PETER TOWNSEND
Wrakke kist kruipt
door granatenregen
KLAhmW
De RAF-piloot, die
door het hart van een
mason Brnse prinses stal
u
DONDERDAG 18 SEPTEMBER 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
S
In een reeds door macliinègeweervuur en. afweergeschut ge
troffen bommenwerper zetten Peter Townsend en zijn man
nen de aanval op de Franse stad Kijssel voort. Ieder ander
zou zich van de bommenlast hebben ontdaan en snel koers
hebben gezet naar Engeland. Niet Peter Townsend, die ver
beten de inktzwarte nacht intuinde, de stuurknuppel kramp
achtig omknelde en eigenlijk elk ogenblik de explosie ver
wachtte, die de Stirling uit elkaar zou scheuren.
Townsend vlucht
uit hospitaal
Toen de bommenrichter 't sein
„Recht zo ze gaat" riep, gat
de buitenst e bakboordmotor
de geest, waardoor de bommen
werper op een hoogte van slechts
1500 voet naar haar doel hinkte.
Dichte rookwolken hingen boven
de verduisterde stad. „Ik kan de
juiste richting niet vinden", zei de
richter door de telefoon tot
Townsend. „Kunt U nog iets la
ger gaan?"
„Houd ze nog maar vast, Jones",
riep Townsend terug en liet de
zware kist dalen tot vijfhonderd i
voet. Door dc gaten in het wol
kendek zagen zij de stad somber
en dreigend liggen, een zwarte
vlek. waaruit plotseling felle
steekvlammen begonnen te schie
ten toen de Flakbatterijen het
vuur op de laag overkomende
bommenwerper openden. Waar de
rest van de formatie was geble
ven, kon Townsend bij benadering
niet zeggen. Zeker 'was, dat ze
hun bommen al op Rijssel hadden
laten vallen, want in de oostelijke i
en zuidelijke buitenwijken van de
stad, waar de voornaamste doelen
lagen, woedden diverse branden.
.Jets trof de stuurboordvleugel en
wierp de reusachtige bommen
werper opzij, zodat ze een hoelc
maakte van negentig graden. Ze
hing enkele seconden in deze
hachelijke situatie en begon toen
langzaam gelijk een krab, zij
waarts af te glijden naar bene
den.
Ijskoud zweet.
Terwijl de twee motoren wild
raasden en de propellers zich
in de lucht schenen vast te
bijten alsof ze (vilden voorkomen,
dat het toestel zou neerstorten,
rukte Townsend, badend in ijskoud
zweet, aan liet roer en de ailerons
en wist zowaar de kist langza
merhand terug te brengen in haar
vüegpositie. De granaten van het
afweergeschut bleven haar overal
raken.
„Doel in zicht", hoorde hij over
de telefooninstallatie. „Houdt
koers". De Stirling vloog nog
ternauwernood toen de bomlui-'
ken zich openden cn de dodelij
ke last naar beneden zweefde
om enkele tellen later een in
ferno van vuur en verwoesting
aan te richten. Dc zeven sccon- j
den, die er lagen tussen dc me- i
dcdeling dat ze hoven het doel
waren en dat de laatste bom-
men waren geworpen, leken
Townsend meer dan zeven jaar j
te duren. Vlak hoven de grond
begon hij aan zi jn manmoedige
poging om de kreupele machi-
no in de richting van de Franse
kust te loodsen.
Vliegend wrakhout.
DE complete stuurboordvleugel
was weggeschoten, zodat het
toestel overhing als een vo
gel met een zwaar gehavende
wiek. De twee buitenste motoren
hadden het opgegeven en de twee
andere, waarvan nu alles afhanke
lijk was, begonnen gevaarlijk
warm te lopen. Maar desondanks
kropen ze steeds dichter naar het
Kanaal. De gehele route lang stond
de Stirling bloot aan hevig grond-
vuur, doch om een of andere re
den, waarvoor noch Townsend
noch de andere leden van de be
manning ook maar een verklaring
konden vinden, verscheen er geen
enkele nachtjager om het onher
roepelijke doodvonnis snel te vol
trekken.
„Zouden we het klaarspelen, Pe-
De bommenwerper zwaai
de heen en weer als een
bootje op een wilde zee,
maar geen van de mannen
wilde het toestel verlaten.
E3
Met een gewonde voet
kroop Townsend weer in
de cockpit. „Engeland
hébft zijn vliegers nodig",
was zijn simpele commen
taar.
Geen van de dorpelingen
slaagde erin de oorlogs
held op een feestje te zij
ner ere ie krijgen. Hij
bleef thuis om élke ver
ering te ontlopen.
bevel geef. Ik kan de radiostilte
niet verbreken omdat er misschien
nachtjagers in de buurt zijn".
Terwijl de golven van het Kanaal
bijna tegen haar buik spatten
zocht de Stilling kreunend haar
weg naar de overkant. De hoogte
meter stond op nul. de brandstof-
meter wees nog slechts een kleine
150 liter aan en de snelheid (70
VRIEND VAN DE POLITIE. Toen
het testament van Kurt Nielsen te
Amarillo (Texas) geopend werd
de man is op 79-jarige leeftijd ge
storven, na 57 jaar geleden als immi
grant naar Amerika te zijn gekomen
en er een bescheiden fortuintje te
hebben gekweekt bleek dat de
man zijn boerderij en zijn land, aan
de politie van Amarillo vermaakt
had.
„Gewoonlijk is men niet erg op de
politie gesteld. Ik ben dat wel".
Toen de notaris deze aanhef had
voorgelezen werd met spoed de hoofd
commissaris gewaarschuwd, om aan
wezig te zijn bij de verdere voorle
zing.
Kurt Nielsen heeft een stuk land van
250 ha zomaar aan de politie gege
ven, plus 20.000 gulden voor een
nieuw gebouw en 52.000 gulden voor
bouw en inrichting van een politie
museum. (Amarillo is niet zo'n erg
grote plaats).
En tenslotte bepaalde Nielsen dat al
le opbrengsten van zijn land en zijn
boerderij door de politie besteed moe
ten worden aan het onderhoud van
weduwen en wezen van politieman
nen die bij de uitoefening van hun
plicht het leven hebben gelaten.
ter?" vroeg Bennett, de navigator,
vanuit het achtergedeelte van de
cockpit. „Ik ga het proberen",
sprak Townsend via de telefoonin
stallatie.
Het luchtafweer liet opnieuw een
stroom van vurige kogels op <le
wankele machine los en terwijl de
luchtafweergranaten overal rond
't vliegtuig uit elkaar barstten, en
de Stirling af en toe heen en weer
zwaaide als een klein bootje op
een woeste zee, klonk rustig zijn
stem: „We zijn nu vier mijl van
het Kanaal, mannen. De kans, dat
we er overheen komen is uiterst
gering. Wanneer we midden in het
Kanaal moeten landen, dan is de
kans zeer klein dat we zullen wor
den gered. Als er dus iemand is,
die naar buiten wil dan is het nu
zijn tijd. Ik geef jullie toestem
ming de kist te verlaten".
De bewoners van Offham dach
ten hun nieuwe, beroemde in
woner te hunnen fêteren, maar
Townsend was wars van fees-
ten en partijtjes.
„We blijven"
ER heerste enkele minuten stil
te in de telefoon, terwijl de
bommenwerper intussen
voortstrompelde onder het hevige
afweervuur. Toen zei Fleming, de
staart-schutter: „We blijven bij U
meneer".
Niemand zei er verder iets. Bene
den hen kwamen de Franse kust
en de glinsterende zee in zicht.
De stuurboordmotor was rood
gloeiend en de motor aan bakboord
sputterde alsof ze er elk ogenblik
mee kon ophouden.
„Ik moet nu vlak boven zee vlie
gen". rapporteerde Townsend aan
zijn bemanning. „Jullie moeten ge
reed zijn om te springen als ik het
mijl) was eigenlijk onvoldoende
om het toestel in de lucht te hou
den. Door een of ander wonder
bleef de Stirling echter nog juist
vrij van de golven.
Uitgeput en met een zwart gezicht
van de rook, die door de versplin
terde cabinekap kwam, zag
Thownsend hoe de Engelse kust
lijn in zicht kwam. Pas toen de
neus vau de bommenwerper bo
ven het strand zat verbrak hij de
radiostilte en verzocht om hulp bij
de noodlanding, die zou moeten
volgen.
Als hij naar het westen zwaaide
wist hij, dat er nog zes mijl te
vliegen waren naar het dichtstbij
zijnde vliegveld.
„Ik ga landen", kondigde hij aan
via, de radio-telefoon. „Er is geen
tijd voor een landing volgens de
voorschriften. Ik kom recht toe
recht aan vliegen. Houd eeu ambu
lance gereed voor twee gewonden".
Veilig geland.
Beneden zich zag hij
twee rijen lichten uit
het duister opspringen
toen de bommenwerper op
amper dertig voet kwam bin
nenvliegen. Geen van de me
ters gaf nog enige aanwijzing
en Townsend had dan ook
geen idee hoe hoog hij precies
zat toen de wielen de drassi
ge grond raakten. Het vlieg
tuig draaide af naar rechts en
snelde in razende vaart naar
het pad van schijnwerpers;
Townsend scheurde het roer
om en slaagde erin de kist in
de andere richting te doefl
slippen om haar vervolgens
in de juiste koers te houden.
De remmen grepen zich vast en
even wilde de staart van het toe
stel omhoog. Dan echter rolde de
machine uit. Townsend hoorde het
sirenegehuil van de brandweerwa
gens en de ambulance-auto's.
Toen de eerste hulpploegen arri
veerden was Townsend bezig de
twee gewonde leden van zijn be
manning naar buiten te helpen.
Daarna keek hij naar de twee mo
toren, die hen toch nog naar huis
hadden gebracht. Ze waren wit
gloeiend
Een paar weken later Peter
Townsend liad juist het commando
van het 85ste squadron gekregen
meldde het alarm aan alle
RAF-posten in Zuid-Engeland, dat
een armada van 250 vijandelijke
vliegtuigen koers zette naar Lon
den. Townsend instrueerde zijn
bemanningen gewaagd maar
toch niet roekeloos en weinig
minuten later verdiende hij de balk
aan zijn Distinguished Flying
Cross door eigenhandig drie vijan
den neer te schieten voor hij zijn
squadron ten aanval leidde en de
gehele Duitse formatie uit elkaar
rukte en verspreidde.
Onderscheiding.
]N mei 1910 won hij zijn Dis
tinguished Flying Cross, toen
hij drie Heinkels aanviel, ter
wijl ziju armoedige handvol ja
gers zeven in totaal zich op
begeleidende Duitse jachttoestel-
leu wierp. Hij schoot alle drie
Heinkels neer ofschoon zijn eigen
vliegtuig zo zwaar was getroffen,
dat hij, nadat de laatste Heinkel in
een kolom van vuur en rook was
neergestort, zelf naar buiten moest
springen.
Hij was in het luchtgevecht aan
zijn rechtervoet gewond geraakt,
maar enkele boeren hadden hem
aan zijn parachute zien neerko
men, zodat hij. onmiddellijk naar
een hospitaal kon worden ver
voerd. Daar vertelde men hem, dat
hij tenminste voor drie weken en
misschien zelfs een maand het bed
zou moeten houden.
De diepblauwe, verstandige ogen
van de vlieger onthulden niets van
wat er in hem omging toen men
hem dit meedeelde, maar een ver
legen glimlach trok over zijn ble
ke en regelmatige gezicht.
Drie ochtenden later ontdekte de
medisch officier, die de zieken en
gewonden kwam inspecteren, een
leeg,bed op de zaal.
„Waar is luit. kolonel Townsend?"
vroeg hij aan de bezorgde ver
pleegster.
„I... Ik... ik weet het niet meneer"
antwoordde ze zenuwachtig. Dok
ter Connor keek haar scherp aan
„U weet het wel, maar wilt het
niet zeggen. Vooruit, waar is
Townsend?"
Geen voet nodig.
Hij is weer opgeroepen, me
neer", antwoordde het meis
je. „Meneer Townsend zei,
dat het er nu heet toeging en dat
de luchtmacht een tekort had aan
ervaren vliegers en meneer Towns-
end zei ook nog, dat een man in
de lucht; zijn voeten niet nodig
heeft om te lopen".
Inderdaad was Townsend terugge
gaan naar zijn squadron met zijn
voet nog steeds in verband.
Lord Potal, de plaatsvervangend
chef van de luchtmacht, protes
teerde bij zijn bezoek aan het
vliegveld, dat Townsend niet had
gewacht tot zijn voet geheel gene
zen was. „Een man kan net zo
goed met een gewonde als zonder
voet vechten", luidde het commen
taar. „Iedere keer als ik naar mijn
voet kijk of de pijn voel dan
weet ik, dat ik nog wat met de
vijand heb te verrekenen. Noem
het maar een aansporing, meneer".
In het begin van 1941 kocht Pe
ter Townsend een lief rood bak
stenen huis in Georgiaanse stijl in
liet dorpje Offham, waar de dor
pelingen er op gebrand waren de
jonge oorlogsheld, die zo menige
overwinning had bevochten, te
ontmoeten en aangenaam bezig te
houden.
T eruggetrokken.
NIEMAND echter kende
Tohwnsend. Hij was speciaal
in het dorpje komen wonen
om de glans van de publiciteit en
de heldenverering, die hem ver
volgden, te ontlopen. Hij kon zich
zelf alleen ontvluchten door zich
ergens op te sluiten. Ofschoon hij
zijn persoonlijke pantser afwierp
als hij tussen zijn (weinige) vrien
den was, kroop hij onmiddellijk in
zijn schulp terug wanneer er
vreemdelingen bij waren.
In Offham bijvoorbeeld ging
hij nooit naar de plaatselijke
pub en dat betekent tóch
wel wat voor een rechtgeaard
Engelsman en evenmin
ging hij naar de feestjes
waarvoor men hem had uitge
nodigd. Townsend, verlegen
en teruggetrokken, schuwde
zelfs de plaatsen waar zijn
collega's-officieren zich op
hielden.
Volgende artikel:
Rosemary de
eerste vrouw.
Townsend weer terug in
Parijs voor regeling
van zijn „filmreis."
Kolonel Peter Townsend is naar
Parijs teruggekeerd voor nadere be
sprekingen over de film van zijn reis
om de wereld, aldus heeft een woord
voerder vau de filmmaatschappij
„Pathe" gisteren gezegd.
„Pathe" betaalt een gedeelte van
(le onkosten van de film, die Towns
end samen met de Amerikaanse pro
ducent Victor Stoloff, zal maken. De
vroegere held van de R.A.F. kwam
in Parijs maandagavond vanuit Ro
me aan, vergezeld door Stoloff en
een aantal technici.
Zijn terugkeer heeft geruchten doen
ontstaan, dat hij van zijn reis zou
hebben afgezien, omdat Stoloff de
film had willen brengen. Maar de
woordvoerder van „Pathe" zei, dat
zijn komst in Parijs alleen maar te
maken had met de financiële kant
van de zaak. Hij voegde daaraan toe,
dat Stoloff zeer binnenkort naar Ro
me zou terugkeren om met Townsend
de reis om de wereld te hervatten.
Noch Townsend noch Stoloff konden
voor het ogenblik bereikt worden
voor commentaar op een en ander.
Toen hij de laatste keer in Parijs
was, heeft Townsend niet nadrak
ontkend, dat hij en Stoloff getwist
hadden over de vraag of de idylle
met Margaret in de film moest wor
den gebracht.
Townsend zei op dat moment, dat
hij een speciale clausule in zijn con
tract had laten opnemen, volgens
welke het verboden was, een derge
lijke verandering in de plannen aan
te brengen.
Stoloff zei toen, dat het niet zijn
bedoeling was sensatie té bren
gen en dat de film uitsluitend
betrekking zou hebben op de reis
om de wereld, die de Engelsman
het vorig jaar met zijn „landro
ver" maakte. „Dat onderwerp is
op zichzelf goed genoeg om ver
kocht te worden", had Stoloff aan
„United Press International" bij
die gelegenheid gezegd.
Pleidooi voor regionale
concentraties bij
Zwolle bouwt nieuwe wijk.
Bij het treffen van stimulerende
maatregelen buiten de Randstad ver
dient de methode van de regionale
concentraties aanbeveling. Dit zei ïr.
Kraayenliagen, directeur van de Pro
vinciale Overijsselse Planologische
Dienst, gisteren in een rede over het
vraagstuk „Het westen en. overig
Nederland". Een groot aantal auto
riteiten, onder wie de minister van
volkshuisvesting en bouwnijverheid,
ir. H„ B. J. Witte, die naar Zwolle
waren gekomen voor het officiële be
gin met de bouw van ongeveer 3700
woningen in een nieuw geprojecteer
de wijk, luisterden toe.
Ir. Kraayenhagen toonde zich inge
nomen met de mening van de eco
noom Ed van Cleef van het Centraal
Planbureau, dat het aanwijzen van
drie concentratiepunten aanbeveling
verdient.
De heer Van Cleef noemde in dit
verband „Groningen, één stad in
het oosten en Eindhoven." „Dit ge
luid", aldus ir. Kraayenhagen,
„vormt een goed tegenwicht tegen
over het streven van talloze ge
meentebesturen die menen bij de
oplossing van dit vraagstuk een
rol te kunnen spelen. De waar
heid zal hier in het midden liggen,
dat wil zeggen dat voor Overijssel
aan drie kernen als opvangcentra
van de eerste orde moet worden
gedacht, namelijk aan het Twentse
stedentrio, aan Deventer en aan de
agglomeratie Zwolle.
Daarnaast kunnen Kampen, Steen-
wijk en Hardenberg als streekcen-
tra van betekenis worden".
Ook Vrije Universiteit
kampt met ruimtegebrek.
In de Woestduinkerk te Amsterdam
heeft de aftredende rector magnifi
cus van de Vrije Universiteit prof.
dr. G. H. A. Grosheide F. Wzn. gis
termiddag het rectoraat overgedra
gen aan zijn opvolger voor het nieu
we academiejaar, prof. dr. G. C.
Berkouwer.
Vooraf gaf prof. Grosheide een over
zicht van de lotgevallen der univer
siteit in het afgelopen cursusjaar.
Aan het einde van het jaar waren in
actieve dienst 53 gewone hoogleraren,
14 buitengewone hoogleraren alsme
de 12 lectoren. Gedurende de zeker
niet afzienbare tijd, dat alle plannen
voor de nieuwe gebouwen nog niet
verwezenlijkt zijn, aldus prof. Gros
heide, moet steeds getracht worden
in de meest dringende behoeften te
voorzien door het treffen van tijdelij
ke maatregelen.
Naast het terrein aan de Amstel-
veenseweg, waar het academisch zie
kenhuis verrijst, wordt nu een aan
tal poliklinieken ingericht, die bin
nenkort in gebruik zullen worden
nomen. In kringen van het stu(
fonds zijn plannen ontworpen voor
de bouw van een modern en groot
studentenhuis.
Het totaal aantal ingeschreven stu
denten is 2431, waarvan 2049 heren
en 383 dames, tegen 2259 het vorige
jaar.
Sprekend over het pleidooi tot hand
haven der rechten en vrijheden van
het bijzonder onderwijs in de com
missie spreiding hoger onderwijs, zei
de rector magnificus dat liet ook
voor de Vrije Universiteit van groot
gewicht is te zorgen voor voldoende
gebouwen en docenten om de kinde
ren van haar geestverwanten te ont
vangen.
Op de plaats waar 120 jaar gele
den de voortrekkersleider Piet Retief
door de Zoeloes werd vermoord gaan
de Nederduits Gereformeerde Ker
ken van Transvaal en Natal een zen
dingskerk bouwen als teken van wel
willendheid der blanken tegenover de
Zoeloes. De kerk zal 400 zitplaatsen
hebben en de totale kosten zullen
100.000 bedragen. De kerk krijgt
de vorm van een traditionele Zoeloe-
kraal.
Het Wereldgebeuren
Zijn hobby: debat
Rond de verkiezing van een voor
zitter voor de Algemene Verga
dering der Verenigde Naties is
zelden zoveel deining ontstaan als dit
jaar. De vertegenwoordigers van de
landen in het Midden-Oosten konden
het er niet over eens worden, of dr.
Charles Malik, minister van buiten
landse zaken in Libanon, dan wel Mo
hammed Mahgoeb, zijn Soedanese
collega, voor deze belangrijke functie
in aanmerking kwam. De landen die
in het voetspoor van Egypte's presi
dent Nasser streven naar een „posi
tieve neutraliteit" konden zich met
de kandidatuur van Malik helemaal
niet verenigen. De Libanese minister
immers was verleden jaar in hoge
mate verantwoordelijk voor het feit,
dat de regering in Beiroet de Eisen-
howerleer tot economische en des
noods militaire bescherming van het
Midden-Oosten tegen communistische
machinaties aanvaardde. Nassers
vrienden moesten van die Eisenhower-
leer niets hebben. Bij de binnenlandse
moeilijkheden in Libanon is wel ge
bleken, dat zij zich geheel aan de zij
de schaarden van de rebellen die het
onmiddellijke aftreden eisten van de
evenals Malik pro-westerse president
Camille Sjamoen. Ondanks de tegen
kanting handhaafde Libanon de kan
didatuur van Malik en dinsdag heeft
hij in het duel met Mahgoeb gezege
vierd: hij kreeg 45 stemmen, zijn te
genstander niet meer dan 31, waar
onder die van de Sowjet-Unie.
Malik is een veelzijdig man. Dez(
52-jarige Libanees heeft ah
zoon van een dorpsdokter inder
tijd wis- en natuurkunde gestudeerd
aan de in Beiroet gevestigde'Ameri
kaanse universiteit. Nadat hij een
tijdje aan diezelfde universiteit lec
tor was geweest en in Egypte een
door slakken op mensen overgebrach
te oosterse ziekte had bestudeerd in
opdracht van de Rockefellerstichting
toog hij naar Harvard in de Verenig
de Staten om een terrein te verken
nen dat hem meer en meer belang in
boezemde: dat van de wijsbegeerte.
Later doceerde hij in Beiroet de Li
banese jongelui die op dezelfde wijze
als hij begerig naar wijsheid waren.
Zijn begeerte naar de doctorstitel
werd in 1937 bevredigd, toen hij in
Harvard promoveerde.
In zijn vrije tijd houdt hij zich nog
vaak op in de kringen der Libanese
geleerden. Maar sinds 1945 is zijn
vak de politiek. Voordat hij een paar
jaar geleden werd benoemd tot mi
nister van buitenlandse zaken, is hij
onder meer ambassadeur van zijn
land in de Verenigde Staten geweest.
Op de algemene vergaderingen dei-
Verenigde Naties was hij elk jaar
present. De nieuwe voorzitter" is er
dus allerminst een vreemdeling.
Zoals aan elke autoriteit, hebben
journalisten ook aan Malik wei
eens de vraag voorgelegd, wat
zijn hobby is. Hij antwoordde, dat
hij zich heerlijk kan ontspannen met
een vurig en diepgaand debat. Aan
die vorm van „ontspanning" zal het
naar alle waarschijnlijkheid niet ont
breken tijdens de komende vergade-
ringen der Verenigde Naties. Het is
voor hem te hopen, dat er na de pre
sidentswisseling deze maand geen
fundamentele politieke koersverande
ring in Libanon zal optreden. Theore
tisch zou het mogelijk zijn, dat hij
wordt teruggeroepen om plaats té
maken voor een „andersdenkende"
gedelegeerde
Er zijn ongetwijfeld belangrijke din
gen te verwachten van deze Midden-
oosterse politicus, die een ingewijde
is in de problemen van de Afrikaans-
Aziatische x-evolutie en die het stand
punt inneemt dat deze revolutie niet
ten koste mag gaan van de democra
tie zoals het westen die kent. Het
zou al een succes te noemen zijn als
hij zijn Arabische collega's kon'bren
gen tot de houding die hij in zijn eer
ste voorzittersrede aanbeval: een
houding van verdraagzaamheid, be
grip en geduld
DR. CHARLES MALIK
duel gewonnen
Chauffeur zou zeven mille
hebben verduisterd.
De politie heeft de 39-jarige chauf
feur H. A. S. uit Rotterdam aange
houden, die ten nadele van zijn vroe
gere patroon, een textiel- en meubel
bedrijf, 7000.zou hebben verduis
terd. Hij is bij dit bedrijf in dienst
geweest en bracht bestellingen buiten
de stad rond. Tevens was hij met in
casso belast.
Toen hij gelden bleek te hebben ach
tergehouden, werd hij op staande
voet ontslagen, maar hij beloofde de
tekorten weer te zullen aanzuiveren.
Hij betaalde in totaal 700.terug.
Men dacht dat het om geringe bedra
gen was gegaan, maar later kwam
aan het licht, dat de man 29 maal
geld tot een totaalbedrag van 7000
had achtergehouden. Men begreep
dat de chauffeur dit nooit zou kun
nen aanzuiveren en aangifte bii de
politie volgde.
