Mao probeert arbeid in Peking- China snel te militariseren Morgen jubileumconcert ter ere van Jan Kuiler GRENSWACHT DULDT GEEN NIEUWSGIERIGE TOERISTEN WEINIG ANIMO OM ZICH TE LATEN NATURALISEREN DINSDAG 21 OKTOBER 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 11 B VOOR „ONONDERBROKEN REVOLUTIE Collectieve boerderijen in „communes" samengebundeld Er Is een duidelijk vleugje Trotskisme in de ideeën van Mao-tse-Toeng over de militansatie van de arbeid. Tegelijkertijd roept Mao's pleidooi voor de „ononderbroken revolutie" Trotsky's aanbeveling van „perma nente revolutie" in herinnering: door de revolutionaire pot kokende te houden moest men het communisme van Rusland via Europa over de hele wereld verspreiden. Volgens het Pekingse dagblad „Rode Vlag" heeft het Chinese volk Mao's ideeën over de „ononderbroken revolutie" begrepen, het wil geen oponthoud in de loop der revolutie en gelooft dat „hoe sneller de revolutie vordert, des te meer voordelen er te verwerven zijn". De verwijzing naar de militarisatie van de arbeid komt in dezelfde passage voor en de verwantschap hiervan met de denkbeelden van Trotsky dringt zich aan de lezer op, ofschoon het slechts de uit de gunst geraakte communistische leiders zijn, die het risico lopen als Trotskist gebrandmerkt te worden. Aan een beschouwing, die Victor Zor- za in de Manchester Guardian aan de ze ontwikkeling besteedt, ontlenen wij het volgende: China's geleidelijke overgang naar het communisme ..in de nabije toe komst" een overgang waarop zelfs de Russen voor him eigen vorderingen slechts voorzichtig aanspraak ma ken. zal. volgens het Pekingse Volks dagblad, bereikt worden nadat de nieuwe „communes" in ongeveer zes iaar tijd „collectief" eigendom zullen hebben omgezet in „eigendom van het volk als geheel" De onderscheiding tussen beide typen van eigendom is dat de coöperatieve boerderijen, nu worden omgezet in „communes", die „collectief" als 'n eenheid hun produk- tiemiddelen bezitten. Onder 't nieuwe systeem zullen ze echter niet beschik ken over hun eigendommen, zelfs niet „collectief", want het eigendom zal via de communes overgaan op „het volk als geheel" en dat is de staat. In de communistische theorie bete kent dit de aankondiging van een ho ger stadium van het stelsel aan. Toen onlangs in Rusland tractoren en land- bouwmachinerieën werden overgedra gen aan de collectieve boerderijen stond een deel van de oppositie tegen Kroesjtsjews plannen op het stand punt, dat hij de collectieve vorm van eigendom versterkte inplaats van de collectieve boerderijen om te zetten in staatsboerderijen en volgens deze oppositie zou het communistische dui zend-jarige rijk alleen via de laatst- fenoemde methode naderbij zijn ge- omen. In China zal de vestiging van de communes „een aantal jaren du ren" om het gemeenschappelijk eigen dom tot stand te brengen volgens het principe: „Van ieder naar zijn ver mogen, voor ieder naar zijn behoef ten" Loonstelsel Het Volksdagblad kijkt vooruit naar de tijd dat „de functie van de staat beperkt zal zijn het land tegen agres sie van buiten te beschermen, maar in het land zelf geen rol zal spelen. Pas dan zal de Chinese maatschappij het tijdperk van het communisme binnen treden". Inderdaad wordt aan de men sen verteld dat ze de „zich ontwikke lende scheuten van het communisme" reeds kunnen waarnemen in het voed seldistributiesysteem in de communes, waar de markegoederen „vrij" worden gegeven. Het voedsel is in'die mate. „vrij" dat geen geld van eigenaar ver andert, maar toch klopt het niet he lemaal. Het bestuur van de commune geeft aan de leden bonnen uit voor voedingsgranen „in overeen stemming met hun individuele standaard-consumptie", dat wil zeggen naar de mate van wat de commune meent dat hun behoeften zijn. In de „eetzaal" betalen de le den met bonnen voor het graan dat ze consumeren, maar als ze vlees of groenten wensen moeten ze met contant geld betalen. De bonnen zijn dus een deel van het loon dat door de leden verdiend wordt, maar het staat tegelijker tijd vast dat de leden sléchts 80% van hun loon ontvangen. De overi ge 20% worden ingehouden door de commune voor het vormen van een fonds tot aanmoediging van de Leden van de Amerikaanse lucht machtspecialisten van de geleide pro jectielenafdeling maken ergens op Formosa een 'aantal „Nike" projec tielen gereed. De mannen werken de .klok rond, om zo spoedig mogelijk deze basis, die in de buurt van Tai- peh ligt, vuurklaar te hebben. beste arbeiders. Belasting, wel vaartsheffingen en andere door de „commune" op touw gezette fond sen worden afgetrokken van de 80% loon en maar ongeveer de helft van de leden der commune komt in aanmerking voor de bo nussen, zodat degenen, die de pro- duktie-els niet halen van hun eigen loon de meer ijverigen subsidiëren. Ook industriële communes Het nieuwe systeem kan misschien 't best worden begrepen uit een beschrij ving, die werd gegeven in de pers van een model commune in Honan, die in april uit 27 collectieve boerderijen werd gevormd. De Weihsing-commu- ne (de naam betekent „Spoetnik") be staat nu uit 9300 huishoudingen, wel ke 43000 leden omvatten. Deze zijn georganiseerd in 37 produktie-briga- <les en er wordt verteld dat tot sa mensmelting besloten is ten einde het hoofd te bieden aan „de steeds groter wordende vraag naar industriële pro- dukten" en „om tekortkomingen be treffende mankracht en materialen op te lossen". Sinds de vorming van de commune „zijn meer dan 1100 fabrie ken met de produktie begonnen, zijn 260 gemeenschappelijke eetzalen ge vestigd en verscheidene kinderbe- waarplaatsen en kleuterscholen geopend". Een politiemacht met een sterkte van 2400 man is georgani seerd, „om industrie en landbouw te beschermen". Hieruit blijkt dat er voor elk 20 leden meer dan 1 poli tieman is hoewel de politieman waar schijnlijk op dezelfde wijze als de an deren moet werken. In het partijbe- sluit, dat in 't Volksdagblad werd ge publiceerd staat onder meer dat par ticulier grondbezit van de boeren mag worden toegevoegd aan de com mune, maar in de reeds opgerichte communes is dit al lang gebeurd. Zo behaalt Mao-tse-Toeng weer een overwinning op Kroesjtsjew in hun concurrentiestrijd wie de eerste zal zijn om zijn volk naar het communis me te leiden want in Rusland heeft de hardnekkige tegenstand van de boeren ertoe geleid dat zij tot dusver hun stukje grond mochten behouden. Op basis van de gegeven bijzonderhe den kan men twijfelen aan de uitvoer baarheid van Mao's plan en de econo mische efficiency vap ieder systeem dat op deze manier wordt georgani seerd. Daarentegen moet men beden ken dan het plan geldt voor een boe renbevolking van 500 miljoen zielen, die zich tot nu toe volgzaam getoond heeft onder alle eisen welke haar wer den gesteld. HONGAARSE TERREUR Oostenrijkse protesten hebben weinig resultaat Een zestig kilometer ten oosten van Wenen, bij het dorpje Mörbisch, heb ben toeristen een prachtig uitzicht op het ijzeren gordijn. Een bijzondere bezienswaardigheid 19 hier een lelijke, vierkante, houten wachttoren die een meter of tien boven de prikkeldraad versperring uitsteekt. Deze Hongaar se uitkijkpost, bemand met zwaar bewapende grenssoldaten, staat prak tisch „op", het ijzeren gordijn. Men kan er vrij dichtbij komen, maar het is verstandiger op een afstand te blijven, want anders kan het ge beuren dat de kogels om de oren vlie gen. De Hongaarse grenswachters hebben deze maand al verscheidene malen op Oostenrijkse burgers en buitenlandse toeristen geschoten. Ze hebben het vooral begrepen op men sen, die een fototoestel of een verre kijker bij zich hebben. Er wordt dan onmiddellijk geschoten. De Oosten rijkse grenspolitie waarschuwt nieuwsgierige toeristen zich niet te dicht bij de zwaar bewaakte grens strook te wagen, ook al ligt deze aan- de goede kant. De Oostenrijkse regering heeft al twee maal geprotesteerd tegen de Hongaarse schietpartijen, maar het helpt weinig. Daarentegen heeft Boe dapest fel uitgepakt tegen de Oos tenrijkers. die van het ijzeren gordijn een toeristische bezienswaardigheid hebben gemaakt. .De pleziertochtjes naar de grens worden als éen ernstige provocatie opgevat. Het fotograferen van het prikkel draad, de wachttorens en de grens soldaten is, aldus Boedapest, onduld baar. Als de Oostenrijkse autoriteiten geen maatregelen nemen, zal het tot gevaarlijke incidenten komen. Toege geven is, dat er enkele waarschu wingsschoten zijn gelost. Dit is wel erg zacht uitgedrukt, want het is de laatste weken herhaaldelijk gebeurd, dat Oostenrijkse burgers en vreem delingen beschoten werden. In het grensriviertje de Plnka zijn vissers en baders onder vuur genomen. Kort geleden werd een zeventienjarig meisje dat aan de Oostenrijkse zijde in de Donau zwom, door Hongaarse grenssoldaten overvallen en wegge voerd. De Hongaren, doen alle moeite nieuwsgierigen van de grens vandaan te houden. Enkele dagen geleden hield het Hongaarse leger met veel lawaai en „vuurwerk" een nachtoefe ning bij de grens. De hele omgeving was verlicht door schijnwerpers en vuurpijlen. Straaljagers joegen de be woners van de Oostenrijkse grensdor pen de stuipen op het lijf. De Oostenrijkse pers windt zich op over deze grens terreur van Hon gaarse zijde en ze vraagt zich af, of de regering niet meer in staat is eigen burgers op eigen grondge bied te beschermen. Kan het neu trale Oostenrijk niets anders doen dan protesteren en zijn burgers te waarschuwen op veilige afstand van het ijzeren gordijn te blijven? Het Ministerie van Binnenlandse Zaken te Wenen heeft het publiek laten weten, dat het niet kan in staan -voor de veiligheid van perso nen, die uit nieuwsgierigheid of om te fotograferen naar het grensge bied gaan of in de grensrivieren baden. Zij, die zich niet aan de of ficiële waarschuwing storen, stel len zich bloot aan gevaren, waar voor de Oostenrijkse regering geen verantwoordelijkheid op zich neenit. Intussen gaan de Hongaren rustig hun gang. Het ijzeren gordijn wordt nu ook onder water aangelegd. Hon gaarse grenssoldaten hebben een prikkeldraadversperring aangelegd, dit om te verhinderen dat vluchtelin gen naar de vrijheid zwemmen. Gevluchte Rus uit Engeland ontvoerd? Volgens de Russische vluchtelingen organisatie is de Russische sergeant Anatoli Ponomarenko, die op oude jaarsavond naar het westen vluchtte en politiek asiel kreeg in Engeland, door Sowjetagenten ontvoerd en te ruggebracht naar Rusland, Ponomarenko verdween eind maart. De Russische ambassade deelde mee, dat hij uit eigen beweging naar de ambassade was gekomen, omdat hij er genoeg van had van huis te zijn. De vluchtelingenorganisatie, voor wie Ponomarenko enkele fel anti-commu nistische toespraken hield voor radio, televisie en in vergaderzalen, ls van mening, dat hil met behulp van ver dovende middelen is meegelokt door iemand die op een diplomatiek pas poort naar Praag reisde, en uit de be schuldiging, dat de detectives, die ter bescherming van Ponomarenko wer den aangesteld, geslapen moeten heb ben. De laatste tijd zou de ex-ser geant vaak gezien zijn in het gezel schap van. een geheimzinnige dame. Ten noorden van de Shetlandseilan- den is enige dagen geleden een Rus sische trawler gezonken. De redding boot van Lerwick slaagde er na een verbitterd gevecht met de élementen in, drie van de opvarenden te bergen. Tijdens de tocht terug naar de thuis haven bemerkte men, dat het Rus sische moederschip „Tomsk", waar toe de gezonken trawler behoorde, de achtervolging had ingezetkenne lijk met de bedoeling, de Russische zeelieden over te nemen voordat de haven bereikt teas. De poging mis lukte echter en de vissers werden la ter op normale toijze aan de „Tomsk" overgedragen. Op de bovenste foto de „Tomsk"; op de onderste de reddingboot met de drie Russische vissers. Beide foto's werden gemaakt vanuit een vlieg tuig, dat deelnam aan de opsporings werkzaamheden. LANDGENOTEN IN AUSTRALIË: Ouderen wachten liever nog eens af. (Van onze correspondent in Australië LEO 'T HART.) De Australische regering is vorig jaar een „drive" onder emigranten begonnen voor naturalisatie. Eigenlijk was het niet zó sterk, het werd een „reminder", een „herinne ring" genoemd. Een herinnering ge richt tot degenen, die vijf jaar in dit land verblijven en dus voor naturali satie in aanmerking komen. Er is reden tot het doen uitgaan van deze aanmaning, want de emigranten heb ben het tot nog toe rustig aan gedaan met hun naturalisatie. Tot hen beho ren in de eerste plaats wel onze land genoten. Reeds vele malen ben ik aanwezig geweest bij naturalisatie-plechtighe den. Het aantal Nederlanders daarbij betrokken, was altijd uitermate ge ring. Bij zulk een plechtigheid in het stadje Bankstown, een voorstadje van Sydney, trof ik onlangs bijvoor beeld onder de 110 genaturaliseerden, één Nederlander, die bovendien nog met een Australische vrouw was ge trouwd. Vanwaar die geringe animo? In dit verband zij vermeld, dat het bijzonder de emigranten zijn, af komstig uit landen, waar een com munistisch regiem heerst, die zich thans onder de wetten, maar ook de bescherming van hun tweede vader land stellen. „Wij hebben geen keus", zo hob ik hen dikwijls het besluit met tranen in de ogen horen motiveren. Concludeer hieruit niet, dat het aanvaarden van Australische natio- TE VLISSINGEN wordt mor gen in de Jacobskerk een con cert gegeven ter gelegenheid van het veertigjarig jubileum van de Middelburgse musicus Jan Kuiler. Drie verenigingen, welke reeds jarenlang door hem worden geleid, zullen er aan me dewerken, namelijk het Middel burgs Mannenkoor, de Vlissing- se Orkestvereniging en de Vlis- singse - Oratoriumvereniging. Het programmavermeldtBacli's Magnificat, de Alt-rhapsodie van Brahms, Mozart Krönuugs- messe, alsmede twee kleinere werken (Trösterin Musik, Bruckner en Psalm 23, Schu bert). Een zeer gevarieerd programma dus. Begonnen wordt met het feestelijke Magnificat van Bach, een werk dat behoort tot de weinige voorbeelden van protestantse kerkmuziek, waar- I bij gebruik ls gemaakt van een La- I tijnse tekst. De woorden zijn ont- I leend aan de Vulgaat (Lucas 1, 46- 55) en bevatten de lofzang van Ma- Iria, nadat haar bekend is gemaakt dat zij de moeder van Christus zal worden. Bach schreef het werk ver moedelijk in 1723 en herzag het enige jaren daarna, waarschijnlijk omdat hij het nog eens voor de kerkelijke eredienst nodig had. Het was name lijk in de Thomaskerk van Leipzig waar Bach fungeerde als cantor gewoonte om met kerstfeest dit oude Magnificat te zingen, vermoedelijk naar Schweitzer veronderstelt als een overblijfsel van het „kinjewie- gen". De muziekhistorie in het bijzonder de geschiedenis der kerkmuziek kent vele „Magnificats", gecompo neerd door geniale musici als b.v. Pa- lestrina, Orlando di Lasso enz. Bach's werk is zonder enige twijfel even ge niaal als dat van illustere voorgan gers in de polyfonie, maar bovendien heeft hij deze muziek een eigen men zou haast zeggen een protes tants karakter gegeven. Hij sctyep een prachtig werk, vol feestelijke schittering. Dat laatste kan niet worden ge zegd van Brahms Altrhapsodie, die wordt uitgevoerd door het Middelburgs Mannenkoor, samen met de alt Roos Boelsma. Het blijmoedig geloof van Bach vormt wel een schrille tegenstelling tot het zwaarmoedig pessimisme van zijn ongeveer honderd jaar later levende collega. Brahms gebruikte voor zijn composi tie een fragment uit Goethe's „Harz- reise im Winter". Wie zal de smar ten helen van hem, voor wie zelfs de balsem tot gif is geworden? zo vraagt de dichter. En hij smeekt aan het slot: „Indien er op uw psalter va der der liefde, 'n toon is te vinden wel ke door zijn oor kan worden verno men, welnu verkwik dan zijn hart". Inderdaad, wel iets heel anders dan de lofprijzing van Maria. Niettemin schreef Brahms er indrukwekkende muziek bij. Opvallend is ook de keu ze van de stemmiddelenmannenkoor met alt. De bekende „Krönungsmesse" van Mozart besluit dit concert. Deze mis, door de jonge Mozart geschreven in de laatste jaren van zijn dienstver band bij de aartsbisschop van Salz burg, kreeg de „kronings''-toevoeging omdat het werk moest dienen voor de feestelijke kroning van een Maria beeld in een kerk in de onmiddellijke omgeving van Salzburg. Het werk behoort met het Requiem tot de bekendste kerkelijke koonverken, die Mozart heeft geschreven. Vermeldenswaard is nog, dat tot de solisten behoort de sopraan El- ly Ameling, de jonge Nederlandse zangeres, die enige weken gele den in het middelpunt van de (in ternationale) belangstelling kwam te staan doordat zij een eerste prijs won tijdens het Geneefse in ternationale muziekconcours. Een onderscheiding, die niet licht wordt toegekend! Tenslotte moet er op gewezen wor den, dat ook de bas Willem Ravelli als solist zal optreden. Het gebeurt weliswaar uiterst zelden, dat deze bas nog in het openbaar zingt, doch in dit feval is het verklaarbaar omdat hij ehoort tot de vrienden van de jubi lerende dirigent. AI met al is men er in geslaagd voor dit jubileumconcert een programma samen te stellen met werken van ver scheiden karakter. Een programma, waarmee de jubilerende dirigent eer kan Inleggen. □aliteit een dramatisch „moeten" is, doch praktisch zijn de hiervoor be doelden statenloos en in elk geval zonder regeringsbescherming. Het is herhaalde malen voorgekomen, dat emigranten uit Polen. Rusland, enz. op geheimzinnige wijze een circulaire toegezonden kregen, waarin hen een Australische naturalisatie werd ont raden en geadviseerd naar „hun va derland" terug të keren. Hoe dan ook, het zijn de Polen die in het afgelopen jaar met een totaal van ruim 6000 genaturaliseerden, de hoofdgroep „nieuwe Australiërs" vor men. Daarna volgen de Italianen, wat gezien het feit dat zij met ruim 155.000 het grootst aantal emigran ten vormen, te begrijpen is. Nederland: onderaan Nederland stond het afgelopen jaar met 2450 naturalisaties onder aan de lijst. Het is op dit moment moeilijk te zeggen hoeveel Nederlan ders momenteel voor naturalisatie in aanmerking komen, doch waar thans bijna honderdduizend van hen zich in Australië bevinden, zouden dat er tienduizenden kunnen zijn. Aan de „reminder" heeft de Austra lische regering een onderzoek vooraf laten gaan naar de redenen, waarom men nog geen naturalisatie had aan gevraagd. Volgens het officieel rapport wa ren het „onbetekenende redenen". Velen zouden niet weten, dat na vijf jaar naturalisatie mogelijk is. Van daar de „herinnering", die gezonden is aan totaal 130.000 emigranten, die thans voor naturalisatie in aan merking komen. Ongerekend dan nog gezinsleden, waardoor hun aantal tot ruim 222.000 zou stijgen. Van de bijna elf miljoen emigran ten, die sinds 1945 Australië zijn binnengekomen, is bijna de helft van dit aantal uit niet-Britse landen af komstig. Waarom wachten? Vanwaar nu de traagheid in de gang naar de bureaus voor natu ralisatie? Dit vindt, naar ik meen, zijn oorzaak in het feit, dat in elk geval wat onze landgenoten betreft er geen directe voorde len door te behalen zijn. Onze emigranten staan nog steeds on der Nederlandse bescherming, kunnen op ieder moment naar het vaderland terugkeren. Daar zijn er heus velen, die een oude dag „met Drees" in het hoofd hebben, of althans in Nederland zouden willen sterven. Dit geldt uiteraard alleen voor de oudere emigranten die wegtrekken; de jongelui gaan op de duur hun nieuwe vaderland aanvaarden. En dos voelen onze oudere Nederlanders hier nog steeds Nederlands en wensen althans voorlopig nog wel Ne derlander te blijven. De enkele voordelen, zoals de mo gelijkheid tot het aanvaarden van een rijksbetrekking, het verkrijgen van een studiebeurs aan een universi teit, stemgereehtigdheid enz. wegen voor hen niet zo zwaar. Voor sociale uitkeringen, anders dan het ouder- dompensioen, behoeft men niet ge naturaliseerd te zijn en dus kan men rustig tot zijn 64-jarige leeftijd wachten met naturalisatie. Natuur lijk zijn er velen die uit ideële mo tieven de nationaliteit van het land waarin zij leven, aanvragen, doch ge zien de cijfers is hun aantal zeer ge ring. Nu zij aan dit alles toegevoegd, dat de Australische regering zich over dat alles ook weer niet zo erg veel zorgen maakt, want uiteindelijk gaat het om de toekomst van het land, welke ligt in de handen van de jeugd. En waar de jeugd, zoal niet au tomatisch, dan toch op de duur als vanzelfsprekend de Australische na tionaliteit krijgt, maakt de regering zich niet erg druk over de ouders, die hun geboorteland nog steeds bo ven alles stellen en er niet toe kun nen komen, dat af te zweren. Want, al moge de zinsnede over „herroe pen van trouw aan een vreemde mo gendheid" in de eedsformule sinds enkele jaren zijn verzacht, het geheel loslaten van het eigen vaderland weegt menig emigrant nog altijd te zwaar. Bromfietsbond vraagt af te zien van maximumsnelheid De Nederlandse bromfietsbond heeft de minister van verkeer en water staat verzocht, hangende de totstand koming van een nieuwe verkeerswet- geving, af te zien van zijn voorne men, een maximum snelheid voor bromfietsen binnen de bebouwde kom van 30 km/u in te stellen. De bond verklaart niet door de minister ervan te zijn overtuigd, dat een dergelijke maatregel het verkeer ten goede zal komen. De minister betoogt, dat ten gevolge van de invoering van de maximum snelheid van 50 kilometer per uur voor motorrijtuigen binnen de be bouwde kom 't volgens hem zeer ge ringe verschil in snelheid menigmaal tot moeilijkheden aanleiding geeft. De Nederlandse bromfietsbond ant woordt hierop, dat de motorrijtuigen aan die moeilijkheden kunnen ontko men door hun snelheid te verlagen tot die van de bromfiets. De onge veer 700.000 a 800.000 bromfietsen in ons land worden zeker door 2 milj. mensen gebruikt, omdat in het gezin en het bedrijf eenzelfde bromfiets door minstens twee k drie personen afwisselend wordt bereden. Deze 2 miljard bromfietsers zullen zeker niet begrijpen waarom in de door de minister geschetste situatie de be langen van de automobilist en de motorrijder moeten worden gediend ten koste van die van de bromfietser, zo betoogt de Nederlandse bromfiets bond.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 9