O Voor Zwitserse vrouwen: géén „dagje-Expo", maar „dagje-Saffa" 3 tol OZOtitV VRIJDAG 15 AUGUSTUS 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT. 7 H2C STAALKAART VAN VROUWELIJKE ACTIVITEITEN Zwitserlands Nationale Vrouwenraad bouwde tentoonstelling in Zurich (Van onze redactrice) Zoals vele vrouwenverenigingen in de Benelux-Ianden in deze maanden ongetwijfeld een „uitstapje naar de Expo" op het pro gramma hebben staan, zo hebben de vrouwenverenigingen in Zwitserland in deze weken hun uitstapjes naar de „Saffa", de grote tentoonstelling vóór vrouwen, dóór vrouwen die momen teel in Zürich gehouden wordt. Het woord „Saffa" betekent: „Schweizerische Ausstellung für Frauenarbeit" en de Zwitserse vrouwen hebben kosten noch moeite gespaard om op deze expo sitie zo goed mogelijk voor de dag te komen, en de activiteiten van de Zwitserse vrouw zowel in heden als verleden zo vol ledig mogelijk te belichten. Twee maanden duurt de tentoonstelling en van deze twee maanden zijn nu ongeveer vier weken om. Totnutoe heeft de „Saffa" een bijzonder gunstig onthaal gevonden en eigenlijk de enige negatieve klank die in pers-beoordelingen over de expositie te besluisteren viel, de verzuchting, dat de „Saffa" in feite té mooi, té solide en té perfect was opgebouwd voor de betrekkelijk korte tijd van twee maanden, die haar als levens duur gegund zijn. Een verzuchting die de organisatrice van de Saffa dus rustig als een compliment kan opvatten! De organisatrice is de Zwitserse Na tionale Vrouwenraad die reeds twee jaar geleden, in 1956, begonnen is met de voorbereiding tot deze mani festatie. Een manifestatie die een bijzondere achtergrond heeft, want de Zwitserse vrouw heeft nog al tijd geen kiesrecht en het is begrijpe lijk dat zij deze expositie dan ook min of meer beschouwt als een wa pen in de strijd om dat kiesrecht. Een strijd, die in oktober aanstaan de beslist zal worden; dan zullen namelijk de mannelijke kiezers zich pro of contra het verlenen van dit recht moetèn uitspreken. Al heeft de Zwitserse vrouw dan nog geen kiesrecht, zij heeft zich een belangrijke plaats in het openbare leven veroverd en de Saffa is een levend en kleurig bewijs van dit feit. De kern van de expositie wordt ge vormd door wat de samenstellers hebben genoemd „Die Linie", ofwel: De Lijn. In een tiental grote kleuri ge tableaux wordt hier het werk van voorvechtsters der Zwitserse vrou wenvereniging symbolisch voorge steld. En een even belangrijk cen trum is de „woontoren", een uit ne gen verdiepingen bestaand bouwwerk dat diverse woonruimten bevat, stuk voor stuk aangepast aan de behoef ten van degenen voor wie ze in opzet bestemd zijn: voor hele gezinnen, maar ook voor studerende of wer kende vrouwen. Haar woning, én de mode: het zijn twee onderwerpen die elke vrouw interesseren en daarom is er behalve de „woontoren" op de Saffa ook een mode-carrousel Dat is niet zomaar een benaming: het gaat hier inderdaad om een carrousel, dat met begeleiding van speciaal hiervoor gecompo neerde muziek in het rond draait, en de toeschouwsters staan erom heen en zien vele modieuze snuf jes langs zich heen glijden. Dat carrousel is wel een echt vrou wenparadijs maar op de „Saffa" is ook aan de man gedacht en voor hem is er een „mannenparadijs", waar hij in een „wild west salon" on gedwongen gezellig kan doen met mede-broeders of zijn belangstelling voor techniek kan uitleven bij een groot model .spportrein die door een berglandschapje suist. Ook kan hij in dat mannenparadijs op knopjes druk ken en hoort dan een vrouwenstem, die bekende vrouwelijke uitspraken debiteert. Maar dit laatste zullen ver moedelijk maar weinig mannen „pa radijselijk" vinden De Saffa heeft met de Expo gemeen, dat bezoeksters aan een dagje-uit naar.deze expositie beslist niet vol doende hebben. Want welke vrouw heeft geen belangstelling voor de op voeding van haar kinderen, voor de verhouding tussen ouders en kind, voor het vraagstuk van de bejaar denzorg? Al deze onderwerpen zijn vertegenwoordigd in de diverse pavil joens, en dan is er nog een modern theater, een „bloemenparadijs", een club-paviljoen, dat bedoeld is als tref- en rustpunt voor de bezoeksters die hier met elkaar kunnen converseren en er 's middags naar goede concer- Beiden waren ze dol op dieren: Helen en Fred Martini. Fred werd oppas ser in de beroemde Bronxzoo te New York, weldra chef van het roofdieren- verblijf, en Helen volgde hem. Zij kreeg er de vreemdste pleegkinderen, die men zich denken kan. Jonge tijgers en leeuwen, gorilla's en chimpansees, zachtmoedig klein grut maar ook de zwarte panter: als armetierige beestjes en verschoppelingetjes werden ze door Helen gered en groot gebracht. Hoe haar pleegmoederschap is gegroeid, welke teleurstellingen en hoeveel vreugde dat haar heeft bereid, daarvan vertelt Helen Martini op hartver- o ver einde wijze in haar boek „Mijn wilde baby's". In de met kostelijke foto's geïllustreerde Nederlandse vertaling wordt de schrijfster begeleid door dr. Portielje. Op deze foto ziet men Helen Martini, met een van haar „wilde baby's". ten luisteren. Er is een „paviljoen der kantons", waar ieder kanton zijn eigen afdeling heeft om er zijn spe cialiteiten, zijn klederdrachten en verdere bonte en kleurige bijzonder heden te tonen. Er is een kinderaf deling waar de bezoeksters haar kin deren onder goede hoede kunnen ach terlaten terwijl zij op de tentoonstel ling ronddwalen, er is een soortge lijke afdeling voor baby's en kleuters tot twee jaar. Zelfs haar huisdieren hoeft de Zwit serse vrouw niet thuis te laten als zij een dagje-Saffa gaat doen. Want in de Zwitserse damesbladen ziet men advertenties waarin een hondje staat afgebeeld naast de gedrukte medede ling, dat uw geliefd huisdier óók mee kan komen naar de Saffa en niet een hele dag in huis of auto opgesloten hoeft te zitten. Voor die hondjes is er namelijk nabij de Saffa een „gezellig hondenpaviljoen". Ook op deze manier kan men de door Parijs gedecreteerde „hoge taïllelijn" benaderen: het verhoogde accent ligt hier op het rugpand, door middel van een opgestikte pas met twee grote knopen. De pas loopt uit in een stola, die deze jas wel tot herfstmantel bij uitnemendheid maakt! Aan de onder zijde daarentegen is de mantel waar schijnlijk minder behaaglijk, want de ontwerpster (Madeleine Casalino) heeft zich kennelijk uitgesproken vóór de verkorte roklijn. Verstuurt U wel eens iets breekbaars, of een mooi boek dat met omzichtigheid moet worden behandeld? Dan hebt U misschien profijt van de wetenschap, dat restjes schuimplastic en schuimrubber uitstekend dienst kunnen doen als schok- brekers in uw postpakket. Het gezinsverzorgingswerk. Iedereen kent wel het uniform van de gezinsverzorgster: elke vrouw heeft wel eens iets vernomen over het ge zinsverzorgingswerk. Op deze pagina hebben wij al eens een uitvoerig ar tikel gewijd aan de opleiding en de werkzaamheden van de meisjes en jonge vrouwen die de gezinsverzor ging als haar beroep gekozen hebben. Nu het probleem „beroepskeuze" voor vele meisjes weer aktueel is, is het wellicht nuttig om nóg eens de aan dacht te vestigen op de diverse op leidingen tot het beroep van gezins verzorgster, welke in Nederland be staan. Over enkele weken begint .de nieuwe cursus, die een half jaar duurt en waaraan meisjes van minstens ;ne- fentien jaar, met een goede huishou- elijke vorming kunnen deelnemen. De voor Zeeland dichtstbijzijnde oplei dingen zijn de Nederlands Hervorm de, waarvan het internaat in Eindhor ven, Ru'usbroeclaan 21, gevestigd is, en de eveneens N. H, opleiding in Dordrecht; daarnaastzijn er inter kerkelijke instituten iri Den Haag en Leiden, gereformeerde in Rotterdam en Amsterdam. Al deze instituten ge ven gaarne inlichtingen over het be roep van gezinsverzorgster, want er zijn nog altijd te weinig van deze ver zorgsters! De mannquin die op deze foto eer „vleermuïscreatie" toont, is Liese De- niz, negentien jaar oud, roodharig en zeer zelfbewust. De foto werd geno men op het vliegveld van Londen, vlak voordat miss Deniz naar Am sterdam zou vertrekken. Zij vertelde de fotograaf nog snel even, dat zij in het afgelopen jaar voor de grote En gelse modehuizen heeft gelopen en nu in Nederland aan het werk gaat. Ko mend modeseizoen zal men Liese dus vermoedelijk nog wel eens op Neder landse modefoto's kunnen ontdekken. Het is sinds kort mogelijk, begunstiger te worden van de Nederlandse Huis- houdraad, Anna Paulownapleïn 7. Den Haag. De raad is opgericht door de ge zamenlijke vrouwenorganisaties, maar ook niet-georganiseerden tonen steeds meer belangstelling voor het werk van' de raad, die in zijn doelstellingen onder meer de behartiging der consumentenbe langen schrijft. En consument is tenslot te iedereen. mqjorqeix voor wouwelij&e „Hermelijn" uit het konijnehok? De vier dames, die door koningin Elizabeth voor het leven benoemd zijn tot de eerste vrouwelijke „Peers" in het Hogerhuis, The House óf Lords, kost de officiële dracht, die zij moeten dragen tijdens hun inhuldiging meer hoofd brekens, dan zij aanvankelijk gedacht hadden. Twee van deze dames, Lady Reading en Lady Ravensdale dachten, dat zij de van mannelijke verwanten, die eens deel uitmaakten van het hogerhuis, geërfde scharlaken mantels wel met enkele veranderingen zouden kunnen dragen bij de ceremonie. De twee andere vrouweh, mevrouw Elliot en pro fessor dr. Barbara Woottóh,' hadden er op gerekend, dat zij ff" de ceremoniële kleding, evenals vele van-hun mannelijke, col- lega-Peers, wel zouden kunnen huren van een bekende Lon- dense firma, die zich in deze dingen specialiseert. Maar zo eenvoudig is de zaak toch blijkbaar niet. De Lon- dense modekoning Norman Hartnell, die de meeste kleren van koningin Elizabeth ontwerpt, heeft opdracht gekregen, een ontwerp voor de mantels van de vrouwelijke Peers .voor te leggen aan het Koninklijk Heraldisch Bureau. ■,jV&Tmoedelijk zal dit bureau een fiat van de koningin vragen en daarna toestemming geven tot het vervaardigen van de mantels. Met fluistert, dat Hartnell rekening heeft gehouden met de tijdsomstandigheden en zijn ontwerp zo heeft gemaakt, dat dit slechts zelden voorgeschreven kledingstuk niet onnodig duur wordt. Als men hoort, dat hij een „goedkopere soort hermelijn" wil gebruiken voor de kraag van de rode mantel, dan betekent, dat in alledaagse taal, dat er helemaal geen her melijn aan te pas komt maar doodgewoon konijn Maar tegelijkertijd heeft Hartnell ook enkele nieuwe idee- en in zijn ontwerp opgenomen, waardoor de robes van 'de Ladies zich zullen onderscheiden van die van de Lords. De mantels van de Lords hebben aan de linkerzijde een split, die het de drager mogelijk maakt het links gedra gen'zwaard met de Rechterhand te trekken. De Ladies, die thans éen zétël krijgen in het Hogerhuis, dragen geen zwaard, maar zij hebben wel een handtas en moeten daarom de rech terhand vrij kunnen bewegen. HartneTl heeft derhalve in zijn ontwerp de split niet links, maar rechts gemaakt. Dit is slechts een van de vele punten, waarover het heraldisch college moet beraadslagen alvorens het zijn advies uitbrengt aan de koningin. Het is dus in de praktijk helemaal niet zo ■gemakkelijk voor een vrouw, haar entree te maken in dat eeuwenoude mannen-instituut, dat House of Lords heet zelfs al staat de handtekening van koningin Elisabeth al ge ruime tijd onder de benoemingsoorkonde. ,^fcf l\ MIS V«K strttfc resultaat van een grondige studie De Nederlandse huisvrouw heeft ge sproken en in het Bouwcentrum te Rotterdam staat sinds vorige weck de woning, die aan de meeste van haar verlangens voldoet. Het is „ie ders huis straks", wat ruimer dan de doorsnee-nieuwbouw van nu, voor zien van aanmerkelijk meer kasten dan we ooit in enig huls telden, en voor minstens de helft van de gehele oppervlakte duidelijk geïnspireerd op de kinderen, die er in zullen wo nen. Acht studenten van het- hoger bouw kunstig onderricht gaven naar eigen smaak vorm aan de resultaten van de „studie functionele grondslagen van de woning." Behalve deskundigen op alle aan het wonen verwante terrei nen, werkten huisvrouwen zelf aan dit groots opgezette onderzoek mee. Zij beantwoordden tientallen vragen, zo als: hoeveel pannen hebt U, hoeveel emmers, hoe en waar doet U de was, waar bergt U de koffers? In de rapporten werd er alleen ge- sproken van de ruimten, die een ge zin in een huis mag eisen. Die ruim ten hebben nu in het Bouwcentrum vorm gekregen. De architecten zijn er van uitgegaan dat de kinderen niet alleen een slaapkamer maar ook een aanzienlij ke speelruimte behoeven, hun kamer tjes zijn vrij klein, maar ze komen alle liit op een brede gang die er een harmonisch geheel mee vormt. Zijn de schuifdeuren gesloten, dan behoort die gang duidelijk bijhet woongedeelte van het huis. De meeste bergruimte kreeg plaats in de gang, zodat in de kamers zelf ruimte werd bespaard. Keuken, dou che- en wasruimten zien er niet al leen geriefelijk uit, maar voldoen aan de eisen die in het rapport werden vastgelegd. De vormgeving is niet bijzonder revolutionair, maar nieuw is wel dat de architecten zich geheel ba seerden op de woonbehoeften die als een gemiddelde mogen wor den, beschouwd en die met zorg werden gepeild en vastgelegd. Sinds 1930 is het woonhuis, on danks crises en oorlog, steeds ge groeid. De gemiddelde oppervlak te bedraagt nu 80 tot 90 vierkan te meter. Het modelhuis in het centrum beslaat er 100, en die maat zal waarschijnlijk over tien tot twintig jaar algemeen gel dend zijn, zo heeft ir. W. van Tij en. voorzitter van de centrale stu diegroep „Functionele grondsla gen", in een persbijeenkomst meegedeeld. Met die toekomstige maten, maar ook met de te voorspellen eisen van de toekomst heeft men getracht re kening te houden. De bouw van zo groot mogelijke hoe veelheden woningen is in deze tijd van woningnood een probleem van eerste orde, maar het kind van thans zal straks als volwassene nog wonen in de huizen die nu worden ge bouwd! Dat maakt de vraag hoe al die huizen er uit moeten zien en aan welke eisen ze moeten voldoen, van even groot belang. Behalve ir. Van Tijen hebben daarover oök gespro ken mevrouw B. Kortekaasden Haan, presidente van de Nederlandse Huishoudraad, mevrouw J. Meihuizen Ter Braake, voorzitster van de Studieraad, ir. J. van Ettinger, di- recetur van het Bouwcentrum en de heer H. J. Begeman, die de werk groep H. B. O. vertegenwoordigde. In elke uiteenzetting werd de consu- menten-van-wonïngen, de bewoners dus, dezelfde hint gegeven: het is prachtig dat men meer bewust eisen gaat stellen, maar men zal er een offer voor over moeten hebben. Met andere woorden: het huurpeil in Ne derland zal in de toekomst zeker moeten worden opgetrokken. ~üan c~ OZÓUfV Heb ik U niet uitentreuren ver teld dat U niet half weet hoe belangrijk U bent? U moest eens weten hoeveel U kunt doen. Hoeveel U al op gang brengt zonder het zelf te weten. Want, zo als ik al beweerde. U bent als huis vrouw (en daar valt ook menige vrij- gezellin onder) een Hoogst Belang rijk Persoon. En als U daar met een nuis-tuin-en-keukenvoorbeeld van overtuigd wilt worden zal ik U ge rieven met het huiselijkste voor beeld dat ik weet: een bord soep. Uzult er geen erg in gehad heb ben als U op za'.erdagavond ue vermicelli in de pan schudde, maar ook die alleweekse bezigheid is met het scherpe oog van de sta tisticus bekeken. Niemand minder dan de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking heeft zich uitgebreid laten voorlichten over „de koopgewoonten van de consu ment" in vijf Westeuropese landen, met Nederland aan de staart. Het is een heel rapport geworden van bijna tweehonderd pagina's en nu men dan aan die economische top haarfijn weet wat voor eigen aardige koopgewoonten die consu menten, dat zijn U en ik, er op na houden, kan men een systeem" uit dokteren dat die consument tot méér kopen overhaalt. Want het uiteinde lijk doel van die statistische grap penmakerij is het opvoeren van de omzetten; daarvan hangt immers een heel stuk maatschappelijke welvaart af: rekent U maar uit. Maar het is natuurlijk pas mogelijk een omzet op te voeren als het duidelijk is ge worden wat die corisument graae: koopt, en waarom. Daar zijn we weer terug bij ons bordje soep. Zegt U nu niet dat dit een kwes tie voor de slager en de groen teboer is, want dat soep op zich zelf, als kant en klaar produkt, toch niet wordt omgezet want dan re kent U buiten de waard van de pak jes en de blikjes. Of bent U nog zo vooroorlogs conservatief dat U het honderd procent eigen brouwsel pre fereert Mocht dat zo zijn, troost U dan maar, want van de honderd vaderlandse huismoeders proberen er vierenzeven tig om zélf de potage a la ménagère, de soep van moeder-de-vrouw te cre- eren. Niet dat dit altijd even lekker lukt: negenenvijftig zweren bij het zuivere product van eigen makelij: vier en dertig sturen het een heel eind in die goede richting en doen er dan op het nippertje toch nog maar een blokje of iets uit een pakje bij voor de smaak. En zes, zegge en schrijve zes van de honderd schudden 5 minuten vóór 't aan tafel gaan een pakje of tabletje <)\oe Ijelaviqrijlz u heni in de pan met kokend water en knik ken: 't gemak dient een mens, de rest is mij te ingewikkeld Soep-uit-bli* dit nog even terzijde om de zaak af te ronden wordt maar door één hele huisvrouw op die honderd aan man en kroost voorgezet: die dame kunnen we dus wel helemaal afschrij ven. Had U dat verwacht? Zes van de honderd zweren bij de prefab soep, negen en vijftig hebben ze nóóit zelfs in huis. Ik vertel dit alles natuurlijk niet, begrijpt U mij foed, om een oordeel te vellen over e kwaliteit van de pakjes, de blokjes en de blikjes, die ongetwijfeld uit prima spul zullen gefabriceerd zijn anders kwamen zij hier ook niet op de markt. Ik wil het er alleen over hebben dat moeder-de-vrouw bij ons ze tóch niet moet, dat althans drie vijfde van het totale aantal haar Jan daar eens niet mee verwent. En dat geeft toch wel te denken, gezien het nuchtere feit dat er aan zo'n eigen gebrouwen soeD nogal aardig wat werk zit. Ik dacht zo: het kon ook wel eens een beetje aan Jan liggen, die klei ne vijf en zeventig procent van zelf-probeersters. Want ik heb die lyrische advertentie-strips altijd maar met een schuin oog aangekeken. Zo'n Jan die zich laat beetnemen met zijn dierbare erwtensoep die een half uur te voren op het vuur werd gezet Ja, leer mij de Vaderlandse Jan ken nen, die ten zeerste zweert bij de erwtensoep van Ma en Oma, en ten tweede niet zozeer fijngewreven erw ten wil proeven als wel de muziek van ui en prei en peterselie en selde rij en krabbetjes en spek en worst Ja, dat suddert eventjes smeltend gaar in een half uur, maak Jan wat wjjsEn al zat dat allemaal in zo'n pakje verwerkt, hij wil dat best geloven maar daarom nog niet op eten. Hij wil de worst, de blokjes prei, de krabbetjes of de varkens- I pootjes zien dobberen met zijn aan geboren ogen. I En daarom, denk ik zo, zetten rond zes van de tien vrouwen de eigen pan met louter r.atuurprcdukten te vuur, en hebben graag wat extra moeite 1 over voor een produkt van eigen han den Omdat er niets zo onplezierig is als een weggeschoven bord met: Dankjewel.#dat moet ik nietEn niets zo dankbaar als een bijgehou den bord voor een tweede portie: Daar kun je me midden in de nacht wel voor wakker roepen. Jouw soep is nog lekkerder dan die van mijn moeder Als U nu nog eens de advertentie campagnes, de prijsvragen en de gra- et ïreopsevuijhpr oshiolupagnesjaik tis proeverij op huishoudbeurzen ga deslaat, taxeert U dan bij benadering eens wat dat kost met als resul taat zes procent bekeerlingen. En beseft U dan eindelijk eens hoe Enorm Belangrijk U bent, dat uw klandizie zoveel kapitaal cn energie waard is. Saskia.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 7