PETER TOWNSEND
Margaret en Peter
vooraan in de bios
E3
V
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
„Moord
in de krantenwijk"
De RAF-piloot, die
door het hart van een
Kriiiden kra cht!
JAPONNEN
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
WOENSDAG 1 OKTOBER 1958
DEREK MASON (se gfaf
TUSSEN haar 18de verjaardag en haar vaders dood in
1952 was elke stap van prinses Margaret omgeven door
zulk een glans van publiciteit, dat de pers tenslotte door de
bomen het bos niet meer zag: met andere woorden, wat de
roddelpraatjes en de kranten betrof bestond er geen Peter
Townsend.
Hoffelijk man
Ofschoon hij haar op iedere
tocht vergezelde was hij voor
de verslaggevers slechts een
hoffunctionaris en niets meer dan
dat. Maar in 1954 kwam Townsend
plotseling in het nieuws. De Lon-
dense Daily Mirror constateerde,
dat er een speciale band bestond
tussen Peter Townsend en prinses
Margaret. „Het is een waarach
tige en diepe genegenheid," zei de
Mirror. Andere kranten -volgden
al spoedig en stelden de vraag:
„Het betreft een zuivere liefde,
maar zullen zij ooit kunnen trou-
Pas toen realiseerde men zich In
Engeland, dat de man, die het
minst in aanmerking scheen te ko
men om de hand van Margaret te
vragen, juist de man was, van wie
zij het meeste hield: Peter Woold-
rigde Townsend.
De wereld observeerde Townsend
nauwkeurigen. Men kwam tot de
conclusie, dat hij een man was, die
elke vrouw zou begeren ondanks
het feit, dat hij al eerder getrouwd
was geweest. De scheiding was
niet zijn schuld, zei de pers. Hij
was de „onschuldige partij", de
man aan wie zoveel onrecht was
gedaan, dat hem geen andere weg
openstond dan ontbinding "van zijn
huwelijk te vragen.
Gangmaker
Townsend is een man, die ge
heel zijn verschijning loo-
chenstraft. Hij lijkt zwakjes
ook de vele zogenaamde toe
komstige verloofden van Marga
ret waren weinig robuust en
sommige mensen hebben zelfs ge
zegd, dat Townsend een tikkeltje
verwijfd was, maar in dit geval
waren ze dan toch ver bezijden de
waarheid. Op feestjes was hij zel
den de gangmaker, maar, zoals
vrienden van hem vertelden:
„Townsend is iemand, die slechts
langzaam warm loopt. Maar als
hij eenmaal loskomt is hij de vro
lijkste man van heel het feest."
In Peter vond Margaret een man,
met wie ze allerlei fantasieën kon
opbouwen en die tegelijkertijd
diepzinnig kon denken, die ervan
hield te argumenteren terwille van
het argument zelf en die kon pra
ten over boeken, politiek, muziek
of de gewone dingen van het leven
al moest het een hele nacht duren.
Toen de wereld voor het eerst
hoorde over de verhouding tussen
Margaret en Townsend werden
zijn eigenschappen natuurlijk
prompt ontleed.
Bekoring
ZO bezat hij, naar men
spoedig vernam, een
ouderwetse hoffelijkheid,
welke hij van zijn vader had
meegekregen, een man van
de oude school, die geloofde
dat alle vrouwen engeltjes
waren en als zodanig dienden
te worden behandeld en die
zijn zoons niet alleen de vrees
voor God had bijgebracht,
maar ook, een groot plichts
gevoel jegens de koning en
het vaderland.
Volgend artikel:
Genegenheid
werd liefde
•rienden van zowel prinses
Margaret als Peter Towns
end vertelden mij, dat het
duidelijk was, dat de prinses als zij
ouder werd, onder de bekoring
van Townsend zou komen. Hij
verschilde dag en nacht van de an
dere jongelieden, die zij placht te
ontmoeten. Bovendien had Peter
een voorsprong op die anderen; hij
was steeds in de nabijheid van de
prinses. Townsend deed voortdu
rend zijn best om Margaret het
leven te veraangenamen. „Toen
zij zich na de dood van haar va
der, die ze aanbad, zeer eenzaam
voelde, was het Townsend, die
haar probeerde te troosten en op
wiens schouder zij uithuilde," ver
telden zijn vrienden mij. „Hij was
onvermoeid als het om prinses
Margaret ging en verwaarloosde
zijn thuis en zijn gezin om haar
gezelligheid en geluk te brengen."
Derde rang
Townsend heeft ook nooit ge
aarzeld Margaret het leven
te laten zien langs ongebrui
kelijke en zeker onconventionele
wegen. Zoals die keer in Edin
burgh. Terwijl de andere leden van
de familie gebonden waren aan
tal van afspraken en Margaret vrij
was, stelde hij haar voor naar een
bioscoop te gaan. Toen ze wegslo
pen, zei ze: „Ik wil niet herkend
worden. Laten we daarom maar op
de goedkoopste rang gaan zitten.
Daar zal niemand ons zoeken." En
dat deden ze. Townsend kocht
twee kaartjes van een gulden en
het tweetal vermaakte zich uit
bundig op de voorste rijen, waar
ze met smaak een ijsje van vijftien
cent en een zakje pinda's aten.
Later, toen hij een vriend dit voor
val vertelde, zei Townsend: „De
prfnses had zich nog nooit zo best
vermaakt. Ze scheen bevrijd te
zijn van al haar kluisters. Ik heb
echt medelijden met haar. Meis
jes, die haar benijden omdat ze
een prinses is, zouden graag de
rollen weer willen omruilen als ze
slechts een paar maanden haar le
ven hadden te leiden."
Geen vermoeden
Bij andere gelegenheden, als
Townsend zag, dat Margaret
bedroefd of terneergeslagen
of alleen maar lusteloos was, stel
de hij voor samen uit te gaan en
het werd een vaststaand feit in de
koninklijke familie, dat 't Towns-
end was, die Margaret op haar
uitstapjes begeleidde. En nog
zocht niemand er iets achter.
Op een avond in Edinburgh opper
de Townsend aan prinses Marga
ret het plan een eindje te gaan lo
pen. Terwijl zij onderweg waren
kreeg hij plots een lumineus idee.
„Wat zou je ervan denken als we
een echt ouderwets Schots broodje
gingen eten met boter en stroop?"
„Ik zou niets liever willen," gaf
de prinses ten antwoord.
Met Townsend wandelde het meis
je naar een kleine villa. Hij klopte
op de deur, welke werd geopend
door een aantrekkelijke vrouw, die
het tweetal verbaasd aankeek en
toen uitriep: „Hoe is het mogelijk!
Peter."
Het was ziln oudste zuster, die de
schok van naar leven kreeg, toen
haar broer prinses Margaret uit
nodigde binnen te komen. „Maak
geen drukte om mij," zei Marga
ret. „Beschouw me maar als een
lid van de familie".
Townsend had een ietwat vreemd
gevoel voor humor, maar hij was
ook in staat zich zelf uit te lachen,
iets wat prinses Margaret bijzon
der charmant vond.
Spionne
Nog niet zo lang geleden, toen
hij weer in Engeland terug
was en zijn auto een ogen
blikje langs de kant van een land
weg stopte om rustig van een siga
ret te genieten, zag hij hoe een
vrouw voorzichtig de auto nader
de. Hij had de radio in de auto
aanstaan en zag uit een ooghoek
hoe de vrouw, in wie hij terecht
een verslaggeefster vermoedde,
voorzichtig naderbij kwam. Ach
ter de wagen bleef zij staan, onbe
wust van het feit, dat Townsend
haar had opgemerkt. Hij wist,
dat ze hem had herkend en nu
waarschijnlijk wilde nagaan wie
zich bij hem in de auto bevond. En
als ze de kans kreeg zou ze niet
schromen het gesprek af te luiste
ren. Hij zette de radio wat harder
aan en dwong zodoende de spionne
dichterbij te komen, wilde ze nog
iets van een eventueel gesprek
verstaan. Toen ze zich naast de
wagen bevond draaide Townsend
zien plotseling om, glimlachte
haar spottend toe en reed dan
langzaam weg.
Filosoof
Peter Townsend bracht de eerste
acht jaar van zijn leven door
in Rangoon, keerde in 1922
met zijn moeder naar Engeland
terug om daar een voorbereidende
school te bezoeken eer hij zijn en
tree zou maken op de particuliere
school van Haileybury. Als jongen
had hij een 70-jarige Birmeese fi
losoof tot vriend, op wiens knie hij
vaak zat te luisteren naar diens
beschouwingen. Het is niet onmo
gelijk dat Peter Townsend van de
ze man zijn geduldige, buigzame
natuur erfde en ook zijn filoso
fische kijk op het leven, die hem
in staat stelde zich zo gemakke-
Ofschoon Townsend in de grond
van de zaak een ernstig man is,
wist hij zijn ware natuur door
gaans te verbergen onder een
mom van vrolijkheid en optimis
me. Hij was een van die zeldza
me mensen, die zowel kunnen die
nen als commanderen, die ge
hoorzaam was aan de bevelen en
omgekeerd gehoorzaamheid ver
wachtte en ook kreeg van hen, die
onder zijn bevelen stonden, niet
omdat zij hem- vreesden, maar
omdat ze van hem hielden.
„Je zult nooit iets met vrees be
reiken", had zijn vader hem
voorgehouden. Maar wel bereik
je alles als de mensen om je ge
ven".
„Peter"
Nauwelijks een maand na
dat hij zijn functie in Buck
ingham Palace had aanvaard,
was Townsend voor ieder lid van
de koninklijke familie „Peter"
geworden. Koning George VI vat
te terstond sympathie op voor de
jonge vlieger, die kersvers uit de
luchtoorlog kwam en zei nader
hand, dat Townsend „een frisse
geest bracht in het gewoonlijk
patricische klimaat van het hof'.
Townsend, een uitstekend schut
ter, vergezelde de koning vaak op
diens jachtpartijen in de Schotse
moerassen en op de landerijen van
Sandringham Castle.
Een ding was er, dat Townsend
moelijk kon verdragen: opmer
kingen over zijn kleding. Hij had
en heeft trouwens nog een zeer
merkwaardige smaak waar het
Een brede glimlach. Zal Peter
Townsend aan de zijde van
zijn prinses het geluk vinden f
stropdassen betreft en hij heeft
menig hoveling opgeschrikt met
de luidschreeuwende kleuren van
zijn dassen, die hij trouw bleef
zelfs als hij de koning of de ko
ninklijke familie vergezelde. Een
hertog bestond het eens de ko
ning te vragen of hij zich niet er
gerde aan de uitbundige kleuren,
die Townsend droeg.
„Lieve mensen, waarom?", klonk
het antwoord. „Laat iedereen als
jeblieft dragen waar hij zin in
heeft. En bovendien brengt het wel
een fleurig tintje in deze omge
ving, vindt U niet?"
Prinses Margaret, die altijd wel
voor een grapje tc vinden was,
vroeg eens een van haar vrien
dinnen een paar woest gekleurde
dassen in Parijs uit te zoeken en
die voor haar mee te brengen.
Toen zij ze na een week kreeg
schrok ze er zelf van. Ze haalde
een van de employees van het pa
leis over de dassen aan Townsend
te geven en wachtte met belang
stelling het resultaat af.
Maar dat viel anders uit dan
Margaret waarschijnlijk had be
oogd. Townsend was zeer met
de gillend geklenrde dassen in
genomen en nog diezelfde mid
dag verscheen hij ermee in het
openbaar.
•De voorzitter van het Westduitse Rode
Kruis, dr. Weltz heeft volkomen onver
wachts de plaatsvervangende algemene
secretaris van de organisatie, dr. Hans
Kramarz, ontslagen. De leiding van de
organisatie te Bonn wilde niet zeggen,
of het ontslag samenhangt met een par
ticulier bezoek dat dr. Kramarz onlangs
aan Moskou heeft gebracht.
-J dlereo geven ons een
wij» lest de bron van genezing en ge-
aondbeid hgt bij de natour zelf!
Klachten over hoofdpijn, moeheid, puistjes,
val# teint, verstopping, aambeien enz, zijn
slechts het gevolg van een onnatuurlijke
leefwijze. (Verkeerd voedsel, zittend leven!)
HERBESAN Kruidenthee bevat 14 ver
schillende Kruiden met elk een eigen heil
zame werking en herstelt de natuurlijke
functies van het Hchaam.
Verkrijgbaar bij apotheker of drogist 4
L 1.S0 per groot pak. voldoende voor
maanden.
i. Terwijl het kleine ge-
onder aanvoering
van Xitos, die de streek op
z'n duimpje kende, de tocht
met spoed voortzette, had
piloot Storm volop de gele
genheid de zonderlinge om
standigheden te overden
ken, waarin hij geheel bui
ten zijn eigen wil geplaatst
waa. Hier doorkruiste hij
nu het woeste bergland van
een vreemde wereld met
een handjevol mensen, die
hij tot voor enkele dagen
nog nimmer ontmoet had
en toch was het of hij hen
al jaren kende. De enerve
rende avonturen die hij in
dat korte tijdsbestek met
hen had doorleefd, hadden
een echte vriendschapsband
gesmeed. Het was een grillig, doch tevens
wonderschoon landschap waar zij doorheen
trokken, dicht bebost met slechts enkele open
plekken. En vooral bij het oversteken van zo'n
open plek moesten zij terdege op hun hoede
zijn, want herhaaldelijk weergalmen de rotsen
het geronk der zoekende luchtschepen. Soms
moesten zij jn allerijl terugvluchten naar het
oerwoud om zich aan de blik van de achter
volgers te onttrekken. Was alles veilig, dan
ploeterden zij weer verder. Meermalen moes
ten zij zich een weg door de dichte vegetatie
hakken, wat een aanzienlijk tijdverlies gaf.„..
Het volgend Jaar zal In Beverly Hills
een monument worden opgericht voor
Mary Plckford. Douglas Fairbanks «r.,
Tom Mix, Rudolph Valentino en Ha
rold Lloyd. Maar vergis U niet: zij wor
den geëerd omdat zij als Inwoners van
Beverly Hills „voortdurend gestreden
hebben voor de onafhankelijkheid van
Beverly Hills, tegen het streven van een
grote stad om het te annexeren". Die
stad Is Hollywood, Beverly Hills Is de
erbuiten liggende filmkolonie.
BREDA - KARRESTR'AAT 17
FEUILLETON
„Ja, dat is zo, maar ik kan me niet
voorstellen, dat ze menen wat ze zeg
gen. Vermoedelijk waren hun zenu
wen een weinig van streek. Enkelen
hunner brachten een bezoek aan het
regeringsgebouw een soort onoffi
ciële deputatie en eiBten, wat zij
noemden, strenge maatregelen. Na
tuurlijk was ik niet bereid om onder
druk toezeggingen te doen. Toen
maakte een van hen de zeer onge
paste opmerking, dat wanneer ik me
niet in acht zou nemen, mijn lijk wel
dra in de lagune zou drijven! Ik ken
hem zeer goed, het is een heetgeba
kerde knaap met een lastige vrouw,
maar toch is hij werkelijk een goeie
kerel. Zodra ik weer terug ben, zal
hij mij vermoedelijk wel vragen om
het af te drinken".
„Ik kan niet zeggen, dat ik uw baan
tje benijd", zei Ede. „Het klinkt, als
of U een oorlog op twee fronten
voert".
„Ik moet de zaak in evenwicht hou
den. Natuurlijk heeft een functie als
DOOR ANDREW GARVE.
de mijne haar gevaren, maar iemand
moet toch zorgen dat het staatsappa
raat blijft functioneren. Drie van
mijn voorvaderen werden vermoord,
weet jeMunro maakte van dit
feit gewag, alsof hij dit nog nooit aan
iemand had verteld. „Maar ik durf
wedden, dat ze het verdienden. Het
is een hele kunst met mensen om te
gaan. Mijn stelregel is de goede hoe
danigheden van andere mensen te
zien en iemand weer de hand te druk
ken als de ruzie over is".
Ede glimlachte. „Een bewonderens
waardige raad! Als U ooit genoeg
krijgt van die eilanden, Munro, kunt
U hier terugkomen en een beetje aan
vredestichten doen. Ik verzeker U,
dat planters iets voor hebben op jour
nalisten wat het temperament be
treft". Hij keek naar de klok. „Zullen
we nu naar boven gaan en eens kij
ken of de kantine er sinds uw tijd
beter op is geworden. Lionel Cardew
zal ook bij de lunch aanzitten hij
is onze nieuwe chef-buitenland, sinds
heden. U zult constateren, dat hij
goed geïnformeerd is. Ook heb ik Joe
Hind gevraagd, hij is altijd aange
naam gezelschap. U herinnert zich
hem toch wel?"
„De Falstaff van de Morning Call?
Ja, ik herinner me Joe wel. Een uit
stekende vent. Drinkt hij nog altijd
evenveel? Dat Is nu iets waarmee ik
me niet kan verenigen..." Toen Mun
ro de hoofdredacteur naar de lift
volgde, dreunde de echo van zijn
stem door de benedengangen.
HOOFDSTUK 7.
Er ia geen storender element op een
redactiebureau dan een rondreizende
verslaggever in den vreemde, die met
verlof terug is en op een nieuwe op
dracht wacht. Onweerstaanbaar trekt
het redactiebureau hem aan, maar
hij heeft niets om handen, tenzij in
geval van nood, hq behoeft zich niet
aan de kantooruren te houden en
heeft ook geen eigen schrijftafel om
aan te zitten. Herhaaldelijk komt hij
de afdeling buitenland binnenvallen,
is daar aanwezig, doch maakt er
geen deel van uit. Hij vliegt de och
tendbladen door, werpt rusteloze
blikken over de nieuwsstroken van
de druktelegraaf, flirt met de secre
taresse en klampt iedereen die bin
nenkomt voor een vervelend klets
praatje aan. Wanneer blijkt, dat hij
al te vervelend wordt, gaat hij ver
drietig op zoek naar een collega, die
;enoeg vrije tijd heeft om iets met
tem te gaan drinken. De redacteuren
maken vriendelijke grapjes met hem.
Als iemand hem in de gang ontmoet,
zegt men: „Goeie hemel, ben je nog
altijd hier? Ik dacht dat je naar
China was vertrokken", en dan grin
nikt hij schaapachtig en zegt te ver
wachten, dat hij tegen donderdag in
China zal zijn. Dan kloppen ze nem
bemoedigend op de rug, met hun ge
dachten duidelijk ergens anders, en
snellen weg. Lang voor lunchtijd
wenst hij van harte, dat hij reeds in
China zat. Het was ongeveer in deze
stemming, dat Bill Iredale op weg
was naar de afdeling-buitenland, on
geveer op dezelfde tijd, dat de hoofd
redacteur het eerste glas sherry
voor Munro inschonk. Miss Burton,
de afdelingstypiste, was gaan lun
chen en dat was ook het geval met
de jongen bij de druktelegraaf. Ed
gar Jessop was alleen binnen en zat
rustig aan zijn tafel, wachtend op de
plotselinge consternatie, die hem zou
laten weten, dat zijn plan was ge
lukt. Hij kwam in beweging toen Ire
dale binnentrad. Hij was blij Bill te
zien en het kwam hem voor, dat hij
Bill wel in vertrouwen kon nemen.
Bill zou hem begrijpen hij had ook
een danige uitbrander gehad. Hij
wist wat het was zich vernederd te
voelen. Maar ja. Bill had niet de
openbaring gekregen en het zou wel
licht beter zijn de zaak geheim te
houden.
Iredale sleepte een stoel aan; legde
zijn voeten op een schrijftafel en
tastte naar zijn pijp. Dit was de
eerste gelegenheid voor een rustig
tête tête sinds Jessop gisteravond
zijn onderhoud met de hoofdredac
teur had gehad.
„Is er nog nieuws, Ed?" vroeg hij.
„Ik bedoel wat jou betreft".
„Ik heb de baan niet gekregen", zei
Jessop met lusteloze stem. Het was
nu natuurlijk niet •- zo belangrijk,
maar het zou niet goed zijn dat te
laten merken.
„Dat is een strop!" Iredale had wer
kelijk met hem te doen. Zijn vriend
schappelijke relaties met Jessop wa
ren van zulk een oude datum, en zo
diep geworteld in hun gemeenschap
pelijke journalistieke belevenissen,
dat hij deze sinds lang als vast
staand beschouwde. Zij behoorden
beiden tot de gedunde oude garde
van de krant; en inkt, evenals bloed,
is dikker dan water. Als verslagge
vers hadden zij samengewerkt bij
dezelfde reportages en hadden suc
cessen en mislukkingen samen ge
deeld. Samen hadden ze plotselinge
crises in de vroege ochtenduren onder
ogen gezien; zij konden dezelfde
grote feiten, dezelfde mensen, dezelf
de kantoorgrappen in hun herinne
ring terugroepen; zij hadden beiden
dezelfde veeleisende school doorlo-
i. Zelfs nadat Iredale naar het
buitenland was vertrokken, was de
band blijven bestaan, want Jessop
had op de afdeling-buitenland vaak
zijn telegramen behandeld men was
telegrafisch voortdurend met hem in
contact gebleven. Gedurende de oor
log had dat heel wat voor Iedale be
tekend, want een vriendelijk bemoe
digend telegram uit Londen had de
zelfde waarde als verse lucht voor
een duiker. Van de beide mannen
had Jessop het meer positieve gevoe
len gehad, want in vroeger dagen
had hij zoiets als heldenverering ge
voeld voor de onafhankelijkheid en
het zelfvertrouwen van Iredale; hoe
danigheden, die hij tekort kwam. Hij
was toen vol hoop en vurigheid ge
weest: Iredale had wel bemerkt, dat
hij zelfgenoegzaam, bitter en geme
lijk was geworden, maar Jessops
journalistieke teleurstellingen waren
hem evenzeer bekend als zijn recen
te persoonlijke verlies, zodat hij over
hem bleef denken, zoals hi(j vroeger
was geweest en niet zoals hij nu was.
Als hij naar Jessops misnoegd gelaat
keek overviel hem het oude gevoel
van medelijden met een man, wiens
verwachtingen niet zijn verwezen
lijkt en die de zegen van een krach
tige innerlijke rust ontbeert. Het feit
dat hij Edes standpunt om Jessop
voor de functie van chef-buitenland
te passeren kon begrijpen, deed niets
af aan zijn sympathie voor zijn oude
rotgezel.
In gedachten verdiept drukte hij de
tabak in zijn pijpekop vaster aan.
,Wie krijgt nu dé baan?" vroeg hij
„Weet je het al?"
„Cardew natuurlijk. Om aan deze
krant vooruit te komen moet je het
hof maken aan de vrouw van de
hoofdredacteur, en dan zorgt zij wel,
dat je promotie maakt!"
(Wordt vervolgd)