Mao probeert arbeid in Peking-
China snel te militariseren
Morgen jubileumconcert ter ere
van Jan Kuiler
GRENSWACHT DULDT GEEN
NIEUWSGIERIGE TOERISTEN
WEINIG ANIMO OM ZICH TE
LATEN NATURALISEREN
DINSDAG 21 OKTOBER 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
11
B
VOOR „ONONDERBROKEN REVOLUTIE
Collectieve boerderijen in „communes"
samengebundeld
Er Is een duidelijk vleugje Trotskisme in de ideeën van Mao-tse-Toeng
over de militansatie van de arbeid. Tegelijkertijd roept Mao's pleidooi
voor de „ononderbroken revolutie" Trotsky's aanbeveling van „perma
nente revolutie" in herinnering: door de revolutionaire pot kokende te
houden moest men het communisme van Rusland via Europa over de
hele wereld verspreiden. Volgens het Pekingse dagblad „Rode Vlag"
heeft het Chinese volk Mao's ideeën over de „ononderbroken revolutie"
begrepen, het wil geen oponthoud in de loop der revolutie en gelooft dat
„hoe sneller de revolutie vordert, des te meer voordelen er te verwerven
zijn". De verwijzing naar de militarisatie van de arbeid komt in dezelfde
passage voor en de verwantschap hiervan met de denkbeelden van
Trotsky dringt zich aan de lezer op, ofschoon het slechts de uit de gunst
geraakte communistische leiders zijn, die het risico lopen als Trotskist
gebrandmerkt te worden.
Aan een beschouwing, die Victor Zor-
za in de Manchester Guardian aan de
ze ontwikkeling besteedt, ontlenen wij
het volgende:
China's geleidelijke overgang naar
het communisme ..in de nabije toe
komst" een overgang waarop zelfs de
Russen voor him eigen vorderingen
slechts voorzichtig aanspraak ma
ken. zal. volgens het Pekingse Volks
dagblad, bereikt worden nadat de
nieuwe „communes" in ongeveer zes
iaar tijd „collectief" eigendom zullen
hebben omgezet in „eigendom van het
volk als geheel" De onderscheiding
tussen beide typen van eigendom is
dat de coöperatieve boerderijen, nu
worden omgezet in „communes", die
„collectief" als 'n eenheid hun produk-
tiemiddelen bezitten. Onder 't nieuwe
systeem zullen ze echter niet beschik
ken over hun eigendommen, zelfs niet
„collectief", want het eigendom zal
via de communes overgaan op „het
volk als geheel" en dat is de staat.
In de communistische theorie bete
kent dit de aankondiging van een ho
ger stadium van het stelsel aan. Toen
onlangs in Rusland tractoren en land-
bouwmachinerieën werden overgedra
gen aan de collectieve boerderijen
stond een deel van de oppositie tegen
Kroesjtsjews plannen op het stand
punt, dat hij de collectieve vorm van
eigendom versterkte inplaats van de
collectieve boerderijen om te zetten
in staatsboerderijen en volgens deze
oppositie zou het communistische dui
zend-jarige rijk alleen via de laatst-
fenoemde methode naderbij zijn ge-
omen. In China zal de vestiging van
de communes „een aantal jaren du
ren" om het gemeenschappelijk eigen
dom tot stand te brengen volgens het
principe: „Van ieder naar zijn ver
mogen, voor ieder naar zijn behoef
ten"
Loonstelsel
Het Volksdagblad kijkt vooruit naar
de tijd dat „de functie van de staat
beperkt zal zijn het land tegen agres
sie van buiten te beschermen, maar in
het land zelf geen rol zal spelen. Pas
dan zal de Chinese maatschappij het
tijdperk van het communisme binnen
treden". Inderdaad wordt aan de men
sen verteld dat ze de „zich ontwikke
lende scheuten van het communisme"
reeds kunnen waarnemen in het voed
seldistributiesysteem in de communes,
waar de markegoederen „vrij" worden
gegeven. Het voedsel is in'die mate.
„vrij" dat geen geld van eigenaar ver
andert, maar toch klopt het niet he
lemaal.
Het bestuur van de commune
geeft aan de leden bonnen uit
voor voedingsgranen „in overeen
stemming met hun individuele
standaard-consumptie", dat wil
zeggen naar de mate van wat de
commune meent dat hun behoeften
zijn. In de „eetzaal" betalen de le
den met bonnen voor het graan
dat ze consumeren, maar als ze
vlees of groenten wensen moeten
ze met contant geld betalen. De
bonnen zijn dus een deel van het
loon dat door de leden verdiend
wordt, maar het staat tegelijker
tijd vast dat de leden sléchts 80%
van hun loon ontvangen. De overi
ge 20% worden ingehouden door
de commune voor het vormen van
een fonds tot aanmoediging van de
Leden van de Amerikaanse lucht
machtspecialisten van de geleide pro
jectielenafdeling maken ergens op
Formosa een 'aantal „Nike" projec
tielen gereed. De mannen werken de
.klok rond, om zo spoedig mogelijk
deze basis, die in de buurt van Tai-
peh ligt, vuurklaar te hebben.
beste arbeiders. Belasting, wel
vaartsheffingen en andere door de
„commune" op touw gezette fond
sen worden afgetrokken van de
80% loon en maar ongeveer de
helft van de leden der commune
komt in aanmerking voor de bo
nussen, zodat degenen, die de pro-
duktie-els niet halen van hun eigen
loon de meer ijverigen subsidiëren.
Ook industriële
communes
Het nieuwe systeem kan misschien 't
best worden begrepen uit een beschrij
ving, die werd gegeven in de pers van
een model commune in Honan, die in
april uit 27 collectieve boerderijen
werd gevormd. De Weihsing-commu-
ne (de naam betekent „Spoetnik") be
staat nu uit 9300 huishoudingen, wel
ke 43000 leden omvatten. Deze zijn
georganiseerd in 37 produktie-briga-
<les en er wordt verteld dat tot sa
mensmelting besloten is ten einde het
hoofd te bieden aan „de steeds groter
wordende vraag naar industriële pro-
dukten" en „om tekortkomingen be
treffende mankracht en materialen op
te lossen". Sinds de vorming van de
commune „zijn meer dan 1100 fabrie
ken met de produktie begonnen, zijn
260 gemeenschappelijke eetzalen ge
vestigd en verscheidene kinderbe-
waarplaatsen en kleuterscholen
geopend". Een politiemacht met een
sterkte van 2400 man is georgani
seerd, „om industrie en landbouw te
beschermen". Hieruit blijkt dat er
voor elk 20 leden meer dan 1 poli
tieman is hoewel de politieman waar
schijnlijk op dezelfde wijze als de an
deren moet werken. In het partijbe-
sluit, dat in 't Volksdagblad werd ge
publiceerd staat onder meer dat par
ticulier grondbezit van de boeren
mag worden toegevoegd aan de com
mune, maar in de reeds opgerichte
communes is dit al lang gebeurd.
Zo behaalt Mao-tse-Toeng weer een
overwinning op Kroesjtsjew in hun
concurrentiestrijd wie de eerste zal
zijn om zijn volk naar het communis
me te leiden want in Rusland heeft
de hardnekkige tegenstand van de
boeren ertoe geleid dat zij tot dusver
hun stukje grond mochten behouden.
Op basis van de gegeven bijzonderhe
den kan men twijfelen aan de uitvoer
baarheid van Mao's plan en de econo
mische efficiency vap ieder systeem
dat op deze manier wordt georgani
seerd. Daarentegen moet men beden
ken dan het plan geldt voor een boe
renbevolking van 500 miljoen zielen,
die zich tot nu toe volgzaam getoond
heeft onder alle eisen welke haar wer
den gesteld.
HONGAARSE TERREUR
Oostenrijkse protesten
hebben weinig resultaat
Een zestig kilometer ten oosten van
Wenen, bij het dorpje Mörbisch, heb
ben toeristen een prachtig uitzicht
op het ijzeren gordijn. Een bijzondere
bezienswaardigheid 19 hier een lelijke,
vierkante, houten wachttoren die een
meter of tien boven de prikkeldraad
versperring uitsteekt. Deze Hongaar
se uitkijkpost, bemand met zwaar
bewapende grenssoldaten, staat prak
tisch „op", het ijzeren gordijn.
Men kan er vrij dichtbij komen, maar
het is verstandiger op een afstand
te blijven, want anders kan het ge
beuren dat de kogels om de oren vlie
gen. De Hongaarse grenswachters
hebben deze maand al verscheidene
malen op Oostenrijkse burgers en
buitenlandse toeristen geschoten. Ze
hebben het vooral begrepen op men
sen, die een fototoestel of een verre
kijker bij zich hebben. Er wordt dan
onmiddellijk geschoten. De Oosten
rijkse grenspolitie waarschuwt
nieuwsgierige toeristen zich niet te
dicht bij de zwaar bewaakte grens
strook te wagen, ook al ligt deze aan-
de goede kant.
De Oostenrijkse regering heeft al
twee maal geprotesteerd tegen de
Hongaarse schietpartijen, maar het
helpt weinig. Daarentegen heeft Boe
dapest fel uitgepakt tegen de Oos
tenrijkers. die van het ijzeren gordijn
een toeristische bezienswaardigheid
hebben gemaakt. .De pleziertochtjes
naar de grens worden als éen ernstige
provocatie opgevat.
Het fotograferen van het prikkel
draad, de wachttorens en de grens
soldaten is, aldus Boedapest, onduld
baar. Als de Oostenrijkse autoriteiten
geen maatregelen nemen, zal het tot
gevaarlijke incidenten komen. Toege
geven is, dat er enkele waarschu
wingsschoten zijn gelost. Dit is wel
erg zacht uitgedrukt, want het is de
laatste weken herhaaldelijk gebeurd,
dat Oostenrijkse burgers en vreem
delingen beschoten werden. In het
grensriviertje de Plnka zijn vissers
en baders onder vuur genomen. Kort
geleden werd een zeventienjarig
meisje dat aan de Oostenrijkse zijde
in de Donau zwom, door Hongaarse
grenssoldaten overvallen en wegge
voerd. De Hongaren, doen alle moeite
nieuwsgierigen van de grens vandaan
te houden. Enkele dagen geleden
hield het Hongaarse leger met veel
lawaai en „vuurwerk" een nachtoefe
ning bij de grens. De hele omgeving
was verlicht door schijnwerpers en
vuurpijlen. Straaljagers joegen de be
woners van de Oostenrijkse grensdor
pen de stuipen op het lijf.
De Oostenrijkse pers windt zich op
over deze grens terreur van Hon
gaarse zijde en ze vraagt zich af,
of de regering niet meer in staat
is eigen burgers op eigen grondge
bied te beschermen. Kan het neu
trale Oostenrijk niets anders doen
dan protesteren en zijn burgers te
waarschuwen op veilige afstand van
het ijzeren gordijn te blijven?
Het Ministerie van Binnenlandse
Zaken te Wenen heeft het publiek
laten weten, dat het niet kan in
staan -voor de veiligheid van perso
nen, die uit nieuwsgierigheid of om
te fotograferen naar het grensge
bied gaan of in de grensrivieren
baden. Zij, die zich niet aan de of
ficiële waarschuwing storen, stel
len zich bloot aan gevaren, waar
voor de Oostenrijkse regering geen
verantwoordelijkheid op zich
neenit.
Intussen gaan de Hongaren rustig
hun gang. Het ijzeren gordijn wordt
nu ook onder water aangelegd. Hon
gaarse grenssoldaten hebben een
prikkeldraadversperring aangelegd,
dit om te verhinderen dat vluchtelin
gen naar de vrijheid zwemmen.
Gevluchte Rus uit
Engeland ontvoerd?
Volgens de Russische vluchtelingen
organisatie is de Russische sergeant
Anatoli Ponomarenko, die op oude
jaarsavond naar het westen vluchtte
en politiek asiel kreeg in Engeland,
door Sowjetagenten ontvoerd en te
ruggebracht naar Rusland,
Ponomarenko verdween eind maart.
De Russische ambassade deelde mee,
dat hij uit eigen beweging naar de
ambassade was gekomen, omdat hij
er genoeg van had van huis te zijn.
De vluchtelingenorganisatie, voor wie
Ponomarenko enkele fel anti-commu
nistische toespraken hield voor radio,
televisie en in vergaderzalen, ls van
mening, dat hil met behulp van ver
dovende middelen is meegelokt door
iemand die op een diplomatiek pas
poort naar Praag reisde, en uit de be
schuldiging, dat de detectives, die ter
bescherming van Ponomarenko wer
den aangesteld, geslapen moeten heb
ben. De laatste tijd zou de ex-ser
geant vaak gezien zijn in het gezel
schap van. een geheimzinnige dame.
Ten noorden van de Shetlandseilan-
den is enige dagen geleden een Rus
sische trawler gezonken. De redding
boot van Lerwick slaagde er na een
verbitterd gevecht met de élementen
in, drie van de opvarenden te bergen.
Tijdens de tocht terug naar de thuis
haven bemerkte men, dat het Rus
sische moederschip „Tomsk", waar
toe de gezonken trawler behoorde,
de achtervolging had ingezetkenne
lijk met de bedoeling, de Russische
zeelieden over te nemen voordat de
haven bereikt teas. De poging mis
lukte echter en de vissers werden la
ter op normale toijze aan de „Tomsk"
overgedragen.
Op de bovenste foto de „Tomsk"; op
de onderste de reddingboot met de
drie Russische vissers. Beide foto's
werden gemaakt vanuit een vlieg
tuig, dat deelnam aan de opsporings
werkzaamheden.
LANDGENOTEN IN AUSTRALIË:
Ouderen wachten liever
nog eens af.
(Van onze correspondent in Australië
LEO 'T HART.)
De Australische regering is vorig
jaar een „drive" onder emigranten
begonnen voor naturalisatie.
Eigenlijk was het niet zó sterk, het
werd een „reminder", een „herinne
ring" genoemd. Een herinnering ge
richt tot degenen, die vijf jaar in dit
land verblijven en dus voor naturali
satie in aanmerking komen. Er is
reden tot het doen uitgaan van deze
aanmaning, want de emigranten heb
ben het tot nog toe rustig aan gedaan
met hun naturalisatie. Tot hen beho
ren in de eerste plaats wel onze land
genoten.
Reeds vele malen ben ik aanwezig
geweest bij naturalisatie-plechtighe
den. Het aantal Nederlanders daarbij
betrokken, was altijd uitermate ge
ring. Bij zulk een plechtigheid in het
stadje Bankstown, een voorstadje
van Sydney, trof ik onlangs bijvoor
beeld onder de 110 genaturaliseerden,
één Nederlander, die bovendien nog
met een Australische vrouw was ge
trouwd. Vanwaar die geringe animo?
In dit verband zij vermeld, dat het
bijzonder de emigranten zijn, af
komstig uit landen, waar een com
munistisch regiem heerst, die zich
thans onder de wetten, maar ook de
bescherming van hun tweede vader
land stellen.
„Wij hebben geen keus", zo hob
ik hen dikwijls het besluit met tranen
in de ogen horen motiveren.
Concludeer hieruit niet, dat het
aanvaarden van Australische natio-
TE VLISSINGEN wordt mor
gen in de Jacobskerk een con
cert gegeven ter gelegenheid
van het veertigjarig jubileum
van de Middelburgse musicus
Jan Kuiler. Drie verenigingen,
welke reeds jarenlang door hem
worden geleid, zullen er aan me
dewerken, namelijk het Middel
burgs Mannenkoor, de Vlissing-
se Orkestvereniging en de Vlis-
singse - Oratoriumvereniging.
Het programmavermeldtBacli's
Magnificat, de Alt-rhapsodie
van Brahms, Mozart Krönuugs-
messe, alsmede twee kleinere
werken (Trösterin Musik,
Bruckner en Psalm 23, Schu
bert).
Een zeer gevarieerd programma dus.
Begonnen wordt met het feestelijke
Magnificat van Bach, een werk dat
behoort tot de weinige voorbeelden
van protestantse kerkmuziek, waar-
I bij gebruik ls gemaakt van een La-
I tijnse tekst. De woorden zijn ont-
I leend aan de Vulgaat (Lucas 1, 46-
55) en bevatten de lofzang van Ma-
Iria, nadat haar bekend is gemaakt
dat zij de moeder van Christus zal
worden. Bach schreef het werk ver
moedelijk in 1723 en herzag het enige
jaren daarna, waarschijnlijk omdat
hij het nog eens voor de kerkelijke
eredienst nodig had. Het was name
lijk in de Thomaskerk van Leipzig
waar Bach fungeerde als cantor
gewoonte om met kerstfeest dit oude
Magnificat te zingen, vermoedelijk
naar Schweitzer veronderstelt als
een overblijfsel van het „kinjewie-
gen".
De muziekhistorie in het bijzonder
de geschiedenis der kerkmuziek
kent vele „Magnificats", gecompo
neerd door geniale musici als b.v. Pa-
lestrina, Orlando di Lasso enz. Bach's
werk is zonder enige twijfel even ge
niaal als dat van illustere voorgan
gers in de polyfonie, maar bovendien
heeft hij deze muziek een eigen
men zou haast zeggen een protes
tants karakter gegeven. Hij sctyep
een prachtig werk, vol feestelijke
schittering.
Dat laatste kan niet worden ge
zegd van Brahms Altrhapsodie,
die wordt uitgevoerd door het
Middelburgs Mannenkoor, samen
met de alt Roos Boelsma. Het
blijmoedig geloof van Bach vormt
wel een schrille tegenstelling tot
het zwaarmoedig pessimisme van
zijn ongeveer honderd jaar later
levende collega.
Brahms gebruikte voor zijn composi
tie een fragment uit Goethe's „Harz-
reise im Winter". Wie zal de smar
ten helen van hem, voor wie zelfs de
balsem tot gif is geworden? zo
vraagt de dichter. En hij smeekt aan
het slot: „Indien er op uw psalter va
der der liefde, 'n toon is te vinden wel
ke door zijn oor kan worden verno
men, welnu verkwik dan zijn hart".
Inderdaad, wel iets heel anders dan
de lofprijzing van Maria. Niettemin
schreef Brahms er indrukwekkende
muziek bij. Opvallend is ook de keu
ze van de stemmiddelenmannenkoor
met alt.
De bekende „Krönungsmesse" van
Mozart besluit dit concert. Deze mis,
door de jonge Mozart geschreven in
de laatste jaren van zijn dienstver
band bij de aartsbisschop van Salz
burg, kreeg de „kronings''-toevoeging
omdat het werk moest dienen voor de
feestelijke kroning van een Maria
beeld in een kerk in de onmiddellijke
omgeving van Salzburg. Het werk
behoort met het Requiem tot de
bekendste kerkelijke koonverken, die
Mozart heeft geschreven.
Vermeldenswaard is nog, dat tot
de solisten behoort de sopraan El-
ly Ameling, de jonge Nederlandse
zangeres, die enige weken gele
den in het middelpunt van de (in
ternationale) belangstelling kwam
te staan doordat zij een eerste
prijs won tijdens het Geneefse in
ternationale muziekconcours. Een
onderscheiding, die niet licht
wordt toegekend!
Tenslotte moet er op gewezen wor
den, dat ook de bas Willem Ravelli
als solist zal optreden. Het gebeurt
weliswaar uiterst zelden, dat deze bas
nog in het openbaar zingt, doch in dit
feval is het verklaarbaar omdat hij
ehoort tot de vrienden van de jubi
lerende dirigent.
AI met al is men er in geslaagd voor
dit jubileumconcert een programma
samen te stellen met werken van ver
scheiden karakter. Een programma,
waarmee de jubilerende dirigent eer
kan Inleggen.
□aliteit een dramatisch „moeten" is,
doch praktisch zijn de hiervoor be
doelden statenloos en in elk geval
zonder regeringsbescherming. Het is
herhaalde malen voorgekomen, dat
emigranten uit Polen. Rusland, enz.
op geheimzinnige wijze een circulaire
toegezonden kregen, waarin hen een
Australische naturalisatie werd ont
raden en geadviseerd naar „hun va
derland" terug të keren.
Hoe dan ook, het zijn de Polen die
in het afgelopen jaar met een totaal
van ruim 6000 genaturaliseerden, de
hoofdgroep „nieuwe Australiërs" vor
men. Daarna volgen de Italianen, wat
gezien het feit dat zij met ruim
155.000 het grootst aantal emigran
ten vormen, te begrijpen is.
Nederland: onderaan
Nederland stond het afgelopen
jaar met 2450 naturalisaties onder
aan de lijst. Het is op dit moment
moeilijk te zeggen hoeveel Nederlan
ders momenteel voor naturalisatie in
aanmerking komen, doch waar thans
bijna honderdduizend van hen zich in
Australië bevinden, zouden dat er
tienduizenden kunnen zijn.
Aan de „reminder" heeft de Austra
lische regering een onderzoek vooraf
laten gaan naar de redenen, waarom
men nog geen naturalisatie had aan
gevraagd.
Volgens het officieel rapport wa
ren het „onbetekenende redenen".
Velen zouden niet weten, dat na vijf
jaar naturalisatie mogelijk is. Van
daar de „herinnering", die gezonden
is aan totaal 130.000 emigranten,
die thans voor naturalisatie in aan
merking komen. Ongerekend dan nog
gezinsleden, waardoor hun aantal tot
ruim 222.000 zou stijgen.
Van de bijna elf miljoen emigran
ten, die sinds 1945 Australië zijn
binnengekomen, is bijna de helft van
dit aantal uit niet-Britse landen af
komstig.
Waarom wachten?
Vanwaar nu de traagheid in de
gang naar de bureaus voor natu
ralisatie? Dit vindt, naar ik meen,
zijn oorzaak in het feit, dat in
elk geval wat onze landgenoten
betreft er geen directe voorde
len door te behalen zijn. Onze
emigranten staan nog steeds on
der Nederlandse bescherming,
kunnen op ieder moment naar het
vaderland terugkeren. Daar zijn
er heus velen, die een oude dag
„met Drees" in het hoofd hebben,
of althans in Nederland zouden
willen sterven. Dit geldt uiteraard
alleen voor de oudere emigranten
die wegtrekken; de jongelui gaan
op de duur hun nieuwe vaderland
aanvaarden. En dos voelen onze
oudere Nederlanders hier nog
steeds Nederlands en wensen
althans voorlopig nog wel Ne
derlander te blijven.
De enkele voordelen, zoals de mo
gelijkheid tot het aanvaarden van
een rijksbetrekking, het verkrijgen
van een studiebeurs aan een universi
teit, stemgereehtigdheid enz. wegen
voor hen niet zo zwaar. Voor sociale
uitkeringen, anders dan het ouder-
dompensioen, behoeft men niet ge
naturaliseerd te zijn en dus kan men
rustig tot zijn 64-jarige leeftijd
wachten met naturalisatie. Natuur
lijk zijn er velen die uit ideële mo
tieven de nationaliteit van het land
waarin zij leven, aanvragen, doch ge
zien de cijfers is hun aantal zeer ge
ring. Nu zij aan dit alles toegevoegd,
dat de Australische regering zich
over dat alles ook weer niet zo erg
veel zorgen maakt, want uiteindelijk
gaat het om de toekomst van het
land, welke ligt in de handen van de
jeugd.
En waar de jeugd, zoal niet au
tomatisch, dan toch op de duur als
vanzelfsprekend de Australische na
tionaliteit krijgt, maakt de regering
zich niet erg druk over de ouders,
die hun geboorteland nog steeds bo
ven alles stellen en er niet toe kun
nen komen, dat af te zweren. Want,
al moge de zinsnede over „herroe
pen van trouw aan een vreemde mo
gendheid" in de eedsformule sinds
enkele jaren zijn verzacht, het geheel
loslaten van het eigen vaderland
weegt menig emigrant nog altijd te
zwaar.
Bromfietsbond vraagt af te
zien van maximumsnelheid
De Nederlandse bromfietsbond heeft
de minister van verkeer en water
staat verzocht, hangende de totstand
koming van een nieuwe verkeerswet-
geving, af te zien van zijn voorne
men, een maximum snelheid voor
bromfietsen binnen de bebouwde kom
van 30 km/u in te stellen. De bond
verklaart niet door de minister ervan
te zijn overtuigd, dat een dergelijke
maatregel het verkeer ten goede zal
komen.
De minister betoogt, dat ten gevolge
van de invoering van de maximum
snelheid van 50 kilometer per uur
voor motorrijtuigen binnen de be
bouwde kom 't volgens hem zeer ge
ringe verschil in snelheid menigmaal
tot moeilijkheden aanleiding geeft.
De Nederlandse bromfietsbond ant
woordt hierop, dat de motorrijtuigen
aan die moeilijkheden kunnen ontko
men door hun snelheid te verlagen
tot die van de bromfiets. De onge
veer 700.000 a 800.000 bromfietsen
in ons land worden zeker door 2 milj.
mensen gebruikt, omdat in het gezin
en het bedrijf eenzelfde bromfiets
door minstens twee k drie personen
afwisselend wordt bereden. Deze
2 miljard bromfietsers zullen zeker
niet begrijpen waarom in de door
de minister geschetste situatie de be
langen van de automobilist en de
motorrijder moeten worden gediend
ten koste van die van de bromfietser,
zo betoogt de Nederlandse bromfiets
bond.