PAGIM „Huishoudelijke- en gezinsvoor lichting": onbeperkt terrein „Provinciaaltjes" bestaan niet meer! leuren.... VRIJDAG 7 NOVEMBER 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 13 „HET WAAIT ONS NIET AAN!" Ook Zeeland heeft (in Middelburg en Hulst) actieve commissies (Van onze redactrice) „Het waait ons niet aan!" Zo luidt de slagzin van de Stichting Commissie voor huishoudelijke en gezinsvoorlichting die in Den Haag gevestigd is, maar vertakkingen door het gehele land heeft. Ook in Zeeland, waar een tweetal „plaatselijke commissies" van deze instelling bestaat, namelijk in de plaatsen Middelburg en Hulst. Commissies die het devies van de Stich ting iedere winter opnieuw in de praktijk brengen door het organiseren van cursussen en lezingen welke „huishoudelijke voorlichting" brengen aan de huisvrouwen die aan dergelijke voorlichting behoefte hebben en dat zijn er meer dan men zou denken oud om te leren! Dat bewijzen de deelneemsters aan de cursussen zélf: vorig jaar was er bij de bloemenschikcursus van de com missie Middelburg een deelneem- YVant die slagzin „Het waait ons niet aan!" vat in vijf woorden de vele problemen samen die de huisvrouw, vooral de pasbeginnende huisvrouw, kunnen belagen. Van een huisvrouw immers, zo redeneert de sinds 1934 bé- staande Stichting, wordt verwacht dat zij tegelijkertijd kokkin, binnen- huisarchitecte, kleermaker, opvoedster boekhoudster (en noemt U maar op) zal zijn. En welke vrouw is zo'n feno meen, dat zij van het prille begin af deze huisvrouwelijke kunsten alle maal onder de knie heeft? Nu de moderne vrouw het zonder huishoudelijke hulp moet doen, nu zij bovendien vóór haar huwelijk meestal een baan heeft of een niet-huishoude- lijk beroep uitoefent inplaats van zich „bij moeder thuis" voor te berei den op haar eigen toekomstig huis houden nu spreekt het devies van de Stichting ons nog veel sterker aan. Zelfs de vrouw wier huishouding na een ervaring van meerdere jaren op rolletjes loopt, heeft haar problemen: zij kan niet beslissen bij het kiezen van een nieuwe vloerbedekking, ze sukkelt met pedagogische waag stukken of wil wel graag iets weten over de warwinkel van nieuwe mate rialen op textielgebied. Over deze en nog tientallen andere onderwerpen geeft de Stichting (gevestigd Van Speykstraat 19 in Den Haag) prakti sche en instructive vouwblaadjes uit. Meer persoonlijke en direote vormen van voorlichting kan men vinden bij de plaatselijke commissies. Bekijkt men bijvoorbeeld het winterprogram- ma van de plaatselijke commissie Middelburg, dan krijgt men een goe de indruk van de veelzijdigheid van het voorlichtingswerk. Want bij de lezingen voor de komende winter wordt bijvoorbeeld het onderwerp ,,'s Avonds nog fit na een vermoei ende dagtaak" behandeld, maar ook het populaire waagstuk van het zélf- schilderen; er zijn bakdemonstratïes, maar ook een opvoedkundige verhan deling over de verhouding jeugd-vol- wassenen, een voor bejaarden bestem de lezing door het gezinsbegrotïngs- instituut, een lezing, annex tentoon stelling over het goede handwerk Huishoudelijke voorlichting in de ruimste zin des woords dus! Een belangrijk onderdeel van de werkzaamheden der plaatselijke com missies vormen ook de cursussen. In Middelburg zijn in september j.l. weer een naaicursus, een bloemen schikcursus, een handenarbeid- en een handwerk cursus begonnen; een cur sus koken is in voorbereiding. Ook de plaatselijke commissie Hulst heeft een kookcursus in voorbereiding; een naaicursus is da&r eveneens aan de gang, lezingen in samenwerking met Voedingsraad en Gezinsbegrotingsin- stituut staan in Hulst eveneens op het winterprogramma. Voor al deze cursussen bedraagt het minimum-aantal deelneemsters vijftien, de minimum-leeftijd van de deelneemsters is op 21 jaar ge steld. Een maximum-leeftijdsgrens is er niet, immers: men is nooit te Oliestook met keurmerk. Elke oliekachel met schoorsteenaan sluiting zal binnenkort moeten vol doen aan eisen, vastgesteld door de Stichting Brandveiligheidseisen Olie- verwarmings-apparaten. Het blad van de handelaren in ver- warmings- en huishoudelijke arti kelen kondigt aan, dat die eisen op 1 januari a.s. in werking treden. Elk apparaat, dat van die datum af wordt geleverd, moet voorzien zijn van een keurmerk van de Stich ting. Die datum is gekozen, omdat dan de „oude" voorraad kachels groten deels is uitverkocht. Maar hebt U nu zojuist een oliestook aangeschaft, vrees dan niet meteen, dat die niet goed zou zijn: het grootste deel van de voorraad, waaruit nu nog wordt geleverd, voldoet al aan de eisen. U kunt er een gewaarschuwd mens telt voor twee altijd even naar Informeren. ster van 75 jaar, dit seizoen zelfs een van 76 jaar De werkzaamheden van de Stichting Commissie huishoudelijke en gezins voorlichting beperken zich tot de huisvrouw-in-de-stad, hetgeen echter niet wil zeggen dat de vrouw op het platteland van dergelijke voorlichting verstoken blijft. Voor haar is er im mers de Stichting voor huishoudelij ke voorlichting ten plattelande: 'een instituut dat soortgelijk werk ver richt en dat de meeste plattelands vrouwen zo niet uit persoonlijke er varing, dan toch zeker wel van „ho ren zeggen" kennen! In de plaatselijke commissies, zoals Zeeland die dus in Middelburg en Hulst kent, zijn de verschillende vrouwenverenigingen vertegenwoor digd, maar dit wil niet zeggen dat men lid moet zijn van een dezer vrou wenverenigingen om voor de cursus- Brei mooier met NEVEDA wol 'n klasse apart! ÏVoor 2 Neveda Tijdens het internationale „haute- coiffure"-festival te Parijs hebben twee figaro's uit de Lichtstad het in de meest letterlijke zin ,Jiogerop" gezocht. Zij creëerden deze opvallend hoge kapsels en wisten er twee eerste prijzen mee in de wacht te slepen. Het zal niemand verwonderen dat de dames niet over voldoende haarlokken voor deze omvangrijke kapsels be schikten! De fantasievolle kappers moesten dan ook de natuur met ktmstmiddeltjes aanvullen Neveda, Rokin 118, Amsterdam sen, lezingen en wat dies meer zij in aanmerking te komen. Ook „ongeor ganiseerde" huisvrouwen kunnen pro fiteren van deze „huishoudelijke en gezinsvoorlichting". En wie nog meer bijzonderheden wil weten omtrent de vele onderwerpen waarmee de Stich ting zich bezighoudt, kan ze te weten komen aan de stand met vouwbladen, waarmee de plaatselijke commissie Middelburg vertegenwoordigd zal zijn op de provinciale dag van de Fede ratie voor Vrouwelijke Vrijwillige Hulpverlening, die op 12 november in de Middelburgse Concert- en Gehoor zaal gehouden wordt. Huishoudraad vraagt medewerking vrouwen. De Nederlandse Huishoudraad wijst er in zijn maandelijkse mededelingen van oktober op, dat veel huisvrou wen teleurstellende ervaringen heb ben opgedaan met de garantie op ar tikelen die ze kochten. De garanties worden dikwijls te vaag omschreven of helemaal niet op schrift gezet. De Huishoudraad Anna Faulow- nastraat 7 in Den Haag vraagt de huisvrouwen, haar ervaringen op dit gebied te willen meedelen, liefst vergezeld van de garantiebewijzen. Zo nodig zal de Raad dan contact opnemen met handel en industrie. Nederlandse mode-deskundigen zeggen: Negen tot tien procent van alle gezinsuitga ven wordt door de Ne derlandse huisvrouw besteed aan textiel en ze vergeet daarbij zichzelf niet: driehon derd miljoen gulden geeft ze jaarlijks uit aan damesmode. Dat wil zeggen: aan con fectie. Vier miljoen ji ken koopt de Nedt landse vrouw per jaar, en anderhalf miljoen mantels. We hebben dat verno men in het Confectie- ceiltfum Amsterdam, dat van nu af aan nog meer confectie-centrum voor Nederland zal zijn, omdat de twee belang rijkste concentraties van confectionairs Slannen tot samenwer- ing hebben. Tot dus ver werden er elk half jaar twee mode-mani festaties georganiseerd: de Fashion Week voor de buitenlandse inko pers en de Dacova de damesconfectie-vak- beurs voor de bin nenlandse kopers. Voor het eerst dit jaar zullen beide manifestaties ge lijktijdig gehouden worden in de week van 17 tot 22 november. De Dacova zal dan ge organiseerd worden in het RA.I.-gebouw, van maandag tot donderdag en tenminste vijfdui zend Nederlandse win keliers uit alle delen van ons land zullen de duizenden jurkjes, tail leurs, mantels, rokken en blouses komen be kijken die er gepresen teerd worden als „Len- temode 1959". Eigenlijk is die dames- confectïebeurs een halfjaarlijkse hommage aan de Nederlandse winkelier aan wie het in hoofdzaak te danken is dat de Nederlandse vrouw thans geldt als- een van de best geklede vrouwen ter wereld. En het zijn vooral de win keliers in de middel grote en kleine provin- en zelfs in hebben gehol pen. Natuurlijk is het lo- S'sch dat in een klein nd als het onze, met korte en snelle verbin dingen, een vrouw mo dieuze inkopen gaat doen in de grote stad. En toch is dat veel minder dan vroeger het geval, omdat tegen woordig in elke provin ciestad de modezaken zo „bij" zijn met de mode, dat het zonde van bus- of treingeld is om naar de grote stad te gaan. Ze hebben mil joenen geïnvesteerd in modernisering van hun winkels en zij zelf aanvullen, zodat ze hun cliënten van de laatste snufjes op modegebied kunnen voorzien. Modewinkeliers in de provincie geven jaar lijks ruim één procent van hun omzet uit aan modevoorlichting voor de vrouwen in hun ray on en ze hebben zich weten op te werken tot een groep van detaillis ten waarmee men in Amsterdam - waar driekwart van de Ne derlandse mode-indus trie is gevestigd ter dege rekening houdt! Ze hebben zich georga niseerd in inkoopcom binaties die een kwart van de produktie kopen en van even groot be lang werden als de in koopafdelingen van de grote warenhuizen. De mode is daarmee door gedrongen in de provin cie of, zoals men het in Amsterdam zegt: er bestaan geen „provinci aaltjes" meer! "Dan ozotiu) C tct UZCHW Niet alleen de mode en de kinder spelen, maar ook bepaalde ge dachten schijnen bij tijd en wij le voelbaar in de lucht te hangen. Kort geleden heb ik met verbijstering een bespreking gelezen van „The hidden persuaders", een gedegen stu die over Amerikaanse reclamemetho den. De uitgeslapen jongens die in deze branche aan de touwtjes trekken beschouwen de vrouw blijkbaar als een imbeciel, willoos en suggestibel kind en hun succes wettigt die stelling. Vervolgens rollen er enige veront ruste brieven bij mij binnen, als va riaties op hetzelfde thema: Heeft de vrouw dan geen gevoel van eigen waarde, is en blijft zij eigenlijk nog altijd een groot kind? Daar overheen vlijt zich een artikel betreffende warenhuisdiefstallen, dat eveneens de wenkbrauwen over ons optrekt. En tenslotte wijst een toege zonden kranteknipsel met een be schuldigend vingertje op het toegeno men verleidingsgevaar der zelfbedie ningswinkels. Welzeker: nu is het mij toch heus wel helder. Of ik er aan wil of niet, ik kan voor al die ver schijnselen maar één verklaring ge ven: Helaas, helaas, de vrouw in het algemeen, loffelijke uitzonderingen daargelaten, is met alle ontvoogding, toekenning van rechten, toelaatbaar heid tot ambten, verkiesbaarheid tot functies, handelingsbekwaamheid en noem maar op, nog bitter weinig wij zer of volwassener geworden. Zij ge draagt zich ook in de moderne samen leving als een groot kind. En niet alleen dat dit ontstellende feit bijzonder beschamend is het vormt ook niet minder dan een voort durend latent gevaar. Want de narig heid is, dat onze samenleving juist in die onbetrouwbare kinderhanden zo'n ontstellende verantwoordelijk heid legt. Vormen de vrouwen niet meestal het grootste deel 'van het kiezerskorps, en stemmen zij niet vaak uit sleur óf uit persoonlijke voorkeur? Voeg daarbij even het gewichtige feit dat de vrouw zowel het nationaal inkomen besteedt als de toekomstige kiezers opvoedt en U hebt een cumulatie van verantwoordelijkheden die toch minstens een zelfbewuste, volwassen persoonlijkheid vereisen. Maar is er wel iemand die de vrouw werkelijk serieus neemt en het de moeite waard vindt haar als volwas sen mens te behandelen of aan te spreken Is dat ook een wonder? Als ik zo'n kranteknipsel lees dat „het euvel van diefstal in de zelfbedienings zaken de laatste maanden hand over handtoeneemt," en dat een huis vrouw met een stellig allesbehalve smalle beurs zo maar even een rol lade van twee pond in haar bood schappentas probeerde te verdonkere manen dan vraag ik mij toch wre velig af: Mijn beste mevrouw, wie Ontwerpers die „de mode in bont" bedenken, hebben waar schijnlijk een nog iets zenuw slopender beroep dan de „ge wone" mode-ontxoerperZij moeten werken met materialen die bijzonder prijzig zijn en een vergissirikje met zulk kostbaar materiaal betekent een flinke financiële stropBij het Franse modehuis Revillon is men blijkbaar gewend om met kostbate bontvelletjes te jong leren, zoals met de fraaigete- kende pantervellen waarvan de mantel op deze tekening ver vaardigd is. Even exclusief als het materiaal is het model met de grote pélerinekraag, en „Re villon" heeft deze mantel onge twijfeld ontioorpen en gemaakt voor een cliënte die men gerust als „verwende vrouw" mag be titelen! Nog meer grote kragen ziet U op deze illustratie; de omvang rijke kraag is dan ook „dernier cri" op modegebied. Lanviti- Castillo ontwierp de bovenste mantel die een grote, ietwat af staande kraag langs een wijde halslijn heeft; van Carosa is het kostuum daaronder met de gedrapeerde kraag wélke in een grote slip overgaat. Deze beide modellen kunnen handige vrouwen wellicht op het idee brengen, om een mantel of kos tuum van vorig jaar door een dergelijk detail toch een mo dieus aspect te verlenen: voor opgesteld natuurlijkdat er nog een lapje stof voor zo'n expe riment over is. Advertentie ^DE GARANT\t VOOR BLIJVENDE MOTECHTHEID EULAN voor moleehte behandeling van wol en andere dierlijke vezels; een wetenschappelijke pioniers-prestatie van tientallen jaren op zijn deugdelijkheid beproefd, dag, woensdag, v r ij d a dag «n 9.53 uur noar bot EUWU-PROGRAMMA t«M Rodi© LUXEMBURG 208 m. W 4mhI bieden inf {njn# 3evewlvouderél l Standaardisatie toverwoord voor meer (goedkope) huizen. Een bekende Nederlandse timmer fabriek vervaardigt deuren aan de lopende band. Binnen- en buitendeu ren, kast-, keuken- en kamerdeuren, in hoeveelheden van 4 a, 5000 per dag. Het zijn standaarddeüren, maar met verschil in hoogte, breedte en dikte. Er zijn deuren met en zonder glasruit, deuren met geen, drie of vier panelen, deuren met en zonder profilering. Zo komt men, alle grote en kleine verschillen meegerekend, tot een collectie van 689 typen, waaruit de klant een ruime keuze kan doen. De ervaring leert echter, dat bijna iedere architect nog een 690ste deur zou willen hebben zijn „eigen" deur. Het is slechts één voorbeeld van de vele, die men kan horen in een gesprek over de standaardisatie en normalisatie van de woningbouw. Al ongeveer 10 jaar lang wordt als het ware van de daken geschreeuwd, dat mechanisatie, standaardisatie, normalisatie, typebewerking en wat dies meer zij de wondermiddelen zijn, die ons aan een bijna chro nische woningnood lijdende land aan meer goedkopere huizen kunnen helpen. Toch is het beslist nog geen Uit zondering, dat een architect voor één huis tien ramen bestelt, waar van drie eendere en zeven verschil lende. Elk raam moet afzonderlijk getekend worden. Voor elk raam afzonderlijk moet de machine anders worden afgesteld. Het kost extra tijd en extra werk en weer wordt een huis onnodig duurder. De schuldvraag lijkt eenvoudig, maar is dat niet altijd. „De architec ten zijn te veel ingesteld op kleine series", zegt de stalen ramen-fabrl- kant. „We kunnen wel standaard- ramen leveren, als de architecten ze maar wilden gebruiken. In de wo- ningwetbouw zou men op de ramen zeker 20 procent kunnen besparen, wanneer een kwart van de gehele produktie in standaarduitvoering kon worden geleverd. Maar ja, als dé klant betaalt, krijgt hij wat hij heb ben wil". Het kan echter ook anders, zoals de fabrikant van de 689 typen gestan daardiseerde deuren bewezen heeft. Elke architect kan een keus maken uit zijn collectie andere deuren worden niet geleverd. Zijn opzet was overigens niet, om zo goedkoop mo gelijk deuren te maken, maar be tere deuren tegen redelijke prijs. De opzet is juist gebleken de archi tectenwereld heeft zich erbij neerge legd en de fabrikant produceert nu niet alleen dagelijks duizenden deu- De deuren voor uw toekomstige v:o- ning: ze worden aan de lopende band gemaaktt ren aan de lopende band, maar ook deurlijsten, stofdorpels, kastplanken, keukens, trappen, kasten enzovoorts, alles in standaarduitvoering. „In een echte fabriek", was het uitgangspunt van de fabrikant, „moet je één pro- dukt maken". Inmiddels is de standaardisatie nu ook weer niet zo eenvoudig als het lijkt. Standaardiseren betekent bij voorbeeld voor een fabrikant van stalen ramen, die ook aan het bui tenland levert, de noodzaak van een dubbele collectie. In Nederland im mers slaan de ramen naar binnen open, maar in België, Frankrijk en andere landen naar buiten. Vanwaar dit verschil? Omdat de Nederlander zo graag bloemen voor de ramen zet... Ge moet het maar weten. Dat de kwaliteit niet onder de standaardisatie mag lijden is dui delijk. „Maar", zo verzuchtte on langs een bekende architect, „hoe wel we leven in een tijd, dat we Spoetniks kunnen bouwen, pres teren we het niet om een kraan te maken, die niet druppelt en niet elk jaar een nienw leertje nódig heeft". En zo is daar ook, om een ander voorbeeld te noemen, het probleem van de duimstok. Er worden in ons land scheve huizen gebouwd, omdat de ene duimstok van een meter dik wijls 1 a 2 millimeter langer is dan een andere duimstok van een meter. Op een huis van tien meter diep scheelt dat twee centimeter. Ieder een meet goed, maar omdat de duim stokken niet deugen staat er nog al te dikwijls in onze nieuwe huizen een muur enkele centimeters uit het lood. Zelfs aan1 de kleine ellende van op maat gezaagde kastplanken, die niet in op maat getimmerde kasten passen kan slechts een einde worden ge maakt, wanneer eerst alle duimstok ken en meetlatten in alle fabrieken en op alle bouwplaatsen precies op de millimeter worden genormali seerd en wanneer alle aannemers, uitvoerders en arbeiders geleerd heb ben om die genormaliseerde duim- stokken nauwkeurig te hanteren. Zo gaal het niet langer A- dóét nu zoiets? Dat is toch doodge woon werk van een dom en onver antwoordelijk kind? Wie wil nu alleen al het risico lopen van als goedgeklede, gesoigneerde dame daar bij de kassa voor schan daal te staan. En wie probeert zich er dan nog uit te liegen met het ver haaltje dat die rollade niet meer in het zelfbedieningsmandje kon en toen maar in de boodschappentas moest worden gestopt welke noodmaat regel bij het afrekenen iemand totaal door het hoofd kan gaan. Wat zal van dit kindergedoe nu weer het gevolg zijn Dat aan de ene kant de justitie haar strafmaat voor die winkeldiefstallen gaat verzwaren, en de zaken zich zelf gaan beschermen door óf de boodschappentassen bij de ingang te laten afgeven, of van elke klant bij de kassa vergen dat zij haar tas binnenste buiten keert. Waarmee de vrouw in het algemeen helemaal als onbetrouwbaar klein kind met grijpgrage vingers is gekwalificeerd. Dat de Amerikaanse zakenwereld haar allang als zodanig ziet, kan U blijken uit datzelfde boek over de „Hidden persuaders", waarin U kunt lezen dat de zelfbedienings zaken daar al listig boodschappenwa- gentjes voor de kinderen beschikbaar stellen, waardoor mama aan de kassa vaak gedwongen wordt haar beurs leeg te schudden voor de vracht snoe perij dis haar kroost niet wenst af te staan op gevaar van een jengel scène. Daar speculeert men dus al openlijk op het verschijnsel dat moe der zozeer onmondig is dat zij door haar eigen grut wordt getiranniseerd. Wat moeten wij daartegen doen? Ik ben van mening dat er al heel wat zou veranderen als de werkelijk vol- zou veranderen als de werkelijk vol wassen vrouw niet langer zo afzijdig, beleefd en bescheiden bleef. Als zij, gedreven door verantwoordelijkheids gevoel, veel meer haar protest deed hor entegen die voortvretende on mondigheid van de vrouw. Zowel in haar naaste omgeving als op vergaderingen zou al veel bereikt worden als zij dat punt tenminste eens ter sprake bracht. Het zou in elk geval discussies uitlokken met de kans, veel tegenstanders, maar ook een paar bondgenoten te krijgen. Onderschat toch de invloed van inge zonden stukken, ingezonden vragen, moties en vooral levendige voordrach ten niet. Het is niet zo plezierig om de kat- de bel aan te binden, want poesjelief kan venijnig krabben. Maar een paar pijnlijke schramme tjes moet men over hebben voor de voldoening, dat althans een stuk of wat vrouwen zich de ogen uitwrijven en zeggen: Zo gaat het niet langer. SASKIA I Advertentie!

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 13