazz Band op de verkeer
de weg was en hadden
zich weer meer naar de
negermuziek gericht.
Hun voorbeeld werd door
tallozen gevolgd. De
blanke jazz was gered!
DE MUZIEK van de Ori
ginal Dixieland Jazz
Band is er min of meer
indirect oorzaak van, dat
de jazz door vélen met
potten- en pannenmuzick
betiteld werd. De Dixie
land had ril. veel meer
aandacht in de gehele
wereld getrokken dan de
echte neger jazz nadat de
negertrompettist Freddie
Keppard in 1916 een aan
bod van een grammo-
foonplatenm aatschappij
(de Victor Talking Ma
chine Company) had af
geslagen om enkele opna
men van zijn Original
Creole Band te laten ma
ken. Maar Keppard wei
gerde met het motief, dat
mderen dan wellicht zijn
muziek zouden copiëren
en de stijl overnemen.
Het aambod ging toen
naar de Original Dixie
land Jazz Band, die in
1917 vier, nu nog zeer be
kende, nummers liet op
nemen. Dit waren de eer
ste grammofoonopnamen
in de geschiedenis van de
jazz. De wereld xoerd al
"ras overstroomd met de
ze platen, de muziek
werd door véle orkesten
nagebootst en valselijk
onder de naam ,Jazz" ge
presenteerd. Maar de 'op
rechte negermuziek bleef
vooralsnog voor de bui
tenwereld verborgen
want nadat ook de New
Orleans Rhythm Kings in
1921 opnamen had ge
maakt, volgde pas in het
daaropvolgende jaar
King Olivers Greole Jazz
Band, waarvan enkele
nummers als eerste ne
ger jazz voorgoed werden
vastgelegd.
Veertiendaagse rubriek
voor, maar voornamelijk
dóór de Zeeuwse jeugd.
HET grote moment van de
jaarwisseling is voor mij wel
dat, waarop mijn buurman
na het vallen van de duisternis
wat schuw zijn woning verlaat,
spiedend om zich heen ziet en dan
een bescheiden wit kaartje, waar
op hij in nette lettertjes zijn naam
en adres heeft laten aanbrengen,
in mijn bus laat glijden.
Het is een verrukkelijk schouic-
spel hem daarmee bezig te zien
'k zie er het héle jaar naar uit.
't Is zo'n bescheiden mens, die
buurman van me. Heel anders dan
die, welke rechts van mij woont en
reeds na het morgenkrieken van
de eerste januari mijn woning bin-
nenstormt, om zoals hij het zegt,
mij een stevige poot" te drukken.
Hij heeft van die klare kijkers,
waarmee hij me dan recht aanziet
en onder de handdruk klink het
vastberaden „Het beste kerel!". Je
voélt het, daar kun je een heel
jaar op teren.
Toch, ik héb iets tegen dat „kerel"
van hem en daarom vind ik die an
dere buurman beminnelijker.
Op de nieuwjaarsdag, 's avonds
om een uur of zes, opent hij voor
zichtig zijn deur. Dan kijkt hij
omzichtig het straatje in. Op zijn
pantoffels glijdt hij dan eerst naar
de overkant en dan begint het lie-
ve-leven met zijn mooie witte en
velopjes. Onder zijn jaspand houdt
hij liet stapeltje in de linkerhand.
Telkens pakt hij er eentje, over
tuigt zich ervan of de naam en het
adres klopt, licht met de pink van
de rechterhand de klep van de
brievenbus en laat het smetteloze
witte rechthoekje door langzaam
duim van wijsvinger uit elkaar te
laten gaanop de vloermat vallen.
Dan wist hij zich het zweet van 't
voorhoofd en gaat weer verder.
Mijn envelopje ligt 't laatst, dat
weet ik nog van vorige jaren. Te
gen het einde van zijn ronde na
dert hij mijn deur, van waar ach
ter ik hem door een klein luikje
gadesla.
Van mijn handen heb ik dan al een
klein kommetje gemaakt, waar hij
't kaartje steevast netjes inlciepert.
Even zie ik dan iets van de toppen
van duim en wijsvinger, dan is hij
weg.
Ik blijf achter met het kaartje,
't Is grandioos.
Bijna links, juist even voor het in
schoolschrift gedrukt adres, heeft
hij twee bloklettertjes geplaatst:
g.n. Zo héb ik er nu al zeven van
hem gekregen, zeven smetteloze
kaartjes met dezelfde geetjes en
ennetjes. Zorgvuldig heb ik ze on
der elkaar in een schrift geplakt.
De volgorde is chronologisch juist,
maar dat ziet niemand. Ze zijn alle
aan elkander gelijk.
Ik ben de enige in de buurt, die se
alle zeven bezit. Mijn rechterbuur
man, die van die stevige poot en
zo, ontdekte precies één jaar te
laat het curieuze van deze kaartjes
en bezit er zes. Dan zijn er nog
twee met een verzameling van vijf,
één heeft er vier.
Mjjn overbuurman bezit drie
exemplaren. Toch wordt hij door
ieder in de buurt benijdt, want hij
heeft één heel bijzonder exem
plaar dat men in de filatelie tot de
zeer begeerde misdrukken zou re
kenen.
Het is, waar wij bij ons in de
straat op gedempte toon over spre
ken: de verschrijving. In een ogen
blik van verkwisting heeft mijn
buurman zich laten gaan en kwam
het g.n. voluit op het kaartje: geen
■nieuws.
Nog even Schouwen
Toen ik in uw blad van zaterdag
6 december j.l. uw artikel over
Schouwen-Duiveland las, meer
over de jeugd van dat eiland dan,1
was ik het volledig met die lui
eens. Maar als we nu de kwestie
van de dammetjes er af laten, dan
blijft over de kwestie van de ont
spanning.
Ze klagen steen en been, en ze
hebben gelijk. Ik ben zelf Zierik-
zeeënaar, maar ben nu in Middel
burg op school, en zielsblij dat ik
er weg ben, om dezelfde reden: d'r
is niks te doen.
Klaarblijkelijk wil men dus, dat er
wel wat is! Al wat er is, vindt
men of erbarmelijk slecht of onbe
taalbaar. Maar ze doen er niets
aan!
Richt een club of vereniging op
die voor ontspanning zorgt! En
dan niet op de manier van nu be
ginnen, overmorgen klaar, maar
een vereniging met een enthou
siast maar ook met zorg gekozen
bestuur. Een vereniging die zoveel
mogelijk vormen van ontspanning
en vermaak onder z'n hoede
neemt. Sportclubs, debatingclubs,
cabaretgroepjes enz. Er is zoveel
op dat gebied.
Zie een heleboel leden te krijgen,
die contributie betalen en, nog veel
belangrijker, meedoen!!
En als dat zelf-doen niet genoeg
is, ga praten met de besturen van
andere verenigingen en laat samen
iets goeds komen.
Als dat geklaag grond heeft, en ik
geloof dat het dat heeft, dan moet
dit kunnen!!
Middelburg. P. Lems.
WAT IK VERWACHT of zou wensen voor 1959?" her
haalde de 18-jarige Vlissingse scholiere Marijke Ga-
sille onze vraag „Tjazo gemakkelijk is dat
nietMaar in ieder geval: vrede en een vrij weekend!"
En met deze leuze had Marijke een iïchtinkje gecreëerd, waar
haar tien mede-leerlingen van de Vlissingse R.H.B.S. oprecht
voor konden gevoelen. Voor het uiten van „verwachtingen en
wensen voor 't komende jaar" was een illuster college van elf
jongens en meisjes samengestroomd in de voor deze gelegen
heid door een vriendelijke concierge opengestelde docenten
kamer. En in deze gewijde omgeving kwam met name een
groot aantal onderwijs-wensen los. Zo ook het vrije, of al
thans „huiswerkloze" weekend
Maar men ging verder. Men keerde zich tegen het hier te lan
de bij het onderwijs gevolgde systeem. Er zouden keuzevak
ken moeten komen, meer specialisatie. En daarbij, zoals een
ook voor 't behoud van de vrede pleitend meisje zei: verkor
ting van het aantal schooldagen. Enkele leerlingen waren er,
die hun persoonlijk welvaartspeil verhoogd wilden zien. Zij
wensten en verwachten derhalve in 1959 méér zakgeld.
Maar de vrede werd bij dit vrije weekend en die andere zaken
rond de school niet vergeten.
moeten ze maar robots voor uit
vinden. Of laat ze er anders zelf
in gaan zitten".
Rob: „De dames laten zich door
haar gevoelens meeslepen
't Gaat er maar om, wat er zwaar
der moet wegen: de gevoelens of
het gevoel voor de wetenschap...".
Marijke: „Ach, 't is natuurlijk
wel grappig dat ze 't doen. Maar
ze hóeven de maan toch niet te
bereiken. Als je 't mij vraagt is 't
gewoon nieuwsgierigheid. En wat
die honden betreft*k blijf er
tegen, 't Moet ook met instru
mentjes mogelijk zijn".
Veel minder tegenstand ondervon
den de jongens, toen zij als een
scherp omlijnde wens afschaffing
of, zo dit niet-mogelijk is, verkor
ting van de dienstplicht naar vo
ren brachten.
Ben Smulders (16) verwachtte,
dat de verhouding Rusland-Ameri-
ka wel dezelfde zal blijven. „Men
zoekt nu al 40 jaar toenadering en
er is tot op heden bar weinig van
gekomen
Geen derde wereldoorlog in
1959 verwachtte Willy
Smid (18); wel „kleine
twisten". Willy betrad ook het
binnenlandse politieke pad, waar
bij hij als zijn verwachting gaf,
dat het socialisme in Nederland
„langzaam zal wegkwijnen",
waarbij hij voor de middenstan
der een betere toekomst zag.
Hans Nijboer (16) keek bij zijn
„verwachtingen en wensen" naar
België, waar men de diensttijd be
kort. Erg optimistisch was hij niet
want hij poneerde dat de koude
oorlog tussen Rusland en Ameri
ka door de kwestie-Berlijn nog
meer zal toenemen, evenals de
troebelen rond de. rassenkwestie.
In West-Europa verwachtte hij
meer eenheid.
Twaalf maanden vond Pierre
Baert (18) lang genoeg voor
een diensttijd. Een tweede wens
van hem op dit gebied was:
eerst oproepen, als de dienst
plichtige zijn studie geheel
'heeft voltooid.
De wensen voor 1959 van de Vlis
singse jongens en meisjes lagen
dus hier en daar netjes in „het al
gemene vlak". Want de vrede wil
iedereen behouden en zowel onder
de scholieren als onder de ouderen
bestaat de hang naar een „vrij
weekend". Daarom is de combina
tie nog zo gek niet. En ook als
leuze is het lang niet kwaad:
„Vrede en een vrij weekend"
ANNEKE DE KONINK
....kleurlingen hebben evenveel
recht....
(Foto P.Z.C.)
Simone Vrolijk 16 jaar
zei, dat alle energie voor
oorlogsdoeleinden wordt ge
bruikt, vaak onder het mom van
„voor vredesdoeleinden". De jon
gens hadden de voor hen toch wel
interessante ruimtevaart aange
sneden en daarover zei Simone:
„Ze zijn nu een eindje op weg
naar de maan, maar wat koop je
daarvoor. Laat ze eerst op sociaal
terrein experimenteren. Er is hier
nog genoeg leed en ellende".
Het was toen even stil in het jon
gens-kamp, dat trouwens al eer
der over het punt ruimtevaart
stelling had genomen tegen een
meisjesmening.
„Laten we beginnen met een
materialistisch onderwerp" had
Rob Mijnsbergen (17) gezegd,
„de ruimtevaart, die in de toe
komst zeker heel wat zal wor
den. Zelf verwacht ik, dat ze de
maan spoedig zullen bereiken",
Simone: „Ik snap jou niet er i3
hier toch nog voldoende te zien!"
Marijke Gasille: ,,'t Is trouwens
gemeen, dat ze voor die experi
menten honden gebruiken. Daar
ROB MIJNSBERGEN
....niet door gevoelens laten
meeslepen....
(Foto P.Z.C.)
Slechts toen er één opperde,
dat een, zij het beperkte,
diensttijd voor de meisjes de
ze categorie zoveel deugd zou
doen, kwam er een protest. Een
kort, maar afdpende protest, dat
varieerde van: „Dat is onzin" via
„Wij moeten thuis toch jullie pot-
Het illustere, Vlissingse college
van elf, dat voor 1959 de leuze
„Vrede en een vrij weekend"
voert
(Foto P.Z.C.)
je koken" en „Alleen in onderont
wikkelde gebieden kent men dat"
tot „Op zulkeonnozele dingen
gaan we niet in". Desalniettemin:
de meisjes konden de „mannelij
ke" mening delen, dat de dienst
tijd te lang is en dat ze soms stu
dieplannen in de war kan schop
pen.
Kees Verhage (17) en Rob
Mijnsbergen zagen bij voor
keur een" leger, dat uit louter
vrijwilligers zou bestaan. „Een
wens voor de toekomst" von
den ze, „niet direct voor
1959
Onverdeeld waren de partijen,
toen Reina de Jong als een van de
mooiste dingen voor 1959 het stop
zetten van de atoombomproduktie
lanceerde. Even onverdeeld als
men Voorstander was van een be
ëindiging van de rassendiscrimi
natie.
„De kleurlingen hebben net zoveel
recht om een gewoon leven te lei
den als blanken" stelde Anneke
de Koninlc (15) nog, die voorts
nog betoogde, dat er tegenwoor
dig teveel geld wordt besteed aan
tochten naar de maan. „Hoeveel
raketten zijn er niet mislukt" zei
ze, „ik vind dat ze dat geld veel
beter voor de vluchtelingen en de
geneeskunde kunnen gebruiken".
Wim Harting (18) hoopte op een
oplossing voor het rassenpro
bleem in Amerika. „Alle rassen
zijn gelijk" zo zei hij, „de mens is
niet geschapen om anderen te on
derwérpen".
