PETER TOWNSEND
m
Koningin verbiedt
Margarets huwelijk
Moord
in de krantenwijk"
De RAF-piloot, die
Verwarring
neemt toe
ZATERDAG 4 OKTOBER 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
9
door het hart van een
DEREK MASON ]Jr[fse prinses Sfal
Volgens deze oude wet zou prins
Charles bij het overlijden van zijn
moeder niet automatisch koning
worden, zoals iedereen gelooft. In
plaats daarvan zou Margaret offi
cieel tot koningin moeten worden
uitgeroepen. De wet is zelfs zeer
duidelijk op dit punt en dat is dan
meteen de werkelijke reden, waar
om er zo veel bezwaren zijn ge
rezen tegen het huwelijk van Mar
garet en Townsend. Als, om het
populair te zeggen, „co-koningin"
zou haar positie onverdedigbaar
zijn wanneer zij oen burger en bo
vendien nog een geseheiden man
trouwde.
Verder zou zij de positie van haar
zuster onmogelijk maken en daar
mede zijn we aangeland bij een
van de drie zijden van haar karak
ter, dat ik in een vorig artikel heb
beschreven: liaar onvoorwaarde
lijke trouw aan de kroon. Zij de-
monstreèrde dit zelf in haar ver
klaring, waarin ze zei: „Ik zou
graag willen, dat iedereen weet.
dat ik heb besloten kolonel Towns
end niet te trouwen."
Naar Brussel
Townsend werd als luchtmacht-
attaché naar Brussel gezon
den, twee dagen voor prin
ses Mai-garet van haar reis naar
Rhodesia terugkeerde. De „held,
die uit liefde werd verbannen", zei
desgevraagd over zijn plotselinge
benoeming: „Ik kan me niet her
inneren of ik om deze aanstelling
heb gevraagd, of dat ze mij is ge
geven. Het is duidelijk, dat hier
langzamerhand een onmogelijke
situatie is ontstaan, speciaal wel
voor prinses Margaret." Hij doelde
met dit laatste op de storm van
publiciteit, die was opgestoken,
toen hij zijn laatste taak als lid
van de hofhouding vervulde en de
koningin en de hertog van Edin-
Peter Townsend en de twee
zusters. Links prinses Marga
ret, rechts koningin Elizabeth.
Margaret was ernstig en men zou
een verklaring hierover te zijner
tijd kunnen verwachten.
Deze uitlating bracht hem weer in
het volle licht der publiciteit en
werd gevolgd door ontelbare ont
kenningen, tegenstrijdige verkla
ringen of onjuiste interpretaties
door al te fantasierijke verslagge
vers. Uit alle verwarring kwam
echter als vaststaand feit te voor
schijn, dat hij vastbesloten was
niets te onthullen van de gehei
men, die tussen hem en prinses
Margaret bestonden.
Eens werd hij kwaad en zei: „Men
heeft mij vele onkiese vragen ge
steld, of ik van prinses Margaret
houd. Ik hoop eindelijk te hebben
duidelijk gemaakt,, dat zulke vra
gen ontoelaatbaar zijn. Ze zijn in
elk geval niet voor een antwoord
vatbaar."
„Waarom," zo vroeg een verslag
gever, „zei U, dat een verklaring
over U en prinses Margaret van
een andere kant zou moeten ko
men?"
Verzuchting
Townsend zuchtte: „Ik heb
die verklaring afgelegd,
omdat noch de buren noch ik
ons huis konden verlaten zon
der omringd te zijn door jour
nalisten en. fotografen. Ik ben
het beu om als een misdadi
ger te worden behandeld en
rond te moeten sluipen. Wat
ik ook gezegd heb, is ver
draaid weergegeven. Men ver
wacht van mij antwoorden op
vragen, die ik in mijn positie
nooit kan beantwoorden. Ik
heb mijn eigen leven te leven
en mijn werk te doen en het
heeft geen zin uit deze situa
tie weg te vluchten. Trouwens
waar zou ik naar toe moeten
vluchten?"
wwwwwwww
Volgend artikel:
Op huwelijk zou nu J
5 verbanning volgen
TOWSEND bezocht regelmatig Clarence House om daar de
thee te gebruiken en canasta te spelen met de koningin
moeder. De liefde tussen Peter en Margaret bloeide snel op
en het werd nu ook aan de buitenwacht duidelijk, dat de prin
ses Townsend, de man, die zij werkelijk lief had, wilde trou
wen.
Oude wet
In die kern bevindt zich in
een oude wet, die afge
kondigd werd kort na de re
gering van koningin Anna
(17021714). Volgens deze
wet nu zijn in het geval een
Britse koning geen mannelij
ke erfgenamen voor de troon
heeft zijn dochters gezamen
lijk vorstin van het land.
In feite is dus niet alleen Eli
zabeth koningin, maar ook
Margaret.
Deze wet is nimmer herroepen en
kan natuurlijk niet terzijde wor
den geschoven al is zij dan ook
nooit toegepast. Daartoe was nim
mer enige reden. Sinds de rege
ringsperiode van Anna heeft En
geland slechts twee koninginnen
gekend: Victoria en nu Elizabeth
II. Maar het is wel opvallend, dat
tijdens de ziekte van koningin Eli
zabeth rechtsgeleerden de oude ar
chieven hebben bestudeerd om de
juiste bewoordingen van de wet
na te gaan.
Eens had koning George ondub
belzinnig in het openbaar
verklaard: „Mijn dochter,
prinses Margaret, zal niet gebon
den zijn bij de keuze van haar toe
komstige echtgenoot. Zij mag de
ingevingen van haar hart volgen
en de man trouwen, die zij lief
heeft."
Dat Townsend en de prinses sinds
1954 op elkaar verliefd waren is
nimmer betwist. Gezien de verkla
ring van de koning voorzagen
Townsend en Margaret geen enke
le moeilijkheid, toen zij koningin
Elizabeth H en de hertog van
Edinburgh in 1955 op de hoogte
stelden van hun voorgenomen hu
welijk.
Dat zij deze kennisgeving inder
daad hebben gedaan blijkt uit het
geen een van Townsend beste
vrienden mij vertelde: „In begin
1955 is Peter Townsend vergezeld
van prinses Margaret op audiëntie
geweest bij de koningin." Toen zij
werden toegelaten, zei koningin
Elizabeth: „Ik zou mijn zuster
graag eerst even alleen willen
spreken." Peter ging buigende
weer naar buiten en wachtte, ter
wijl de beide zusters met elkaar
spraken.
Deur ging dicht
P rinses Margaret kwam eni-
ge tijd later uit de kamer
en keek somber, hoewel ze
zeer rustig was. De koningin
kwam vlak achter haar aan
en zei tot Townsend„Prinses
Margaret wenst alleen naar
Clarence House terug te ke
ren". Dan draaide zij zich om,
verdween weer in haar kamer
en sloot de deur.
Margaret ging niet alleen naar
Clarence House terug, maar met
Peter. Voor de eerste maal tartte
zij haar zuster, iets wat van nu af
aan vaker zou gebeuren.
Op Clarence House zei ze tegen
Peter: „Mijn zuster heeft haar ve
to uitgesproken over onze liefde.
Ze zal ons geen toestemming ge
ven te trouwen."
Townsend drong niet aan op de
reden van deze weigering, maar,
zoals Petei's vriend mij vertelde,
zei prinses Margaret, dat ze in ge
val van overlijden van Elizabeth
als regentes van prins Charles zou
moeten optreden.
Het was maar een halve waarheid.
De kern van de zaak kan ik nii
onthullen
K /j ARGARET zou de in
geving van haar hart
mogen volgen, maar ko
ningin Elizabeth II beslis-
mders.
„Prinses Margaret wenst
alleen naar Clarence Hou
se terug te keren".
Townsend werd als lucht
macht-attaché naar Brus
sel gerangeerd
i
Peter Townsend „Ik heb
mijn eigen leven te leven".
burgli vergezelde op hun tocht
door Noord-Ierland.
Toch was Margaret bereid al haar
rechten op de troon af te staan,
ook nadat zij haar verklaring over
het huwelijk met Townsend had
afgelegd. Dit werd onder meer dui
delijk toen koningin Elizabeth zelf
zei, dat ze Philip als regent wenste
te zien, wanneer ze zou overlijden,
voor prins Charles de leeftijd had
om de ki'oon te bestijgen.
Zonnebril
Intussen werd Townsend overal
gevolgd en om herkenning te
vermijden droeg hij voortdu
rend een zonnebril en schuwde
openbare bijeenkomsten. En de
dochter van de Belgische premier
maakte het er niet beter op, toen
verslaggevers haar over Towns
end interviewden, nadat zij hem
op een partijtje had gezien. „Hij
zag er bedroefd en eenzaam uit,"
vertelde ze. De volgende dag ver
schenen de kranten met zware
koppen, waarin stond te lezen:
„Townsend treurt om zijn prin
ses". De Belgische schone had er
ten overvloede nog aan toege
voegd, dat Townsend niet danste
en dat hij „daarom wel verliefd
moest zijn". Hoe ze aan deze stel
ling kwam werd er echter niet bij
verteld.
Tovvsend zette zich al spoedig met
al zijn krachten aan zijn nieuwe
taak ofschoon hij zei, dat het niet
meeviel zich aan te passen, nadat
hij negen jaar uit de R.A.F. was
geweest. Hij werd lid van een ex
clusieve rijschool en ontmoette
hier de zeer aantrekkelijke gravin
Alice van Limburg-Stirum, 34 jaar
oud. Ze gingen vaak samen uit
rijden en weldra deed dan ook het
Met een verrekijker volgt
Townsend de beroemde ren
nen te Epsom. Het optiek gunt
hem helaas geen blik in de toe
komst
gerucht de ronde, dat Townsend
een nieuwe liefde had gevonden en
dat hij zich met de gravin zou
gaan verloven.
Onsmakelijk
Op de vrouw af gevraagd
antwoordde de gravin
„Deze praatjes zijn zeer on
smakelijk, zowel voor kolonel
Townsend als mijzelf. Ik ont
ken niet, dat ik hem goed ken
en evenmin, dat we samen
paardrijden. Maar we-zijn al
leen maar goede vrienden.
Tenslotte kan een man van
karakter niet zes maanden
met een lang gezicht rondlo
pen, zonder te proberen er
iets aan te doen."
Townsend begon weer te genieten
van het leven. Met het verstrijken
van de tijd zakte de publiciteit
rond zijn persoon. Hij bracht veel
tijd met de knappe gravin door,
maar schreef intussen in het ge
heim briefjes aan prinses Marga
ret, die hij prompt beantwoord
kreeg. Tenminste eenmaal per
week spraken zij met elkaar door
de telefoon. Maar het was puur
toeval, dat zijn eerste vakantie als
luchtmacht-attaché precies op het
moment viel dat de prinses terug
keerde van een trip naar de eilan
den in de Caraïbische Zee.
Fout
In die tijd maakte Townsend zijn
enige fout met betrekking tot
prinses Margaret. Een Londen-
se journalist had hem om een ver
klaring gevraagd, omdat een an
der blad vermoedelijk zeer opzien
barende inlichtingen had verkre
gen omtrent hem en Margaret. En
Townsend zei daarop: „Er valt
voor mij niets te zeggen over prin
ses Margaret en mijzelf, tot de tijd
er rijp voor is, of iemand anders
het doet."
De gevolgtrekking was duidelijk,
de aangelegenheid tussen hem en
FliUILLETON
DOOR ANDREW GARVE.
Cardew maakte een lichtelijk afwe
rend gebaar, maar zijn glimlach was
beleefd. „Dank je," zei hij. Met de
chef van de nieuwsdienst had hij
weinig gemeen.
Hind wierp een blik op de klok.
„Jammer, dat we het niet kunnen
vieren," zei hij. Plotseling scheen een
idee bij hem op te komen en Cardew
raadde wat het was.
„Je gaat ook naar deze Munro-lunch,
nietwaar?"
„Ja."
„Laten we daar nu al vast binnen
vallen en iets drinken, voordat de
anderen arriveren."
Cardew kon geen reden bedenken
om te weigeren en stemde toe. Deze
bureau-lunches waren zeer onge
dwongen en het was heel gewoon, dat
degenen die het eerste binnenkwamen
zich zelf reeds bedienden.
Toen zij in de krakende, oude lift
stapten zei Hind„Het zal niet zo
gemakkelijk zijn om In je oude post
te voorzien. Niet iedere diplomatieke
medewerker kan het departement
van Buitenlandse Zaken aan."
Nu Cardew in de hogere regionen
was aangeland kon het geen kwaad
het er een beetje dik op te leggen.
„Heb je enig idee, wie je zal opvol
gen?"
„Niet in het minst." Cardew was niet
in een stemming om vertrouwelijk
met Hind te praten. Hij voelde zich
in een beroerde positie en dit maak
te hem weinig mededeelzaam. De
eetkamer van de directeur zag er ge
zellig uit. Er was voor vijf personen
gedekt en op de tafel prijkten bloe
men. Op het buffet stond een rijke
sortering van flessen, geflankeerd
door een schotel gevulde olijven en
een schaaltje zoute amandelen. Hind
ging recht op de flessen af. Indien
ze er vlug bij waren, zouden ze nog
een tweede glaasje kunnen nemen
voordat de anderen binnenkwamen.
„Wat wil je hebben, Lionel?"
„Sherry, alsjeblieft," zei Cardew.
Hind schonk in en mengde toen voor
zich zelf een stevige Franse cocktail.
Zijn glas opheffend, zei Hind: „Op je
gezondheid en dat je op de confe
rentie altijd je antwoorden klaar
mag hebben!" Hij sloeg zijn glas
achterover en zuchtte van voldoe
ning.. Zijn kleine, begerige ogen
dwaalden over het buffet. „Neem
een olijf."
„Neen, dank je, ik houd niet van die
dingen. Ga jij je gang maar." Car
dew nam voorzichtig een paar aman
delen.
,,Ik kan niet begrijpen, dat iemand
niet van olijven houdt," zei Hind.
„Het is een van mijn zwakheden. Ik
herinner me nog altijd een avond in
Malaga... Heb ik je daar al van ver
teld." Zorgvuldig zocht hij een grote
olijf uit, stopte hem in zijn mond en
werkte hem naar binnen.
„Wat is er met die avond in Mala
ga?" vroeg Car.dew op een verveelde
toon, terwijl hij naar de tafel slen
terde om het menu te bekijken. Hij
had geen belangstelling voor de
herinneringen van de chef van de
nieuwsdienst, die gewoonlijk nogal
schunnig waren. Plotseling hoorde
hij achter zich een angstkreet en het
gerinkel van brekend glas. Ver
schrikt draaide hij zich om. Hinds
gezicht was vreselijk vertrokken en
zijn dikke lichaam zwaaide heen en
weer. Voordat Cardew hem kon be
reiken, was hij- op de vloer neerge
stort. Zenuwtrekkingen overvielen
hem en het schuim stond op zijn
lippen.
Met een blik van afgrijzen greep Cai'-
dew naar de telefoon en draaide de
kamer van de nieuwsdienst. Soames,
de souchef. kwam aan het toestel.
„Met Cardew. Haal onmiddellijk een
dokter en breng hem naar de eetka
mer van de directeur. Hind heeft een
attaque of iets dergelijks. Vlug wat!"
Hij gooide de hoorn neer, liet zich
naast de bewusteloze man op de
knieën vallen en maakte zijn boord
los. Het was duidelijk, dat Hind er
zeer slecht aan toe was. Zijn ogen
waren wezenloos en glazig; zijn huid
voelde koud en klam aan. Over hem
heengebogen, meende Cardew een
flauwe lucht van bittere amandelen
te ruiken. Ontsteltenis was op zijn
gezicht te lezen.
Qen ogenblik later weerklonk er een
daverende lach in de corridor en de
deur werd geopend. „Ik ben van
oordeel, dat alles natuurlijk intimida
tie was," zei Munro, toen hij vóór
Ede de kamer binnenkwam. „Ik ge
loof niet, dat hij het ernstig bedoel
de..." Cardew keek naar hen op.
„Hind is ziek. Ik heb een dokter la
ten roepen. Hij is er tamelijk slecht
aan toe."
„Grote hemel," zei Ede, plotseling
vol bezorgdheid en bukte zich over
Hind heen.
„Wij dronken iets." zei Cardew slap
jes. „Hij at een olijf en stortte ineens
neer. Alles gebeurde in een paar se
conden." Ede voelde naar de polsslag.
Zijn gezicht stond zeer ernstig. „Wie
haalt de dokter'"
„Ik vroeg het aan de nieuwsdienst."
„Zeg dat ze zich haasten. Ik voel
niets meer."
Er werden nog meer voetstappen in
de gang gehoord en Iredale kwam
het vertrek haastig binnen, met een
verontschuldiging voor zijn telaat-
komen op de lippen. Met een schok
stond hij stil, starend naar de groep
mannen. „Wat is er aan de hand?"
begon hij.
„Het is Hind," zei Ede over zijn
schouder heen. „Hij is..." Hij brak
af en een ogenblik was er een volko
men stilzwijgen. Toen richtte hij zich
langzaam op. „Ik ben al te bang, dat
de arme jongen dood is."
HOOFDSTUK 9
Het nieuws van de tragedie verbreid
de zich snel door het krantengebouw
en de redactieraderen kwamen in
eens tot stilstand. De mensen ston
den in kleine groepjes bijeen, met
ernstige gezichten en innerlijk op
gewonden als na een oorlogsverkla
ring. Leden van de redactiestaf, die
juist gingen lunchen, maakten de
sensationele tijding in Fleet Street
bekend. Anderen, die juist kwamen
binnenlopen, werden onmiddellijk op
de hoogte gesteld en deden de beroe
ring nog toenemen. Doorslaggevênde
bewijzen waren er nog niet, maar
volgens Pringle, die haastig 'zijn ar
tikel over de golf van misdaad had
neergegooid en naar boven was ge
sneld om vlak bij het politiecordon in
de eetkamer rond te neuzen, was het
absoluut moord, en iedere twijfel
was volgens hem uitgesloten. De
aankomst van belangrijke persoon
lijkheden bij de hoofdingang van het
gebouw werd door talrijke mensen
gadegeslagen, die uit de ramen hin
gen en toekeken, terwijl het verkeer
in Fleet Street langzaam verder
kroop: een man met snelle pas en
een zwarte tas, een politie-auto vol
ledig bemand, een ambulance, nog
een politiewagen met drie inspecteurs
in burger. Ja. het scheen, dat Prin
gle gelijk kreeg. Het brutaal binnen
dringen van verslaggevers van con
currerende bladen werd niet zonder
verontwaardiging opgemerkt. Van
het straatgedeelte voor de redactie
kamers stegen de klanken omhoog
van de geduldige maar dwingende
stemmen van twee agenten: „Door
lopen alstublieft, doorlopen daar."
Jessop, die in een soort geesterver
voering alleen in zijn kamer was ge
zeten, hoorde het nieuws waarop hij
wachtte, door iemand in de gang
naar een ander schreeuwen: „Ze zeg
gen, dat het Hind is!" Jessop glim
lachte rustig. Een zeer bevredigende
keuze van de Voorzienigheid met het
oog op Hinds gedrag van die ochtend.
Hij voelde geen wroeging, alleen het
soort opgetogenheid, dat zich van
iemand meester maakt, als hij in
een communiqué leest, dat aan de
vijand een of andere zware slag is
toegebracht. Dit was zijn eerste over
winning over de machten van het
kwaad. Nu moest hij door wijs be
leid tonen, dat hij waardig was het
instrument van Nemesis te zijn. Hij
verliet de kamer op zoek naar een
groepje, waar hij zich onopgemerkt
bij kon aansluiten. (Wordt vervolgd);