PAGIM
„Huishoudelijke- en gezinsvoor
lichting": onbeperkt terrein
„Provinciaaltjes"
bestaan niet meer!
leuren....
VRIJDAG 7 NOVEMBER 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
13
„HET WAAIT ONS NIET AAN!"
Ook Zeeland heeft (in Middelburg
en Hulst) actieve commissies
(Van onze redactrice)
„Het waait ons niet aan!" Zo luidt de slagzin van de Stichting Commissie
voor huishoudelijke en gezinsvoorlichting die in Den Haag gevestigd is,
maar vertakkingen door het gehele land heeft. Ook in Zeeland, waar een
tweetal „plaatselijke commissies" van deze instelling bestaat, namelijk in
de plaatsen Middelburg en Hulst. Commissies die het devies van de Stich
ting iedere winter opnieuw in de praktijk brengen door het organiseren
van cursussen en lezingen welke „huishoudelijke voorlichting" brengen
aan de huisvrouwen die aan dergelijke voorlichting behoefte hebben
en dat zijn er meer dan men zou denken
oud om te leren! Dat bewijzen de
deelneemsters aan de cursussen
zélf: vorig jaar was er bij de
bloemenschikcursus van de com
missie Middelburg een deelneem-
YVant die slagzin „Het waait ons niet
aan!" vat in vijf woorden de vele
problemen samen die de huisvrouw,
vooral de pasbeginnende huisvrouw,
kunnen belagen. Van een huisvrouw
immers, zo redeneert de sinds 1934 bé-
staande Stichting, wordt verwacht
dat zij tegelijkertijd kokkin, binnen-
huisarchitecte, kleermaker, opvoedster
boekhoudster (en noemt U maar op)
zal zijn. En welke vrouw is zo'n feno
meen, dat zij van het prille begin af
deze huisvrouwelijke kunsten alle
maal onder de knie heeft?
Nu de moderne vrouw het zonder
huishoudelijke hulp moet doen, nu zij
bovendien vóór haar huwelijk meestal
een baan heeft of een niet-huishoude-
lijk beroep uitoefent inplaats van
zich „bij moeder thuis" voor te berei
den op haar eigen toekomstig huis
houden nu spreekt het devies van
de Stichting ons nog veel sterker aan.
Zelfs de vrouw wier huishouding na
een ervaring van meerdere jaren op
rolletjes loopt, heeft haar problemen:
zij kan niet beslissen bij het kiezen
van een nieuwe vloerbedekking, ze
sukkelt met pedagogische waag
stukken of wil wel graag iets weten
over de warwinkel van nieuwe mate
rialen op textielgebied. Over deze en
nog tientallen andere onderwerpen
geeft de Stichting (gevestigd Van
Speykstraat 19 in Den Haag) prakti
sche en instructive vouwblaadjes uit.
Meer persoonlijke en direote vormen
van voorlichting kan men vinden bij
de plaatselijke commissies. Bekijkt
men bijvoorbeeld het winterprogram-
ma van de plaatselijke commissie
Middelburg, dan krijgt men een goe
de indruk van de veelzijdigheid van
het voorlichtingswerk. Want bij de
lezingen voor de komende winter
wordt bijvoorbeeld het onderwerp
,,'s Avonds nog fit na een vermoei
ende dagtaak" behandeld, maar ook
het populaire waagstuk van het zélf-
schilderen; er zijn bakdemonstratïes,
maar ook een opvoedkundige verhan
deling over de verhouding jeugd-vol-
wassenen, een voor bejaarden bestem
de lezing door het gezinsbegrotïngs-
instituut, een lezing, annex tentoon
stelling over het goede handwerk
Huishoudelijke voorlichting in de
ruimste zin des woords dus!
Een belangrijk onderdeel van de
werkzaamheden der plaatselijke com
missies vormen ook de cursussen.
In Middelburg zijn in september j.l.
weer een naaicursus, een bloemen
schikcursus, een handenarbeid- en een
handwerk cursus begonnen; een cur
sus koken is in voorbereiding. Ook de
plaatselijke commissie Hulst heeft
een kookcursus in voorbereiding; een
naaicursus is da&r eveneens aan de
gang, lezingen in samenwerking met
Voedingsraad en Gezinsbegrotingsin-
stituut staan in Hulst eveneens op het
winterprogramma.
Voor al deze cursussen bedraagt
het minimum-aantal deelneemsters
vijftien, de minimum-leeftijd van
de deelneemsters is op 21 jaar ge
steld. Een maximum-leeftijdsgrens
is er niet, immers: men is nooit te
Oliestook met keurmerk.
Elke oliekachel met schoorsteenaan
sluiting zal binnenkort moeten vol
doen aan eisen, vastgesteld door de
Stichting Brandveiligheidseisen Olie-
verwarmings-apparaten.
Het blad van de handelaren in ver-
warmings- en huishoudelijke arti
kelen kondigt aan, dat die eisen op
1 januari a.s. in werking treden.
Elk apparaat, dat van die datum
af wordt geleverd, moet voorzien
zijn van een keurmerk van de Stich
ting.
Die datum is gekozen, omdat dan
de „oude" voorraad kachels groten
deels is uitverkocht. Maar hebt U
nu zojuist een oliestook aangeschaft,
vrees dan niet meteen, dat die niet
goed zou zijn: het grootste deel van
de voorraad, waaruit nu nog wordt
geleverd, voldoet al aan de eisen.
U kunt er een gewaarschuwd
mens telt voor twee altijd even
naar Informeren.
ster van 75 jaar, dit seizoen zelfs
een van 76 jaar
De werkzaamheden van de Stichting
Commissie huishoudelijke en gezins
voorlichting beperken zich tot de
huisvrouw-in-de-stad, hetgeen echter
niet wil zeggen dat de vrouw op het
platteland van dergelijke voorlichting
verstoken blijft. Voor haar is er im
mers de Stichting voor huishoudelij
ke voorlichting ten plattelande: 'een
instituut dat soortgelijk werk ver
richt en dat de meeste plattelands
vrouwen zo niet uit persoonlijke er
varing, dan toch zeker wel van „ho
ren zeggen" kennen!
In de plaatselijke commissies, zoals
Zeeland die dus in Middelburg en
Hulst kent, zijn de verschillende
vrouwenverenigingen vertegenwoor
digd, maar dit wil niet zeggen dat
men lid moet zijn van een dezer vrou
wenverenigingen om voor de cursus-
Brei mooier
met
NEVEDA wol
'n klasse
apart!
ÏVoor 2 Neveda
Tijdens het internationale „haute-
coiffure"-festival te Parijs hebben
twee figaro's uit de Lichtstad het in
de meest letterlijke zin ,Jiogerop"
gezocht. Zij creëerden deze opvallend
hoge kapsels en wisten er twee eerste
prijzen mee in de wacht te slepen.
Het zal niemand verwonderen dat de
dames niet over voldoende haarlokken
voor deze omvangrijke kapsels be
schikten! De fantasievolle kappers
moesten dan ook de natuur met
ktmstmiddeltjes aanvullen
Neveda, Rokin 118, Amsterdam
sen, lezingen en wat dies meer zij in
aanmerking te komen. Ook „ongeor
ganiseerde" huisvrouwen kunnen pro
fiteren van deze „huishoudelijke en
gezinsvoorlichting". En wie nog meer
bijzonderheden wil weten omtrent de
vele onderwerpen waarmee de Stich
ting zich bezighoudt, kan ze te weten
komen aan de stand met vouwbladen,
waarmee de plaatselijke commissie
Middelburg vertegenwoordigd zal zijn
op de provinciale dag van de Fede
ratie voor Vrouwelijke Vrijwillige
Hulpverlening, die op 12 november in
de Middelburgse Concert- en Gehoor
zaal gehouden wordt.
Huishoudraad vraagt
medewerking vrouwen.
De Nederlandse Huishoudraad wijst
er in zijn maandelijkse mededelingen
van oktober op, dat veel huisvrou
wen teleurstellende ervaringen heb
ben opgedaan met de garantie op ar
tikelen die ze kochten. De garanties
worden dikwijls te vaag omschreven
of helemaal niet op schrift gezet.
De Huishoudraad Anna Faulow-
nastraat 7 in Den Haag vraagt
de huisvrouwen, haar ervaringen op
dit gebied te willen meedelen, liefst
vergezeld van de garantiebewijzen.
Zo nodig zal de Raad dan contact
opnemen met handel en industrie.
Nederlandse mode-deskundigen zeggen:
Negen tot tien procent
van alle gezinsuitga
ven wordt door de Ne
derlandse huisvrouw
besteed aan textiel
en ze vergeet daarbij
zichzelf niet: driehon
derd miljoen gulden
geeft ze jaarlijks uit
aan damesmode. Dat
wil zeggen: aan con
fectie. Vier miljoen ji
ken koopt de Nedt
landse vrouw per jaar,
en anderhalf miljoen
mantels.
We hebben dat verno
men in het Confectie-
ceiltfum Amsterdam,
dat van nu af aan nog
meer confectie-centrum
voor Nederland zal zijn,
omdat de twee belang
rijkste concentraties
van confectionairs
Slannen tot samenwer-
ing hebben. Tot dus
ver werden er elk half
jaar twee mode-mani
festaties georganiseerd:
de Fashion Week voor
de buitenlandse inko
pers en de Dacova
de damesconfectie-vak-
beurs voor de bin
nenlandse kopers. Voor
het eerst dit jaar zullen
beide manifestaties ge
lijktijdig gehouden
worden in de week van
17 tot 22 november.
De Dacova zal dan ge
organiseerd worden in
het RA.I.-gebouw, van
maandag tot donderdag
en tenminste vijfdui
zend Nederlandse win
keliers uit alle delen
van ons land zullen de
duizenden jurkjes, tail
leurs, mantels, rokken
en blouses komen be
kijken die er gepresen
teerd worden als „Len-
temode 1959".
Eigenlijk is die dames-
confectïebeurs een
halfjaarlijkse hommage
aan de Nederlandse
winkelier aan wie het
in hoofdzaak te danken
is dat de Nederlandse
vrouw thans geldt als-
een van de best geklede
vrouwen ter wereld. En
het zijn vooral de win
keliers in de middel
grote en kleine provin-
en zelfs in
hebben gehol
pen.
Natuurlijk is het lo-
S'sch dat in een klein
nd als het onze, met
korte en snelle verbin
dingen, een vrouw mo
dieuze inkopen gaat
doen in de grote stad.
En toch is dat veel
minder dan vroeger het
geval, omdat tegen
woordig in elke provin
ciestad de modezaken
zo „bij" zijn met de
mode, dat het zonde
van bus- of treingeld is
om naar de grote stad
te gaan. Ze hebben mil
joenen geïnvesteerd in
modernisering van hun
winkels en zij zelf
aanvullen, zodat ze hun
cliënten van de laatste
snufjes op modegebied
kunnen voorzien.
Modewinkeliers in de
provincie geven jaar
lijks ruim één procent
van hun omzet uit aan
modevoorlichting voor
de vrouwen in hun ray
on en ze hebben zich
weten op te werken tot
een groep van detaillis
ten waarmee men in
Amsterdam - waar
driekwart van de Ne
derlandse mode-indus
trie is gevestigd ter
dege rekening houdt!
Ze hebben zich georga
niseerd in inkoopcom
binaties die een kwart
van de produktie kopen
en van even groot be
lang werden als de in
koopafdelingen van de
grote warenhuizen. De
mode is daarmee door
gedrongen in de provin
cie of, zoals men het
in Amsterdam zegt: er
bestaan geen „provinci
aaltjes" meer!
"Dan ozotiu)
C tct UZCHW
Niet alleen de mode en de kinder
spelen, maar ook bepaalde ge
dachten schijnen bij tijd en wij
le voelbaar in de lucht te hangen.
Kort geleden heb ik met verbijstering
een bespreking gelezen van „The
hidden persuaders", een gedegen stu
die over Amerikaanse reclamemetho
den. De uitgeslapen jongens die in
deze branche aan de touwtjes trekken
beschouwen de vrouw blijkbaar als
een imbeciel, willoos en suggestibel
kind en hun succes wettigt die
stelling.
Vervolgens rollen er enige veront
ruste brieven bij mij binnen, als va
riaties op hetzelfde thema: Heeft de
vrouw dan geen gevoel van eigen
waarde, is en blijft zij eigenlijk nog
altijd een groot kind?
Daar overheen vlijt zich een artikel
betreffende warenhuisdiefstallen, dat
eveneens de wenkbrauwen over ons
optrekt. En tenslotte wijst een toege
zonden kranteknipsel met een be
schuldigend vingertje op het toegeno
men verleidingsgevaar der zelfbedie
ningswinkels.
Welzeker: nu is het mij toch heus
wel helder. Of ik er aan wil of
niet, ik kan voor al die ver
schijnselen maar één verklaring ge
ven: Helaas, helaas, de vrouw in het
algemeen, loffelijke uitzonderingen
daargelaten, is met alle ontvoogding,
toekenning van rechten, toelaatbaar
heid tot ambten, verkiesbaarheid tot
functies, handelingsbekwaamheid en
noem maar op, nog bitter weinig wij
zer of volwassener geworden. Zij ge
draagt zich ook in de moderne samen
leving als een groot kind.
En niet alleen dat dit ontstellende
feit bijzonder beschamend is het
vormt ook niet minder dan een voort
durend latent gevaar. Want de narig
heid is, dat onze samenleving juist
in die onbetrouwbare kinderhanden
zo'n ontstellende verantwoordelijk
heid legt.
Vormen de vrouwen niet meestal het
grootste deel 'van het kiezerskorps,
en stemmen zij niet vaak uit sleur óf
uit persoonlijke voorkeur?
Voeg daarbij even het gewichtige
feit dat de vrouw zowel het nationaal
inkomen besteedt als de toekomstige
kiezers opvoedt en U hebt een
cumulatie van verantwoordelijkheden
die toch minstens een zelfbewuste,
volwassen persoonlijkheid vereisen.
Maar is er wel iemand die de vrouw
werkelijk serieus neemt en het de
moeite waard vindt haar als volwas
sen mens te behandelen of aan te
spreken
Is dat ook een wonder? Als ik zo'n
kranteknipsel lees dat „het euvel
van diefstal in de zelfbedienings
zaken de laatste maanden hand over
handtoeneemt," en dat een huis
vrouw met een stellig allesbehalve
smalle beurs zo maar even een rol
lade van twee pond in haar bood
schappentas probeerde te verdonkere
manen dan vraag ik mij toch wre
velig af: Mijn beste mevrouw, wie
Ontwerpers die „de mode in
bont" bedenken, hebben waar
schijnlijk een nog iets zenuw
slopender beroep dan de „ge
wone" mode-ontxoerperZij
moeten werken met materialen
die bijzonder prijzig zijn en een
vergissirikje met zulk kostbaar
materiaal betekent een flinke
financiële stropBij het
Franse modehuis Revillon is
men blijkbaar gewend om met
kostbate bontvelletjes te jong
leren, zoals met de fraaigete-
kende pantervellen waarvan de
mantel op deze tekening ver
vaardigd is. Even exclusief als
het materiaal is het model met
de grote pélerinekraag, en „Re
villon" heeft deze mantel onge
twijfeld ontioorpen en gemaakt
voor een cliënte die men gerust
als „verwende vrouw" mag be
titelen!
Nog meer grote kragen ziet U
op deze illustratie; de omvang
rijke kraag is dan ook „dernier
cri" op modegebied. Lanviti-
Castillo ontwierp de bovenste
mantel die een grote, ietwat af
staande kraag langs een wijde
halslijn heeft; van Carosa is
het kostuum daaronder met de
gedrapeerde kraag wélke in
een grote slip overgaat. Deze
beide modellen kunnen handige
vrouwen wellicht op het idee
brengen, om een mantel of kos
tuum van vorig jaar door een
dergelijk detail toch een mo
dieus aspect te verlenen: voor
opgesteld natuurlijkdat er nog
een lapje stof voor zo'n expe
riment over is.
Advertentie
^DE GARANT\t
VOOR BLIJVENDE MOTECHTHEID
EULAN voor
moleehte behandeling van wol en andere dierlijke
vezels; een wetenschappelijke pioniers-prestatie van
tientallen jaren op zijn deugdelijkheid beproefd,
dag, woensdag, v r ij d a
dag
«n 9.53 uur noar bot EUWU-PROGRAMMA t«M Rodi© LUXEMBURG 208 m.
W 4mhI bieden inf {njn# 3evewlvouderél
l
Standaardisatie
toverwoord voor meer
(goedkope) huizen.
Een bekende Nederlandse timmer
fabriek vervaardigt deuren aan de
lopende band. Binnen- en buitendeu
ren, kast-, keuken- en kamerdeuren,
in hoeveelheden van 4 a, 5000 per
dag. Het zijn standaarddeüren, maar
met verschil in hoogte, breedte en
dikte. Er zijn deuren met en zonder
glasruit, deuren met geen, drie of
vier panelen, deuren met en zonder
profilering. Zo komt men, alle grote
en kleine verschillen meegerekend,
tot een collectie van 689 typen,
waaruit de klant een ruime keuze
kan doen. De ervaring leert echter,
dat bijna iedere architect nog een
690ste deur zou willen hebben
zijn „eigen" deur.
Het is slechts één voorbeeld van
de vele, die men kan horen in een
gesprek over de standaardisatie en
normalisatie van de woningbouw. Al
ongeveer 10 jaar lang wordt als het
ware van de daken geschreeuwd,
dat mechanisatie, standaardisatie,
normalisatie, typebewerking en wat
dies meer zij de wondermiddelen
zijn, die ons aan een bijna chro
nische woningnood lijdende land
aan meer goedkopere huizen kunnen
helpen.
Toch is het beslist nog geen Uit
zondering, dat een architect voor
één huis tien ramen bestelt, waar
van drie eendere en zeven verschil
lende. Elk raam moet afzonderlijk
getekend worden. Voor elk raam
afzonderlijk moet de machine anders
worden afgesteld. Het kost extra tijd
en extra werk en weer wordt een
huis onnodig duurder.
De schuldvraag lijkt eenvoudig,
maar is dat niet altijd. „De architec
ten zijn te veel ingesteld op kleine
series", zegt de stalen ramen-fabrl-
kant. „We kunnen wel standaard-
ramen leveren, als de architecten ze
maar wilden gebruiken. In de wo-
ningwetbouw zou men op de ramen
zeker 20 procent kunnen besparen,
wanneer een kwart van de gehele
produktie in standaarduitvoering kon
worden geleverd. Maar ja, als dé
klant betaalt, krijgt hij wat hij heb
ben wil".
Het kan echter ook anders, zoals de
fabrikant van de 689 typen gestan
daardiseerde deuren bewezen heeft.
Elke architect kan een keus maken
uit zijn collectie andere deuren
worden niet geleverd. Zijn opzet was
overigens niet, om zo goedkoop mo
gelijk deuren te maken, maar be
tere deuren tegen redelijke prijs. De
opzet is juist gebleken de archi
tectenwereld heeft zich erbij neerge
legd en de fabrikant produceert nu
niet alleen dagelijks duizenden deu-
De deuren voor uw toekomstige v:o-
ning: ze worden aan de lopende band
gemaaktt
ren aan de lopende band, maar ook
deurlijsten, stofdorpels, kastplanken,
keukens, trappen, kasten enzovoorts,
alles in standaarduitvoering. „In een
echte fabriek", was het uitgangspunt
van de fabrikant, „moet je één pro-
dukt maken".
Inmiddels is de standaardisatie nu
ook weer niet zo eenvoudig als het
lijkt. Standaardiseren betekent bij
voorbeeld voor een fabrikant van
stalen ramen, die ook aan het bui
tenland levert, de noodzaak van een
dubbele collectie. In Nederland im
mers slaan de ramen naar binnen
open, maar in België, Frankrijk en
andere landen naar buiten. Vanwaar
dit verschil? Omdat de Nederlander
zo graag bloemen voor de ramen
zet... Ge moet het maar weten.
Dat de kwaliteit niet onder de
standaardisatie mag lijden is dui
delijk. „Maar", zo verzuchtte on
langs een bekende architect, „hoe
wel we leven in een tijd, dat we
Spoetniks kunnen bouwen, pres
teren we het niet om een kraan
te maken, die niet druppelt en
niet elk jaar een nienw leertje
nódig heeft".
En zo is daar ook, om een ander
voorbeeld te noemen, het probleem
van de duimstok. Er worden in ons
land scheve huizen gebouwd, omdat
de ene duimstok van een meter dik
wijls 1 a 2 millimeter langer is dan
een andere duimstok van een meter.
Op een huis van tien meter diep
scheelt dat twee centimeter. Ieder
een meet goed, maar omdat de duim
stokken niet deugen staat er nog al
te dikwijls in onze nieuwe huizen
een muur enkele centimeters uit het
lood.
Zelfs aan1 de kleine ellende van op
maat gezaagde kastplanken, die niet
in op maat getimmerde kasten passen
kan slechts een einde worden ge
maakt, wanneer eerst alle duimstok
ken en meetlatten in alle fabrieken
en op alle bouwplaatsen precies op
de millimeter worden genormali
seerd en wanneer alle aannemers,
uitvoerders en arbeiders geleerd heb
ben om die genormaliseerde duim-
stokken nauwkeurig te hanteren.
Zo gaal het niet langer
A-
dóét nu zoiets? Dat is toch doodge
woon werk van een dom en onver
antwoordelijk kind?
Wie wil nu alleen al het risico lopen
van als goedgeklede, gesoigneerde
dame daar bij de kassa voor schan
daal te staan. En wie probeert zich
er dan nog uit te liegen met het ver
haaltje dat die rollade niet meer in
het zelfbedieningsmandje kon en toen
maar in de boodschappentas moest
worden gestopt welke noodmaat
regel bij het afrekenen iemand totaal
door het hoofd kan gaan.
Wat zal van dit kindergedoe nu weer
het gevolg zijn Dat aan de ene kant
de justitie haar strafmaat voor die
winkeldiefstallen gaat verzwaren, en
de zaken zich zelf gaan beschermen
door óf de boodschappentassen bij de
ingang te laten afgeven, of van elke
klant bij de kassa vergen dat zij haar
tas binnenste buiten keert. Waarmee
de vrouw in het algemeen helemaal
als onbetrouwbaar klein kind met
grijpgrage vingers is gekwalificeerd.
Dat de Amerikaanse zakenwereld
haar allang als zodanig ziet,
kan U blijken uit datzelfde boek
over de „Hidden persuaders", waarin
U kunt lezen dat de zelfbedienings
zaken daar al listig boodschappenwa-
gentjes voor de kinderen beschikbaar
stellen, waardoor mama aan de kassa
vaak gedwongen wordt haar beurs
leeg te schudden voor de vracht snoe
perij dis haar kroost niet wenst af
te staan op gevaar van een jengel
scène. Daar speculeert men dus al
openlijk op het verschijnsel dat moe
der zozeer onmondig is dat zij door
haar eigen grut wordt getiranniseerd.
Wat moeten wij daartegen doen? Ik
ben van mening dat er al heel wat
zou veranderen als de werkelijk vol-
zou veranderen als de werkelijk vol
wassen vrouw niet langer zo afzijdig,
beleefd en bescheiden bleef. Als zij,
gedreven door verantwoordelijkheids
gevoel, veel meer haar protest deed
hor entegen die voortvretende on
mondigheid van de vrouw.
Zowel in haar naaste omgeving als
op vergaderingen zou al veel bereikt
worden als zij dat punt tenminste
eens ter sprake bracht. Het zou in elk
geval discussies uitlokken met de
kans, veel tegenstanders, maar ook
een paar bondgenoten te krijgen.
Onderschat toch de invloed van inge
zonden stukken, ingezonden vragen,
moties en vooral levendige voordrach
ten niet. Het is niet zo plezierig om
de kat- de bel aan te binden, want
poesjelief kan venijnig krabben.
Maar een paar pijnlijke schramme
tjes moet men over hebben voor de
voldoening, dat althans een stuk of
wat vrouwen zich de ogen uitwrijven
en zeggen: Zo gaat het niet langer.
SASKIA
I Advertentie!