PETER TOWNSEND Margaret en Peter vooraan in de bios E3 V PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer „Moord in de krantenwijk" De RAF-piloot, die door het hart van een Kriiiden kra cht! JAPONNEN PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT WOENSDAG 1 OKTOBER 1958 DEREK MASON (se gfaf TUSSEN haar 18de verjaardag en haar vaders dood in 1952 was elke stap van prinses Margaret omgeven door zulk een glans van publiciteit, dat de pers tenslotte door de bomen het bos niet meer zag: met andere woorden, wat de roddelpraatjes en de kranten betrof bestond er geen Peter Townsend. Hoffelijk man Ofschoon hij haar op iedere tocht vergezelde was hij voor de verslaggevers slechts een hoffunctionaris en niets meer dan dat. Maar in 1954 kwam Townsend plotseling in het nieuws. De Lon- dense Daily Mirror constateerde, dat er een speciale band bestond tussen Peter Townsend en prinses Margaret. „Het is een waarach tige en diepe genegenheid," zei de Mirror. Andere kranten -volgden al spoedig en stelden de vraag: „Het betreft een zuivere liefde, maar zullen zij ooit kunnen trou- Pas toen realiseerde men zich In Engeland, dat de man, die het minst in aanmerking scheen te ko men om de hand van Margaret te vragen, juist de man was, van wie zij het meeste hield: Peter Woold- rigde Townsend. De wereld observeerde Townsend nauwkeurigen. Men kwam tot de conclusie, dat hij een man was, die elke vrouw zou begeren ondanks het feit, dat hij al eerder getrouwd was geweest. De scheiding was niet zijn schuld, zei de pers. Hij was de „onschuldige partij", de man aan wie zoveel onrecht was gedaan, dat hem geen andere weg openstond dan ontbinding "van zijn huwelijk te vragen. Gangmaker Townsend is een man, die ge heel zijn verschijning loo- chenstraft. Hij lijkt zwakjes ook de vele zogenaamde toe komstige verloofden van Marga ret waren weinig robuust en sommige mensen hebben zelfs ge zegd, dat Townsend een tikkeltje verwijfd was, maar in dit geval waren ze dan toch ver bezijden de waarheid. Op feestjes was hij zel den de gangmaker, maar, zoals vrienden van hem vertelden: „Townsend is iemand, die slechts langzaam warm loopt. Maar als hij eenmaal loskomt is hij de vro lijkste man van heel het feest." In Peter vond Margaret een man, met wie ze allerlei fantasieën kon opbouwen en die tegelijkertijd diepzinnig kon denken, die ervan hield te argumenteren terwille van het argument zelf en die kon pra ten over boeken, politiek, muziek of de gewone dingen van het leven al moest het een hele nacht duren. Toen de wereld voor het eerst hoorde over de verhouding tussen Margaret en Townsend werden zijn eigenschappen natuurlijk prompt ontleed. Bekoring ZO bezat hij, naar men spoedig vernam, een ouderwetse hoffelijkheid, welke hij van zijn vader had meegekregen, een man van de oude school, die geloofde dat alle vrouwen engeltjes waren en als zodanig dienden te worden behandeld en die zijn zoons niet alleen de vrees voor God had bijgebracht, maar ook, een groot plichts gevoel jegens de koning en het vaderland. Volgend artikel: Genegenheid werd liefde •rienden van zowel prinses Margaret als Peter Towns end vertelden mij, dat het duidelijk was, dat de prinses als zij ouder werd, onder de bekoring van Townsend zou komen. Hij verschilde dag en nacht van de an dere jongelieden, die zij placht te ontmoeten. Bovendien had Peter een voorsprong op die anderen; hij was steeds in de nabijheid van de prinses. Townsend deed voortdu rend zijn best om Margaret het leven te veraangenamen. „Toen zij zich na de dood van haar va der, die ze aanbad, zeer eenzaam voelde, was het Townsend, die haar probeerde te troosten en op wiens schouder zij uithuilde," ver telden zijn vrienden mij. „Hij was onvermoeid als het om prinses Margaret ging en verwaarloosde zijn thuis en zijn gezin om haar gezelligheid en geluk te brengen." Derde rang Townsend heeft ook nooit ge aarzeld Margaret het leven te laten zien langs ongebrui kelijke en zeker onconventionele wegen. Zoals die keer in Edin burgh. Terwijl de andere leden van de familie gebonden waren aan tal van afspraken en Margaret vrij was, stelde hij haar voor naar een bioscoop te gaan. Toen ze wegslo pen, zei ze: „Ik wil niet herkend worden. Laten we daarom maar op de goedkoopste rang gaan zitten. Daar zal niemand ons zoeken." En dat deden ze. Townsend kocht twee kaartjes van een gulden en het tweetal vermaakte zich uit bundig op de voorste rijen, waar ze met smaak een ijsje van vijftien cent en een zakje pinda's aten. Later, toen hij een vriend dit voor val vertelde, zei Townsend: „De prfnses had zich nog nooit zo best vermaakt. Ze scheen bevrijd te zijn van al haar kluisters. Ik heb echt medelijden met haar. Meis jes, die haar benijden omdat ze een prinses is, zouden graag de rollen weer willen omruilen als ze slechts een paar maanden haar le ven hadden te leiden." Geen vermoeden Bij andere gelegenheden, als Townsend zag, dat Margaret bedroefd of terneergeslagen of alleen maar lusteloos was, stel de hij voor samen uit te gaan en het werd een vaststaand feit in de koninklijke familie, dat 't Towns- end was, die Margaret op haar uitstapjes begeleidde. En nog zocht niemand er iets achter. Op een avond in Edinburgh opper de Townsend aan prinses Marga ret het plan een eindje te gaan lo pen. Terwijl zij onderweg waren kreeg hij plots een lumineus idee. „Wat zou je ervan denken als we een echt ouderwets Schots broodje gingen eten met boter en stroop?" „Ik zou niets liever willen," gaf de prinses ten antwoord. Met Townsend wandelde het meis je naar een kleine villa. Hij klopte op de deur, welke werd geopend door een aantrekkelijke vrouw, die het tweetal verbaasd aankeek en toen uitriep: „Hoe is het mogelijk! Peter." Het was ziln oudste zuster, die de schok van naar leven kreeg, toen haar broer prinses Margaret uit nodigde binnen te komen. „Maak geen drukte om mij," zei Marga ret. „Beschouw me maar als een lid van de familie". Townsend had een ietwat vreemd gevoel voor humor, maar hij was ook in staat zich zelf uit te lachen, iets wat prinses Margaret bijzon der charmant vond. Spionne Nog niet zo lang geleden, toen hij weer in Engeland terug was en zijn auto een ogen blikje langs de kant van een land weg stopte om rustig van een siga ret te genieten, zag hij hoe een vrouw voorzichtig de auto nader de. Hij had de radio in de auto aanstaan en zag uit een ooghoek hoe de vrouw, in wie hij terecht een verslaggeefster vermoedde, voorzichtig naderbij kwam. Ach ter de wagen bleef zij staan, onbe wust van het feit, dat Townsend haar had opgemerkt. Hij wist, dat ze hem had herkend en nu waarschijnlijk wilde nagaan wie zich bij hem in de auto bevond. En als ze de kans kreeg zou ze niet schromen het gesprek af te luiste ren. Hij zette de radio wat harder aan en dwong zodoende de spionne dichterbij te komen, wilde ze nog iets van een eventueel gesprek verstaan. Toen ze zich naast de wagen bevond draaide Townsend zien plotseling om, glimlachte haar spottend toe en reed dan langzaam weg. Filosoof Peter Townsend bracht de eerste acht jaar van zijn leven door in Rangoon, keerde in 1922 met zijn moeder naar Engeland terug om daar een voorbereidende school te bezoeken eer hij zijn en tree zou maken op de particuliere school van Haileybury. Als jongen had hij een 70-jarige Birmeese fi losoof tot vriend, op wiens knie hij vaak zat te luisteren naar diens beschouwingen. Het is niet onmo gelijk dat Peter Townsend van de ze man zijn geduldige, buigzame natuur erfde en ook zijn filoso fische kijk op het leven, die hem in staat stelde zich zo gemakke- Ofschoon Townsend in de grond van de zaak een ernstig man is, wist hij zijn ware natuur door gaans te verbergen onder een mom van vrolijkheid en optimis me. Hij was een van die zeldza me mensen, die zowel kunnen die nen als commanderen, die ge hoorzaam was aan de bevelen en omgekeerd gehoorzaamheid ver wachtte en ook kreeg van hen, die onder zijn bevelen stonden, niet omdat zij hem- vreesden, maar omdat ze van hem hielden. „Je zult nooit iets met vrees be reiken", had zijn vader hem voorgehouden. Maar wel bereik je alles als de mensen om je ge ven". „Peter" Nauwelijks een maand na dat hij zijn functie in Buck ingham Palace had aanvaard, was Townsend voor ieder lid van de koninklijke familie „Peter" geworden. Koning George VI vat te terstond sympathie op voor de jonge vlieger, die kersvers uit de luchtoorlog kwam en zei nader hand, dat Townsend „een frisse geest bracht in het gewoonlijk patricische klimaat van het hof'. Townsend, een uitstekend schut ter, vergezelde de koning vaak op diens jachtpartijen in de Schotse moerassen en op de landerijen van Sandringham Castle. Een ding was er, dat Townsend moelijk kon verdragen: opmer kingen over zijn kleding. Hij had en heeft trouwens nog een zeer merkwaardige smaak waar het Een brede glimlach. Zal Peter Townsend aan de zijde van zijn prinses het geluk vinden f stropdassen betreft en hij heeft menig hoveling opgeschrikt met de luidschreeuwende kleuren van zijn dassen, die hij trouw bleef zelfs als hij de koning of de ko ninklijke familie vergezelde. Een hertog bestond het eens de ko ning te vragen of hij zich niet er gerde aan de uitbundige kleuren, die Townsend droeg. „Lieve mensen, waarom?", klonk het antwoord. „Laat iedereen als jeblieft dragen waar hij zin in heeft. En bovendien brengt het wel een fleurig tintje in deze omge ving, vindt U niet?" Prinses Margaret, die altijd wel voor een grapje tc vinden was, vroeg eens een van haar vrien dinnen een paar woest gekleurde dassen in Parijs uit te zoeken en die voor haar mee te brengen. Toen zij ze na een week kreeg schrok ze er zelf van. Ze haalde een van de employees van het pa leis over de dassen aan Townsend te geven en wachtte met belang stelling het resultaat af. Maar dat viel anders uit dan Margaret waarschijnlijk had be oogd. Townsend was zeer met de gillend geklenrde dassen in genomen en nog diezelfde mid dag verscheen hij ermee in het openbaar. •De voorzitter van het Westduitse Rode Kruis, dr. Weltz heeft volkomen onver wachts de plaatsvervangende algemene secretaris van de organisatie, dr. Hans Kramarz, ontslagen. De leiding van de organisatie te Bonn wilde niet zeggen, of het ontslag samenhangt met een par ticulier bezoek dat dr. Kramarz onlangs aan Moskou heeft gebracht. -J dlereo geven ons een wij» lest de bron van genezing en ge- aondbeid hgt bij de natour zelf! Klachten over hoofdpijn, moeheid, puistjes, val# teint, verstopping, aambeien enz, zijn slechts het gevolg van een onnatuurlijke leefwijze. (Verkeerd voedsel, zittend leven!) HERBESAN Kruidenthee bevat 14 ver schillende Kruiden met elk een eigen heil zame werking en herstelt de natuurlijke functies van het Hchaam. Verkrijgbaar bij apotheker of drogist 4 L 1.S0 per groot pak. voldoende voor maanden. i. Terwijl het kleine ge- onder aanvoering van Xitos, die de streek op z'n duimpje kende, de tocht met spoed voortzette, had piloot Storm volop de gele genheid de zonderlinge om standigheden te overden ken, waarin hij geheel bui ten zijn eigen wil geplaatst waa. Hier doorkruiste hij nu het woeste bergland van een vreemde wereld met een handjevol mensen, die hij tot voor enkele dagen nog nimmer ontmoet had en toch was het of hij hen al jaren kende. De enerve rende avonturen die hij in dat korte tijdsbestek met hen had doorleefd, hadden een echte vriendschapsband gesmeed. Het was een grillig, doch tevens wonderschoon landschap waar zij doorheen trokken, dicht bebost met slechts enkele open plekken. En vooral bij het oversteken van zo'n open plek moesten zij terdege op hun hoede zijn, want herhaaldelijk weergalmen de rotsen het geronk der zoekende luchtschepen. Soms moesten zij jn allerijl terugvluchten naar het oerwoud om zich aan de blik van de achter volgers te onttrekken. Was alles veilig, dan ploeterden zij weer verder. Meermalen moes ten zij zich een weg door de dichte vegetatie hakken, wat een aanzienlijk tijdverlies gaf.„.. Het volgend Jaar zal In Beverly Hills een monument worden opgericht voor Mary Plckford. Douglas Fairbanks «r., Tom Mix, Rudolph Valentino en Ha rold Lloyd. Maar vergis U niet: zij wor den geëerd omdat zij als Inwoners van Beverly Hills „voortdurend gestreden hebben voor de onafhankelijkheid van Beverly Hills, tegen het streven van een grote stad om het te annexeren". Die stad Is Hollywood, Beverly Hills Is de erbuiten liggende filmkolonie. BREDA - KARRESTR'AAT 17 FEUILLETON „Ja, dat is zo, maar ik kan me niet voorstellen, dat ze menen wat ze zeg gen. Vermoedelijk waren hun zenu wen een weinig van streek. Enkelen hunner brachten een bezoek aan het regeringsgebouw een soort onoffi ciële deputatie en eiBten, wat zij noemden, strenge maatregelen. Na tuurlijk was ik niet bereid om onder druk toezeggingen te doen. Toen maakte een van hen de zeer onge paste opmerking, dat wanneer ik me niet in acht zou nemen, mijn lijk wel dra in de lagune zou drijven! Ik ken hem zeer goed, het is een heetgeba kerde knaap met een lastige vrouw, maar toch is hij werkelijk een goeie kerel. Zodra ik weer terug ben, zal hij mij vermoedelijk wel vragen om het af te drinken". „Ik kan niet zeggen, dat ik uw baan tje benijd", zei Ede. „Het klinkt, als of U een oorlog op twee fronten voert". „Ik moet de zaak in evenwicht hou den. Natuurlijk heeft een functie als DOOR ANDREW GARVE. de mijne haar gevaren, maar iemand moet toch zorgen dat het staatsappa raat blijft functioneren. Drie van mijn voorvaderen werden vermoord, weet jeMunro maakte van dit feit gewag, alsof hij dit nog nooit aan iemand had verteld. „Maar ik durf wedden, dat ze het verdienden. Het is een hele kunst met mensen om te gaan. Mijn stelregel is de goede hoe danigheden van andere mensen te zien en iemand weer de hand te druk ken als de ruzie over is". Ede glimlachte. „Een bewonderens waardige raad! Als U ooit genoeg krijgt van die eilanden, Munro, kunt U hier terugkomen en een beetje aan vredestichten doen. Ik verzeker U, dat planters iets voor hebben op jour nalisten wat het temperament be treft". Hij keek naar de klok. „Zullen we nu naar boven gaan en eens kij ken of de kantine er sinds uw tijd beter op is geworden. Lionel Cardew zal ook bij de lunch aanzitten hij is onze nieuwe chef-buitenland, sinds heden. U zult constateren, dat hij goed geïnformeerd is. Ook heb ik Joe Hind gevraagd, hij is altijd aange naam gezelschap. U herinnert zich hem toch wel?" „De Falstaff van de Morning Call? Ja, ik herinner me Joe wel. Een uit stekende vent. Drinkt hij nog altijd evenveel? Dat Is nu iets waarmee ik me niet kan verenigen..." Toen Mun ro de hoofdredacteur naar de lift volgde, dreunde de echo van zijn stem door de benedengangen. HOOFDSTUK 7. Er ia geen storender element op een redactiebureau dan een rondreizende verslaggever in den vreemde, die met verlof terug is en op een nieuwe op dracht wacht. Onweerstaanbaar trekt het redactiebureau hem aan, maar hij heeft niets om handen, tenzij in geval van nood, hq behoeft zich niet aan de kantooruren te houden en heeft ook geen eigen schrijftafel om aan te zitten. Herhaaldelijk komt hij de afdeling buitenland binnenvallen, is daar aanwezig, doch maakt er geen deel van uit. Hij vliegt de och tendbladen door, werpt rusteloze blikken over de nieuwsstroken van de druktelegraaf, flirt met de secre taresse en klampt iedereen die bin nenkomt voor een vervelend klets praatje aan. Wanneer blijkt, dat hij al te vervelend wordt, gaat hij ver drietig op zoek naar een collega, die ;enoeg vrije tijd heeft om iets met tem te gaan drinken. De redacteuren maken vriendelijke grapjes met hem. Als iemand hem in de gang ontmoet, zegt men: „Goeie hemel, ben je nog altijd hier? Ik dacht dat je naar China was vertrokken", en dan grin nikt hij schaapachtig en zegt te ver wachten, dat hij tegen donderdag in China zal zijn. Dan kloppen ze nem bemoedigend op de rug, met hun ge dachten duidelijk ergens anders, en snellen weg. Lang voor lunchtijd wenst hij van harte, dat hij reeds in China zat. Het was ongeveer in deze stemming, dat Bill Iredale op weg was naar de afdeling-buitenland, on geveer op dezelfde tijd, dat de hoofd redacteur het eerste glas sherry voor Munro inschonk. Miss Burton, de afdelingstypiste, was gaan lun chen en dat was ook het geval met de jongen bij de druktelegraaf. Ed gar Jessop was alleen binnen en zat rustig aan zijn tafel, wachtend op de plotselinge consternatie, die hem zou laten weten, dat zijn plan was ge lukt. Hij kwam in beweging toen Ire dale binnentrad. Hij was blij Bill te zien en het kwam hem voor, dat hij Bill wel in vertrouwen kon nemen. Bill zou hem begrijpen hij had ook een danige uitbrander gehad. Hij wist wat het was zich vernederd te voelen. Maar ja. Bill had niet de openbaring gekregen en het zou wel licht beter zijn de zaak geheim te houden. Iredale sleepte een stoel aan; legde zijn voeten op een schrijftafel en tastte naar zijn pijp. Dit was de eerste gelegenheid voor een rustig tête tête sinds Jessop gisteravond zijn onderhoud met de hoofdredac teur had gehad. „Is er nog nieuws, Ed?" vroeg hij. „Ik bedoel wat jou betreft". „Ik heb de baan niet gekregen", zei Jessop met lusteloze stem. Het was nu natuurlijk niet •- zo belangrijk, maar het zou niet goed zijn dat te laten merken. „Dat is een strop!" Iredale had wer kelijk met hem te doen. Zijn vriend schappelijke relaties met Jessop wa ren van zulk een oude datum, en zo diep geworteld in hun gemeenschap pelijke journalistieke belevenissen, dat hij deze sinds lang als vast staand beschouwde. Zij behoorden beiden tot de gedunde oude garde van de krant; en inkt, evenals bloed, is dikker dan water. Als verslagge vers hadden zij samengewerkt bij dezelfde reportages en hadden suc cessen en mislukkingen samen ge deeld. Samen hadden ze plotselinge crises in de vroege ochtenduren onder ogen gezien; zij konden dezelfde grote feiten, dezelfde mensen, dezelf de kantoorgrappen in hun herinne ring terugroepen; zij hadden beiden dezelfde veeleisende school doorlo- i. Zelfs nadat Iredale naar het buitenland was vertrokken, was de band blijven bestaan, want Jessop had op de afdeling-buitenland vaak zijn telegramen behandeld men was telegrafisch voortdurend met hem in contact gebleven. Gedurende de oor log had dat heel wat voor Iedale be tekend, want een vriendelijk bemoe digend telegram uit Londen had de zelfde waarde als verse lucht voor een duiker. Van de beide mannen had Jessop het meer positieve gevoe len gehad, want in vroeger dagen had hij zoiets als heldenverering ge voeld voor de onafhankelijkheid en het zelfvertrouwen van Iredale; hoe danigheden, die hij tekort kwam. Hij was toen vol hoop en vurigheid ge weest: Iredale had wel bemerkt, dat hij zelfgenoegzaam, bitter en geme lijk was geworden, maar Jessops journalistieke teleurstellingen waren hem evenzeer bekend als zijn recen te persoonlijke verlies, zodat hij over hem bleef denken, zoals hi(j vroeger was geweest en niet zoals hij nu was. Als hij naar Jessops misnoegd gelaat keek overviel hem het oude gevoel van medelijden met een man, wiens verwachtingen niet zijn verwezen lijkt en die de zegen van een krach tige innerlijke rust ontbeert. Het feit dat hij Edes standpunt om Jessop voor de functie van chef-buitenland te passeren kon begrijpen, deed niets af aan zijn sympathie voor zijn oude rotgezel. In gedachten verdiept drukte hij de tabak in zijn pijpekop vaster aan. ,Wie krijgt nu dé baan?" vroeg hij „Weet je het al?" „Cardew natuurlijk. Om aan deze krant vooruit te komen moet je het hof maken aan de vrouw van de hoofdredacteur, en dan zorgt zij wel, dat je promotie maakt!" (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 12