C tot ozcuiv VEERTIG JAAR violiste in het Concertgebouworkest De „OUDEREN VAN THANS" jiju even reislustig ais DE JEUGD VAN TDANS" FILIUS ZATERDAG 25 OKTOBER 195S PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 10 OPMERKELIJK MUZIEKJUBILEUM „Lessen geven houdt je jong", zegt Louise Wijngaarden Deze week is de violiste Louise Wijngaarden veertig jaar verbonden aan het Concertgebouworkest. Wie met haar praat, hoort vele namen van leermeesters, dirigenten, componisten. Evenveel, en met even grote waardering, spreekt mevrouw Wijngaarden over haar vader, de man die van haar Jeugd af hoopte dat zijn dochter de muziekbeoefening als doel en levenstaak zou kiezen, maar die zo verstandig was, haar zelf te laten kiezen. De luisteraar hoort bovendien, hoe volledig bezet het leven van een musicus, verbonden aan een belangrijk orkest, is en blijft, ook bij het stijgen der jaren. Veertig jaar violiste bij het Concert gebouworkest-: Wie Louise Wijngaar den ziet en haar over haar vele acti viteiten hoort vertellen A-raagt zich in stilte af hoe deze florissante, onver moeibaar schijnende A-rouw al zulk 'n loopbaan achter zich kan hebben. Maar de jubilante maakt er geen ge heim van: „Ik ben zestig, en deze foto is Averkelijk pas onlangs genomen." Louise Wijngaarden is Amsterdamse van geboorte en in die stad is zij al tijd gebleven. Als kind woonde ze aan één dei- mooiste grachten. Ze weet nog goed hoe ze als zesjarige, met een vader die op orde en regelmaat gesteld was, direct uit school naar huis moest ko men om te studeren. „Soms zat ik in plaats daarvan naar de schuiten en de moddermolens in de gracht te kij ken, maar dan stond plotseling mijn moeder achter mij, ze was op slofjes binnengekomen en vroeg: „Zit je nog al fijn te studeren?" Dan vervolgde Louise haar oefeningen. Ze bleek bij zonder muzikaal, het sprak vanzelf dat de lessen jaar-in, jaar-uit door gingen. Toch kwam ze, na haar schooltijd, op een lijst te staan van gegadigden naar een kantoorbetrek king; ze zou gaan werken op een bank. Haar solfège-leraar op de muziek school, Anton' Tierie, overtuigde haar dat het conservatorium voor haar de aangewezen (voorlopige) toekomst was. Zo is er van kan toorwerk voor haar nooit iets ge komen, en de leraar kreeg gelijk in de jaren die volgden! Louise studeerde hard en met succes en al in haar conservatorium tijd kreeg ze veel leerlingen. In juli 1918, het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog, deed ze haar eindexamen. Ze mocht voorspelen bij de grote Mengelberg. Men kan rustig aannemen, dat Louise Wijngaarden sinds die dag niet veel tijd meer heeft gehad A'oor zichzelf. Maar helemaal goed geven die woorden haar situatie niet weer, Avant wie met haar praat bemerkt, dat zij ook na die veertig jaren nog met plezier en toewijding haar werk doet. Haar tijd, hoewel druk bezet, is dus wel degelijk ook een beetje voor haar zelf! Ze gaf concerten voor de radio, ze speelde in het buitenland, hetzij met het orkest, hetzij alleen. Deze zomer nog maakte ze een toernee langs de Zwitserse sanatoria. Terug in het land waren daar meteen weer de re petities, de concerten, de lessen, de zelfstudie die nooit stilstaat. De beroemde Oscar Back, leraar van o.a. het onlangs jubilerende duo Kreb- bers-Olof, was ook een aantal jaren Louise Wijngaardens leraar. Hij drong er op aan dat zij de solistische kant Zou kiezen. Zij heeft dan ook een aantal concerten gegeven, „maar", zegt ze zelf, „een carrière als soliste kost behalve talent en doorzettings vermogen ook veel geld". Ze voegt er meteen aan -toe dat zij als orkestlid eigenlijk met evenveel plezier speelt. Het werk vraagt de gehele aandacht: „Zelfs al zou je je moe voelen en het kalmpjes-aan willen doen," zegt ze, „je zou onmiddellijk merken dat half- werk niet mogelijk is. Je moet je vol ledig concentreren". In het programma A*oor haar huldi gingsconcert wordt Louise Wijngaar- Straffere maatregelen tegen „modedieven" De Internationale Politie Organisatie overweegt middelen voor het A'angen A-an „piraten, die in kostuum-ontwer pen handelen", AA-elke zij A-an de gro te modehuizen stelen door ze na te maken. Frankrijk heeft de detectieven uit 46 landen, welke in de wereldorganisa tie „Interpol" vertegenwoordigd zijn, gevraagd, scherper op te treden te gen de toenemende namaak van de Parijse „haute couture". De Fran sen willen, dat het stelen en nama ken A-an mode-dessins als misdrijven Avorden aangerekend. De secretaris-generaal van „Inter pol", Marcel Sicot, een van de be roemdste detectieven van Frankrijk, heeft meegedeeld, dat er ontzettend veel namaak is van Franse modellen der grote modehuizen en van hun parfums en andere bijkomende arti kelen. Hij zei, dat in sommige ge vallen de copieën A-an kostuums van huizen als dat van Dior in het buiten land verschenen waren, nog. voordat de oorspronkelijke japonnen in, Parijs" voltooid waren. De violiste Louise Wijngaarden viert deze week een muzikaal jubileum: veertig jaar is zij aan het Concertge bouworkest verbonden. Zélf mocht zij kiezen in haar jeugd en zij koos de muzikale studie: ongetwijfeld de juiste keuze, gezien de loopbaan die zij achter de rug heeft! den o.m. een gewaardeerd muziekpe dagoge genoemd. Een aantal van haar leerlingen is intussen ook alweer be roepsmusicus. Zij blijft lessen geven: ,Het- houdt je jong, die jonge mensen om je heen", zegt ze. „Vanavond ko men er hier dertien op mijn kamer re peteren voor het concert". En, op on ze A-erbaasde blik door haar kamer in Amsterdam, die wel ruim is, maar toch geen zaal, wijst ze met jeugdig enthousiasme aan: „Daar zet ik de A'iolen daar de alten, daar de cello's en lessenaars heb ik genoeg in huis". De AA-ekelijkse vrouwenpagina A-an de P.Z.C. verschijnt van heden af met een nieuw „hoed je", ofteAvel om in kranten termen te spreken met een nieuwe „kop". De nieuwe titel spreekt A-oor zichzelf: „Onze ATOuwenpagina", zoals deze ko lommen tot nu toe werden sa mengevat, zal van heden af méér dan ooit zijn: „Uw pa gina, mevrouw!" Als U een vochtig huis hebt staat U al op vertrouAvelijke voet met de plastics, Avaarmee ons huishoudelijk leven zo niet verfraaid, dan toch zeker vergemakke lijkt Avordt. Weet U, dat er sinds een tijdje heel kleine plasticbusjes met dek sel in de handel zijn voor de speccerijen? Je koopt ze met zijn zessen tegelijk, netjes in het gelid op een (plastic) bo dempje me topstaande randjes. De prijs ligt zo om de rijksdaalder; wie erg veel kruiden heeft, is toch altijd nog voor vijf gulden \-an alle zórg a£. Het Aviuterseizoen is Aveer begonnen met zijn concerten, zijn toneelvoorstellingen en \erdere „uitjes" waarvoor iedere vrouw zich bijzonder feestelijk pleegt te kleden. Misschien hebt U deze Avinter zelfs Avel een echte gala-aAond in het A-ooruitzicht, Avaarvoor de avondkledij teA-oorschijn Avordt gehaald of waarvoor U zich zelfs een nieuwe aA-ondjurk gaat aanschaf fen. Meestal zal die nieuwe avondjapon „halflang" zijn, Avant zo'n halflange avondjurk is in onze tijd veel praktischer dan de tot op de A-oet A-allende. Wilt U een compromis tussen beide roklengten, dan brengt deze tekening van onze modetekenaar U misschien op een idee. Dit jurkje een Duits ontwerp heeft een rok die aan de A-oorzijde tot. de knie, aan de ach terzijde tot over de enkels reikt. Het materiaal: tule, bestikt met zilverpailletjes. Advertentie 'u ideaal geschenk Indiaan vond kauwgum uit Hebt u ook kauwgum-kauwende kin deren? Ze denken Aast en zeker dat de Amerikanen het kauwgum hebben uitgevonden, want het verschijnsel kAvam ons land binnen tegelijk met de Amerikaanse bevrijdingslegers. Maar oorspronkelijk zijn de Indianen met kauwen begonnen. Het Avaren de Maya's en ze maakten hun kauAV- gummie Aan boomsappen, die ze lie ten indikken. Waarschijnlijk hebben ze gehoopt, kracht te putten uit het gomballetje, en al zuigend en kau- AA'end even sterk te A\orden als de boom, die het produkt le\-erde. In Noord-Amerika lïwam men in «Ie vo rige eeuAv op het idee, de gomballen met suiker te A-ermengen en ze als „cheAvinggum" in de handel te bren gen. Om de verkoop A an zijn bakpoeder te stimuleren, gaf een fabrikant bij elk pakje een kaüwgoinmetje cadeau. Zijn omzet steeg met sprongen en het duurde niet lang voordat de fabri kant de stap AAaagde; hij brak defi nitief met zijn bakpoeder en ging kauAAgum fabriceren op grote schaal Een aanzienlijk deel van de Avereldbe- A olking zorgt er intussen al tientallen jaren A'oor, dat zijn zaken, en dia A-an zijn eollega-kauwgum-fabrika^ten, blijA-en floreren. Naaimachine met verfbad Een Amei'ikaanse naaimachinefabriek heeft een machine in de handel ge bracht met een apparaatje dat de draad kan verven, in zes verschillen de kleuren nog wel. De naaister zet maar een klosje wit garen op en drukt het knopje in van de kleur, die ze no dig heeft. De draad loopt dan door eer verfbadje, en de verf is in een omme zientje droog. Maar de machine is zo duur, dat de meeste vrouwen zich voorlopig wel zullen houden bij het (ook nogal simpele) gebruik van klos jes garen in verschillende kleuren. Over handwerken gesproken: naait U wel eens zo'n gezellig zacht beest A-oor uw kleuters, een konijn, een hondje, een olifant, ge\njld met stuk jes schuimplastic, kapok of oude lap jes U zult uw kind verrast zien kij ken, als U binnen in al die vulling nog een pillendoosje stopt met klei ne belletjes erin, of alleen maar heel kleine stukjes grint. Kinderen zijn dol op alles wat rammelt! (Advertentie) Van onze redactrice /n een van haar liedjes zingt de bekende cabaretière Conny Stu art over de „jeugd van thans", n zij spreekt die woorden „jeugd an thans" uit op een onnavolgbare manier waarvan de intonatie (he laas!) niet zioart-op-wit valt te re produceren. In dat liedje dingt zij dan over de huidige jeugd die, zoals we allemaal weten, immers „een pro bleem" is zoals honderd jaren ge leden de toenmalige „jeugd van thansongetwijfeld voor de toenma lige ouders een probleem was. Misschien was het in de middeleeu wen ook al zo gesteld, wellicht tob den zelfs de Batavieren al met on handelbare Batavierenkindertjes. Maar met één probleem hadden die- verre voorvaderen vermoedelijk nog niet te kampen: dat van een niet- te breidelen reislust hunner spruiten. In onze eeuw brengen de jongeren, een deel van de oudere generatie niet alleen tot afgrijzen door met rage bollen, paardenstaarten, vormloze truien of gekke nauwe pantalon netjes rond te lopen; ze willen bo vendien dat vooral! steeds meer op reis. Onze „jeugd van thans" ken merkt zich vooral door een niet te bedwingen drang naar verre verten over de grenzen. Logeren bij een tante op de Veluwe of bij familie in Drente komt niet meer in aanmer king en de ouderen zien zorgelijk toe hoé de jongelui dikwijls met in 'n „werkvakantie" zelf verdiend geld in de Zon- of Berglandexpres stappen met een gemak, alsof ze een dag in een naburige grote stad gaan winkelen. Ja, die „jeugd van thans"die vliegt maar uit en doet maar. Wij voelden ons enorme pionier sters, wanneer we op nauwelijks zes tienjarige leeftijd zelfstandig tien da- gen gingen logeren op een tuinderij in het Zuid-Hollandse polderland. Zo'n logeerpartij was een boeiend avontuurmaar het meisje dat nu de schone leeftijd van zestien, zeven tien jaar bereikt heeft-, dénkt, niet aan vakanties in het polderland. Zij logeert met vriendinnen tien dagen (volgens speciale jeugdcondities van de reisverëniging) aan het meer van Genève. Zij trekt met haar klasgeno ten naar Parijs om daar en passant de mogelijkheden voor een baantje in Parijs" onder de loep te nemen. Intussen beoefent haar slechts even oudere broer in Oostenrijk tien da gen lang met onblusbare energie de moeilijke kunst van het Met-tem". Of hij trekt liftend naar het zuiden, stuurt de ene dag een ansicht uit Lyon en de volgende dag een uit Noord-Italië en zaait al doende per manent onrust in het hart van zijn moeder De „jeugd van thans" reist dus maar alsof er geen afstanden meer bestaan maar is het alleen de jeugd die dit doet. Vele ou- deren-van-thans reizen óók alsof er geen grenzen (en in dit geval ook: geen leeftijdsgrenzen!) meer be staanDat kan plotseling tot U doordringen; bijvoorbeeld wanneer U weer eens op bezoek bent bij die vriendin van uw ouders die U in ja ren niet- gesproken hebt. Ze is de zes kruisjes ruimschoots gepasseerd, vóór haar vijfenvijftigste is ze nim mer buitenslands geweest, maar nu deelt ze tussen twee kopjes thee ter loops mede dat ze binnenkort- maar weer eens voor een half jaar naar haar getrouwde zoon in Amerika gaat. Zeg dan niét, dat U het nog een hele onderneming vindt", wam dat is ze volstrekt, niet met U eens. Het passagebureau zorgt immers voor paperassen en grote bagage, zij hoeft alleen maar ie zorgen dat in Amsterdam op tijd op die boot stapt, in New-York haalt haar zoon haar natuurlijk af. Nee, zo'n uit stapje van een half jaar noemt zt een peulesclülOverigens: haar bie ren (die nu al over de zeventig moeten zijn, zoals U snel berekent) zijn wat ziek op het ogenblik. Dooi de injecties die ze moeten ondergaan, omdat ze volgende week per vlieg tuig naar de kinderen in Florida ver trekken. En dan zijn er nog de opa en oma uit Oud-Beierland die de kin deren in Canada hebben bezocht; en de zéér bejaarde heer uit dat klei de Westland-se plaatsje die een paar jaar naar Amerika gaat voor fami liebezoek maar ook, naar hij verze kert, om indien mógelijk dat grote land van noord tot zuid te verken nen; en de pensionhoudster uit Nij megen die een wereldreis van ruim één jaar heeft gemaakt om haar vijf kinderen in Noord- en Zuid-Amerika en in Nieuw-Zeeland weer eens te zien.... Allemaal levende bewijzen van het feit dat vele „ouderen van thans" even reislustig zijn geworden als die veelbesproken „jeugd van thans"! Binnenkort zal het niets bij zonders meer zijn, wanneer op zeker ogenblik hele gezinnen voor het ver bazingwekkend feit komen te staan dat oma en opa èn alle ooms en tan tes boven de vijftig jaar allemaal te gelijk door afwezigheid schitteren. Allemaal op reis en vér buiten de grenzen \~üan ozoMV Toen ik U enige tijd geleden de vraag stelde: „Wat wilt U nog eens horen?" had ik niet ge dacht dat er zoveel sponnen uit spon gaten zouden vliegen. U kon er wel op gewacht hebben: de eerste reactie kwam ten minste van een heer, die blijkens het poststempel vrijwel onmiddellijk na lezing de vulpen moet hebben losge schroefd: „Jaren geleden was er op maandag avond een cursus voor Avijsbegeerte, voor zoA-er ik mij na ongeveer dertig- jaren nog kan herinneren, gegeven door de N.C.R.V. Weliswaar komen er in sommige uitzendingen van de R.V. U. af en toe ook nog eens onderwer pen van die aard voor, doch deze zijn vergeleken met de door mij bedoelde cursus, zeer beknopt. Ik realiseer mij wel, dat de smaak van het overgrote deel van het Ne derlandse volk een andere kant uit gaat, doch anderzijds wil het er bij mij niet in, dat er geen behoefte zou bestaan, vooral in de wereld waarin Ave tegenwoordig leven aan dingen A-an een hogere geestelijke orde". Deze briefschrijver krijgt met zijn laatste opmerking van mij direct ge lijk en dat uit eigen ervaring. Er bestaat in alle lagen van onze samen leving, óók bij de veelgesmade jonge re generatie, zeer stellig een behoef te aan geestelijke waarden Overigens heb Ik hier en ginds eens mijn licht opgestoken om trent deze herinnering en er Avaren meerderen die aan deze cursus met Avaardering terugdachten. Al leen: het zal hoogstens een kwart eeuw geleden zijn en het betrof hier een doctor in de theologie die voor de I 2o 2iju cv och V.P.R..O. sprak. Wat allemaal niets afdoet aan mijn respect Aroor het luis tervermogen A-an deze briefschrijver. Wilt U een serie andere wensen? Zie hier een vrouwenbrief van het platte land: „Ja, wat willen we nu eens horen? Antwoord schrikt U niet Ramp- muziek! Natuurlijk zonder ramp - God verhoede dit maar zomaar, omdat die zo mooi is en dan liefst op een redelijk uur, als een plattelands mens nog niet in bed ligt". Van Kathleen Ferrier, Paul Robe son en Marion Anderson en de drie Wimmen van het cabaret, Ierse volksliedjes bij de harp en Franse chansons belanden wij bij een andere hartewens van velen, naar ik weet: „Toen (d.i. in de oude tijd) gingen wij donderdagavond (zelf netjes aan gekleed) zitten voor de A-olledige en directe uitzending van de concerten in het Concertgebouw. Je had dan het gevoel, dat je er een beetje bij hoor de. Aan die avonden heb ik voor een groot deel mijn muzikale ontwikke ling te danken. Zou het nu niet mogelijk zijn, dat wij wéér direct betrokken werden, niet alléén bij het Concertgebouworkest, maar ook bij de andere orkesten, die Nederland rijk is Als ik zoiets lees vervult mij, naar ik deze schrijfster dankbaar kan verze keren, een gevoel van warme vol doening; alleen al over het simpele feit, dat er toch altijd in Nederland nog mensen wonen die bij een be paalde radio-uitzending er eens lus tig en zelfs keurig opgepoetst voor gaan zitten om met aandacht en overgave te luisteren. Voor wie de radio geen kraan is die je willekeurig maar eens opendraait voor een straal muziekgeruis als ach tergrond voor het theedrinken, kweb belen, spelletjes doen of lessen leren. Eén zo'n huiskamer met werkelijk luisterende mensen betekent in inten siteit en belangstelling veel meer dan men oppervlakkig zou denken. Het is een krachtcentrum dat zijn golven wijd uitzendt. Alleen al door het feit dat er luiste raars zijn die tegen hun kennissen durven zeggen: Je mag donderdag avond gerust komen, als je er maar mee rekent dat wij beslist dat con cert willen horen en er niet doorheen gepraat mag worden In deze gedachtengang passen ook de verdere wensen: een A-olledig Chopin-recital, een avond kwar- tetmuziek, moderne muziek goed ho ren A-oorspelen en uitleggen; grote werken uit de toneelliteratuur in een goede bezetting-; een klassieke trage die; een voordrachtavond gewijd aan onze eigen poëzie door een geschool de en bezielende stem. Dit alles samengevat in een harte wens die velen zullen beamen: We moesten hier een derde programma hebiien, als in Engeland. Dat déarvoor belangstelling zou be staan. is mij gelukkig- wel verheugend duidelijk gebleken. En daarmee zijn wij in elk geval een flink eind gevor derd op de weg naar verwezenlijking. SASKLA KLEDING voor a.s. MOEDERS Jakjes - Rekken en Pakjes in echte gezellige najaarsstoffen en kleuren. heeft het voor U. Scheldestraat 20-22 - Tel. 8996 Er is een aardappelschilmachine in de handel gekomen, bestemd voor de keu ken. Het systeem is ongeveer gelijk aan dat A-an de grote machine bij de groen teman, maar dit keukenapparaat is (natuurlijk) vee! kleiner: er gaat onge veer anderhalf kilo tegelijk in. Wortel tjes laten zich er ook in schoonsehrap- pen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 7